«Κάναμε Αυτό που Οφείλαμε να Κάνουμε»

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΤΖΟΡΤΖ ΚΑΟΥΤΣ

Αφού δαπανήσαμε το πρωινό στη διακονία από σπίτι σε σπίτι, ο συνεργάτης μου έβγαλε δυο σάντουιτς. Όταν τα φάγαμε, έβγαλα ένα τσιγάρο για να καπνίσω. «Πόσο καιρό είσαι στην αλήθεια;» ρώτησε. «Χθες το βράδυ παρακολούθησα την πρώτη μου συνάθροιση», του είπα.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 3 Μαρτίου 1917, σε ένα αγρόκτημα περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά του Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, στις Η.Π.Α., κοντά στη μικρή πόλη Αβονμόρ. Εκεί οι γονείς μου μεγάλωσαν τους τέσσερις αδελφούς μου, την αδελφή μου και εμένα.

Η θρησκευτική μας εκπαίδευση δεν περιλάμβανε πολλά. Κάποτε οι γονείς μου πήγαιναν στην εκκλησία, αλλά σταμάτησαν όταν εμείς τα παιδιά ήμασταν ακόμη μικρά. Εντούτοις, πιστεύαμε στον Δημιουργό και η οικογενειακή μας ζωή βρισκόταν σε αρμονία με τις βασικές αρχές που εκτίθενται στην Αγία Γραφή.

Η πιο καλή εκπαίδευση που μου έδωσαν οι γονείς μου ήταν στον τομέα της υπευθυνότητας—πώς να αναλαμβάνω ευθύνες και να τις φέρνω σε πέρας. Αυτό σήμαινε η αγροτική ζωή. Αλλά η ζωή μας δεν ήταν μόνο εργασία. Απολαμβάναμε και ωφέλιμη αναψυχή, παίζοντας λόγου χάρη μπάσκετ και μπέιζμπολ ή κάνοντας ιππασία και κολυμπώντας. Τα χρήματα ήταν λίγα εκείνον τον καιρό, αλλά η ζωή στο αγρόκτημα κυλούσε ευχάριστα. Στο δημοτικό, πηγαίναμε σε ένα σχολείο που είχε μόνο μία αίθουσα διδασκαλίας, ενώ στα γυμνασιακά μας χρόνια πηγαίναμε σχολείο στην πόλη.

Ένα βράδυ περπατούσα στην πόλη μαζί με κάποιο φίλο μου. Μια όμορφη κοπέλα βγήκε από το σπίτι της και χαιρέτησε το φίλο μου. Εκείνος με σύστησε στη Φερν Πρου. Για εμένα, ήταν βολικό το ότι η Φερν έμενε στο ίδιο τετράγωνο στο οποίο βρισκόταν και το γυμνάσιο. Πολλές φορές, όταν περνούσα από το σπίτι της, αυτή ήταν έξω και έκανε διάφορες δουλειές. Προφανώς, ήταν ένα κορίτσι που εργαζόταν σκληρά, και αυτό με εντυπωσίασε. Αναπτύξαμε στενή φιλία και αμοιβαία αγάπη και παντρευτήκαμε τον Απρίλιο του 1936.

Επαφή με την Αλήθεια της Αγίας Γραφής

Προτού γεννηθώ, υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα στην οποία δεν συμπεριφέρονταν καλά οι άνθρωποι στην πόλη λόγω της θρησκείας της. Η μητέρα μου την επισκεπτόταν τα Σάββατα όταν πήγαινε στην πόλη να ψωνίσει. Καθάριζε το σπίτι της και της έκανε διάφορα θελήματα, ωσότου εκείνη πέθανε. Πιστεύω ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε τη μητέρα μου επειδή συμπεριφέρθηκε με πολλή καλοσύνη σε αυτή τη γυναίκα, η οποία ήταν Σπουδάστρια της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αφού πέρασε κάποιο διάστημα, πέθανε ξαφνικά η μικρότερη κόρη της θείας μου. Η εκκλησία δεν έδωσε στη θεία μου πολλή παρηγοριά· αλλά μια γειτόνισσα που ήταν Σπουδάστρια της Γραφής την παρηγόρησε. Η Σπουδάστρια της Γραφής τής εξήγησε τι συμβαίνει όταν πεθαίνει κάποιος άνθρωπος. (Ιώβ 14:13-15· Εκκλησιαστής 9:5, 10) Αυτό ήταν πηγή μεγάλης παρηγοριάς. Κατόπιν, η θεία μου μίλησε στη μητέρα μου για την ελπίδα της ανάστασης. Αυτό κίνησε το ενδιαφέρον της μητέρας μου, επειδή οι γονείς της πέθαναν όταν ήταν νέα και λαχταρούσε να μάθει τι συμβαίνει σε κάποιον όταν πεθαίνει. Εκείνη η εμπειρία μού εντύπωσε το πόσο σπουδαίο είναι να εκμεταλλευόμαστε πάντα τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για ανεπίσημη μαρτυρία.

Στη δεκαετία του 1930, τα πρωινά της Κυριακής η μητέρα μου άρχισε να ακούει τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, του τότε προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Εκείνα τα χρόνια, οι Μάρτυρες άρχισαν επίσης το έργο από σπίτι σε σπίτι εκεί όπου μέναμε. Έστηναν ένα φορητό φωνογράφο στην αυλή, κάτω από ένα σκιερό δέντρο, και έβαζαν τους δίσκους με τα ηχογραφημένα κηρύγματα του αδελφού Ρόδερφορντ. Εκείνες οι ηχογραφήσεις, καθώς και τα περιοδικά Σκοπιά και Χρυσούς Αιών (τώρα Ξύπνα!), κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον της μητέρας μου.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, οι συνδρομητές της Σκοπιάς έλαβαν μια κάρτα η οποία τους προσκαλούσε σε μια ειδική συνάθροιση που θα γινόταν σε κάποιο σπίτι περίπου 25 χιλιόμετρα μακριά. Η μητέρα μου ήθελε να την παρακολουθήσει, και έτσι η Φερν και εγώ μαζί με δύο από τους αδελφούς μου τη συνοδεύσαμε. Ο Τζον Μπουθ και ο Τσαρλς Χέσλερ, οι οποίοι ήταν περιοδεύοντες επίσκοποι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εκφώνησαν ομιλίες στα δώδεκα περίπου άτομα που είχαμε συγκεντρωθεί. Στη συνέχεια, άρχισαν να οργανώνουν μια ομάδα η οποία θα συμμετείχε στη διακονία το επόμενο πρωί. Κανένας δεν προθυμοποιήθηκε να πάει μαζί τους, και έτσι ο αδελφός Χέσλερ με ξεχώρισε από τους άλλους και ρώτησε: «Γιατί δεν έρχεσαι εσύ μαζί μας;» Δεν ήξερα τι ακριβώς επρόκειτο να κάνουν, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιο λόγο για τον οποίο δεν θα έπρεπε να τους βοηθήσω.

Πήγαμε από σπίτι σε σπίτι μέχρι το μεσημέρι περίπου, και κατόπιν ο αδελφός Χέσλερ έβγαλε δυο σάντουιτς. Καθήσαμε στα σκαλιά της εκκλησίας και αρχίσαμε να τρώμε. Όταν έβγαλα εκείνο το τσιγάρο για να καπνίσω, τότε έμαθε ο αδελφός Χέσλερ ότι είχα παρευρεθεί μόνο σε μία συνάθροιση. Αυτοπροσκλήθηκε για δείπνο το ίδιο εκείνο βράδυ και μας ζήτησε να προσκαλέσουμε και τους γείτονές μας για μια Γραφική συζήτηση. Μετά το δείπνο, έκανε μαζί μας Γραφική μελέτη και εκφώνησε μια ομιλία στην ομάδα των δέκα περίπου ατόμων που είχαν έρθει. Μας είπε ότι θα έπρεπε να κάνουμε Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα. Μολονότι οι γείτονές μας δεν δέχτηκαν, η Φερν και εγώ διευθετήσαμε να κάνουμε οικιακή Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα.

Πρόοδος στην Αλήθεια

Λίγο καιρό αργότερα, η Φερν και εγώ βγήκαμε στη διακονία αγρού. Καθόμασταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, και μόλις είχαμε ανάψει τσιγάρο όταν ο αδελφός μου γύρισε και μας είπε: «Μόλις διαπίστωσα ότι οι Μάρτυρες δεν καπνίζουν». Αμέσως, η Φερν πέταξε το τσιγάρο της έξω από το παράθυρο—εγώ το κάπνισα όλο. Αν και μας άρεσε το κάπνισμα, ποτέ δεν ξαναβάλαμε τσιγάρο στο στόμα μας.

Μετά το βάφτισμά μας το 1940, η Φερν και εγώ βρισκόμασταν σε μια συνάθροιση και μελετούσαμε κάποιο άρθρο που ενθάρρυνε το σκαπανικό, όπως ονομάζεται το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Ενώ επιστρέφαμε σπίτι, ένας αδελφός ρώτησε: «Γιατί δεν πάτε εσύ και η Φερν να κάνετε σκαπανικό; Δεν έχετε τίποτα που να σας εμποδίζει». Δεν μπορούσαμε να διαφωνήσουμε μαζί του, και έτσι προσφερθήκαμε για αυτό το έργο. Ειδοποίησα τον εργοδότη μου ότι σε 30 ημέρες θα σταματούσα την εργασία μου, και αρχίσαμε τις διευθετήσεις για το σκαπανικό.

Συμβουλευτήκαμε την Εταιρία Σκοπιά για το πού θα έπρεπε να υπηρετήσουμε, και κατόπιν μετακομίσαμε στη Βαλτιμόρη, στο Μέριλαντ. Εκεί υπήρχε κρατημένο ένα σπίτι για σκαπανείς, και τα έξοδα διαμονής και τροφής ήταν 10 δολάρια (περ. 3.100 δρχ.) το μήνα. Είχαμε κάποιες οικονομίες και πιστεύαμε ότι θα μας έφταναν άνετα μέχρι τον Αρμαγεδδώνα. (Αποκάλυψη 16:14, 16) Άλλωστε, ανέκαθεν πιστεύαμε ότι ο Αρμαγεδδών ήταν πολύ κοντά. Έτσι, όταν αρχίσαμε το σκαπανικό, αφήσαμε το σπίτι μας και όλες τις άλλες ασχολίες μας.

Κάναμε σκαπανικό στη Βαλτιμόρη από το 1942 ως το 1947. Εκείνα τα χρόνια, υπήρχε μεγάλη εναντίωση στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αντί να πηγαίνουμε με το αυτοκίνητό μας στο σπίτι των ατόμων που έκαναν Γραφική μελέτη, μερικές φορές λέγαμε σε κάποιον άλλο να μας πάει. Με αυτόν τον τρόπο γλιτώναμε τα λάστιχα του αυτοκινήτου μας από το σκάσιμο. Τέτοιου είδους εναντίωση δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά μπορώ να πω ότι πάντοτε απολαμβάναμε τη διακονία αγρού. Στην πραγματικότητα, μας άρεσε να έχουμε και λίγη περιπέτεια καθώς κάναμε το έργο του Κυρίου.

Σύντομα ξοδέψαμε όλες τις οικονομίες μας. Τα λάστιχα του αυτοκινήτου μας φθάρηκαν, και το ίδιο έγινε με τα ρούχα και τα παπούτσια μας. Αρρωστήσαμε δύο ή τρεις φορές για μεγάλες περιόδους. Δεν ήταν εύκολο να συνεχίσουμε, αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε. Μάλιστα, ούτε καν μιλήσαμε ποτέ για αυτό. Περιορίσαμε άλλα πράγματα στη ζωή μας ώστε να μπορέσουμε να παραμείνουμε στο έργο σκαπανέα.

Αλλαγές Διορισμού

Το 1947 πήγαμε στη συνέλευση στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Εκεί, ο αδελφός μου ο Γουίλιαμ και εγώ πήραμε μια επιστολή με την οποία διοριζόμασταν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου για να επισκεπτόμαστε και να βοηθάμε τις εκκλησίες. Δεν λάβαμε κάποια ειδική εκπαίδευση για αυτό το έργο εκείνον τον καιρό. Απλώς πήγαμε. Τα επόμενα εφτά χρόνια η Φερν και εγώ υπηρετήσαμε στο Οχάιο, στο Μίσιγκαν, στην Ιντιάνα, στο Ιλινόις και στη Νέα Υόρκη. Το 1954 προσκληθήκαμε να φοιτήσουμε στην 24η τάξη της Γαλαάδ, μια σχολή για την εκπαίδευση ιεραποστόλων. Ενόσω βρισκόμασταν εκεί, η Φερν έπαθε πολιομυελίτιδα. Ευτυχώς, ανέρρωσε ομαλά, και διοριστήκαμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου στη Νέα Υόρκη και στο Κονέκτικατ.

Όταν υπηρετούσαμε στο Στάμφορντ του Κονέκτικατ, ο Νάθαν Ο. Νορ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μας κάλεσε να περάσουμε το σαββατοκύριακο μαζί με αυτόν και τη σύζυγό του την Όντρεϊ. Μας πρόσφεραν ένα ωραίο δείπνο με μπριζόλες και όλα τα συνοδευτικά. Είχαμε γνωριστεί μαζί τους παλιότερα, και ήξερα τον αδελφό Νορ αρκετά καλά ώστε να καταλάβω ότι, εκτός από τη συναναστροφή και το φαγητό, είχε και κάτι άλλο στο μυαλό του. Αργότερα εκείνο το βράδυ με ρώτησε: «Πώς θα σου φαινόταν αν ερχόσουν στο Μπέθελ;»

«Δεν είμαι εντελώς βέβαιος· δεν ξέρω πολλά πράγματα για τη ζωή του Μπέθελ», απάντησα.

Αφού το σκεφτήκαμε αρκετές εβδομάδες, είπαμε στον αδελφό Νορ ότι θα πηγαίναμε αν το ήθελε. Την επόμενη εβδομάδα λάβαμε μια επιστολή που έλεγε ότι θα έπρεπε να είμαστε στο Μπέθελ στις 27 Απριλίου 1957, την ημέρα της 21ης επετείου των γάμων μας.

Την πρώτη ημέρα στο Μπέθελ, ο αδελφός Νορ μού έδωσε ξεκάθαρες οδηγίες ως προς το τι αναμενόταν. Μου είπε: «Δεν είσαι πια υπηρέτης περιοχής· βρίσκεσαι εδώ για να υπηρετείς στο Μπέθελ. Αυτή είναι η πιο σημαντική υπηρεσία που πρέπει να κάνεις, και θέλουμε να χρησιμοποιήσεις το χρόνο και τις δυνάμεις σου για να θέσεις σε εφαρμογή την εκπαίδευση που θα λάβεις εδώ στο Μπέθελ. Θέλουμε να μείνεις».

Ζωή Γεμάτη Νόημα στο Μπέθελ

Ο πρώτος διορισμός μου ήταν στο Τμήμα Περιοδικών και στο Τμήμα Αποστολής. Αργότερα, έπειτα από τρία χρόνια περίπου, ο αδελφός Νορ με φώναξε στο γραφείο του. Με πληροφόρησε τότε ότι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο είχα έρθει στο Μπέθελ ήταν για να υπηρετήσω στη διαχείριση του οίκου. Οι οδηγίες του ήταν πολύ σαφείς: «Βρίσκεσαι εδώ για να επιβλέπεις τη λειτουργία του Οίκου Μπέθελ».

Η διαχείριση του Οίκου Μπέθελ μού θύμιζε διάφορα πράγματα που με είχαν διδάξει οι γονείς μου όταν μεγάλωνα στο αγρόκτημα. Ένας Οίκος Μπέθελ μοιάζει πολύ με το σπιτικό μιας συνηθισμένης οικογένειας. Πρέπει να καθαριστούν ρούχα, να ετοιμαστούν γεύματα, να πλυθούν πιάτα, να στρωθούν κρεβάτια, και τα λοιπά. Οι αδελφοί που επιβλέπουν την οργάνωση του Οίκου Μπέθελ προσπαθούν να κάνουν το Μπέθελ έναν άνετο τόπο διαμονής, ένα χώρο στον οποίο να μπορεί κάποιος να νιώθει σαν στο σπίτι του.

Πιστεύω ότι οι οικογένειες μπορούν να μάθουν πολλά από τον τρόπο λειτουργίας του Μπέθελ. Ξυπνάμε νωρίς το πρωί και αρχίζουμε την ημέρα μας με πνευματικό τρόπο εξετάζοντας το εδάφιο της ημέρας. Αναμένεται να εργαζόμαστε σκληρά και να ζούμε μια ισορροπημένη αλλά και πολυάσχολη ζωή. Το Μπέθελ δεν μοιάζει με μοναστήρι, όπως ίσως πιστεύουν μερικοί. Επιτελούμε πολλά λόγω του οργανωμένου τρόπου ζωής μας. Πολλοί λένε ότι η εκπαίδευση που έλαβαν εδώ τους βοήθησε αργότερα να αναλάβουν ευθύνες στην οικογένειά τους και στη Χριστιανική εκκλησία.

Οι νεαροί και οι νεαρές που έρχονται στο Μπέθελ μπορεί να διοριστούν στην καθαριότητα, στο πλυντήριο ή σε διάφορες εργασίες στο εργοστάσιο. Ο κόσμος μπορεί να μας κάνει να πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους σωματική εργασία είναι ταπεινωτική και μας υποβιβάζει. Ωστόσο, οι νέοι που βρίσκονται στο Μπέθελ καταλαβαίνουν ότι τέτοιοι διορισμοί εργασίας είναι απαραίτητοι για να λειτουργεί η οικογένειά μας ομαλά και χαρούμενα.

Ο κόσμος μπορεί επίσης να προωθεί τη σκέψη ότι, για να είσαι αληθινά ευτυχισμένος, χρειάζεται να έχεις κάποια θέση και γόητρο. Αυτό είναι λάθος. Όταν κάνουμε εκείνο που μας έχουν αναθέσει, “κάνουμε αυτό που οφείλουμε να κάνουμε”, και λαβαίνουμε την ευλογία του Ιεχωβά. (Λουκάς 17:10) Μπορούμε να έχουμε πραγματική ικανοποίηση και ευτυχία μόνο αν θυμόμαστε ποιος είναι ο σκοπός του έργου μας—η εκτέλεση του θελήματος του Ιεχωβά και η προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Αν το έχουμε αυτό υπόψη, κάθε διορισμός μπορεί να είναι απολαυστικός και ικανοποιητικός.

Είχα το Προνόμιο να Συμμετάσχω στην Επέκταση

Στη συνέλευση που έγινε στο Κλίβελαντ του Οχάιο το 1942, πάνω από μια δεκαετία προτού έρθουμε στο Μπέθελ, ο αδελφός Νορ εκφώνησε την ομιλία «Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;» Τόνισε καθαρά ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που βρισκόταν τότε σε εξέλιξη, θα τερματιζόταν και ότι θα υπήρχε ένας καιρός ειρήνης ο οποίος θα επέτρεπε να γίνει μια εκτεταμένη εκστρατεία κηρύγματος. Η Σχολή Γαλαάδ, η οποία εκπαιδεύει ιεραποστόλους, και η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, η οποία βελτιώνει τις ικανότητες των αδελφών όσον αφορά την ομιλία μπροστά σε κοινό, ιδρύθηκαν το 1943. Επίσης, οργανώθηκαν μεγάλες συνελεύσεις. Ιδιαίτερα εξέχουσες στη δεκαετία του 1950 ήταν εκείνες που διεξάχθηκαν στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης. Αναφορικά με τις συνελεύσεις που έγιναν εκεί το 1950 και το 1953, είχα την ευκαιρία να βοηθήσω στις διευθετήσεις για την τεράστια «Πόλη» από Τροχόσπιτα, η οποία φιλοξένησε δεκάδες χιλιάδες άτομα στη διάρκεια των οχτώ ημερών που διήρκεσε η καθεμιά από εκείνες τις συνελεύσεις.

Έπειτα από εκείνες τις συνελεύσεις, περιλαμβανομένης και της μεγαλύτερης όλων η οποία έγινε το 1958, σημειώθηκαν μεγάλες αυξήσεις στους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. Αυτό επηρέασε άμεσα την υπηρεσία μας στο Μπέθελ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είχαμε απελπιστική ανάγκη για χώρο και δωμάτια στα οποία να μένουν οι εθελοντές. Προκειμένου να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε την αυξανόμενη οικογένειά μας, έπρεπε να έχουμε περισσότερα υπνοδωμάτια, κουζίνες και τραπεζαρίες.

Ο αδελφός Νορ ζήτησε από τον αδελφό Μαξ Λάρσον, τον επίσκοπο εργοστασίου, και από εμένα να βρούμε κατάλληλο χώρο για επέκταση. Το 1957, όταν ήρθα στο Μπέθελ, η οικογένειά μας με τα περίπου 500 μέλη της έμενε σε ένα μεγάλο κτίριο κατοικιών. Αλλά στο πέρασμα των ετών, η Εταιρία αγόρασε και ανακαίνισε τρία μεγάλα γειτονικά ξενοδοχεία—το Τάουερς, το Στάντις και το Μπόσερτ—καθώς και πολλά μικρότερα κτίρια με διαμερίσματα. Το 1986 η Εταιρία αγόρασε το οικόπεδο στο οποίο βρισκόταν παλιότερα το Ξενοδοχείο Μάργκαρετ και χρησιμοποίησε το όμορφο νέο κτίριο που ανεγέρθηκε εκεί ως έναν οίκο ο οποίος μπορούσε να στεγάσει περίπου 250 άτομα. Κατόπιν, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οικοδομήθηκε ένα 30όροφο κτίριο για να μείνουν εκεί άλλοι 1.000 εθελοντές. Το Μπέθελ του Μπρούκλιν μπορεί τώρα να προσφέρει στέγη και τροφή στα 3.300 και πλέον μέλη της οικογένειάς μας.

Επίσης, έγινε η αγορά μιας έκτασης γης στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης, σχεδόν εκατόν εξήντα χιλιόμετρα μακριά από το Μπέθελ του Μπρούκλιν. Στο πέρασμα των ετών, αρχίζοντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, χτίστηκαν εκεί κατοικίες καθώς και ένα μεγάλο τυπογραφείο. Τώρα, περίπου 1.200 μέλη της οικογένειάς μας Μπέθελ ζουν και υπηρετούν εκεί. Το 1980 αρχίσαμε να ερευνούμε για μια έκταση γης περίπου 2.500 στρεμμάτων, η οποία να βρίσκεται πλησιέστερα στην Πόλη της Νέας Υόρκης και κοντά σε κάποια κεντρική οδική αρτηρία. Ο κτηματομεσίτης γέλασε και είπε: «Πού θα βρείτε τέτοιο κτήμα; Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βρεθεί». Αλλά το επόμενο πρωί τηλεφώνησε ξανά και είπε: «Βρήκα το κτήμα που ζητάτε». Σήμερα, είναι γνωστό ως Εκπαιδευτικό Κέντρο της Σκοπιάς στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης. Εκεί λειτουργούν διάφορες σχολές και υπάρχει μια οικογένεια με περισσότερους από 1.300 διακόνους.

Μαθήματα που Έχω Διδαχτεί

Έχω διδαχτεί ότι καλός επίσκοπος είναι εκείνος που μπορεί να αντλεί πολύτιμες πληροφορίες από τους άλλους. Οι περισσότερες από τις ιδέες που είχα το προνόμιο να θέσω σε εφαρμογή ως επίσκοπος Μπέθελ έχουν προέλθει από άλλους.

Όταν ήρθα στο Μπέθελ, πολλοί ήταν μεγαλύτεροι, όπως είμαι εγώ σήμερα. Οι περισσότεροι έχουν πεθάνει τώρα. Ποιος αντικαθιστά αυτούς που γερνούν και πεθαίνουν; Δεν είναι πάντα εκείνοι που έχουν τις μεγαλύτερες ικανότητες. Είναι αυτοί που βρίσκονται εδώ, αυτοί που εκτελούν πιστά την υπηρεσία τους, αυτοί που προσφέρονται για την υπηρεσία.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που πρέπει να θυμάται κανείς είναι η αξία μιας καλής συζύγου. Η υποστήριξη της αγαπημένης μου συζύγου, της Φερν, αποτελεί μεγάλη βοήθεια για εμένα καθώς φέρνω σε πέρας τους θεοκρατικούς μου διορισμούς. Οι άντρες έχουν την ευθύνη να βεβαιώνονται ότι οι γυναίκες τους απολαμβάνουν τους διορισμούς τους. Προσπαθώ να σχεδιάζω πράγματα που είναι ευχάριστα για τη Φερν και εμένα. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι πολυδάπανο· απλώς μια αλλαγή από τα συνηθισμένα. Αποτελεί ευθύνη του συζύγου να κάνει πράγματα που θα συμβάλλουν στην ευτυχία της συζύγου του. Ο χρόνος που περνάει μαζί της είναι πολύτιμος και φεύγει γρήγορα· γι’ αυτό, χρειάζεται να τον εκμεταλλεύεται στο πλήρες.

Χαίρομαι που ζω στις τελευταίες ημέρες για τις οποίες μίλησε ο Ιησούς. Αυτός είναι ο πιο θαυμαστός καιρός όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Είμαστε σε θέση να παρατηρούμε και να βλέπουμε με τα μάτια της πίστης μας πώς φροντίζει ο Κύριος να αναπτύσσεται η οργάνωσή του καθώς την προετοιμάζει για την έλευση του υποσχεμένου νέου κόσμου. Καθώς αναπολώ τα χρόνια που έχω ζήσει στην υπηρεσία του Ιεχωβά, μπορώ να διακρίνω ότι ο Ιεχωβά είναι εκείνος ο οποίος κατευθύνει την οργάνωσή του—όχι άνθρωποι. Εμείς είμαστε απλώς υπηρέτες του. Και αφού είμαστε υπηρέτες του, πρέπει πάντα να αποβλέπουμε σε αυτόν για κατεύθυνση. Από τη στιγμή που εκείνος μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε, όλοι εμείς θα πρέπει να σπεύδουμε να το εκτελούμε.

Δώστε από τον εαυτό σας στην οργάνωση, και να είστε απόλυτα βέβαιοι ότι θα έχετε πλήρη, ευτυχισμένη ζωή. Οτιδήποτε και αν κάνετε—είτε κάνετε σκαπανικό είτε έργο περιοχής είτε υπηρετείτε ως ευαγγελιζόμενος σε μια εκκλησία είτε βρίσκεστε στο Μπέθελ είτε στο ιεραποστολικό έργο—να ακολουθείτε τις οδηγίες που παρέχονται και να θεωρείτε πολύτιμο το διορισμό σας. Προσπαθήστε όσο είναι δυνατόν να απολαμβάνετε κάθε διορισμό και κάθε ημέρα που περνάει στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Μερικές φορές θα κουραστείτε, και μπορεί να νιώσετε παραφορτωμένοι ή αποθαρρημένοι. Τότε είναι που πρέπει να θυμάστε για ποιο σκοπό αφιερώσατε τη ζωή σας στον Ιεχωβά. Την αφιερώσατε για να κάνετε το δικό του θέλημα, όχι το δικό σας.

Δεν υπήρξε ούτε μία ημέρα που να εργάστηκα και να μην απόλαυσα αυτό που έκανα. Γιατί; Επειδή όταν δίνουμε ολόψυχα από τον εαυτό μας στον Ιεχωβά, έχουμε την ικανοποίηση ότι γνωρίζουμε πως «κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε».

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Το Τμήμα Περιοδικών

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Η «Πόλη» από Τροχόσπιτα, 1950

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Σκαπανικό στη Βαλτιμόρη, 1946

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Με τη Φερν το 1950, στην «Πόλη» από Τροχόσπιτα

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Με την Όντρεϊ και τον Νάθαν Νορ

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Το Εκπαιδευτικό Κέντρο της Σκοπιάς στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Με τη Φερν σήμερα