Όταν η Ζωή Δεν Είναι Εύκολη

ΗΜΟΥΝ αρκετά μικρή όταν αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Ίσως συμφωνείτε μαζί μου ότι η ζωή στον κόσμο σήμερα είναι πραγματικά άδικη. Είναι για όλους μας άδικη—σε τελική ανάλυση. Όλοι μας αρρωσταίνουμε. Είναι αλήθεια ότι μερικοί μπορεί να γεράσουν χωρίς να υποφέρουν από κάποια σοβαρή ασθένεια, αλλά τελικά όλοι μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο.

Πιθανότατα εγώ σκέφτομαι το θάνατο περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Αλλά επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω το γιατί, καθώς επίσης γιατί ωφελήθηκα, κατά κάποιον τρόπο, από ό,τι μου συνέβη.

Όταν Ήμουν Εννιά Χρονών

Γεννήθηκα το Σεπτέμβριο του 1968 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και ήμουν το μικρότερο από πέντε παιδιά. Ο πατέρας ήταν ανάπηρος, και η μητέρα εργαζόταν ως ταμίας για να μας συντηρεί. Όταν έγινα εννιά χρονών, η μητέρα παρατήρησε ότι το στομάχι μου ήταν διογκωμένο από τη μια πλευρά. Με πήγε στο τοπικό ιατρικό κέντρο. Η γιατρός ψηλάφησε μια μεγάλη μάζα, και λίγες μέρες αργότερα εισάχτηκα στο Νοσοκομείο της Κομητείας Κινγκς.

Αφού έφυγε η μαμά, έκλαψα επειδή φοβόμουν. Την επόμενη μέρα δύο άντρες ντυμένοι με ανοιχτόχρωμα γαλάζια ρούχα με μετέφεραν με φορείο στο χειρουργείο. Θυμάμαι ότι το τελευταίο πράγμα που είδα προτού ξυπνήσω στην αίθουσα ανάνηψης ήταν ένα εκτυφλωτικό φως πάνω από το κεφάλι μου καθώς επίσης να μου βάζουν κάτι πάνω από το στόμα μου. Οι γιατροί αφαίρεσαν με επιτυχία έναν όγκο ο οποίος λέγεται όγκος του Βιλμς (ένα είδος καρκίνου), το ένα νεφρό μου και μέρος από το συκώτι μου.

Έμεινα πέντε εβδομάδες στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Κάθε μέρα, οι γιατροί μού έκαναν αλλαγή. Στρίγκλιζα όταν μου τραβούσαν το λευκοπλάστη. Για να απαλύνουν τον πόνο μου οι γιατροί έβαζαν κάποιον να προσπαθεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Θυμάμαι ότι εκείνο το άτομο μου μιλούσε πολύ για βατράχους.

Αφού βγήκα από την εντατική, πέρασα τέσσερις ακόμα εβδομάδες στο νοσοκομείο. Εκείνο το διάστημα, άρχισε η θεραπεία με ακτινοβολίες. Αυτή ήταν επώδυνη—όχι λόγω της ακτινοβολίας—αλλά επειδή έπρεπε να ξαπλώνω μπρούμυτα, ενώ το στομάχι μου ήταν ακόμα ερεθισμένο από την εγχείρηση. Η θεραπεία με τις ακτινοβολίες γινόταν κάθε μέρα από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή.

Όταν βγήκα από το νοσοκομείο στα τέλη του Νοεμβρίου του 1977, συνέχισα τις ακτινοβολίες ως εξωτερική ασθενής. Όταν αυτή η θεραπεία τελείωσε, άρχισα τη χημειοθεραπεία. Κάθε μέρα από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή έπρεπε να σηκώνομαι νωρίς το πρωί και να πηγαίνω στο νοσοκομείο για να μου χορηγούν με ένεση ισχυρά φάρμακα. Ο γιατρός έβαζε μια βελόνα σε κάποια φλέβα και έχυνε το φάρμακο κατευθείαν σε αυτήν. Φοβόμουν τις βελόνες και έκλαιγα, αλλά η μαμά μού έλεγε ότι έπρεπε να το υποστώ αυτό για να γίνω καλά.

Η χημειοθεραπεία είχε τρομερές παρενέργειες. Μου δημιουργούσε ναυτία, και συχνά έκανα εμετό. Ο αιματοκρίτης μου έπεσε, και έχασα όλα μου τα μαλλιά.

Περιορίζομαι Εξαιτίας της Αρρώστιας

Την επόμενη άνοιξη, την Κυριακή του Πάσχα, ετοιμαζόμασταν να πάμε στην εκκλησία όταν η μύτη μου άρχισε να αιμορραγεί εξαιτίας του χαμηλού αιματοκρίτη μου. Οι γονείς μου δοκίμασαν τα πάντα, αλλά το αίμα συνέχισε να τρέχει. Οι γιατροί σταμάτησαν την αιμορραγία γεμίζοντας τη μύτη μου με γάζες, αλλά τότε το αίμα άρχισε να βγαίνει από το στόμα μου. Εξασθένησα πολύ από την αιμορραγία και εισάχτηκα στο νοσοκομείο. Για να μη μου μεταδώσουν κάποια ασθένεια, εκείνοι που με επισκέπτονταν έπρεπε να φοράνε γάντια, μάσκα και ρόμπα πάνω από τα ρούχα τους. Σε μια εβδομάδα ο αιματοκρίτης μου είχε ανέβει αρκετά ώστε να μπορέσω να βγω από το νοσοκομείο.

Αμέσως ξανάρχισα τη χημειοθεραπεία. Δεν μπορούσα να πηγαίνω στο σχολείο, και πραγματικά μου έλειπε. Μου έλειπαν οι φίλοι μου και το παιχνίδι έξω μαζί τους. Έκανα μαθήματα στο σπίτι, εφόσον οι γιατροί μου πίστευαν ότι δεν έπρεπε να πηγαίνω στο σχολείο ενόσω έκανα χημειοθεραπεία ή πολύ σύντομα μετά τη λήξη της.

Εκείνο το καλοκαίρι ήθελα να επισκεφτώ τους παππούδες μου στη Γεωργία όπως έκανα συνήθως, αλλά δεν μου επέτρεψαν να πάω. Ωστόσο, το νοσοκομείο κανόνισε να πάνε οι καρκινοπαθείς σε ένα λούνα παρκ στο Νιου Τζέρσι. Αν και έπειτα από αυτό ήμουν εξαντλημένη, είχα διασκεδάσει.

Τελείωσα τη χημειοθεραπεία στα τέλη του 1978 αλλά συνέχισα την εκπαίδευση στο σπίτι—συνολικά πάνω από τρία χρόνια. Όταν επέστρεψα στο σχολείο τον Ιανουάριο του 1981, δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστώ έπειτα από τόσο καιρό που έκανα μαθήματα στο σπίτι. Μερικές φορές χανόμουν καθώς προσπαθούσα να βρω την τάξη μου. Εντούτοις, μου άρεσε πράγματι το σχολείο. Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα μαθήματα της μουσικής, της δακτυλογράφησης και της γυμναστικής. Μερικά παιδιά ήταν φιλικά, άλλα όμως με κορόιδευαν.

Υποτροπή

«Είσαι έγκυος;» άρχισαν να με ρωτάνε τα παιδιά. Αυτό το έλεγαν επειδή το στομάχι μου ήταν πρησμένο. Ο γιατρός μού είπε να μην ανησυχώ και πως ο λόγος ήταν ότι ξαναμεγάλωνε το συκώτι μου. Ωστόσο, όταν έκανα γενικές εξετάσεις το Μάρτιο, ο γιατρός με έβαλε στο νοσοκομείο. Άρχισα να κλαίω—μπόρεσα να πάω στο σχολείο μόνο δυόμισι μήνες.

Έγινε βιοψία κατά την οποία πήραν ιστό από έναν όγκο στο συκώτι μου. Όταν ξύπνησα μετά την επέμβαση, το πρώτο πρόσωπο που είδα ήταν η μαμά. Έκλαιγε. Μου είπε ότι είχα πάλι καρκίνο και ότι ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος ώστε δεν μπορούσε να αφαιρεθεί και ότι έπρεπε να κάνω χημειοθεραπεία για να συρρικνωθεί. Ήμουν ακόμα μόνο 12 χρονών.

Η χημειοθεραπεία μού χορηγούνταν στο νοσοκομείο, πράγμα που σήμαινε ότι έμπαινα στο νοσοκομείο επί δύο ή τρεις μέρες τη φορά κάθε λίγες εβδομάδες. Ως συνήθως, υπέφερα από ναυτία και έκανα εμετό. Η τροφή μού φαινόταν άνοστη, και έχασα όλα μου τα μαλλιά. Η χημειοθεραπεία συνεχίστηκε όλο το 1981. Στο μεταξύ, τον Απρίλιο, άρχισα ξανά να λαβαίνω εκπαίδευση στο σπίτι.

Στις αρχές του 1982, όταν μπήκα στο νοσοκομείο για εγχείρηση, ήμουν τόσο αδύναμη ώστε οι νοσοκόμες έπρεπε να με βοηθάνε για να ανεβαίνω και να κατεβαίνω από τη ζυγαριά. Η χημειοθεραπεία είχε συρρικνώσει τον όγκο, έτσι οι χειρουργοί μπόρεσαν να τον αφαιρέσουν μαζί με άλλο ένα κομμάτι από το συκώτι μου. Έμεινα ξανά στο νοσοκομείο επί δύο μήνες περίπου. Προς τα μέσα του 1982, ξανάρχισα τη χημειοθεραπεία η οποία συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 1983.

Εκείνον τον καιρό ήμουν λυπημένη επειδή δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο. Έπειτα, όμως, τα μαλλιά μου ξαναμεγάλωσαν και άρχισα να αισθάνομαι και πάλι καλά. Χαιρόμουν που ήμουν ζωντανή.

Τελικά Επιστρέφω στο Σχολείο

Η δασκάλα που είχα στο σπίτι κανόνισε να αποφοιτήσω από το γυμνάσιο μαζί με την τάξη στην οποία πήγα για λίγο το 1981. Ήμουν κατενθουσιασμένη για αυτό· ήταν ωραίο να δω τους φίλους μου και να κάνω καινούριους φίλους. Όταν έφτασε η μέρα της αποφοίτησης τον Ιούνιο του 1984, φωτογράφισα φίλους και καθηγητές, και η οικογένειά μου φωτογράφισε εμένα για να απαθανατίσει αυτό το ειδικό γεγονός.

Εκείνο το καλοκαίρι πήγα να επισκεφτώ τους παππούδες μου στη Γεωργία και έμεινα το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού. Όταν επέστρεψα στα τέλη του Αυγούστου, ήταν καιρός να ετοιμαστώ για το σχολείο. Ναι, τελικά επέστρεφα στο σχολείο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη!

Ενδιαφέρομαι για τη Θρησκεία

Η Ντον και ο Κρέιγκ ήταν διαφορετικοί από τους άλλους μαθητές, και τους συμπάθησα. Όμως όταν τους έδωσα χριστουγεννιάτικα δώρα, εκείνοι είπαν ότι δεν συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή. «Είστε Εβραίοι;» τους ρώτησα. Ο Κρέιγκ εξήγησε ότι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι τα Χριστούγεννα δεν ήταν στην πραγματικότητα Χριστιανικά. Μου έδωσε μερικά περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! για να διαβάσω σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη θρησκεία τους, η οποία φαινόταν τόσο διαφορετική. Όταν πήγαινα στην εκκλησία, ακούγαμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά: ‘Πιστέψτε στον Ιησού Χριστό, βαφτιστείτε και θα πάτε στον ουρανό’. Αλλά αυτό μου φαινόταν πολύ εύκολο. Είχα φτάσει να πιστεύω ότι, όταν τα πράγματα είναι πολύ εύκολα, ή είσαι μεγαλοφυΐα ή κάτι δεν πάει καλά. Ήξερα ότι δεν ήμουν μεγαλοφυΐα, έτσι συμπέρανα ότι κάτι δεν πρέπει να πήγαινε καλά με τα όσα δίδασκε η εκκλησία.

Τελικά ο Κρέιγκ άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί μου στα διαλείμματα. Κάποια μέρα με προσκάλεσε σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και πήγα. Βρήκα τον Κρέιγκ και κάθησα μαζί του και με την οικογένειά του. Εντυπωσιάστηκα από αυτά που είδα—άνθρωποι από διαφορετικές φυλές να λατρεύουν μαζί με ενότητα—και εντυπωσιάστηκα επίσης από αυτά που άκουσα.

Όταν ο Κρέιγκ και εγώ αλλάξαμε τάξεις, δεν μπορούσαμε πια να μελετάμε την Αγία Γραφή μαζί επειδή δεν είχαμε ίδια διαλείμματα. Η μητέρα του Κρέιγκ επισκέφτηκε τη μητέρα μου για να δει αν μπορούσε να μελετάει μαζί μου, αλλά η μαμά είπε όχι. Αργότερα, μου έδωσε την άδεια να πηγαίνω στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Έτσι τηλεφώνησα σε μια Αίθουσα Βασιλείας που υπήρχε στον τηλεφωνικό κατάλογο και έμαθα ότι η συνάθροιση άρχιζε στις 9:00 π.μ. την Κυριακή. Την προηγούμενη μέρα περπάτησα περίπου 30 τετράγωνα μέχρι την Αίθουσα Βασιλείας για να βεβαιωθώ ότι ήξερα το δρόμο.

Όταν έφτασα στην αίθουσα το επόμενο πρωί, ένας άντρας με ρώτησε αν ήμουν επισκέπτρια από άλλη Αίθουσα Βασιλείας. Του είπα ότι αυτή ήταν η πρώτη μου επίσκεψη αλλά ότι είχα μελετήσει για λίγο καιρό. Εκείνος με προσκάλεσε καλοσυνάτα να καθήσω μαζί με αυτόν και τη σύζυγό του. Οι συναθροίσεις ήταν πολύ διαφορετικές από την εκκλησία. Έμεινα έκπληκτη από το πόσο πρόθυμοι ήταν πολλοί να δώσουν σχόλια στη διάρκεια του προγράμματος που περιλάμβανε ερωτήσεις και απαντήσεις. Ακόμα και μικρά παιδιά έδιναν σχόλια. Σήκωσα το χέρι μου και απάντησα και εγώ σε μια ερώτηση. Από τότε και έπειτα, συνέχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις και άρχισα να προοδεύω στην κατανόηση των Βιβλικών αληθειών.

Και Άλλη Υποτροπή

Το Δεκέμβριο του 1986, στη διάρκεια του τελευταίου μου χρόνου στο λύκειο, πήγα να κάνω τις συνηθισμένες γενικές εξετάσεις. Αυτό που είδε ο γιατρός στο δεξιό μου πνεύμονα τον έβαλε σε υποψίες, έτσι με κάλεσε ξανά για περαιτέρω ακτινογραφίες. Όταν έμαθα ότι αυτές αποκάλυψαν αναμφισβήτητα πως κάτι δεν πήγαινε καλά, άρχισα να κλαίω.

Έγινε βιοψία· ο γιατρός χρησιμοποίησε μια βελόνα για να πάρει ένα κομμάτι από τον όγκο του πνεύμονά μου. Όπως αποδείχτηκε, ο όγκος ήταν κακοήθης. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν τρεις όγκοι, περιλαμβανομένου και ενός μεγάλου κοντά στις αρτηρίες της καρδιάς μου. Έπειτα από μια συζήτηση με το γιατρό, αποφασίσαμε να πάρω δύο πειραματικά φάρμακα χημειοθεραπείας για να συρρικνωθούν οι όγκοι πριν από την εγχείρηση. Οι παρενέργειες θα ήταν οι συνηθισμένες—πλήρης απώλεια μαλλιών, ναυτία, εμετοί και χαμηλός αιματοκρίτης.

Στην αρχή αποκαρδιώθηκα, αλλά κατόπιν άρχισα να προσεύχομαι στον Ιεχωβά πολύ, και αυτό με ενίσχυσε. Η αποφοίτηση απείχε λιγότερο από έξι μήνες. Οι καθηγητές μου έδειχναν κατανόηση και καλοσύνη· απλώς μου ζήτησαν να τους πάω χαρτί από το γιατρό και να προσπαθήσω να συνεχίσω τα μαθήματά μου.

Το Σχολείο Δεν Ήταν Εύκολο

Εκτός από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα για να βρίσκομαι στην τάξη όταν ήμουν τόσο άρρωστη, τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν. Όταν αγόρασα μια περούκα, οι συμμαθητές μου είπαν ότι τα μαλλιά μου ήταν φανταστικά—δεν κατάλαβαν ότι ήταν περούκα. Ωστόσο, ένα αγόρι το κατάλαβε. Κάθε φορά που έμπαινα στην τάξη, έγραφε τη λέξη «περούκα» στον πίνακα, και εκείνος μαζί με τους φίλους του γελούσαν και κορόιδευαν. Τα πειράγματά τους με αποκάρδιωναν.

Κατόπιν, μια μέρα στο συνωστισμένο διάδρομο, κάποιος πίσω μου άρπαξε την περούκα από το κεφάλι μου. Γύρισα γρήγορα και τη σήκωσα από το πάτωμα. Αλλά δεκάδες παιδιά είχαν δει το χωρίς μαλλιά κεφάλι μου, και εγώ πληγώθηκα πολύ. Πήγα σε κάποια σκάλα και έβαλα τα κλάματα. Την επόμενη μέρα μπορούσα να δω στο πρόσωπο μερικών μαθητών ότι λυπούνταν για ό,τι είχε συμβεί. Συμμαθητές μου μού είπαν ότι ένα κορίτσι είχε πληρώσει κάποιο αγόρι για να μου βγάλει την περούκα.

Η Στάση στο Ζήτημα του Αίματος Δεν Είναι Εύκολη

Με τη χημειοθεραπεία, ο αιματοκρίτης μου έπεσε πολύ χαμηλά. Σαν να μην έφτανε αυτό, η μύτη μου μάτωνε, σε μερικές περιπτώσεις δύο με τρεις φορές τη μέρα. Δεν ήμουν βαφτισμένη, αλλά πήρα σταθερή στάση και είπα ότι ως Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα δεχόμουν αίμα. (Πράξεις 15:28, 29) Η μεγαλύτερη αδελφή μου έβαλε μια από τις μικρές ανιψιές μου να μου πει ότι δεν ήθελε να πεθάνω. Ο πατέρας αναστατώθηκε και απαιτούσε να βάλω αίμα, και η μαμά μού έλεγε συνεχώς ότι ο Θεός θα με συγχωρούσε αν έκανα μετάγγιση.

Ταυτόχρονα, οι γιατροί με προειδοποίησαν ότι, με τόσο χαμηλό αιματοκρίτη, μπορεί να πάθαινα καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό. Εφόσον ήμουν αποφασισμένη να παραμείνω σταθερή, με έβαλαν να υπογράψω ένα έντυπο απαλλαγής που έλεγε ότι, αν πέθαινα, αυτοί δεν θα ήταν υπεύθυνοι. Σύντομα ανέρρωσα αρκετά ώστε να επιστρέψω στο σπίτι και να ξαναπάω στο σχολείο. Ωστόσο, λόγω του χαμηλού αιματοκρίτη μου, οι γιατροί αποφάσισαν ότι τώρα θα έπρεπε να κάνω ακτινοθεραπεία και όχι χημειοθεραπεία. Έκανα αυτή τη θεραπεία κάθε μέρα μετά το σχολείο από τα τέλη του Απριλίου μέχρι τις αρχές του Ιουνίου του 1987.

Αποφοίτηση, Κατόπιν Βάφτισμα

Η αποφοίτηση ήταν ειδική περίσταση. Η αδελφή μου με είχε βοηθήσει να διαλέξω ένα φόρεμα, και είχα αγοράσει καινούρια περούκα. Η μαμά και δύο αδελφές μου ήταν εκεί, και στη συνέχεια βγήκαμε μαζί έξω για ένα αξέχαστο γεύμα.

Εκείνον τον καιρό δεν έκανα χημειοθεραπεία ούτε ακτινοβολίες. Αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα, ο γιατρός τηλεφώνησε και είπε να πάω στο νοσοκομείο για άλλον έναν κύκλο χημειοθεραπείας. Δεν ήθελα να πάω επειδή σε μια εβδομάδα θα παρακολουθούσα τη συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάνκι στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, η μαμά είπε να πάω για να τελειώνω με τις θεραπείες. Έτσι και έκανα.

Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη στη διάρκεια της συνέλευσης επειδή το Σάββατο 25 Ιουλίου 1987 θα βαφτιζόμουν. Είχαμε αστυνομική συνοδεία ως την παραλία Όρτσαρντ, την τοποθεσία του βαφτίσματος. Αφού βαφτίστηκα, επέστρεψα στο στάδιο για το υπόλοιπο πρόγραμμα της μέρας. Αισθανόμουν πολύ κουρασμένη εκείνο το απόγευμα, αλλά την Κυριακή το πρωί ετοιμάστηκα και παρακολούθησα την τελευταία μέρα της συνέλευσης.

Αντιμετωπίζω Ξανά το Ζήτημα του Αίματος

Το επόμενο απόγευμα μπήκα στο νοσοκομείο με 39 πυρετό, νεφρική λοίμωξη και εξαιρετικά χαμηλό αιματοκρίτη. Ο γιατρός απείλησε πως, αν δεν υπέγραφα το έντυπο συναίνεσης για μετάγγιση, θα έπαιρνε δικαστική εντολή και θα μου έβαζε αίμα δια της βίας. Ήμουν πολύ φοβισμένη. Η οικογένειά μου με πίεζε· η αδελφή μου μάλιστα προσφέρθηκε να μου δώσει από το αίμα της, αλλά της είπα όχι.

Προσευχήθηκα πολύ στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να μείνω σταθερή. Ευτυχώς, ο αιματοκρίτης μου άρχισε να ανεβαίνει, και η πίεση για να δεχτώ αίμα σταμάτησε. Παρ’ όλο που έπρεπε να συνεχίσω τη χημειοθεραπεία, δεν είχαν μείνει άλλες κατάλληλες φλέβες. Έτσι κάποιος χειρουργός έκανε ένα μικρό άνοιγμα κάτω από την κλείδα μου για να βάλει μια συσκευή μέσω της οποίας μπορούσε να χορηγηθεί το φάρμακο.

Όταν συζητούσαμε για την αφαίρεση των όγκων στον πνεύμονά μου, ο χειρουργός είπε ότι δεν θα χρησιμοποιούσε αίμα, εκτός αν ανέκυπτε κάποια έκτακτη ανάγκη. Η μαμά μού έλεγε να δώσω τη συγκατάθεσή μου, και έτσι την έδωσα. Αλλά κατόπιν αισθάνθηκα άσχημα επειδή, στην πραγματικότητα, αυτό ήταν σαν να είχα συμφωνήσει να δεχτώ αίμα. Αμέσως άρχισα να αναζητώ ένα χειρουργό ο οποίος θα εγγυόταν ότι δεν θα χρησιμοποιούσε αίμα. Η αναζήτηση φαινόταν μάταιη, αλλά τελικά βρήκα κάποιον, και η εγχείρηση κανονίστηκε για τον Ιανουάριο του 1988.

Ο γιατρός δεν μου έδωσε καμιά εγγύηση ότι θα ζήσω. Μάλιστα, τη νύχτα πριν από την επέμβαση, ήρθε στο δωμάτιό μου και είπε: «Θα προσπαθήσω να κάνω την εγχείρηση». Φοβόμουν πολύ· ήμουν μόνο 19 χρονών και δεν ήθελα να πεθάνω. Ωστόσο, οι τρεις όγκοι αφαιρέθηκαν με επιτυχία, καθώς επίσης και τα δύο τρίτα του πνεύμονά μου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι έμεινα στο νοσοκομείο μόνο μία εβδομάδα. Αφού ανέρρωσα στο σπίτι, πράγμα που απαίτησε δυόμισι μήνες, άρχισα ξανά τη χημειοθεραπεία με τις συνηθισμένες παρενέργειες.

Τότε περίπου, ο πατέρας μου αρρώστησε επίσης από καρκίνο, και κάποιο βράδυ λίγους μήνες αργότερα, η μητέρα μου τον βρήκε νεκρό στην κρεβατοκάμαρα. Μετά το θάνατό του, άρχισα να πηγαίνω σε μια επαγγελματική σχολή όπου έλαβα εκπαίδευση ως γραμματέας. Τα πήγαινα καλά σωματικά, καθώς και στη σχολή και στα πνευματικά, υπηρετώντας μάλιστα ως βοηθητική σκαπάνισσα (προσωρινή ολοχρόνια διάκονος).

Άλλη μια Υποτροπή

Τον Απρίλιο του 1990, παρευρέθηκα στη γαμήλια δεξίωση του μεγαλύτερου αδελφού μου, στην Ογκάστα της Γεωργίας. Ενώ βρισκόμουν εκεί ο αδελφός μου είπε: «Το πόδι σου είναι υπερβολικά μεγάλο».

«Τι νομίζεις ότι είναι;» τον ρώτησα.

«Δεν ξέρω», απάντησε εκείνος.

«Πιθανότατα είναι όγκος», του είπα.

Αφού επέστρεψα στην Πόλη της Νέας Υόρκης, πήγα στο γιατρό. Η βιοψία που έγινε με τοπική αναισθησία αποκάλυψε την ύπαρξη και άλλου όγκου του Βιλμς στην αριστερή μου γάμπα. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν είχε πειραχτεί το κόκαλο, αλλά ο όγκος ήταν τόσο μεγάλος ώστε δεν μπορούσε να αφαιρεθεί. Έτσι ακολούθησε η συνηθισμένη χημειοθεραπεία.

Έπειτα από λίγο δεν μπορούσα να σταματήσω τους εμετούς· είχα πάθει απόφραξη του εντέρου. Μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση έλυσε την απόφραξη. Ωστόσο, έπαθα συστροφή του εντέρου και χρειαζόταν και άλλη εγχείρηση. Η αιμοσφαιρίνη μου είχε πέσει περίπου στο τέσσερα, και ο γιατρός έλεγε συνεχώς: «Πρέπει να βάλεις αίμα. Θα πεθάνεις. Μάλλον δεν θα βγάλεις τη νύχτα». Είχα εφιάλτες στους οποίους έβλεπα νεκροταφεία και ότι πέθαινα.

Μέχρι τον Οκτώβριο είχα αναρρώσει αρκετά ώστε να μου αφαιρεθεί ο όγκος. Επίσης αφαίρεσαν περίπου το 70 τοις εκατό της γάμπας μου. Ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσα να περπατήσω ξανά. Αλλά έπρεπε να περπατάω για να κινούμαι στην Πόλη της Νέας Υόρκης· έτσι με θεραπεία και αποφασιστικότητα άρχισα να περπατάω—στην αρχή με ένα βαδιστικό υποστήριγμα, μετά με πατερίτσες, στη συνέχεια με μπαστούνι και τελικά με ορθοπεδικό κηδεμόνα για το πόδι, που άφηνε τα χέρια μου ελεύθερα για να χρησιμοποιώ την Αγία Γραφή μου στην από πόρτα σε πόρτα διακονία. Στη διάρκεια της χημειοθεραπείας, έπεσα στα 27 κιλά· έχω ύψος 1,55 και φυσιολογικά ζυγίζω περίπου 54 κιλά. Καθώς έπαιρνα βάρος και το πόδι μου μεγάλωνε, οι γιατροί μεγάλωναν τον ορθοπεδικό κηδεμόνα. Τελικά, όταν κόντευα να φτάσω στο κανονικό μου βάρος, μου έφτιαξαν καινούριο.

Η Ζωή Εξακολουθεί να Μην Είναι Εύκολη

Το καλοκαίρι του 1992 έμοιαζα με τον κανονικό εαυτό μου και απέβλεπα στο να κάνω ίσως και βοηθητικό σκαπανικό. Το Νοέμβριο, έλαβα ένα γράμμα που με έκανε τρισευτυχισμένη. Αυτό έλεγε ότι οι εμπειρίες από τη ζωή μου θα ήταν ενθαρρυντικές για άλλους, και μου ζητούσαν να τις αφηγηθώ για να δημοσιευτούν στο Ξύπνα! Η ευφορία μου μετατράπηκε σε απόγνωση την επόμενη εβδομάδα.

Μια συνηθισμένη ακτινογραφία θώρακα αποκάλυψε ότι υπήρχαν όγκοι στον καλό μου πνεύμονα. Έκλαψα και ξανάκλαψα. Είχα αντιμετωπίσει την απώλεια ενός νεφρού, μέρους του συκωτιού μου, του μεγαλύτερου μέρους του αριστερού μου πνεύμονα, μέρους ενός ποδιού, αλλά κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει αν χάσει και τους δύο πνεύμονες. Ξανά η οικογένειά μου και οι φίλοι μου ήταν εκεί για να με στηρίξουν, και πήρα την απόφαση να πολεμήσω την αρρώστια για άλλη μια φορά.

Άρχισα χημειοθεραπεία για να συρρικνωθούν οι όγκοι. Κάποιος γιατρός πίστευε ότι μπορούσαν να αφαιρεθούν και να σωθεί ο πνεύμονας. Το Μάρτιο του 1993, μπήκα στο χειρουργείο. Κατόπιν έμαθα ότι έριξαν μια ματιά και απλώς με έραψαν. Δεν μπορούσαν να αφαιρέσουν τους όγκους χωρίς να βγάλουν τον πνεύμονα. Από τότε παίρνω ισχυρή χημειοθεραπεία σε μια προσπάθεια να «σκοτωθούν» οι όγκοι.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο θάνατος εισβάλλει στις σκέψεις μου; Θα είχα αναρωτηθεί τόσο βαθιά σχετικά με το γιατί πεθαίνουμε και τι ελπίδα υπάρχει για το μέλλον αν η ζωή μου ήταν εύκολη; Δεν είμαι σίγουρη. Ωστόσο, είμαι σίγουρη πως εκείνο που είναι αληθινά σημαντικό είναι, όχι το αν ζήσουμε ή πεθάνουμε τώρα, αλλά το αν κερδίσουμε την ευλογία του Ιεχωβά Θεού, Αυτού που μπορεί να μας δώσει αιώνια ζωή. Κάνοντας στοχασμούς γύρω από την ελπίδα της ζωής στο νέο του κόσμο, ρίχνοντας τα βάρη μου πάνω του και μένοντας κοντά σε φίλους που έχουν την ίδια ελπίδα με εμένα, έχω βοηθηθεί να υπομένω.—Ψαλμός 55:22· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Χαίρομαι που άλλοι νέοι έχουν την υγεία τους. Ελπίζω αυτά που αφηγήθηκα να υποκινήσουν πολλούς από αυτούς να τη χρησιμοποιήσουν, όχι σε μάταιες επιδιώξεις, αλλά σοφά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Πόσο θαυμάσιο θα είναι να απολαμβάνουμε καλή υγεία για πάντα στο νέο κόσμο του Θεού! Εκεί δεν θα χρειάζονται γιατροί, νοσοκομεία, βελόνες, σωληνάκια—όχι, τίποτα που να μας θυμίζει αυτόν τον άρρωστο και ετοιμοθάνατο παλιό κόσμο.—Όπως το αφηγήθηκε η Κάθι Ρόμπερσον.

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Όταν αποφοίτησα από το γυμνάσιο

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Βοηθάω στην υπηρεσία τροφίμων σε μια συνέλευση περιοχής στη Νέα Υόρκη