Η Πίστη στον Θεό Ήταν ο Οδηγός μου σε μια Κομμουνιστική Χώρα

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΟΝΤΡΕΪ ΚΑΝΤΛΕΤΣ

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 1966, ξεναγούσα κάποια ομάδα στα αξιοθέατα της γενέτειράς μου—της Πράγας, στην Τσεχοσλοβακία. Ζηλωτής καθώς ήμουν για τη νεοαποκτημένη πίστη μου, μιλούσα για τον Θεό ενώ έδειχνα στην ομάδα τις εντυπωσιακές εκκλησίες και ναούς της πόλης μας.

«Είστε Μάρτυρας του Ιεχωβά;» ρώτησε ένας Αμερικανός καθηγητής οικονομολογίας.

«Όχι», αποκρίθηκα. «Δεν έχω ακούσει ποτέ για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είμαι Ρωμαιοκαθολικός».

Πώς Απέκτησα Πίστη στον Θεό

Ανατράφηκα από γονείς που ήταν διακεκριμένοι στους τομείς της εκπαίδευσης, της πολιτικής και της ιατρικής. Λίγο μετά τη γέννησή μου το 1944 και αφού τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ένα χρόνο αργότερα, ο πατέρας μου έγινε κομμουνιστής. Μάλιστα, συμμετείχε στην ίδρυση του κομμουνιστικού μεταρρυθμιστικού κινήματος, και το 1966 έγινε πρύτανης του Πανεπιστημίου Οικονομικών που βρισκόταν στην Πράγα. Λίγα χρόνια αργότερα, διορίστηκε υπουργός παιδείας στην Τσεχοσλοβακία που τότε ήταν ήδη κομμουνιστική και αθεϊστική χώρα.

Η μητέρα ήταν μια σχολαστικά έντιμη, ταλαντούχα γυναίκα. Ήταν χειρουργός οφθαλμίατρος, και θεωρούνταν η καλύτερη στη χώρα. Εντούτοις, σε εκείνους που είχαν ανάγκη πρόσφερε τις υπηρεσίες της χωρίς αμοιβή. Συνήθιζε να λέει: «Οποιαδήποτε χαρίσματα σου έχουν δοθεί, πρέπει να τα χρησιμοποιείς για το καλό της κοινωνίας και του έθνους». Μάλιστα, όταν γεννήθηκα, δεν πήρε άδεια μητρότητας για να μπορεί να συνεχίσει να είναι διαθέσιμη στην κλινική όπου εργαζόταν.

Αναμενόταν από εμένα να διαπρέψω στα γράμματα. Ο πατέρας ρωτούσε: «Τα πάει κανείς καλύτερα από εσένα;» Έφτασα στο σημείο να απολαμβάνω τον ανταγωνισμό, επειδή συνήθως έπαιρνα διάφορα βραβεία στο σχολείο λόγω των εξαιρετικών επιδόσεών μου. Έμαθα τη ρωσική, την αγγλική και τη γερμανική γλώσσα, και ταξίδεψα πολύ στον κομμουνιστικό κόσμο και πέρα από αυτόν. Μου άρεσε να απορρίπτω τις θρησκευτικές αντιλήψεις ως ανόητες προλήψεις. Τέλος, μολονότι ασπαζόμουν πλήρως τον αθεϊσμό, έφτασα στο σημείο να μισώ την πολιτική του έκφραση.

Ένα ταξίδι που έκανα στην Αγγλία το 1965, όταν ήμουν μόνο 21 ετών, με επηρέασε βαθιά. Συνάντησα ανθρώπους που υπερασπίζονταν την πίστη τους σε κάποιο Υπέρτατο Ον με πειστικό και λογικό τρόπο. Μετά την επιστροφή μου στην Πράγα, κάποιος γνωστός μου που ήταν Ρωμαιοκαθολικός μου πρότεινε: «Μη διαβάζεις για τη Χριστιανοσύνη. Να διαβάζεις την Αγία Γραφή». Αυτό και έκανα. Την τελείωσα μέσα σε τρεις μήνες.

Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής παρουσίαζαν τα αγγέλματά τους. Ήταν ειλικρινείς και ασκούσαν αυτοκριτική. Έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι το υπέροχο μέλλον για το οποίο μιλούσαν ήταν κάτι που μόνο ένας Θεός με υπόσταση θα μπορούσε να οραματιστεί και να προμηθεύσει.

Έπειτα από μήνες προσωπικής ανάγνωσης της Αγίας Γραφής και στοχασμού, ένιωθα έτοιμος να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου και τους φίλους μου. Γνώριζα ότι θα αμφισβητούσαν τη νεοαποκτημένη πίστη μου. Έπειτα από αυτό, άρχισα να ασκώ δραστήρια προσηλυτισμό. Όποιος ήταν κοντά μου—όπως εκείνος ο Αμερικανός καθηγητής που ανέφερα στην αρχή—έπρεπε να αντιμετωπίσει τις προσπάθειες που έκανα να τον προσηλυτίσω. Μάλιστα, κρέμασα και ένα σταυρό στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου για να γνωστοποιήσω σε όλους την πίστη μου.

Η μητέρα, ωστόσο, έλεγε ότι δεν θα μπορούσα να γίνω Χριστιανός εφόσον ήμουν ίδιος ο πατέρας μου, ένας δραστήριος κομμουνιστής. Ωστόσο, παρέμεινα σταθερός. Διάβασα την Αγία Γραφή δεύτερη και τρίτη φορά. Τότε καταλάβαινα ήδη ότι για να σημειώσω περαιτέρω πρόοδο χρειαζόμουν καθοδηγία.

Η Αναζήτησή μου Ανταμείβεται

Ήρθα σε επαφή με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το κύριο μέλημα ενός νεαρού ιερέα ήταν να με διδάξει τα δόγματα της εκκλησίας, τα οποία αποδέχτηκα πλήρως. Στη συνέχεια, το 1966 βαφτίστηκα—πράγμα που έκανε τον πατέρα μου να ντρέπεται. Αφού με ράντισε με νερό, ο ιερέας πρότεινε να διαβάσω την Αγία Γραφή, αλλά πρόσθεσε: «Ο πάπας έχει ήδη αποδεχτεί τη θεωρία της εξέλιξης, γι’ αυτό μην ανησυχείς· θα ξεχωρίσουμε το σιτάρι από τα ζιζάνια». Συγκλονίστηκα όταν είδα να αμφισβητείται το βιβλίο που με είχε κάνει να αποκτήσω πίστη.

Στο μεταξύ, το φθινόπωρο του 1966, μίλησα με κάποιο φίλο μου που προερχόταν από Καθολική οικογένεια και του είπα τα πιστεύω μου. Αυτός ήταν επίσης εξοικειωμένος με την Αγία Γραφή, και μου μίλησε για τον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψη 16:16) Μου είπε ότι είχε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, σχετικά με τους οποίους είχα ακούσει για πρώτη φορά πριν από μερικούς μήνες όταν έκανα εκείνη την ξενάγηση που ανέφερα νωρίτερα. Ωστόσο, θεώρησα εκείνη την ομάδα στην οποία ανήκε ασήμαντη σε σύγκριση με την ισχυρή, πλούσια, πολυπληθή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην οποία ανήκα εγώ.

Σε επόμενες συζητήσεις μας, εξετάσαμε τρία φλέγοντα ζητήματα. Πρώτον: Είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διάδοχος της Χριστιανοσύνης του πρώτου αιώνα; Δεύτερον: Ποια θα πρέπει να θεωρείται ως η ανώτατη εξουσία—η εκκλησία μου ή η Αγία Γραφή; Και τρίτον: Ποια είναι σωστή, η Γραφική αφήγηση για τη δημιουργία ή η θεωρία της εξέλιξης;

Εφόσον η Αγία Γραφή ήταν η πηγή της πίστης και για τους δυο μας, ο φίλος μου δεν δυσκολεύτηκε να με πείσει ότι οι διδασκαλίες της Καθολικής Εκκλησίας είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες της πρώτης Χριστιανοσύνης. Για παράδειγμα, έμαθα ότι ακόμα και Καθολικές πηγές παραδέχονται πως η εξέχουσα εκκλησιαστική διδασκαλία της Τριάδας δεν βασίζεται στις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του.

Αυτό μας οδήγησε στο συναφές ερώτημα του ποια πρέπει να είναι η ανώτατη εξουσία για εμάς. Αναφέρθηκα στα λόγια του Αγ. Αυγουστίνου: «Ρόμα λοκούτα εστ· καούσα φινίτα εστ», που σημαίνει: «Η Ρώμη μίλησε· το θέμα έληξε». Αλλά ο φίλος μου υποστήριζε ότι ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, πρέπει να είναι η υπέρτατη εξουσία για εμάς. Συμφώνησα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ας βγει ο Θεός αληθινός, μολονότι κάθε άνθρωπος θα βγει ψεύτης».—Ρωμαίους 3:4.

Τελικά, ο φίλος μου μού πρόσφερε ένα φθαρμένο δακτυλογραφημένο κείμενο με τίτλο Η Εξέλιξις Εναντίον του Νέου Κόσμου (Evolution Versus the New World). Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση στην Τσεχοσλοβακία από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, έφτιαχναν αντίτυπα των εντύπων τους και έδειχναν προσοχή όσον αφορά τον αποδέκτη. Μόλις διάβασα εκείνο το βιβλιάριο, κατάλαβα ότι περιείχε την αλήθεια. Ο φίλος μου άρχισε Γραφική μελέτη μαζί μου. Κάθε φορά μου δάνειζε αρκετές σελίδες από το βοήθημα για Γραφική μελέτη «Έστω ο Θεός Αληθής», και εξετάζαμε αυτές τις σελίδες μαζί.

Λίγο μετά την έναρξη αυτών των συζητήσεων—τα Χριστούγεννα του 1966—κάποιοι φίλοι μου από τη Δυτική Γερμανία ήρθαν στην Πράγα για να με δουν. Σε μια από τις συζητήσεις μας, εκείνοι περιγέλασαν τους Χριστιανούς χαρακτηρίζοντάς τους υποκριτές πολεμοκάπηλους. «Εμείς ως στρατιώτες των χωρών του ΝΑΤΟ θα πολεμούσαμε εναντίον σου, παρότι ομολογείς ότι είσαι Χριστιανός, επειδή ζεις σε μια κομμουνιστική χώρα που ανήκει στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας», μου είπαν. Το συμπέρασμά τους: «Καλύτερα να είσαι κυνικός παρά υποκριτής». Μου φάνηκε πως ίσως είχαν δίκιο. Έτσι στην επόμενη Γραφική μου μελέτη, ρώτησα το φίλο μου ποια είναι η άποψη των αληθινών Χριστιανών όσον αφορά τον πόλεμο και την εκπαίδευση για αυτόν.

Οι Αποφάσεις που Έπρεπε να Πάρω

Έμεινα έκπληκτος από τη σαφή εξήγηση του φίλου μου. Ωστόσο, το να συμμορφωθώ με τη Γραφική διδασκαλία που έλεγε να ‘σφυρηλατήσω τα μαχαίρια σε υνία’ θα επέφερε δραστικές αλλαγές στη ζωή μου και στη μελλοντική μου σταδιοδρομία. (Ησαΐας 2:4) Σε πέντε μήνες θα αποφοιτούσα από την ιατρική σχολή, και έπειτα θα έπρεπε να υπηρετήσω για κάποιο διάστημα την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Τι έπρεπε να κάνω; Ήμουν αναστατωμένος. Γι’ αυτό προσευχήθηκα στον Θεό.

Έπειτα από μέρες βαθιάς, στοχαστικής σκέψης, δεν μπορούσα να βρω καμιά δικαιολογία για να μη συμμορφωθώ με την απαίτηση να είναι οι αληθινοί Χριστιανοί άνθρωποι ειρήνης. Αφού αποφοίτησα από τη σχολή, αποφάσισα να δεχτώ μια θέση σε κάποιο νοσοκομείο μέχρι να με καταδικάσουν ως αντιρρησία συνείδησης. Αλλά κατόπιν έμαθα τι λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την αποχή από αίμα. Συνειδητοποιώντας ότι στην εργασία μου ίσως χρειαζόταν να κάνω σε άλλους μεταγγίσεις αίματος, αποφάσισα να παραιτηθώ από το νοσοκομείο. (Πράξεις 15:19, 20, 28, 29) Η απόφαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να υποστώ γενική κατακραυγή.

Ο πατέρας μου, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν είχα γίνει ένας πεισματικός ταραχοποιός που ήθελε να καταστρέψει τη δική του πολιτική σταδιοδρομία, παρενέβη και φρόντισε να αναβληθεί η υποχρεωτική στρατιωτική μου θητεία για ένα χρόνο. Εκείνο το καλοκαίρι του 1967 ήταν δύσκολο για εμένα. Αναλογιστείτε την κατάστασή μου: Ήμουν καινούριος σπουδαστής της Γραφής και το άτομο που μου έκανε μελέτη, ο μόνος Μάρτυρας με τον οποίο είχα έρθει μέχρι τότε σε επαφή, έλειπε για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Μου είχε αφήσει μόνο λίγα κεφάλαια από το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» για την προσωπική μου μελέτη. Αυτά και η Αγία Γραφή μου ήταν οι μόνες πηγές πνευματικής καθοδηγίας.

Αργότερα, γνωρίστηκα και με άλλους Μάρτυρες, και στις 8 Μαρτίου 1968 συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα. Τον επόμενο χρόνο, μου πρότειναν να πάω στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία για διετείς μεταπτυχιακές σπουδές. Μερικοί μου σύστησαν να δεχτώ την πρόταση και να πάω στην Αγγλία, όπου θα μπορούσα να προοδεύσω πνευματικά σε μια χώρα όπου οι Μάρτυρες δεν ήταν υπό απαγόρευση. Ταυτόχρονα, θα μπορούσα να προετοιμαστώ για μια λαμπρή επαγγελματική σταδιοδρομία. Εντούτοις, ένας Χριστιανός πρεσβύτερος είπε ότι οι υπηρεσίες μου δεν ήταν τόσο απαραίτητες στην Αγγλία όσο ήταν στην Τσεχοσλοβακία. Έτσι, αποφάσισα να αρνηθώ εκείνη την πρόταση η οποία θα προωθούσε την κοσμική μου εκπαίδευση και έμεινα στην Τσεχοσλοβακία για να βοηθήσω στο έργο μας κηρύγματος που γινόταν υπό την επιφάνεια.

Το 1969, με προσκάλεσαν να παρακολουθήσω τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στην οποία θα παρουσιάζονταν ειδικές οδηγίες για τους Χριστιανούς επισκόπους. Το ίδιο έτος κέρδισα μια υποτροφία ως ο καλύτερος νεαρός φαρμακολόγος στην Τσεχοσλοβακία. Ως αποτέλεσμα, παρακολούθησα μια συνέλευση της Διεθνούς Ένωσης Φαρμακολογίας στην Ελβετία.

Ένας Επιστήμονας Αλλάζει τις Απόψεις Του

Στη διάρκεια μιας διάλεξης που παρακολούθησα το 1970, ένας επιστήμονας ονόματι Φράντισεκ Βίσκοτσιλ ανέπτυξε το περίπλοκο ζήτημα της μεταβίβασης των νευρικών ερεθισμάτων. Είπε πως, οποτεδήποτε παρουσιαζόταν κάποια ανάγκη σε έναν οργανισμό, δινόταν μια αξιοπρόσεκτη λύση. «Η Μάγισσα Φύση γνωρίζει πώς να το κάνει αυτό», κατέληξε.

Μετά τη διάλεξη, τον πλησίασα. «Δεν νομίζετε», τον ρώτησα, «ότι η τιμή για το υπέροχο σχέδιο που υπάρχει στους ζωντανούς οργανισμούς θα πρέπει να δοθεί στον Θεό;» Το ερώτημά μου τον κατέλαβε εξ απροόπτου, επειδή ήταν αθεϊστής. Απάντησε κάνοντας ερωτήσεις διαφορετικού είδους. Ρώτησε: «Από πού προήλθε το κακό;» και «Ποιος ευθύνεται για το ότι τόσα παιδιά είναι ορφανά;»

Όταν του έδωσα λογικές απαντήσεις βασισμένες στην Αγία Γραφή, το ενδιαφέρον του αφυπνίστηκε. Αλλά ρώτησε γιατί η Αγία Γραφή δεν παρέχει συγκεκριμένες επιστημονικές πληροφορίες, όπως κάποια περιγραφή της δομής του κυττάρου, ώστε να μπορούν εύκολα οι άνθρωποι να αναγνωρίζουν ότι εμπνευστής της είναι ο Δημιουργός. «Τι είναι πιο δύσκολο», αποκρίθηκα, «να περιγράφεις ή να δημιουργείς;» Του δάνεισα το βιβλίο Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; (Did Man Get Here by Evolution or by Creation?).

Έπειτα από μια επιφανειακή ανάγνωση, ο Φράντισεκ το χαρακτήρισε απλοϊκό και λανθασμένο. Επίσης επέκρινε τα όσα έλεγε η Αγία Γραφή σχετικά με την πολυγαμία, τη μοιχεία του Δαβίδ και σχετικά με το γεγονός ότι ο Δαβίδ δολοφόνησε έναν αθώο. (Γένεσις 29:23-29· 2 Σαμουήλ 11:1-25) Αντέκρουσα τις αντιρρήσεις του, τονίζοντας ότι η Αγία Γραφή καταγράφει με εντιμότητα τα ελαττώματα και τις απροκάλυπτες παραβάσεις ακόμα και των υπηρετών του Θεού.

Τελικά, σε μια από τις συζητήσεις μας, είπα στον Φράντισεκ ότι αν κάποιος δεν έχει καλά κίνητρα, αν δεν αγαπάει την αλήθεια, τότε κανενός είδους επιχείρημα ή συλλογισμός δεν πρόκειται να τον πείσει για την ύπαρξη του Θεού. Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω, με σταμάτησε και μου ζήτησε να κάνει Γραφική μελέτη. Μου είπε ότι θα διάβαζε ξανά το βιβλίο Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία;—αυτή τη φορά απροκατάληπτα. Στη συνέχεια, η στάση του άλλαξε εντελώς, όπως φαίνεται από το παρακάτω εδάφιο που έγραψε σε ένα γράμμα του: ‘Η υπερηφάνεια του ανθρώπου θα υποκύψει, και η υψηλοφροσύνη των ανθρώπων θα ταπεινωθεί· και μόνο ο Ιεχωβά θα υψωθεί εκείνη την ημέρα’.—Ησαΐας 2:17.

Το καλοκαίρι του 1973, ο Φράντισεκ και η σύζυγός του βαφτίστηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τώρα, αυτός υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια από τις εκκλησίες της Πράγας.

Κήρυγμα υπό Απαγόρευση

Στη διάρκεια της απαγόρευσης μας είχαν δοθεί οδηγίες να ενασχολούμαστε στη διακονία αγρού με μεγάλη προσοχή. Σε μια περίπτωση, ένας νεότερος Μάρτυρας μου ζητούσε συνέχεια να βγω στο έργο κηρύγματος μαζί του. Αμφέβαλλε για το αν εκείνοι που αναλαμβάνουν την ηγεσία στην οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά πηγαίνουν οι ίδιοι στη διακονία. Είχαμε πολλές ωραίες συζητήσεις στην ανεπίσημη διακονία μας. Αλλά τελικά συναντήσαμε έναν άντρα ο οποίος, αν και δεν το κατάλαβα τότε, με αναγνώρισε από μια φωτογραφία που είχε δει σε κάποιο άλμπουμ της κρατικής μυστικής αστυνομίας. Μολονότι δεν με συνέλαβαν, από τότε και έπειτα με έθεσαν επίσημα υπό στενή παρακολούθηση, πράγμα που μείωσε την αποτελεσματικότητά μου στο έργο μας κηρύγματος το οποίο γινόταν υπό την επιφάνεια.

Το καλοκαίρι του 1983, όπως συνήθιζα να κάνω τα προηγούμενα χρόνια, οργάνωσα μια ομάδα από νεαρούς Μάρτυρες για να περάσουμε μερικές μέρες δίνοντας ανεπίσημη μαρτυρία σε κάποιο απομακρυσμένο τμήμα της χώρας. Δεν έδωσα προσοχή σε κάποια σοφή συμβουλή, και χρησιμοποίησα το αυτοκίνητό μου επειδή ήταν πιο βολικό από το να χρησιμοποιώ τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Όταν κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να αγοράσουμε μερικά πράγματα από κάποιο κατάστημα, παρκάρισα το αυτοκίνητό μου στην είσοδο. Ενώ πλήρωνα για τα ψώνια, έδειξα μερικές νεαρές υπαλλήλους και είπα σε μια πιο ηλικιωμένη υπάλληλο: «Στο μέλλον, όλοι θα έχουμε την ευκαιρία να είμαστε νέοι». Η κυρία χαμογέλασε. «Ωστόσο, αυτό δεν είναι μέσα στις ανθρώπινες δυνατότητές μας», συνέχισα εγώ. «Θα χρειαζόταν βοήθεια από πάνω».

Εφόσον δεν υπήρξε ανταπόκριση, έφυγα. Χωρίς να το ξέρω, η υπάλληλος, υποπτευόμενη ότι προωθούσα θρησκευτικές απόψεις, με παρακολουθούσε από το παράθυρο καθώς έβαζα το πακέτο στο αυτοκίνητό μου. Κατόπιν ενημέρωσε την αστυνομία. Ώρες αργότερα, αφού είχαμε δώσει ανεπίσημη μαρτυρία σε άλλα μέρη της πόλης, ο σύντροφός μου και εγώ επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Ξαφνικά, εμφανίστηκαν δύο αστυνομικοί και μας συνέλαβαν.

Στο αστυνομικό τμήμα, μας ανέκριναν επί πολλές ώρες προτού μας πουν ότι μπορούσαμε να φύγουμε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν τι να κάνω τις διευθύνσεις των ενδιαφερόμενων ατόμων που είχαμε πάρει εκείνη τη μέρα. Έτσι, πήγα στην τουαλέτα για να τις πετάξω στη λεκάνη. Αλλά προτού τα καταφέρω, το δυνατό χέρι ενός αστυνομικού με σταμάτησε. Έβγαλε τα χαρτιά από τη λεκάνη και τα καθάρισε. Αυτό μου προκάλεσε περισσότερη ένταση, επειδή οι άνθρωποι που μας είχαν δώσει τη διεύθυνσή τους έμπαιναν τώρα σε κίνδυνο.

Στη συνέχεια, μας πήγαν στο ξενοδοχείο μας, όπου η αστυνομία είχε ήδη ψάξει το δωμάτιό μας. Αλλά δεν είχαν βρει άλλες διευθύνσεις ενδιαφερόμενων ατόμων, αν και δεν τις είχαμε κρύψει προσεκτικά. Αργότερα, στο χώρο της εργασίας μου ως νευροφαρμακολόγου, με επέπληξαν δημόσια επειδή είχα αναμειχτεί σε παράνομη δραστηριότητα. Επίσης, μου μίλησε πολύ αυστηρά ο επίσκοπος του έργου κηρύγματος στην Τσεχοσλοβακία, ο οποίος νωρίτερα με είχε προειδοποιήσει να μη χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου όταν ταξιδεύαμε για να συμμετάσχουμε στη διακονία.

Υποτάσσομαι στη Διαπαιδαγώγηση

Το 1976, είχα διοριστεί να υπηρετήσω στην επιτροπή που επιβλέπει το έργο κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Τσεχοσλοβακία. Αλλά εφόσον η ζωή μου παρακολουθούνταν στενά από τη μυστική αστυνομία εξαιτίας της κακής κρίσης που είχα ασκήσει στα ζητήματα τα οποία ανέφερα νωρίτερα, σταμάτησα να υπηρετώ στην επιτροπή της χώρας και έχασα διάφορα άλλα προνόμια. Ένα από αυτά τα προνόμια το οποίο θεωρούσα ιδιαίτερα πολύτιμο ήταν το να είμαι εκπαιδευτής στη σχολή για περιοδεύοντες επισκόπους και σκαπανείς, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι.

Δέχτηκα τη διαπαιδαγώγηση που μου δόθηκε, αλλά αυτή η περίοδος, από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν μια δύσκολη περίοδος αυτοεξέτασης για εμένα. Θα μάθαινα να υπηρετώ με μεγαλύτερη σύνεση και να αποφεύγω περαιτέρω απροσεξίες; Ο 30ός Ψαλμός, εδάφιο 5, λέει: «Το εσπέρας δύναται να συγκατοικήση κλαυθμός, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίασις». Αυτό το πρωί ήρθε για εμένα με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας το Νοέμβριο του 1989.

Έξοχες Ευλογίες

Πόσο διαφορετικό ήταν να συμμετέχουμε ελεύθερα στη διακονία μας και να απολαμβάνουμε επικοινωνία χωρίς εμπόδια με τα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης! Σύντομα διορίστηκα περιοδεύων επίσκοπος, και άρχισα αυτό το έργο τον Ιανουάριο του 1990.

Στη συνέχεια, το 1991, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Τι ευλογία ήταν να απολαύσω δύο μήνες γεμάτους συναναστροφή με ώριμους Χριστιανούς άντρες, και να εκπαιδευτώ από αυτούς! Καθημερινά, εμείς οι σπουδαστές διαθέταμε κάποιο χρόνο σε ένα διορισμό υπηρεσίας που μας ξεκούραζε από την έντονη διανοητική εκπαίδευσή μας. Ο διορισμός μου ήταν να καθαρίζω τζάμια.

Αμέσως μετά την επιστροφή μου από την Αγγλία, άρχισα να βοηθάω στις διευθετήσεις για τη σημαντική συγκέντρωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που έγινε στις 9 ως 11 Αυγούστου στο τεράστιο Στάδιο Στράχοφ της Πράγας. Σε εκείνη την περίσταση, 74.587 άτομα από πολλές χώρες συγκεντρωθήκαμε ελεύθερα για να λατρέψουμε τον Θεό μας, τον Ιεχωβά!

Το επόμενο έτος σταμάτησα την κοσμική εργασία που είχα ως νευροφαρμακολόγος. Εδώ και τέσσερα χρόνια σχεδόν, υπηρετώ στο τμήμα της Πράγας, όπου συμμετέχω ξανά στην επιτροπή που επιβλέπει το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Τσεχία. Πρόσφατα, ένα νέο δεκαώροφο κτίριο, το οποίο είχε δωρηθεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ανακαινίστηκε και άρχισε να λειτουργεί ως γραφείο τμήματος. Στις 28 Μαΐου 1994 έγινε η αφιέρωση αυτού του υπέροχου κτιρίου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες που έχω απολαύσει είναι το προνόμιο να μεταδίδω τις Βιβλικές αλήθειες σε άλλους, περιλαμβανομένων των συγγενών μου. Μέχρι στιγμής, ο πατέρας μου και η μητέρα μου δεν έχουν γίνει Μάρτυρες, αλλά τώρα βλέπουν με ευνοϊκό μάτι τη δραστηριότητά μου. Στα περασμένα πέντε χρόνια, έχουν παρακολουθήσει μερικές συναθροίσεις μας. Η εγκάρδια επιθυμία μου είναι να υποταχτούν αυτοί, μαζί με εκατομμύρια άλλους ειλικρινείς ανθρώπους, ταπεινά στη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού και να απολαύσουν τις αιώνιες ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για όσους διαλέγουν να τον υπηρετούν.

(Τα έντυπα τα οποία αναφέρονται σε αυτό το άρθρο είναι έκδοση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά.)

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Όταν ήμουν φοιτητής

[Εικόνες στη σελίδα 13]

Ο πατέρας μου, που έγινε υπουργός παιδείας στην Τσεχοσλοβακία, και η μητέρα μου, που ήταν διακεκριμένη χειρουργός οφθαλμίατρος

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ο Φράντισεκ Βίσκοτσιλ, επιστήμονας και αθεϊστής, ο οποίος έγινε Μάρτυρας

[Εικόνα στη σελίδα 16, 17]

Μετά την πτώση του κομμουνισμού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν πολλές μεγάλες συνελεύσεις στην Ανατολική Ευρώπη. Πάνω από 74.000 άτομα παρευρέθηκαν στην Πράγα το 1991

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Στο διορισμό υπηρεσίας μου όταν παρακολουθούσα τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης στην Αγγλία

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Οι εγκαταστάσεις του τμήματός μας στην Πράγα, η αφιέρωση των οποίων έγινε στις 28 Μαΐου 1994