Αυτή η θεωρία καταρρίφτηκε εντελώς με την ανακάλυψη ενός ρόλου παπύρου της μετάφρασης Ο΄, ο οποίος περιέχει το δεύτερο μισό του βιβλίου του Δευτερονομίου. Σε κανένα από τα αποσπάσματα αυτού του παπύρου δεν εμφανίζεται κάποιο παράδειγμα όπου να χρησιμοποιούνται οι λέξεις Κύριος ή Θεός αντί του θείου ονόματος, αλλά σε κάθε περίπτωση όπου εμφανίζεται το θείο όνομα, αναγράφεται το Τετραγράμματο με εβραϊκούς χαρακτήρες τετράγωνης γραφής.

Το 1944 δημοσιεύτηκε ένα απόσπασμα αυτού του παπύρου από τον Γ. Γκ. Γουόντελ στο Περιοδικό Θεολογικών Μελετών, Τόμ. 45, σελ. 158-161. Το 1948, στο Κάιρο της Αιγύπτου, δύο ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη Σχολή Γαλαάδ της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά πήραν φωτογραφίες 18 αποσπασμάτων αυτού του παπύρου, καθώς και άδεια για να τα δημοσιεύσουν. Στη συνέχεια, 12 από αυτά τα αποσπάσματα εμφανίστηκαν στη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, του 1950, σελ. 13, 14. Με βάση τις φωτογραφίες που υπήρχαν σε αυτή την έκδοση, έγιναν οι ακόλουθες τρεις μελέτες: (1) «Πάπυρος Φουάντ 266. Κριτική ανάλυση των Αποσπασμάτων που δημοσιεύτηκαν στη: ‘Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών’. Μπρούκλιν (Ν.Υ.) 1950, σελίδα 13», του Α. Βακάρι, η οποία δημοσιεύτηκε στην Πατρολογική Μελέτη, Τόμ. I, Μέρος 1ο, που εκδόθηκε από τους Κουρτ Άλαντ και Φ. Λ. Κρος, Βερολίνο, 1957, σελ. 339-342· (2) «Πάπυρος Φουάντ 266», του Β. Μπάαρς, η οποία δημοσιεύτηκε στο Ολλανδικό Θεολογικό Περιοδικό, Τόμ. XIII, Βαχένιγκεν, 1959, σελ. 442-446· (3) «Το Αρχαιότερο Ελληνικό Κείμενο του Δευτερονομίου», του Τζορτζ Χάουαρντ, η οποία δημοσιεύτηκε στην Ετήσια Έκθεση του Κολεγίου της Εβραϊκής Ένωσης, Τόμ. XLII, Σινσινάτι, 1971, σελ. 125-131.a

Σχολιάζοντας αυτόν τον πάπυρο, ο Πολ Καλ έγραψε τα εξής στην Ευαγγελική Μελέτη, η οποία εκδόθηκε από τους Κουρτ Άλαντ, Φ. Λ. Κρος, Ζαν Ντανιελού, Χάραλντ Ρίζενφελντ και Β. Σ. φαν Ούνικ, Βερολίνο, 1959, σελ. 614: «Επιπρόσθετα τμήματα του ίδιου παπύρου ανατυπώθηκαν από μια φωτογραφία του παπύρου από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά στον πρόλογο μιας αγγλικής μετάφρασης της Καινής Διαθήκης, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, το 1950. Ένα χαρακτηριστικό αυτού του παπύρου είναι το γεγονός ότι το όνομα του Θεού αποδίδεται με το Τετραγράμματο γραμμένο με εβραϊκά γράμματα τετράγωνης γραφής. Αφού ο Πατήρ Βακάρι εξέτασε κατόπιν παράκλησής μου τα αποσπάσματα του παπύρου που έχουν δημοσιευτεί, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πάπυρος, ο οποίος πρέπει να έχει γραφτεί 400 περίπου χρόνια νωρίτερα από τον Βατικανό Κώδικα, περιέχει ίσως το τελειότερο κείμενο του Δευτερονομίου, από τη Μετάφραση Ο΄, που έχει φτάσει σε εμάς».

Ένα σύνολο 117 αποσπασμάτων των Παπύρων Φουάντ 266 της μετάφρασης Ο΄ δημοσιεύτηκαν στην έκδοση Μελέτες στην Παπυρολογία, Τόμ. 9, Κάιρο, 1971, σελ. 81-150, 227, 228. Μια φωτογραφική ανατύπωση όλων των αποσπασμάτων αυτού του παπύρου δημοσιεύτηκε από τους Ζάκι Άλι και Λούντβιχ Κένεν με τον τίτλο Τρεις Ρόλοι της Αρχικής Μετάφρασης των Εβδομήκοντα: Γένεση και Δευτερονόμιο, στη σειρά «Κείμενα Παπύρων και Διατριβές», Τόμ. 27, Βόννη, 1980.

Από τις φωτογραφίες των 12 αποσπασμάτων του ρόλου αυτού του παπύρου οι αναγνώστες μας μπορούν να εξετάσουν αυτές τις περιπτώσεις όπου εμφανίζεται το Τετραγράμματο σε ένα τόσο αρχαίο αντίγραφο της μετάφρασης Ο΄. Διάφορες αυθεντίες τοποθετούν χρονολογικά αυτόν τον πάπυρο στον πρώτο αιώνα Π.Κ.Χ., δηλαδή περίπου δύο αιώνες αφότου άρχισε η μετάφραση Ο΄. Αυτό αποδεικνύει ότι η αρχική μετάφραση Ο΄ περιείχε το θείο όνομα όπου αυτό εμφανιζόταν στο εβραϊκό πρωτότυπο. Άλλα εννιά ελληνικά χειρόγραφα περιέχουν επίσης το θείο όνομα.—Βλέπε ΜΝΚ με υποσημειώσεις, σελ. 1562-1564.