Το ζήτημα είναι θρησκευτικό, δηλαδή, είναι το δικαίωμα των ατόμων να απολαμβάνουν ελευθερία λατρείας. Είναι γεγονός ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ψάλλουν τον εθνικό ύμνο καμιάς χώρας. Αυτοί οι εθνικοί ύμνοι είναι, στην πραγματικότητα, εγκωμιαστικά άσματα ή προσευχές μελοποιημένες, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, για λόγους συνείδησης, αρνούνται να τους ψάλλουν. «Αυτοί απέχουν από το να τους ψάλλουν», εξηγούσε με πλήρη κατανόηση η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ινδίας, «λόγω του αδιάβλητου πιστεύω τους και της απόλυτης βεβαιότητάς τους ότι η θρησκεία τους δεν τους επιτρέπει να συμμετέχουν σε οποιεσδήποτε τελετουργικές πράξεις εκτός από τις προσευχές τους στον Θεό τους Ιεχωβά».

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο εθνικός ύμνος της Ινδίας είναι γραμμένος στη γλώσσα μόνο μιας από τις πολιτείες που αποτελούν τη χώρα κι έτσι η πλειοψηφία των Ινδών που τον ψάλλουν δεν τον καταλαβαίνουν. Συνεπώς, για την πλειοψηφία, η αναπομπή του εθνικού ύμνου προφανώς δεν έχει κανένα νόημα και, στην ουσία, αποτελεί μια τελετουργική πράξη χωρίς περιεχόμενο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συμμετέχουν σε τέτοιες τελετουργικές πράξεις. Προσεύχονται μόνο στον Θεό τους, τον Ιεχωβά.