Ο Αγώνας μου για την Απομάκρυνση από τη Βίαιη Ζωή

ΟΚΤΩ ολόκληρα χρόνια ανήκα σε μια γνωστή λέσχη μοτοσυκλετιστών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η μια λέσχη μοτοσυκλετιστών δεν τα πάει καλά με τις άλλες και υπάρχει συνέχεια πόλεμος μεταξύ τους. Μια νύχτα, πολλοί από τη δική μας λέσχη ήμασταν στο κέντρο της Νέας Ορλεάνης και ψάχναμε να βρούμε μέλη μιας αντίπαλης λέσχης των περιχώρων. Ανυπομονούσαμε να «σπάσουμε μερικά κεφάλια» για να λύσουμε τις διαφορές που είχαμε μαζί τους.

Αφού τελικά δεν καταφέραμε να τους βρούμε, διαλύσαμε την παρέα και πήρε ο καθένας το δρόμο του. Μερικοί όμως, κάθησαν σε κάποιο μπαρ, και εκεί ήρθαν στα χέρια με δυο αστυφύλακες με πολιτικά. Οι αστυφύλακες πυροβόλησαν και τραυμάτισαν τον έναν από τους φίλους μου. Εγώ καθόμουνα σε ένα ήσυχο, παλιό συνοικιακό μπαρ και εκεί έμαθα τι είχε συμβεί. Δεν ήξερα αν ο φίλος μου ζει ή πέθανε, σηκώθηκα λοιπόν, και πήγα στο νοσοκομείο για να μάθω. Μόλις έφτασα εκεί, κάποιος μ’ έδειξε και φώναξε: «Είναι κι αυτός από δαύτους! Πιάστε τον!» Εγώ βέβαια δεν είχα ανακατευτεί στον καβγά, αλλά έτσι που είχαμε μακριά μαλλιά και μούσια, μοιάζαμε, υποθέτω. Τέλος πάντων, με πιάσανε και έμεινα στη φυλακή μερικές βδομάδες. Πώς όμως, άρχισε η ζωή μου να παίρνει αυτή τη βίαιη όψη; Ας πάμε λίγο πίσω, στα παιδικά μου χρόνια.

Κεραυνοβόλος Έρωτας

Οι περισσότεροι γονείς θα ένιωθαν απογοήτευση αν τα παιδιά τους άρχιζαν να ζουν αυτή τη ζωή, και σίγουρα έτσι ένιωθαν η μαμά και ο μπαμπάς μου. Υπήρξαν στοργικοί μα και σταθεροί μαζί μου και πίστευαν στην πειθαρχία.

Άρχισα να έχω πρόβλημα στην τελευταία τάξη του γυμνασίου· τότε ήταν που άρχισα να επαναστατώ ενάντια στην εξουσία των γονέων μου και τότε ήταν που άρχισα να πίνω. Μια μέρα, την ώρα που στεκόμουνα στα σκαλιά της εισόδου του γυμνασίου, είδα κάτι που θα επιδρούσε βαθιά πάνω μου τα κατοπινά χρόνια. Μπροστά μου πέρασε μια αστραφτερή μηχανή «Harley Chopper» με ζωηρά χρώματα. Ο οδηγός της έμοιαζε να ’χε ξεχάσει τι πάει να πει σκοτούρα. Από εκείνη ακριβώς τη στιγμή ερωτεύτηκα τις μηχανές!

Την ίδια χρονιά, αφού έβγαλα το σχολείο, πήρα τις οικονομίες μου, οικονομίες που με ιδρώτα μάζευα από πιο μικρός, και πήγα και αγόρασα μια εγγλέζικη 750άρα μηχανή. Εκείνο το καλοκαίρι ταξίδεψα στις Μεσοδυτικές Πολιτείες και έφτασα μέχρι την Αϊόβα, όπου και μπήκα στο κολέγιο.

Η «Οικογένεια» των Μηχανόβιων

Ο Πόλεμος του Βιετνάμ είχε ξεσπάσει, και για πολλούς από μας τους νεαρούς, αυτή ήταν μια δύσκολη περίοδος της ζωής μας. Η ιδέα να πάμε να πολεμήσουμε και να σκοτώσουμε μας ήταν απωθητική. Κι όμως, αν δεν καθόμουνα στο κολέγιο, αυτό θα μ’ έστελναν να κάνω—παρά τη θέλησή μου βέβαια. Πήρα την απόφαση να ενώσω και τη δική μου φωνή στις διαμαρτυρίες πολλών άλλων απογοητευμένων νεαρών. Μπήκα σε μια αντιπολεμική ομάδα, αλλά οι συγκεντρώσεις μας ήταν πολύ αδιοργάνωτες. Μετά από λίγο καιρό, κατάλαβα ότι αυτή η ομάδα δεν θα μπορούσε να αλλάξει το σύστημα και να καλυτερέψει την κατάσταση. Έπειτα σκέφτηκα να πάω με κάποια άλλη ομάδα, αλλά ανακάλυψα ότι αυτή ήταν ανακατεμένη με πράξεις βίας. Για μένα, αυτό δεν ήταν σωστό—να πολεμάς τη βία με βία.

Τότε που πήγαινα κολέγιο, συνειδητοποίησα και τη θρησκευτική υποκρισία. Ήμουνα Καθολικός, και με είχαν διδάξει ότι όσοι έκαναν κακά πράγματα θα υπόφεραν για πάντα στην κόλαση μετά το θάνατό τους. Κατά τη γνώμη μου, λίγοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να ζήσουν μια τόσο άγια ζωή ώστε να καταφέρουν να βρεθούν τελικά στον ουρανό. Και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη όταν έμαθα ότι η εκκλησία ως σύνολο έλεγε πως ήταν σωστό να πάμε στον πόλεμο να πολεμήσουμε και να σκοτώσουμε άλλους ανθρώπους. Απογοητεύτηκα λοιπόν, σταμάτησα να πηγαίνω στη λειτουργία και έπαψα να θεωρώ τον εαυτό μου μέλος της Καθολικής Εκκλησίας. Στην προσπάθειά μου να βγάλω κάποιο νόημα, άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα φιλοσοφίας της θρησκείας. Ο καθηγητής που έκανε αυτό το μάθημα ήταν άθεος και μας δίδασκε ότι όπως δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης έτσι δεν υπάρχει και Θεός!

Εκείνη την εποχή, τα μόνα πράγματα που δεν άλλαξαν στη ζωή μου ήταν το ποτό και οι μηχανές. Αποκαρδιωμένος από το κολέγιο και από τη ζωή γενικά, πήγα κι έμεινα στη Νέα Ορλεάνη, κάτω στο Νότο. Εκεί βρήκα μια ομάδα που επιδίωκε ό,τι κι εγώ. Πολλοί από την ομάδα ήταν κι αυτοί αηδιασμένοι με την κοινωνία. Μ’ έμαθαν όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για να συναρμολογήσει μια μηχανή· μου βρήκαν δουλειά και με φρόντισαν όταν αρρώστησα. Αυτό τους το ενδιαφέρον ήταν που με τράβηξε κοντά τους.

Η «οικογένειά» μας αποκτούσε και άλλα μέλη, ομάδες από διάφορες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Το καλοκαίρι μας έβρισκε καβάλα στις μηχανές μας να διασχίζουμε τις Μεσοδυτικές Πολιτείες, φτάνοντας βόρεια ως τη Μινεζότα και το Ουαϊόμινγκ, δυτικά ως την Καλιφόρνια και μέχρι το Μεξικό. Πηγαίναμε σε πολλά εθνικά πάρκα και απολαμβάναμε την ομορφιά και τη γαλήνη της υπαίθρου.

Ήταν μέρος του τρόπου ζωής μας να καθόμαστε και να πίνουμε με τις ώρες στα μπαρ. Σε μερικούς της παρέας άρεσε να στήνουν γερούς καβγάδες, όχι όμως και σε μένα. Είχα γίνει ειδικός στο να μυρίζομαι τις καταστάσεις που οδηγούν σε καβγά και να γλιστράω επιδέξια. Μερικές φορές όμως, γινόμουνα θηρίο με αυτά που έβλεπα να κάνουν μερικοί, και έμπαινα στο χορό για να τους δώσω ένα μάθημα. Μια φορά, στεκόμουνα έξω από ένα μπαρ όταν πέρασε μια μηχανή. Κοίταξα να δω ποιος την οδηγούσε, και ξαφνικά εκείνος με σημάδεψε μ’ ένα όπλο και μου έριξε. Ούτε και εγώ δεν ξέρω πώς έγινε και δεν με πέτυχε.

Τα Επακόλουθα μιας Ανθρωποκτονίας

Σιγά-σιγά συνειδητοποιούσα ότι δεν βρίσκει κανείς αληθινή ευτυχία ζώντας για τις απολαύσεις. Με τον καιρό παντρεύτηκα, αλλά ο γάμος μου πήγε στραβά και κράτησε μόνο τρεις μήνες. Αργότερα, μου κλέψανε τη μηχανή μου. Μετά, μια βραδιά που είχα πιει πάρα πολύ μάλωσα άσχημα με τον καλύτερό μου φίλο. Αυτό μ’ έκανε να πέσω σε βαριά μελαγχολία. Για να ξεμπερδέψω μια και καλή, κατάπια μια χούφτα χάπια. Ύστερα ξάπλωσα σε κάποια όχθη του ποταμού Μισισιπή και περίμενα το θάνατο. Αλλά όταν ξύπνησα ήμουνα στο νοσοκομείο. Κατάληξα άλλες δυο φορές στο νοσοκομείο εξαιτίας του ποτού.

Και τότε ξημέρωσε μια μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν πέντε η ώρα όταν χτύπησε το τηλέφωνο και έμαθα ότι κάποιος είχε πυροβολήσει και σκοτώσει έναν από τους καλύτερούς μου φίλους. Ο φίλος μου είχε πάει να πιει ένα ποτό μαζί με άλλους δυο από τη λέσχη, και προσπάθησαν να εμποδίσουν κάποιον να χτυπήσει μια γυναίκα. Όπως αποδείχτηκε, εκείνη ήταν γυναίκα του. Αυτός πυροβόλησε και σκότωσε το φίλο μου. Είχαμε πάθει όλοι μας σοκ, και εγώ και ο αδελφός του περάσαμε την επόμενη ημέρα κανονίζοντας για την κηδεία.

Εκείνη τη νύχτα, μόνος μου στο νεκροθάλαμο, άγγιξα το πρόσωπο του φίλου μου. Ήταν κρύος, άκαμπτος και άψυχος. Πού να είχε πάει άραγε; Αυτό ήταν όλο; Έτσι τέλειωναν όλα; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο από το να ζει κανείς λίγα χρόνια κι έπειτα να πεθάνει και να τελειώνουν όλα. Συνειδητοποίησα ότι δεν καταλάβαινα καθόλου τη ζωή, και αποφάσισα ότι στο εξής θα προσπαθούσα να βρω τι σημαίνει. Άρχισα λοιπόν να ανακατεύομαι με τον πνευματισμό, και μερικές φορές φαινόταν ότι θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με τον φίλο μου. Αλλά όλα αυτά ήταν κάπως ασαφή και τα ερωτήματά μου παράμεναν αναπάντητα.

Ποιος Είναι ο Σκοπός της Ζωής;

Ένα βράδυ, ήπια τόσο πολύ που λιποθύμησα την ώρα που οδηγούσα τη μηχανή μου. Στο ατύχημα που ακολούθησε, χτύπησα σοβαρά τον αστράγαλό μου. Δεν μπορούσα να περπατήσω και αναγκάστηκα να μείνω δυο βδομάδες στο σπίτι. Τότε ήταν που κάποιος κύριος με τον νεαρό γιο του χτύπησαν την πόρτα μου. Ήθελαν να μου μιλήσουν για την Αγία Γραφή. Τους είπα να περάσουν. Εκείνοι μου είπαν ότι είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν είχα ξανακούσει αυτό το όνομα ποτέ πριν, και γι’ αυτό τους ρώτησα αν είναι κανένας καινούριος θρησκευτικός όμιλος. Ο ευγενικός αυτός κύριος μου έδειξε από την Αγία Γραφή ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά και ότι εκείνοι μιλούσαν στους ανθρώπους γι’ Αυτόν. Πρώτη φορά άκουγα κάτι τέτοιο. Ο Θεός είχε όνομα, Ιεχωβά. Δεν το είχα διδαχτεί αυτό στη θρησκευτική εκπαίδευση που πήρα σαν νεαρός. Αναρωτιόμουν τι άλλο άραγε δεν μου είχαν διδάξει.

Στη συνέχεια, μου έδειξαν ότι η Γραφή μιλάει για το τέλος του κόσμου στον οποίον ζούμε, δηλαδή αυτού του συστήματος πραγμάτων. Το ‘τέλος του κόσμου’! Γιατί δεν μου το ’χαν πει αυτό ποτέ προηγουμένως; Αυτό άνοιξε το δρόμο για να κάνουμε και άλλες συζητήσεις στη διάρκεια των οποίων έκανα πολλές ερωτήσεις. Μου άφησαν το βιβλίο Είναι Αυτή η Ζωή το Παν που Υπάρχει; Κυριολεκτικά το καταβρόχθισα, γιατί επιτέλους έβρισκα τι σημαίνει ζωή.

Έμαθα ότι ο σκοπός του Θεού δεν είναι να ζούμε για ένα βραχύ χρονικό διάστημα και μετά να πεθαίνουμε. Έμαθα ότι πλησιάζει το τέλος του θανάτου και έμαθα για την προοπτική ατέλειωτης ζωής σε μια παραδεισένια γη. Όσο για τον αγαπημένο μου φίλο, έμαθα ότι δεν έχει συνειδητότητα ούτε βρίσκεται κάπου όπου υποφέρει, αλλά κοιμάται βαθιά, περιμένοντας την ανάσταση των νεκρών. Πόσο μεγάλη ελπίδα μου έδωσε αυτό! Ίσως μάλιστα τον ξαναδώ, σκεφτόμουνα!—Αποκάλυψις 21:4, 5· Εκκλησιαστής 9:5· Ιωάννης 5:28, 29.

Μια Δύσκολη Απόφαση

Οι Βιβλικές συζητήσεις μας διακόπηκαν όταν έφυγα για το μεγαλύτερο ταξίδι με μηχανές που είχε διοργανώσει η λέσχη για εκείνο το καλοκαίρι. Είπα στον Μάρτυρα φίλο μου, τον Ντάνιελ, ότι θα του τηλεφωνούσα όταν θα γύριζα. Μου έδωσε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Τις τέσσερις βδομάδες που κράτησε το ταξίδι μας, διάβαζα ένα κομμάτι του βιβλίου κάθε φορά που σταματούσαμε για να ξεκουραστούμε. Όταν γύρισα σπίτι, τηλεφώνησα στον Ντάνιελ. Κανονίσαμε να μελετάμε μαζί την Αγία Γραφή, και μετά την πρώτη μελέτη, με προσκάλεσε να παρακολουθήσω μια συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας το απόγευμα της επόμενης Κυριακής.

Λοιπόν, στη λέσχη είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε βόλτα με τις μηχανές εκείνη την Κυριακή, και έπρεπε να πάω μια και θα ήμουνα ο αρχηγός. Ήρθε το πρωί της Κυριακής και ξεκινήσαμε. Σταματήσαμε σε κάποιο μπαρ, και άρχισαν όλοι να πίνουν. Γύρω στις μία το μεσημέρι βγήκα σαν να μη συνέβαινε τίποτα, έβαλα μπρος τη μηχανή μου και γύρισα στην πόλη. Στις τρεις ήμουνα στην Αίθουσα Βασιλείας, μ’ ένα μακό μπλουζάκι, με μπλου τζήν, μπότες, μούσια και με τα μαλλιά μου πιασμένα αλογοουρά. Οι Μάρτυρες με δέχτηκαν θερμά, και ούτε που ανάφεραν τίποτα για την εμφάνισή μου. Με παρότρυναν να ξαναπάω. Έτσι και έκανα· από τότε κι ύστερα παρακολουθώ τις συναθροίσεις.

Τον πρώτο μήνα βέβαια ήταν δύσκολο γιατί πήγαινα ακόμα στις εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις της λέσχης των μοτοσυκλετιστών. Γρήγορα κατάλαβα ότι αν παράμενα στη λέσχη, θα είχα δυσκολίες στο να εφαρμόζω και να ζω σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές. Πήρα την απόφαση λοιπόν να παραιτηθώ από τη λέσχη. Με πόνεσε που άφηνα όλη αυτή την παρέα. Τόσα χρόνια, είχαμε ζήσει πολλά πράγματα μαζί και αυτό μας είχε δέσει. Από την άλλη πάλι, ανακουφίστηκα που άφηνα πίσω μου αυτόν τον βίαιο κόσμο και έμπαινα στην ειρηνική παγκόσμια οργάνωση του Ιεχωβά. Πούλησα μάλιστα και το ντουφέκι που το είχα πάντα δίπλα μου όταν κοιμόμουνα.

Μην Παίζετε με τη Φωτιά

Μετά από έξι μήνες μελέτης, βαφτίστηκα. Σ’ αυτό το λίγο διάστημα, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, είχα καταφέρει να υπερνικήσω τη συνήθεια του πιοτού, και η διαγωγή μου είχε βελτιωθεί σε γενικές γραμμές. Τώρα βρίσκω χαρά όταν επισκέπτομαι ανθρώπους στα σπίτια τους, όπως με επισκέφτηκε κι εμένα ο Ντάνιελ στην αρχή. Μέσα από την Αγία Γραφή, προσπαθώ να δείξω στους πλησίον μου ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει μια κυβέρνηση που αποδοκιμάζει τη βία, που κυβερνάει με δικαιοσύνη και που θα προμηθέψει όλα τα δίκαια πράγματα που δεν μπορούν να προμηθέψουν οι ανθρώπινες κυβερνήσεις, και ότι σύντομα δεν θα υπάρχει ούτε ένας βίαιος άνθρωπος στη γη. Αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα λόγω των εμπειριών που είχα στο παρελθόν με τη βία, και το τονίζω όσο μπορώ.—Αποκάλυψις 11:18.

Ο Ιεχωβά Θεός με ευλόγησε με μια αφοσιωμένη Χριστιανή σύζυγο και δυο όμορφα παιδιά. Οι τέσσερίς μας κάνουμε μαζί έργο από σπίτι σε σπίτι και παρακολουθούμε Χριστιανικές συναθροίσεις και συνελεύσεις. Έχω το προνόμιο να υπηρετώ ως διακονικός υπηρέτης στη Χριστιανική εκκλησία που ανήκω. Πράγματι, εγκατέλειψα τη βία και βρήκα αληθινή ειρήνη. Τι αντίθεση! Όταν γύρισα στη Νέα Ορλεάνη, έμαθα ότι δυο από τους πρώην φίλους μου πέθαναν. Και από τότε που μένω εδώ στη Λουιζιάνα, έχουν πυροβολήσει και σκοτώσει τρεις ακόμα. Αν δεν ήταν ο Ιεχωβά, πού θα είχα καταλήξει;

Στους νεαρούς, θέλω να πω ότι ακόμα και αν ο κόσμος φαίνεται σαγηνευτικός και γεμάτος συγκινήσεις, μην παίζετε με τη φωτιά. Εγώ ήμουνα στον κόσμο και τα δοκίμασα όλα αυτά. Δεν χάνετε τίποτα. Και εσάς που θέλετε να αποκτήσετε μια σχέση με τον Ιεχωβά, αλλά σκέφτεστε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τις απαραίτητες αλλαγές, σας παρακαλώ να λάβετε υπόψη σας τα ενθαρρυντικά λόγια του Ιησού: ‘Για τον Θεό όλα είναι δυνατά’. (Ματθαίος 19:26, ΝΔΜ)—Όπως το αφηγήθηκε ο Ντέιβιντ Λ. Γουίργκς.

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Την εποχή που ήμουνα ένας βίαιος μηχανόβιος