Σελίδα Δύο

Το Ολοκαύτωμα—αυτή η λέξη φέρνει στη μνήμη τη συστηματική σφαγή εκατομμυρίων Εβραίων κάτω από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ στη Γερμανία, από το 1933 μέχρι το 1945. Αλλά δημιουργεί και πολλά ερωτήματα:

Συνέβηκε πραγματικά;

Θα πρέπει το Ολοκαύτωμα να θεωρείται τραγωδία μόνο των Εβραίων;

Γιατί να ξαναφέρνουμε στο φως αυτό το ζήτημα, 40 και πλέον χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου;

Υπήρξαν αντιρρησίες συνείδησης που δεν ακολούθησαν την πολιτική του Χίτλερ;

Γιατί επέτρεψε ο Θεός να συμβεί το Ολοκαύτωμα;

Ποια ελπίδα υπάρχει για τα εκατομμύρια που δολοφονήθηκαν ή πέθαναν από την εξαντλητική δουλειά ή την πείνα στη διάρκεια εκείνης της σκοτεινής εποχής; Με το θάνατό τους τελειώνουν όλα γι’ αυτούς ή μήπως θα ξαναζήσουν;

Η σειρά των άρθρων που ακολουθούν θα εξετάσει αυτά τα ερωτήματα.

Το Ολοκαύτωμα—Γιατί θα Πρέπει να σας Ενδιαφέρει;

ΣΥΝΕΒΗΚΕ πραγματικά το Ολοκαύτωμα; Έχει σημασία αυτό; Γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει;’ μπορεί να αναρωτιούνται μερικοί.

Ένας λόγος για τον οποίο θα πρέπει να ενδιαφέρει όλη την ανθρωπότητα είναι για να διασφαλιστεί το γεγονός ότι η ιστορία δεν θα επαναληφθεί. Ο Πρίμο Λέβι, που επέζησε από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, εξέφρασε τις αμφιβολίες του σχετικά με το αν η νοοτροπία των στρατόπεδων συγκέντρωσης έχει πραγματικά πεθάνει. Έθεσε το ερώτημα: «Κατά πόσο έχει ξαναγυρίσει ή ξαναγυρίζει; Τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας ώστε, σ’ αυτόν τον κόσμο που εγκυμονεί τόσες απειλές, να πάψει να υπάρχει αυτή τουλάχιστον η απειλή;»

Μ’ αυτά τα λόγια ο Λέβι εξέφρασε την ανησυχία πολλών ανθρώπων, που διερωτώνται αν θα μπορούσε να κάνει ξανά την εμφάνισή της αυτή η φρικιαστική κατάσταση. Πώς απαντάει η σύγχρονη ιστορία; Το ιστορικό των φρικαλεοτήτων, των γενοκτονιών, των βασανιστηρίων, των εκτελεστικών αποσπασμάτων και των ατόμων που «εξαφανίζονται» και «βγαίνουν από τη μέση» σε διάφορες χώρες από το 1945 κι έπειτα, αποτελεί απόδειξη του ότι η νοοτροπία που δικαιολογούσε την ύπαρξη στρατόπεδων συγκέντρωσης εξακολουθεί να υπάρχει και να δρα.

Και γι’ αυτούς που έχουν επιζήσει—παιδιά, συγγενείς και φίλους των νεκρών—η πραγματικότητα όσον αφορά την ιστορία έχει σίγουρα σημασία. Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και πραγματικούς ανθρώπους. Έχει σημασία το αν ο Ιησούς ήταν μύθος; Ή το αν ο Ναπολέων ή ο Μωάμεθ, ο προφήτης του Ισλάμ, ήταν πρόσωπα πραγματικά ή φανταστικά; Και βέβαια έχει. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αλλάξει το ρου της ιστορίας.

Παρόμοια, το Ολοκαύτωμα είναι ίσως το πιο γερό χτύπημα στην αξιοπρέπεια του πολιτισμένου ανθρώπινου γένους, σ’ ολόκληρη την ιστορία. Όπως το εξέφρασε ο Πρίμο Λέβι: «Ποτέ άλλοτε δεν χάθηκαν τόσο πολλές ζωές μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και με τόσο καταφανή συνδυασμό τεχνολογικής ευρηματικότητας, φανατισμού και σκληρότητας».

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που αμφισβητούν ό,τι συνέβηκε. Αμφιβάλλουν για το αν το Ολοκαύτωμα είναι ιστορικό γεγονός.

Το Ολοκαύτωμα—Ναι, Συνέβηκε Πραγματικά!

ΠΡΟΚΑΛΕΙ έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχει μια μικρή μειονότητα ανθρώπων που ισχυρίζονται πως το Ολοκαύτωμα δεν έλαβε χώρα έτσι όπως το περιγράφει η σύγχρονη ιστορία. Ο Ρίτσαρντ Χάργουντ, στο σύγγραμμά του Did Six Million Really Die? The Truth at Last (Πέθαναν Πράγματι Έξι Εκατομμύρια; Επιτέλους, η Αλήθεια), δηλώνει: «Ο ισχυρισμός ότι πέθαναν 6 εκατομμύρια Εβραίοι στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ως άμεση συνέπεια της γερμανικής πολιτικής της εξόντωσης, είναι απόλυτα αβάσιμος».

Έτσι ανακύπτουν τα ερωτήματα: Διέταξαν οι Ναζί την εξόντωση των Εβραίων στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου; Πέθαναν πράγματι τέσσερα με έξι εκατομμύρια Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Υπήρχαν τέτοιου είδους πράγματα όπως οι θάλαμοι αερίων; Ή μήπως αυτά είναι παραποιήσεις της γερμανικής ιστορίας;

Ορισμένοι ρεβιζιονιστές ιστορικοί υποστηρίζουν ότι αυτά τα γεγονότα δεν έχουν λάβει χώρα. Ισχυρίζονται ότι πέθαναν μόνο λίγες χιλιάδες Εβραίοι, το πολύ, και ότι οι περισσότεροι μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες.

Η διένεξη αυτή φάνηκε ιδιαίτερα σε μια πρόσφατη δικαστική υπόθεση στον Καναδά. Ένας Γερμανός μετανάστης στον Καναδά διώχθηκε ποινικώς επειδή «εξέδιδε σκόπιμα ψεύτικες πληροφορίες που προφανώς είχαν σκοπό να βλάψουν την κοινωνική ή τη φυλετική ανοχή», διαψεύδοντας ότι συνέβηκε ποτέ το Ολοκαύτωμα, ανέφερε η καναδέζικη εφημερίδα The Globe and Mail του Τορόντο. Το αποτέλεσμα ήταν να καταδικαστεί το άτομο αυτό σε 15μηνη φυλάκιση και να απαγορευτεί η δημοσίευση των ρεβιζιονιστικών του απόψεων περί Ολοκαυτώματος.

Στη Δυτική Γερμανία, τροποποιήθηκε το 1985 ένας νόμος κατά της δυσφήμισης έτσι ώστε να επιτρέπεται ακόμη και σε μη Εβραίους να προβαίνουν σε διαμαρτυρία εναντίον «οποιουδήποτε προσβάλλει, συκοφαντεί, δυσφημεί ή μειώνει ανθρώπους που ‘έχασαν τη ζωή τους ως θύματα της Εθνικοσοσιαλιστικής, ή άλλων μορφών τυραννικής ή δεσποτικής κυριαρχίας’». Ο νόμος αυτός «καθιστά τη διάψευση της δολοφονίας των Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη διάρκεια της ναζιστικής δικτατορίας ποινικό αδίκημα», δήλωσε η εφημερίδα Hamburger Abendblatt.

Η διάψευση του Ολοκαυτώματος ονομάζεται κοινώς «το ψέμα του Άουσβιτς». Το Άουσβιτς (τώρα Όσβιετσιμ) ήταν το διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πολωνία, όπου οι Ναζί διέπραξαν μαζικές δολοφονίες. Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης της Δυτικής Γερμανίας, διάφοροι δεξιοί εξτρεμιστές έχουν προσπαθήσει να αποκρύψουν ή να διαψεύσουν αυτά τα γεγονότα, και απ’ αυτό προήλθε ο όρος «το ψέμα του Άουσβιτς».

Μετανάστευση ή Εξόντωση;

Η ύπαρξη σήμερα εκατομμυρίων Εβραίων ευρωπαϊκής προέλευσης αποδεικνύει ότι οι Ναζί δεν πέτυχαν να καταστρέψουν το εβραϊκό στοιχείο στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι πολλοί Εβραίοι διέφυγαν την απόπειρα που έγινε για τον αφανισμό τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το επιβεβαιώνει ο ιστορικός Γουίλιαμ Λ. Σίρερ που έγραψε στο βιβλίο του 20th Century Journey—The Nightmare Years 1930-1940 (Το Ταξίδι του 20ού Αιώνα—Τα Εφιαλτικά Χρόνια 1930-1940): «Δεν χάθηκαν όλοι οι Εβραίοι της Αυστρίας στα ναζιστικά στρατόπεδα και στις ναζιστικές φυλακές. Σε πολλούς Εβραίους δόθηκε η άδεια να εξαγοράσουν τη διαφυγή τους από την αιχμαλωσία και να πάνε στο εξωτερικό. Συνήθως, τους στοίχιζε όλη τους την περιουσία. . . . Ίσως οι μισοί σχεδόν από τους 180.000 Εβραίους της Βιέννης κατάφεραν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους πριν αρχίσει το Ολοκαύτωμα». Η πολιτική αυτή ίσχυε ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1930.

Όμως, ο Σίρερ εξηγεί ότι παρ’ όλο που ιδρύθηκε η Υπηρεσία Μετανάστευσης Εβραίων, υπό τον Ράινχαρντ Χάιντριχ, «αργότερα θα γινόταν γραφείο όχι μετανάστευσης αλλά εξόντωσης, και θα οργάνωνε τη συστηματική σφαγή τεσσάρων και πλέον εκατομμυρίων Εβραίων». Αυτή η «τελική λύση» βρισκόταν υπό την επίβλεψη του Καρλ Άντολφ Άιχμαν, ο οποίος τελικά εκτελέστηκε στο Ισραήλ για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει στον πόλεμο.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν το μόνο μέσο εξολόθρευσης εκείνων που οι Ναζί θεωρούσαν υπανθρώπους και κατώτερες φυλές. Επίσης, υπήρχαν και οι φοβερές Einsatzgruppen (Μονάδες Ειδικής Δράσης), οι οποίες ήταν αποσπάσματα εξόντωσης που πήγαιναν πίσω από τον εισβάλλοντα στρατό «και είχαν μοναδικό αντικειμενικό σκοπό τη γενική σφαγή των Εβραίων. . . . Ακολουθώντας από πολύ κοντά την πρώτη γραμμή που προχωρούσε, έτσι ώστε ελάχιστοι να μπορούν να ξεφύγουν από το δίχτυ τους, οι Einsatzgruppen με κτηνωδία πυροβόλησαν, τρύπησαν με τις ξιφολόγχες, έκαψαν, βασάνισαν, ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου ή έθαψαν ζωντανούς μισό εκατομμύριο Εβραίους, τους πρώτους έξι μήνες της εκστρατείας».—Hitler’s Samurai—The Waffen-SS in Action (Οι Σαμουράι του Χίτλερ—Τα Ένοπλα Ες-Ες σε Δράση), του Μπρους Κουάρι.

Μήπως είναι δύσκολο να πιστέψουμε αυτόν τον αριθμό; Ανέρχεται κατά μέσο όρο σε λιγότερο από ένα φόνο την ημέρα για το καθένα από τα 3.000 μέλη της ομάδας. Όταν αυτές οι μονάδες ειδικής δράσης έφτασαν σε περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, ο αριθμός των θυμάτων που δείχνουν ορισμένοι μη πλήρεις απολογισμοί θανάτων είναι «900.000 και πλέον, [και] αναλογεί μόνο στα δυο τρίτα περίπου του συνολικού αριθμού των Εβραίων που πέθαναν σε κινητές πολεμικές επιχειρήσεις».—The Destruction of the European Jews (Η Καταστροφή των Εβραίων της Ευρώπης), του Ραούλ Χίλμπεργκ.

Ένας Διοικητής Ομολογεί

Τι μαρτυρία υπάρχει από τους ίδιους τους συμμέτοχους στις εκτελέσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ο Ρούντολφ Χες, πρώην διοικητής του στρατόπεδου στο Άουσβιτς, διαμαρτυρήθηκε: ‘Πιστέψτε με, δεν ήταν πάντοτε ευχάριστο να βλέπεις αυτά τα βουνά από πτώματα και να μυρίζεις τη μυρωδιά από το αδιάκοπο κάψιμο’. Επίσης εξέφρασε γεμάτος «έκπληξη, την αποδοκιμασία του για το ότι τα Ειδικά Αποσπάσματα των Εβραίων (Sonderkommandos) ήταν πρόθυμα, με αντάλλαγμα μια μικρή παράταση της δικής τους ζωής, να βοηθάνε στη θανάτωση άλλων μελών της ίδιας τους της φυλής, σε θαλάμους αερίων». (The Face of the Third Reich [Το Πρόσωπο του Τρίτου Ράιχ], του Γιόαχιμ Κ. Φεστ, σελίδα 285) Ο Γερμανός συγγραφέας Φεστ προσθέτει: «Λίγη από τη μονόπλευρη υπερηφάνεια του ειδικού που επιζητεί την τελειότητα εξωτερικεύεται στη δήλωση του Χες: ‘Μέσω της θέλησης του Ράιχσφυρερ των Ες-Ες [Χάινριχ Χίμλερ], το Άουσβιτς έγινε το μεγαλύτερο κέντρο εξόντωσης ανθρώπων όλων των εποχών’, ή όταν τονίζει με την ικανοποίηση του επιτυχημένου οργανωτή ότι οι θάλαμοι αερίων του δικού του στρατόπεδου είχαν δεκαπλάσια χωρητικότητα από τους θαλάμους της Τρεμπλίνκα».

Στην αυτοβιογραφία του, ο Χες έγραψε: «Χωρίς να το ξέρω, ήμουν ένα δόντι στο γρανάζι της μεγάλης εξοντωτικής μηχανής που κινούσε το Τρίτο Ράιχ». «Ο Ράιχσφυρερ των Ες-Ες [Χίμλερ] έστελνε στο Άουσβιτς διάφορους υψηλά ιστάμενους ηγέτες του Κόμματος και αξιωματικούς των Ες-Ες, για να βλέπουν οι ίδιοι τη διαδικασία της εξόντωσης των Εβραίων. Όλοι τους εντυπωσιάζονταν βαθιά απ’ αυτά που έβλεπαν».a

Ωστόσο, προφανώς τους προβλημάτιζε η διαφορά μεταξύ της φράσης «η τελική λύση του εβραϊκού προβλήματος» και της φρικτής πραγματικότητας στους θαλάμους αερίων. Όταν ρώτησαν τον Χες πώς το άντεχε αυτό, εκείνος απάντησε: «Η μόνιμη απάντησή μου ήταν ότι η ατσάλινη αποφασιστικότητα με την οποία πρέπει να εκτελούμε τις διαταγές του Χίτλερ θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την κατάπνιξη όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων».

Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο Χες, αυτό το γεμάτο σαδισμό ανδρείκελο, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι το Ολοκαύτωμα ήταν πραγματικότητα και ότι ο ίδιος ήταν ένας από τους δράστες του, ως διοικητής του στρατόπεδου στο Άουσβιτς.

Στο βιβλίο Values and Violence in Auschwitz (Αξίες και Βία στο Άουσβιτς), το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε στην πολωνική, η μεταφράστρια Κάθριν Λιτς δηλώνει ότι 3.200.000 Πολωνοεβραίοι έχασαν τη ζωή τους σε μαζικές εκτελέσεις, βασανιστήρια και καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ίδια λέει: «Το ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης έλαβε χώρα σε πολωνικά εδάφη».

Θάνατος από Πνιγμό

Ο θάνατος μπορούσε να έρθει με πολλούς τρόπους στα στρατόπεδα—από πείνα, ασθένειες, μια σφαίρα στον κρόταφο, θαλάμους αερίων, χτυπήματα, απαγχονισμό, γκιλοτίνα και πνιγμό. Ο πνιγμός αποτελούσε ιδιαίτερα «εξελιγμένη» μέθοδο.

Ο συγγραφέας Τέρενς Ντε Πρε εξηγεί: «Το γεγονός είναι ότι οι κρατούμενοι υποβάλλονταν σε συστηματική έκθεση στις βρωμιές. Αποτελούσαν σκόπιμα το στόχο κακοποίησης μέσω περιττωμάτων. . . . Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα των Ναζί κυριολεκτικά πνίγονταν μέσα στα ίδια τους τα κόπρανα, και μάλιστα ο θάνατος από τα περιττώματα ήταν κάτι κοινό. Για παράδειγμα, στο Μπούχενβαλντ, τα αφοδευτήρια αποτελούνταν από ανοιχτούς λάκκους μήκους 8 μέτρων, βάθους 4 μέτρων και πλάτους 4 μέτρων. . . . Τους ίδιους αυτούς λάκκους, που ήταν διαρκώς ξεχειλισμένοι, τους άδειαζαν τη νύχτα οι κρατούμενοι με μοναδικά μέσα κάτι μικρούς κάδους». Ένας αυτόπτης μάρτυρας αφηγείται: «Το μέρος αυτό ήταν γλιστερό και κατασκότεινο. Από τους τριάντα στους οποίους ανέθεταν αυτό το έργο, οι δέκα, κατά μέσο όρο, έπεφταν μέσα στο λάκκο κάθε νύχτα που γινόταν αυτή η δουλειά. Δεν επιτρεπόταν στους άλλους να τραβήξουν έξω τα θύματα. Όταν η δουλειά είχε τελειώσει και ο λάκκος ήταν άδειος, τότε και μόνο τότε τους επιτρεπόταν να απομακρύνουν τα πτώματα».

Θα μπορούσαν να παρατεθούν πολύ περισσότερες μαρτυρίες για να αποδειχτεί ότι η εξόντωση είχε γίνει μέρος της πολιτικής των Ναζί, καθώς όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες περνούσαν στην κατοχή τους. Η βιβλιογραφία σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα είναι ατελείωτη και οι μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων, μαζί με τις αποδείξεις που παρέχουν οι φωτογραφίες, είναι συγκλονιστικές. Αλλά ήταν το Ολοκαύτωμα εμπειρία μονάχα των Εβραίων; Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην Πολωνία, μόνο τους Εβραίους ήθελαν να βγάλουν από τη μέση;

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

«Οι κρατούμενοι [που είχαν μεταφερθεί σε στρατόπεδα εργασίας] θα είχαν γλιτώσει από αρκετά βάσανα αν τους πήγαιναν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς».—Ρούντολφ Χες, διοικητής του Άουσβιτς

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

‘Πιστέψτε με, δεν ήταν πάντοτε ευχάριστο να βλέπεις αυτά τα βουνά από πτώματα και να μυρίζεις τη μυρωδιά από το αδιάκοπο κάψιμο’.—Ρούντολφ Χες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 8]

«Συνεχώς έρχονταν περισσότεροι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, και δεν είχαμε τις εγκαταστάσεις για να τους σκοτώσουμε. . . . Οι θάλαμοι αερίων δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με την ποσότητα».—Φραντς Σούχομελ, αξιωματικός των Ες-Ες

[Πλαίσιο στη σελίδα 6]

Καταβολή Ποσού για Αποδείξεις

«Το ποσό των 50.000 δολαρίων [περ. 7,4 εκατ. δρχ.] που προσφέρθηκε ως αμοιβή για ‘αποδείξεις’ πως οι Ναζί θανάτωσαν Εβραίους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χρησιμοποιώντας θαλάμους αερίων πρέπει να καταβληθεί σ’ έναν επιζώντα του Άουσβιτς, σύμφωνα με τους όρους ενός δικαστικού συμβιβασμού, είπε σήμερα η δικηγόρος του επιζώντος.

»Ο δικαστής Ρόμπερτ Βένκε του Ανώτερου Δικαστηρίου [του Λος Άντζελες] επικύρωσε το συμβιβασμό ο οποίος απαιτεί από το Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών να καταβάλει στον επιζώντα του Άουσβιτς Μελ Μερμελστάιν το ποσό. . . .

»Το ινστιτούτο, που λέει ότι το Ολοκαύτωμα δεν συνέβηκε ποτέ, πρέπει επίσης να καταβάλει στον κ. Μερμελστάιν το ποσό των 100.000 δολαρίων [περ. 14,8 εκατ. δρχ.] για τον πόνο και την οδύνη που προκάλεσε η προσφορά της αμοιβής, είπε η δικηγόρος. . . .

»‘Η νίκη του κ. Μερμελστάιν σ’ αυτή την υπόθεση’, [είπε η δικηγόρος, Γκλόρια Όλρεντ], ‘θα στείλει ένα σαφές μήνυμα σε όλους όσοι προσπαθούν σ’ ολόκληρο τον κόσμο να παραποιήσουν την ιστορία και να προξενήσουν δυστυχία και οδύνη στους Εβραίους: ότι οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος θα αντεπιτεθούν μέσω της νομικής οδού προκειμένου να προστατέψουν τους εαυτούς τους και να υπερασπιστούν την αλήθεια σχετικά με τη ζωή τους’».—The New York Times, 25 Ιουλίου 1985.

[Πλαίσιο στη σελίδα 7]

Σάξενχαουζεν—«Ασφαλές Στρατόπεδο Κράτησης»;

Ήταν στ’ αλήθεια το Σάξενχαουζεν στρατόπεδο εξόντωσης; Ή μήπως ήταν απλώς «ασφαλές στρατόπεδο κράτησης»;

Την απάντηση δίνει ο Μαξ Λίμπστερ, Εβραίος που επέζησε από το Ολοκαύτωμα:

«Η δήλωσή μου βασίζεται στην προσωπική μου εμπειρία και σε ό,τι έζησα σ’ αυτό το στρατόπεδο. Δεν μου χρειάζεται το όνομα που του δίνει κάποιος απέξω για να γνωρίζω τι ήταν το Σάξενχαουζεν. Είναι αλήθεια ότι τα μέσα ενημέρωσης και η ναζιστική κυβέρνηση ισχυρίζονταν ότι ήταν Schutzhaftlager, που σημαίνει ‘ασφαλές στρατόπεδο κράτησης’. Οι ακόλουθες εμπειρίες μιλάνε από μόνες τους:

»Τον Ιανουάριο του 1940, καθώς η Γκεστάπο (μυστική αστυνομία του κράτους) με μετέφερε από το Πφόρτσχαϊμ στη φυλακή της Καρλσρούης, μου είπαν από την Γκεστάπο ότι προορισμός μου ήταν κάποιο στρατόπεδο εξόντωσης. Η Γκεστάπο έβριζε, λέγοντας: ‘Du Stinkjude wirst dort verecken, kommst nicht mehr zurück!’ (Βρωμοεβραίε. Θα πεθάνεις σαν ζώο. Δεν θα γυρίσεις ποτέ πίσω!)

»Η άσχημη μεταχείριση που δεχτήκαμε μόλις φτάσαμε στο Σάξενχαουζεν ξεπερνάει τα όσα μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Τους Εβραίους τους έστελναν σε ξεχωριστό στρατόπεδο που βρισκόταν μέσα στο κυρίως στρατόπεδο. Οι συνθήκες γι’ αυτούς ήταν χειρότερες απ’ ό,τι για τους άλλους. Για παράδειγμα, οι Εβραίοι δεν είχαν κρεβάτια, είχαν μόνο ψάθινα σακιά απλωμένα στο πάτωμα. Οι στρατώνες ήταν τόσο γεμάτοι που χρειαζόταν να ξαπλώνουμε στριμωγμένοι σαν σαρδέλες και το πόδι του ενός να βρίσκεται στο κεφάλι του διπλανού του. Το πρωί, μερικοί βρίσκονταν νεκροί δίπλα στους ζωντανούς. Δεν υπήρχε ιατρική φροντίδα για τους Εβραίους.

»Έμαθα ότι ο πατέρας μου βρισκόταν τρεις στρατώνες πιο πέρα από τον δικό μας. Τον βρήκα ξαπλωμένο πίσω από το σωρό με τα ψάθινα σακιά, με τα πόδια του πρησμένα από το νερό και τα χέρια του παγωμένα. Όταν πέθανε, χρειάστηκε να μεταφέρω το πτώμα του στους ώμους μου για να το πάω στο κρεματόριο. Εκεί αντίκρισα στοιβαγμένους πιο πολλούς νεκρούς απ’ όσους θα μπορούσαν να κάψουν.

»Χιλιάδες πέθαιναν στο Σάξενχαουζεν εξαιτίας της απάνθρωπης μεταχείρισης. Για πολλά θύματα ήταν χειρότερο που πέθαναν στο Σάξενχαουζεν από το να πέθαιναν στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς».

[Πλαίσιο στη σελίδα 8]

‘Δεν Πρέπει να Μείνει Κανένα Ίχνος απ’ Αυτούς’

«Όταν ανοίχτηκε ο τελευταίος ομαδικός τάφος, αναγνώρισα ολόκληρη την οικογένειά μου. Τη μαμά και τις αδελφές μου. Τρεις αδελφές με τα παιδιά τους. Όλοι τους ήταν εκεί μέσα. Βρίσκονταν μέσα στη γη τέσσερις μήνες και ήταν χειμώνας». «Ο επικεφαλής της Γκεστάπο της Βίλνα μας είπε: ‘Υπάρχουν ενενήντα χιλιάδες άνθρωποι εκεί κάτω, και δεν πρέπει να μείνει κανένα απολύτως ίχνος απ’ αυτούς’».—Μαρτυρία των Εβραίων επιζώντων, Μότκε Ζάιντλ και Ιτζάκ Ντούτζιν.

«Καθώς περνούσαμε, άνοιγαν τις πόρτες των θαλάμων αερίων και οι άνθρωποι έπεφταν έξω σαν τις πατάτες. . . . Κάθε μέρα διάλεγαν εκατό Εβραίους για να σύρουν τα πτώματα και να τα πάνε στους ομαδικούς τάφους. Το βράδυ, οι Ουκρανοί οδηγούσαν εκείνους τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων ή τους πυροβολούσαν. Κάθε μέρα! . . . Συνεχώς έρχονταν περισσότεροι, όλο και περισσότεροι άνθρωποι, και δεν είχαμε τις εγκαταστάσεις για να τους σκοτώσουμε. . . . Οι θάλαμοι αερίων δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με την ποσότητα».—Φραντς Σούχομελ, αξιωματικός των Ες-Ες (Unterscharführer), σχετικά με τις πρώτες του εντυπώσεις από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρεμπλίνκα.

(Αυτές οι παραθέσεις είναι από συνεντεύξεις που πάρθηκαν στο ντοκιμαντέρ Σόαχ.)

Το Ολοκαύτωμα—Τα Ξεχασμένα Θύματα

«Η πολιτική της γενοκτονίας που ακολουθούσαν οι Ναζί είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο τόσων περίπου Πολωνών Εθνικών όσοι ήταν και οι Πολωνοεβραίοι, κάνοντας έτσι και τους πρώτους θύματα ενός ‘Ξεχασμένου Ολοκαυτώματος’».—«The Forgotten Holocaust» («Το Ξεχασμένο Ολοκαύτωμα»), του Ρίτσαρντ Κ. Λούκας

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ—τι σημαίνει; Σύμφωνα με ορισμένα λεξικά, ήταν η γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης από τους Ναζί, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτό θα μπορούσε εύκολα να δώσει την εντύπωση ότι μονάχα οι Εβραίοι υπέφεραν και πέθαναν στα χέρια των Ναζί. Αλλά υπηρετείται η δικαιοσύνη και η αλήθεια αν εφαρμοστεί το «Ολοκαύτωμα» μόνο στους Εβραίους που υπήρξαν θύματα της ναζιστικής εποχής;

Ο συγγραφέας Ρίτσαρντ Λούκας δηλώνει: «Η λέξη Ολοκαύτωμα θυμίζει στους περισσότερους ανθρώπους την τραγωδία που έζησαν οι Εβραίοι υπό την κυριαρχία των Γερμανών στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Από ψυχολογική άποψη, είναι ευνόητο γιατί οι Εβραίοι σήμερα προτιμούν να εφαρμόζεται αυτός ο όρος αποκλειστικά στην εβραϊκή εμπειρία . . . Όμως, με το να μη συμπεριλαμβάνουμε άλλους στο Ολοκαύτωμα, τα φρικιαστικά πράγματα στα οποία υποβλήθηκαν οι Πολωνοί, άλλοι Σλάβοι και οι Τσιγγάνοι στα χέρια των Ναζί συχνά παραβλέπονται, για να μην πούμε ότι ξεχνιούνται τελείως».

Ο Λούκας δηλώνει επίσης: «Γι’ αυτούς [τους ιστορικούς], το Ολοκαύτωμα ήταν μοναδικό για τους Εβραίους, και συνεπώς έχουν ελάχιστα να πουν, ή δεν έχουν να πουν τίποτα, σχετικά με τους εννιά εκατομμύρια Εθνικούς, συμπεριλαμβανομένων και των τριών εκατομμυρίων [Εθνικών] Πολωνών, που κι αυτοί χάθηκαν στη μεγαλύτερη τραγωδία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος».

Ο Διακαής Πόθος του Χίτλερ για Ζωτικό Χώρο

Όταν οι χιτλερικές στρατιές εισέβαλαν στην Πολωνία το Σεπτέμβριο του 1939, είχαν διαταγές να εφαρμόσουν την πολιτική του Χίτλερ περί απόκτησης Lebensraum, ζωτικού χώρου, για το γερμανικό λαό. Όπως δηλώνει ο Ρίτσαρντ Λούκας: «Για τους Ναζί, οι Πολωνοί ήταν Untermenschen (υπάνθρωποι) που κατείχαν γη η οποία αποτελούσε μέρος του Lebensraum (ζωτικού χώρου) που εποφθαλμιούσε η ανώτερη γερμανική φυλή». Έτσι, ο Χίτλερ εξουσιοδότησε τα στρατεύματά του να σκοτώνουν «χωρίς οίκτο ή έλεος κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί που έχει πολωνική καταγωγή ή μιλάει την πολωνική γλώσσα. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αποκτήσουμε το ζωτικό χώρο που χρειαζόμαστε».

Το Σεπτέμβριο του 1939 άρχισε μια περίοδος αδυσώπητης φρίκης για τον πολωνικό λαό. Ο Χίτλερ είχε δηλώσει: «Ο πόλεμος αυτός θα είναι πόλεμος αφανισμού». Ο Χάινριχ Χίμλερ, πρωτοπαλίκαρο του Χίτλερ, δήλωσε: «Όλοι οι Πολωνοί θα εξαφανιστούν από τον κόσμο. . . . Είναι βασικό να θεωρεί ο μέγας γερμανικός λαός ότι η εξολόθρευση όλων των Πολωνών είναι σημαντικό έργο». Άρα, το Ολοκαύτωμα δεν είχε στόχο απλώς και μόνο τους Πολωνοεβραίους· είχε στόχο ‘όλους τους Πολωνούς’.

«Ο τρόμος απλωνόταν σε όλες τις κατεχόμενες χώρες. . . . Αλλά στην Πολωνία όλοι ήταν εκτεθειμένοι στη βαρβαρότητα, και οι μαζικές εκτελέσεις που βασίζονταν στην αρχή της συλλογικής ευθύνης ήταν πολύ πιο συχνές, επειδή κάθε Πολωνός, ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο ή την κατάσταση της υγείας του, αποτελούσε μέλος ενός καταδικασμένου έθνους—καταδικασμένου από τους εκπονητές της πολιτικής γραμμής στο κόμμα και στην κυβέρνηση των Ναζί», δηλώνει η Κάθριν Λιτς, μεταφράστρια του πολωνικού βιβλίου Values and Violence in Auschwitz. Η ίδια δηλώνει ότι ο Χίμλερ έβλεπε τους Πολωνούς ως κατώτερη φυλή, που έπρεπε να βρίσκεται υπό δουλεία.

«Ακόμη και μετά την παράδοση της Πολωνίας [28 Σεπτεμβρίου 1939], η Βέρμαχτ [γερμανικός στρατός] εξακολούθησε να παίρνει στα σοβαρά την υπόδειξη που είχε κάνει ο Χίτλερ στις 22 Αυγούστου 1939, όταν εξουσιοδότησε τη θανάτωση ‘χωρίς οίκτο ή έλεος κάθε άντρα, γυναίκας και παιδιού που είχε πολωνική καταγωγή ή μιλούσε την πολωνική γλώσσα’». Πώς υποκινήθηκαν ο γερμανικός στρατός και τα Ες-Ες να διαπράξουν τέτοιους ανηλεείς φόνους; Με το να διαποτίζονται με τη διδασκαλία περί ανωτερότητας της Αρίας φυλής και κατωτερότητας όλων των άλλων. Έτσι, όπως δηλώνει ο Λούκας στο The Forgotten Holocaust: «Η ναζιστική θεωρία περί αποικιακής αυτοκρατορίας στην Πολωνία βασιζόταν στο ότι δεν αναγνώριζαν την ιδιότητα του ανθρώπου στους Πολωνούς, οι οποίοι, μετά τους Εβραίους, ήταν εκείνοι που μισούσε περισσότερο ο Χίτλερ».

«Αρνητική Δημογραφική Πολιτική»

Στην εισαγωγή του για το βιβλίο Commandant of Auschwitz (Διοικητής του Άουσβιτς), ο Λόρδος Ράσελ του Λίβερπουλ είπε: «Στη διάρκεια του πολέμου, οι Γερμανοί σκότωσαν στις περιοχές όπου είχαν εισβάλει και τις οποίες είχαν καταλάβει τουλάχιστον δώδεκα εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά. Με ένα συντηρητικό υπολογισμό, οχτώ εκατομμύρια απ’ αυτούς χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Απ’ αυτούς, τουλάχιστον πέντε εκατομμύρια ήταν Εβραίοι. . . . Όμως, ποτέ δεν θα γίνει γνωστός ο αληθινός αριθμός». Με βάση αυτούς και μόνο τους αριθμούς, τουλάχιστον εφτά εκατομμύρια θύματα δεν ήταν Εβραίοι.

Άλλη μια μαρτυρία είναι αυτή της Κάθριν Λιτς, που γράφει: «Η Πολωνία ήταν η πρώτη χώρα στην οποία υποβλήθηκε η ‘αρνητική δημογραφική πολιτική’ του Χίτλερ, που είχε σκοπό να προετοιμάσει τις τεράστιες περιοχές στην ‘Ανατολή’ για την εγκατάσταση των Γερμανών, και η Πολωνία είχε τη μεγαλύτερη απώλεια σε ζωές απ’ όλες τις κατεχόμενες χώρες—220 άτομα για κάθε 1.000 κατοίκους. Πολωνικές πηγές δηλώνουν ότι . . . τουλάχιστον 6.028.000 Πολωνοί πολίτες έχασαν τη ζωή τους». Απ’ αυτούς 3.200.000 ήταν Εβραίοι. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν το 50% των Πολωνών νεκρών δεν ήταν Εβραίοι.

Αναμφισβήτητα, υπήρξε ένα «Ξεχασμένο Ολοκαύτωμα» για εκατομμύρια θύματα μη Εβραίους, κυρίως σλαβικής καταγωγής. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και οι εκατομμύρια Ρώσοι που σφαγιάστηκαν από τους Ναζί. Εκείνοι οι Ρώσοι δεν είχαν περιθώρια εκλογής. Εξαιτίας του ναζιστικού φυλετικού δόγματος, ήταν αμείλικτα καταδικασμένοι σε θάνατο.

Ωστόσο, αυτές οι στατιστικές δεν συμπεριλαμβάνουν τους χιλιάδες μη Εβραίους Γερμανούς που επίσης υπήρξαν θύματα του Ολοκαυτώματος, επειδή τόλμησαν να εναντιωθούν στον Χίτλερ και στη φιλοσοφία του περί φυλετικής ανωτερότητας. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά, που αρνήθηκαν να συνεργαστούν σε αρμονία με τις μιλιταριστικές αξιώσεις του Χίτλερ. Ναι, σ’ ολόκληρη τη Γερμανία και στις κατεχόμενες από τους Ναζί χώρες, υπήρχαν διεσπαρμένοι χιλιάδες άνθρωποι που έκαναν θεληματικά μια εκλογή, η οποία τους οδήγησε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πολλούς σε μαρτυρικό θάνατο.

Έτσι, το ερώτημα που είναι σχετικό μ’ αυτό το γεγονός είναι: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ εκείνων που ήταν θύματα του Ολοκαυτώματος και εκείνων που ήταν μάρτυρες;

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 10]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Μερικά από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και στρατόπεδα εξόντωσης στην Ευρώπη. Επιπρόσθετα, υπήρχαν 165 στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας

ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΛΑΤΒΙΑ

Ρίγα

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ

Κάουνας

ΑΝ. ΠΡΩΣΙΑ

ΠΟΛΩΝΙΑ

Στούτχοφ

Τρεμπλίνκα

Κέλμνο

Ζομπίμπορ

Λούμπλιν

Σκαρζίσκο-Καμιένα

Μάιντανεκ

Πλάστσοφ

Μπέλζεκ

Άουσβιτς

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Πάπενμπουργκ

Νόιενγκαμε

Μπέλζεν

Ράβενσμπρικ

Σάξενχαουζεν

Οράνιενμπουργκ

Λίχτενμπεργκ

Ντόρα-Νορντχάουζεν

Τοργκάου

Μπούχενβαλντ

Γκρος-Ρόζεν

Όρντρουφ

Φλόσενμπεργκ

Νταχάου

Λάντσμπεργκ

ΟΛΛ.

Βέστερμπορκ

Βούκτ

ΒΕΛΓΙΟ

ΛΟΥΞ.

ΓΑΛΛΙΑ

Νατζβάιλερ-Στρούτχοφ

ΕΛΒΕΤΙΑ

ΙΤΑΛΙΑ

ΑΥΣΤΡΙΑ

Μαουτχάουζεν

Σάξενμπουργκ

ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ

Τερέζιενσταντ

[Εικόνα]

Ο Χίτλερ δήλωσε: «Ο πόλεμος αυτός θα είναι πόλεμος αφανισμού». Σκοτώστε «χωρίς οίκτο ή έλεος κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί που έχει πολωνική καταγωγή ή μιλάει την πολωνική γλώσσα»

[Ευχαριστίες]

Library of Congress

[Εικόνα]

Ο Χίμλερ δήλωσε: «Όλοι οι Πολωνοί θα εξαφανιστούν από τον κόσμο»

[Ευχαριστίες]

UPI/Bettmann Newsphotos

Το Ολοκαύτωμα—Θύματα ή Μάρτυρες;

ΓΙΑΤΙ γίνεται διαχωρισμός μεταξύ θυμάτων και μαρτύρων; Επειδή όλοι όσοι υπέφεραν εξαιτίας του Ολοκαυτώματος ήταν θύματα, ενώ μονάχα μια μειονότητα ήταν πραγματικά μάρτυρες, με την αυστηρή έννοια της λέξης. Ποια είναι η διαφορά;

Θύμα είναι «κάποιος που θανατώνεται ή υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή παθήματα από κάποιον άλλο». Συνήθως τα θύματα δεν έχουν περιθώρια εκλογής.

Από την άλλη μεριά, μάρτυρας είναι «κάποιος που προτιμάει να υποστεί θάνατο παρά να αποκηρύξει θρησκευτικές αρχές» ή «κάποιος που θυσιάζει κάτι πολύ σημαντικό γι’ αυτόν προκειμένου να προαγάγει ένα πιστεύω, ένα σκοπό ή μια αρχή». (The American Heritage Dictionary of the English Language) Έτσι, το θύμα συνήθως είναι ακούσιο, ενώ ο μάρτυρας είναι εκούσιος.

Τρεις Τύποι Θυμάτων

Σ’ ένα συνέδριο σχετικά με τα θύματα των Ναζί που δεν ήταν Εβραίοι, ο Δρ Γκόρντον Ζαν, του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, χώρισε τα θύματα των Ναζί σε τρεις κατηγορίες: (1) εκείνους που υπέφεραν γι’ αυτό που ήταν—Εβραίοι, Σλάβοι, Τσιγγάνοι· (2) εκείνους που υπέφεραν γι’ αυτό που έκαναν—ομοφυλόφιλοι, πολιτικοί ακτιβιστές και αντιστασιακοί· (3) κι εκείνους που υπέφεραν γι’ αυτό που αρνούνταν να κάνουν—αντιρρησίες συνείδησης, Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι.

Εκατομμύρια Εβραίοι υπέφεραν και πέθαναν απλώς και μόνο επειδή ήταν Εβραίοι από εθνική άποψη. Για τα πρωτοπαλίκαρα του Χίτλερ δεν είχε σημασία αν αυτοί ήταν Ορθόδοξοι ή άθεοι Εβραίοι. Ήταν καταδικασμένοι στην «τελική λύση», ή αλλιώς σε εξόντωση, όπως ονομαζόταν η μέθοδος του Χίτλερ για να εξολοθρεύσει όλους τους Εβραίους από την Ευρώπη. Παρόμοια, οι Σλάβοι, οι οποίοι αναφορικά με τη σταυροφορία του Χίτλερ ήταν κυρίως οι Πολωνοί, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί, ήταν καταδικασμένοι απλώς και μόνο επειδή ήταν Σλάβοι, ‘κατώτερη φυλή’ σε παραβολή με την «ανώτερη» Αρία φυλή.

Όμως η περίπτωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ευρώπη ήταν διαφορετική. Αυτοί ήταν άτομα από πολλές εθνικότητες, αλλά θεωρήθηκαν εσφαλμένα ως ειρηνιστική απειλή για το Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας, εξαιτίας της Χριστιανικής ουδέτερης στάσης τους και της άρνησής τους να αναμειχθούν στις πολεμικές προσπάθειες οποιουδήποτε έθνους. Ο Χίτλερ τους αποκάλεσε ‘γένος που πρέπει να εξοντωθεί’. Πόσο πολυμελές ήταν αυτό το «γένος», και εξοντώθηκαν πράγματι;

«Πολύ Μικρό Δόγμα»—Απειλή για τους Ναζί

Στο συνέδριο που αναφέρθηκε παραπάνω, η Δρ Κριστίν Κινγκ παρουσίασε γεγονότα σχετικά με τους Μάρτυρες στη ναζιστική Γερμανία. Αυτή ανέφερε: ‘Το ότι αυτό το πολύ μικρό δόγμα—20.000 σ’ έναν πληθυσμό 65 εκατομμυρίων, από τα οποία τα 20 εκατομμύρια ήταν Ρωμαιοκαθολικοί και τα 40 εκατομμύρια ήταν Προτεστάντες—τράβηξε την προσοχή των αρχών είναι με την πρώτη ματιά κάτι το παράδοξο. Αλλά αν σκεφτείτε τους ισχυρούς δεσμούς τους με την Αμερική, τις διεθνείς βλέψεις τους και τις υποτιθέμενες κομμουνιστικές και σιωνιστικές συμπάθειές τους, γίνεται αμέσως φανερό ότι δεν θα ήταν δυνατό να τους ανεχθούν’. Φυσικά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήταν ούτε Κομμουνιστές ούτε Σιωνιστές, αλλά ουδέτεροι σε πολιτικά και φυλετικά ζητήματα. Όμως, αυτό δεν το καταλάβαιναν οι Ναζί.

Η ναζιστική εκστρατεία κατά των Μαρτύρων άρχισε το 1933, όταν ήρθε στην εξουσία ο Χίτλερ. Το 1934, αφού έλαβε τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας από Μάρτυρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ο Χίτλερ φώναξε σ’ ένα ξέσπασμά του: «Αυτό το γένος θα εξοντωθεί από τη Γερμανία!» Ο διωγμός των Μαρτύρων κορυφώθηκε.

Οι Χέλμουτ Κράουσνικ και Μάρτιν Μπρόστσατ, στο βιβλίο τους Anatomy of the SS State (Ανατομία του Κράτους των Ες-Ες), δηλώνουν: «Άλλη μια κατηγορία φυλακισμένων υπό προστατευτική κράτηση, οι οποίοι μετά το 1935 συγκρότησαν μια σημαντική ομάδα ανάμεσα στους τρόφιμους των στρατόπεδων συγκέντρωσης, δημιουργήθηκε από τα μέλη των Internationale Vereinigung der Ernsten Bibelforscher [Μαρτύρων του Ιεχωβά]. Αυτή η οργάνωση είχε διαλυθεί το 1933 στη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ και η προσάρτηση νέων μελών ή η προπαγάνδα των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχε απαγορευτεί με νόμο, επειδή η οργάνωση αυτή θεωρούνταν κυρίως ως όργανο ειρηνιστικής δράσης».

«Το Φεβρουάριο του 1936, εκδόθηκε διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι πρώην ηγέτες του Internationale Bibelforschervereinigung (IBV) [των Μαρτύρων του Ιεχωβά] θα έπρεπε να τεθούν υπό προστατευτική κράτηση ‘για διάστημα δυο μηνών’. Στα μέσα του Μαΐου 1937 πάρθηκαν επιπρόσθετα μέτρα. Η Γκεστάπο διέταξε ότι: Όποιος προάγει με οποιοδήποτε τρόπο τους στόχους του παράνομου IBV ή την ενότητα των ακολούθων του θα τίθεται υπό προστατευτική κράτηση και αμέσως θα οδηγείται ενώπιον δικαστηρίου όπου θα εκδίδεται δικαστικό ένταλμα σύλληψης». Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτή η «προστατευτική κράτηση» κατέληγε στη μεταφορά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Οι συγγραφείς σημειώνουν επίσης: «Τα έτη 1937/8 η συντριπτική πλειονότητα των τροφίμων του Νταχάου ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, ενώ στο Σάξενχαουζεν υπήρχε ακόμη και σ’ εκείνες τις μέρες ένας εξίσου μεγάλος αριθμός από τα λεγόμενα αντικοινωνικά στοιχεία, τους ομοφυλόφιλους, τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους συνηθισμένους εγκληματίες».

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Ουδετερότητα

Τα πράγματα χειροτέρεψαν για τους Μάρτυρες το 1939, όταν ξέσπασε πόλεμος μεταξύ της Γερμανίας και των Συμμάχων, της Βρετανίας και της Γαλλίας. Τι συνέβηκε;

Ο εικοσιτριάχρονος Άουγκουστ Ντίκμαν από το Ντινσλάκεν ήταν ένας από τους περίπου 600 Μάρτυρες που κρατούνταν στο Σάξενχαουζεν το 1939.a Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το Σεπτέμβριο, ο διοικητής του στρατόπεδου Μπαρανόβσκι το είδε αυτό σαν την ευκαιρία που ζητούσε για να σπάσει το ηθικό των Μαρτύρων. Ο Άουγκουστ αρνήθηκε να καταταχτεί στο στρατό, και ο Μπαρανόβσκι ζήτησε από τον Χίμλερ την άδεια να εκτελέσει το νεαρό Ντίκμαν μπροστά σε όλους τους τρόφιμους του στρατόπεδου. Ήταν βέβαιος ότι πολλοί Μάρτυρες θα αποκήρυτταν την πίστη τους αν έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους μια εκτέλεση. Τρεις άντρες των Ες-Ες τουφέκισαν από πίσω τον Ντίκμαν κι έπειτα ένας αξιωματικός των Ες-Ες του έδωσε τη χαριστική βολή, μια πιστολιά στο κεφάλι.

Ο Γκουστάφ Άουσνερ, αυτόπτης μάρτυρας, ανέφερε αργότερα: «Πυροβόλησαν τον Ντίκμαν και μας είπαν ότι θα μας πυροβολούσαν όλους αν δεν υπογράφαμε τη δήλωση αποκήρυξης της πίστης μας. Θα μας πήγαιναν στον αμμόλακκο 30 ως 40 άτομα κάθε φορά, και θα μας τουφέκιζαν όλους. Την επόμενη μέρα, τα Ες-Ες έφεραν σε όλους μας να υπογράψουμε ένα χαρτί, αλλιώς θα μας πυροβολούσαν. Έπρεπε να βλέπατε την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους καθώς έφευγαν χωρίς να έχουν πάρει ούτε μια υπογραφή. Έλπιζαν ότι θα μας φόβιζαν με τη δημόσια εκτέλεση. Αλλά εμείς φοβόμασταν περισσότερο μήπως δυσαρεστήσουμε τον Ιεχωβά απ’ ό,τι φοβόμασταν τις σφαίρες τους. Δεν τουφέκισαν πια δημόσια κανέναν άλλο από εμάς».

Μια παρόμοια κατάσταση ανέκυψε στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ στις 6 Σεπτεμβρίου 1939. Ο Ναζιστής αξιωματικός Ρεντλ είπε στους Μάρτυρες: «Αν κάποιος από σας αρνηθεί να πολεμήσει εναντίον της Γαλλίας ή της Αγγλίας, θα πεθάνετε όλοι σας!» Ήταν στιγμή δοκιμασίας. Στο φρουραρχείο της πύλης περίμεναν δυο πάνοπλοι λόχοι των Ες-Ες. Ωστόσο, «ούτε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του αξιωματικού να πολεμήσει για τη Γερμανία. Έγινε σύντομη σιωπή, κι έπειτα ακούστηκε η αιφνιδιαστική διαταγή: ‘Ψηλά τα χέρια! Αδειάστε τις τσέπες σας!’» αναφέρει ο Γιουτζίν Κόγκον στο βιβλίο The Theory and Practice of Hell (Η Θεωρία και η Πράξη Σχετικά με την Κόλαση). Τους τουφέκισαν; Όχι, οι άντρες των Ες-Ες τους επιτέθηκαν και τους λήστεψαν κι έπειτα τους έστειλαν στα λατομεία όπου η εργασία ήταν φρικτή. Επίσης, απαγορεύτηκε να τους παρέχεται οποιαδήποτε νοσοκομειακή περίθαλψη.

Η Δρ Κινγκ, που αναφέρθηκε πρωτύτερα, εξήγησε: ‘Ωστόσο, προς έκπληξη των Ναζί, οι Μάρτυρες δεν ήταν δυνατό να εξαλειφτούν. Όσο πιο σκληρά τους πίεζαν τόσο πιο σταθεροί γίνονταν, και η αντίστασή τους γινόταν σκληρή σαν το διαμάντι. Ο Χίτλερ εξαπέλυσε εναντίον τους έναν εσχατολογικό πόλεμο κι αυτοί κράτησαν την πίστη τους. Με τα μοβ τους τρίγωνα (διακριτικό σήμα αναγνώρισης στο βραχίονα) σχημάτιζαν ισχυρά δίκτυα μέσα στα στρατόπεδα· η εμπειρία τους είναι πολύτιμο υλικό για όλους όσοι μελετάνε το ζήτημα της επιβίωσης κάτω από υπερβολική πίεση. Γιατί τελικά επέζησαν’.

Η Άννα Παβέλτσινσκα, που επέζησε από το Άουσβιτς, έγραψε στο βιβλίο της Values and Violence in Auschwitz: «Στην κλίμακα της τεράστιας κοινότητας του Άουσβιτς, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ήταν παρά μια πολύ-πολύ μικρή και αφανής ομάδα . . . Εντούτοις, το [μοβ] χρώμα του τριγωνικού διακριτικού τους σήματος ξεχώριζε τόσο καθαρά μέσα στο στρατόπεδο ώστε ο μικρός της αριθμός δεν αντανακλά την πραγματική δύναμη αυτής της ομάδας. Αυτή η μικρή ομάδα κρατουμένων αποτελούσαν μια ισχυρή ιδεολογική δύναμη και κέρδισαν τη μάχη τους ενάντια στο Ναζισμό. Η γερμανική ομάδα αυτού του δόγματος υπήρξε ένα μικρό νησάκι άκαμπτης αντίστασης μέσα στους κόλπους ενός τρομοκρατημένου έθνους, και μ’ αυτό το ίδιο ατρόμητο πνεύμα ενεργούσαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς». Η ίδια προσθέτει: «Όλοι ήξεραν ότι κανένας Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα εκτελούσε κάποια διαταγή σε αντίθεση με το θρησκευτικό του πιστεύω και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις».

Εξέχον παράδειγμα, απ’ αυτή την άποψη, αποτελεί η οικογένεια Κουσερόβ από το Μπαντ Λιπσπρίνγκε της Γερμανίας. Ο Φραντς και η Χίλντα είχαν μια μεγάλη οικογένεια που αποτελούνταν από 11 παιδιά, 6 αγόρια και 5 κορίτσια. Κάτω από το ναζιστικό καθεστώς, τα 12 από τα 13 μέλη της οικογένειας καταδικάστηκαν σ’ ένα σύνολο 65 ετών σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1940, σε ηλικία 25 χρονών, ο Βίλχελμ τουφεκίστηκε ως αντιρρησίας συνείδησης. Ύστερα από δυο χρόνια, ο αδελφός του ο Βόλφγκανγκ, 20 χρονών, αποκεφαλίστηκε στην κρατική φυλακή του Μπράντενμπουργκ για τον ίδιο λόγο. Το 1946, σε ηλικία 28 χρονών, ο άλλος αδελφός Καρλ-Χάιντς πέθανε από φυματίωση, αφού τον έφεραν πίσω από το Νταχάου άρρωστο. Οι γονείς και οι κόρες εξέτισαν όλοι τους ποινές σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. (Για μια λεπτομερή αφήγηση σχετικά μ’ αυτή τη μαρτυρική οικογένεια βλέπε το περιοδικό Η Σκοπιά 1 Ιανουαρίου 1986, σελίδες 10-15.)

Ο Γιουτζίν Κόγκον, στο βιβλίο του The Theory and Practice of Hell, σχολιάζει: «Κάποιος δεν μπορεί παρά να σχηματίσει την εντύπωση ότι, από ψυχολογικής άποψης, τα Ες-Ες δεν ήταν ποτέ αρκετά αντάξιοι της πρόκλησης την οποία έθεταν γι’ αυτούς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Αν αυτή η πολύ μικρή ομάδα των Χριστιανών Μαρτύρων, έχοντας ως βάση τα Βιβλικά τους πιστεύω, μπόρεσαν να αντισταθούν στον Χίτλερ, τότε, θα μπορούσε λογικά να ρωτήσει κάποιος: γιατί απέτυχαν απ’ αυτή την άποψη τόσα εκατομμύρια Προτεστάντες και Καθολικοί; Πού ήταν η σαφής και ξεκάθαρη θρησκευτική ηγεσία και καθοδήγηση όσον αφορά τις Χριστιανικές αρχές, που θα μπορούσε να αποσύρει την υποστήριξη των 60 περίπου εκατομμυρίων Γερμανών από το Ναζισμό; (Βλέπε πλαίσιο στη σελίδα 13.)

Τι τους Στήριξε;

Ο Πρίμο Λέβι, στο βιβλίο του The Drowned and the Saved (Αυτοί που Πνίγηκαν κι Αυτοί που Σώθηκαν), δηλώνει: «Στην επίπονη και μονότονη καθημερινή ζωή [στα στρατόπεδα συγκέντρωσης], οι [θρησκευτικοί και πολιτικοί] πιστοί οπαδοί ζούσαν καλύτερα . . . όλοι τους έμεναν από κοινού προσκολλημένοι στη σωτήρια δύναμη της πίστης τους».

Και προσθέτει: «Το δικό τους σύμπαν ήταν πιο μεγάλο από το δικό μας, πιο εκτεταμένο στο χώρο και στο χρόνο, πάνω απ’ όλα πιο νοητό: είχαν ένα . . . χιλιετές αύριο . . . ένα μέρος στον ουρανό ή στη γη, όπου η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία είχαν κερδίσει ή θα κέρδιζαν σ’ ένα απόμακρο ίσως, αλλά βέβαιο μέλλον».

Η ακλόνητη πίστη των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε μια μελλοντική Χιλιετία εκφράζεται καλύτερα με τα ακόλουθα γράμματα από Γερμανούς Μάρτυρες που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο:

«Αγαπητέ μου αδελφέ, νύφη, γονείς και άλλοι αδελφοί,

»Πρέπει να σας γράψω τα οδυνηρά νέα ότι όταν θα λάβετε αυτό το γράμμα δεν θα ζω πια. Παρακαλώ μη λυπηθείτε υπερβολικά. Θυμηθείτε ότι είναι απλό ζήτημα για τον Παντοδύναμο Θεό να με σηκώσει από τους νεκρούς. . . . Να ξέρετε ότι προσπάθησα να τον υπηρετήσω στην αδυναμία μου και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ήταν μαζί μου μέχρι το τέλος. Εμπιστεύομαι τη διαφύλαξή μου στον Ιεχωβά. . . . Και τώρα αγαπητοί μου πατέρα και μητέρα, θέλω να σας ευχαριστήσω και τους δυο για όλα τα καλά πράγματα που έχετε κάνει για μένα. . . . Είθε ο Ιεχωβά να σας ανταμείψει για όλα όσα έχετε κάνει.

»(Υπογραφή) Λούντβιγκ Κίρανεκ»

Ο Λούντβιγκ Κίρανεκ εκτελέστηκε στη Δρέσδη επειδή ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Μετά την καταδίκη του Γιοχάνες Χαρμς σε θάνατο στην γκιλοτίνα, του δόθηκαν εφτά ευκαιρίες να αποκηρύξει την πίστη του ως Μάρτυρα. Λίγο πριν την εκτέλεσή του το 1940, έστειλε αυτό το γράμμα στον πατέρα του, τον Μάρτιν, που κι αυτός ήταν στη φυλακή επειδή ήταν Μάρτυρας.

«Αγαπητέ μου πατέρα,

»Έχουμε ακόμη τρεις εβδομάδες μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου, μέρα που είδαμε ο ένας τον άλλον πριν από δυο χρόνια για τελευταία φορά. Θυμάμαι ακόμη το γλυκό σου χαμόγελο όταν εργαζόσουν στο υπόγειο της φυλακής και εγώ περπατούσα στο προαύλιο της φυλακής.

»Σε σκέφτομαι με υπερηφάνεια όλο αυτόν τον καιρό αλλά και με θαυμασμό για τον τρόπο με τον οποίο έχεις βαστάξει το φορτίο σου με πιστότητα στον Κύριο. Και τώρα κι εγώ έχω επίσης την ευκαιρία να αποδείξω την πιστότητά μου στον Κύριο μέχρι θανάτου, ναι, με πιστότητα όχι μόνο μέχρι θανάτου, αλλά ακόμη και στο θάνατο.

»Η θανατική μου καταδίκη έχει ήδη αναγγελθεί και είμαι δεμένος με αλυσίδες μέρα και νύχτα—τα σημάδια (πάνω στο χαρτί) είναι από τις χειροπέδες—αλλά δεν έχω ακόμη νικήσει στο πλήρες. . . . Έχω ακόμη την ευκαιρία να σώσω την επίγεια ζωή μου, αλλά μόνο για να χάσω την πραγματική ζωή.

»Όταν, αγαπητέ μου πατέρα, βρεθείς και πάλι στο σπίτι, σε παρακαλώ ιδιαίτερα να φροντίσεις την αγαπητή μου Λίσεν [τη γυναίκα του], γιατί θα είναι πάρα πολύ δύσκολο γι’ αυτήν, γνωρίζοντας ότι ο αγαπημένος της δεν θα ξαναγυρίσει. Ξέρω ότι θα το κάνεις αυτό και σε ευχαριστώ εκ των προτέρων. Αγαπητέ μου πατέρα, σου το λέω εν πνεύματι, να παραμείνεις πιστός, όπως κι εγώ προσπάθησα να παραμείνω πιστός, και τότε θα δούμε ο ένας τον άλλον ξανά. Θα σε σκέφτομαι μέχρι την τελευταία στιγμή.

»Ο γιος σου Γιοχάνες».

Αυτοί δεν είναι παρά δυο μόνο από τους εκατοντάδες μάρτυρες, τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, που πέθαναν επειδή τόλμησαν να είναι αντιρρησίες συνείδησης σ’ ένα φαύλο καθεστώς. Η πλήρης μαρτυρική ιστορία όλων αυτών θα γέμιζε τόμους ολόκληρους.b

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 13]

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Ήταν Θύματα του Χίτλερ

Από την εφημερίδα «The New York Times», 14 Μαΐου 1985

Προς τον Εκδότη:

Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε Γερμανοί και συνολικά περάσαμε και οι δυο μας 17 χρόνια σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εγώ ήμουν στο Νταχάου και στο Μάουτχαουζεν, και η γυναίκα μου, Γκέρτρουντ, στο Ράβενσμπρικ. Συγκαταλεγόμασταν στους χιλιάδες μη Εβραίους Γερμανούς που υπέφεραν επειδή έκαναν αυτό που οι εγκληματίες Ναζί απέτυχαν να κάνουν—ήμασταν αντιρρησίες συνείδησης στην υποχρεωτική ειδωλολατρία και στον υποχρεωτικό μιλιταρισμό του Χίτλερ. Χιλιάδες από εμάς επέζησαν από τα στρατόπεδα, αλλά πολλοί δεν το κατάφεραν.

Οι πρόσφατες επιστολές που δημοσιεύσατε (της Σαμπίνα Λίτζμαν, 25 Απριλίου, και της Άννας Ε. Ράιστζις, 30 Απριλίου), και οι οποίες μιλούσαν για τους απλούς Γερμανούς που υπέφεραν κάτω από το χιτλερικό καθεστώς, με υποκίνησαν να αναφερθώ σε μια μειονότητα, που συνήθως παραβλέπεται και που υπέστη άγριο διωγμό από την Γκεστάπο. Αυτοί ήταν γνωστοί ως Ernste Bibelforscher (Ειλικρινείς Σπουδαστές της Αγίας Γραφής) ή αλλιώς Jehovas Zeugen (Μάρτυρες του Ιεχωβά).

Αμέσως μόλις ήρθε στην εξουσία ο Χίτλερ, το 1933, άρχισε συστηματικό διωγμό εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εξαιτίας της ουδέτερης στάσης τους στην πολιτική και στον πόλεμο. Σαν αποτέλεσμα, χιλιάδες Γερμανοί Μάρτυρες, πολλοί από τους οποίους ήταν φίλοι μου, έγιναν όχι μόνο θύματα του Ολοκαυτώματος αλλά και μάρτυρες. Γιατί αυτή η μικρή διαφορά; Επειδή θα μπορούσαμε να φεύγαμε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όποτε θέλαμε, αν ήμασταν διατεθειμένοι να υπογράψουμε ένα χαρτί με το οποίο θα αποκηρύτταμε τα θρησκευτικά μας πιστεύω.

Δυο σύντομα παραδείγματα θα δείξουν το είδος του πνεύματος που έκαιγε στα στήθη μερικών Γερμανών που πραγματικά αντιστάθηκαν στο Χιτλερισμό. Ο Βίλχελμ Κουσερόβ, ηλικίας 25 χρονών, από το Μπαντ Λιπσπρίνγκε, τουφεκίστηκε στις 27 Απριλίου 1940, επειδή αρνήθηκε να υπηρετήσει στις στρατιές του Χίτλερ.

Ύστερα από δυο χρόνια, ο αδελφός τού Βίλχελμ, ο Βόλφγκανγκ, αποκεφαλίστηκε στη φυλακή του Μπράντενμπουργκ για τον ίδιο λόγο. Εκείνο τον καιρό ο τουφεκισμός θεωρούνταν πολύ αξιοπρεπής για τους αντιρρησίες συνείδησης, κατά τη γνώμη του Χίτλερ. Ο Βόλφγκανγκ ήταν 20 χρονών.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε εκατοντάδες Γερμανούς, άντρες και γυναίκες, που είχαν παρόμοια τύχη επειδή, στο όνομα του Θεού, τόλμησαν να αντισταθούν στην τυραννία. Το γιατί εκατομμύρια Γερμανοί με αρχές δεν αντιστάθηκαν και δεν συμπεριλήφθηκαν σ’ αυτούς, αλλά το έκαναν αυτό μόνο μερικές χιλιάδες, είναι ίσως ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί από άλλους.

Μάρτιν Πέτσινγκερ

Μπρούκλιν, 1 Μαΐου 1985

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η οικογένεια Κουσερόβ—Ο Βίλχελμ (δεύτερος από δεξιά) τουφεκίστηκε· ο Βόλφγκανγκ (τρίτος από αριστερά) αποκεφαλίστηκε· ο Καρλ-Χάιντς (δεύτερος από αριστερά) πέθανε από φυματίωση μετά την απελευθέρωσή του από το Νταχάου

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Ο Μάρτιν Πέτσινγκερ (ο οποίος πέθανε το 1988) και η γυναίκα του Γκέρτρουντ πέρασαν περίπου εννιά χρόνια ο καθένας σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

Το Ολοκαύτωμα—Γιατί το Επέτρεψε ο Θεός;

ΤΟ Ολοκαύτωμα έχει κλονίσει την πίστη πολλών ανθρώπων. Εβραίοι, και μη, κάνουν τα ίδια ερωτήματα: Αν υπάρχει Θεός, γιατί το επέτρεψε; Είναι αρκετό να το αποδώσουμε στην ‘απανθρωπιά του ανθρώπου για τον άνθρωπο’; Ή μήπως υπάρχουν άλλοι παράγοντες με τους οποίους εξηγείται το πώς άντρες και γυναίκες που προέρχονταν από «πολιτισμένο» περιβάλλον μπόρεσαν να παραβλέψουν, να διδάξουν, να ανεχθούν ή να συμμετάσχουν ενεργά στο φόνο και στη γενοκτονία που επιδοκίμασε το Κράτος;

Η Συντηρητική Εβραϊκή κοινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες δημοσίευσε πρόσφατα μια «Δήλωση των Αρχών του Συντηρητικού Ιουδαϊσμού», στην οποία δήλωσε: «Η ύπαρξη του κακού αποτελεί ανέκαθεν το πιο σοβαρό πρόσκομμα για την πίστη. Λαβαίνοντας υπόψη την τερατώδη φρίκη των γεγονότων στο Άουσβιτς και στη Χιροσίμα, το δίλημμα αυτό αποτελεί μια νέα, τρομακτική πραγματικότητα στη γενιά μας. Το ερώτημα σχετικά με το πώς ήταν δυνατό ένας δίκαιος και ισχυρός Θεός να επιτρέψει τον αφανισμό τόσο πολλών αθώων υπάρξεων βασανίζει τη θρησκευτική συνείδηση και συγκλονίζει τη φαντασία».

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, μαζί με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους, ενδιαφέρονται γι’ αυτό το ερώτημα, κι αυτό είναι φυσικό, εφόσον πολλοί από τους ομόπιστούς τους χάθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γιατί, λοιπόν, έχει ανεχθεί ο Θεός το κακό;

Η Ελεύθερη Βούληση και το Ζήτημα

Το εβραϊκό δημοσίευμα που αναφέρθηκε παραπάνω δίνει μια μερική απάντηση στο ερώτημα, λέγοντας: «Ο Θεός, με το να δημιουργήσει τα ανθρώπινα πλάσματα προικισμένα με ελεύθερη βούληση, αναγκαστικά περιόρισε το δικό Του μελλοντικό πεδίο δράσης. Αν δεν υπάρχει αληθινά η πιθανότητα να κάνουν οι άνθρωποι λανθασμένη εκλογή, σε περίπτωση που έρθουν αντιμέτωποι με το καλό και το κακό, η όλη ιδέα της εκλογής δεν έχει νόημα. Ο προικισμός του ανθρώπινου γένους με ελεύθερη βούληση μπορεί να θεωρηθεί ως πράξη θεϊκής αγάπης που αφήνει να αναπτυχθεί η δική μας ακεραιότητα και ωριμότητα, ακόμη κι αν οι αποφάσεις μας μπορεί να προξενήσουν μεγάλη λύπη».

Η άποψη αυτή είναι σύμφωνη με το υπόμνημα των Εβραϊκών Γραφών. Από την αρχή ακόμη, το ανθρώπινο γένος ήταν ελεύθερο να κάνει την εκλογή του—είτε επρόκειτο για την εκλογή του Αδάμ και της Εύας να παρακούσουν τον Θεό (Γένεσις 3:1-7) είτε επρόκειτο για την εκλογή του Κάιν να δολοφονήσει τον αδελφό του, τον Άβελ. (Γένεσις 4:2-10) Και οι Ισραηλίτες των αρχαίων χρόνων είχαν να κάνουν μια εκλογή που τους είχε θέσει μπροστά τους ο Ιεχωβά: «Ιδού, εγώ έθεσα ενώπιόν σου σήμερον την ζωήν και το αγαθόν, και τον θάνατον και το κακόν· . . . Εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε συ και το σπέρμα σου».—Δευτερονόμιον 30:15, 19.

Αλλά αυτή η εβραϊκή ανάλυση αγνοεί ένα βασικό παράγοντα. Το ίδιο εκείνο πρόσωπο που στασίασε κατά του Θεού και αργότερα προκάλεσε τα βάσανα του Ιώβ εξακολουθεί να δρα, διαστρέφοντας το νου των ανθρώπων με το να τους οδηγεί σε διαβολικές επιλογές, που μερικές φορές έχουν φέρει σαν επακόλουθο στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια και μαζικούς φόνους. Εκείνο το πρόσωπο προσδιορίζεται καθαρά στο βιβλίο του Ιώβ ως στασιαστικός αγγελικός γιος του Θεού, ο Σατανάς, ο Αντίδικος.—Ιώβ 1:6· 2:1, 2.

Η επιρροή του Σατανά και οι επιλογές που προσφέρει κυριαρχούν στον κόσμο σήμερα, οδηγώντας στη βία και στην περιφρόνηση της ζωής και των ηθικών αξιών. Οτιδήποτε απομακρύνει την προσοχή του ανθρώπινου γένους από την ελπίδα της διακυβέρνησης της Βασιλείας του Θεού, είτε αυτό είναι πολιτικές φιλοσοφίες είτε είναι φυλετικές και θρησκευτικές διαιρέσεις, χρήση ναρκωτικών, υπερβολικές απολαύσεις, ανθρώπινα είδωλα—όλα αυτά εξυπηρετούν το σκοπό του Σατανά. Δεν απορούμε που η Αγία Γραφή προφήτευσε πως όταν αυτός ο πονηρός θα ριχνόταν κάτω στα περίχωρα της γης, αυτό θα σήμαινε «ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει»! Από το 1914, ζούμε σ’ αυτή την περίοδο του βίαιου θυμού.—Αποκάλυψις 12:12.

Το ανθρώπινο γένος είχε, και εξακολουθεί να έχει, το περιθώριο εκλογής να υποταχτεί είτε στη διακυβέρνηση του Θεού είτε στου Αντιδίκου του, του Σατανά. Αυτή καθαυτή η εκλογή υποδηλώνει ένα ζήτημα που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μεταξύ του Θεού και του Σατανά· υπάρχει εδώ και 6.000 περίπου χρόνια. Αλλά η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει θέσει ένα χρονικό όριο για την τακτοποίηση αυτού του ζητήματος—και από το 1914 κι έπειτα, το ανθρώπινο γένος ζει στον καιρό του τέλους αυτού του συστήματος στο οποίο κυριαρχεί ο Σατανάς.—2 Τιμόθεον 3:1-5, 13.

Η διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού θα καταστρέψει σύντομα κάθε μορφή κακού καθώς κι εκείνους που το προτιμούν. Σ’ εκείνους που εκλέγουν να κάνουν το καλό θα δοθεί αιώνια ζωή με υποταγή στον Θεό σε μια τέλεια, αμόλυντη γη.—Αποκάλυψις 11:18· 21:3, 4.

«Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα»

Οι μελλοντικές συνθήκες που σκοπεύει να φέρει ο Θεός γι’ αυτή τη γη και για τους υπάκουους κατοίκους της θα αφαιρέσουν το βάρος του παρελθόντος από τη μνήμη μας: «Δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν».—Ησαΐας 65:17.

Συνεπώς, όταν η διακυβέρνηση του Θεού θα ασκεί κυριαρχία σ’ ολόκληρη τη γη, οποιαδήποτε παθήματα έχουν περάσει οι άνθρωποι θα σβήσουν τελικά από το μυαλό τους. Τότε, οι χαρές θα παραμερίσουν όλες τις προηγούμενες εφιαλτικές αναμνήσεις, γιατί όπως υπόσχεται η Αγία Γραφή, «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον».—Αποκάλυψις 21:4, 5.

Η Αγία Γραφή δείχνει καθαρά ότι είναι κοντά ο καιρός που ο Θεός θα κάνει χρήση της παντοδυναμίας του για να απομακρύνει αυτούς που προκαλούν παθήματα, είτε πρόκειται για ανθρώπους είτε για δαίμονες. Τα εδάφια Παροιμίαι 2:21, 22 δηλώνουν: «Οι ευθείς θέλουσι κατοικήσει την γην, και οι τέλειοι θέλουσιν εναπολειφθή εν αυτή. Οι δε ασεβείς θέλουσιν εκκοπή από της γης». Ναι, ο Θεός θα ‘διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην’. (Αποκάλυψις 11:18) Αυτό θα περιλάβει τελικά και τον Σατανά τον Διάβολο.

Ο Θεός δεν θα επιτρέψει στους ασεβείς να καταστρέφουν για πολύ ακόμη τη γη· ούτε θα επιτρέψει σε διεφθαρμένους ανθρώπους να τυραννούν, να βασανίζουν και να φυλακίζουν τους συνανθρώπους τους. Και δεν θα ανεχθεί εκείνους που δεν εκλέγουν να συμμορφωθούν με τους δίκαιους νόμους Του. Μόνο εκείνοι που σέβονται το θέλημα και το νόμο του Θεού θα εξακολουθήσουν να ζουν.

Πριν από 4.000 χρόνια και πλέον, ο Θεός «είδεν . . . ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας». Ενήργησε στέλνοντας το μεγάλο Κατακλυσμό. (Γένεσις 6:5) Τώρα υπάρχουν ακόμη περισσότεροι λόγοι για να ενεργήσει ο Θεός για άλλη μια φορά. Αν όμως δίνουμε τώρα στον Θεό τον αίνο που του ανήκει, σύντομα θα γευτούμε την αιώνια ζωή.—Ησαΐας 65:17-25· Ιωάννης 17:3· 1 Τιμόθεον 6:19.

Όμως, τι θα γίνει με τους εκατομμύρια νεκρούς που βρίσκονται στους τάφους, περιλαμβανομένων και των θυμάτων του Ολοκαυτώματος; Ποια ελπίδα υπάρχει γι’ αυτούς; Μήπως θα ξεχαστούν;

Θα Γυρίσουν Πίσω οι Νεκροί του Ολοκαυτώματος;

ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα για τα εκατομμύρια θύματα που πέθαναν στο Ολοκαύτωμα; Θα μπορούσαμε να περιμένουμε να προβεί ο Θεός σε κάποια ύψιστη ενέργεια δικαιοσύνης για χάρη αυτών των θυμάτων του Ναζισμού;

Οι Εβραϊκές Γραφές δίνουν μια ελπίδα που στήριξε τους πιστούς προφήτες και δούλους του Θεού πριν από χιλιάδες χρόνια. Μήπως αυτή βασιζόταν στην αρχαία ελληνική ιδέα σχετικά με την αθάνατη ψυχή που θα επιζούσε από το νεκρό σώμα; Οπωσδήποτε όχι, εφόσον τα εβραϊκά συγγράμματα και οι εβραϊκές διδασκαλίες προηγήθηκαν κατά αιώνες της ελληνικής φιλοσοφίας.

Η Ανθρώπινη Ψυχή Είναι Θνητή

Η εβραϊκή αφήγηση στη Γένεση μας λέει σχετικά με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου: «Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα της γης. Φύσηξε στα ρουθούνια του την πνοή της ζωής, και ο άνθρωπος έγινε ζωντανό ον [στην εβραϊκή, λενέφες]». (Γένεσις 2:7, Tanakh, A New Translation of the Holy Scriptures According to the Traditional Hebrew Text [Τάναχ, Νέα Μετάφραση των Αγίων Γραφών Σύμφωνα με το Παραδοσιακό Εβραϊκό Κείμενο]) Η μετάφραση του 1917 της Εταιρίας Εβραϊκών Εκδόσεων λέει «ψυχή» στη θέση της εβραϊκής λέξης λενέφες. Άρα λοιπόν, η ψυχή, ή αλλιώς νέφες, είναι ον, πλάσμα, είτε πρόκειται για ζώο είτε για άνθρωπο.

Πουθενά στις Εβραϊκές Γραφές δεν αποδίδεται αθανασία στη λέξη νέφες. Μάλιστα, η λέξη «αθάνατος» ούτε καν εμφανίζεται στις Εβραϊκές Γραφές. Αντίθετα, η Εβραϊκή Αγία Γραφή δείχνει ότι νέφες είναι το πρόσωπο, η ζωντανή ψυχή. (Ιεζεκιήλ 18:4, 20) Συνεπώς, ο θάνατος είναι το τέλος, προσωρινά τουλάχιστον, του ατόμου ως ζωντανής ψυχής. Είναι μια κατάσταση πλήρους αδράνειας, σαν βαθύς ύπνος, όπως το εξέφρασε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Επίβλεψον· εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου· φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω τον ύπνον του θανάτου».—Ψαλμός 13:3.

Ακολουθώντας την ίδια απλή λογική, οι Εβραϊκές Γραφές μάς λένε: «Οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα· δεν έχουν πια ανταμοιβή, γιατί ακόμη και η θύμησή τους έχει χαθεί. Οτιδήποτε είναι στο χέρι σου να κάνεις, κάνε το με όλη σου τη δύναμη. Επειδή δεν υπάρχει πράξη, ούτε λογισμός, ούτε μάθηση, ούτε σοφία στον Σιεόλ [τον κοινό τάφο του ανθρώπινου γένους], όπου πηγαίνεις». (Εκκλησιαστής 9:5, 10, Tanakh) Αυτό συμφωνεί με τα συναισθήματα που ένιωθε ο Ιώβ όταν υπέφερε παθήματα: «Δια τι δεν απέθανον από μήτρας; . . . Διότι τώρα ήθελον κοιμάσθαι και ησυχάζει· ήθελον υπνώττει· τότε ήθελον είσθαι εις ανάπαυσιν». (Ιώβ 3:11, 13) Σίγουρα, ο Ιώβ δεν σκεφτόταν ότι θα ήταν «ολοφάνερα ζωντανός» ως αθάνατη ψυχή μετά θάνατο, όπως υποστηρίζει η «Δήλωση των Αρχών του Συντηρητικού Ιουδαϊσμού».

Τότε, μήπως αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος υποδηλώνει ότι οι νεκροί λησμονιούνται πλήρως; Ελάχιστοι άνθρωποι σήμερα θυμούνται τα ονόματα των προγόνων τους που έζησαν πριν από πέντε ή δέκα γενιές, αλλά τι μπορούμε να πούμε για τον Θεό; Εκείνος τους θυμάται; Θα τους θυμηθεί; Θα θυμηθεί τα εκατομμύρια θύματα του ναζιστικού διωγμού; Τα εκατομμύρια άτομα που πέθαναν σε άσκοπους πολέμους; Ο προφήτης Δανιήλ πίστευε ότι ο Θεός είναι σε θέση να θυμάται τους νεκρούς. Η προφητεία του έδειχνε ότι θα γινόταν ανάσταση νεκρών, γιατί είπε: «Πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θέλουσιν εξεγερθή, οι μεν εις αιώνιον ζωήν, οι δε εις ονειδισμόν και εις καταισχύνην αιώνιον».—Δανιήλ 12:2.

Η μελλοντική ανάσταση σε ζωή στη γη ήταν η αληθινή ελπίδα των πιστών προφητών και βασιλιάδων του αρχαίου Ισραήλ. Αυτοί δεν πίστευαν στην ιδέα ότι θα πετούσαν ανάλαφρα εδώ κι εκεί ως άυλες αθάνατες ψυχές μετά θάνατο. Η ίδια αυτή ελπίδα για ανάσταση σε τέλεια ζωή στη γη είναι κατάλληλη και σήμερα. Πώς το ξέρουμε αυτό;

Ελπίδα για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος

Πριν από 1.900 και πλέον χρόνια, ένας Εβραίος δάσκαλος έδωσε αυτή την ελπίδα όταν είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως». (Ιωάννης 5:28, 29) Η λέξη ‘μνημεία’ φανερώνει ότι εκείνοι που είναι μέσα σ’ αυτά διατηρούνται στη μνήμη του Θεού μέχρι τη μέρα της ανάστασής τους και της αποκατάστασής τους σε ζωή στη γη.

Έτσι λοιπόν, μ’ αυτή την έννοια η «Δήλωση των Αρχών» που δημοσιεύτηκε από τον Συντηρητικό Ιουδαϊσμό στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι αληθινή: «Η εικόνα του ολάμ χαμπά (κατάσταση μετά θάνατο) μπορεί να προσφέρει την ελπίδα ότι δεν θα εγκαταλειφθούμε στον τάφο, ότι δεν θα λησμονηθούμε». Η στοργική καλοσύνη και η δικαιοσύνη του Θεού υποδηλώνουν ότι εκείνοι που θα αναστηθούν θα έχουν την ευκαιρία, μέσω υπακοής στον Θεό, να εκλέξουν την αιώνια ζωή κάτω από τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Ιησού Χριστού, του Μεσσία.

Έτσι λοιπόν, τι σημαίνουν όλα αυτά για τα εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος, Εβραίους, Σλάβους και άλλους; Αυτοί βρίσκονται στη μνήμη του Θεού, περιμένοντας την ανάσταση, οπότε θα τους δοθεί η ευκαιρία να εκλέξουν—υπακοή στον Θεό με προοπτική τη ζωή ή ανυπακοή σ’ αυτόν με προοπτική τη δυσμενή κρίση. Ελπίζουμε εκατομμύρια απ’ αυτά τα άτομα να κάνουν τη σωστή εκλογή!