Είμαστε Αχώριστες Φίλες

Η ΤΡΕΪΣΙ είναι ο σκύλος-οδηγός μου, ένα μαύρο Λαμπραντόρ ρητρήβερ ηλικίας δέκα χρονών. Χάρη σε αυτήν, μπορώ να μετακινούμαι αρκετά φυσιολογικά. Επίσης μου προσφέρει συντροφιά και μου δίνει παρηγοριά. Γι’ αυτό δεν είναι παράξενο που την αγαπώ τόσο πολύ και είμαστε αχώριστες φίλες.

Μερικές φορές, οι άνθρωποι άθελά τους αποτυχαίνουν με έναν τρόπο που η Τρέισι δεν αποτυχαίνει ποτέ. Μια ημέρα, για παράδειγμα, είχα αφήσει την Τρέισι στο σπίτι και περπατούσα με μια φίλη μου. Είχαμε πιάσει μια ευχάριστη συζήτηση, όταν ξαφνικά έπεσα κάτω. Η φίλη μου είχε ξεχάσει ότι είμαι τυφλή και δεν με προειδοποίησε για το κράσπεδο του πεζοδρομίου. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν είχα την Τρέισι στο πλευρό μου.

Κάποτε, η Τρέισι στην κυριολεξία μου έσωσε τη ζωή. Περπατούσα στο δρόμο όταν ξαφνικά ένα φορτηγό ξέφυγε από την πορεία του και ερχόταν ακυβέρνητο κατά πάνω μου. Άκουγα το θόρυβο της μηχανής του αλλά, βέβαια, δεν μπορούσα να δω πού πήγαινε. Η Τρέισι είδε, κατάλαβε τον κίνδυνο και με έσωσε τραβώντας με γρήγορα.

Τυφλή και Όμως Βλέπω

Γεννήθηκα το 1944 στη νότια Σουηδία και είμαι τυφλή εκ γενετής. Με έστειλαν σε ένα οικοτροφείο για τυφλά παιδιά, όπου έμαθα να διαβάζω και να γράφω στη γλώσσα Μπράιγ. Η μουσική, ιδιαίτερα το να παίζω πιάνο, έγινε σημαντικό μέρος της ζωής μου. Αφού αποφοίτησα από το λύκειο, συνέχισα να σπουδάζω ξένες γλώσσες και μουσική στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ.

Η ζωή μου, όμως, άλλαξε οριστικά όταν δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά χτύπησαν την πόρτα μου στη φοιτητική εστία. Σύντομα άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων και μάλιστα άρχισα να μεταδίδω σε άλλους τα όσα μάθαινα. Το 1977, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα. Αν και από φυσική άποψη είμαι τυφλή, μελετώντας το Λόγο του Θεού, έλαβα κάτι ασύγκριτης αξίας—πνευματική όραση.

Σήμερα πιστεύω ότι είμαι σε πολύ καλύτερη θέση από εκείνους που βλέπουν από φυσική άποψη αλλά είναι πνευματικά τυφλοί. (Παράβαλε Ιωάννης 9:39-41.) Είμαι ικανοποιημένη που βλέπω καθαρά με τα μάτια της διάνοιάς μου το νέο κόσμο του Θεού όπου, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, τα μάτια των τυφλών θα δουν—ναι, όπου όλες οι σωματικές αναπηρίες θα θεραπευτούν, και όπου ακόμα και οι νεκροί θα αναστηθούν!—Ψαλμός 146:8· Ησαΐας 35:5, 6· Πράξεις 24:15.

Μολονότι είμαι άγαμη και τυφλή, έχοντας την Τρέισι ως πιστή μου σύντροφο, τα βγάζω πέρα αρκετά καλά. Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω πώς αυτή με βοηθάει να συνεχίζω την κοσμική μου εργασία και να επιτελώ τη διακονία μου ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. (Ματθαίος 24:14· Πράξεις 20:20· Εβραίους 10:25) Αλλά πρώτα, ας μάθουμε κάτι ακόμα για την ίδια την Τρέισι.

Τη Διάλεξαν για Ειδική Εκπαίδευση

Όταν η Τρέισι ήταν μόνο οχτώ μηνών, τη δοκίμασαν για να διαπιστώσουν αν είχε τα προσόντα προκειμένου να γίνει σκύλος-οδηγός. Αποδείχτηκε ότι ήταν ήσυχη, ευδίδακτη και δεν τρόμαζε εύκολα από τους ξαφνικούς δυνατούς θορύβους. Γι’ αυτό, μετά την έστειλαν να ζήσει για λίγο με μια οικογένεια ώστε να μάθει πώς είναι η φυσιολογική οικογενειακή ζωή. Κατόπιν, όταν μεγάλωσε αρκετά, την έστειλαν σε μια σχολή εκπαίδευσης σκύλων-οδηγών.

Σε αυτή τη σχολή η Τρέισι έμαθε να κάνει ό,τι απαιτείται από ένα σκύλο-οδηγό, δηλαδή να βοηθάει το μελλοντικό αφεντικό της να βρίσκει τις πόρτες, τις σκάλες, τις εισόδους και τα πεζοδρόμια. Έμαθε ακόμα να περπατάει σε πολυσύχναστα πεζοδρόμια και να διασχίζει δρόμους. Επίσης τη δίδαξαν να σταματάει όπου υπάρχει κράσπεδο, να υπακούει στους φωτεινούς σηματοδότες, και να αποφεύγει τα επικίνδυνα εμπόδια. Έπειτα από περίπου πέντε μήνες εκπαίδευσης, ήταν έτοιμη για δουλειά. Τότε ήταν που γνώρισα την Τρέισι.

Τι Κάνει η Τρέισι για Εμένα

Κάθε πρωί η Τρέισι με ξυπνάει για να την ταΐσω. Μετά ετοιμαζόμαστε για την εργασία. Το γραφείο μου απέχει από το διαμέρισμά μας περίπου 20 λεπτά με τα πόδια. Ασφαλώς γνωρίζω το δρόμο, αλλά η δουλειά της Τρέισι είναι να με βοηθάει να φτάνω εκεί χωρίς να πέφτω πάνω σε οχήματα, ανθρώπους, κολόνες ή οτιδήποτε άλλο. Όταν φτάνουμε, ξαπλώνει κάτω από το γραφείο μου. Κατόπιν, στο μεσημεριανό διάλειμμα συνήθως πηγαίνουμε μια βόλτα.

Νωρίς το βράδυ, αφού επιστρέψουμε στο σπίτι από την εργασία, αρχίζει το καλύτερο μέρος της ημέρας μας. Τότε η Τρέισι με οδηγεί στο έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι καθώς και στα σπίτια όπου διεξάγω Γραφικές μελέτες. Πολλοί άνθρωποι είναι φιλικοί μαζί της, τη χαϊδεύουν, την αγκαλιάζουν και μερικές φορές μου δίνουν κάποια νόστιμη λιχουδιά για αυτήν. Επίσης παρακολουθούμε τις Χριστιανικές συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Έπειτα από αυτές, τα παιδιά χαιρετάνε και αγκαλιάζουν την Τρέισι, πράγμα που της αρέσει πολύ.

Καταλαβαίνω ότι η Τρέισι είναι απλώς ένας σκύλος και ότι θα πεθάνει κάποια ημέρα. Αυτό σημαίνει ότι αναπόφευκτα θα πρέπει να πάρω έναν άλλο σκύλο-οδηγό. Αλλά, προς το παρόν, αποτελούμε μια ομάδα και χρειαζόμαστε η μια την άλλη. Όταν η Τρέισι δεν είναι κοντά μου με κυριεύει ανασφάλεια, και εκείνη γίνεται νευρική και ανήσυχη όταν δεν μπορεί να με οδηγεί.

Ανάγκη για Κατανόηση

Το παράξενο είναι ότι μερικές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν να μας χωρίσουν. Θεωρούν την Τρέισι συνηθισμένο σκύλο ή κατοικίδιο ζώο και δεν καταλαβαίνουν τη βαθιά σχέση μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ανάγκη να κατανοήσουν ότι η Τρέισι αποτελεί για εμένα ό,τι το αναπηρικό καροτσάκι για κάποιον παράλυτο. Το να μας χωρίσουν είναι σαν να μου παίρνουν τα μάτια μου.

Όσο περισσότερο κατανοούν οι άλλοι τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε εμένα και στην Τρέισι, τόσο λιγότερα προβλήματα θα υπάρχουν. Ένα αναπηρικό καροτσάκι, για παράδειγμα, γίνεται αμέσως αποδεκτό· δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο πάντοτε και με ένα σκύλο-οδηγό. Μερικοί άνθρωποι φοβούνται τα σκυλιά ή απλώς δεν τα συμπαθούν.

Οι πληροφορίες που υπάρχουν σε ένα βιβλιάριο για τους σκύλους-οδηγούς, το οποίο έχει εκδώσει ο Σουηδικός Σύλλογος Τυφλών, είναι πολύ υποβοηθητικές. Λέει: «Ο σκύλος-οδηγός είναι ένα κινητό βοήθημα για το τυφλό άτομο. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ περισσότερα. Είναι ένα ζωντανό βοήθημα. . . . Είναι ένας φίλος που ποτέ δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει».

Πράγματι, η Τρέισι είναι τα μάτια μου μέσα στο σκοτάδι, και με βοηθάει να ζω μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή τώρα. Εντούτοις, είμαι πεπεισμένη ότι σύντομα, στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, θα μπορώ να δω όλα τα επιβλητικά θαύματα της δημιουργίας. Γι’ αυτό είμαι αποφασισμένη τώρα να διατηρήσω την πνευματική μου όραση.

Έτσι, ενώ η Τρέισι ακουμπάει το κεφάλι της στην ποδιά μου, είμαστε έτοιμες να ακούσουμε σε κασέτα το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά.—Όπως το αφηγήθηκε η Αν Μαρί Έβαλντσον.