• Χαβάη—Έκθεση Βιβλίου Έτους 1991
    Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1991

    • Φτάνουν οι Πρώτοι Ιεραπόστολοι

      Όταν τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η αδελφότητα βρισκόταν σε πνευματικά ευημερούσα κατάσταση. Το 1946 επιτεύχθηκε ένα ανώτατο όριο 129 ευαγγελιζομένων, υπερδιπλάσιων απ’ ό,τι τον καιρό της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ, πριν από πέντε χρόνια. Στη διάρκεια του έτους βαφτίστηκαν 38 καινούρια άτομα.

      Πολύ αποφασιστική γι’ αυτή τη μεταπολεμική περίοδο ήταν η επίσκεψη του Νάθαν Νορ και του Μίλτον Χένσελ από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στη Νέα Υόρκη. Στη διάρκεια αυτής της επίσκεψης προτάθηκε να σταλούν στη Χαβάη ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, για να επιταχύνουν το έργο.

      Κατά την άφιξή τους στις 27 Σεπτεμβρίου 1947, η Μάρθα Ες και η Ρουθ Ούλριχ, απόφοιτοι της έβδομης τάξης της Γαλαάδ, δέχτηκαν το παραδοσιακό χαβανέζικο καλωσόρισμα στην προβλήτα, με τη Βασιλική Ορχήστρα της Χαβάης να παίζει ρυθμική χαβανέζικη μουσική και με τα κορίτσια να λικνίζονται χορεύοντας χούλα. Οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν τόσο ενθουσιασμένοι από τον ερχομό των ιεραποστόλων που τις φόρτωσαν στην κυριολεξία με στεφάνια από λουλούδια.

      Το ειλικρινές και ευσυνείδητο έργο των δυο αυτών ιεραποστόλων επρόκειτο να αποτελέσει ευπρόσδεκτη γλυκιά ευωδιά για τους Χαβανέζους, σε αντίθεση με τους ιεραποστόλους του Χριστιανικού κόσμου οι οποίοι είχαν αφήσει μια στυφή γεύση. Η Μάρθα θυμάται που άκουσε έναν ντόπιο κωμικό να λέει με πικρία: «Οι πρώτοι ιεραπόστολοι έρχονταν στα νησιά, σου έδιναν μια Αγία Γραφή και σου έλεγαν να κοιτάξεις τον μεγάλο Θεό στον ουρανό και, ενώ εσύ κοίταζες ψηλά, αυτοί σου έπαιρναν τη γη».

      Τον καιρό της άφιξης των δυο αποφοίτων της Γαλαάδ, οι 129 ευαγγελιζόμενοι στη Χαβάη υπηρετούσαν συνταυτισμένοι με τρεις εκκλησίες στο Οάχου (στη Χονολουλού, στο Μαΐλι και στην Κόνα), καθώς και με μικρότερους ομίλους στο Καουαί, στο Μάουι και στο Μολοκάι.

      Επί δέκα χρόνια και έξι μήνες, οι δυο αδελφές ιεραπόστολοι εργάστηκαν με επιμέλεια στη Χαβάη, βοηθώντας πολλούς να ακολουθήσουν το δρόμο της ζωής. Αυτό που διήγειρε το σκαπανικό πνεύμα σε πολλούς νεαρούς ήταν το έξοχο παράδειγμα και ο ενθουσιασμός των ιεραποστόλων για τη διακονία. Το 1957 η Μάρθα και η Ρουθ διορίστηκαν στην Ιαπωνία όπου συνεχίζουν και οι δυο μαζί ως ιεραπόστολοι μέχρι σήμερα.

      Όταν μια κρίσιμη κατάσταση παρουσιάστηκε στην Ιαπωνία, ο αδελφός Νορ ρώτησε μέσω μιας επιστολής το 1947: «Ποιοι από τους Χαβανέζους αδελφούς θα ήταν πρόθυμοι να πάνε στην Ιαπωνία;» Ο Τζέρι και η Γιόσι Τόμα, ο Σίνισι και η Μασάκο Τοχάρα, και ο Έλσι Τανιγκάουα, χαβανέζικης και ιαπωνικής καταγωγής, προθυμοποιήθηκαν. Γράφοντας στον αδελφό Νορ, ο Ντον ρώτησε: «Γιατί όχι και οι Χάσλετ;» Έτσι περιλήφθηκαν και αυτοί. Αργότερα, οι εφτά έγιναν εννιά, καθώς οι δυο νεαρές κόρες των Τοχάρα, οι οποίες τους συνόδεψαν στη Σχολή Γαλαάδ και αργότερα στην Ιαπωνία, έγιναν ιεραπόστολοι όταν ενηλικιώθηκαν. Όλοι αυτοί παραμένουν ακόμα στους διορισμούς τους στην Ιαπωνία, εκτός από τους Χάσλετ, οι οποίοι έχουν τελειώσει την επίγεια πορεία τους ως χρισμένοι Χριστιανοί.