«Η Κόρη σας Έχει Διαβήτη!»

ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ πολύ να ξεχάσω πώς ένιωσα όταν ο γιατρός μού είπε αυτά τα λόγια. Τότε, η κόρη μου η Σόνια ήταν δέκα χρονών. Ήταν η προσωποποίηση της υγείας, γεμάτη ενεργητικότητα—μερικές φορές μάλιστα παραήταν δραστήρια. Την τελευταία φορά που την πήγαμε στο γιατρό επειδή είχε αρρωστήσει ήταν πέντε χρονών.

Ωστόσο, οι μέρες που προηγήθηκαν αυτής της επίσκεψης στο γιατρό ήταν δύσκολες. Η Σόνια δεν φαινόταν καλά. Ήθελε συνέχεια να πίνει νερό, και όταν έπινε ένιωθε την ανάγκη να πηγαίνει διαρκώς στην τουαλέτα—μερικές φορές πήγαινε κάθε 15 λεπτά. Τη νύχτα σηκωνόταν τουλάχιστον τρεις φορές. Στην αρχή προσπάθησα να δικαιολογήσω τα συμπτώματά της—νόμιζα ότι ήταν κάποια μόλυνση στην κύστη, η οποία θα περνούσε. Ύστερα όμως από λίγες μέρες, συμπέρανα ότι ίσως να χρειαζόταν αντιβίωση για να καταπολεμηθεί η μόλυνση.

Τότε ήταν που την πήγα στο γιατρό. Του εξήγησα τι νόμιζα ότι είχε. Εκείνος ζήτησε ένα δείγμα ούρων, και παρατήρησα ότι τα ούρα στο δοχείο ήταν γεμάτα σωματίδια που έμοιαζαν με μικρές νιφάδες. Το πρόσεξε και η νοσοκόμα. Οι υποψίες τους επιβεβαιώθηκαν με μια απλή εξέταση αίματος. Είχε διαβήτη τύπου I.

Η Σόνια κατάλαβε τι σήμαινε αυτό. Αν και ήταν μόνο δέκα χρονών, είχε μάθει για το διαβήτη στο σχολείο. Ο φόβος και η απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο και των δυο μας. Ο γιατρός είπε ότι, για να αποφύγουμε οποιονδήποτε επιπρόσθετο κίνδυνο, έπρεπε να πάει αμέσως στο νοσοκομείο. Διευθέτησε να εισαχθεί στη μονάδα εντατικής θεραπείας ενός νοσοκομείου που βρισκόταν στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, στις Η.Π.Α. Η Σόνια είχε εκνευριστεί πάρα πολύ με αυτό που της συνέβαινε. Δεν της άρεσε καθόλου το γεγονός ότι θα χρειαζόταν να κάνει ενέσεις για να διατηρείται στη ζωή. Έκλαιγε και ρωτούσε συνεχώς γιατί. Εγώ δυσκολευόμουν πολύ να ελέγξω τη δική μου θλίψη. Τελικά, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ άλλο. Έτσι, βρεθήκαμε στην αίθουσα αναμονής, η μια γερμένη πάνω στην άλλη, να κλαίμε με λυγμούς και να παρακαλούμε τον Ιεχωβά να μας στηρίξει σε αυτή τη δοκιμασία.

Η Δοκιμασία της Νοσηλείας στο Νοσοκομείο

Ο γιατρός μού επέτρεψε να πάω τη Σόνια στο σπίτι με το αυτοκίνητο για να πάρω μερικά πράγματα, να ειδοποιήσω το σύζυγό μου τον Φιλ και να κανονίσω να πάρει κάποιος το γιο μας, τον Όστιν, από το σχολείο. Μέσα σε μία ώρα ο σύζυγός μου και εγώ μπαίναμε με τη Σόνια στο νοσοκομείο. Αμέσως, άρχισαν την ενδοφλέβια χορήγηση υγρών για να αποβληθεί το επιπλέον σάκχαρο και οι κετόνες από το αίμα της.a Όπως αποδείχτηκε, αυτό ήταν μεγάλη δοκιμασία. Η Σόνια είχε χάσει τρία κιλά από την αφυδάτωση. Ήταν δύσκολο να της βρουν φλέβα. Η νοσοκόμα τελικά τα κατάφερε, και τα πράγματα ηρέμησαν—προσωρινά. Μας έδωσαν ένα μεγάλο βιβλίο και πολλά άλλα έντυπα τα οποία έπρεπε να διαβάσουμε και να καταλάβουμε προτού μας επιτρέψουν να πάρουμε τη Σόνια στο σπίτι.

Συναντηθήκαμε με πάρα πολλούς γιατρούς, νοσοκόμες και διαιτολόγους. Μας έδειξαν πώς να χρησιμοποιούμε τη σύριγγα για να κάνουμε στη Σόνια τις δύο ενέσεις ινσουλίνης που θα χρειαζόταν σε καθημερινή βάση από τότε και έπειτα. Μας έδειξαν πώς να κάνουμε την εξέταση αίματος που έπρεπε να κάνει η Σόνια τέσσερις φορές την ημέρα για να ελέγχει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα της. Υπήρχαν τόσα πράγματα που έπρεπε να μάθουμε! Επίσης, χρειαζόταν να μας δοθούν οδηγίες σχετικά με τη διατροφή της. Έπρεπε να αποφεύγει τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη, και το κάθε γεύμα, εκτός του ότι χρειαζόταν να είναι κατάλληλα ισορροπημένο για το αναπτυσσόμενο σώμα της, έπρεπε επίσης να περιλαμβάνει ακριβώς το σωστό ποσοστό υδατανθράκων.

Σε τρεις μέρες βγήκε από το νοσοκομείο. Με άφηνε να της κάνω τις ενέσεις, αλλά έκανε μόνη της τις εξετάσεις αίματος. Μέσα σε ένα μήνα ήθελε να κάνει μόνη της τις ενέσεις ινσουλίνης, και έτσι γίνεται μέχρι σήμερα. Ήταν εκπληκτικό να τη βλέπουμε να αποδέχεται την ασθένειά της και να μαθαίνει να ζει με αυτήν. Από εκεί που ήθελε να πεθάνει και να ξυπνήσει στον Παράδεισο, τώρα αντιλαμβάνεται τα σωματικά συμπτώματα, τα συναισθήματα και τους περιορισμούς της, και εκφράζεται ελεύθερα όταν έχει κάποια ανάγκη.

Περίοδος Προσαρμογής

Οι πρώτοι λίγοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι. Το κάθε μέλος της οικογένειας έπρεπε να αντιμετωπίσει μια ποικιλία συναισθημάτων. Εγώ προσπαθούσα να κάνω τόσο πολλά, ώστε τελικά έφτασα στο σημείο να θέλω να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. Το πιο δύσκολο ήταν να διατηρούμε ένα αυστηρό πρόγραμμα, ιδιαίτερα όταν αυτό μας δημιουργούσε προβλήματα σε σχέση με τις Χριστιανικές συναθροίσεις και τη δραστηριότητά μας στο έργο κηρύγματος—για να μην αναφέρω το καθημερινό σχολικό πρόγραμμα και τις διακοπές. Αλλά με πολλές προσευχές, ο σύζυγός μου και εγώ μάθαμε να αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα ξεχωριστά και αρχίσαμε να αποδεχόμαστε τις καινούριες μας ευθύνες.

Βρήκαμε ένα θαυμάσιο γιατρό ο οποίος ειδικεύεται στην ενδοκρινολογία και είναι πάντοτε διαθέσιμος να μας βοηθήσει όταν έχουμε κάποια ανησυχία· μάλιστα επικοινωνούμε και μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Οι επισκέψεις στο ιατρείο του αποτελούν τακτικό μέρος του προγράμματός μας. Καθώς τον επισκεπτόμαστε κάθε τρεις μήνες για εξετάσεις, όχι μόνο ελέγχουμε την πρόοδο της Σόνιας, αλλά και σιγουρευόμαστε ότι κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για αυτήν.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο γιος μας δυσκολεύτηκε να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι δίναμε όλη αυτή την προσοχή στην αδελφή του. Άλλα άτομα στην εκκλησία, καθώς και η δασκάλα του στο σχολείο, το διέκριναν αυτό και τον βοήθησαν να μένει απασχολημένος, καθώς επίσης να καταλάβει ότι έπρεπε να γίνουν προσαρμογές. Τώρα προσφέρει σημαντική βοήθεια προσέχοντας τη Σόνια. Ως γονείς, μερικές φορές είχαμε την τάση να είμαστε υπερπροστατευτικοί και να φοβόμαστε υπερβολικά για την ευημερία της. Διαπιστώσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αποβάλουμε τους φόβους μας ήταν να βρούμε πληροφορίες για αυτή την ασθένεια και να μάθουμε τι μπορεί να κάνει πραγματικά στο σώμα.

Πώς τα Περνάμε Τώρα;

Μιλάμε συχνά για τις υποσχέσεις του Ιεχωβά και για τον καιρό που οι αρρώστιες θα αποτελούν απλώς μια μακρινή ανάμνηση, έναν καιρό ο οποίος θα έρθει σύντομα. (Ησαΐας 33:24) Μέχρι τότε, ο στόχος που έχουμε ως οικογένεια είναι να παραμείνουμε δραστήριοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά, μιλώντας όσο το δυνατόν περισσότερο σε άλλους για τις ευλογίες της Βασιλείας του Θεού. Επίσης, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να παρακολουθούμε τακτικά τις συναθροίσεις.

Πριν από μερικά χρόνια, πρόσφεραν στο σύζυγό μου μια προσωρινή εργασία στο Ισραήλ. Λόγω της υγείας της Σόνιας, σκεφτήκαμε προσεκτικά αυτή τη μετακόμιση και την κάναμε θέμα προσευχής. Αποφασίσαμε ότι, αν προετοιμαζόμασταν κατάλληλα και αν επιλέγαμε τη σωστή διατροφή για τη Σόνια, αυτή η μετακόμιση ίσως μας έφερνε και πνευματικά οφέλη. Για ενάμιση χρόνο είχαμε το προνόμιο να αποτελούμε μέρος της Αγγλόφωνης Εκκλησίας του Τελ Αβίβ. Απολαύσαμε μια τελείως διαφορετική μορφή κηρύγματος και μάθαμε πολλά ως οικογένεια.

Αυτές οι λίγες απλές λέξεις, «Η κόρη σας έχει διαβήτη!», άλλαξαν εντελώς τη ζωή μας. Αλλά αντί να βυθιστούμε στην απόγνωση, κάναμε τη σωματική ευημερία της κόρης μας οικογενειακή υπόθεση, και αυτό μας ένωσε ακόμα περισσότερο. Ο Ιεχωβά, «ο Θεός κάθε παρηγοριάς», μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση. (2 Κορινθίους 1:3)—Όπως το αφηγήθηκε η Σίντι Χερντ.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 21]

Τι Είναι ο Διαβήτης;

Το σώμα μας μετατρέπει την τροφή που καταναλώνουμε σε ενέργεια την οποία μπορούμε να χρησιμοποιούμε. Αυτή η λειτουργία είναι τόσο απαραίτητη όσο η αναπνοή. Στο στομάχι και στα έντερα, η τροφή διασπάται σε πιο βασικά στοιχεία, τα οποία περιλαμβάνουν ένα είδος σακχάρου, τη γλυκόζη. Το πάγκρεας αντιδρά στο σάκχαρο παράγοντας ινσουλίνη, η οποία βοηθάει το σάκχαρο να περάσει στα κύτταρα του σώματος. Κατόπιν το σάκχαρο μπορεί να μεταβολιστεί για να παραχθεί ενέργεια.

Όταν κάποιος έχει διαβήτη, είτε το πάγκρεάς του δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη είτε το σώμα του δεν χρησιμοποιεί την ινσουλίνη σωστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί το σάκχαρο που βρίσκεται στο αίμα να περάσει στα κύτταρα του σώματος για να χρησιμοποιηθεί. Το βιβλίο Κατανοώντας τον Ινσουλινοεξαρτώμενο Διαβήτη (Understanding Insulin Dependent Diabetes) εξηγεί: «Στη συνέχεια, τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα αυξάνονται πολύ και περνάνε μέσω των νεφρών στα ούρα». Οι διαβητικοί που δεν ακολουθούν θεραπευτική αγωγή παρουσιάζουν συχνουρία και άλλα συμπτώματα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 21]

Διαβήτης Τύπου I

Αυτός ο τύπος διαβήτη παλιότερα ήταν γνωστός ως νεανικός διαβήτης, εφόσον είναι ο τύπος που εμφανίζεται κυρίως στα παιδιά και στους νεαρούς ενηλίκους. Αλλά μπορεί να προσβάλει ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ενώ η αιτία του διαβήτη δεν είναι γνωστή, υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που μερικοί πιστεύουν ότι συνδέονται με το διαβήτη τύπου I:

1. Κληρονομικοί παράγοντες (γενετικοί)

2. Αυτοανοσία (το σώμα αποκτά αλλεργία σε έναν από τους δικούς του ιστούς ή σε κάποιο είδος δικών του κυττάρων—σε αυτή την περίπτωση, στο πάγκρεας)

3. Περιβαλλοντικοί παράγοντες (ιικοί ή χημικοί)

Ιογενείς λοιμώξεις και άλλοι παράγοντες είναι δυνατόν να προξενήσουν βλάβη στα κύτταρα των νησιδίων (τις ομάδες των κυττάρων που βρίσκονται μέσα στο πάγκρεας όπου παρασκευάζεται η ινσουλίνη). Καθώς ολοένα και περισσότερα κύτταρα των νησιδίων καταστρέφονται, το άτομο πλησιάζει στο σημείο να εμφανίσει διαβήτη.

Οι διαβητικοί έχουν ορισμένα συμπτώματα:

1. Συχνουρία

2. Μεγάλη δίψα

3. Συχνό αίσθημα πείνας· το σώμα χρειάζεται απεγνωσμένα την ενέργεια που δεν παίρνει

4. Απώλεια βάρους. Όταν τα κύτταρα του σώματος δεν απορροφούν το σάκχαρο, το σώμα μεταβολίζει το λίπος του και τις πρωτεΐνες του για να βρει ενέργεια, με αποτέλεσμα να χάνει βάρος

5. Ευερεθιστότητα. Αν ο διαβητικός ξυπνάει συχνά τα βράδια για να ουρήσει, δεν μπορεί να κοιμηθεί καλά. Ίσως παρουσιαστούν αλλαγές στη συμπεριφορά

Στο διαβήτη τύπου I, το πάγκρεας παράγει ελάχιστη ή καθόλου ινσουλίνη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ασθενής πρέπει να παίρνει κάθε μέρα ινσουλίνη, συνήθως με ένεση (η ινσουλίνη καταστρέφεται στο στομάχι αν ληφθεί από το στόμα).

[Πλαίσιο στη σελίδα 21]

Διαβήτης Τύπου II

Αυτός ο τύπος, που δεν πρέπει να συγχέεται με το διαβήτη τύπου I, είναι μια πάθηση εξαιτίας της οποίας το σώμα δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη ή δεν τη χρησιμοποιεί αποτελεσματικά. Είναι ο πιο κοινός τύπος διαβήτη στους ενηλίκους πάνω από 40 ετών και τείνει να εμφανίζεται σταδιακά. Περιλαμβάνεται κάποιος κληρονομικός παράγοντας σε αυτή την ασθένεια, και συνήθως η κατάσταση επιδεινώνεται από την ακατάλληλη διατροφή ή από το υπερβολικό βάρος. Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν χάπια, τουλάχιστον αρχικά, για να διεγείρουν το πάγκρεας ώστε να παράγει περισσότερη ινσουλίνη. Τα χάπια αυτά δεν είναι ινσουλίνη.

[Πλαίσιο στη σελίδα 22]

Οι Κίνδυνοι που Εγκυμονεί ο Διαβήτης

Το σώμα χρειάζεται καύσιμα για να εξακολουθεί να λειτουργεί. Αν δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει γλυκόζη, στρέφεται στα λίπη και στις πρωτεΐνες του σώματος. Ωστόσο, όταν το σώμα καίει λίπη, σχηματίζονται απόβλητα που λέγονται κετόνες. Αυτές συσσωρεύονται στο αίμα και διοχετεύονται στα ούρα. Επειδή αυτές οι κετόνες είναι πιο όξινες από τους υγιείς ιστούς του σώματος, όταν υπάρχουν πολλές κετόνες στο αίμα μπορεί να προκληθεί μια σοβαρή πάθηση, η κετοξέωση.

Ο διαβητικός κινδυνεύει επίσης όταν το σάκχαρο στο αίμα του πέφτει κάτω από τα φυσιολογικά επίπεδα (υπογλυκαιμία). Ο διαβητικός αντιλαμβάνεται αυτή την κατάσταση από διάφορα ανεπιθύμητα συμπτώματα. Μπορεί να ζαλίζεται, να ιδρώνει, να νιώθει κουρασμένος, πεινασμένος, ευερέθιστος ή ταραγμένος, ή να έχει ταχυκαρδία, θόλωμα της όρασης, πονοκεφάλους, μούδιασμα ή μυρμηκίαση γύρω από το στόμα και τα χείλια. Μπορεί να πάθει ακόμη και σπασμούς ή να λιποθυμήσει. Αυτά τα προβλήματα μπορούν συνήθως να αποτραπούν αν ο διαβητικός ακολουθεί μια κατάλληλη δίαιτα και αν τρώει σε καθορισμένες ώρες.

Αν εμφανιστούν τα παραπάνω συμπτώματα, η λήψη απλών σακχάρων, πιθανώς λίγου φρουτοχυμού ή χαπιών γλυκόζης, μπορεί να επαναφέρει το σάκχαρο του αίματος σε ασφαλέστερα επίπεδα μέχρι να μπορέσει ο διαβητικός να φάει κάποια άλλη τροφή. Σε σοβαρές περιπτώσεις, πρέπει να γίνει στον ασθενή ένεση γλυκαγόνης. Αυτή είναι μια ορμόνη η οποία προκαλεί την απελευθέρωση αποθηκευμένου σακχάρου από το συκώτι, πράγμα που θα αυξήσει το σάκχαρο του αίματος. Οι γονείς που έχουν διαβητικό παιδί θα πρέπει να ενημερώσουν για την κατάσταση του παιδιού το σχολείο και τον οδηγό του σχολικού λεωφορείου ή το προσωπικό του βρεφονηπιακού σταθμού.

[Πλαίσιο στη σελίδα 22]

Μακροπρόθεσμες Επιπλοκές

Ο διαβητικός μπορεί να υποστεί μακροπρόθεσμες επιπλοκές, όπως καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό, οφθαλμολογικά προβλήματα, νεφροπάθεια, προβλήματα στα κάτω άκρα, καθώς επίσης και συχνές λοιμώξεις. Αυτές οι επιπλοκές προξενούνται από βλάβες στα αιμοφόρα αγγεία και στα νεύρα, καθώς και από την αδυναμία του οργανισμού να καταπολεμήσει τις λοιμώξεις. Ωστόσο, δεν παρουσιάζουν όλοι οι διαβητικοί αυτά τα μακροπρόθεσμα προβλήματα.

Αν διατηρείται το σάκχαρο του αίματος κοντά στα φυσιολογικά επίπεδα, οι επιβλαβείς συνέπειες αυτών των επιπλοκών ίσως καθυστερήσουν ή μειωθούν. Επιπλέον, η διατήρηση του βάρους και της πίεσης του αίματος σε φυσιολογικά επίπεδα, καθώς και η αποφυγή του καπνίσματος, μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικοί τρόποι για να μειωθούν οι κίνδυνοι. Ο διαβητικός πρέπει να ασκείται αρκετά, να ακολουθεί σταθερά μια κατάλληλη δίαιτα και να παίρνει ανελλιπώς τα φάρμακά του.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η οικογένεια Χερντ