Ο Ιεχωβά Έχει Κάνει Μεγαλεία για Μας

ΚΑΠΟΥ εφτά χρόνια στρατιωτικής κυβέρνησης. Πόλεμος στον Νότιο Ατλαντικό. Ο πληθωρισμός είναι γύρω στο 500 τοις εκατό το χρόνο. Όλα αυτά τα αντιμετώπισε η Αργεντινή μέσα στην τελευταία δεκαετία.

Σήμερα, τα οικονομικά προβλήματα δεν έχουν υποχωρήσει. Αλλά μια ρεμπουμπλικανική κυβέρνηση βρίσκεται τώρα στην εξουσία, και δεν μαίνεται πόλεμος. Έτσι, τα 30 εκατομμύρια των κατοίκων αυτής της χώρας ατενίζουν το μέλλον με αυξημένη αισιοδοξία. Μερικοί ιδιαίτερα είναι γεμάτοι από ανυπέρβλητη ευτυχία. Γιατί; Εξαιτίας των μεγαλείων που έχει κάνει ο Ιεχωβά.

Με την ευλογία του Θεού, γύρω στους 55.000 μάρτυρες του Ιεχωβά διαδίδουν τώρα τα καλά νέα που χαροποιούν σ’ αυτή τη χώρα της Νότιας Αμερικής. Αυτό είναι εκείνο που έχει φέρει χαρά στις ζωές τόσο πολλών κατοίκων της Αργεντινής.

Οι Πρώτοι Σπόροι Σπέρνονται

Το έργο κηρύγματος της Βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα άρχισε το 1924, όταν ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ (που ήταν τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά) έστειλε εδώ τον Χουάν Μιούνιτς για να φροντίσει για τα συμφέροντα της Βασιλείας. Μετά από ένα χρόνο περίπου, έφτασε και ο Κάρλος Οττ και άρχισε να διαδίδει τα καλά νέα ανάμεσα στον Γερμανόφωνο πληθυσμό. Μ’ αυτό τον τρόπο σπάρθηκαν οι πρώτοι σπόροι της αλήθειας της Βασιλείας στην Αργεντινή.

Μέχρι το 1945 υπήρχαν στην Αργεντινή 363 κήρυκες της Βασιλείας. Το επόμενο έτος έφτασαν και άλλοι ιεραπόστολοι, απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ. Ο Αδελφός Γκουένιντ Χιουκς και η Αδελφή Οφέλια Εστράδα, και οι δυο Αργεντινέζοι, ήταν οι πρώτοι από έναν μακρύ κατάλογο Γαλααδιτών που υπηρέτησαν σ’ αυτή τη χώρα. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι ο Κάρολος και η Λορίν Αϊζενχάουερ, καθώς και η Χέλεν Γουίλσον, που έφτασαν όλοι τους το 1948. Μετά από 36 περίπου χρόνια, αυτοί εξακολουθούν να είναι δραστήριοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά εδώ. Η Χέλεν Νίκολς, η οποία έφτασε και αυτή το 1948, τερμάτισε την επίγεια πορεία της στον ιεραποστολικό της διορισμό στο Τουκουμάν το 1974.

Τα Πρώτα Εμπόδια Παρουσιάζονται

Καθώς οι αριθμοί μας αυξάνονταν, πολλοί νεαροί Μάρτυρες στρατεύσιμης ηλικίας πήραν τη στάση τους σαν ουδέτεροι Χριστιανοί. (Ησαΐας 2:2-4· Ιωάννης 15:19) Αυτό έφερε διωγμό. Παρ’ όλα αυτά, το 1950 η Εταιρία Σκοπιά αναγνωρίστηκε νόμιμα αλλά μόνο για σύντομο διάστημα. Αργότερα το χρόνο εκείνο, η αναγνώριση αυτή αποσύρθηκε, και για τα επόμενα 33 χρόνια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνέχισαν χωρίς την αναγνώριση.

Ακόμη και κάτω απ’ αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, το έργο κηρύγματος της Βασιλείας εξακολούθησε να επεκτείνεται. Το 1974 το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποφάσισε να τυπώνονται τοπικά τα περιοδικά μας Σκοπιά και Ξύπνα! Έτσι έγιναν σχέδια για την εγκατάσταση του πρώτου περιστροφικού πιεστηρίου όφσετ που χρησιμοποίησε η Εταιρία. Το πιεστήριο ήρθε από τη Γαλλία, η κοπτική από τη Γερμανία, και η συρραπτική από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλα αυτά ήταν δώρα των αντίστοιχων τμημάτων της Εταιρίας. Πολλές δυσκολίες χρειάστηκε να υπερπηδήσουμε για να εκδώσουμε τα πρώτα μας περιοδικά στην Αργεντινή, αλλά τι χαρά νιώσαμε όταν τυπώσαμε τη Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1975!

Χρόνια Κάτω από Απαγόρευση

Το 1976 μια καινούργια στρατιωτική κυβέρνηση έκλεισε τις Αίθουσές μας Βασιλείας. Τα παιδιά μας διώχτηκαν από το σχολείο, και σε όλη τη χώρα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συλλαμβάνονταν επειδή κήρυτταν τα καλά νέα. Το αποκορύφωμα ήρθε στις 7 Σεπτεμβρίου 1976, όταν κλείστηκε το τυπογραφείο και τα γραφεία της Εταιρίας. Μόνο οι κοιτώνες της οικογένειας Μπέθελ παρέμειναν ανοιχτοί. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα ενός διατάγματος που ‘απαγόρευε τελείως τη δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά και την επέκταση και δημόσια άσκηση των διδασκαλιών τους σε ολόκληρη την επικράτεια του έθνους’.

Έτσι άρχισαν τα χρόνια των δυσκολιών. Ωστόσο, αυτός ήταν επίσης ένας καιρός πνευματικής ενίσχυσης και εμπλουτισμού. Ποτέ πριν δεν είχαμε τόσο μεγάλη δημοσιότητα στον κοσμικό τύπο. Οι τίτλοι των εφημερίδων έλεγαν τι συνέβη στο πέρασμα των χρόνων: «Μάρτυρες φυλακισμένοι επειδή αρνούνται να παραδεχθούν τα πατριωτικά σύμβολα»· «Αποβολή παιδιών από επαρχιακά δημοτικά σχολεία»· «Επανεισαγωγή μαθητή των Μαρτύρων του Ιεχωβά»· «Επιτρέπονται οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Τον Μάρτιο του 1979 το Ανώτατο Δικαστήριο έβγαλε μια ευνοϊκή απόφαση στη δίκη του Χουάν Κάρλος Μπάρρος ενάντια στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Οι δυο γιοι του Αδελφού Μπάρρος, ο Πωλ και ο Χουγκ (εφτά και οχτώ χρόνων αντίστοιχα), διώχτηκαν από το σχολείο επειδή αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην τελετή της έπαρσης της σημαίας. (Παράβαλε Έξοδος 20:4-6· Δανιήλ 3:1, 16-18· 1 Ιωάννου 5:21.) Η απόφαση του δικαστηρίου έλεγε εν μέρει: «Οι πράξεις [τους], που είναι κυρίως παθητικές στο ζήτημα αυτό, . . . δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν εκδήλωση έλλειψης σεβασμού για τα πατριωτικά σύμβολα, αλλά μάλλον δείχνουν υπακοή στην εξουσία των γονέων». Έτσι αναγνωρίστηκε ότι η θρησκευτική θέση που κρατούσαν τα παιδιά των Μαρτύρων δεν περιλάμβανε με κανένα τρόπο έλλειψη σεβασμού για τα εθνικά σύμβολα της Αργεντινής.

Τα δικαιώματα των παιδιών μας υποστηρίχτηκαν επίσης στην περίπτωση του Αουρέλιο Φρανσίσκο Ντ’ Αβέρσα ενάντια στην Εθνική Κυβέρνηση. Το Συμβούλιο των Εκπαιδευτικών αποφάσισε να αποβάλει το παιδί Ντ’ Αβέρσα από όλα τα σχολεία της χώρας, αλλά όταν η περίπτωση έφτασε στο Ομοσπονδιακό Εφετείο, η απόφαση που βγήκε ήταν ευνοϊκή. Αυτό έθεσε μερικά πολύ ενδιαφέροντα προηγούμενα. Αφού αναφέρθηκε ότι οι περισσότεροι από τους πολίτες της χώρας δείχνουν αυθόρμητα τα αισθήματά τους στα εθνικά σύμβολα, ο Δικαστής Τονέλλι είπε: «Από την άλλη μεριά, θα ήταν προσβλητικό για τη συνείδηση της πλειονότητας η οποία έχει εδραιώσει στερεά τις πατριωτικές πεποιθήσεις της να βλέπει κάποιον, ο οποίος ενάντια με τα εσωτερικά του πιστεύω, υποχρεώνεται να δείξει παρόμοια αισθήματα χωρίς ειλικρίνεια». Ο Δικαστής Μπαρλέττα αναγνώρισε ότι «δεν υπάρχουν γεγονότα που να δείχνουν απείθεια, ασέβεια ή δημόσια προβολή κάτι τέτοιου από τη μεριά του μαθητή Ντ’ Αβέρσα». Το Ανώτατο Δικαστήριο αργότερα επικύρωσε αυτή την απόφαση.

Η απαγόρευση του έργου μας το 1976 προκάλεσε προφανώς τη μείωση στον αριθμό των υμνητών του Ιεχωβά από 33.503 εκείνο το έτος σε 31.846 το 1977. Αλλά όταν οι αδελφοί συνήθισαν στις καινούργιες συνθήκες, το έργο κηρύγματος της Βασιλείας απέκτησε και πάλι ώθηση.

Με τον καιρό, αρχίσαμε μάλιστα να έχουμε μικρές συνελεύσεις, πρώτα με παρόντες μόνο τους πρεσβυτέρους και τις γυναίκες τους και αργότερα όλα τα μέλη των εκκλησιών. Οι συνελεύσεις αυτές γίνονταν στα πιο απίθανα μέρη—σε απομονωμένες αγροτικές περιοχές, σε υπόστεγα που χρησιμοποιούνταν για το κούρεμα προβάτων, ακόμη και σε ορνιθώνες. Τι ευτυχισμένες μέρες περάσαμε μαζί απολαμβάνοντας την πνευματική εκπαίδευση!

Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι ποτέ δεν χάσαμε ούτε ένα τεύχος της Σκοπιάς στην εβδομαδιαία μας μελέτη. Τα περιοδικά αυτά τυπώνονταν σε μικρά πιεστήρια όφσετ σε διάφορα μέρη. Όλο αυτό απαιτούσε πολύ έργο και συχνά έβαζε τους αδελφούς μας σε κίνδυνο να χάσουν την ελευθερία τους. Τον καιρό εκείνο οι εφημερίδες ανέφεραν χιλιάδες άτομα που είχαν εξαφανιστεί, αλλά κανένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εξαφανίστηκε. Παρ’ όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίσαμε, από το 1977 ως το 1984 ο λαός του Θεού είδε μια αύξηση 57 τοις εκατό καθώς περισσότεροι από 18.000 νέοι ευαγγελιζόμενοι τη Βασιλεία ενώθηκαν στις τάξεις τους.

Παραχωρείται Πλήρης Ελευθερία

Στην πραγματικότητα, η ελευθερία μας πέρασε από δυο στάδια. Πρώτα, στις 12 Δεκεμβρίου 1980, το ήδη στρατιωτικό καθεστώς ήρε την απαγόρευση. Στο στάδιο αυτό, το έργο μας δεν απαγορευόταν πια, μολονότι δεν είχε ακόμη αναγνωριστεί νόμιμα. Τελικά, η παρούσα κυβέρνηση αναγνώρισε τον Σύλλογο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το βήμα αυτό έγινε στις 9 Μαρτίου 1984, από τον Δρ Μαρία Τ. ντε Μορίνι, Υφυπουργό Λατρείας.

Πίσω μας τότε βρίσκονταν τα μακρά χρόνια αγώνων για αναγνώριση. Για πρώτη φορά οι Αίθουσες Βασιλείας μας μπορούσαν να αναγνωριστούν από ταμπέλες. Η αναγγελία της νομικής επιγραφής μάς έκανε να νιώσουμε σαν ‘ονειρευόμενους, και η γλώσσα μας μιλούσε χαρούμενα’! Πραγματικά, ‘ο Ιεχωβά έκανε μεγαλεία για μας’.—Παράβαλε Ψαλμός 126:1, 2.

Χαρούμενοι για την Αύξηση της Βασιλείας

Μαζί με την αναγνώριση ήρθε και η μεγαλειώδης αύξηση της Βασιλείας. Γι’ αυτό, έγιναν σχέδια για την κατασκευή της πρώτης μας Αίθουσας Συνελεύσεων. Επρόκειτο να χτιστεί κοντά στο Μορένο, κάπου 40 χιλιόμετρα (25 μίλια) μακριά από το Μπουένος Άιρες. Η αίθουσα αυτή θα στέγαζε 2.200 άτομα. Στην ίδια ιδιοκτησία, υπάρχει και μια φάρμα που παρέχει μεγάλο μέρος της τροφής που χρειάζεται η οικογένεια Μπέθελ η οποία αποτελείται από 78 μέλη.

Το υπηρεσιακό έτος 1985 άρχισε με ένα νέο ανώτατο όριο διαγγελέων της Βασιλείας, που έφτασε τους 51.962 τον Δεκέμβριο. Ο αριθμός των εκκλησιών αυξήθηκε σε 730. Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε όταν 135.379 συγκεντρώθηκαν το 1985 για να γιορτάσουν μαζί την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού! Και τον Ιανουάριο του 1985 τελειώσαμε τη σειρά των εννιά Περιφερειακών Συνελεύσεών μας «Αύξηση της Βασιλείας», με συνολικό αριθμό παραβρεθέντων 97.167—17.000 περισσότεροι από το προηγούμενο έτος.

Η αύξηση αυτή έκανε τις εγκαταστάσεις του τμήματος ανεπαρκείς για τις ανάγκες μας. Μπορέσαμε να αγοράσουμε ένα συγκρότημα οικοδομών, για να χρησιμοποιηθούν σαν εργοστάσιο και γραφεία. Σε ένα γειτονικό οικόπεδο, σχεδιάζουμε να χτίσουμε ένα δεκαώροφο κτίριο για να στεγαστεί η οικογένεια Μπέθελ.

Ελπίζουμε ότι οι νέες εγκαταστάσεις θα μας δώσουν τη δυνατότητα να φροντίσουμε καλύτερα για τα συμφέροντα της Βασιλείας στην Αργεντινή. Και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, με ευγνωμοσύνη για τα μεγαλεία που έχει κάνει πραγματικά ο Ιεχωβά γι’ αυτούς που τον αγαπούν.

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Τίτλοι εφημερίδων που εξιστορούν τα προβλήματα κάτω από την απαγόρευση και τελικά την απόδοση θρησκευτικών ελευθεριών