Ιαπωνία

Η ΕΠΙΜΟΝΗ, σκληρή εργασία και η ενότητα σκοπού είναι ιδιότητες που συνέβαλαν στο να μεταπηδήσει η Ιαπωνία από την ερήμωση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου στο σύγχρονο ρόλο που παίζει ως ένας από τους βιομηχανικούς γίγαντες του κόσμου. Σήμερα, αυτή η χώρα των 125 εκατομμυρίων κατοίκων είναι γνωστή τόσο για τις μάρκες φωτογραφικών μηχανών, αυτοκινήτων και ηλεκτρικών συσκευών της όσο και για τα άνθη κερασιάς, τις αζαλέες και το χιονοσκέπαστο όρος Φούτζι, ύψους 3.776 μέτρων.

Ωστόσο, η θεοκρατική πρόοδος που σημειώθηκε μετά τον πόλεμο είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή. Το 1951 περίπου 40 ιεραπόστολοι, απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, και γύρω στους 200 ντόπιους Ιάπωνες ευαγγελιζομένους παρακολούθησαν μια συνέλευση στο Τόκιο. Ο Ν. Ο. Νορ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, είπε ότι απέβλεπε στον καιρό κατά τον οποίο θα υπήρχαν στη χώρα τόσοι Ιάπωνες διαγγελείς της Βασιλείας ώστε θα ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος τους ιεραποστόλους ανάμεσά τους. Αυτή η μέρα δεν θα αργούσε πολύ να έρθει! Με θεμέλιο τον Ιησού Χριστό, χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να συνάξουν οι ιεραπόστολοι, ως συνεργάτες του Θεού, τους πρώτους 1.000 Ιάπωνες ευαγγελιζομένους. Αλλά το 1992, προσθέτονταν κατά μέσο όρο 1.000 καινούριοι ευαγγελιζόμενοι κάθε μήνα. (Παράβαλε 1 Κορινθίους 3:9-11.) Ο συνολικός αριθμός των διακόνων της Βασιλείας του Θεού στα νησιά που απαρτίζουν την Ιαπωνία έχει φτάσει τους 220.663, καθώς σημειώνεται ένας νέος ανώτατος αριθμός κάθε μήνα εδώ και 18 και πλέον χρόνια. Τα όσα έχουν λάβει χώρα αποτελούν συναρπαστικό μέρος της εκπλήρωσης των εδαφίων Ησαΐας 60:8, 9, τα οποία λένε: «Ποιοι είναι αυτοί που έρχονται πετώντας σαν σύννεφο, και σαν περιστέρια στις θυρίδες τους; Διότι σε εμένα θα ελπίζουν τα νησιά».

Το Βιβλίο Έτους 1973 (στην αγγλική) ανέφερε μερικά πράγματα σχετικά με την αρχή της θεοκρατικής ιστορίας στην Ιαπωνία, μέχρι το έτος 1972, τότε που υπήρχαν περίπου 14.000 ευαγγελιζόμενοι, από τους οποίους οι 3.000 και πλέον συμμετείχαν στη γοργά επεκτεινόμενη υπηρεσία σκαπανέα. Τώρα θα ανασκοπήσουμε αυτή την ιστορία και θα τη διευρύνουμε κατά 25 χρόνια.

Οι Πρώτοι Σπόροι της Αλήθειας της Βασιλείας

Σε αυτή την κατά παράδοση Βουδιστική και Σιντοϊστική χώρα, πώς σπάρθηκαν οι σπόροι οι οποίοι οδήγησαν σε τόσο άφθονο πνευματικό θερισμό; Το 1911, ο Κ. Τ. Ρώσσελ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, έκανε μια περιοδεία στην Ιαπωνία προκειμένου να αξιολογήσει την κατάσταση. Ανέφερε ότι οι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου ήταν αρκετά αποθαρρημένοι και ότι ο λαός γενικά εκδήλωνε ελάχιστο γνήσιο ενδιαφέρον για τη θρησκεία. Πίστευε, όμως, ότι αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος ήταν το «Ευαγγέλιο της Βασιλείας». Ένας Αμερικανός, ο Ρ. Ρ. Χόλιστερ, διορίστηκε ως εκπρόσωπος της Εταιρίας στην Ανατολή. Μεταφράστηκαν φυλλάδια και βιβλία, περιλαμβανομένου και του Σχεδίου των Αιώνων, και διανεμήθηκαν εκατομμύρια αντίτυπα, κυρίως από μισθωτούς ντόπιους εργαζόμενους. Το 1926 στάλθηκε στην Ιαπωνία ο Ιαπωνοαμερικανός Γιούντζο Ακάσι ως εκπρόσωπος της Εταιρίας. Ιδρύθηκε ένα γραφείο τμήματος στο Κόμπε στις αρχές του 1927, και αργότερα το ίδιο έτος μεταφέρθηκε στο Τόκιο. Το 1938 ο αριθμός των βιβλιοπωλών διακόνων που διένεμαν περιοδικά και βιβλία είχε αυξηθεί σε 110. Αλλά ο φανατικός θρησκευτικός εθνικισμός υποδαυλιζόταν σε όλη τη χώρα, πράγμα που οδήγησε κατευθείαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 21 Ιουνίου 1939, οι αρχές συνέλαβαν και φυλάκισαν μεμιάς 130 μέλη της Τοντάισα (που σημαίνει «Σύλλογος του Φάρου», όπως ονομάζονταν τότε οι ντόπιοι Μάρτυρες του Ιεχωβά), διακόπτοντας ουσιαστικά την οργανωμένη δράση στα χρόνια του πολέμου.

Δυστυχώς, ο επίσκοπος τμήματος αποστάτησε όταν βρέθηκε υπό πίεση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις όσιων ατόμων, όπως ήταν οι οικογένειες Ισίι και Μιούρα, τα περισσότερα μέλη της Τοντάισα τον ακολούθησαν εγκαταλείποντας την υπηρεσία του Ιεχωβά. Η αποτυχία αυτής της ομάδας μπορεί να αποδοθεί και στο γεγονός ότι ακολούθησαν κάποιον άνθρωπο, τον Γιούντζο Ακάσι. Αυτός υιοθέτησε την παραδοσιακή ιαπωνική συνήθεια της πολυγαμίας, μολονότι είχε ήδη σύζυγο. Εκείνη συνέχισε να κάνει πιστά σκαπανικό επί 40 και πλέον χρόνια στη Νέα Υόρκη, και μερικοί αδελφοί στο δυτικό Μανχάταν τη θυμούνται ακόμη με στοργή ως αδελφή Ογκαγουάτσι. Όταν ήρθαν ιεραπόστολοι της Γαλαάδ στην Ιαπωνία μετά τον πόλεμο, βρήκαν μια μεγάλη ομάδα Τοντάισα στην Οσάκα. Αυτοί ζητούσαν χρήματα για βαφτίσεις και, ακόμη χειρότερα, είχαν ακολουθήσει τον Ακάσι υιοθετώντας έναν πολύ ανήθικο τρόπο ζωής. Αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν αυτόν τον τρόπο ζωής· έτσι, προκειμένου να διατηρηθεί η αγνότητα της εκκλησίας, περίπου 30 από αυτούς χρειάστηκε να αποκοπούν.

Εκείνοι που Παρέμειναν Πιστοί

Σε αντίθεση, πάρτε για παράδειγμα τον Γίζο και τη Ματσούε Ισίι, οι οποίοι ήταν από τους πρώτους Ιάπωνες βιβλιοπώλες διακόνους. Αυτοί κάλυψαν όλη τη χώρα από το έτος 1929 ως το 1939. Τον Ιούνιο του 1939, οι αρχές τούς συνέλαβαν και τους φυλάκισαν στο Σεντάι. Η Ματσούε θυμάται ακόμη το πρώτο έτος που πέρασε στην απομόνωση σε ένα πολύ μικρό και βρώμικο κελί γεμάτο ψύλλους. Δεν της επέτρεπαν να κάνει ντους ή μπάνιο και οι κοριοί την είχαν καταφάει. Έφτασε να ζυγίζει μόνο 30 κιλά, έχοντας μείνει πετσί και κόκαλο, και βρέθηκε στα πρόθυρα του θανάτου. Όταν μεταφέρθηκε σε κάποια άλλη φυλακή, ανέκτησε μερικές δυνάμεις, και την απελευθέρωσαν προς το τέλος του 1944. Ο σύζυγός της υπέστη παρόμοια μεταχείριση, και αργότερα απέδειξε ξανά την ακεραιότητά του όταν αρνήθηκε να υποβληθεί σε μεταγγίσεις αίματος. (Πράξ. 21:25) Αυτός πέθανε σε ηλικία 71 ετών. Η Ματσούε εξακολουθεί να είναι πιστή Μάρτυρας του Ιεχωβά μέχρι σήμερα. Η ίδια παρατηρεί: «Οι περισσότεροι από τους αδελφούς των προπολεμικών χρόνων που υπερείχαν σε ικανότητες και νοημοσύνη εγκατέλειψαν την οργάνωση του Θεού όταν υποβλήθηκαν σε μεγάλη πίεση. . . . Αυτοί που παρέμειναν πιστοί δεν είχαν ιδιαίτερες ικανότητες και ήταν αφανείς. Είναι βέβαιο ότι όλοι μας πρέπει να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά με όλη μας την καρδιά».—Παρ. 3:5.

Ένα άλλο πιστό αντρόγυνο ήταν ο Κατσούο και η Χαγκίνο Μιούρα, οι οποίοι άρχισαν να υπηρετούν ως βιβλιοπώλες διάκονοι το 1931. Και αυτοί επίσης συνελήφθησαν το 1939, στη Χιροσίμα. Αρνήθηκαν να λατρέψουν τον αυτοκράτορα και να υποστηρίξουν το μιλιταρισμό της Ιαπωνίας. Ο Κατσούο ξυλοκοπήθηκε άγρια και υπέφερε ως κρατούμενος μέχρις ότου μια ατομική βόμβα κατέστρεψε τη φυλακή τον Αύγουστο του 1945. Αν και ήταν μόνο 38 ετών, η υγεία του είχε κλονιστεί σοβαρότατα. Όταν αποφυλακίστηκε, φαινόταν γερασμένος. Επέστρεψε στο Ισινομόρι, στο βορρά, όπου η Χαγκίνο, η οποία είχε απελευθερωθεί νωρίτερα, μεγάλωνε το μικρό τους γιο, τον Τσουτόμου.

Πώς επανασυνδέθηκε ο Κατσούο με την οργάνωση του Ιεχωβά; Η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ιαπωνίας, Ασάχι (Asahi), πληροφορήθηκε ότι είχαν έρθει στην Οσάκα πέντε κοπέλες, ιεραπόστολοι της Σκοπιάς, για να ζήσουν με τον ιαπωνικό τρόπο σε ιαπωνικό σπίτι. Τις επισκέφτηκαν δημοσιογράφοι και ετοίμασαν ένα υπέροχο εικονογραφημένο άρθρο το οποίο παρομοίασε τις πέντε αδελφές με αγγέλους που είχαν πέσει από τον ουρανό σαν άνθη κερασιάς. Το άρθρο δημοσίευσε επίσης τη διεύθυνση του ιεραποστολικού οίκου. Ο Κατσούο, που βρισκόταν εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, έτυχε να δει το άρθρο. Αμέσως αποκατέστησε την επαφή με την οργάνωση και ανέλαβε το έργο σκαπανέα. Υπηρέτησε πιστά ως το θάνατό του το 1957.

Μια αδελφή που υπηρετεί μέχρι σήμερα στο Κόμπε της Ιαπωνίας είναι η Μίγιο Ιντέι, η οποία είναι τώρα 92 ετών. Έχει υπομείνει πολλές δυσκολίες στη διάρκεια των 65 ετών που είναι στην αλήθεια. Η συγκινητική βιογραφία της δημοσιεύτηκε στη Σκοπιά 1 Σεπτεμβρίου 1991.

«Η Ομάδα του 1949»

Οι συνθήκες για κήρυγμα έγιναν πολύ πιο ευνοϊκές μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το 1947 ο Γιούντζο Ακάσι ειδοποίησε το γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης ότι δεν συμφωνούσε πια με τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Ο αδελφός Νορ έγραψε αμέσως στο τμήμα της Χαβάης ζητώντας Ιαπωνοχαβανέζους εθελοντές για να παρακολουθήσουν την 11η τάξη της Σχολής Γαλαάδ για ιεραποστολική εκπαίδευση. Ο επίσκοπος τμήματος της Χαβάης, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως γραμματέας του Ι. Φ. Ρόδερφορντ στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ρώτησε παρακλητικά: «Μα γιατί όχι και οι Χάσλετ, αδελφέ Νορ;» Έτσι, στάλθηκε επίσης πρόσκληση στον Ντον Χάσλετ και στη σύζυγό του Μέιμπελ, μολονότι πλησίαζαν τα 50. Στη Γαλαάδ, ο Σίνισι Τοχάρα και η Έλσι Τανιγκάουα δίδαξαν την ιαπωνική γλώσσα σε πάνω από 20 σπουδαστές.

Το 1949 «οι Χαβανέζοι»—ο Ντον και η Μέιμπελ Χάσλετ, ο Τζέρι και η Γιόσι Τόμα, ο Σίνισι και η Μασάκο Τοχάρα και τα τρία τους παιδιά, καθώς και η Έλσι Τανιγκάουα—ανέλαβαν διορισμούς στη βομβαρδισμένη πόλη του Τόκιο. Τον ίδιο χρόνο, τους ακολούθησε η ομάδα των Αυστραλών, που απαρτιζόταν από τους Άντριαν Τόμσον, Πέρσι και Ίλμα Ισλαούμπ, και Λόιντ και Μέλμπα Μπάρι, οι οποίοι διορίστηκαν να υπηρετήσουν στην ερειπωμένη από τον πόλεμο πόλη του Κόμπε. Αυτοί οι πρώτοι ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία αποκαλέστηκαν «η ομάδα του 1949». Από αυτούς, οι έξι πέθαναν στο διορισμό τους, «επί τω έργω», όπως θα λέγαμε, και άλλοι οχτώ εξακολουθούν να υπηρετούν ολοχρόνια στην Ιαπωνία καθώς και στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Το 1949, οχτώ ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι επίσης ανέφεραν το χρόνο που δαπάνησαν στην υπηρεσία της Βασιλείας.

Αύξηση στο Τόκιο

Η ομάδα των αδελφών από τη Χαβάη έκανε αξιοσημείωτη πρόοδο στο Τόκιο. Η Γιόσι Τόμα θυμάται ότι εκείνο το μεταπολεμικό έτος έκαναν έργο σε τομείς «από καταφύγιο σε καταφύγιο». Η ίδια λέει: «Οι άνθρωποι ήταν φτωχοί και αγωνίζονταν να συνέλθουν από τα επακόλουθα του πολέμου. Τα τρόφιμα δίνονταν με δελτίο, και ο Ντον Χάσλετ στεκόταν στη σειρά με τους γείτονές του για να πάρει το λάχανο που του αντιστοιχούσε». Αλλά οι οικοδεσπότες ήταν καταδεκτικοί και ευγενικοί· άκουγαν υπομονετικά καθώς οι ιεραπόστολοι αγωνίζονταν να πουν τις παρουσιάσεις τους στην ιαπωνική. Οι ιεραπόστολοι έπρεπε να μάθουν να βγάζουν τα παπούτσια τους μόλις έμπαιναν σε κάποιο σπίτι. Κατόπιν προχωρούσαν στο διπλανό δωμάτιο. Τα ταβάνια, όμως, ήταν χαμηλά και ο Ντον Χάσλετ, ο οποίος ήταν ψηλός, απέκτησε «ουκ ολίγα» σημάδια από χτυπήματα στο κεφάλι του. Μέσα σε ένα-δυο χρόνια, «οι Χαβανέζοι» οικοδόμησαν ένα στερεό θεμέλιο στο Τόκιο, το οποίο έχει τώρα 139 εκκλησίες.

Από την «ομάδα του 1949», οι χρισμένοι Μάρτυρες Ντον και Μέιμπελ Χάσλετ έθεσαν ένα υπέροχο παράδειγμα στην υπηρεσία αγρού ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Όταν πέθανε ο Ντον το 1966, οι έξι αδελφοί που μετέφεραν το φέρετρό του στην Αίθουσα Βασιλείας για την ομιλία κηδείας ήταν όλοι νεαροί που τους είχε βοηθήσει εκείνος να γνωρίσουν την αλήθεια και που υπηρετούσαν τότε ως μέλη της οικογένειας Μπέθελ της Ιαπωνίας στο Τόκιο, η οποία αποτελούνταν από 19 άτομα.

Η Μέιμπελ έζησε ακόμη οχτώ χρόνια μετά το θάνατο του Ντον. Είχε ήδη περάσει τα 70 της χρόνια όταν προσβλήθηκε από καρκίνο του παχέος εντέρου. Ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του Τόκιο, στο Τορανόμον, δέχτηκε ευγενικά να χειρουργήσει την αδελφή χωρίς αίμα, με την προϋπόθεση ότι θα εισαγόταν στο νοσοκομείο δυο εβδομάδες νωρίτερα. Την πρώτη μέρα της παραμονής της εκεί, ένας νεαρός γιατρός την επισκέφτηκε στο κρεβάτι της έχοντας την περιέργεια να μάθει γιατί αρνιόταν να δεχτεί αίμα. Αυτό οδήγησε σε θαυμάσιες Βιβλικές συζητήσεις οι οποίες συνεχίζονταν κάθε μέρα μέχρι την εγχείρηση. Εξαιτίας της σοβαρότητας αυτού του περιστατικού, συμμετείχαν τέσσερις γιατροί. Όταν συνήλθε η Μέιμπελ από τη νάρκωση, αναφώνησε: «Καταραμένε παλιο-Αδάμ!» Πόσο εύστοχο ήταν αυτό! Η Μέιμπελ έμεινε στην εντατική μόνο μία μέρα, ενώ τέσσερις άλλοι ασθενείς που υποβλήθηκαν στην ίδια εγχείρηση την ίδια μέρα, αλλά με μεταγγίσεις αίματος, παρέμειναν στη μονάδα της εντατικής πολλές μέρες. Και τι συνέβη με εκείνον το νεαρό γιατρό; Αργότερα, είπε στη Μέιμπελ: “Αν και δεν το γνώριζες, ήταν πέντε γιατροί στο χειρουργείο. Πήγα και εγώ για να είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν θα σου βάλουν αίμα”. Ο γιατρός Τομινάγκα συνέχισε τη Γραφική του μελέτη στη Γιοκοχάμα. Σήμερα, αυτός και ο πατέρας του που είναι επίσης γιατρός, καθώς και οι γυναίκες τους, αποτελούν δραστήρια μέλη της εκκλησίας. Τι θαυμάσια αποτελέσματα είχε εκείνη η παραμονή στο νοσοκομείο!

Η Μέιμπελ συνέχισε την ιεραποστολική της υπηρεσία από τον ιεραποστολικό οίκο Μίτα στο Τόκιο. Όταν έγινε 78 χρονών, ο καρκίνος επανεμφανίστηκε και έμεινε κατάκοιτη. Ωστόσο, όταν γύρισαν οι ιεραπόστολοι στο σπίτι κάποιο βράδυ και αφηγήθηκαν τις ωραίες εμπειρίες που είχαν στην εκστρατεία με το φυλλάδιο Νέα της Βασιλείας, η Μέιμπελ επέμεινε να την ντύσουν και να τη βγάλουν έξω για να διανείμει μερικά φυλλάδια. Οι δυνάμεις της τής επέτρεψαν να επισκεφτεί μόνο τρία γειτονικά σπίτια, τα ίδια εκείνα σπίτια στα οποία είχε πρωτοδώσει μαρτυρία όταν ήρθε στην Ιαπωνία. Μερικές εβδομάδες αργότερα ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία της και προχώρησε στον ουράνιο διορισμό της.—Παράβαλε Λουκάς 22:28, 29.

Εξελίξεις στο Κόμπε

Και στο Κόμπε επίσης η αύξηση έγινε σύντομα φανερή. Η πρώτη αληθινά θεοκρατική συνέλευση στην Ιαπωνία διεξάχθηκε στις ευρύχωρες εγκαταστάσεις του ιεραποστολικού οίκου στο Κόμπε, από τις 30 Δεκεμβρίου 1949 ως την 1η Ιανουαρίου 1950. Ο αριθμός των παρόντων έφτασε τους 101 στη Δημόσια Συνάθροιση της Κυριακής, η οποία διεξάχθηκε στην αίθουσα της σχολής Ταρούμι, στο Κόμπε. Τρία άτομα βαφτίστηκαν στα μεγάλα δημόσια λουτρά στο Ταρούμι.

Ο Άντριαν Τόμσον, από την ιεραποστολική ομάδα του Κόμπε, σημείωσε εκπληκτική πρόοδο στην ιαπωνική γλώσσα και, το 1951, διορίστηκε ως ο πρώτος επίσκοπος περιοχής στην Ιαπωνία. Αργότερα έγινε ο πρώτος επίσκοπος περιφερείας. Συνέβαλε πάρα πολύ στο να τεθεί στερεό θεμέλιο για την αύξηση που θα ακολουθούσε. Γιος μιας παλαίμαχης πιστής σκαπάνισσας από τη Νέα Ζηλανδία, αυτός είχε καταξιωθεί ως παίκτης του ράγκμπι σε ομάδα πρώτης κατηγορίας, αλλά όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, εγκατέλειψε μια λαμπρή σταδιοδρομία στον κόσμο του αθλήματος, έγινε βαφτισμένος Μάρτυρας και κατόπιν ανέλαβε την ολοχρόνια υπηρεσία στην Αυστραλία. Αν και πέθανε το 1977, τον «Τόμι» θα τον θυμούνται επί πολύ καιρό για την απεριόριστη ενεργητικότητά του και “την επιμονή του για αποκλειστική αφοσίωση” στον Ιεχωβά.—Αριθ. 25:11.

Απαιτήθηκε χρόνος για να συνηθίσουν οι ιεραπόστολοι τα σπίτια, την πολιτιστική παράδοση και τη γλώσσα της Ιαπωνίας, αλλά το πρωταρχικό τους μέλημα ήταν να μεταδώσουν τη Βιβλική αλήθεια σε άλλους. Ο «Τάιγκερ» (Πέρσι) Ισλαούμπ, ένας πρόσχαρος Αυστραλός από το Κουίνσλαντ, θυμάται με νοσταλγία: «Διεξάγαμε πολλές Γραφικές μελέτες. Εγώ είχα 36, και η Ίλμα και οι υπόλοιποι είχαν περίπου τον ίδιο αριθμό. Οι σπουδαστές συνήθως έρχονταν στον ιεραποστολικό οίκο για να μελετήσουν, μερικοί σε καθημερινή βάση. Διεξάγονταν Γραφικές μελέτες σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού, τρεις ή και περισσότερες κάθε βράδυ. Για τις μελέτες χρησιμοποιούσαμε ύλη τόσο στην αγγλική όσο και στην ιαπωνική. Προκειμένου να βοηθηθούν οι σπουδαστές, μετρούσαμε και οι δυο τις σειρές για να βρούμε την απάντηση. Προχωρούσαμε αργά, αλλά ήταν εκπληκτικό το πόσο γρήγορα συνελάμβαναν οι σπουδαστές το νόημα διαβάζοντας απλώς τα εδάφια και συγκρίνοντάς τα με τα έντυπα. Και μέχρι σήμερα είναι στην αλήθεια!»

Στην αρχή, οι ιεραπόστολοι είχαν ελάχιστα έντυπα της Βασιλείας για το κήρυγμα που έκαναν. Στο Κόμπε βρέθηκε ένα προπολεμικό κιβώτιο της ιαπωνικής έκδοσης του εντύπου Φως, Δεύτερο Βιβλίο, αλλά οι άνθρωποι έλεγαν: “Προτιμώ να ξεκινήσω με το Πρώτο Βιβλίο”. Ωστόσο, ένας από τους πρώτους Ιάπωνες που γνώρισαν την αλήθεια στο Κόμπε άρχισε να ενδιαφέρεται όταν διάβασε το Δεύτερο Βιβλίο και, με τον καιρό, ωρίμασε και έγινε επίσκοπος περιοχής. Σύντομα, άρχισαν να χρησιμοποιούν ύλη από το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Ορισμένα άτομα που μελετούσαν μετέφραζαν από μόνοι τους κάποια κεφάλαια του βιβλίου, τα οποία πολυγραφούνταν και δίνονταν στους ιεραποστόλους για να τα χρησιμοποιούν σε άλλες Γραφικές μελέτες. Αλλά μερικές από αυτές τις μεταφράσεις ήταν αμφισβητήσιμες. Η Ίλμα Ισλαούμπ συγκλονίστηκε όταν διαπίστωσε ότι είχαν προστεθεί κάποιες “ερμηνείες της κ. Ίλμα Ισλαούμπ” ως υποσημειώσεις στις σελίδες μιας τέτοιας μετάφρασης.

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, στην πόλη Φουκουόκα, ο Πέρσι είχε μια αλησμόνητη εμπειρία. Ο Κιμιχίρο Νακάτα, ένας βίαιος θανατοποινίτης ο οποίος είχε πληρωθεί για να σκοτώσει δυο ανθρώπους, ζήτησε Γραφική μελέτη, και ο Πέρσι ήταν εκείνος που μελέτησε μαζί του. Ως αποτέλεσμα, ο Κιμιχίρο εγκατέλειψε εντελώς “την παλιά του προσωπικότητα”. Βαφτίστηκε στη φυλακή, και ο Πέρσι τον περιέγραψε ως «έναν από τους πιο ζηλωτές ευαγγελιζομένους της Βασιλείας που έχω γνωρίσει». (Εφεσ. 4:22-24) Έμαθε τη γραφή Μπράιγ και μετέφερε σε αυτή τη γλώσσα το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής», το βιβλιάριο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» και άρθρα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Αυτά τα έντυπα διανεμήθηκαν σε διάφορα μέρη της Ιαπωνίας, περιλαμβανομένων και ορισμένων σχολών για τυφλούς. Ωστόσο, στις 10 Ιουνίου 1959, νωρίς το πρωί, εμφανίστηκε ένα περιπολικό στον ιεραποστολικό οίκο. Ο Κιμιχίρο είχε ζητήσει να είναι παρών ο Πέρσι στην εκτέλεσή του εκείνο το πρωινό. Ο Πέρσι δέχτηκε. Συζήτησαν για λίγο στο προαύλιο όπου θα γινόταν η εκτέλεση και στο τέλος έψαλαν μαζί έναν ύμνο της Βασιλείας. Ο Κιμιχίρο είπε στον Πέρσι: «Γιατί τρέμεις Πέρσι; Εγώ είμαι εκείνος που θα έπρεπε να έχω νευρικότητα». Πριν τον κρεμάσουν, τα τελευταία του λόγια ήταν: «Σήμερα αισθάνομαι πως έχω ισχυρή εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, στη λυτρωτική θυσία και στην ελπίδα της ανάστασης. Θα κοιμηθώ για λίγο, και αν είναι θέλημα του Ιεχωβά, θα σας συναντήσω όλους στον Παράδεισο». Έστειλε θερμούς χαιρετισμούς στους αδελφούς του ανά τον κόσμο. Ο Κιμιχίρο πέθανε για να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη, δίνοντας ζωή αντί ζωής—όχι σαν απελπισμένος, πωρωμένος εγκληματίας, αλλά ως αφιερωμένος, βαφτισμένος, πιστός υπηρέτης του Ιεχωβά.—Παράβαλε Πράξεις 25:11.

Αφού έδωσε τη μάχη της με τον καρκίνο επί δέκα περίπου χρόνια, η Ίλμα Ισλαούμπ πέθανε στον Οίκο Μπέθελ της Εμπίνα στην Ιαπωνία στις 29 Ιανουαρίου 1988. Στα επόμενα χρόνια, ο Πέρσι, ως μέλος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας, παρακολούθησε αρκετές φορές τις ετήσιες συνελεύσεις της Εταιρίας, παρουσιάζοντας πρόσφατα μια θαυμάσια έκθεση σχετικά με την Ιαπωνία· το 1996 και αυτός επίσης πέθανε.

Παρά το γλωσσικό φραγμό, η Μέλμπα Μπάρι άρχισε μια Γραφική μελέτη την πρώτη μέρα που βγήκε στην υπηρεσία αγρού στο Κόμπε, προς τα τέλη του 1949. Από αυτή τη μελέτη βγήκαν δυο καινούριες ευαγγελιζόμενες, και μια από αυτές, η Μίγιο Τακάγκι, έκανε σκαπανικό επί πολλές δεκαετίες. Αργότερα είπε στη Μέλμπα ότι εντυπωσιάστηκε όταν είδε δυο αδελφές ιεραποστόλους να περνάνε μέσα από ένα κτήμα γεμάτο λάσπες προκειμένου να την επισκεφτούν. Τώρα, 48 χρόνια αργότερα, η Μίγιο πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι με τη βοήθεια μιας αναπηρικής καρέκλας καθώς συνεχίζει τη διακονία της. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, πριν λάβει καινούριο ιεραποστολικό διορισμό για το Τόκιο, η Μέλμπα βοήθησε εφτά άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια. Αυτά τα άτομα άντεξαν στο χρόνο και το ευτύχημα είναι ότι επέζησαν και από το μεγάλο σεισμό του Κόμπε το 1995.

Περισσότεροι Ιεραπόστολοι στον Αγρό

Στις αρχές του 1950, πέντε αδελφές από την 11η τάξη της Γαλαάδ οι οποίες δεν κατάφεραν να πάρουν βίζα για τη Νέα Καληδονία έλαβαν νέο διορισμό για το Κόμπε της Ιαπωνίας. Ανάμεσά τους ήταν η Λόις Ντάιερ, η οποία κάνει σκαπανικό εδώ και 67 χρόνια, και η Μόλι Χέρον. Αυτές συνεργάζονται εδώ και 49 χρόνια, έχοντας τώρα ως βάση τον ιεραποστολικό οίκο Μίτα στο Τόκιο. Η βιογραφία της Λόις εμφανίστηκε στη Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1980.

Η Μόλι Χέρον θυμάται: «Ο οίκος στο Κόμπε ήταν ευρύχωρος, και γιορτάσαμε την Ανάμνηση έξι μήνες αφότου έφτασαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι. Παρευρέθηκαν 180 άτομα, τα οποία γέμισαν την τραπεζαρία και το διάδρομο, και μερικοί μάλιστα άκουγαν τη μετάφραση της ομιλίας από τα παράθυρα». Αφού άκουσαν σε εκείνη την περίσταση κάποια ανακοίνωση σχετικά με την υπηρεσία αγρού, εμφανίστηκαν γύρω στα 35 άτομα το επόμενο πρωί (την Κυριακή) για να συμμετάσχουν. Ο αδελφός Μπάρι αναφέρει: «Ο κάθε ιεραπόστολος χρειάστηκε να πάρει τρεις ή τέσσερις νεοενδιαφερομένους στις πόρτες, και επειδή οι ιεραπόστολοι δεν είχαν ακόμη καλή γνώση της γλώσσας, οι οικοδεσπότες στρέφονταν στους Ιάπωνες συντρόφους μας και συζητούσαν μαζί τους. Το τι είπαν εκείνοι οι νεοενδιαφερόμενοι στους οικοδεσπότες δεν το μάθαμε ποτέ».

Προς τα τέλη του Ιουνίου του 1950, ξέσπασε ξαφνικά ο Πόλεμος της Κορέας. Βέβαια, οι ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία ήθελαν να μάθουν πώς τα πήγαιναν τα οχτώ μέλη της τάξης τους που υπηρετούσαν στην Κορέα. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ. Τη δεύτερη μέρα μετά το ξέσπασμα του πολέμου, μερικοί από τους ιεραποστόλους στο Κόμπε γύριζαν στο σπίτι με το τρένο. Ένα τρένο από την αντίθετη κατεύθυνση έφτασε στο σταθμό την ίδια ώρα. Όταν έφυγαν τα δυο τρένα, τι να δουν! Οι ιεραπόστολοι από το Κόμπε αντίκρισαν τα οχτώ μέλη της κορεατικής ιεραποστολικής ομάδας που στέκονταν στην απέναντι πλατφόρμα. Τι συνάντηση ήταν αυτή! Οι ιεραπόστολοι από την Κορέα είχαν καταφέρει να φύγουν από τη χώρα με το τελευταίο αεροπλάνο που μετέφερε πολίτες. Τώρα στον οίκο του Κόμπε οι ιεραπόστολοι αυξήθηκαν από 10 σε 18. Ο τομέας αυτής της πόλης, που ήταν κατά μεγάλο μέρος ερείπια, έλαβε πολύ εντατική μαρτυρία.

Σύντομα, ο Σκοτ και η Άλις Κάουντς πήγαν στον οίκο του Τόκιο, αλλά τον Οκτώβριο, και οι οχτώ ιεραπόστολοι από την Κορέα εγκαταστάθηκαν σε ένα νέο ιεραποστολικό οίκο που ιδρύθηκε στη Ναγκόγια. Από την ομάδα της Κορέας, μόνο ο Ντον Στιλ και η σύζυγός του, η Ερλίν, επέστρεψαν σε εκείνη τη χώρα όταν το επέτρεψαν οι περιστάσεις.

Αγροί Έτοιμοι για Θερισμό

Η Γκρέις και η Γκλάντις Γκρέγκορι ήταν μεταξύ εκείνων που αποτέλεσαν τα πρώτα μέλη του ιεραποστολικού οίκου στη Ναγκόγια. Διαπίστωσαν ότι ο τομέας ήταν έτοιμος για θερισμό. Τον Απρίλιο του 1951, η Γκρέις συνάντησε τον 18χρονο Ιζάμου Σουγκιούρα, ο οποίος εργαζόταν σε μια αντιπροσωπεία πιάνων. Η Γκλάντις θυμάται: «Η μητέρα του Ιζάμου τον είχε αναθρέψει σύμφωνα με μια Σιντοϊστική αίρεση, και του είχε πει ότι η Ιαπωνία ήταν σίνσου (θεϊκή γη) και ότι ο καμικάζι (θεϊκός άνεμος) θα προστάτευε την Ιαπωνία και θα τους βοηθούσε να κερδίσουν τον πόλεμο. Αλλά η πίστη του στους ιαπωνικούς θεούς κλονίστηκε όταν η Ιαπωνία παραδόθηκε και έζησε τις φοβερές οικονομικές συνθήκες και τις ελλείψεις τροφίμων που προκάλεσε ο πόλεμος. Ο πατέρας του πέθανε από υποσιτισμό ένα χρόνο μετά τον πόλεμο. Ο νεαρός Ιζάμου ανταποκρίθηκε στην ελπίδα για μια παραδεισένια γη και βαφτίστηκε σε μια συνέλευση περιοχής τον Οκτώβριο του 1951».

Γύρω στους 50 ιεραποστόλους παρευρέθηκαν σε αυτή τη συνέλευση, μαζί με περίπου 250 Ιάπωνες. Ο Ιζάμου εντυπωσιάστηκε βαθιά από το γεγονός ότι οι ιεραπόστολοι συναναστρέφονταν ελεύθερα τους Ιάπωνες χωρίς προκατάληψη, αν και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε λήξει μόλις έξι χρόνια νωρίτερα. Ύστερα από 45 χρόνια ολόψυχης υπηρεσίας, περιλαμβανομένης και της Σχολής Γαλαάδ και του έργου περιοχής και περιφερείας, ο αδελφός Σουγκιούρα υπηρετεί τώρα στο Μπέθελ της Εμπίνα ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Η Γκλάντις Γκρέγκορι θυμάται όταν επισκεπτόταν μια γυναίκα η οποία ήταν κατ’ όνομα Βουδίστρια και αργότερα στράφηκε στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου· αλλά κατόπιν τις εγκατέλειψε αποκαρδιωμένη. Απογοητεύτηκε όταν οι πάστορες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν ξεκάθαρα ποιος ήταν ο Θεός καθώς και το γιατί δεν χρησιμοποιούσαν το προσωπικό όνομα του Θεού, αν και αυτό εμφανιζόταν σχεδόν 7.000 φορές στη δική της Αγία Γραφή (την Μπάνγκοταϊ, παλιά κλασική έκδοση). Αντί να απαντήσει στις πολλές ερωτήσεις της, ο κληρικός τής είχε πει «απλώς πίστευε». Κάποτε έπεσε στα χέρια της ένα αντίτυπο της Σκοπιάς (η οποία είχε γίνει μηνιαία έκδοση στην ιαπωνική από το Μάιο του 1951) που είχε δώσει η Γκλάντις σε μια γειτόνισσά της. Εντυπωσιασμένη από όσα διάβασε, έψαξε να βρει την Γκλάντις. Σχετικά με αυτή την εμπειρία, η Γκλάντις είπε αργότερα: «Όταν η γυναίκα είδε τις απαντήσεις που υπήρχαν στην Αγία Γραφή για τα ερωτήματά της, αυτές άγγιξαν την καρδιά της. Ήρθε αμέσως στη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Εκεί άκουσε τις ανακοινώσεις για υπηρεσία αγρού την επομένη και εξέφρασε την επιθυμία να βγει και αυτή. Προσπαθήσαμε να τη συγκρατήσουμε λέγοντάς της ότι πρώτα χρειαζόταν να μελετήσει λίγο. Εκείνη είπε: “Καλά, θα μελετήσω, αλλά θέλω να βγω και στην υπηρεσία!” Αυτό συνέβη, και έκανε πάνω από 50 ώρες τον πρώτο μήνα! Μέσα σε ένα χρόνο βαφτίστηκε και άρχισε σκαπανικό, και αργότερα υπηρέτησε ως παραγωγική ειδική σκαπάνισσα. Στα 80 της χρόνια, εξακολουθεί να βρίσκεται στην υπηρεσία σκαπανέα».

Ο Ιεχωβά το Έκανε να Αυξάνει

Πέντε αδελφές που διορίστηκαν ως ιεραπόστολοι στην Οσάκα το 1951 χαίρονταν να βλέπουν πολλούς ανθρώπους να έρχονται απευθείας στον ιεραποστολικό οίκο για τις μελέτες τους. Αλλά επειδή ήταν καινούριες στην ιεραποστολική υπηρεσία δυσκολεύονταν να ξεχωρίσουν τους Ιάπωνες μεταξύ τους. Η Λένα Βίντελερ, από την Ελβετία, λέει: «Όταν έφταναν οι άνθρωποι, στεκόμασταν και οι πέντε μαζί και τους αφήναμε να διαλέξουν το σωστό άτομο που οδηγούσε τη μελέτη τους». Προσπαθώντας να μιμηθούν το ιαπωνικό έθιμο, οι αδελφές έβγαζαν μια σειρά από παντόφλες για τους επισκέπτες, αλλά δεν γνώριζαν ότι υπήρχε διαφορά ανάμεσα στις παντόφλες για τους επισκέπτες και στις παντόφλες για το μπάνιο. Μια μέρα, κάποια σπουδάστρια πήρε τη Λένα παράμερα και της εξήγησε: «Δεν δίνουμε τις παντόφλες για την τουαλέτα στους επισκέπτες». Οι αδελφές σιγά-σιγά έμαθαν.

Από καιρό σε καιρό, οι ιεραπόστολοι αδελφοί από το Κόμπε επισκέπτονταν την Οσάκα για να προσφέρουν κάποια βοήθεια στις πέντε ανύπαντρες αδελφές που έμεναν εκεί. Τότε υπήρχαν μόνο μια χούφτα ευαγγελιζόμενοι σε ολόκληρη την Οσάκα. Σε μια περίπτωση, ο Λόιντ Μπάρι συνόδευσε μερικές από τις ιεραποστόλους της Οσάκα σε μια υπαίθρια όπερα η οποία παρουσιάστηκε σε ένα μεγάλο στάδιο μπέιζμπολ στο Κόσιν. Σε εκείνη την περίπτωση, ακούστηκε το εξής σχόλιο: “Δεν θα ήταν υπέροχο αν μπορούσαμε να κάνουμε κάποτε συνέλευση σε αυτό το στάδιο και να το δούμε γεμάτο;” Φαινομενικά ήταν αδύνατον.

Ωστόσο, προς το τέλος του 1994, ο αδελφός Μπάρι, που είναι τώρα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος στο Μπρούκλιν, προσκλήθηκε να εκφωνήσει την ομιλία αφιέρωσης για τη νεόκτιστη Αίθουσα Συνελεύσεων Χιόγκο, η οποία εξυπηρετεί τις 52 εκκλησίες της περιοχής του Κόμπε. Ήταν μια χαρμόσυνη σύναξη, στην οποία παρευρέθηκαν μερικοί από τους πρώτους Ιάπωνες ευαγγελιζομένους της περιοχής. Μια πολύ μεγαλύτερη συνέλευση είχε σχεδιαστεί για την επόμενη μέρα. Και πού επρόκειτο να διεξαχθεί; Πού αλλού από το Στάδιο Μπέιζμπολ Κόσιν! Συγκεντρώθηκαν πάνω από 40.000 άτομα, και τι εύτακτη ομάδα ήταν! Το πρόγραμμα παρακολούθησαν επίσης πολλά άτομα σε 40 άλλα μέρη της Ιαπωνίας, με τηλεφωνική σύνδεση. Έτσι, ο συνολικός αριθμός των παρόντων ανήλθε σε 254.000 και πλέον άτομα—ακόμη περισσότεροι από εκείνους που παρακολούθησαν την τεράστια συνέλευση της Νέας Υόρκης το 1958. Πόσο θαυμάσια ο Ιεχωβά «το έκανε να αυξάνει» στην Ιαπωνία!—1 Κορ. 3:6, 7.

Στις αρχές του 1951 άνοιξε ένας ιεραποστολικός οίκος στη Γιοκοχάμα. Και αυτή η πόλη αποδείχτηκε πολύ παραγωγικός αγρός. Ο πρώτος επίσκοπος του ιεραποστολικού οίκου, ο Γκόρντον Ντερν, ο οποίος είναι τώρα χήρος, συνεχίζει την ολοχρόνια υπηρεσία του στο γραφείο τμήματος του Τόκιο στην Εμπίνα. Σήμερα υπάρχουν 114 εκκλησίες στη Γιοκοχάμα, και η επέκταση συνεχίζεται καθώς οι ντόπιοι αδελφοί συνεχίζουν το έργο των ιεραποστόλων.

Το 1952 ιδρύθηκε επίσης ένας ιεραποστολικός οίκος στην πόλη Κιότο. Ιεραπόστολοι από την Οσάκα και το Κόμπε μετατέθηκαν στο Κιότο για να ενωθούν με την ομάδα των ζηλωτών νέων ιεραποστόλων που διορίστηκαν εκεί. Τον Απρίλιο του 1954, η Λόις Ντάιερ και η Μόλι Χέρον έλαβαν και αυτές αλλαγή διορισμού από το Κόμπε στο Κιότο.

Στο Κιότο υπάρχουν περίπου χίλιοι ναοί, σχεδόν ένας σε κάθε γωνία. Η πόλη δεν βομβαρδίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου προκειμένου να διαφυλαχτούν οι ναοί. Η Λόις θυμάται: «Ενόσω βρισκόμασταν εκεί, γνωρίσαμε τον Σόζο Μίμα, ένα χονδρέμπορο ειδών παντοπωλείου ο οποίος ανέρρωνε στο σπίτι του από μια μακρόχρονη ασθένεια. Αν και ήταν ζηλωτής Βουδιστής, μου είπε ότι ήθελε να μάθει για τον αληθινό Θεό. Ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω Γραφική μελέτη μαζί του. Αργότερα έκανε μελέτη η σύζυγός του καθώς και οι κόρες του, και όλη η οικογένεια γνώρισε την αλήθεια. Ο πρόσχαρος Σόζο έγινε πνευματικός στύλος στην Εκκλησία Κιότο».

Η Μάργκριτ Βίντελερ, από την Ελβετία, ήρθε και αυτή στο Κιότο όπου ήδη υπηρετούσε η μεγαλύτερη αδελφή της, η Λένα. Διαπίστωσε ότι σε αυτόν τον καινούριο διορισμό έπρεπε να συνηθίσει, όχι μόνο αυτά που έλεγαν με λόγια οι άνθρωποι, αλλά και αυτά που εννοούσαν με χειρονομίες. Για παράδειγμα, ένας άντρας που περίμενε να αποφασίσει η γυναίκα του αν θα δεχτούν τα έντυπα θα μπορούσε απλώς να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι για να δείξει ότι αυτή λείπει από το σπίτι. Η σύζυγος, από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να σηκώσει τον αντίχειρά της, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον άντρα της, και να πει ότι δεν είναι στο σπίτι. Η Μάργκριτ κατάλαβε πως όταν οι άνθρωποι στο Κιότο συνέχιζαν απλώς να κοιτάζουν τα περιοδικά που τους προσφέρονταν, γυρίζοντας προσεκτικά μία-μία τις σελίδες, στην πραγματικότητα τα απέρριπταν με τις αντιδράσεις τους και ήθελαν να το καταλάβει εκείνη χωρίς να χρειαστεί να το πουν οι ίδιοι. Σίγουρα, όμως, δεν ήταν όλες οι απαντήσεις, είτε με τα λόγια είτε με τις αντιδράσεις τους, αρνητικές. Σήμερα υπάρχουν 39 ακμάζουσες εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κιότο.

Αντιμετωπίζοντας Ψυχρούς Χειμώνες και μια Νέα Γλώσσα

Το 1953, όταν έφτασαν περισσότεροι ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία από τη Χαβάη, συμπεριλαμβανομένης της Άντελιν Νάκο και της συνεργάτιδάς της Λίλιαν Σάμσον, διορίστηκαν στο Σεντάι, μια ψυχρή πόλη στο βορρά. Η θερμοκρασία τις νύχτες έπεφτε στους 5 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν. Ο Ντον και η Μέιμπελ Χάσλετ είχαν ιδρύσει το νέο ιεραποστολικό οίκο εκεί τον προηγούμενο Οκτώβριο και μόλις είχε έρθει ο Σίνισι και η Μασάκο Τοχάρα. Επειδή είχαν μεγαλώσει σε τροπικό κλίμα, οι αδελφοί από τη Χαβάη δυσκολεύτηκαν να συνηθίσουν τους ψυχρούς χειμώνες στο Σεντάι. Έγιναν γνωστοί ως οι «κατεψυγμένοι Χαβανέζοι».

Η Λίλιαν θυμάται: «Για πρώτη φορά στη ζωή μας μάθαμε να κόβουμε ξύλα για τη στόφα. Θέρμανση υπήρχε μόνο στην κουζίνα, έτσι προσπαθούσαμε να ζεστάνουμε τα κρεβάτια μας με ένα γιουτάνπο, μια μεταλλική ιαπωνική θερμοφόρα. Την ημέρα αγοράζαμε ίσι-γιακιίμο (γλυκοπατάτες που ψήθηκαν πάνω σε πέτρες), τις βάζαμε στις τσέπες μας για να ζεσταθούν τα χέρια μας και κατόπιν τις τρώγαμε για μεσημεριανό».

Αλλά δεν ήταν μόνο το κρύο που δημιουργούσε προβλήματα. Μέχρι να μάθουν οι ιεραπόστολοι να διαβάζουν την ιαπωνική αλφάβητο, προέκυπταν δυσάρεστες καταστάσεις. Η Άντελιν δεν ξεχνάει τη μέρα που, μη μπορώντας να διαβάσει την ιαπωνική, πάτησε το κουδούνι του συναγερμού, νομίζοντας ότι ήταν ένα κόκκινο κουδούνι πόρτας. Οι άνθρωποι ξεχύθηκαν έξω από τα διαμερίσματά τους για να δουν τι έγινε. Τα άκουσε για τα καλά τότε.

Οι αναμνήσεις εκείνων των ιεραποστόλων, ωστόσο, περιλαμβάνουν πολύ περισσότερα από τις προσωπικές εμπειρίες που είχαν στη διάρκεια των πρώτων τους χρόνων στην Ιαπωνία. Για αυτούς, οι πολλές χιλιάδες Ιάπωνες αδελφοί και αδελφές τους καθώς και τα γεγονότα που έζησαν μαζί αποτελούν μέρος του «οικογενειακού τους άλμπουμ». Σας προσκαλούμε να εξετάσετε τις σελίδες αυτού του άλμπουμ καθώς ανασκοπούμε και άλλα γεγονότα που έχουν συντελέσει στην αύξηση της θεοκρατικής κοινωνίας στην Ιαπωνία.

Ειδικοί Σκαπανείς Ανοίγουν Νέους Αγρούς

Η δραστηριότητα των ειδικών σκαπανέων είναι ένας σημαντικός παράγοντας που έχει συντελέσει στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας στα πιο απομακρυσμένα μέρη της χώρας. Μερικοί από αυτούς εκπαιδεύτηκαν από τους ίδιους τους ιεραποστόλους και εκδηλώνουν παρόμοιο ζήλο για τον Ιεχωβά. Παράλληλα με το έργο που επιτελούσαν οι ιεραπόστολοι, αυτοί οι Ιάπωνες ειδικοί σκαπανείς στάλθηκαν σε μικρότερες πόλεις και χωριά. Πολλοί από τους πρώτους ειδικούς σκαπανείς, αν και ήταν βαφτισμένοι μικρό χρονικό διάστημα όταν διορίστηκαν, έδειξαν εξαιρετική αφοσίωση και υπομονή.

Η Χισάκο Γουακούι έλαβε το διορισμό της μόνο ένα χρόνο και τέσσερις μήνες μετά το βάφτισμά της. Αυτή και η συνεργάτιδά της, η Τάκακο Σάτο, κάνουν μαζί ειδικό σκαπανικό από το 1957. Και οι δυο αδελφές, σε εννιά διορισμούς, έχουν βοηθήσει πάνω από 80 άτομα να γίνουν βαφτισμένοι Μάρτυρες.

Σχετικά με τα αποτελέσματα της ευλογίας του Ιεχωβά σε μια από τις πρώτες Γραφικές μελέτες που διεξήγαγε, η Χισάκο αναφέρει: «Αυτή η γυναίκα ήταν άτομο που πήγαινε πολύ τακτικά στην εκκλησία, αλλά είπε: “Αν πρόκειται για Γραφική μελέτη, μπορώ να μελετάω κάθε μέρα”. Μόλις έμαθε ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά και ότι αυτός είναι ο Πατέρας του Ιησού, εγκατέλειψε την εκκλησία και σύντομα βγήκε στην υπηρεσία αγρού». Ο ζήλος της δεν μειώθηκε όταν μετακόμισε σε μια πολύ ψυχρή περιοχή όπου δεν υπήρχε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σήμερα, ο σύζυγός της και τα τέσσερα παιδιά της είναι όλοι στην αλήθεια. Τα τρία αγόρια υπηρετούν ως πρεσβύτεροι και η κόρη της είναι ειδική σκαπάνισσα.

Όταν βρίσκονταν στο Τσούρου, του νομού Γιαμανάσι, η Χισάκο και η Τάκακο διαπίστωσαν ότι η αύξηση ήταν πολύ αργή. Μόνο τέσσερα-πέντε άτομα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις. Ο επίσκοπος περιοχής σκέφτηκε ότι ίσως θα έπρεπε να αλλάξουν διορισμό και να πάνε σε πιο καρποφόρο τομέα, αλλά οι αδελφές δεν βιάζονταν να εγκαταλείψουν το Τσούρου. Πίστευαν ακράδαντα ότι, εφόσον ο Ιεχωβά τις έστειλε στο Τσούρου, τότε πρέπει να είχε πρόβατα εκεί. Έτσι, ο επίσκοπος περιοχής είπε: «Αν έρθουν 18 άτομα στη δημόσια διάλεξη αυτό το σαββατοκύριακο, θα διαβιβάσω στην Εταιρία την επιθυμία σας να παραμείνετε σε τούτο το διορισμό». Οι σκαπάνισσες έκαναν ό,τι μπορούσαν από Γραφική άποψη για να έρθουν άτομα στη συνάθροιση της Κυριακής. Το εκπληκτικό είναι ότι παρευρέθηκαν 19 άτομα! Την επόμενη εβδομάδα, οι παρόντες ήταν και πάλι τέσσερις-πέντε, αλλά οι σκαπάνισσες κατάφεραν να συνεχίσουν το έργο τους σε εκείνον τον τομέα. Σήμερα η Εκκλησία Τσούρου έχει μια θαυμάσια ομάδα ευαγγελιζομένων και μια υπέροχη Αίθουσα Βασιλείας.

Η Κάζουκο Κομπαγιάσι είναι μια άλλη ειδική σκαπάνισσα η οποία υπηρετεί εδώ και 40 χρόνια διανοίγοντας νέους τομείς. Όταν την πρωτογνώρισε η Πολίν Γκριν, μια ιεραπόστολος στο Κιότο, η Κάζουκο έψαχνε να βρει το σκοπό της ζωής. Η Πολίν τής έδειξε το εδάφιο Εκκλησιαστής 12:13, και αυτό ικανοποίησε την Κάζουκο. Συμπέρανε ότι ο τρόπος ζωής της ιεραποστόλου ταίριαζε πολύ με τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ζει ο Χριστιανός, και έτσι έβαλε στόχο της να ζήσει μια τέτοια ζωή. Όταν διορίστηκε ειδική σκαπάνισσα, ήταν βαφτισμένη μόνο τρία χρόνια. Σύντομα, όμως, άρχισε να νιώθει το στοργικό, προστατευτικό χέρι του Ιεχωβά στην ειδική υπηρεσία της, και είχε καλά αποτελέσματα. Η Κάζουκο καταλάβαινε επίσης πώς ένιωθαν οι άνθρωποι στα χωριά της επαρχίας—ο φόβος για το τι μπορεί να σκεφτούν οι άλλοι επηρεάζει τις αποφάσεις τους. Πώς το αντιμετώπιζε αυτό; Η ίδια λέει: «Έκανα προσπάθειες να γίνομαι φίλη τους. Αγαπάω τους ανθρώπους και όπου πήγαινα προσπαθούσα να θυμάμαι ότι και ο Ιεχωβά τούς αγαπάει. Έτσι ήταν εύκολο να γίνομαι φίλη τους».

Το Μάρτιο του 1971, το γραφείο τμήματος έστειλε και άλλους καινούριους ειδικούς σκαπανείς για να κηρύξουν σε απομονωμένους τομείς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν δυο νεαρές αδελφές γύρω στα 20, η Ακέμι Ιντέι (τώρα Οχάρα), υιοθετημένη κόρη της Μίγιο Ιντέι, και η Κάζουκο Γιοσίοκα (τώρα Τοκούμορι), οι οποίες διορίστηκαν στην Κάγκα της κεντρικής Ιαπωνίας. Μέχρι τότε είχαν υπηρετήσει κάτω από την προστατευτική «ομπρέλα» των γονέων τους και των εκκλησιών τους. «Τώρα, τα πράγματα άλλαξαν», θυμάται η Κάζουκο. «Ήμασταν οι μόνες που διακηρύτταμε τα καλά νέα στον τομέα που μας είχε ανατεθεί». Προκειμένου να σπάσει ο πάγος με τους ανθρώπους, οι οποίοι ήταν καχύποπτοι απέναντι στους ξένους, προσπαθούσαν να συστήνονται στην τοπική διάλεκτο και να χρησιμοποιούν τον ίδιο ακριβώς τονισμό που χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι. Μεταξύ εκείνων που γνώρισαν την αλήθεια ήταν τρεις νεαροί οι οποίοι συμμετείχαν σε μια ομάδα στίβου. Η Κάζουκο αφηγείται πως, όταν αυτοί οι τρεις άρχισαν να βγαίνουν στη διακονία αγρού, εκείνη δυσκολευόταν να συμβαδίζει μαζί τους. Οι νεαροί ήταν δρομείς μεγάλων αποστάσεων, και κυριολεκτικά έτρεχαν από τη μια αγροικία στην άλλη.

Καθώς οι ζηλωτές ειδικοί σκαπανείς έδιναν μαρτυρία σε τομείς που ήταν προηγουμένως μη ανατεθειμένοι, ο αριθμός των εκκλησιών και των απομονωμένων ομίλων αυξήθηκε, φτάνοντας τον αριθμό των 1.000 τον Ιανουάριο του 1976.

Εξελίξεις στην Οκινάβα

Πρόοδος σημειωνόταν και στα νησιά Οκινάβα επίσης. Αυτά τα νησιά, με πληθυσμό 1.200.000 άτομα, περιήλθαν στη διοίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι κάτοικοι της Οκινάβα είναι από τη φύση τους φιλήσυχοι, υπομονετικοί, θερμοί και φιλικοί. Οι αδελφοί και οι αδελφές μας από την Οκινάβα εκδηλώνουν επίσης τις υπέροχες ιδιότητες της εγκαρτέρησης και του ζήλου για την αλήθεια.

Η Οκινάβα ανατέθηκε στο τμήμα της Ιαπωνίας, και ο Λόιντ Μπάρι, ο οποίος ήταν τότε επίσκοπος τμήματος στο Τόκιο, έκανε την πρώτη του επίσκεψη εκεί το 1953. Τον συνάντησαν τέσσερις αδελφοί από τις Φιλιππίνες, οι οποίοι εργάζονταν όλοι σε έργα ανοικοδόμησης, και τον πήγαν αμέσως με αυτοκίνητο στο σωφρονιστικό κέντρο του αμερικανικού στρατού, όπου ήταν προφυλακισμένοι τρεις στρατιώτες. Αυτοί οι νεαροί είχαν κρατήσει τη θέση τους υπέρ της Βιβλικής αλήθειας αλλά ήταν μάλλον λίγο αδιάκριτοι. Έφτασαν στα άκρα. Για παράδειγμα, τους κρατούσαν όλους ξύπνιους ψέλνοντας δυνατά ύμνους της Βασιλείας μέχρι αργά τη νύχτα. Βοηθήθηκαν να γίνουν πιο ισορροπημένοι. Παρεμπιπτόντως, ο ιερέας της φυλακής σχολίασε πως, όπως εκείνος έβλεπε τα πράγματα, η Βασιλεία του Χριστού θα ερχόταν σε χίλια χρόνια. Ένας από αυτούς τους νεαρούς έγινε αργότερα μέλος της οικογένειας Μπέθελ στο Μπρούκλιν· και οι τρεις έγιναν υπεύθυνοι υπηρέτες μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Στη διάρκεια εκείνης της επίσκεψης διεξάχθηκε μια συνάθροιση στην οποία συγκεντρώθηκαν πάνω από 100 κάτοικοι του νησιού σε ένα παράπηγμα.

Μια γυναίκα από την Οκινάβα, η Γιόσι Χίγκα, παρευρέθηκε σε εκείνη τη συνάθροιση. Στην Οκινάβα υπάρχει η συνήθεια να εναποθέτουν τα λείψανα των νεκρών μέσα σε μια μεγάλη σπηλιά, της οποίας η είσοδος έχει σχήμα μήτρας—υποδηλώνοντας ότι εκείνοι που πεθαίνουν επιστρέφουν στον τόπο από τον οποίο προήλθαν. Η Γιόσι είχε βρει καταφύγιο σε μια τέτοια σπηλιά στη διάρκεια της τρομερής Μάχης της Οκινάβα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Καθώς έβλεπε τα λείψανα των ανθρώπων εκεί, πείστηκε ότι οι νεκροί ήταν πραγματικά νεκροί. Όταν μελέτησε την Αγία Γραφή, δέχτηκε αμέσως τη διδασκαλία της σχετικά με την κατάσταση των νεκρών και την υπέροχη ελπίδα της ανάστασης.

Η Γιόσι έγινε η πρώτη ευαγγελιζόμενη και η πρώτη τακτική σκαπάνισσα από την Οκινάβα. Ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός ήταν διατεθειμένος να μεταδίδει Γραφικές συζητήσεις, αλλά ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου ήταν αμελής όσον αφορά την προετοιμασία τέτοιων προγραμμάτων. Διαπίστωσαν, όμως, ότι η Γιόσι ήταν πολύ πρόθυμη να συμπληρώσει το κενό. Επί αρκετούς μήνες διάβαζε άρθρα από τα περιοδικά Η Σκοπιά.

Σύντομα μπόρεσαν να γίνουν διευθετήσεις ώστε να διεξαχθεί μια συνέλευση περιοχής για τους περίπου 12 καινούριους ντόπιους ευαγγελιζομένους· τα μέρη του προγράμματος τα παρουσίασαν εναλλάξ ο Άντριαν Τόμσον και ο Λόιντ Μπάρι στην ιαπωνική. Το έργο επεκτάθηκε γοργά, και οι αριθμοί των ευαγγελιζομένων και των σκαπανέων αυξήθηκαν ραγδαία.

Η Γιόσι Χίγκα ανέλαβε το έργο σκαπανέα το Μάιο του 1954. Κατά τη διάρκεια 43 ετών πιστής διακονίας σκαπανέα, έχει βοηθήσει πάνω από 50 άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια· μάλιστα πολλές από τις πρώτες της «συστατικές επιστολές» προέρχονται από την τοπική εκκλησία του Χριστιανικού κόσμου στο Σούρι. (2 Κορ. 3:1-3) Συνεχίζει το έργο σκαπανέα στο Γκινόβαν.

Μια άλλη πολύ ενθουσιώδης αδελφή είναι η Μιτσούκο Τομογιόρι, μια χήρα, η οποία άρχισε να κάνει σκαπανικό το 1957 μαζί με την κόρη της Μασάκο στο Σούρι, την αρχαία πρωτεύουσα της Οκινάβα. Τα μάτια της Μιτσούκο εξακολουθούν να λάμπουν καθώς μιλάει για τα τελευταία 40 χρόνια που απόλαυσε στην υπηρεσία σκαπανέα και για τους πολλούς ανθρώπους τους οποίους έχει βοηθήσει να ασπαστούν την αλήθεια που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Το 1965, η Εταιρία Σκοπιά ίδρυσε ένα τμήμα στην Οκινάβα, με επίσκοπο τμήματος τον ιεραπόστολο Σίνισι Τοχάρα από τη Χαβάη. (Η καταγωγή του είναι από την Οκινάβα.) Αυτή η διευθέτηση συνεχίστηκε ακόμη και μετά το 1972, όταν τη διακυβέρνηση των νησιών ανέλαβε και πάλι η Ιαπωνία. Το Φεβρουάριο του 1976, όταν άρχισε να ισχύει η διευθέτηση των Επιτροπών Τμήματος, ο Σίνισι Τοχάρα, ο Τζέιμς Λίντον (Αυστραλός ιεραπόστολος) και ο Τσούκιτσι Ουνέ (ντόπιος από την Οκινάβα και απόφοιτος της Γαλαάδ) διορίστηκαν να υπηρετούν στην επιτροπή.

Απαιτήθηκε Εγκαρτέρηση

Το υπηρεσιακό έτος 1976, σε μια προσπάθεια επέκτασης του κηρύγματος των καλών νέων, διορίστηκαν ειδικοί σκαπανείς στα περισσότερα από τα νησιά τα οποία επέβλεπε το τμήμα της Οκινάβα. Σε μερικά νησιά υπήρχε καλή ανταπόκριση. Σε άλλα, πέρασαν πολλά χρόνια για να υπερνικηθούν τα έθιμα, η δεισιδαιμονία και οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί. Απαιτήθηκε πολλή εγκαρτέρηση από μέρους των ειδικών σκαπανέων που διορίστηκαν να κάνουν έργο εκεί. Επειδή οι ντόπιοι δεν εμπιστεύονταν τους ξένους, πολλές φορές ήταν σχεδόν αδύνατον να βρουν καταλύματα παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πολλά άδεια σπίτια. Μερικές φορές το μόνο διαθέσιμο σπίτι ήταν αυτό στο οποίο κάποιος είχε αυτοκτονήσει. Αλλά, εξαιτίας μιας τοπικής δεισιδαιμονίας, ένα τέτοιο σπίτι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χώρος συναθροίσεων.

Παρ’ όλα αυτά, αφού έδειξαν πολλή εγκαρτέρηση, οι σκαπανείς άρχισαν να βλέπουν καρποφορία. Στο νησί Τοκούνο Σίμα, μια οικογένεια ήρθε στη δημόσια ομιλία στη διάρκεια της επίσκεψης του επισκόπου περιοχής. Ο πατέρας έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για το δημοφιλέστατο τοπικό άθλημα των ταυρομαχιών. (Οι ταύροι έρχονται αντιμέτωποι για να κριθεί ποιος έχει τη μεγαλύτερη δύναμη.) Είχε ένα βραβευμένο ταύρο εκπαιδευμένο για τους αγώνες. Μια κόρη του, όμως, στην οποία είχαν μιλήσει Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, του διήγειρε το ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή. Η οικογένεια δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη, και ο ίδιος, η γυναίκα του, η κόρη του και οι τρεις γιοι του έγιναν αφιερωμένοι Μάρτυρες. Δυο γειτονικές οικογένειες γνώρισαν και αυτές την αλήθεια. Αυτός ο όμιλος έγινε μια πραγματική κυψέλη δραστηριότητας. Τώρα υπάρχει μια εκκλησία 49 ευαγγελιζομένων και 16 σκαπανέων σε αυτό το μικρό νησί.

Στο απομακρυσμένο νότιο νησί Ισιγκάκι, οι ευαγγελιζόμενοι έμειναν έκπληκτοι όταν κάποιος νεαρός, ένας γνωστός πυγμάχος, έψαξε να τους βρει και ζήτησε Γραφική μελέτη. Αυτός μελετούσε παλιότερα στη Γιοκοχάμα, αλλά φοβόταν να αναλάβει την ευθύνη την οποία συνεπαγόταν η Βιβλική αλήθεια. Για να αποφύγει αυτή την ευθύνη, κατέφυγε στο Ιριομότεϊ, ένα αραιοκατοικημένο νησί στο οποίο ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπήρχαν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά πριν περάσει πολύς καιρός έπεσαν στα χέρια του έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά και έμεινε κατάπληκτος όταν αντιλήφθηκε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν κηρύξει και εκεί επίσης. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε τρόπος να ξεφύγει από τον Ιεχωβά. (Παράβαλε Ιωνάς 1:3.) Χρησιμοποιώντας τη διεύθυνση ενός ευαγγελιζομένου που ήταν γραμμένη σε κάποιο από τα έντυπα, έψαξε και βρήκε τους Μάρτυρες στο κοντινό νησί Ισιγκάκι. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, έγινε αφιερωμένος Μάρτυρας και ενθουσιώδης σκαπανέας.

Ύστερα από μια επίσκεψη ζώνης του Μίλτον Χένσελ το Σεπτέμβριο του 1980, η Οκινάβα ήρθε και πάλι κάτω από την επίβλεψη του τμήματος της Ιαπωνίας. Ο αδελφός Τοχάρα και η σύζυγός του, καθώς και ο αδελφός Ουνέ και η σύζυγός του, συνέχισαν την ολοχρόνια υπηρεσία τους στην Οκινάβα, και ο αδελφός και η αδελφή Λίντον επέστρεψαν στο έργο περιφερείας στα μεγαλύτερα νησιά της Ιαπωνίας.

Οι Περιοδεύοντες Αδελφοί Παίζουν Σημαντικό Ρόλο

Λόγω του αυτοθυσιαστικού πνεύματός τους, οι περιοδεύοντες επίσκοποι και οι σύζυγοί τους έχουν συντελέσει με πολλούς τρόπους στην αύξηση και στην ωριμότητα των ιαπωνικών εκκλησιών. Η υπηρεσία τους έχει εποικοδομητική επίδραση στις εκκλησίες. Οι αδελφοί κατανοούν ότι αυτοί οι επίσκοποι και οι γυναίκες τους έχουν αφήσει “σπίτια και μητέρα και πατέρα για χάρη των καλών νέων”.—Μάρκ. 10:29.

Όταν οι επίσκοποι περιοχής επισκέπτονταν τις εκκλησίες τα πρώτα χρόνια, υπήρχαν ελάχιστα διαθέσιμα καταλύματα τα οποία τους επέτρεπαν να έχουν κάποιο είδος ιδιωτικής ζωής. Αλλά το γεγονός πως δέχονταν με χαρά ό,τι ήταν διαθέσιμο τούς έκανε αγαπητούς στους αδελφούς. Ο Κέιτσι Γιοσίντα θυμάται ένα εύθυμο περιστατικό το 1983, σχετικά πρόσφατα, όταν αυτός και η γυναίκα του έμειναν μαζί με κάποιον ανύπαντρο αδελφό και τη μη ομόπιστη οικογένειά του σε μια μεγάλη αγροικία στο βόρειο τμήμα του Χόνσου. Ο ίδιος λέει: «Η οικογένεια μας υποδέχτηκε θερμά και μας έδειξε το κατάλυμά μας—ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο Βουδιστικό βωμό. Καθώς πέφταμε για ύπνο, ξαφνικά άνοιξε η συρόμενη πόρτα και μπήκε ο παππούς με τις πιτζάμες του, ο οποίος χωρίς να μας πει κουβέντα χτύπησε το καμπανάκι του βωμού, άναψε το λιβάνι, είπε τις προσευχές του και βγήκε από την απέναντι πλευρά του δωματίου. Ακολούθησαν και άλλοι. Περάσαμε ολόκληρη την εβδομάδα σε επιφυλακή, μη γνωρίζοντας πότε ή από ποια κατεύθυνση θα έρχονταν οι επισκέπτες για το βωμό. Αλλά περάσαμε μια απολαυστική εβδομάδα κοντά σε αυτή την ευγενική και φιλόξενη οικογένεια».

Οι περιοδεύοντες επίσκοποι, που τώρα αριθμούν 209, έχουν κατά μέσο όρο 20 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία. Η πλειονότητα από αυτούς ήταν προηγουμένως ειδικοί σκαπανείς. Αυτό το παρελθόν τούς δίνει τη δυνατότητα να παρέχουν θαυμάσια εκπαίδευση στη μαρτυρία από πόρτα σε πόρτα. Ο ενθουσιασμός τους για την υπηρεσία αγρού έχει συμβάλει κατά πολύ στο έξοχο σκαπανικό πνεύμα που υπάρχει στην Ιαπωνία.

Μερικοί από αυτούς τους επισκόπους περιοχής έχουν υποκινήσει άτομα και οικογένειες να μετακομίσουν σε περιοχές όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για Μάρτυρες της Βασιλείας. Άλλοι έχουν δώσει ειδική προσοχή σε μη ομόπιστους συντρόφους, και ως αποτέλεσμα μερικοί έχουν γίνει βαφτισμένοι Μάρτυρες. Και οι νέοι επίσης έχουν βοηθηθεί να επιδιώκουν πνευματικούς στόχους ως αποτέλεσμα του ειδικού προσωπικού ενδιαφέροντος που τους έδειξαν οι περιοδεύοντες αδελφοί καθώς και του παραδείγματος που έθεσαν.

Οι Ιεραπόστολοι Εξακολουθούν να Προσφέρουν Βοήθεια

Στη δεκαετία του 1970, οι ιεραπόστολοι διορίζονταν σε μικρότερες πόλεις. Σε αυτά τα μέρη, οι άνθρωποι ήταν πιο συντηρητικοί και πιο προσκολλημένοι στις παραδόσεις· έτσι το έργο μαθήτευσης προχωρούσε πιο αργά. Εκεί όπου υπήρχαν εκκλησίες, οι ιεραπόστολοι βοηθούσαν τους ντόπιους αδελφούς να αποκτήσουν πείρα με το να τους αφήνουν να παίρνουν την ηγεσία. Μερικές από τις πόλεις στις οποίες υπηρέτησαν ήταν οι εξής: Ακίτα, Γκίφου, Κόφου, Καβαγκούτσι, Κότσι, Ναγκάνο, Βακαγιάμα και Γιαμαγκάτα.

Προσπάθησαν υπομονετικά να βοηθήσουν τους ντόπιους Μάρτυρες να καταλάβουν πόσο σοφό είναι να αποδεχτούν όλο το φάσμα των Βιβλικών αληθειών. (Εβρ. 6:1) Ο Μασάο Φουτζιμάκι, προεδρεύων επίσκοπος μιας εκκλησίας στην Κόφου, θυμάται τότε που μελετούσαν στην εκκλησία το βιβλίο Πώς να Κάνετε την Οικογενειακή σας Ζωή Ευτυχισμένη. Ένας ηλικιωμένος αδελφός δυσκολευόταν να κατανοήσει τη σύσταση που γινόταν στους συζύγους να εκφράζουν ανοιχτά τη στοργή τους για τη σύζυγό τους. Ο ίδιος είπε: «Αυτό είναι βέβαια αδύνατον για όσους από εμάς εκπαιδευτήκαμε πριν από τον πόλεμο». Ο Ρίτσαρντ Μπέιλι, ένας από τους ιεραποστόλους της εκκλησίας, τον βοήθησε ευγενικά, λέγοντάς του ιδιαιτέρως: “Οι αλήθειες που μελετάμε θα πρέπει να ξεπερνούν το εθνικό μας παρελθόν ή τη γενιά μας· εφαρμόζονται πάντα και είναι πάντοτε ωφέλιμες. Αν μικροποιούμε κάποιο τμήμα της αλήθειας, μπορεί να υποκινηθούμε να απορρίψουμε ακόμη πιο σημαντικές πτυχές της”. (Λουκ. 16:10) Ο αδελφός κατάλαβε το σημείο, και μάλιστα αργότερα τον είδαν να κάθεται χαρούμενος μαζί με τη σύζυγό του—μια καινούρια εμπειρία για αυτούς.

Και με άλλους τρόπους, επίσης, οι ντόπιοι Μάρτυρες ωφελούνταν από τη συναναστροφή με τους ιεραποστόλους. Μια αδελφή είπε τα εξής: «Ήταν πρόσχαροι και ήξεραν πώς να υπηρετούν τον Θεό με χαρά. Έμαθα επίσης από αυτούς πόσο σημαντικό είναι να προσκολλούμαστε σε αρχές οι οποίες βασίζονται στην αγάπη αντί να θέτουμε κανόνες».—Δευτ. 10:12· Πράξ. 13:52.

Οι ιεραπόστολοι βοήθησαν πολλούς να νιώσουν πιο έντονα ότι αποτελούν μέρος μιας παγκόσμιας αδελφότητας. Η Κάζουκο Σάτο, η οποία αρχικά έκανε μελέτη στο Τόκιο με τη Μέλμπα Μπάρι, θυμάται πώς ενισχύθηκε όταν υπηρετούσε ως σκαπάνισσα σε μια αγροτική περιοχή όπου υπήρχε πολλή θρησκευτική εχθρότητα. Νιώθοντας μοναξιά, έγραψε στους ιεραποστόλους με τους οποίους συναναστρεφόταν στην προηγούμενη εκκλησία της: «Κηρύττω ολομόναχη». Έλαβε ως απάντηση μια επιστολή με μηνύματα από πολλούς ιεραποστόλους, μερικά από τα οποία είχαν γραφτεί με πολύ κόπο σε ιαπωνικούς φθόγγους· αυτά έλεγαν: «Κάζουκο, δεν είσαι μόνη σου! Αφουγκράσου, και πέρα από το δεντρόκηπο με τις μηλιές θα ακούσεις τον ήχο ποδιών· είναι τα πόδια των ζηλωτών και πιστών αδελφών μας από όλο τον κόσμο».—Παράβαλε Αποκάλυψη 7:9, 10.

Σήμερα, 41 ιεραπόστολοι εξακολουθούν να υπηρετούν στην Ιαπωνία έχοντας ως βάση πέντε ιεραποστολικούς οίκους—στη Γιαμαγκάτα, στο Ιβάκι, στην Τογιάμα και δύο στο Τόκιο. Επιπρόσθετα, εννιά ιεραπόστολοι υπηρετούν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, και εννιά στο Μπέθελ της Εμπίνα. Αυτοί οι ιεραπόστολοι έχουν θέσει ένα θαυμάσιο παράδειγμα οσιότητας προς τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του. Με λόγια και με έργα έχουν βοηθήσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία να “πλατυνθούν” ως προς τη νοοτροπία τους και να αποκτήσουν βαθύτερη κατανόηση της αλήθειας.—2 Κορ. 6:13· Εφεσ. 3:18.

Καλοκαιρινή Δράση για την Κάλυψη Μη Ανατεθειμένων Τομέων

Και άλλοι επίσης συμμετείχαν στη διάδοση των καλών νέων σε απομακρυσμένες πόλεις και κωμοπόλεις. Το 1971 απευθύνθηκε η πρόσκληση σε τακτικούς σκαπανείς να κάνουν έργο σε μη ανατεθειμένους τομείς κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Κατόπιν, το 1974, ξεκίνησε η διευθέτηση για προσωρινούς ειδικούς σκαπανείς κατά τους τρεις μήνες του καλοκαιριού. Κάθε χρόνο, 50 προσωρινοί ειδικοί σκαπανείς διορίζονταν σε 25 διαφορετικές περιοχές, και αυτοί έδιναν μεγάλες ποσότητες εντύπων.

Το 1980, απέμεναν στην Ιαπωνία μόνο γύρω στα 7.800.000 άτομα που ζούσαν σε τομείς οι οποίοι δεν είχαν ανατεθεί σε κάποια εκκλησία. Έτσι, αντί να διορίζει προσωρινούς ειδικούς σκαπανείς, το γραφείο τμήματος καλούσε εκκλησίες, ομάδες τακτικών σκαπανέων και οικογένειες να κάνουν έργο σε μη ανατεθειμένους τομείς τους καλοκαιρινούς μήνες. Για τους Ιάπωνες Μάρτυρες, οι οποίοι νιώθουν πιο άνετα όταν κάνουν τα πάντα μαζί, αυτή ήταν μια ευχάριστη προοπτική.

Τα αποτελέσματα ήταν συγκινητικά. Το 1986, ένας ευαγγελιζόμενος που έκανε έργο σε μη ανατεθειμένο τομέα πλησίασε ένα σπίτι στο ορεινό χωριό Μίγουα του νομού Ιμπαράκι και τον υποδέχτηκε μια νοικοκυρά η οποία είχε στα χέρια της τα βιβλία Πώς να Κάνετε την Οικογενειακή σας Ζωή Ευτυχισμένη και Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες. Είχε προμηθευτεί αυτά τα βιβλία παλιότερα και τα είχε διαβάσει πολλές φορές. Έψαξε μάταια να βρει μια Αγία Γραφή στα βιβλιοπωλεία, και γι’ αυτό χάρηκε όταν άκουσε ότι επρόκειτο να εγκατασταθεί μια οικογένεια Χριστιανών στο χωριό. Άρχισε αμέσως Γραφική μελέτη, και τώρα όλη η οικογένεια είναι στην αλήθεια.

Σταδιακά, οι υπόλοιπες κωμοπόλεις και χωριά ανατέθηκαν σε κοντινές εκκλησίες.

Εξειδικευμένη Εκπαίδευση για τους Πρεσβυτέρους

Καθώς διαδιδόταν το κήρυγμα των καλών νέων, αυξανόταν επίσης ο αριθμός και το μέγεθος των εκκλησιών. Πολλές φορές υπήρχε μόνο ένας αδελφός με τα κατάλληλα προσόντα για να αναλάβει την ηγεσία στην εκκλησία, ή το πολύ δύο. Λίγοι από αυτούς είχαν λάβει αρκετή εκπαίδευση γύρω από εκκλησιαστικά ζητήματα. Όταν, όμως, τέθηκε σε λειτουργία η διευθέτηση του πρεσβυτερίου την 1η Οκτωβρίου 1972, οι νεοδιορισμένοι πρεσβύτεροι προσκλήθηκαν στο γραφείο τμήματος στο Νουμάζου και τους δόθηκε εξειδικευμένη εκπαίδευση επί δύο εβδομάδες.

Αυτή η σχολή ήταν πραγματικό ορόσημο. Οι εκπαιδευτές προσπάθησαν να βοηθήσουν τους αδελφούς να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να δείχνουν γνήσια αγάπη και να είναι ισορροπημένοι και λογικοί στις σχέσεις τους με τους ομοπίστους τους. (2 Κορ. 1:24) Τόνισαν επίσης πόσο σπουδαίο είναι να φροντίζει κάποιος την οικογένειά του από πνευματική άποψη. (1 Τιμ. 3:4· 5:8) Συνήθως, στα σπιτικά της Ανατολής δεν δινόταν έμφαση σε τέτοια πράγματα.

Οι αδελφοί ανυπομονούσαν να θέσουν σε εφαρμογή όση εκπαίδευση αποκόμισαν από τη σχολή. Ωστόσο, πολλοί είχαν την τάση να αποστηθίζουν απλώς την ύλη, όπως έκαναν στα σχολικά τους χρόνια. Ο Τάκασι Άμπε, ένας από τους εκπαιδευτές, θυμάται: «Οι σπουδαστές κάθονταν μέχρι αργά τη νύχτα και αντέγραφαν φιλόπονα τις σημειώσεις τους από τις συζητήσεις της ημέρας. Προσπαθήσαμε να τους αποθαρρύνουμε από το να κρατούν πάρα πολλές σημειώσεις και να θέτουν κανόνες, παροτρύνοντάς τους, αντ’ αυτού, να χρησιμοποιούν την ικανότητα σκέψης τους και να εφαρμόζουν τις αρχές της Αγίας Γραφής».—Ρωμ. 12:1· Εβρ. 5:14.

Πολλοί αδελφοί έκαναν μεγάλες προσωπικές θυσίες για να παρακολουθήσουν αυτή τη σχολή. Μερικοί ταξίδεψαν από το χιονισμένο Χοκάιντο, 1.300 χιλιόμετρα προς το βορρά· άλλοι από την υποτροπική Οκινάβα, 1.800 χιλιόμετρα προς το νότο. Υπήρχαν και άτομα τα οποία αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο να χρειαστεί να ψάξουν για καινούρια κοσμική εργασία μόλις θα επέστρεφαν στις οικογένειές τους. Το 1977 διεξάχθηκε μια διήμερη σειρά μαθημάτων της σχολής σε διάφορα μέρη της χώρας. Έτσι ήταν πολύ πιο εύκολο για τους αδελφούς να παρευρεθούν.

Αντιμετώπιση Οικογενειακής Εναντίωσης

Το να γίνει κάποιος Χριστιανός στην Ιαπωνία δεν επιτυγχάνεται χωρίς δυσκολίες. «Ιδιαίτερα στους αγροτικούς τομείς, τα καινούρια άτομα δέχονται πολλή εναντίωση από τους συγγενείς που ζουν στην περιοχή», εξηγεί η Χιροκό Ίτο, η οποία υπηρετεί ως σκαπάνισσα επί 37 χρόνια. «Οι συγγενείς ντρέπονται που κάποιο μέλος της οικογένειάς τους διαφέρει από τους άλλους στην περιοχή, και ο φόβος του ανθρώπου είναι πολύ έντονος».

Η μητέρα της Χιροκό, η Γιουρίκο Ίτο, αγαπούσε την Αγία Γραφή πριν ακόμη έρθει σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά το 1954, όταν αυτοί τη βοήθησαν να καταλάβει το σκοπό που έχει ο Θεός, όχι μόνο να πάρει ένα μικρό ποίμνιο πιστών Χριστιανών στον ουρανό, αλλά και να κάνει τη γη έναν παράδεισο γεμάτο από ευτυχισμένους υπηρέτες του Ιεχωβά, εκείνη θέλησε να μεταδώσει αυτά τα καλά νέα σε άλλους με ζήλο. Με υπομονή, τόσο η ίδια όσο και τα παιδιά της έχουν βοηθήσει πολλούς να υπερνικήσουν το φόβο του ανθρώπου προκειμένου να αποκτήσουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά.

Όσον αφορά τις προσπάθειες που έκανε για να βοηθήσει μια ειλικρινή γυναίκα, η Χιροκό είχε την ακόλουθη εμπειρία. Μια νοικοκυρά άρχισε να μελετάει και αντιμετώπισε εναντίωση από την πεθερά της, η οποία ζούσε μαζί με την ίδια και το σύζυγό της. Μη θέλοντας να διαταράξει την οικογενειακή ειρήνη, η νοικοκυρά σταμάτησε τη μελέτη. «Έψαχνα να τη βρω στο δρόμο και την ενθάρρυνα να φέρεται με ευγένεια στην πεθερά της», λέει η Χιροκό, «και να της δείξει με το παράδειγμά της την καλή επίδραση που έχει η μελέτη της Αγίας Γραφής. Με διακριτικότητα έκανε ερωτήσεις στο σύζυγό της σχετικά με αυτά που μελετούσε και σιγά-σιγά ενδιαφέρθηκε και αυτός. Στην αρχή ο σύζυγός της τής είπε: “Εδώ στην επαρχία είναι αδύνατον να είσαι Χριστιανός”. Ωστόσο, η αγάπη για τον Ιεχωβά τούς βοήθησε να υπερνικήσουν πολλή εναντίωση». Τώρα, τόσο οι ίδιοι όσο και ο μεγαλύτερος γιος τους είναι βαφτισμένοι. Ο άντρας, ο οποίος είναι διακονικός υπηρέτης, διεξάγει τη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας στο σπίτι του, και η μητέρα του εξέπληξε τους πάντες όταν παρακολούθησε τη συνάθροιση στην οποία εκείνος εκφώνησε την πρώτη του δημόσια ομιλία.

Πολλές φορές η εναντίωση προέρχεται από γαμήλιους συντρόφους. Μερικοί άντρες εναντιώνονται εξαιτίας της ζήλιας ή επειδή μεγάλωσαν σε περιβάλλον όπου ο αντρικός σωβινισμός είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Όταν η νιόπαντρη Κέικο Ιτσίμαρου άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο σύζυγός της, ο Χιρόγιουκι, εναντιώθηκε σφοδρά και της είπε να μην παρακολουθεί τις συναθροίσεις. «Δεν μπορούσα να ανεχτώ την ιδέα ότι ερχόμουν δεύτερος μετά τη θρησκεία», εξήγησε αργότερα ο Χιρόγιουκι. Η Κέικο αγαπούσε τον άντρα της, έτσι του ζήτησε με διακριτικότητα να ελέγξει αν αυτά που μελετούσε εκείνη ήταν καλά. Αυτός αποφάσισε να μελετήσει μόνος του την Αγία Γραφή, όμως δεν την καταλάβαινε. Τελικά ρώτησε τη σύζυγό του αν μπορούσε να παρακολουθεί τη μελέτη της. Έγιναν και οι δυο βαφτισμένοι Μάρτυρες. Τελικά ο Χιρόγιουκι έγινε τακτικός σκαπανέας και τώρα είναι πρεσβύτερος.

Όταν το έργο διακήρυξης της Βασιλείας ξεκίνησε στο Τσικουγκό το 1971, η Μαγιούκι Σακαμότο ήταν από τα πρώτα άτομα που δέχτηκαν το άγγελμα της Βασιλείας. Ο σύζυγός της, ο Τογιότα, εναντιώθηκε όταν η γυναίκα του και ο μικρός γιος τους άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις σε μια γειτονική πόλη. Αποφασισμένος να τη σταματήσει, ο Τογιότα εναντιώθηκε πιο έντονα. Επί 14 χρόνια, ακόμη και μετά το βάφτισμά της το 1973, συνέχισε να εναντιώνεται. Μια φορά, τη σημάδεψε με ένα πιστόλι και φώναξε: «Θα σε σκοτώσω αν δεν τα παρατήσεις!» Η ήρεμη απόκρισή της προβλημάτισε τον Τογιότα. Αναρωτήθηκε τι ήταν αυτό που την έκανε τόσο σταθερή.

Όλο αυτό το διάστημα, η Μαγιούκι προσπαθούσε να δείχνει αγάπη στο σύζυγό της. Ποτέ δεν έπαψε να προσπαθεί να τον βοηθήσει να γνωρίσει την αλήθεια. (1 Πέτρ. 3:1, 2) Μια μέρα, ο Τογιότα, ενοχλημένος από το γεγονός ότι η σύζυγός του και ο γιος του έκαναν σκαπανικό ενώ εκείνος εργαζόταν σε κοσμική εργασία, πήγε στη δουλειά του και παραιτήθηκε. Αυτή ήταν σημαντική κίνηση από μέρους του επειδή οι άντρες στην Ιαπωνία συνήθως θεωρούν την εργασία τους σχεδόν ιερή. Ο Τογιότα έλπιζε ότι η σύζυγός του και ο γιος του θα τον λυπούνταν. Αλλά όταν γύρισε σπίτι και τους είπε τι είχε κάνει, εκείνοι χειροκρότησαν. Αυτό έβαλε τον Τογιότα σε σκέψεις. Σύντομα άρχισε μελέτη. Με τον καιρό ενώθηκε μαζί τους στο έργο σκαπανέα, και τώρα υπηρετεί ως Χριστιανός πρεσβύτερος.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι άντρες που παρακολουθούσαν για πρώτη φορά τις συναθροίσεις μας σχολίαζαν συχνά το γεγονός ότι ήταν παρόντες μόνο γυναίκες και παιδιά. Από τότε, όμως, δεκάδες χιλιάδες άντρες έχουν κάνει εξαιρετική πνευματική πρόοδο. Τώρα η οργάνωση είναι καλά πλαισιωμένη από πνευματικά ώριμους άντρες οι οποίοι φροντίζουν για όλες τις οργανωτικές ανάγκες. Ανάμεσά τους βρίσκονται και μερικοί οι οποίοι ήταν εναντιούμενοι στη δεκαετία του 1970.

Οι Σκαπανείς Παρακολουθούν τη Σχολή

Λόγω του υψηλού ποσοστού των σκαπανέων (25 ως 30 τοις εκατό) που υπήρχε σε κάθε εκκλησία στη δεκαετία του 1970, πολλά άτομα κλήθηκαν στη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, η οποία τέθηκε σε λειτουργία τον Ιανουάριο του 1978 στην Ιαπωνία. Αυτή η εκπαίδευση έχει συντελέσει σε μεγάλο βαθμό στην ωριμότητα των εκκλησιών.

Οι πρώτοι που προσκλήθηκαν στη σχολή ήταν οι ειδικοί σκαπανείς, οι ιεραπόστολοι και οι περιοδεύοντες επίσκοποι με τις συζύγους τους. Ο Σιγκερού Γιοσιόκα, ένας από τους πρώτους εκπαιδευτές, θυμάται: «Ήταν μεγάλη βοήθεια να έχουμε αυτούς τους έμπειρους σκαπανείς στις πρώτες τάξεις. Τα όσα μάθαμε από τα σχόλια και τις εμπειρίες αυτών των ώριμων διακόνων τα μεταδώσαμε και σε μεταγενέστερες τάξεις».

Από το Φεβρουάριο του 1980 και μετά, η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα διεξάχθηκε σε κάθε περιοχή. Ως εκπαιδευτές υπηρέτησαν οι επίσκοποι περιοχής και άλλοι ώριμοι αδελφοί οι οποίοι είχαν παρακολουθήσει τη σειρά των μαθημάτων. Στη διάρκεια των οχτώ ετών από την ίδρυση της σχολής και έπειτα, υπήρχε κατά μέσο όρο μια αύξηση 22 τοις εκατό κάθε χρόνο στον αριθμό των τακτικών σκαπανέων, ενώ ο αριθμός των ευαγγελιζομένων παρουσίασε αύξηση 12 τοις εκατό. Τώρα, οι περισσότερες περιοχές διεξάγουν τακτικά δύο ή περισσότερες τάξεις για σκαπανείς με 25 ως 30 σπουδαστές κάθε χρόνο.

Οι περισσότεροι σκαπανείς που παρακολουθούν αυτή τη σχολή είναι ακόμη σχετικά νέοι στην αλήθεια αλλά, ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, αποκτούν πεποίθηση και επιδεξιότητα στη διακονία τους και παίρνουν ανεκτίμητα μαθήματα όσον αφορά το Χριστιανικό τρόπο ζωής. Μια σκαπάνισσα το έθεσε ως εξής: «Μέχρι τώρα, η υπηρεσία, η εκπαίδευση των παιδιών, η Χριστιανική προσωπικότητα και η γνώση της Αγίας Γραφής ήταν όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου. Μέσω αυτής της δεκαήμερης σειράς μαθημάτων, όμως, κατάφερα να τα ξεκαθαρίσω όλα μέσα μου». Μέχρι το Σεπτέμβριο του 1997 είχαν διεξαχθεί 3.650 τάξεις, στις οποίες παρευρέθηκαν 87.158 σκαπανείς.

Έχουν Ανταποκριθεί Κάθε Είδους Άνθρωποι

Άνθρωποι από κάθε είδους παρελθόν συνθέτουν την ποικιλόμορφη θεοκρατική οργάνωση στην Ιαπωνία. Ο Τοσιάκι Νίγουα είναι ένας πράος πρεσβύτερος σε μια εκκλησία της Γιοκοχάμα. Ωστόσο, στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου εκπαιδευόταν ως πιλότος πυραυλοκίνητου αεροπλάνου Όκα, για επίθεση αυτοκτονίας καμικάζι εναντίον πλοίων του αμερικανικού ναυτικού. Αυτού του είδους η υπηρεσία θεωρούνταν ένδειξη αφοσίωσης προς τον αυτοκράτορα. Αλλά ο πόλεμος έληξε πριν του δοθεί η ευκαιρία να πεθάνει για την πατρίδα του. Αργότερα, η σύζυγός του μελέτησε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν ο Τοσιάκι έμαθε πως οι Μάρτυρες είχαν διακρατήσει αυστηρή ουδετερότητα κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενδιαφέρθηκε και αυτός. Το 1977 ενώθηκε με τη σύζυγό του μεταδίδοντας σε άλλους το Βιβλικό άγγελμα ειρήνης.

Και στον κόσμο της διασκέδασης, επίσης, έχουμε βρει ανθρώπους οι οποίοι άλλαξαν πρόθυμα τον τρόπο ζωής τους προκειμένου να γίνουν υμνητές του Ιεχωβά. Ο Γιοσίχιρο Ναγκασάκι είχε σχηματίσει ένα συγκρότημα μουσικής τζαζ με μερικούς συμφοιτητές του από το πανεπιστήμιο. Ζήτησαν από τον άνθρωπο που τους δίδαξε τη μουσική τζαζ να γίνει αρχηγός του συγκροτήματος. Αυτός ο άνθρωπος, ο Γιοσίμασα Κάσαϊ, ένας από τους πιο διακεκριμένους μουσικούς τζαζ στην Ιαπωνία, είχε έρθει στο μεταξύ σε επαφή με τον «Τράμι» Γιανγκ, έναν τρομπετίστα ο οποίος τον επισκεπτόταν από τη Χαβάη. «Την ίδια κιόλας μέρα αρχίσαμε τα μαθήματα, όχι γύρω από τη μουσική αλλά γύρω από την αλήθεια», αναπολεί ο Γιοσίχιρο, ο οποίος τώρα υπηρετεί στην Επιτροπή του Τμήματος. «Δεν ενδιαφερόμασταν ολωσδιόλου, αλλά επειδή εκείνος ήταν τόσο ενθουσιώδης και δεν θέλαμε να τον χάσουμε ως αρχηγό του συγκροτήματος, τον ακούγαμε». Μάλιστα δέχτηκαν να κάνουν μελέτη. Το σημείο στροφής για τον Γιοσίχιρο, όμως, ήταν όταν παρακολούθησε μια συνέλευση περιοχής τον Απρίλιο του 1966. Στη συνέλευση, μια μαθήτρια γυμνασίου με την οποία είχε γνωριστεί προηγουμένως ο Γιοσίχιρο τον προσκάλεσε να πάει μαζί της στην υπηρεσία αγρού. Εκείνη έδινε μαρτυρία από την Αγία Γραφή και εκείνος έδινε διαφημιστικά φυλλάδια στους οικοδεσπότες. «Για πρώτη φορά άρχισε πραγματικά να σημαίνει κάτι για εμένα η αλήθεια», θυμάται. Μετά τη συνέλευση, έβγαινε στην υπηρεσία κάθε μέρα και σημείωσε γοργή πρόοδο. Τέσσερα από τα έξι μέλη εκείνου του συγκροτήματος είναι τώρα δραστήριοι Μάρτυρες.

Ο Σίντζι Σάτο ήταν ιερέας στο φημισμένο Ιερό Ιζούμο του νομού Σιμάνε, ένα από τα πιο σημαντικά Σιντοϊστικά ιερά της Ιαπωνίας. Υπηρετούσε επίσης ως δάσκαλος της αίρεσης Ιζούμο Ογιασίρο Κιό. Αν και είχε υπηρετήσει ως Σιντοϊστής ιερέας επί 20 χρόνια σχεδόν, είχε απογοητευτεί από την αδικία και την έλλειψη αγάπης που παρατηρούσε μεταξύ των ιερέων. Κατάλαβε ότι οι Σιντοϊστικοί θεοί δεν πρόσφεραν κανένα είδος σωτηρίας και ξεκίνησε την αναζήτηση για τον αληθινό Θεό. Άρχισε να διαβάζει την Αγία Γραφή, αλλά εξακολουθούσε να έχει πολλές ερωτήσεις.

Εκείνη την εποχή συνάντησε στο δρόμο κάποιο γνωστό του για τον οποίο ήξερε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Έτσι, του υπέβαλε ορισμένες ερωτήσεις οι οποίες, κατά τη γνώμη του, θα προσδιόριζαν την αληθινή θρησκεία: «Είναι η θρησκεία σας απαλλαγμένη από την πολιτική; Έχει μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα η οργάνωσή σας; Προέρχονται οι διδασκαλίες σας από τον Θεό ή από ανθρώπους; Εφαρμόζουν τα άτομα στα κεντρικά σας γραφεία αυτά που διδάσκουν;» Κατόπιν ρώτησε: «Αν η οργάνωσή σας πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις, θα είχατε την καλοσύνη να με διδάξετε την Αγία Γραφή;» Τι ανακούφιση ήταν για αυτόν όταν τελικά απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη! (Αποκ. 18:4) Ο ίδιος λέει: «Τώρα που είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και διδάσκω σε άλλους την οδό του αληθινού Θεού, νιώθω ακριβώς όπως αναγράφεται στις Παροιμίες: “Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και εκείνος δεν προσθέτει πόνο σε αυτήν”».—Παρ. 10:22.

Διάσημοι καλλιτέχνες και μουσικοί, ένας γελοιογράφος, ένας παλαιστής σούμο και επαγγελματίες ποδηλάτες έχουν όλοι εγκαταλείψει την προηγούμενη δόξα τους. Διάφοροι επαγγελματίες, λόγου χάρη γιατροί, ένας διακεκριμένος καλλιγράφος και δικηγόροι έχουν δει το φως της αλήθειας και χρησιμοποιούν τις επιδεξιότητές τους για να προάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας. Πρώην γκάνγκστερ, κακοποιοί, αστυνομικοί και πολιτικοί συγκατοικούν ειρηνικά με τους πνευματικούς αδελφούς τους. (Ησ. 11:6-9) Βουδιστές καλόγεροι, Σιντοϊστές ιερείς και μια γυναίκα η οποία είχε ιδρύσει τη δική της θρησκεία έχουν όλοι βγει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. (Αποκ. 18:2) Δάσκαλοι, εξέχοντες Ιάπωνες επιχειρηματίες και τεχνίτες με διάφορες επιδεξιότητες συνεργάζονται σε θεοκρατικά προγράμματα. Η οργάνωση του Ιεχωβά έχει αυξηθεί ώστε να περιλαμβάνει κάθε είδους ανθρώπους οι οποίοι βοηθήθηκαν να “ντυθούν τη νέα προσωπικότητα που δημιουργήθηκε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα”.—Εφεσ. 4:24.

Ενθουσιώδες Σκαπανικό Πνεύμα

Παρ’ όλο που ο τομέας συρρικνώνεται και η θρησκευτική απάθεια αυξάνεται, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός για την υπηρεσία σκαπανέα. Την άνοιξη, όταν μεγάλοι αριθμοί βοηθητικών σκαπανέων ενώνονται με τις τάξεις των σκαπανέων, ο συνολικός αριθμός όλων των σκαπανέων ανέρχεται σε περισσότερο από το 50 τοις εκατό των ευαγγελιζομένων. Το Μάρτιο του 1997, 108.737 άτομα έκαναν σκαπανικό.

Ένα ερώτημα το οποίο γίνεται συχνά είναι: «Γιατί υπάρχουν τόσοι σκαπανείς στην Ιαπωνία;» Φαίνεται ότι συμβάλλουν αρκετοί παράγοντες. Το θεμέλιο για τη μεταπολεμική αύξηση στην Ιαπωνία τέθηκε από ζηλωτές ιεραποστόλους, και οι γεμάτοι εκτίμηση σπουδαστές προσπαθούν να μιμηθούν εκείνους που τους διδάσκουν. (Λουκ. 6:40) Ως αποτέλεσμα, ο ζήλος για τη διακονία κληροδοτήθηκε στην επόμενη γενιά των μαθητών. Επίσης, αληθεύει γενικά ότι τα ιαπωνικά σπίτια είναι αρκετά λιτά, οπότε δεν απαιτούν πολύ χρόνο για τη συντήρησή τους, και η ζωή των ανθρώπων παραμένει, στο μεγαλύτερο μέρος της, παραδοσιακά απλή. Αυτό καθιστά πιο εύκολο για τις νοικοκυρές το να δίνουν προτεραιότητα σε πνευματικά συμφέροντα. (Ματθ. 6:22, 33) Επιπρόσθετα, το κλίμα στην Ιαπωνία είναι γενικά ήπιο, και οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στη χώρα είναι ευνοϊκές.

Το πολιτιστικό παρελθόν και τα εθνικά χαρακτηριστικά φαίνεται ότι είναι ένας ακόμη παράγοντας. Σε γενικές γραμμές, οι Ιάπωνες υπακούν στις κατευθύνσεις, ανταποκρίνονται στην ομαδική ενθάρρυνση και είναι ενθουσιώδεις στην εργασία που κάνουν. Θίγοντας αυτό το σημείο, ο Σίνισι Τοχάρα, ένας Ιαπωνοαμερικανός ο οποίος ήταν από τους πρώτους ιεραποστόλους που ήρθαν στην Ιαπωνία μεταπολεμικά, είπε: “Οι πιλότοι καμικάζι πέθαιναν για τον αυτοκράτορα ρίχνοντας τα αεροσκάφη τους πάνω στα πολεμικά πλοία του εχθρού. Αν οι Ιάπωνες είναι τόσο πιστοί σε ανθρώπινους κυρίους, τι θα κάνουν αν βρουν τον αληθινό Κύριο, τον Ιεχωβά;” Ναι, η σφοδρή επιθυμία που έχουν να ευαρεστούν τον Ιεχωβά είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από κάθε αίτηση για σκαπανικό.

Γονείς που Κάνουν Σκαπανικό

Ποιοι είναι οι σκαπανείς; Η πλειονότητα είναι αδελφές, οι περισσότερες από τις οποίες είναι παντρεμένες και έχουν παιδιά. Πολλές κάνουν σκαπανικό χωρίς πνευματική υποστήριξη από τους μη ομόπιστους συζύγους και συγγενείς.

«Όταν άρχισα να κάνω σκαπανικό, η μικρότερη κόρη μου ήταν μερικών μηνών», λέει η Μούτσουκο από τη Φουτζισάβα, η οποία κάνει σκαπανικό επί 20 και πλέον χρόνια. «Ο άντρας μου, ο οποίος εργαζόταν σε τράπεζα, συνήθως γύριζε στο σπίτι αφού εμείς επιστρέφαμε από τις βραδινές μας συναθροίσεις. Αν και απαιτούσε πολύ μεγάλο κόπο, ήθελα να συνεχίσω το σκαπανικό μου». Ανταμείφθηκε όταν και τα τρία παιδιά της ενώθηκαν μαζί της στην υπηρεσία σκαπανέα μόλις τελείωσαν το λύκειο. Ύστερα από πολλά χρόνια εναντίωσης και, αργότερα, αδιαφορίας, άρχισε να αλλάζει και ο άντρας της. Πόσο χάρηκε η Μούτσουκο όταν άκουσε στην εκκλησία το γιο της να εκφωνεί το πρώτο μισό μιας δημόσιας ομιλίας και κατόπιν να ακολουθεί ο άντρας της, ο οποίος εκφώνησε την υπόλοιπη!

Και οι πατέρες που είναι σκαπανείς ασκούν θαυμάσια επιρροή. Ο Χισάτακα γνώριζε ότι ο πατέρας του είχε αφήσει τη θέση του ως καθηγητή πληροφορικής για να μπορέσει να κάνει σκαπανικό. Τον καιρό που ο Χισάτακα ήταν μαθητής δημοτικού, στις καλοκαιρινές διακοπές ο πατέρας του τον έπαιρνε μαζί του στην εργασία του, κάνοντας διανομή γάλακτος νωρίς το πρωί. «Καθώς ο ήλιος ανέτελλε και ο ουρανός γέμιζε με υπέροχα αχνοκόκκινα χρώματα», θυμάται ο Χισάτακα, «ο πατέρας μού εξέφραζε τα ενδόμυχα αισθήματά του γύρω από το πόσο ανταμειφτικό είναι να υπηρετεί κάποιος τον Ιεχωβά ολόψυχα. Το να τον βλέπω να κοπιάζει με χαρά για τον Ιεχωβά με συγκίνησε περισσότερο από οποιαδήποτε λόγια». Ο Χισάτακα υπηρετεί τώρα ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Εμπίνα.

Σώθηκε από το Καρόσι

«Αν πεθαίνεις για δουλειά, πήγαινε σε ιαπωνική εταιρία», λένε μερικοί χαριτολογώντας. Αυτό συμβαίνει επειδή ο συνηθισμένος Ιάπωνας οικογενειάρχης είναι εξαιρετικά αφοσιωμένος στην εργασία του και αφιερώνει πάρα πολλές ώρες στον τόπο της εργασίας του. Ωστόσο, πολλοί πατέρες, που κάποτε μπορούσαν να δουλεύουν μέχρι θανάτου (καρόσι), είναι τώρα αφιερωμένοι, όχι σε κάποια κοσμική εταιρία, αλλά στον Ιεχωβά Θεό και έχουν ενωθεί με την οικογένειά τους στην υπηρεσία σκαπανέα.

Ο Σούντζι από την περιοχή του Κόμπε, ο οποίος εργαζόταν κάποτε σε μια μεγάλη οικοδομική επιχείρηση, λέει: «Αυτό που με ωθούσε ήταν η προσκόλλησή μου στην επιχείρησή μου και το πάθος της επιτυχίας. Όταν τα εργοτάξια ήταν μακριά από το σπίτι, επέστρεφα στην οικογένειά μου το πολύ για το σαββατοκύριακο». Πώς άλλαξαν όλα αυτά; Ο ίδιος απαντάει: «Φοβόμουν το θάνατο και στενοχωριόμουν για το τι θα συνέβαινε στην οικογένειά μου σε περίπτωση που πέθαινα. Αναρωτιόμουν γιατί η γυναίκα μου και ο γιος μου ήταν πάντοτε τόσο χαρούμενοι όταν έβγαιναν για κήρυγμα». Καθώς ο Σούντζι βοηθούσε την τοπική εκκλησία σε τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούσαν την οικοδόμηση της Αίθουσας Βασιλείας τους, ένας πρεσβύτερος τον ενθάρρυνε να κάνει Γραφική μελέτη. Αυτό έγινε, και τώρα μοιράζεται με την οικογένειά του τη χαρά της υπηρεσίας τακτικού σκαπανέα. Απολαμβάνει επίσης την υπηρεσία του ως μέλος μιας Περιφερειακής Επιτροπής Οικοδόμησης.

Οι κεφαλές οικογενειών χρειάζεται να έχουν πραγματική πίστη και αυτοθυσιαστικό πνεύμα για να εγκαταλείψουν αυτό που θεωρούσαν εξασφαλισμένη, εφ’ όρου ζωής επαγγελματική απασχόληση και κατόπιν να πάνε να εργαστούν σε κάπως άστατες εργασίες μερικής απασχόλησης προκειμένου να εξοικονομήσουν τον απαιτούμενο χρόνο για τη διακονία σκαπανέα. Ο πατέρας του Μιτσούνομπου από το νομό Τσίμπα άλλαξε την εργασία του. Στη μεγάλη εταιρία όπου εργαζόταν κάποτε και στην οποία οι πρώην συνάδελφοί του είχαν προαχθεί σε διοικητικές θέσεις, εκείνος πήγαινε από γραφείο σε γραφείο μαζεύοντας χαρτί για ανακύκλωση. Με αληθινή εκτίμηση, ο Μιτσούνομπου λέει: «Πόσο ευγνωμονώ τους γονείς μου, οι οποίοι με δίδαξαν προσωπικά να εκτιμώ το θησαυρό της υπηρεσίας σκαπανέα, βοηθώντας με κατ’ αυτόν τον τρόπο να την κάνω και δική μου σταδιοδρομία!» Εκείνοι που κάνουν τέτοιες προσαρμογές στη ζωή έχουν την πεποίθηση ότι τα οικονομικά οφέλη είναι απλώς προσωρινά και ότι οι πνευματικοί θησαυροί έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία.—Ματθ. 6:19-21.

Πρόσεχε για να Ζήσεις Περισσότερο!

Μερικοί που επιθυμούν διακαώς να κάνουν το καλύτερο που μπορούν στην υπηρεσία του Ιεχωβά έχουν υπερπηδήσει σοβαρά προβλήματα υγείας. «Στην καλύτερη περίπτωση, θα ζήσεις για να δεις το γιο σου να μεγαλώνει. Ποτέ να μην κουράζεσαι υπερβολικά και πρόσεχε όσο μπορείς για να ζήσεις περισσότερο». Αυτά είπε ο γιατρός που διέγνωσε την καρδιοπάθεια από την οποία έπασχε η Γιάεκο Όνο. Ο γιος της ήταν τότε τριών ετών. «Πώς πρέπει να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου ώστε να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη;» αναρωτιόταν καθώς επέστρεφε στο σπίτι από το νοσοκομείο. Μέχρι να φτάσει σπίτι, είχε πάρει την απόφαση να γίνει σκαπάνισσα. Όταν το έμαθαν οι συγγενείς της ανησύχησαν, αλλά αυτό δεν τη μετέπεισε. Η ίδια λέει: “Άρχισα να κάνω σκαπανικό το Σεπτέμβριο του 1978. Δεν γνώριζα τότε ότι ήμουν έγκυος. Η μητέρα μου αρρώστησε σοβαρά. Η δική μου κατάσταση χειροτέρεψε. Ωστόσο, τα λόγια του Ιησού μού έδιναν θάρρος: «Αν υπάρχει πίστη στο μέγεθος ενός κόκκου σιναπιού, μπορεί να μετακινηθεί βουνό». (Ματθ. 17:20) Αποφάσισα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα”.

Ύστερα από 17 χρόνια, η Γιάεκο είπε: «Νιώθω τους βραχίονες του Ιεχωβά να με παρηγορούν και να με προστατεύουν». Τα προβλήματα μερικές φορές την καταβάρυναν, αλλά αναπολούσε τις ευλογίες που έδινε ο Ιεχωβά και αυτό τη βοηθούσε να υπομένει. Ο σύζυγός της, επηρεασμένος από το ζήλο της, άρχισε να κάνει μελέτη. Και η χαρά της κορυφώθηκε όταν απαντήθηκαν οι ένθερμες προσευχές της και αυτός έγινε ο σύντροφός της στο σκαπανικό!

Τέτοια αξιόλογα παραδείγματα είναι οι σκαπανείς στην Ιαπωνία. Πολλοί ακόμη θα μπορούσαν να αναφερθούν—άτομα σαν τον αδελφό που ήταν παράλυτος από το λαιμό και κάτω αλλά αποτελούσε μόνιμη πηγή ενθάρρυνσης για τους άλλους καθώς υπηρετούσε ως σκαπανέας κυρίως μέσω αλληλογραφίας, την αδελφή που γεννήθηκε στην αρχή του αιώνα και αφιέρωσε τα τελευταία 13 χρόνια της, μέχρι το 1994, κάνοντας έργο ως σκαπάνισσα σε μια περιοχή αποκλεισμένη από τα χιόνια, και τον τυφλό πρεσβύτερο που μετακόμισε σε μια κωμόπολη για να κάνει σκαπανικό και να βοηθήσει τη μικρή εκκλησία που βρισκόταν εκεί. Όλοι αυτοί, σαν τους πιστούς μάρτυρες του παρελθόντος, αν και είχαν σωματικές αδυναμίες, «καταστάθηκαν δυνατοί» από τον Θεό για να κάνουν το θέλημά του.—Εβρ. 11:32-34.

Η Μετάφραση Νέου Κόσμου στην Ιαπωνική

Σε όλο τον κόσμο, η χρήση της Αγίας Γραφής στη δημόσια διακονία αποτελεί διακριτικό γνώρισμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην Ιαπωνία οι ευαγγελιζόμενοι επιθυμούσαν ζωηρά να αποκτήσουν μια ευκολονόητη Αγία Γραφή στη σύγχρονη ιαπωνική, η οποία να είναι ακριβής. Πολλοί δεινοπαθούσαν να καταλάβουν την κλασική έκδοση. Παρά τις όμορφες εκφράσεις της και τη συνεπή χρήση του ιερού ονόματος του Θεού, ήταν δύσκολο για όσους πήγαν στο σχολείο μεταπολεμικά να κατανοήσουν την απαρχαιωμένη σύνταξή της. Γι’ αυτό, τον Ιανουάριο του 1970 οι αδελφοί στο τμήμα χάρηκαν πάρα πολύ όταν έλαβαν μια επιστολή από τα κεντρικά γραφεία η οποία τους εξουσιοδοτούσε να μεταφράσουν το ελληνικό τμήμα της Μετάφρασης Νέου Κόσμου στην ιαπωνική.

Τρία χρόνια αργότερα, στη Διεθνή Συνέλευση «Θεία Νίκη» στην Οσάκα, ένα πλήθος 31.263 ατόμων χειροκρότησαν με ασυγκράτητη χαρά όταν ο Λάιμαν Σουίνγκλ, από το Κυβερνών Σώμα, ανακοίνωσε την κυκλοφορία της ιαπωνικής έκδοσης της Μετάφρασης Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Εννιά χρόνια αφότου κυκλοφόρησε, είχαν διανεμηθεί 1.140.000 αντίτυπα, περίπου 75 φορές περισσότερα από τον αριθμό των ευαγγελιζομένων που υπήρχαν στην Ιαπωνία όταν εκδόθηκε αρχικά. Εκείνη η Αγία Γραφή τυπώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν απείχε πολύ ο καιρός κατά τον οποίο η εκτύπωση και η βιβλιοδεσία θα γίνονταν στις εγκαταστάσεις μας στην Ιαπωνία.

Μπορούσαν να Βελτιωθούν οι Τόποι Συναθροίσεων;

Καθώς ο αριθμός των εκκλησιών εξακολουθούσε να πολλαπλασιάζεται σε όλη την Ιαπωνία, γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη για κατάλληλους τόπους συναθροίσεων. Πριν από τη δεκαετία του 1970, πολύ λίγες εκκλησίες είχαν ιδιόκτητους χώρους συναθροίσεων. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 είχε γίνει η αφιέρωση μόνο εννιά Αιθουσών Βασιλείας. Οι περισσότερες εκκλησίες συναθροίζονταν σε νοικιασμένες αίθουσες ή σε ιδιωτικά σπίτια.

Η Άι Νακαμούρα, μια αδελφή από το Χιρόσακι, θυμάται πόσο άβολο ήταν να συναθροίζονται εδώ και εκεί: «Γύρω στο 1963, νοικιάζαμε την Αίθουσα Επιμόρφωσης της πόλης κάθε σαββατοκύριακο, και όταν δεν ήταν διαθέσιμη η αίθουσα, η εκκλησία των 15 περίπου ατόμων ερχόταν στο σπίτι μου για τις συναθροίσεις. Κάθε φορά που είχαμε συνάθροιση, έπρεπε να συνδράμουμε όλοι, μεταφέροντας τα περιοδικά, τα έντυπα, το αναλόγιο και ούτω καθεξής». Οι νοικιασμένες αίθουσες πολλές φορές μύριζαν έντονα τσιγάρο και υπήρχαν επίσης μέσα σε αυτές πολιτικά και θρησκευτικά σλόγκαν και αντικείμενα. Αυτά δεν ταίριαζαν καθόλου με το πνευματικό περιεχόμενο των συναθροίσεων των Μαρτύρων.

Η Μόλι Χέρον και η Λόις Ντάιερ θυμούνται την αίθουσα που νοίκιασαν στο Κιότο για τις συναθροίσεις. Ήταν μια αίθουσα με τατάμι, δηλαδή με ψάθινο δάπεδο, στο δεύτερο όροφο ενός καταστήματος. Υπήρχαν και άλλες αίθουσες στις δυο πλευρές. Από τη μια πλευρά παραδίδονταν μαθήματα σαμισέν, ενός ιαπωνικού εγχόρδου· από την άλλη υπήρχαν άντρες που έπαιζαν γκο, ένα ιαπωνικό επιτραπέζιο παιχνίδι που μοιάζει με ντάμα. «Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία, προσπαθούσαμε να διεξάγουμε τη Μελέτη Σκοπιάς. Τέτοιες αίθουσες ήταν διαθέσιμες εκείνη την εποχή», είπε η Λόις Ντάιερ. Επειδή δεν είχαμε κάποιο μόνιμο τόπο συναθροίσεων όπως είχαν οι άλλες θρησκευτικές ομάδες, οι άνθρωποι πίστευαν ότι αποτελούσαμε απλώς κάποια ασήμαντη, παροδική αίρεση.

Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1970, καθώς αυξανόταν ραγδαία ο αριθμός των νέων εκκλησιών, οι αδελφοί έψαξαν να βρουν κτίρια τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ως Αίθουσες Βασιλείας. Τον Ιούλιο του 1974, οι 646 εκκλησίες χρησιμοποιούσαν σχεδόν 200 Αίθουσες Βασιλείας σε όλη τη χώρα. Η αφιέρωση των 134 από αυτές είχε γίνει κατά τη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1974 και μόνο.

Αν και οι αδελφοί μας είχαν οικονομικούς περιορισμούς, η εφευρετικότητά τους ήταν απεριόριστη. Για παράδειγμα, στο νησί Καϊούσου, η Εκκλησία Κιτακαϊούσου Γουακαμάτσου έχτισε μια Αίθουσα Βασιλείας 130 τετραγωνικών σε ένα οικόπεδο το οποίο παραχώρησε κάποιος ντόπιος ευαγγελιζόμενος. Η εκκλησία προμηθεύτηκε δωρεάν ξυλεία και κεραμίδια από πέντε σπίτια τα οποία επρόκειτο να κατεδαφιστούν. Πήραν επίσης δωρεάν ξυλεία από κάποια δημόσια λουτρά που ήταν πια εκτός λειτουργίας. Τα μόνα υλικά οικοδόμησης που αγόρασαν ήταν για τα μέρη τα οποία θα φαίνονταν μετά την αποπεράτωση της αίθουσας. Πήραν δωρεάν καθίσματα από μια γειτονική αίθουσα κινηματογράφου που έκλεισε, τα έβαψαν και τα τοποθέτησαν στην αίθουσα. Ύστερα από έξι μήνες σκληρής εργασίας, οι αδελφοί είχαν μια υπέροχη Αίθουσα Βασιλείας.

Επειδή οι τιμές των οικοπέδων ήταν εξωφρενικές, μερικοί Μάρτυρες οι οποίοι είχαν ακίνητα σε αστικές περιοχές κατεδάφισαν τα σπίτια τους και τα ξανάχτισαν φτιάχνοντας μια Αίθουσα Βασιλείας στο ισόγειο και την κατοικία τους στον πρώτο όροφο.

Οικοδόμηση Νέου Τμήματος για την Κάλυψη των Αναγκών

Ακριβώς όπως μεγαλώνει ένα παιδί συνεχώς και δεν του κάνουν τα ρούχα του, έτσι και οι εγκαταστάσεις που χρησιμοποιεί το τμήμα της Ιαπωνίας χρειάστηκε επανειλημμένα να επεκταθούν ώστε να ανταποκρίνονται στην αύξηση του αριθμού των Μαρτύρων στη χώρα. Το 1971 καταρτίστηκαν σχέδια για την οικοδόμηση ενός τριώροφου εργοστασίου και ενός πενταώροφου Οίκου Μπέθελ στο Νουμάζου, με θέα το πανέμορφο όρος Φούτζι.

Αρχικά, τα κτίρια του εργοστασίου χρησιμοποιούνταν κυρίως για την εκτύπωση της ιαπωνικής έκδοσης της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Σε σχέση με αυτό, η εκτύπωση του ειδικού τεύχους 8 Οκτωβρίου 1972 του Ξύπνα! στο νεοεγκαταστημένο περιστροφικό πιεστήριο 40 τόνων Τόκιο Κικάι αποτέλεσε ορόσημο. Αυτό ήταν το πρώτο περιοδικό που παρήγαγαν οι αδελφοί μας στο τυπογραφείο μας στο Νουμάζου. Αλλά η ομάδα που ασχολούνταν με το πιεστήριο είχε πολλά να μάθει. Μερικές φορές αναρωτιούνταν αν θα μπορούσαν ποτέ να χειριστούν σωστά το πιεστήριο. «Εκείνον τον καιρό», λέει ένας αδελφός από αυτή την ομάδα, «μερικά γράμματα είχαν τόσο μελάνι που θα μπορούσε κάποιος να τα διαβάσει με την αφή!» Άλλοι χαρακτήρες ήταν αχνοί ή μουντζουρωμένοι. Ωστόσο, καθώς οι αδελφοί αποκτούσαν πείρα, βελτιωνόταν σταθερά η ποιότητα της εκτύπωσης και αυξανόταν ο αριθμός των περιοδικών που δίνονταν στη διακονία αγρού.

Όταν ο αδελφός Νορ μίλησε στο πρόγραμμα αφιέρωσης το οποίο διεξάχθηκε για τις εγκαταστάσεις του τμήματος στο Νουμάζου το 1973, οι φιλοξενούμενοι συγκεντρώθηκαν στον άδειο χώρο που υπήρχε στον τρίτο όροφο του νέου εργοστασίου. Αναφερόμενος στο σκοπό για τον οποίο θα χρησιμοποιούνταν εκείνος ο όροφος, ο αδελφός Νορ είπε: «Αυτός ο άδειος χώρος αντιπροσωπεύει την πίστη σας. Πιστεύουμε ότι θα χρειαστούμε αυτόν το χώρο σε ένα-δύο χρόνια. Η οργάνωση του Θεού προχωρεί, και το κάνει αυτό με ταχύτατο ρυθμό».

Όπως είχε προβλέψει ο αδελφός Νορ, ο χώρος σύντομα χρησιμοποιήθηκε. Το 1974 χρειάζονταν δύο ακόμη κτίρια—το ένα για αποθήκευση και το άλλο για να στεγάσει τους εθελοντές. «Αυτό ήταν το πρώτο έργο οικοδόμησης που ανέλαβαν εξ ολοκλήρου οι Μάρτυρες της Ιαπωνίας», λέει ο Τόσιο Χόνμα. «Ανησυχούσαμε λίγο για το αν θα είχαμε αρκετούς έμπειρους εργάτες ή όχι. Ο Θεός μάς ευλόγησε προμηθεύοντας ανθρώπους σαν τον Ταντάζο Φουκαγιάμα, ο οποίος ήταν εργοδηγός με πάνω από 30 χρόνια πείρας από την εργασία του στην εταιρία ενός εργολάβου μεγάλων οικοδομών».

Ύστερα από χρόνια κοσμικής εργασίας μακριά από το σπίτι, ο Ταντάζο είχε μόλις παραιτηθεί από τη δουλειά του για να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην οικογένειά του. Γι’ αυτό, ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματά του όταν του ζητήθηκε να σκεφτεί αν μπορούσε να πάει στο Νουμάζου προκειμένου να επιβλέψει την επέκταση του Μπέθελ. Μήπως θα χρειαζόταν να αφήσει πάλι την οικογένειά του; «Όχι!» απάντησε το τμήμα. Προσκλήθηκε επίσης η σύζυγός του και οι δυο γιοι του, ηλικίας 18 και 20 ετών.

Αν και τα κτίσματα τότε ήταν σχετικά μικρά σε σύγκριση με εκείνα που θα ακολουθούσαν, αυτό το οικοδομικό έργο βοήθησε τους αδελφούς να αποκτήσουν πείρα καθώς και την πεποίθηση ότι, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, θα μπορούσαν να αναλάβουν ακόμη μεγαλύτερα έργα.

Ντόπιοι Αδελφοί Αναλαμβάνουν Μεγαλύτερες Ευθύνες

Τον Απρίλιο του 1975, ο Λόιντ Μπάρι, ο οποίος υπηρετούσε ως επίσκοπος τμήματος από το 1952, έφυγε από την Ιαπωνία για να υπηρετήσει ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Είχε συμμετάσχει με ζήλο στο έργο βλέποντας τη θεοκρατική οργάνωση να αυξάνει από 8 ευαγγελιζομένους το 1949 σε 30.000 και πλέον ζηλωτές διαγγελείς της Βασιλείας. Μετά την αναχώρησή του, η επίβλεψη του τμήματος ανατέθηκε στον Τόσιο Χόνμα, έναν Ιάπωνα αδελφό ο οποίος υπηρετούσε τότε ως επίσκοπος εργοστασίου.

Σχετικά με τις ικανότητες του αδελφού Χόνμα, ο βοηθός του στο εργοστάσιο είπε: «Ο Τόσιο δεν ήταν άτομο που καθόταν περιμένοντας να του πει κάποιος με την παραμικρή λεπτομέρεια πώς να προχωρήσει. Μπορούσες να του δώσεις μια δουλειά και να του πεις: “Θα εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση”, και τότε εκείνος έπαιρνε τη σκυτάλη και έτρεχε. Ήταν καλός οργανωτής και παρακινούσε τους άλλους να δραστηριοποιηθούν».

Μια ακόμη οργανωτική αλλαγή έλαβε χώρα το Φεβρουάριο του 1976. Σε ενότητα με όλα τα άλλα τμήματα στον κόσμο, η επίβλεψη του τμήματος της Ιαπωνίας ανατέθηκε πλέον σε μια επιτροπή αδελφών και όχι σε κάποιον επίσκοπο τμήματος. Τα πέντε άτομα που διορίστηκαν αρχικά ήταν οι Τόσιο Χόνμα, ως συντονιστής, Μασαταρό Όντα, Σίγκεο Ικεχάτα, Κιτσιρό Τανάκα και Τζέιμς Μαντς. Οι Ιάπωνες αδελφοί δέχτηκαν αμέσως αυτή τη νέα διευθέτηση διότι είναι πολύ εξοικειωμένοι με την ιδέα της ομαδικής εργασίας και την επιδίωξη κοινής συναίνεσης στη λήψη αποφάσεων. Ένα από τα μέλη της επιτροπής παρατήρησε αργότερα: «Με τη διευθέτηση της Επιτροπής του Τμήματος, οι αδελφοί αποβλέπουν σε μια ομάδα ώριμων αδελφών οι οποίοι ενεργούν ως εκπρόσωποι της οργάνωσης. Ως αποτέλεσμα, η προσοχή των αδελφών κατευθύνεται στην οργάνωση του Θεού και όχι σε ένα άτομο». Όταν πρέπει να ληφθεί κάποια βαρυσήμαντη απόφαση, αυτή η διευθέτηση εξασφαλίζει το γεγονός ότι μια ομάδα πνευματικών αντρών με διαφορετικό παρελθόν και ικανότητες θα εξετάσουν το θέμα επιζητώντας την κατεύθυνση τόσο του αγίου πνεύματος όσο και του Λόγου του Θεού.

Τον Ιανουάριο του 1983, έγινε συντονιστής ο Μασαταρό Όντα, ο οποίος υπηρετούσε στο Μπέθελ από το Φεβρουάριο του 1960. Αυτός αντικατέστησε τον αδελφό Χόνμα, ο οποίος είχε τώρα να μεγαλώσει ένα γιο δύο ετών. Μερικά άλλα άτομα που υπηρέτησαν για κάποιο διάστημα στην Επιτροπή του Τμήματος από τότε και ύστερα είναι οι Ριόσουκε Φουτζιμότο, Πέρσι Ισλαούμπ, Ιζάμου Σουγκιούρα, Γιοσίχιρο Ναγκασάκι, Μακοτό Νακατζίμα, Κέντζι Μιμούρα και Ρίτσαρντ Μπέιλι. Τώρα υπηρετούν εφτά αδελφοί στην Επιτροπή του Τμήματος. Καθώς επεκτείνεται το έργο, ο καθένας από αυτούς τους αδελφούς προσφέρει ταπεινά τις ικανότητές του με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας του Θεού σε αυτό το τμήμα του παγκόσμιου αγρού.

«Σε αυτό το σημείο, καθώς αναπολούμε το παρελθόν», παρατηρεί ο αδελφός Όντα, «μπορούμε να δούμε τη θεϊκή σοφία που εκδηλώθηκε σε σχέση με τη διευθέτηση της επιτροπής. Από το 1976, όταν εγκαινιάστηκε η διευθέτηση της επιτροπής, το έργο έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να το κατευθύνει μόνος του. Ο Ιεχωβά έδωσε στο Κυβερνών Σώμα τη σοφία να αναθέσει την ευθύνη σε πολλούς αδελφούς, και με αυτόν τον τρόπο δεν έχει παρεμποδιστεί η ομαλή ροή του έργου».

Ντόπιοι Αδελφοί Οργανώνουν Συνελεύσεις

Με παρόμοιο τρόπο, στη δεκαετία του 1970 η ευθύνη σχετικά με την οργάνωση των συνελεύσεων άρχισε να ανατίθεται σε ντόπιους Μάρτυρες. Ένας από τους πρώτους Ιάπωνες επισκόπους περιφερείας που υπηρέτησε ως επίσκοπος συνέλευσης ήταν ο Τάκασι Άμπε. Αυτός είχε αποκτήσει πολύτιμη πείρα καθώς συνεργαζόταν με ιεραποστόλους όπως ήταν ο Πέρσι Ισλαούμπ. Ο Πέρσι ήταν επίσκοπος συνέλευσης στη Διεθνή Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη», η οποία διεξάχθηκε στο Στάδιο Ποδηλασίας Κοράκουεν του Τόκιο το 1969. Δυο χρόνια αργότερα, ο αδελφός Άμπε υπηρέτησε ως επίσκοπος συνέλευσης στην πανεθνική συνέλευση η οποία διεξάχθηκε στο ίδιο στάδιο. Με την εμπειρία που είχε αποκτήσει από τη συνέλευση του 1969, όλα πήγαν καλά. Αλλά επρόκειτο να ακολουθήσουν μεγαλύτερες ευθύνες.

Το 1973 η Εταιρία διόρισε τον αδελφό Άμπε επίσκοπο συνέλευσης για την πενθήμερη Διεθνή Συνέλευση «Θεία Νίκη», η οποία επρόκειτο να λάβει χώρα στην Οσάκα. Αναμενόταν να παρευρεθούν περίπου 30.000 άτομα, περιλαμβανομένων και 400 ξένων εκπροσώπων. Πώς αντέδρασε ο αδελφός; Ο ίδιος θυμάται: «Όταν έλαβα την επιστολή διορισμού, αρρώστησα βαριά και έμεινα πολλές μέρες στο κρεβάτι, μη μπορώντας ούτε να ανασηκωθώ. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πόσο δύσκολη ήταν η διοργάνωση όλων των τμημάτων της συνέλευσης. Πόση χαρά ένιωσα όταν, λίγους μήνες πριν από τη συνέλευση, η Εταιρία μού έστειλε το βιβλιάριο Οργάνωση Συνελεύσεων Περιφερείας! Ακολουθώντας οδηγίες που ήταν βασισμένες στην Αγία Γραφή, λύσαμε πολλά προβλήματα».

Ένα από τα άμεσα προβλήματα ήταν να εξασφαλιστούν επαρκείς θέσεις για όλους τους εκπροσώπους. Η συνέλευση επρόκειτο να διεξαχθεί στην Πλατεία των Φεστιβάλ, στο Πάρκο της Έκθεσης Expo (1970) στην Οσάκα, αλλά σε αυτή την πλατεία δεν υπήρχαν ούτε καθίσματα ούτε εξέδρα. Ζητήθηκαν πληροφορίες από τις γύρω εκκλησίες σχετικά με τη δυνατότητα ενοικίασης πτυσσόμενων καθισμάτων για τη συνέλευση. Σε μια πόλη, οι αδελφοί ήρθαν σε επαφή με όλους τους διευθυντές σχολείων. Επίσης ρωτήθηκε ο πρόεδρος της μεγαλύτερης κατασκευαστικής εταιρίας ηλεκτρικών ειδών στην Ιαπωνία αν η εταιρία του θα ήταν διατεθειμένη να νοικιάσει καθίσματα στη συνέλευση. Ένας εκπρόσωπος της εταιρίας συναντήθηκε με τον επίσκοπο συνέλευσης για να συζητήσουν αυτό το αίτημα. Αν και η εταιρία δεν είχε επιπλέον πτυσσόμενα καθίσματα για να τα νοικιάσει, συνεισέφερε με προθυμία χρήματα για την ενοικίαση 5.000 καθισμάτων. Χρειάζονταν, όμως, και άλλα καθίσματα. Ποια ήταν η λύση; Η κατασκευή πάγκων με υλικά από σκαλωσιές, τα οποία νοικιάστηκαν από μια οικοδομική εταιρία. Οι πάγκοι ολοκληρώθηκαν λίγες μέρες πριν από τη συνέλευση, και ένα ακροατήριο 31.263 ατόμων άκουσε τη δημόσια ομιλία. Λόγω της συνεχούς αύξησης, αυτή ήταν η τελευταία φορά που κατέστη δυνατόν να συναχθούν σε μία συνέλευση όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία και στην Οκινάβα.

Πέντε μέλη του Κυβερνώντος Σώματος, καθώς και ο επίσκοπος εργοστασίου από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν, παρευρέθηκαν στη συνέλευση και ενθάρρυναν το ακροατήριο. Άλλοι εκπρόσωποι ήρθαν από την Αυστραλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γουατεμάλα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νιγηρία, την Παπούα-Νέα Γουινέα και τη Χαβάη, προσδίδοντας στη συνέλευση αληθινά διεθνή χαρακτήρα.

Μετά τη συνέλευση στην Οσάκα, περισσότεροι ντόπιοι αδελφοί άρχισαν να επωμίζονται ευθύνες στη διοργάνωση συνελεύσεων. Έτσι, ήταν πιο εύκολο για τους αδελφούς να εξισορροπούν την προετοιμασία της συνέλευσης με τις άλλες ευθύνες τους. Επιπρόσθετα, οι περιοδεύοντες επίσκοποι μπορούσαν τώρα να συγκεντρώνονται στο διορισμό τους αντί να αφιερώνουν μήνες ολόκληρους στην προετοιμασία συνελεύσεων.

Οι Διεθνείς Συνελεύσεις «Νικηφόρος Πίστις» το 1978

Η τέταρτη διεθνής συνέλευση που διεξάχθηκε στην Ιαπωνία ήταν η πενθήμερη Συνέλευση «Νικηφόρος Πίστις» το 1978. Αυτή τη φορά, χρησιμοποιήθηκαν τέσσερις χώροι συνέλευσης για να εξυπηρετηθούν όλοι. Η κύρια συνέλευση, η οποία διεξάχθηκε στην Οσάκα, είχε έναν ανώτατο αριθμό 31.785 παρόντων, περιλαμβανομένων και 200 εκπροσώπων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, τη Γερμανία και την Ελβετία, καθώς και από άλλες χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Νότιας Αμερικής. Ήταν παρόντα και τρία μέλη του Κυβερνώντος Σώματος για να λάβουν μέρος στο πρόγραμμα της συνέλευσης.

Με την πάροδο των ετών, είχε καλλιεργηθεί ένα θαυμάσιο πνεύμα συνεργασίας. Οι αδελφοί ήταν πλήρως πεπεισμένοι ότι με τη βοήθεια του Ιεχωβά θα μπορούσαν να χειριστούν ακόμη μεγαλύτερους θεοκρατικούς διορισμούς.

Αίθουσα Μπόουλινγκ Μετατρέπεται σε Αίθουσα Συνελεύσεων

Έγινε φανερό ότι, εκτός από Αίθουσες Βασιλείας, οι αδελφοί είχαν ανάγκη από μεγαλύτερους και πιο σίγουρους χώρους συνελεύσεων. Στην αρχή της δεκαετίας του 1970, πολλοί δημόσιοι οργανισμοί δεν νοίκιαζαν τις εγκαταστάσεις τους σε θρησκευτικές ομάδες, και τα συμβόλαια που γίνονταν με γυμναστήρια θα μπορούσαν να ακυρωθούν την τελευταία στιγμή επειδή οι τοπικές αθλητικές συναντήσεις είχαν προτεραιότητα. Ο Χιρόφουμι Μοροχάσι, ο οποίος υπηρέτησε ως επίσκοπος συνέλευσης στην περιοχή του Τόκιο επί πολλά χρόνια, θυμάται κάποιο περιστατικό το οποίο υποκίνησε τους αδελφούς να αρχίσουν να ψάχνουν για τη δική τους Αίθουσα Συνελεύσεων. Ο ίδιος λέει: «Το 1974 καταθέσαμε 200.000 γιεν [περ. 190.000 δρχ.] για να χρησιμοποιήσουμε την αίθουσα ενός λούνα παρκ στην πόλη της Ογιάμα για τη συνέλευσή μας περιοχής. Αργότερα, το λούνα παρκ χρεοκόπησε. Δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ να πάρουμε πίσω την προκαταβολή και να βρούμε άλλο μέρος για τη συνέλευση». Τότε, ο Πέρσι Ισλαούμπ τούς έδειξε φωτογραφίες από ένα παλιό υφαντήριο στην Αυστραλία το οποίο είχε μετατραπεί σε μια όμορφη Αίθουσα Συνελεύσεων. Οι αδελφοί στο Τόκιο θεώρησαν ότι ήταν πια καιρός να δοκιμάσουν και αυτοί κάτι παρόμοιο.

Εντόπισαν μια αίθουσα μπόουλινγκ που δεν χρησιμοποιούνταν. Αυτή βρισκόταν στο Χιγκάσι-Ματσουγιάμα, στα περίχωρα του Τόκιο. Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου, ο οποίος δεν γνώριζε καθόλου τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, έγραψε σε μια οικογένεια που τον είχε φιλοξενήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους ζήτησε πληροφορίες για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έλαβε μια πολύ ευνοϊκή απάντηση, η οποία έλεγε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν η πιο αξιόπιστη θρησκευτική ομάδα που υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε και ύστερα τα πράγματα προχώρησαν πολύ ομαλά, και έγινε το συμβόλαιο.

Έτσι, το Δεκέμβριο του 1976 αποπερατώθηκε η πρώτη Αίθουσα Συνελεύσεων στην Ιαπωνία. Στο μεταξύ, ένα άλλο σημαντικό οικοδομικό έργο βρισκόταν σε πρόοδο.

Ο Ιεχωβά Κατευθύνει τη Μετακίνηση

Όταν έγινε η αφιέρωση της επέκτασης των εγκαταστάσεων στο Νουμάζου το 1977, υπήρχαν 40.000 και πλέον ευαγγελιζόμενοι. Το τμήμα πήρε την οδηγία να ψάξει για κάποιο κτήμα τρεις φορές μεγαλύτερο από εκείνο που υπήρχε στο Νουμάζου. Βρέθηκε ένα παλιό εργοστάσιο υφασμάτων στην Εμπίνα, μια τοποθεσία ανάμεσα στο Νουμάζου και στο Τόκιο, με έκταση περίπου 70 στρέμματα. Αυτό ήταν 16 φορές μεγαλύτερο από το οικόπεδο στο Νουμάζου. Αλλά θα ενέκρινε το Κυβερνών Σώμα κάτι τέτοιο σε μια χώρα όπου οι τιμές των οικοπέδων ήταν απίστευτα υψηλές; Αυτό το κτήμα θα στοίχιζε πάνω από δυο φορές το ποσό που πλήρωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Ρωσία για την αγορά της Αλάσκας το 1867. Για κάποιο διάστημα δεν υπήρχε απάντηση από τα κεντρικά γραφεία. «Τότε, ξαφνικά, ήρθε ο αδελφός Μπάρι από τη Νέα Υόρκη μαζί με τον Μαξ Λάρσον, τον επίσκοπο εργοστασίου της Εταιρίας στο Μπρούκλιν, για να δουν το κτήμα, και πήραμε την έγκριση», λέει ο Τόσιο Χόνμα. «Καθώς κοιτάζουμε τις αυξήσεις που είχαμε τα τελευταία 20 χρόνια, ευχαριστούμε τον Ιεχωβά που μας κατηύθυνε να αγοράσουμε εκείνο το τεράστιο κτήμα».

Τον Ιανουάριο του 1979 άρχισε η οικοδόμηση ενός διώροφου εργοστασίου, ενός κτιρίου για γραφεία, τριών κτιρίων κατοικιών με 161 δωμάτια του Μπέθελ, μιας Αίθουσας Βασιλείας και δυο μικρότερων κτιρίων για τα διάφορα εργαστήρια. Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα οικοδομικά προγράμματα που είχαν αναλάβει μέχρι τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οπουδήποτε στον κόσμο.

Πολλοί οικογενειάρχες οι οποίοι γνώριζαν οικοδομικές τέχνες άφησαν την προηγούμενη εργασία τους και μετακόμισαν μαζί με την οικογένειά τους στην Εμπίνα ή σε γειτονικές πόλεις για να λάβουν μέρος στο έργο οικοδόμησης. Ο Γιοσίακι Νίσιο ήταν ένας από αυτούς. Όταν έλαβε την πρώτη πρόσκληση για να συμμετάσχει στο έργο ως υδραυλικός, είχε μόλις μετακομίσει σε μια μικρή κωμόπολη στο νησί Σικόκου για να υπηρετήσει εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Επειδή τότε είχε τρία μικρά παιδιά, ήταν άνεργος και δεν είχε πολλά χρήματα, αρχικά αρνήθηκε. Όταν, όμως, έλαβε την τρίτη πρόσκληση με κατεπείγουσα επιστολή, θεώρησε ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που του έλεγε να πάει. Συζήτησε το θέμα με τη σύζυγό του, η οποία προσφέρθηκε να συντηρήσει την οικογένεια κατά την απουσία του. «Όταν έφτασα στο Μπέθελ, τότε κατάλαβα για πρώτη φορά ότι είχαν καλέσει και τους πέντε από εμάς! Ήταν απίστευτο!» θυμάται ο Γιοσίακι. Τα τρία παιδιά μεγάλωσαν και έγιναν σκαπανείς, και ο ένας από αυτούς υπηρετεί τώρα ως μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Εμπίνα.

«Ξανά και ξανά βλέπαμε τον Ιεχωβά να μας ανοίγει πόρτες σε σχέση με εκείνη την οικοδόμηση», θυμάται ο Τζέιμς Μαντς, εισηγητής της Επιτροπής Οικοδόμησης. «Μπροστά μας βρίσκονταν φαινομενικά αξεπέραστα τείχη. Οι νόμοι για τον έλεγχο της μόλυνσης στο νομό Κανάγκαβα ήταν από τους αυστηρότερους που υπήρχαν σε όλη τη χώρα. Μας ειπώθηκε να μη ρίξουμε ούτε μια σταγόνα βρώμικο νερό μέσα στο αυλάκι που διέσχιζε το οικόπεδο. Αλλά ο Ιεχωβά έφερε την έκβαση. Το παλιό εργοστάσιο που υπήρχε στο οικόπεδο κάποτε χρησιμοποιούσε νερό από τρία πηγάδια για να ψύχει τα μηχανήματά του. Το νερό αυτό κατέληγε σε κάποιο αυλάκι και χρησιμοποιούνταν για να ποτίζει τα σπαρτά των γειτόνων. Όταν οι γείτονες έμαθαν ότι αυτή η παροχή νερού επρόκειτο να κοπεί, πήγαν στην πολεοδομία και διαμαρτυρήθηκαν: “Τα σπαρτά μας εξαρτιούνται από το νερό εκείνου του κτήματος”. Έτσι, οι υπεύθυνοι της πολεοδομίας ανακάλεσαν την απόφασή τους και καθόρισαν μια ελάχιστη ποσότητα νερού που έπρεπε να ρίχνουμε στο αυλάκι κάθε μέρα για να προμηθεύουμε τους αγρότες. Εκτός από αυτό το βρώμικο νερό που έπεφτε στο αυλάκι αφού καθαριζόταν, χρειαζόταν επίσης να αντλούμε νερό από τα πηγάδια μας για να ικανοποιούμε τις ανάγκες των αγροτών».

Παρουσία του Φρέντερικ Φρανς, του τότε προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, έγινε η αφιέρωση των αποπερατωμένων κτιρίων στον Ιεχωβά στις 15 Μαΐου 1982. Ο Λόιντ Μπάρι και η σύζυγός του Μέλμπα ήταν επίσης παρόντες και συμμετείχαν στο πρόγραμμα αφιέρωσης. Καθώς ο αδελφός Μπάρι έπαιρνε συνέντευξη από 14 συμμαθητές του στη σχολή Γαλαάδ οι οποίοι είχαν σταλθεί στην Ιαπωνία αφού αποφοίτησαν από την 11η τάξη, το ακροατήριο μπορούσε να διαισθανθεί τη βαθιά αγάπη του για τους Ιάπωνες αδελφούς.

Πρόοδος Ποσοτική και Ποιοτική

Οι ευαγγελιζόμενοι συνέχιζαν να αυξάνονται· το ίδιο συνέβαινε και με τη ζήτηση για έντυπα. Τον Οκτώβριο του 1979, πριν ακόμη γίνει η αφιέρωση των εγκαταστάσεων της Εμπίνα, το τμήμα απέκτησε το πρώτο του περιστροφικό πιεστήριο όφσετ. Αυτό το πιεστήριο ζύγιζε 75 τόνους, είχε 20 μέτρα μήκος και μπορούσε να παράγει 300 τετράχρωμα περιοδικά το λεπτό. Κάλυπτε άραγε τις ανάγκες μας;

«Το 1981», θυμάται ο αδελφός Μαντς, «είχαμε μια επίσκεψη ζώνης από τον αδελφό Τζάρας. Αυτός παρατήρησε ότι εργαζόμασταν διπλές βάρδιες στο πιεστήριό μας και εισηγήθηκε να ζητήσουμε έγκριση για την αγορά δεύτερου πιεστηρίου. Εμείς διστάζαμε να ζητήσουμε δεύτερο πιεστήριο επειδή πιστεύαμε ότι ήταν πιο οικονομικό να χρησιμοποιούμε μόνο ένα. Ωστόσο, μέσα σε ένα μήνα λάβαμε οδηγίες από το Μπρούκλιν να παραγγείλουμε το δεύτερο περιστροφικό μας πιεστήριο όφσετ. Τότε δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Όταν όμως παραδόθηκε το πιεστήριο το Μάιο του επόμενου έτους, χρειάστηκε να αρχίσουμε αμέσως την παραγωγή ολόκληρης της Μετάφρασης Νέου Κόσμου στην ιαπωνική διότι επρόκειτο να τεθεί σε κυκλοφορία στις συνελεύσεις περιφερείας που θα άρχιζαν σε δύο μήνες μόνο. Σε εκείνες τις συνελεύσεις επρόκειτο επίσης να κυκλοφορήσει το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Έτσι, είδαμε πάλι το χέρι του Ιεχωβά να κατευθύνει τα πράγματα. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τυπώσουμε τα περιοδικά μας, την Αγία Γραφή και το βιβλίο σε ένα πιεστήριο».

Ένα τρίτο ταχυπιεστήριο Μιτσουμπίσι εγκαταστάθηκε το 1984. Αυτό μπορούσε να τυπώνει συγχρόνως δύο ρόλους και διέθετε μονάδα τετραχρωμίας καθώς και μια επιπλέον μονάδα για την εκτύπωση μαύρου χρώματος· είχε τη δυνατότητα να τυπώνει 1.000 περιοδικά το λεπτό. Εκείνη την εποχή ήταν το ταχύτερο πιεστήριο στη χώρα και έγινε αντικείμενο συζήτησης στους κύκλους των κοσμικών τυπογράφων. Ο Ιτσκί Ματσούναγκα, ο οποίος έλαβε ειδική εκπαίδευση ως χειριστής του πιεστηρίου, έμεινε έκπληκτος όταν το είδε να λειτουργεί στη μέγιστη ταχύτητά του. «Αλλά», όπως είπε ο ίδιος, «είναι ακόμη πιο συναρπαστικό να σκέφτεται κάποιος τη φοβερή ταχύτητα με την οποία θα διοχετεύεται το τυπωμένο άγγελμα».

Πώς θα μπορούσαμε να χειριστούμε αποτελεσματικά την παραγωγή 60.000 περιοδικών την ώρα; Τελικά, οι αδελφοί στο μηχανουργείο σχεδίασαν και κατασκεύασαν ένα σύστημα μεταφορικής ταινίας το οποίο μετέφερε τα περιοδικά από το πιεστήριο σε μια υδραυλική πρέσα, στην τρίτομη κοπτική και κατόπιν στο σταθμό συσκευασίας. Ο αδελφός που επέβλεπε αυτή τη σειρά των εργασιών εξηγεί: «Το πιεστήριο τροφοδοτείται με μισό τόνο χαρτί κάθε 20 λεπτά, και στο τέλος της γραμμής τα περιοδικά συσκευάζονται απευθείας σε χαρτοκιβώτια στα οποία έχουν κολληθεί οι ετικέτες και είναι έτοιμα για αποστολή». Μέσα σε πέντε λεπτά το χαρτί περνάει από το πιεστήριο στην κοπτική και καταλήγει στο χαρτοκιβώτιο. Αυτό το αλληλένδετο σύστημα παραγωγής μειώνει αισθητά την ανάγκη για πολλούς εθελοντές καθώς και για μεγάλο αποθηκευτικό χώρο.

Η υψηλή ποιότητα της εκτύπωσης που έγινε δυνατή μέσω αυτού του εξοπλισμού, μαζί με τις βελτιώσεις στην καλλιτεχνική εργασία και στην ποιότητα του χαρτιού, έκανε τα περιοδικά πολύ πιο ελκυστικά. Οι ευαγγελιζόμενοι τα πρόσφεραν με ενθουσιασμό στη διακονία αγρού.

«Ειδικευμένο Προσωπικό, Πανέτοιμο για Εργασία»

Η μετάβαση στην εκτύπωση όφσετ ώθησε την Εταιρία να στραφεί στη χρήση κομπιούτερ για τις εργασίες που προηγούνται της εκτύπωσης. Υπήρχαν, άραγε, Ιάπωνες αδελφοί με αρκετή τεχνική κατάρτιση οι οποίοι θα διέθεταν τον εαυτό τους προκειμένου να γίνει αυτή η αλλαγή; Ναι! Ο Γιάσουο Ισίι, ένας από τους πρωτοπόρους της πληροφορικής στην Ιαπωνία, είχε γίνει αφιερωμένος υπηρέτης του Ιεχωβά. Είχε επίσης μεταδώσει την πίστη του σε συναδέλφους του. Ως αποτέλεσμα, έξι άτομα, τα οποία ήταν μηχανικοί συστημάτων και ειδικευμένοι προγραμματιστές, έγιναν βαφτισμένοι Μάρτυρες. Όλη αυτή η ομάδα δέχτηκε την πρόσκληση να συμμετάσχει σε αυτό το έργο της Εταιρίας, μερικοί ως Μπεθελίτες και άλλοι ως εξωτερικοί βοηθοί. Αναλογιζόμενος τα γεγονότα, ο Τόσιο Χόνμα, ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος εκείνη την εποχή, είπε: «Ο Ιεχωβά είχε ειδικευμένο προσωπικό, πανέτοιμο για εργασία, ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμασταν».

Όσον αφορά το μηχάνημα που θα χρησιμοποιούσαμε, το γραφείο του Μπρούκλιν εισηγήθηκε να μισθώσουμε έναν κεντρικό υπολογιστή (mainframe) της ΙΒΜ, τύπου 4341, ο οποίος δεν είχε τεθεί ακόμη σε κυκλοφορία. Το τμήμα της Εταιρίας στην Ιαπωνία είχε κληρωθεί δεύτερο στη σειρά για να λάβει έναν από αυτούς τους υπολογιστές τελευταίου τύπου. Ωστόσο, ο εκπρόσωπος της ΙΒΜ στην Ιαπωνία θεωρούσε ότι θα ήταν καλύτερο να δοθεί το μηχάνημα σε έναν από τους τακτικούς πελάτες τους ο οποίος είχε την υποδομή για να κάνει τον προγραμματισμό. Έτσι, οι αδελφοί που εργάζονταν σε αυτόν τον τομέα, πέντε άντρες και μία γυναίκα, συνέταξαν αμέσως ένα έγγραφο με τις προδιαγραφές που απαιτούνταν για να καλυφτούν οι μοναδικές ανάγκες της Εταιρίας. Όταν η ΙΒΜ είδε αυτές τις λεπτομερείς προδιαγραφές, δέχτηκε πρόθυμα να συμπεριλάβει την παραγγελία μας στην πρώτη αποστολή αυτού του νέου μοντέλου.

Υπό την επιδέξια κατεύθυνση αυτών των ειδικών, πάνω από 40 πρόθυμοι νεαροί αδελφοί και αδελφές έλαβαν εκπαίδευση ως προγραμματιστές. Ο στόχος ήταν να σχεδιαστεί ένα εντελώς αυτοματοποιημένο σύστημα στοιχειοθέτησης και σελιδοποίησης για τα έντυπα της Εταιρίας στην ιαπωνική. Το σύστημα ονομάστηκε SCRIPT (Σύστημα Αναπαραγωγής Χαρακτήρων που Περιλαμβάνει Φωτοστοιχειοθέτηση). Σε λιγότερο από δυο χρόνια, ήταν έτοιμο για δοκιμή. Το πρώτο έντυπο που τυπώθηκε με αυτό το σύστημα ήταν το βιβλίο 192 σελίδων «Ελθέτω η Βασιλεία Σου».

Το 1987 οι προσωπικοί κομπιούτερ των κοσμικών εταιριών είχαν προοδεύσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να έχουν τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουν τις ιδιαίτερες ανάγκες της ιαπωνικής γραφής. Έτσι, όταν έπαθε βλάβη το φωτοστοιχειοθετικό μηχάνημα που ήταν συνδεδεμένο με το σύστημα SCRIPT, συνδεθήκαμε με το λιγότερο δαπανηρό στοιχειοθετικό σύστημα της Εταιρίας Σκοπιά. Τα ειδικά χαρακτηριστικά που είχαν αναπτύξει οι αδελφοί μας για το σύστημα SCRIPT, περιλαμβανομένου και του ιαπωνικού «αλφαβήτου» των περίπου 8.000 περίπλοκων ιαπωνικών χαρακτήρων, ενσωματώθηκαν κατόπιν στο σύστημα MEPS. Πολλοί από τους προγραμματιστές οι οποίοι ασχολήθηκαν με το τοπικό ιαπωνικό σύστημα υπηρετούν τώρα σε άλλες χώρες υποστηρίζοντας το παγκόσμιο εκδοτικό σύστημα της Εταιρίας.

Ξεκινάει ένα Νέο Τμήμα στο Μπέθελ

Επί 30 χρόνια σχεδόν, το τυπογραφείο της Εταιρίας στο Μπρούκλιν προμήθευε στην Ιαπωνία τα απαραίτητα βιβλία για διανομή στον αγρό. Όταν, όμως, άρχισαν οι εργασίες της οικοδόμησης του νέου εργοστασίου στην Εμπίνα το 1978, πάρθηκε η απόφαση να αρχίσει το τμήμα της Ιαπωνίας να παράγει τα δικά του βιβλία.

Ο πρόεδρος μιας μεγάλης εταιρίας κολλητικών ουσιών έμαθε τι σχεδιάζαμε να κάνουμε και ήρθε να μας επισκεφτεί. Όταν είδε ότι σκοπεύαμε να παρασκευάζουμε μόνοι μας τις κολλητικές ουσίες που χρειαζόμασταν, προσφέρθηκε να μας προμηθεύσει τις πρώτες ύλες και τον εξοπλισμό που ήταν απαραίτητα. Ή, αν θέλαμε, ήταν διατεθειμένος να μας παρασκευάσει εκείνος την κόλλα με δική του επιβάρυνση. Γιατί; Μερικά χρόνια πρωτύτερα, είχε πάει σε μια έκθεση μηχανημάτων βιβλιοδεσίας και εκτύπωσης στο Σικάγο των Η.Π.Α. Εκεί, αυτός και η ομάδα του συνάντησαν αδελφούς από το Μπέθελ του Μπρούκλιν, οι οποίοι τους κάλεσαν στο τυπογραφείο της Εταιρίας Σκοπιά στη Νέα Υόρκη για να κάνουν ξενάγηση. Η όλη λειτουργία, και ιδιαίτερα η καλοσύνη και η σκληρή εργασία των αδελφών, εντυπωσίασε την ομάδα πάρα πολύ. Τώρα αυτός ο κύριος ήθελε να μας βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε. Τελικά αποδείχτηκε πιο οικονομικό να προμηθευόμαστε από αυτόν τις κολλητικές ουσίες που χρειαζόμασταν παρά να τις παρασκευάζουμε εμείς. Μέσω αυτού του ατόμου, καταφέραμε επίσης να έρθουμε σε επαφή με άλλους προμηθευτές πρώτων υλών, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εξοικονόμηση αρκετών χρημάτων.

Πολλοί κατασκευαστές μηχανημάτων συνεργάστηκαν μαζί μας με παρόμοιο τρόπο. Όταν ήρθαν στην Εμπίνα οι εκπρόσωποι μιας κατασκευαστικής εταιρίας κοπτικών και συνθετικών μηχανημάτων για να συνάψουν συμβόλαιο, εντυπωσιάστηκαν βαθιά από τα όσα είδαν στο εργοτάξιο, ιδιαίτερα από τους σκληρά εργαζόμενους εθελοντές. Ως αποτέλεσμα, προσφέρθηκαν να μειώσουν την τιμή των μηχανημάτων τους κατά 1.000.000 γιεν (περ. 2,7 εκατ. δρχ.).

Ποιος Μπορούσε να Εκπαιδεύσει τους Αδελφούς;

Δεν υπήρχε κανένας στο εργοστάσιο με κάποια πείρα στη βιβλιοδεσία. Ο Ρόμπερτ Πομπούντα προσκλήθηκε στο Μπρούκλιν για να λάβει εκπαίδευση έξι εβδομάδων, καθώς και ύλη με πληροφορίες για το πώς μπορούσαν να εκπαιδευτούν οι αδελφοί στην Ιαπωνία. Η ύλη μεταφράστηκε και κατόπιν διεξάχθηκε μια σχολή βιβλιοδεσίας. Σε αυτήν προστέθηκε η βοήθεια επαγγελματιών από εμπορικές εταιρίες οι οποίοι ήρθαν και εκπαίδευσαν τους αδελφούς γύρω από τη χρήση υλικών βιβλιοδεσίας. Διευθετήσαμε επίσης να ξεναγηθούμε σε εμπορικά βιβλιοδετεία για να δούμε πώς λειτουργούν.

Κάποτε, αφού ξεναγήθηκαν οι αδελφοί σε ένα βιβλιοδετείο, προσκλήθηκαν στο γραφείο του προέδρου. «Ξέρετε γιατί σας άφησα να έρθετε εδώ;» ρώτησε. «Κανονικά, ποτέ δεν αφήνουμε άτομα από άλλα τυπογραφεία να δουν το εργοστάσιό μας, αλλά μια εβδομάδα πριν ζητήσετε άδεια για να κάνετε ξενάγηση, ήρθε μια Μάρτυρας του Ιεχωβά στην πόρτα μου και μου πρόσφερε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Εντυπωσιάστηκα από τους καλούς τρόπους της και από αυτά που διάβασα στα περιοδικά». Αυτός δέχτηκε περισσότερα έντυπα, καθώς και συνδρομές για τη Σκοπιά και το Ξύπνα!, και προσφέρθηκε να εκπαιδεύσει αρκετούς αδελφούς επί ένα μήνα στο εργοστάσιό του.

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, τα άτομα του βιβλιοδετείου συνέχισαν να βελτιώνουν τις ικανότητές τους και να αυξάνουν τις γνώσεις τους. Μάλιστα, διάφορες εμπορικές εταιρίες βιβλιοδεσίας έχουν στείλει τους υπαλλήλους τους για να ξεναγηθούν στο εργοστάσιό μας. Σε κάθε περίπτωση, εντυπωσιάζονται καθώς παρατηρούν την καθαριότητα και την προσοχή που δίνεται στη λεπτομέρεια. Ο Τζέιμς Μαντς, που ήταν παλιότερα επίσκοπος εργοστασίου, θυμάται: «Δώσαμε στους εκπροσώπους κάποιας εταιρίας βιβλιοδεσίας την άδεια να τραβήξουν βίντεο καθώς ακολουθούσαν το δρομολόγιο της ξενάγησης. Σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν το βίντεο για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό του δικού τους εργοστασίου. Είχαν τον ίδιο εξοπλισμό και έκαναν παρόμοια εργασία, αλλά ήθελαν να χρησιμοποιήσουν ως πρότυπα τους Μπεθελίτες λόγω της στάσης τους, η οποία φαινόταν στα χαρούμενα πρόσωπά τους καθώς εργάζονταν, και λόγω του ότι επιτελούσαν την εργασία τους πολύ αποτελεσματικά». Ο αδελφός Μαντς θυμάται επίσης την έκπληξη που εξέφρασε ένα στέλεχος επιχείρησης το οποίο έκανε ξενάγηση στο βιβλιοδετείο της Εταιρίας. Εκείνος ο κύριος είπε: «Οι νεαροί Ιάπωνες υποφέρουν από το αποκαλούμενο σύνδρομο των τριών “Κ”—κικέν, κιτανάι και κιτσούι». Αυτές οι λέξεις σημαίνουν επικίνδυνος, βρώμικος και απαιτητικός. Αν η εργασία έχει κάποιο από αυτά τα χαρακτηριστικά, οι περισσότεροι νεαροί δεν ενδιαφέρονται. Αλλά δεν είχαν έτσι τα πράγματα στο εργοστάσιο της Εμπίνα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει εκδηλωθεί για το βιβλιοδετείο των πολυτελών εκδόσεών μας. Αυτό το βιβλιοδετείο στις εγκαταστάσεις μας στην Εμπίνα έχει εξελιχθεί σε μια από τις εγκυρότερες πηγές πληροφοριών γύρω από τη βιβλιοδεσία εκδόσεων πολυτελείας στην Ιαπωνία. Σε αυτό το βιβλιοδετείο γίνεται η μαζική παραγωγή δερματόδετων Αγίων Γραφών.

Η Παραγωγή Ολόκληρης της Μετάφρασης Νέου Κόσμου

Η μετάβαση στην εκτύπωση όφσετ, η ίδρυση του βιβλιοδετείου και η ανάπτυξη του συστήματος SCRIPT έθεσαν το θεμέλιο για την παραγωγή ολόκληρης της Μετάφρασης Νέου Κόσμου.

Το 1975 λάβαμε την έγκριση για να προχωρήσουμε στη μετάφραση του τμήματος της Μετάφρασης Νέου Κόσμου που απαρτίζει τις Εβραϊκές Γραφές. Αυτή θα ήταν συλλογική προσπάθεια. Διορίστηκαν τρεις μεταφραστές για να εργαστούν από κοινού σε αυτό το έργο. Τι μπορούσε να γίνει για να διατηρηθεί ένα υψηλό επίπεδο ομοιομορφίας μεταξύ αυτής της ομάδας; Καταρτίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τους μεταφραστές εκτενείς και λεπτομερείς κατάλογοι αποδόσεων, μαζί με πληροφορίες γύρω από κύρια ονόματα, ζώα, φυτά, ορυκτά, χρώματα, αρρώστιες και διάφορα είδη, όπως εργαλεία, ενδύματα, τρόφιμα και θυσιαστικές προσφορές. Εκατοντάδες ομάδες συνώνυμων λέξεων καθώς και σημαντικές φράσεις έπρεπε επίσης να μελετηθούν προσεκτικά και να προστεθούν στους καταλόγους. Αργότερα, οι μεταφραστές της ιαπωνικής Αγίας Γραφής ήταν μεταξύ εκείνων που κλήθηκαν στα κεντρικά γραφεία για να μεταδώσουν όσα είχαν μάθει σε εκείνους που σχεδίαζαν ένα σύστημα υποστήριξης για τη μετάφραση της Αγίας Γραφής. Οι εισηγήσεις τους χρησιμοποιούνται τώρα από μεταφραστές της Αγίας Γραφής ανά τον κόσμο.

Ολόκληρη η Μετάφραση Νέου Κόσμου στην ιαπωνική τυπώθηκε και δέθηκε στις εγκαταστάσεις μας στην Εμπίνα. Για να παραγάγουμε τις 136.000 Άγιες Γραφές που χρειαζόμασταν όταν επρόκειτο να τεθεί σε κυκλοφορία στις 17 Συνελεύσεις Περιφερείας «Η Αλήθεια της Βασιλείας» το 1982, το γραφοτεχνικό τμήμα, το πιεστήριο και το βιβλιοδετείο λειτουργούσαν όλο το εικοσιτετράωρο. Μερικοί αδελφοί εργάζονταν βάρδιες 12 ως 16 ωρών. Αυτό που τους παρακινούσε ήταν η ιδέα ότι συνέχιζαν το είδος του έργου που έκανε και ο Έσδρας, ο οποίος ήταν “επιδέξιος αντιγραφέας όσον αφορά το νόμο του Θεού”, στους αρχαίους καιρούς. Αλλά, ενώ ο Έσδρας ολοκλήρωσε το έργο του με το χέρι, εκείνοι χρησιμοποιούσαν ένα ταχυπιεστήριο όφσετ για να το επιτελέσουν αυτό στην ιαπωνική. Για να θυμούνται ότι έπρεπε να μιμηθούν εκείνον τον επιδέξιο αντιγραφέα, ανάρτησαν τα λόγια του εδαφίου Έσδρας 7:6 στο πλάι του πιεστηρίου.

Εκείνον το χρόνο όλοι οι αδελφοί που υπηρετούσαν στο βιβλιοδετείο παρακολούθησαν την τελευταία συνέλευση στην πόλη Φουκουσίμα. Ολοκλήρωσαν την τελευταία Αγία Γραφή που χρειάζονταν για τη συνέλευση μόλις οχτώ λεπτά πριν από το τέλος της τελευταίας ημέρας εργασίας, την παραμονή της συνέλευσης. Ο Σιγκερού Γιοσιόκα, ο οποίος ήταν τότε στο βιβλιοδετείο, θυμάται: «Ήμασταν εξαντλημένοι, αλλά όταν βλέπαμε τα δάκρυα χαράς στα πρόσωπα των αδελφών καθώς έπαιρναν την από πολλού αναμενόμενη ολοκληρωμένη Μετάφραση Νέου Κόσμου, όλοι νιώθαμε ότι άξιζε τον κόπο».

Εφόσον η μεταφρασμένη ιαπωνική Αγία Γραφή έγινε διαθέσιμη σε ηλεκτρονική μορφή, δεν ήταν δύσκολο να παράγουμε εκδόσεις σε διάφορα μεγέθη. Στα χρόνια που πέρασαν από την ολοκλήρωσή της το 1982, έχουμε παραγάγει σχεδόν 3.000.000 αντίτυπα διαφόρων εκδόσεων της ιαπωνικής Μετάφρασης Νέου Κόσμου.

Περαιτέρω Προσθήκες Λόγω των Αυξήσεων

Όπως ένας γοργά αναπτυσσόμενος έφηβος, έτσι και η θεοκρατική οργάνωση στην Ιαπωνία αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα ώστε οι εγκαταστάσεις του τμήματος ήταν πολύ μικρές. Το Φεβρουάριο του 1984 ανακοινώθηκε ότι επρόκειτο να γίνει περαιτέρω επέκταση· αυτή τη φορά θα περιλάμβανε μια εξαώροφη νέα πτέρυγα του εργοστασίου και ένα οχταώροφο κτίριο κατοικιών, και τα δυο με υπόγεια. Το νέο εργοστάσιο θα είχε εμβαδόν σχεδόν 22.500 τετραγωνικά μέτρα, δηλαδή θα ήταν δυο φορές μεγαλύτερο από το αρχικό εργοστάσιο στην Εμπίνα. Το καινούριο κτίριο κατοικιών θα είχε 128 δωμάτια για τους εθελοντές στο Μπέθελ.

Το έργο οικοδόμησης για την προσθήκη ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 1984 και ολοκληρώθηκε το Φεβρουάριο του 1988. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στην Ιαπωνία ξεπέρασε τους 100.000 και συνεχίζει να αυξάνεται. Αυτό το οικοδομικό έργο θα εξάρτιζε το τμήμα ώστε, όχι μόνο να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες στον αγρό της Ιαπωνίας, αλλά και να βοηθήσει στις εκτυπωτικές ανάγκες άλλων χωρών. Στις 13 Μαΐου 1989 έγινε η αφιέρωση των νέων κτιρίων στον Ιεχωβά, Εκείνον που έφερε την αύξηση η οποία κατέστησε αναγκαία την κατασκευή των εγκαταστάσεων.

Θέτουν την Οικογένεια Πάνω από Άλλα Συμφέροντα

Τα μέσα ενημέρωσης της χώρας έχουν στρέψει κατά καιρούς τον προβολέα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μια εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης η οποία έλαβε χώρα το 1986 έκανε το κοινό να συνειδητοποιήσει πόσο ενδιαφέρονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για τα παιδιά τους. Κάποιος τίτλος στην εφημερίδα Μαϊνίτσι Ντέιλι Νιουζ (Mainichi Daily News) έλεγε: «Κορυφαίο Στέλεχος των ΙΕΣ Παραιτείται για να Μείνει με την Οικογένειά Του». Στην Ιαπωνία, οι πατέρες με παιδιά εφηβικής ηλικίας βρίσκονται προ διλήμματος όταν παίρνουν μετάθεση στην εργασία τους, ακόμη και αν πρόκειται για προαγωγή. Οι μεταθέσεις γίνονται ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση. Όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο γυμνάσιο, οι γονείς πολλές φορές διστάζουν να φύγουν ως οικογένεια από την πόλη τους. Οι πατέρες συνήθως δέχονται τη μετάθεση και αφήνουν πίσω την οικογένειά τους. Στην ιαπωνική, αυτό ονομάζεται τανσινφούνιν. Το άρθρο της εφημερίδας ανέφερε ότι ο Τακέσι Ταμούρα, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά, είχε διοριστεί γενικός διευθυντής των Ιαπωνικών Εθνικών Σιδηροδρόμων (ΙΕΣ) στην Κιούσου. Ωστόσο, αυτός αποφάσισε να παραιτηθεί αντί να δεχτεί αυτή τη θέση γοήτρου και να αφήσει πίσω την οικογένειά του. «Τη θέση του γενικού διευθυντή μπορεί να την πάρει ο καθένας. Αλλά εγώ είμαι ο μοναδικός πατέρας των παιδιών μου», είπε ο αδελφός Ταμούρα, όπως αναφέρεται στο άρθρο μιας εφημερίδας.

Οι άνθρωποι απόρησαν. Προηγουμένως, τα μέσα ενημέρωσης είχαν περιγράψει με μελανά χρώματα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, παρουσιάζοντάς τους ως άτομα που είναι διατεθειμένα να αφήσουν τα παιδιά τους να πεθάνουν. Και όμως, να ένας άνθρωπος ο οποίος, επειδή ήθελε να μείνει με την οικογένειά του, είχε το θάρρος να παραιτηθεί από μια θέση για την οποία οι περισσότεροι υπάλληλοι των ΙΕΣ θα έκαναν το παν. Δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών πήγαν από σπίτι σε σπίτι. Πήραν συνεντεύξεις από επιχειρηματίες τανσινφούνιν καθώς κατέβαιναν από το τρένο για να πάνε να περάσουν το σαββατοκύριακο με την οικογένειά τους. Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν αυτούς τους ανθρώπους πώς ένιωθαν για την απόφαση του αδελφού Ταμούρα. Η συνηθισμένη απόκριση ήταν: “Θαυμάζω την απόφαση που πήρε. Μακάρι να είχα και εγώ το κουράγιο να κάνω το ίδιο”.

Καθώς αναλογίζεται τα όσα συνέβησαν, ο αδελφός Ταμούρα λέει: «Δεν ξέρω πώς πήρε την είδηση η εφημερίδα Μαϊνίτσι. Συνήθως, όταν διαρρέουν τέτοιες πληροφορίες, οι ΙΕΣ αλλάζουν σκόπιμα όλους τους διορισμούς του προσωπικού απλώς και μόνο για να αποδείξουν ότι η είδηση δεν αληθεύει. Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είχαν συμβεί ακριβώς όπως ανέφεραν τα μέσα ενημέρωσης. Πρέπει να βρισκόταν ο Ιεχωβά πίσω από όλα αυτά. Έτσι, τα μέσα ενημέρωσης πέρασαν στους Ιάπωνες το μήνυμα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται για την οικογένειά τους». Σήμερα, ο αδελφός Ταμούρα και η οικογένειά του υπηρετούν όλοι ως ολοχρόνιοι κήρυκες. Είναι προεδρεύων επίσκοπος στην εκκλησία του, και ο γιος του υπηρετεί ως προσωρινός εθελοντής στο Μπέθελ.

Πρόοδος στην Οκινάβα

Από τότε που ανατέθηκε η επίβλεψη της Οκινάβα στο τμήμα της Ιαπωνίας, έχει σημειωθεί καλή πρόοδος σε αυτόν τον τομέα όπου οι μακραίωνες παραδόσεις εξακολουθούν να επηρεάζουν έντονα τη ζωή των ανθρώπων. Η προχωρημένη ηλικία δεν εμπόδισε την 70χρονη Κίκου Σουναγκάουα να αναλάβει το έργο σκαπανέα. Αυτή ήταν πολλά χρόνια δέσμια της τοπικής γιούτα, ή αλλιώς μέντιουμ. Αλλά συγκινήθηκε πολύ όταν έμαθε από τις Γραφές ότι ο αληθινός Θεός έχει όνομα και ότι είναι σε θέση να διαβάζει την καρδιά. Κατέστρεψε αμέσως ό,τι είχε το οποίο σχετιζόταν με τη γιούτα. Κατόπιν αποφάσισε να μάθει να διαβάζει ώστε να μπορέσει να αποκτήσει πληρέστερη γνώση του θελήματος του Θεού. Το άτομο που μελετούσε μαζί της τής έδωσε υπομονετικά την απαιτούμενη βοήθεια. Η Κίκου βαφτίστηκε το 1981, και το επόμενο έτος άρχισε το σκαπανικό.

Παρ’ όλο που προηγουμένως ήταν αγράμματη, κατάφερε να διδάξει ανάγνωση και γραφή στο σύζυγο μιας ηλικιωμένης κυρίας με την οποία μελετούσε, ώστε τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του να μπορέσουν να προχωρήσουν μαζί στο βάφτισμα. Αυτό το αντρόγυνο, υποκινούμενο από εκτίμηση, έδωσε στην Εκκλησία Ακαμίτσι ένα οικόπεδο κατάλληλο για την οικοδόμηση μιας θαυμάσιας νέας Αίθουσας Βασιλείας. Οι προσπάθειες της Κίκου ευλογήθηκαν περαιτέρω όταν οι δυο μικρότερες αδελφές της απελευθερώθηκαν από την επιρροή της γιούτα προκειμένου να υπηρετούν τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά.

Το 1989 ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο από τη Χαμαμάτσου δέχτηκε το διορισμό να πάει να κηρύξει στο μικρό νησί Αγκούνι-Τζίμα, περίπου 60 χιλιόμετρα από την ακτή της Οκινάβα. Πούλησαν τις βέρες τους ώστε να συγκεντρώσουν τα χρήματα που χρειάζονταν για να ταξιδέψουν σε αυτό το απομακρυσμένο νησί. Αφιέρωσαν 20 μέρες επισκεπτόμενοι τα 600 σπίτια του νησιού. Μια μέρα, καθώς περπατούσαν δίπλα από έναν πέτρινο φράχτη κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δυο κοριτσάκια τούς πρόσφεραν νερό από το παγούρι τους. Επειδή το αντρόγυνο συγκινήθηκε από αυτή την πράξη καλοσύνης, αποφάσισε να επισκεφτεί τους γονείς των κοριτσιών. Όταν οι αδελφοί συστήθηκαν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι γονείς τούς αγκάλιασαν θερμά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν δει κανένα Μάρτυρα του Ιεχωβά από τότε που μετακόμισαν στην Οκινάβα οχτώ μήνες νωρίτερα. Διευθετήθηκε να αρχίσουν Γραφική μελέτη μέσω αλληλογραφίας, και αργότερα ανατέθηκε η μελέτη σε μια εκκλησία της Νάχα στην Οκινάβα. Οι γονείς μαζί με τη μεγαλύτερη κόρη τους βαφτίστηκαν το 1993. Αυτοί βοηθούν πολλούς ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια σε εκείνο το απομονωμένο νησί.

Το 1980, όταν η Οκινάβα ήρθε και πάλι κάτω από την επίβλεψη του τμήματος της Ιαπωνίας, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στην Οκινάβα και στα γειτονικά νησιά ήταν 958 σε 22 εκκλησίες. Τώρα υπάρχουν πάνω από 2.600 διαγγελείς της Βασιλείας οι οποίοι υπηρετούν δραστήρια στο νομό της Οκινάβα.

Οι Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης Βοηθούν

Επί αρκετές δεκαετίες οι εκκλησίες οικοδομούσαν Αίθουσες Βασιλείας με την πείρα και τους πόρους που είχαν στη διάθεσή τους οι ντόπιοι αδελφοί, αλλά ανέκυπταν προβλήματα όσον αφορά δομικά, νομικά και άλλα ζητήματα. Οι περισσότερες εκκλησίες δεν έδιναν πολλή προσοχή στους συνδυασμούς των χρωμάτων. Το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού αποτελούνταν από ανειδίκευτους εθελοντές, και απαιτούνταν πολύς χρόνος για να ολοκληρωθούν τα έργα. Οι μήνες, ακόμη και τα χρόνια, που αφιερώνονταν σε μερικά οικοδομικά έργα έθεταν σε κίνδυνο την πνευματικότητα της εκκλησίας και ιδιαίτερα εκείνων που ασχολούνταν με την οικοδόμηση. Ήταν ο κατάλληλος καιρός για να εξεταστεί η πιθανότητα να εφαρμοστούν οι αρχές της ταχείας ανέγερσης οι οποίες ακολουθούνταν ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η πρώτη Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης σχηματίστηκε στην περιοχή του Τόκιο το Σεπτέμβριο του 1990. Στη συνέχεια διορίστηκαν άλλες εφτά για να καλύπτουν τις ανάγκες σε άλλα μέρη της χώρας. Το Μάρτιο του 1991 ανεγέρθηκε στο Νακαμινάτο του νομού Ιμπαράκι η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας στην Ιαπωνία στην οποία χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της ταχείας ανέγερσης. Μολονότι μια σφοδρή καταιγίδα τη δεύτερη μέρα προξένησε κάποια προσωρινή καθυστέρηση, η αίθουσα χωρητικότητας 120 θέσεων αποπερατώθηκε σε τέσσερις μόλις μέρες.

Έκτοτε, οι 8 Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης που σχηματίστηκαν αρχικά σε όλη την Ιαπωνία έχουν αυξηθεί σε 11 και προσφέρουν υποβοήθηση στην ανέγερση 80 ως 100 Αιθουσών Βασιλείας κάθε χρόνο. Σε αυτές περιλαμβάνεται η οικοδόμηση διπλών Αιθουσών Βασιλείας και αιθουσών στις οποίες το ισόγειο χρησιμεύει ως χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων εξαιτίας του υψηλού κόστους των οικοπέδων. Στην Οκινάβα, η Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης χρειάστηκε να τροποποιήσει τα σχέδια προκειμένου να αντέχουν τα κτίσματα στους τυφώνες οι οποίοι πλήττουν πολλές φορές τα νησιά.

Μια μέρα πριν αρχίσει το έργο ταχείας ανέγερσης της Εκκλησίας Κοτσίντα στην Οκινάβα, ο αδελφός ο οποίος είχε δωρίσει το οικόπεδο πέθανε. Η κηδεία του προγραμματίστηκε να γίνει την επόμενη Κυριακή στις 4:00 μ.μ.—στην Αίθουσα Βασιλείας που δεν είχε ακόμη οικοδομηθεί. Ο αδελφός ήταν πολύ γνωστός στην περιοχή, έτσι η κηδεία του ανακοινώθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Βλέποντας ότι υπήρχαν μόνο τα τσιμεντένια θεμέλια στο χώρο του εργοταξίου, ο κόσμος ρωτούσε: «Θα προλάβετε στ’ αλήθεια να τελειώσετε το κτίριο πριν από την κηδεία;» Ναι, η αίθουσα αποπερατώθηκε έγκαιρα, και πολλοί άνθρωποι, περιλαμβανομένων και προσώπων από νομικούς και πολιτικούς κύκλους, προσήλθαν για να ακούσουν την ομιλία κηδείας.

Υπάρχουν τώρα 1.796 Αίθουσες Βασιλείας σε όλη την Ιαπωνία και την Οκινάβα, και 511 από αυτές οικοδομήθηκαν ή ανακαινίστηκαν με τη μέθοδο της ταχείας ανέγερσης. Αυτές οι αίθουσες αποτελούν εύγλωττη μαρτυρία της παρουσίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και αποδίδουν κατάλληλο αίνο στον Θεό τον οποίο λατρεύουν αυτοί.

Αίθουσες Συνελεύσεων σε Όλη τη Χώρα

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί σχετικά με τις Αίθουσες Συνελεύσεων, όπου διεξάγεται το πρόγραμμα των συνελεύσεων περιοχής και των ημερών ειδικής συνέλευσης. Αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1980, οικοδομούνταν η μια Αίθουσα Συνελεύσεων κατόπιν της άλλης—στο Κανσάι, στην Εμπίνα, στην Τσίμπα, στο Τοκάι, στο Χιόγκο, στην Γκούμα, στο Χοκάιντο και στο Τότσιγκι. Μια ένατη Αίθουσα Συνελεύσεων οικοδομήθηκε στην Κιούσου και αποπερατώθηκε το 1997.

Η υποδειγματική διαγωγή των σκληρά εργαζόμενων αδελφών συνέβαλε πολλές φορές στο να αλλάξει η διάθεση της καρδιάς κάποιων γειτόνων οι οποίοι αρχικά δεν ήταν ευνοϊκά διακείμενοι. Όταν χτιζόταν η Αίθουσα Συνελεύσεων του Τοκάι κοντά στη Ναγκόγια, ένας γείτονας εναντιώθηκε πολύ στο οικοδομικό έργο και επιχείρησε να οργανώσει μια εκστρατεία για να το διακόψει. Ερχόταν στο εργοτάξιο κάθε μέρα για να δει τι συνέβαινε. Μια μέρα, ήρθε με ένα πριόνι στο χέρι. Όταν ο αδελφός που ήταν υπεύθυνος για το έργο τον ρώτησε τι σκόπευε να κάνει, εκείνος είπε: «Παρατηρώ τα όσα έχετε κάνει μέχρι τώρα. Και φαίνεται ότι αυτά τα μπαμπού σάς εμποδίζουν. Επιτρέψτε μου να συμμετάσχω στην εθελοντική υπηρεσία σήμερα». Έτσι λοιπόν, ενώθηκε και αυτός με τους άλλους εργάτες.

Το 1995, όταν οι αδελφοί οικοδομούσαν την Αίθουσα Συνελεύσεων του Χοκάιντο, στο βορειότερο νησί, τα χρήματα που είχαν στη διάθεσή τους ήταν περιορισμένα. Χάρηκαν, λοιπόν, όταν έλαβαν 2.000 καθίσματα δωρεάν. Πώς συνέβη αυτό; Κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης, ένας ισχυρότατος σεισμός έπληξε το Κόμπε και τις γειτονικές του πόλεις, καθιστώντας πολλά κτίρια ακατάλληλα. Ένα από αυτά ήταν το Κόμπε Κόκουσαϊ Καϊκάν, στο οποίο υπήρχε μια πανέμορφη αίθουσα συναυλιών. Όταν πάρθηκε η απόφαση να κατεδαφιστεί το κτίριο, ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ έδειξε τους μουσικούς να αποχαιρετούν την αίθουσα. Οι Μάρτυρες που συμμετείχαν στο έργο παροχής βοήθειας στο Κόμπε και είχαν δει το ρεπορτάζ ήρθαν σε επαφή με τους υπεύθυνους του κτιρίου και πήραν την άδεια να βγάλουν τα καθίσματα και να τα στείλουν στην Αίθουσα Συνελεύσεων Χοκάιντο. Το ένα τρίτο των 2.000 καθισμάτων ήταν ολοκαίνουρια και τα υπόλοιπα χρειάζονταν απλώς ταπετσαρία. Η εταιρία η οποία κατεδάφισε την αίθουσα συναυλιών χάρηκε όταν έφυγαν από τη μέση τα καθίσματα που τους εμπόδιζαν.

Αρχίζοντας με τις Αίθουσες Συνελεύσεων του Τότσιγκι και του Χοκάιντο το 1995, αδελφοί και αδελφές που είχαν τα προσόντα να υπηρετούν υπό την κατεύθυνση των Περιφερειακών Επιτροπών Οικοδόμησης στην κατασκευή Αιθουσών Βασιλείας συμμετέχουν και στην οικοδόμηση Αιθουσών Συνελεύσεων. Οι αδελφοί θεωρούν εξαιρετικά πολύτιμες τις Αίθουσες Συνελεύσεων καθώς και την ευκαιρία που έχουν να συναναστρέφονται ο ένας τον άλλον στις συνελεύσεις. Διακρίνουν ότι αυτά τα υπέροχα κτίρια αποτελούν άλλη μια απόδειξη της πλούσιας ευλογίας του Ιεχωβά στις προσπάθειες που κάνουν να προσφέρουν άξια θυσία αίνου.

Κατάλληλοι Χώροι Συνελεύσεων Περιφερείας

Στη δεκαετία του 1980 οι περισσότερες μεγάλες συνελεύσεις περιφερείας διεξάγονταν σε ανοιχτά στάδια. Έτσι, οι αδελφοί χρειαζόταν να αντιμετωπίζουν την ανυπόφορη ζέστη και υγρασία του καλοκαιριού, καθώς και τους τυφώνες που πλήττουν την Ιαπωνία περίπου την εποχή των καλοκαιρινών συνελεύσεων.

Το 1983 είχε σχεδιαστεί να γίνει μια συνέλευση περιφερείας για 20.000 και πλέον άτομα στις 18-21 Αυγούστου, στο Γκρίνερι Σκουέρς του Πάρκου της Έκθεσης Expo στην Οσάκα. Κατά την προετοιμασία, διάφοροι εθελοντές έστησαν δυο τεράστιες σκηνές την Κυριακή 14 Αυγούστου. Ωστόσο, ένας τυφώνας που προχωρούσε με ταχύτητα 160 χιλιόμετρα την ώρα κατευθυνόταν ολοταχώς προς την Οσάκα. Οι αδελφοί αποφάσισαν να αποσυναρμολογήσουν τις σκηνές για να αποφύγουν τον κίνδυνο. «Το γραφείο συνέλευσης έμοιαζε με μετεωρολογικό σταθμό καθώς οι αδελφοί παρατηρούσαν με προσοχή την εξέλιξη του τυφώνα», λέει ο Σόγκο Νακάγκαουα, ο επίσκοπος συνέλευσης.

«Στις 16 του μήνα έγιναν πολλές προσευχές. Για να ξεκινήσει η συνέλευση στην ώρα της, οι αδελφοί έπρεπε να αρχίσουν να στήνουν τις σκηνές στις 5:00 π.μ. στις 17 Αυγούστου. Η απογευματινή εφημερίδα στις 16 Αυγούστου έλεγε: “Προμηνύεται Θύελλα στην Περιοχή της Οσάκα”. Για να προλάβουμε να στήσουμε τις σκηνές έγκαιρα, ο τυφώνας έπρεπε να κινηθεί γρηγορότερα και να κατευθυνθεί δεξιά, και τα σύννεφα στη δύση έπρεπε να διαλυθούν. Αυτό ακριβώς συνέβη. Στις 4:00 π.μ. στις 17 του μήνα, έβρεχε καταρρακτωδώς στο νότιο τμήμα της Οσάκα, αλλά όχι γύρω από το χώρο της συνέλευσης. Οι σκηνές στήθηκαν ξανά στην ώρα τους πριν από την έναρξη της συνέλευσης στη 1:20 μ.μ., την Πέμπτη στις 18 του μήνα, σύμφωνα με το πρόγραμμα».

Σταδιακά, όμως, άρχισαν να είναι διαθέσιμα κλειστά γήπεδα και αίθουσες, με χωρητικότητα 10.000 και πλέον ατόμων. Στη δεκαετία του 1990, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να νοικιάζουν αυτές τις κλιματιζόμενες αίθουσες. Μια από τις μεγαλύτερες τέτοιες συνάξεις σε κλειστό χώρο διεξάχθηκε στο Στάδιο Τόκιο Ντόουμ το 1992. Συνολικά 39.905 άτομα παρευρέθηκαν σε αυτή τη Συνέλευση Περιφερείας «Φορείς Φωτός». Επειδή το στάδιο βρισκόταν στο κέντρο του Τόκιο, η συνέλευση έδωσε καλή μαρτυρία στους παρατηρητές. Ένας άντρας που εργαζόταν κοντά στο στάδιο ομολόγησε σε μια σκαπάνισσα η οποία τον επισκέφτηκε στο σπίτι του ότι αυτός και οι συνάδελφοί του επέκριναν κάποτε τους Μάρτυρες. Αλλά αφού παρατήρησε τους εκπροσώπους της συνέλευσης, ζήτησε συγνώμη και είπε: «Τώρα που άλλαξα τις απόψεις μου, θα διαβάσω τα περιοδικά σας μαζί με τη γυναίκα μου».

Καλοδέχονται Όσους Διακομίζονται από Πληγείσες Περιοχές

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 δοκιμάστηκε η ικανότητα των αδελφών να καλύψουν άλλη μια ανάγκη. Ακριβώς όπως οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα είχαν ευκαιρίες για να δείξουν το βάθος της αγάπης τους παρέχοντας βοήθεια σε ομοπίστους τους από την Ιουδαία οι οποίοι βρέθηκαν σε ανάγκη, έτσι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία είχαν τα τελευταία χρόνια ευκαιρίες για να εκδηλώσουν αυτές τις Χριστιανικές ιδιότητες σε περιπτώσεις καταστροφών. (Πράξ. 11:28, 29· Ρωμ. 15:26) Ο τρόπος με τον οποίο το έκαναν αυτό πιστοποίησε περαιτέρω την εκπλήρωση των λόγων του Ιησού: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας».—Ιωάν. 13:35.

Το πρώτο παράδειγμα εκτεταμένων ενεργειών για παροχή βοήθειας έλαβε χώρα μετά την έκρηξη του όρους Μιχάρα στο νησί Ίζου-Οσίμα στις 21 Νοεμβρίου 1986. Στις 4:17 μ.μ., ο Τζίρο Νισιμούρα, πρεσβύτερος στη μοναδική εκκλησία του νησιού, ένιωσε μια μεγάλη έκρηξη. «Όταν βγήκα έξω», λέει ο αδελφός Νισιμούρα, «υπήρχε ένα σύννεφο σαν μανιτάρι πάνω από το όρος Μιχάρα, ακριβώς όπως και στην έκρηξη ατομικής βόμβας». Μέσα σε μια ώρα, 80 σεισμικές δονήσεις συντάραξαν το νησί. Εκείνη τη νύχτα πάνω από 10.000 άτομα εγκατέλειψαν το νησί.

Λίγες ώρες μετά την έκρηξη, σχηματίστηκαν επιτροπές παροχής βοήθειας στη χερσόνησο Ίζου και στο Τόκιο για να φροντίσουν τους Μάρτυρες που διακομίστηκαν εκεί. Μόλις δόθηκε η εντολή εκκένωσης της περιοχής, ο Γιοσιό Νακαμούρα, μαζί με άλλους αδελφούς από εκκλησίες του Τόκιο, πήγε αμέσως στις αποβάθρες στις δύο η ώρα το πρωί για να βοηθήσει τα μέλη της Εκκλησίας Ίζου-Οσίμα. Ένα από τα άτομα που διακομίστηκαν είπε αργότερα: «Καθώς αποβιβαζόμασταν, εντοπίσαμε μια ταμπέλα που έλεγε: “Μάρτυρες του Ιεχωβά”. . . . Τα μάτια της συζύγου μου γέμισαν δάκρυα και ένιωσε μεγάλη ανακούφιση βλέποντας τους αδελφούς μας που ήταν εκεί στην αποβάθρα για να μας συναντήσουν».

Η Έκρηξη στη Σιμάμπαρα

Λιγότερο από πέντε χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1991, εξερράγη το όρος Φουγκέν, στη χερσόνησο Σιμάμπαρα, κοντά στο Ναγκασάκι. Σκοτώθηκαν 40 και πλέον άτομα. Μια Μάρτυρας του Ιεχωβά και τα παιδιά της γλίτωσαν παρά τρίχα όταν το σπίτι τους κατακλύστηκε από ένα ποτάμι υπερθερμασμένου αερίου και στάχτης. Από τους 42 ευαγγελιζομένους που ήταν συνταυτισμένοι με την Εκκλησία Σιμάμπαρα, οι 30 χρειάστηκε να εγκαταλείψουν την περιοχή. Η εκκλησία δεν μπορούσε πια να χρησιμοποιήσει την Αίθουσα Βασιλείας της επειδή βρισκόταν στην επικίνδυνη ζώνη. Οι εκκλησίες σε όλη τη χώρα πληροφορήθηκαν για τις ανάγκες των αδελφών τους στην πληγείσα περιοχή, και ανοίχτηκε τραπεζικός λογαριασμός για την παροχή βοήθειας. Η ανταπόκριση ήταν άμεση· ήταν τόσο μεγάλη ώστε το τοπικό υποκατάστημα της τράπεζας σάστισε. Ζήτησε να ανασταλούν προσωρινά τα εμβάσματα μέχρις ότου προλάβουν να τα διεκπεραιώσουν. Σε λιγότερο από ένα μήνα, η τοπική Επιτροπή Παροχής Βοήθειας ζήτησε από τις εκκλησίες να σταματήσουν να στέλνουν χρήματα, επειδή είχαν ήδη λάβει περισσότερα από όσα χρειάζονταν. Εκτός από τη φροντίδα που παρασχέθηκε σε όσους έχασαν την εργασία τους και το σπίτι τους, οι συνεισφορές που στάλθηκαν έδωσαν τη δυνατότητα στην Εκκλησία Σιμάμπαρα να αποκτήσει μια πανέμορφη νέα Αίθουσα Βασιλείας, και στη νεοσύστατη Εκκλησία Αρίε, με την οποία ήταν τώρα συνταυτισμένοι οι μισοί από τους πρόσφυγες, να αποκτήσει και αυτή αίθουσα.

Οι ενέργειες για την παροχή βοήθειας, μαζί με το στοργικό ενδιαφέρον που εκδήλωσαν οι αδελφοί στέλνοντας 3.000 και πλέον επιστολές, συγκίνησαν βαθιά τις καρδιές των Μαρτύρων από την πληγείσα περιοχή. Ως αποτέλεσμα, τον Απρίλιο του επόμενου έτους, οι 28 ευαγγελιζόμενοι της Εκκλησίας Σιμάμπαρα καθώς και τα 20 βαφτισμένα μέλη της Εκκλησίας Αρίε δήλωσαν όλοι βοηθητικό σκαπανικό για εκείνον το μήνα. Αυτό το έκαναν ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Ιεχωβά.

Απαιτείται Νομική Βοήθεια

Βέβαια, ο Σατανάς δεν ευαρεστείται με την ενωμένη δράση των υπηρετών του Ιεχωβά. Όπως και σε άλλες χώρες, προσπάθησε να στήσει φραγμούς εμποδίζοντας την προοδευτική πορεία του λαού του Ιεχωβά. Καταστάθηκε, λοιπόν, αναγκαίο κατά καιρούς να καταφύγουν οι αδελφοί στη δικαιοσύνη.—Παράβαλε Πράξεις 25:11.

Για το χειρισμό των υποθέσεων που απαιτούν νομική συμβουλή, ιδρύθηκε μια νομική υπηρεσία στο γραφείο τμήματος στην αρχή της δεκαετίας του 1980. Το 1991 ένας νεαρός δικηγόρος, μαζί με τη σύζυγό του, προσφέρθηκε να υπηρετήσει ολοχρόνια στο τμήμα. Αφού συμβουλεύτηκε άλλους αδελφούς νομικούς, ετοίμασε για τα πρεσβυτέρια πολλές υποβοηθητικές πληροφορίες γύρω από διάφορα ζητήματα, όπως είναι η ενοικίαση και η ιδιοκτησία Αιθουσών Βασιλείας, η κατάλληλη αντιμετώπιση της βίας εναντίον του λαού του Ιεχωβά και τα σοφά μέτρα που πρέπει να λαμβάνονται σε υποθέσεις διαζυγίου και επιμέλειας παιδιών. Επιπρόσθετα, το τμήμα εξασφάλισε τις συμβουλές που χρειαζόταν για να αντιμετωπίσει τις τροποποιήσεις των νόμων που αφορούν τις εκδόσεις, την εξαγωγή Βιβλικών εντύπων και άλλα παρεμφερή ζητήματα.

Η Θρησκευτική Συνείδηση Ενώπιον του Δικαστηρίου

Μια αξιοσημείωτη υπόθεση που φέρθηκε ενώπιον των δικαστηρίων αφορούσε τον 16χρονο Κουνιχίτο Κομπαγιάσι, ο οποίος φοιτούσε στο Δημοτικό Βιομηχανικό Τεχνικό Κολέγιο του Κόμπε. (Στην Ιαπωνία, τα τεχνικά κολέγια προσφέρουν πενταετή μη υποχρεωτική φοίτηση η οποία περιλαμβάνει τα τρία χρόνια του λυκείου.) Ορισμένα σχολεία συνήθιζαν είτε να αφήνουν μετεξεταστέους είτε να αποβάλλουν τους μαθητές που δεν συμμετείχαν σε ασκήσεις πολεμικών τεχνών. Με αυτόν τον τρόπο τούς αποστερούσαν το δικαίωμα της εκπαίδευσης. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης ζώνης που έκανε στο τμήμα ο Λόιντ Μπάρι το Δεκέμβριο του 1986, συστήθηκε να χρησιμοποιηθεί κάποιος υποδειγματικός αδελφός ο οποίος αντιμετώπιζε αυτό το πρόβλημα, κατά προτίμηση γιος πρεσβυτέρου, και να προσφύγει στα δικαστήρια σε σχέση με το ζήτημα της αποβολής του.

Το 1990 ο Κουνιχίτο Κομπαγιάσι μαζί με τέσσερις ακόμη μαθητές αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε ασκήσεις κεντό (ιαπωνική ξιφομαχία) σε αρμονία με τη νουθεσία του εδαφίου Ησαΐας 2:4 να “σφυρηλατήσουν τα σπαθιά τους σε υνιά και να μη μάθουν πια τον πόλεμο”. Ως αποτέλεσμα, αυτοί δεν προβιβάστηκαν στην επόμενη τάξη. Ο Κουνιχίτο, αν και ήταν ο πρώτος μαθητής στην τάξη του, αποβλήθηκε κατόπιν από το σχολείο επειδή έμεινε μετεξεταστέος στο μάθημα της φυσικής αγωγής επί δύο συνεχή χρόνια. Ο Κουνιχίτο και οι τέσσερις άλλοι μαθητές κατέθεσαν αγωγή εναντίον του σχολείου, ισχυριζόμενοι ότι είχαν παραβιαστεί τα συνταγματικά τους δικαιώματα όσον αφορά την ελευθερία λατρείας και εκπαίδευσης. Ύστερα από διάφορες προσφυγές, η υπόθεση του Κουνιχίτο ήταν εκείνη που τελικά έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Στις 8 Μαρτίου 1996, οι δικαστές του Δεύτερου Τμήματος του Ανώτατου Δικαστηρίου αποφάνθηκαν ομόφωνα υπέρ του Κουνιχίτο, δηλώνοντας ότι το κολέγιο κακώς τον είχε υποχρεώσει να διαλέξει ανάμεσα στη θρησκεία του και στην εκπαίδευση. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που το δικαστήριο έκρινε υπόθεση στην οποία η ελευθερία θρησκείας ερχόταν σε αντιπαράθεση με την εξουσία που έχει το σχολείο να καθορίζει το πρόγραμμα των μαθημάτων του. Ο καινούριος διευθυντής συγκάλεσε όλους τους μαθητές, παραδέχτηκε ότι το σχολείο δεν έδειξε καλή κρίση στη συγκεκριμένη περίπτωση και τους ζήτησε να «υποδεχτούν θερμά τον κ. Κομπαγιάσι ως συμμαθητή». Τον Απρίλιο του 1996, τέσσερα χρόνια αφότου αποβλήθηκε, ο αδελφός Κομπαγιάσι, που ήταν πια 21 ετών, επέστρεψε στο σχολείο.

Η απόφαση έλαβε μεγάλη δημοσιότητα σε όλη τη χώρα, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χάρηκαν καθώς το όνομα του Ιεχωβά και οι δίκαιες οδοί του φέρθηκαν ξανά στην προσοχή του κοινού και δόθηκε ευνοϊκή μαρτυρία.—Ματθ. 10:18.

Εκδήλωση Σεβασμού για το Νόμο του Θεού Περί Αίματος

Αν και είναι ευρέως γνωστό ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν ενδιαφέρον για τη ζωή των συνανθρώπων τους, χρειάστηκε να καταβληθούν επισταμένες προσπάθειες για να υπερνικηθούν βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις σε σχέση με το σεβασμό που τρέφουν οι Μάρτυρες για την ιερότητα του αίματος. (Γέν. 9:4· Πράξ. 15:28, 29) Πριν από τη δεκαετία του 1980, το γραφείο τμήματος είχε έναν κατάλογο των νοσοκομείων και των γιατρών που είχαν αναλάβει χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αίμα. Αλλά αυτός δεν ήταν κατάλογος συνεργατικών γιατρών· μάλιστα μερικοί είχαν δεχτεί με δισταγμό να αναλάβουν χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αίμα.

Θα μπορούσαν άραγε να γίνουν περισσότερα για να βοηθηθούν οι Μάρτυρες οι οποίοι χρειάζονταν ονόματα γιατρών που ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν επεμβάσεις χωρίς αίμα; Ο Ακίχιρο Γουότανι, ο οποίος ασχολήθηκε άμεσα με την κάλυψη αυτής της ανάγκης, θυμάται: «Ήμασταν απογοητευμένοι επειδή πολλές φορές δεν ξέραμε τι να κάνουμε όταν λάβαινε η Εταιρία απελπισμένα τηλεφωνήματα από άτομα που ζητούσαν ονόματα γιατρών οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να χειρουργήσουν χωρίς αίμα». Κατόπιν, στις αρχές του 1989, ακούστηκε στην Ιαπωνία ότι διεξάγονταν σεμινάρια για Επιτροπές Νοσοκομείων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείχνοντας ενδιαφέρον, το τμήμα έγραψε στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν για να μάθει περισσότερα. Αργότερα, το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, το τμήμα έλαβε μια επιστολή από τις Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία στο Μπρούκλιν η οποία πληροφορούσε το τμήμα ότι η Επιτροπή Εκδόσεων είχε εγκρίνει τη διεξαγωγή ενός σεμιναρίου για τις Επιτροπές Νοσοκομείων στην Ιαπωνία το Μάρτιο του 1990. Αυτό θα ήταν ένα από τα πρώτα που θα διεξάγονταν έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκτός από τα 91 νεοδιορισμένα μέλη των Επιτροπών Νοσοκομείων, θα ήταν παρόντες και 111 περιοδεύοντες επίσκοποι, 25 Μάρτυρες γιατροί από την Ιαπωνία, 44 αδελφοί από τη Δημοκρατία της Κορέας και 3 εκπαιδευτές από το Μπρούκλιν. Το σεμινάριο θα διεξαγόταν στην αγγλική και θα μεταφραζόταν στην κορεατική και στην ιαπωνική.

«Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου, οι εκπαιδευτές τόνιζαν επανειλημμένα ότι ήταν ανάγκη να “πληροφορηθούν οι γιατροί”», θυμάται ο αδελφός Γουότανι. «Μερικοί εξέφρασαν σοβαρές επιφυλάξεις για το αν οι επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία με σκοπό την πληροφόρηση των γιατρών θα ήταν αποδεκτές στην Ιαπωνία. Αυτή η απορία ήταν ιδιαίτερα εύλογη διότι οι Ιάπωνες κατά παράδοση δέχονταν χωρίς δεύτερη κουβέντα όποια θεραπεία πρότειναν οι γιατροί, και οι γιατροί δεν συνήθιζαν να συζητούν αυτά που έκαναν με άτομα που δεν ήταν ειδήμονες. Παρ’ όλα αυτά, μετά το σεμινάριο οι τρεις εκπαιδευτές σχημάτισαν ομάδες με τα μέλη των Επιτροπών Νοσοκομείων, επισκέφτηκαν νοσοκομεία στην περιοχή του Τόκιο και είχαν πολύ καλά αποτελέσματα».

Πληροφορούνται τα Μέσα Ενημέρωσης και οι Γιατροί

Εξαιτίας των προκατειλημμένων ειδήσεων και των λανθασμένων πληροφοριών που παρουσιάζονταν στον τύπο, θεωρήσαμε ότι θα πρέπει να γίνουν προσπάθειες να πληροφορηθούν τα μέσα ενημέρωσης καθώς και οι γιατροί γύρω από τη στάση μας στο θέμα του αίματος. Έτσι, αρχίζοντας από το Σεπτέμβριο του 1990, αφότου τέθηκε σε κυκλοφορία το ειδικό βιβλιάριο Πώς Μπορεί το Αίμα να Σώσει τη Ζωή Σας;, το τμήμα ξεκίνησε μια εκστρατεία για να έρθουν διάφοροι αδελφοί σε επαφή με δημοσιογράφους που έγραφαν ιατρικά άρθρα σε εθνικές και τοπικές εφημερίδες. Αυτή η εκστρατεία αποδείχτηκε πολύ επιτυχής. Μάλιστα, μερικοί δημοσιογράφοι που είχαν εντυπωσιαστεί από όσα τους έδειξαν οι αδελφοί προσφέρθηκαν να γράψουν άρθρα σχετικά με τους γιατρούς που αναλαμβάνουν χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αίμα.

Ένα άλλο καλό αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας ήταν ότι επιστημονικοί συντάκτες των μεγαλύτερων εθνικών εφημερίδων πληροφόρησαν την Επιτροπή Νοσοκομείων της Οσάκα ότι η Επιτροπή Δεοντολογίας του Εθνικού Κέντρου Ασθενειών του Κυκλοφορικού εξέταζε το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται οι υποθέσεις των Μαρτύρων. Γράψαμε αμέσως μια επιστολή ζητώντας κάποιο ραντεβού με το διευθυντή του κέντρου. Τόσο ο διευθυντής όσο και ο βοηθός εισηγητή της Επιτροπής Δεοντολογίας παρευρέθηκαν σε αυτή τη συνάντηση. Ως αποτέλεσμα, στις 22 Απριλίου 1991, πάρθηκε η απόφαση να αντιμετωπίζεται με σεβασμό το δικαίωμα που έχουν οι Μάρτυρες να αρνούνται μεταγγίσεις αίματος.

Ύστερα από αυτή την καλή αρχή, έγιναν συναντήσεις με τις επιτροπές δεοντολογίας άλλων νοσοκομείων και σημειώθηκαν παρόμοια αποτελέσματα. Όταν η Επιτροπή Δεοντολογίας για τα Μητροπολιτικά Νοσοκομεία και τα Μαιευτήρια του Τόκιο ετοίμαζε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές όσον αφορά το χειρισμό της άρνησης μετάγγισης αίματος για θρησκευτικούς λόγους, κάλεσε έναν εκπρόσωπο του τμήματος, από τις Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία, καθώς και μέλη των Επιτροπών Νοσοκομείων του Τόκιο για να λάβουν μέρος. Η επιτροπή, η οποία αποτελούνταν από 13 μέλη, σύστησε στα 16 νοσοκομεία που λειτουργούν υπό την αιγίδα της μητροπολιτικής κυβέρνησης του Τόκιο να σέβονται τη θέληση των ενήλικων ασθενών οι οποίοι επιθυμούν αναίμακτη θεραπεία ακόμη και όταν οι γιατροί νομίζουν ότι είναι απαραίτητη η μετάγγιση αίματος. «Στην περίπτωση του ασθενούς που μεταφέρεται στο νοσοκομείο αναίσθητος αλλά έχει στην κατοχή του ένα έγγραφο που πιστοποιεί ότι αυτός ή αυτή δεν δέχεται μετάγγιση, ο γιατρός πρέπει να δώσει προτεραιότητα σε αυτή την επιθυμία», ανέφερε η εφημερίδα Μαϊνίτσι Σιμπούν (Mainichi Shimbun). Επιπλέον, δήλωνε ότι «οι επιθυμίες των μαθητών λυκείου σχετικά με τη μετάγγιση θα γίνονται σεβαστές όπως αυτές των ενηλίκων».

Ακόμη και τα νοσοκομεία που είχαν κάποτε αναρτήσει ταμπέλες οι οποίες έλεγαν «Δεν Δεχόμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά» έχουν αλλάξει στάση και είναι διατεθειμένα να παρέχουν περίθαλψη σε Μάρτυρες χρησιμοποιώντας μεθόδους αναίμακτης χειρουργικής. Υπάρχουν τώρα 15.000 και πλέον ονόματα στον κατάλογο των συνεργατικών γιατρών. Μάλιστα, μερικοί γιατροί ένιωθαν παραμελημένοι αν τους παρέβλεπε η τοπική Επιτροπή Νοσοκομείων. Τον Οκτώβριο του 1995 το νοσοκομείο Σιν-Τόκιο στο Ματσούντο άρχισε ένα πρόγραμμα αναίμακτης χειρουργικής, το οποίο σέβεται πλήρως τη θέση των Μαρτύρων γύρω από το αίμα. Έτσι, έχει σημειωθεί θαυμάσια πρόοδος σχετικά με αυτό το ζωτικό ζήτημα.

Η Αγάπη σε Συνδυασμό με την Καλή Οργάνωση

Όπως προείπε ο Ιησούς Χριστός, σε αυτές τις τελευταίες ημέρες μεγάλοι σεισμοί πλήττουν τον έναν τόπο μετά τον άλλον. (Ματθ. 24:3, 7) Ένας τέτοιος σεισμός έπληξε την περιοχή του Κόμπε την Τρίτη 17 Ιανουαρίου 1995. Ήταν μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, αφαίρεσε πάνω από 5.000 ζωές και άφησε χιλιάδες άλλους άστεγους. Από τους 9.000 Μάρτυρες που ζούσαν στην πληγείσα περιοχή, 13 βαφτισμένοι Μάρτυρες και 2 αβάφτιστοι ευαγγελιζόμενοι έχασαν τη ζωή τους. Ο Χιρόσι και η Κάζου Κάνεκο, ένα ζευγάρι ειδικών σκαπανέων που υπηρετούσαν στην Εκκλησία Νισινομίγια Κέντρο, βρέθηκαν κάτω από τα χαλάσματα κάποιου παλιού διαμερίσματος εκείνο το πρωί. Απαιτήθηκαν πάνω από τέσσερις ώρες για να ανασύρουν τον αδελφό Κάνεκο, αλλά η σύζυγός του, η Κάζου, είχε πεθάνει μέσα στα συντρίμμια. Επειδή ο Χιρόσι βρισκόταν πλακωμένος κάτω από τα χαλάσματα επί πολλή ώρα, σταμάτησαν να λειτουργούν τα νεφρά του· έτσι, ήταν σε κρίσιμη κατάσταση πολλές μέρες. «Μου εντυπώθηκε ανεξίτηλα το πόσο άχρηστα είναι τα υλικά αποκτήματα», είπε ο Χιρόσι. «Απεναντίας, κατάλαβα πόσο σημαντικές είναι οι ιδιότητες που έχουμε μέσα μας, λόγου χάρη η πίστη και η ελπίδα. Αυτές οι ιδιότητες μας βοηθούν να υπερνικούμε τις χειρότερες συνθήκες που θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε».

Υποκινούμενοι από έντονη αγάπη για τους αδελφούς τους, οι Μάρτυρες ενήργησαν γρήγορα για να παράσχουν βοήθεια. Το ευτύχημα ήταν ότι οι εκκλησίες γύρω από το Κόμπε είχαν οργανωθεί σε περιοχές οι οποίες χώριζαν την πόλη από το βορρά προς το νότο. Εφόσον ο σεισμός είχε πλήξει την περιοχή κατά μήκος της ακτής από τα ανατολικά προς τα δυτικά, κάθε περιοχή είχε εκκλησίες οι οποίες δεν υπέστησαν ζημιές και επομένως μπορούσαν να βοηθήσουν εκείνους που είχαν ανάγκη. Οι πρεσβύτεροι των κοντινών εκκλησιών οι οποίες δεν υπέστησαν ζημιές πήραν την πρωτοβουλία να οργανώσουν το έργο παροχής βοήθειας. Την επόμενη μέρα από την πρώτη δόνηση, μια φάλαγγα από 16 μοτοσικλέτες μοίραζε τροφή και νερό στις εκκλησίες στο κέντρο του Κόμπε.

Οι επίσκοποι περιοχής έστησαν αμέσως προσωρινά κέντρα παροχής βοήθειας για τη φροντίδα των Μαρτύρων στην πληγείσα περιοχή. Το τμήμα ξεχώρισε έξι Αίθουσες Βασιλείας που δεν είχαν καταστραφεί για να λειτουργήσουν ως κέντρα διανομής εφοδίων. «Μέσα σε πέντε ώρες, αυτές είχαν γεμίσει με εφόδια», θυμάται ο Γιοσίχιρο Ναγκασάκι, ένα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος, ο οποίος έφτασε στην πληγείσα περιοχή ανεβασμένος στην πίσω θέση της μοτοσικλέτας ενός ομοπίστου. «Χρειάστηκε να πούμε στους αδελφούς να στείλουν τις υπόλοιπες προμήθειες σε κάποιες κοντινές Αίθουσες Συνελεύσεων». Στήθηκαν κέντρα προμηθειών από όπου οι εκπρόσωποι των τοπικών εκκλησιών μπορούσαν να παραλαμβάνουν ό,τι χρειάζονταν, και στη συνέχεια οι πρεσβύτεροι της κάθε εκκλησίας διένεμαν τις προμήθειες στα μέλη της.

Η Αγία Γραφή ενθαρρύνει τους Χριστιανούς: «Ας εργαζόμαστε το καλό προς όλους αλλά κυρίως προς εκείνους με τους οποίους είμαστε συγγενείς στην πίστη». (Γαλ. 6:10) Οι Μάρτυρες μοιράζονταν ευχαρίστως με τους γείτονές τους ό,τι λάβαιναν. Δυο μέρες μετά το σεισμό του Κόμπε, όταν ένας πρεσβύτερος των Μαρτύρων συνειδητοποίησε ότι υπήρχαν επαρκή αποθέματα για τους Μάρτυρες αλλά οι άλλοι άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη, έστειλε αμέσως δυο φορτηγά γεμάτα τρόφιμα σε ένα τοπικό κέντρο προσφύγων.

Δίνεται Περαιτέρω Βοήθεια

Δόθηκε επίσης προσοχή στις συναισθηματικές και στις πνευματικές ανάγκες. Έγιναν αμέσως διευθετήσεις για να συνεχιστούν οι συναθροίσεις. Μια εκκλησία συναθροίστηκε σε κάποιο πάρκο την ίδια μέρα που έγινε ο σεισμός. Την Κυριακή μετά το σεισμό, οι περισσότερες εκκλησίες της περιοχής διεξήγαγαν την τακτική τους Μελέτη Σκοπιάς. Στις πέντε πληγείσες περιοχές στάλθηκαν εφτά επίσκοποι περιοχής, εκτός από τους τακτικούς επισκόπους των περιοχών αυτών, προκειμένου να φροντίσουν για τις συναισθηματικές και τις πνευματικές ανάγκες των πληγέντων. Αυτοί έκαναν ειδικές επισκέψεις για να ενισχύσουν τους αδελφούς και να τους βοηθήσουν να κρατούν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή τους παρά την καταστροφή.

Δέκα Αίθουσες Βασιλείας κρίθηκαν ακατάλληλες για χρήση. Τα σπίτια πολλών αδελφών είχαν καταστραφεί ολοσχερώς ή εν μέρει. Οι 11 Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης στην Ιαπωνία οργάνωσαν ομάδες περίπου 21 εργατών η καθεμιά για να επισκευάσουν τα σπίτια που είχαν υποστεί ζημιές. Μια ομάδα Μαρτύρων ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με δικά της έξοδα για να συμμετάσχει στο έργο παροχής βοήθειας. Όταν αυτές οι ομάδες τελείωσαν το έργο τους, είχαν επισκευάσει 1.023 σπίτια και είχαν μαζέψει τα συντρίμμια τεσσάρων σπιτιών τα οποία είχαν καταστραφεί. Ανοικοδομήθηκαν πέντε Αίθουσες Βασιλείας και επισκευάστηκαν τέσσερις από αυτοθυσιαστικούς αδελφούς οι οποίοι κατέφθασαν από όλη τη χώρα.

Οι αδελφοί συμπεριφέρονταν στα μη ομόπιστα μέλη των οικογενειών με την ίδια καλοσύνη που έδειχναν στα πιστά μέλη. Μια αδελφή η οποία είχε μη ομόπιστο σύζυγο και τέσσερα παιδιά έχασε το δεύτερο γιο της στο σεισμό. Η οικογένεια έμεινε στην Αίθουσα Βασιλείας μαζί με 70 άλλους Μάρτυρες για μια εβδομάδα. Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο οι αδελφοί έδειχναν ενδιαφέρον και έδιναν πρακτική βοήθεια, ο σύζυγος άρχισε να εκτιμάει την οργάνωση του Ιεχωβά. Μια μέρα επισκέφτηκε το χώρο όπου γινόταν η διοργάνωση της παροχής βοήθειας, στη Σουίτα. Εκεί είδε πολλούς αδελφούς να εργάζονται σκληρά προς όφελος ανθρώπων τους οποίους δεν γνώριζαν. Συγκινήθηκε πολύ και δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Την ίδια μέρα δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη.

Οι Αλλαγές Αντιμετωπίζονται με Δημιουργικότητα

Με το πέρασμα των ετών, η κατάσταση στην Ιαπωνία άλλαξε. Στα τέλη του Μαρτίου του 1992, σαράντα τρία χρόνια μετά την άφιξη της πρώτης ομάδας των ιεραποστόλων το 1949, όλος ο τομέας που έχει ανατεθεί στο τμήμα της Ιαπωνίας καλυπτόταν τακτικά με τα καλά νέα της Βασιλείας. Ωστόσο, η νοοτροπία και οι περιστάσεις του λαού έχουν επίσης αλλάξει, και αυτό απαίτησε κάποια ευελιξία από μέρους των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο Ρόντνεϊ Κιαλόχα, ένας ιεραπόστολος που ήταν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου επί πολλά χρόνια, παρατήρησε: «Πριν από 25 χρόνια [στη δεκαετία του 1970], οι Ιάπωνες ήταν πολύ ευγενικοί και φιλικοί. Όταν τους επισκέπτονταν οι Μάρτυρες, ακόμη και αν δεν ενδιαφέρονταν, άκουγαν». Οι άνθρωποι αφιέρωναν χρόνο για να διαβάζουν και γενικά είχαν μεγάλο σεβασμό για τα καλά ήθη και την κοινωνική ευταξία. Ωστόσο, η αυξανόμενη υλική ευημερία σταδιακά αποπροσανατόλισε τον κόσμο. Νοικοκυρές άρχισαν να προστίθενται στο εργατικό δυναμικό. Λιγότεροι άνθρωποι βρίσκονταν στο σπίτι τους στη διάρκεια της ημέρας. Εκείνοι που βρίσκονταν στο σπίτι ήταν συχνά πολύ απασχολημένοι για να κάνουν εκτεταμένες συζητήσεις γύρω από τη θρησκεία και δεν ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν έντυπα τα οποία πίστευαν ότι δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν.

Κατασκευάζονταν πολυκατοικίες υψηλής ασφάλειας και σπίτια με θυροτηλέφωνα. Οι ευαγγελιζόμενοι σε τέτοιες περιοχές έπρεπε να προσαρμοστούν και να κάνουν τις παρουσιάσεις τους από τα θυροτηλέφωνα. Έμαθαν να επανεπισκέπτονται εκείνους που απλώς εκδήλωναν ευγενικούς και ευχάριστους τρόπους. Κάποια γυναίκα που είπε ότι είναι Σιντοΐστρια αρνήθηκε από το θυροτηλέφωνο να δεχτεί τη Χιροκό, μια σκαπάνισσα που υπηρετεί στο Σαπόρο. Η Χιροκό ήταν πεπεισμένη ότι η γυναίκα είχε καλή καρδιά επειδή η φωνή της ήταν χαρούμενη και οι τρόποι της ευγενικοί· γι’ αυτό, την επισκέφτηκε ξανά. Σταδιακά έγιναν φίλες από το θυροτηλέφωνο. Ύστερα από 10 μήνες τέτοιων επισκέψεων, τελικά η γυναίκα την υποδέχτηκε λέγοντας: «Περίμενε ένα λεπτό, σε παρακαλώ», και εμφανίστηκε στην πόρτα και της είπε να περάσει μέσα. Η συζήτηση γύρω από κάποιο οικογενειακό ζήτημα οδήγησε αμέσως σε Γραφική μελέτη και κατόπιν στο βάφτισμα. Η καινούρια αδελφή, η οποία είναι τώρα σκαπάνισσα, όντως είχε καλή καρδιά.

Επειδή πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σπανίως στο σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας, Η Διακονία Μας της Βασιλείας σύστησε την αυξημένη συμμετοχή στη μαρτυρία νωρίς το βράδυ και στο έργο δρόμου. Οι ευαγγελιζόμενοι ανταποκρίθηκαν αμέσως με ενθουσιασμό. Σύντομα, σε όλη την Ιαπωνία, μπορούσε να δει κανείς τους αδελφούς να προσφέρουν τη Σκοπιά και το Ξύπνα! στους δρόμους, ιδιαίτερα γύρω από τους πολυσύχναστους σιδηροδρομικούς σταθμούς.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα μιας αδελφής που μένει κοντά στη Γιοκοχάμα. Αν και είχε εργασία πλήρους απασχόλησης, ήθελε να κάνει βοηθητικό σκαπανικό. Ένας πρεσβύτερος της πρότεινε να κάνει έργο δρόμου κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό από τις 6:00 ως τις 8:00 π.μ. κάθε μέρα πριν πάει στην κοσμική της εργασία. Αφού υπερνίκησε τη δική της ντροπαλότητα και τον αρχικό χλευασμό ορισμένων επιβατών, δημιούργησε ένα δρομολόγιο περιοδικού με περίπου 40 άτομα τα οποία χαίρονταν να λαβαίνουν τα περιοδικά. Σε αυτά τα άτομα περιλαμβάνονταν επιβάτες, υπάλληλοι του σταθμού και ιδιοκτήτες των γύρω καταστημάτων. Κατά μέσο όρο η αδελφή έδινε 235 περιοδικά το μήνα σε έναν τομέα στον οποίο οι σκαπανείς συνήθως έδιναν γύρω στα 30. Με το να συζητάει Γραφικά σημεία με τους ανθρώπους επί λίγα μόνο λεπτά κάθε μέρα, κατάφερε να αρχίσει έξι Γραφικές μελέτες, μια από τις οποίες ήταν με κάποιον αστυνομικό.

Άλλοι ευαγγελιζόμενοι εφάρμοσαν τις εισηγήσεις σχετικά με τη μαρτυρία από τηλεφώνου προκειμένου να έρθουν σε επαφή με άτομα που ζουν σε κτίρια υψηλής ασφάλειας. Η επιμονή και η παρουσίαση ενός ελκυστικού θέματος άνοιξαν το δρόμο για πολλές Γραφικές μελέτες. Όταν κάποια αδελφή ρώτησε μια γυναίκα από τηλεφώνου αν την απασχολούσε το τι επιφύλασσε το μέλλον για την ίδια και την οικογένειά της, η γυναίκα απάντησε καταφατικά. Είχε απογοητευτεί επειδή οι άλλοι δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν, και αυτό είχε επηρεάσει την υγεία της. Ως αποτέλεσμα, είχε απομονωθεί στο σπίτι της. Συγκινημένη από το γνήσιο ενδιαφέρον που εκδήλωσε η αδελφή, δέχτηκε να τη συναντήσει σε ένα γειτονικό σούπερ μάρκετ. Μόλις της έδειξε η αδελφή τα περιεχόμενα του βιβλίου Οικογενειακή Ζωή, δέχτηκε αμέσως Γραφική μελέτη.

Η δραστήρια συμμετοχή στην υπηρεσία αγρού σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ωριμότητας των εκκλησιών οδήγησαν σε σταθερή και συνεχιζόμενη αύξηση. Η σειρά των διαδοχικών ανώτατων αριθμών στους ευαγγελιζομένους ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1979 και συνεχίζεται ακάθεκτα επί 18 και πλέον χρόνια. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η αύξηση των ευαγγελιζομένων στην Ιαπωνία ανερχόταν κατά μέσο όρο σε 10.000 και πλέον το χρόνο. Το Μάρτιο του 1995 υπήρχαν 200.000 διαγγελείς της Βασιλείας στη χώρα. Τον Αύγουστο του 1997, 220.663 ευαγγελιζόμενοι ήταν συνταυτισμένοι με τις 3.785 εκκλησίες, σε σύγκριση με τους 14.199 ευαγγελιζομένους που υπήρχαν σε 320 εκκλησίες τον Αύγουστο του 1972. Ένας αυξανόμενος αριθμός τέτοιων ατόμων, όμως, είναι ευαγγελιζόμενοι των οποίων η μητρική γλώσσα δεν είναι η ιαπωνική.

Βοήθεια για τους Ξενόγλωσσους Ομίλους

Λόγω της ισχυρής ιαπωνικής οικονομίας, έχουν εγκατασταθεί στη χώρα πολλοί ξενόγλωσσοι εργάτες οι οποίοι δεν μιλούν την ιαπωνική. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η Ιαπωνία δεν είναι πια η χώρα στην οποία σχεδόν όλοι έχουν για μητρική γλώσσα την ιαπωνική. Πώς θα μπορούσαν να βοηθηθούν πνευματικά οι ξενόγλωσσοι πληθυσμοί;

Πριν από τη δεκαετία του 1980, υπήρχε ένας σχετικά μικρός ξενόγλωσσος πληθυσμός. Σχηματίστηκαν μικροί απομονωμένοι όμιλοι ή εκκλησίες στη Μισαγουά, στην Τατσίκαβα και στην Οκινάβα προς όφελος των συζύγων και των παιδιών Αμερικανών στρατιωτικών καθώς και άλλων ενδιαφερομένων.

Ο μεγαλύτερος όμιλος βρισκόταν γύρω από τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Οκινάβα. Το 1968, ο Καρλ και η Έβλιν Έμερσον, οι οποίοι ήταν προηγουμένως ιεραπόστολοι στην Κορέα, πήγαν και εγκαταστάθηκαν στην Οκινάβα μαζί με το μικρό τους γιο για να βοηθήσουν τον αγγλόφωνο πληθυσμό. Αργότερα κατέφθασε επίσης σε αυτόν τον παραγωγικό αγρό ο Μπιλ και η Μαίρη Άιβς και ο Γουέιν και η Πένι Φρέιζι από την 40ή και την 52η τάξη της Γαλαάδ. Ο Γουέιν, που κυκλοφορούσε με το σαραβαλιασμένο αυτοκινητάκι του των 360 κυβικών στις περιοχές γύρω από τη γοργά αναπτυσσόμενη Αεροπορική Βάση Καντένα, ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός καθώς κήρυττε στους κληρωτούς στρατιώτες επειδή και αυτός είχε στρατιωτικό παρελθόν. Ο Γουέιν μαζί με την Πένι μπόρεσαν να βοηθήσουν γύρω στα 100 άτομα να φτάσουν στο βάφτισμα κατά τη διάρκεια των 15 ετών που υπηρέτησαν στην Οκινάβα. Η διακονία τους ήταν τόσο αποτελεσματική ώστε ο διοικητής μιας βάσης τούς ζήτησε να πάνε να κηρύξουν κάπου αλλού. Γιατί; «Παίρνετε τους καλύτερους άντρες μου», διαμαρτυρήθηκε.

Αν και μετακινούνταν διαρκώς τα άτομα από την εκκλησία, λόγου χάρη όταν έπαιρναν μεταθέσεις σε άλλες στρατιωτικές βάσεις, κυριολεκτικά χιλιάδες παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις και εκατοντάδες βοηθήθηκαν να πάρουν θέση υπέρ του Ιεχωβά. Η πλειονότητα από αυτούς συνέχισαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά μετά την επιστροφή τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικοί έχουν γίνει πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες. Ένας από αυτούς, ο Νικ Σιμονέλι, παρακολούθησε αργότερα την 93η τάξη της Γαλαάδ, ακολουθώντας τα βήματα εκείνου που μελέτησε μαζί του. Τώρα υπηρετεί στον Ισημερινό μαζί με τη σύζυγό του.

Αγγλόφωνος Τομέας στην Ιαπωνία

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν τελείωσε ο Πόλεμος του Βιετνάμ, οι αγγλόφωνοι όμιλοι στην Ιαπωνία σταδιακά έσβησαν. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, καθώς ο Τζέιμς Μαντς παρατηρούσε τον αριθμό των αγγλόφωνων ατόμων που υπήρχαν γύρω από την αμερικανική Ναυτική Βάση Ατσούγκι, μόλις 15 λεπτά με το αυτοκίνητο από το Μπέθελ, κάλεσε τους γονείς του, οι οποίοι ζούσαν τότε στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., να περάσουν στην Ανατολή και να βοηθήσουν. (Παράβαλε Πράξεις 16:9.) Έτσι, το Μάρτιο του 1981, οι γονείς του αδελφού Μαντς, ο Τζέιμς και η Ρουθ, που ήταν 62 και 59 ετών αντίστοιχα, εγκαταστάθηκαν στη Σαγκαμιχάρα, κοντά στη βάση Ατσούγκι. «Ο τομέας μας ήταν οπουδήποτε μπορούσαν να βρεθούν αγγλόφωνοι», αφηγείται η Ρουθ. «Καθώς έκανε έργο δρόμου, η Ρουθ συχνά σταματούσε νεαρούς Αμερικανούς στρατιώτες πάνω σε ποδήλατα απλώνοντας τα χέρια της για να τους δείξει τα περιοδικά», θυμάται ένα μέλος της οικογένειας Μπέθελ στην Εμπίνα. Δυστυχώς, ο Τζέιμς Μαντς ο πατέρας πέθανε λίγο μετά την άφιξή του στην Ιαπωνία, αλλά η Ρουθ έμεινε στην περιοχή και βοήθησε αρκετούς ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια. Ο μικρός αγγλικός όμιλος Σαγκαμιχάρα έγινε εκκλησία τον Οκτώβριο του 1985.

Καθώς η ιαπωνική οικονομία ενισχυόταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ο αριθμός των αλλοδαπών αυξήθηκε σημαντικά. Πολλές χιλιάδες Φιλιππινέζοι, Νοτιοαμερικανοί, Αφρικανοί, Κινέζοι και Κορεάτες συνέρρεαν στη χώρα για να εργαστούν. Η Εταιρία έκανε ενέργειες για να δοθεί πνευματική βοήθεια σε αυτούς τους ξένους εργάτες. Διορίστηκαν αγγλόφωνοι Ιάπωνες σκαπανείς, καθώς και πολλά άτομα που υπηρετούσαν στο Μπέθελ, για να προσφέρουν βοήθεια. «Όταν η Εταιρία άρχισε να παίρνει την ηγεσία σε αυτόν τον τομέα», είπε κάποιος αδελφός που υπηρέτησε πολλά χρόνια στην αγγλική εκκλησία, «η αύξηση ήρθε αμέσως». Την 1η Σεπτεμβρίου 1997, υπήρχαν 18 αγγλικές εκκλησίες οι οποίες συγκροτούσαν μια ξεχωριστή περιοχή.

Βοήθεια για τους Βραζιλιάνους

Πολυάριθμοι Ιάπωνες των οποίων οι γονείς ή οι παππούδες είχαν μεταναστεύσει στη Βραζιλία επέστρεψαν στην Ιαπωνία για να εργαστούν, αλλά δεν καταλάβαιναν ούτε την ιαπωνική ούτε την αγγλική. Το 1986 ένα αντρόγυνο πρώην ιεραποστόλων, ο Καζούγιουκι και η Νάνακο Κιρίτανι, οι οποίοι είχαν υπηρετήσει στη Βραζιλία, μετακόμισαν στη Γιοκοχάμα, όπου υπήρχαν μερικές πορτογαλόφωνες αδελφές καθώς και άτομα που μελετούσαν τη Γραφή. Σε αυτόν το μικρό όμιλο άρχισε να διεξάγεται η Μελέτη Σκοπιάς μαζί με μια συντμημένη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας μια φορά το μήνα στην πορτογαλική.

Την άνοιξη του 1991, η Εταιρία κάλεσε τρεις Βραζιλιάνους πρεσβυτέρους, που ζούσαν στο Τόκιο, στη Ναγκόγια και στο Τογιοχάσι, καθώς και τον αδελφό Κιρίτανι, για να συζητήσουν τις εξελίξεις στον πορτογαλόφωνο αγρό. Τον Αύγουστο του 1991 άρχισαν να λειτουργούν τέσσερις πορτογαλόφωνοι όμιλοι. Το τμήμα επιστράτευσε πρόθυμους Μπεθελίτες και άρχισε μια τάξη για την εκμάθηση της πορτογαλικής στο Μπέθελ. Αυτοί προσφέρθηκαν να μάθουν τη γλώσσα και αποτέλεσαν μέρος του θεμελίου των πορτογαλόφωνων ομίλων. Οι νεοσύστατοι όμιλοι σύντομα έγιναν εκκλησίες και, μέσα σε έξι χρόνια, υπήρχαν 21 πορτογαλόφωνες εκκλησίες οι οποίες συγκροτούσαν και αυτές μια περιοχή.

Ανοίγει ο Ισπανικός Αγρός

Το Σεπτέμβριο του 1987 διεξάχθηκε η πρώτη συνάθροιση στην ισπανική για να βοηθηθούν οχτώ αδελφές οι οποίες ήταν μέχρι τότε συνταυτισμένες με τον πορτογαλόφωνο όμιλο. Ο Λούις Ντελγκάντο, ένας ανύπαντρος αδελφός από το Περού, ανέλαβε την ηγεσία. Εκείνον τον καιρό, μερικές αδελφές ταξίδευαν έξι ώρες για να παρακολουθούν τις ισπανικές συναθροίσεις, αλλά η πνευματική βοήθεια που λάβαιναν άξιζε τον κόπο. Εξαιτίας του προβλήματος της γλώσσας, μερικές Ισπανίδες που είχαν παντρευτεί Ιάπωνες υπηκόους για λόγους οικονομικής εξασφάλισης αντιμετώπιζαν προβλήματα στο γάμο τους και επίσης δυσκολεύονταν να εκφράσουν αυτά που ένιωθαν στους πρεσβυτέρους των ιαπωνικών εκκλησιών.

Η διακονία αγρού επίσης παρουσίαζε ιδιομορφίες για τον ισπανικό όμιλο. Για να οργανώσουν τους τομείς, τα μέλη του πήγαν και στους 29 σταθμούς της Γραμμής Γιαμανότε, της σιδηροδρομικής γραμμής που κάνει τον κύκλο του κέντρου του Τόκιο, ψάχνοντας για ισπανικά ονόματα στις πόρτες. Αν και ήταν κουραστική και χρονοβόρα εργασία, με αυτόν τον τρόπο απέκτησαν καθορισμένο τομέα για να κάνουν έργο.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ομάδες από αδελφές επισκέπτονταν περιοχές όπου έμεναν πολλές Κολομβιανές. Οι γυναίκες αυτές εργάζονταν σε μπαρ τα οποία διηύθυνε συνήθως η γιακούζα, δηλαδή η ιαπωνική Μαφία. Όταν κάποια γυναίκα φαινόταν ότι έκανε πνευματική πρόοδο, παρενέβαινε η γιακούζα και την έστελνε κάπου αλλού. Μια τέτοια σπουδάστρια της Γραφής, όμως, προόδευσε μέχρι του σημείου που κατάλαβε ότι έπρεπε να αλλάξει δουλειά προκειμένου να ευαρεστεί τον Ιεχωβά. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ξεφύγει από τη γιακούζα και να κρυφτεί. Με τη βοήθεια του ατόμου που μελετούσε μαζί της, κατάφερε τελικά να επιστρέψει στη χώρα της.

Έτσι, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, όταν μεγάλος αριθμός εργατών συνέρρευσε στην Ιαπωνία από το Περού, την Αργεντινή, την Παραγουάη, τη Βολιβία και από άλλες χώρες, ο Ιεχωβά είχε ήδη έτοιμο ένα μικρό ισπανικό όμιλο για να φροντίσει για τις πνευματικές ανάγκες τους. Το 1991 ξεκίνησε μια τάξη ισπανικής γλώσσας για Μπεθελίτες οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μέσα σε ένα χρόνο μερικοί από αυτούς εκφωνούσαν δημόσιες ομιλίες. Το 1993 σχηματίστηκε η πρώτη ισπανική εκκλησία στην περιοχή του Τόκιο. Το 1997, υπήρχαν 13 ακμάζουσες ισπανόφωνες εκκλησίες. Αυτές αποτελούν μια ξεχωριστή ξενόγλωσση περιοχή.

Βοήθεια σε Άτομα από την Ασία

Μεγάλος αριθμός Κινέζων επίσης ήρθαν στην Ιαπωνία. Ανάμεσά τους ήταν χιλιάδες φοιτητές καθώς και απόγονοι παιδιών από την Ιαπωνία που είχαν αφεθεί στην Κίνα μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Υπολογίστηκε ότι 300.000 και πλέον Κινέζοι ζούσαν στην Ιαπωνία, 200.000 από τους οποίους ήταν στην περιοχή του Τόκιο. Σηκώνοντας τα μάτια τους και βλέποντας τον κινεζικό αγρό, οι αδελφοί μπορούσαν να δουν ότι ήταν λευκός για θερισμό, “αλλά οι εργάτες ήταν λίγοι”.—Ματθ. 9:37· Ιωάν. 4:35.

Ο Μασάγιουκι Γιαμαμότο και η σύζυγός του, η Μασάκο, είχαν δαπανήσει οχτώ χρόνια στην ιεραποστολική υπηρεσία στην Ταϊβάν. Το 1992, μερικοί Μπεθελίτες οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να βοηθήσουν τον κινεζόφωνο πληθυσμό διδάχτηκαν την κινεζική. Ο Μασάγιουκι ήρθε αμέσως σε επαφή με όσους μιλούσαν κάπως την κινεζική και σχηματίστηκε ένας κινεζικός όμιλος με 28 ευαγγελιζομένους. Αυτοί ήταν κατά κύριο λόγο Ιάπωνες σκαπανείς οι οποίοι, αν και πάλευαν με τη γλώσσα, προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν τους ενδιαφερομένους που μιλούσαν την κινεζική. Αυτός ο ζήλος των Ιαπώνων Μαρτύρων άγγιξε τις καρδιές των Κινέζων. Μια νεαρή πήρε το βιβλίο Ο Μεγαλύτερος Άνθρωπος που Έζησε Ποτέ από έναν αδελφό ο οποίος φοιτούσε στην ίδια σχολή με αυτήν. Διάβασε το βιβλίο μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό την παρακίνησε να αρχίσει να παρακολουθεί όλες τις συναθροίσεις. Έμεινε έκπληκτη βλέποντας τόσους Ιάπωνες να μελετούν την κινεζική απλώς και μόνο για να μπορούν να μεταδώσουν τα καλά νέα στους κινεζόφωνους. Αυτή και ο μικρότερος αδελφός της προχώρησαν γρήγορα, και μέσα σε ένα χρόνο βαφτίστηκαν. Εκείνη διεξήγε τις δικές της Γραφικές μελέτες πριν ακόμη βαφτιστεί.

Το Μάιο του 1993 διεξάχθηκε η πρώτη συνέλευση περιοχής στην κινεζική. Παρευρέθηκαν 399 άτομα και βαφτίστηκαν 8. Σύντομα λειτουργούσαν πέντε μανδαρινικές κινεζικές εκκλησίες, καθώς και ένας όμιλος μελέτης βιβλίου στην κινεζική ο οποίος ήταν συνταυτισμένος με ιαπωνική εκκλησία.

Άλλοι Ξενόγλωσσοι Όμιλοι

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Πεν Πίτορες και η σύζυγός του, η Φίκσαν, άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή. Ήταν και οι δυο τους πρόσφυγες από την Καμπότζη και είχαν χάσει τους γονείς τους στη σφαγή που έλαβε χώρα στην πατρίδα τους. Η πρόοδος ήταν αργή επειδή δεν υπήρχε σχεδόν κανένα έντυπο για μελέτη στην καμποτζιανή. Αλλά τελικά βαφτίστηκαν. Επειδή ενδιαφέρονταν για τις πνευματικές ανάγκες των άλλων προσφύγων από την Καμπότζη, προσπάθησαν να διεξάγουν Γραφικές μελέτες μαζί τους. Σύντομα σχηματίστηκε ένας μικρός καμποτζιανός όμιλος. Αυτά τα άτομα έλαβαν ακόμη περισσότερη βοήθεια το 1994 όταν άρχισε να εκδίδεται Η Σκοπιά στην καμποτζιανή. Στη συνέχεια, δέκα αδελφοί από το Μπέθελ άρχισαν να μελετούν τη γλώσσα και διορίστηκαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις στην καμποτζιανή.

Αν και η μεγαλύτερη ξενόγλωσση ομάδα στην Ιαπωνία είναι οι Κορεάτες, οι περισσότεροι από αυτούς καταλαβαίνουν την ιαπωνική· έτσι, επί πολλά χρόνια δεν είχαν ξεχωριστή εκκλησία. Με τον καιρό, ωστόσο, τονίστηκε ότι οι Κορεάτες που ζούσαν στην Ιαπωνία θα μπορούσαν να συλλάβουν την αλήθεια γρηγορότερα αν τη μελετούσαν στη μητρική τους γλώσσα. Αυτό οδήγησε στο σχηματισμό ενός κορεατικού ομίλου κοντά στο Μπέθελ τον Απρίλιο του 1996 και, αργότερα, δημιουργήθηκε ένας όμιλος στην πόλη Ιτάμι του νομού Χιόγκο.

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε τις εκκλησίες δακτυλολογίας. Πολυάριθμοι πρόθυμοι εθελοντές έχουν μάθει την ιαπωνική δακτυλολογία προκειμένου να βοηθήσουν τα άτομα με προβλήματα ακοής σε όλη τη χώρα. Από το 1982 και ύστερα η Εταιρία διοργανώνει πρόγραμμα δακτυλολογίας σε ορισμένες συνελεύσεις περιφερείας. Ωστόσο, συντονισμένες προσπάθειες για την υποβοήθηση ατόμων με προβλήματα ακοής έχουν αρχίσει από το 1992, όταν σχηματίστηκαν εκκλησίες δακτυλολογίας στις πόλεις Φουκουόκα και Κουμαμότο. Έχουν ετοιμαστεί επίσης βιντεοταινίες στη δακτυλολογία. Τώρα υπάρχουν 11 εκκλησίες και 9 μικρότεροι όμιλοι σε όλη την Ιαπωνία που βοηθούν με ενεργό τρόπο τα άτομα τα οποία έχουν προβλήματα ακοής.

Έτσι λοιπόν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία έχουν κάνει καλή προσπάθεια πλησιάζοντας τις πολλές γλωσσικές ομάδες που υπάρχουν στη χώρα και βοηθώντας τες να ωφεληθούν από τα καλά νέα στη γλώσσα που καταλαβαίνουν καλύτερα.

Ενθουσιασμός για μια Νέα Σχολή

Το 1993 παρουσιάστηκε μια συναρπαστική νέα ευκαιρία στους άγαμους πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες στην Ιαπωνία. Τους δινόταν η ευκαιρία να διευρύνουν την υπηρεσία τους τόσο στη χώρα τους όσο και στο εξωτερικό. Ο Τζέιμς Χίντερερ και ο Ντέιβιντ Μπίγκλερ, δυο αδελφοί με πείρα ολόκληρων δεκαετιών στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, στάλθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να διεξαγάγουν την πρώτη τάξη της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης στην Ιαπωνία. Παρόντες σε αυτή την πρώτη τάξη, η οποία διεξάχθηκε στην αγγλική, ήταν επίσης εφτά αδελφοί από την Ιαπωνία, τη Δημοκρατία της Κορέας και τις Φιλιππίνες ως παρατηρητές. Αυτοί οι παρατηρητές προετοιμάζονταν για να υπηρετήσουν ως εκπαιδευτές στις αντίστοιχες χώρες τους.

Εξηγώντας πώς ωφελήθηκαν από τη σχολή, ένας σπουδαστής από την πρώτη τάξη είπε: «Νομίζω ότι πολλοί από εμάς δυσκολευόμασταν να κάνουμε μόνοι μας λογικούς συλλογισμούς και να παίρνουμε αποφάσεις εφαρμόζοντας τις ανάλογες Γραφικές αρχές. Νιώθαμε πιο άνετα με τους κανόνες. Στη διάρκεια, όμως, της σχολής, μέσω δυο ερωτημάτων που χρησιμοποιούνταν συχνά, το “Γιατί;” και το “Πώς;”, διδαχτήκαμε να κάνουμε συλλογισμούς γύρω από τις αιτίες που βρίσκονται πίσω από τα γεγονότα και τις απαντήσεις». Απηχώντας το ίδιο σημείο, κάποιος άλλος σπουδαστής της ίδιας τάξης θυμάται τι συνέβη όταν ένας από τους εκπαιδευτές υπέδειξε ότι ο διακονικός υπηρέτης που φροντίζει για τα περιοδικά θα μπορούσε να ετοιμάσει μια παρουσίαση για την προσφορά των νεοαφιχθέντων περιοδικών και στη συνέχεια να τη μοιραστεί με τους ευαγγελιζομένους. Η ερώτηση που υπέβαλε κάποιος σπουδαστής γύρω από αυτό έδωσε το έναυσμα για μια εντυπωσιακή διευκρίνιση όσον αφορά τη διαφορά ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στην αγαθότητα. Ο εκπαιδευτής εξήγησε: «Η δικαιοσύνη εκπληρώνει τις γραπτές οδηγίες, αλλά η αγαθότητα προχωρεί πέρα από όσα απαιτούνται έτσι ώστε να ωφεληθούν οι άλλοι. Χρειάζεται να είμαστε, όχι μόνο δίκαιοι, αλλά και αγαθοί και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ωφεληθούν τα μέλη της εκκλησίας, χωρίς να υπάρχει κάποιος γραπτός κώδικας».

Οι νεαροί άγαμοι αδελφοί στην Ιαπωνία συνήθως δεν βιάζονται να παντρευτούν. Οι αδελφοί στις πρώτες 18 τάξεις ήταν κατά μέσο όρο 29 ετών· είχαν επίσης κατά μέσο όρο 13 χρόνια στην αλήθεια και 8 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία. Ως τον Αύγουστο του 1997, πάνω από 790 σπουδαστές είχαν αποφοιτήσει από 33 τάξεις της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης, και χιλιάδες ακόμη περίμεναν να την παρακολουθήσουν. Μετά την αποφοίτηση, μερικοί έλαβαν διορισμούς στο έργο περιοχής, ειδικού σκαπανέα και ιεραποστόλου.—Ψαλμ. 110:3.

Όταν αυτοί οι καλά εκπαιδευμένοι πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες συνεργάζονται με τις εκκλησίες, τα οφέλη γίνονται αμέσως αισθητά. Κάποιος πρεσβύτερος, σχολιάζοντας την καλή επίδραση που είχε ένας απόφοιτος στην εκκλησία τους, είπε: «Η εκκλησία έγινε πιο ζωντανή και πιο χαρούμενη. Έχει αυξηθεί το σκαπανικό πνεύμα, και όλα τα μέλη της εκκλησίας εκτίμησαν βαθύτερα το πόσο σημαντικό είναι να γίνονται τα πράγματα σύμφωνα με τη θεοκρατική διαδικασία. Έχει κορυφωθεί ο ενθουσιασμός των νεαρών για πνευματικά ζητήματα, και πολλοί γράφτηκαν στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας». Έτσι, οι εκκλησίες ενισχύονται και οικοδομούνται.

Αποστολή Εκπροσώπων σε Συνελεύσεις του Εξωτερικού

Στα χρόνια που πέρασαν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ιαπωνία είχαν πολλές ευκαιρίες να “πλατυνθούν” στην εκδήλωση αγάπης για τη διεθνή αδελφότητα. (2 Κορ. 6:13) Καθώς τα ταξίδια στο εξωτερικό έγιναν πιο εφικτά από οικονομική άποψη, η Εταιρία ζήτησε από το τμήμα της Ιαπωνίας να στείλει εκπροσώπους σε ειδικές διεθνείς συνελεύσεις που διεξάχθηκαν στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Ασία, στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική, στη Χαβάη και στη Νέα Ζηλανδία.

Με το πέρασμα των ετών, ο αριθμός των εκπροσώπων που ανταποκρίνονταν στις προσκλήσεις αυξανόταν, και δεν ήταν ασυνήθιστο να βλέπει κανείς μεγάλους αριθμούς σκαπανέων και άλλων ολοχρόνιων διακόνων ανάμεσα στους εκπροσώπους. Το 1996, όταν διεξάχθηκαν ειδικές συνελεύσεις στην Τσεχία και στην Ουγγαρία, υπήρχαν 1.114 ολοχρόνιοι διάκονοι μεταξύ των 1.320 εκπροσώπων από την Ιαπωνία.

Τα όσα είδαν και άκουσαν οι Ιάπωνες εκπρόσωποι σε αυτές τις ειδικές συνελεύσεις διεύρυναν τον τρόπο σκέψης τους και τους έδωσαν περαιτέρω ώθηση για να υπηρετούν τον Ιεχωβά ολόκαρδα. Ο Σίγκεο Ικεχάτα, ο οποίος επισκέφτηκε τη Δημοκρατία της Κορέας, το Χονγκ Κονγκ, τις Φιλιππίνες και την Ταϊβάν για τις διεθνείς συνελεύσεις του 1978, εξηγεί: «Εντυπωσιάστηκα βαθιά από το δεσμό της αγάπης που υπήρχε ανάμεσα στους αδελφούς και στις αδελφές σε ξένες χώρες. Το να βλέπω από πρώτο χέρι ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι συνδεδεμένοι με την καθαρή γλώσσα έχει επηρεάσει ιδιαίτερα τόσο την εκτίμησή μου για τα προνόμια υπηρεσίας που απολαμβάνω όσο και το περιεχόμενο των προσευχών μου».

Όταν επισκέφτηκαν χώρες όπου οι υπηρέτες του Ιεχωβά υπέμειναν σφοδρό διωγμό και άκουσαν από πρώτο χέρι τις εμπειρίες τους, οι εκπρόσωποι υποκινήθηκαν να θέλουν να μιμηθούν την πίστη τους. Η Μίσακο Όντα παρακολούθησε την πρώτη διεθνή συνέλευση που έλαβε χώρα στην Αγία Πετρούπολη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης το 1992. Η ίδια θυμάται τα εξής: «Όταν άρχισε ο εναρκτήριος ύμνος την πρώτη μέρα της συνέλευσης, μια Ρωσίδα αδελφή που καθόταν δίπλα μου άρχισε να κλαίει. Σηκώνοντας τα μάτια μου, είδα πολλές ακόμη Ρωσίδες αδελφές να έχουν δάκρυα στα μάτια, μη μπορώντας να ψάλουν ως το τέλος τον ύμνο. Ευχαρίστησα από καρδιάς τον Ιεχωβά για την παρ’ αξία καλοσύνη του η οποία επέτρεψε σε εμένα, ένα άτομο που δεν είχε νιώσει το είδος του διωγμού που υπέστησαν αυτές, να βρίσκομαι εκεί ανάμεσά τους και να συμμετέχω σε εκείνη την ιστορική στιγμή της νίκης υπέρ του Ιεχωβά και των πιστών αδελφών».

Μια νεαρή σκαπάνισσα, η Σέικο Νάμπα (τώρα Νακατζίμα), θυμάται πολύ καλά τη συνέλευση του Μπουένος Άιρες το 1990. Αυτή λέει: «Έμαθα από τους αδελφούς και τις αδελφές στην Αργεντινή πώς να εκφράζω αγάπη και εκτίμηση καθώς και πόσο σημαντικό είναι να εκδηλώνουμε τέτοια συναισθήματα στους άλλους. Μια ηλικιωμένη αδελφή με αγκάλιασε καθώς φεύγαμε και μου έδωσε ένα δώρο. Ήταν βουρκωμένη καθώς έλεγε ξανά και ξανά: “Άστα λουέγκο εν ελ Παραΐσο” [Θα σε δω στον Παράδεισο]. Όταν επέστρεψα στην Ιαπωνία, προσπάθησα να εκδηλώσω την ίδια αγάπη και καλοσύνη στους ανθρώπους στην εκκλησία μου και στον τομέα μου». Και άλλοι εκπρόσωποι από την Ιαπωνία, αν και είναι συνήθως πιο ντροπαλοί και λιγομίλητοι, βοηθήθηκαν μέσω συναναστροφής με τους Λατινοαμερικανούς ομοπίστους τους να εκφράζουν με πιο εκδηλωτικό τρόπο την αγάπη τους.

Στα χρόνια που πέρασαν, το τμήμα της Ιαπωνίας είχε το προνόμιο να στείλει χιλιάδες εκπροσώπους σε ειδικές συνελεύσεις οι οποίες διεξάχθηκαν σε άλλες χώρες. Η συγκλονιστική ανταπόκριση που υπάρχει όταν απευθύνονται τέτοιες προσκλήσεις στις εκκλησίες αντικατοπτρίζει το υψηλό επίπεδο του ενθουσιασμού και της εκτίμησης που έχουν οι αδελφοί για την ευκαιρία που τους δίνεται να συναναστραφούν με τη διεθνή Χριστιανική οικογένειά τους.

Συμβάλλουμε στην Κάλυψη των Παγκόσμιων Αναγκών

Είναι μεγάλο προνόμιο σήμερα να μπορεί κανείς να συμβάλλει με διάφορους τρόπους στην κάλυψη των αναγκών της παγκόσμιας αδελφότητας. Έχοντας αποκτήσει πολύτιμη πείρα στην εκτύπωση, το τμήμα της Ιαπωνίας είναι σε θέση να βοηθάει τα γειτονικά τμήματα να καλύπτουν τις εκτυπωτικές τους ανάγκες. Στο εργοστάσιο της Εμπίνα παράγονται τώρα κάθε μήνα πάνω από 9.000.000 αντίτυπα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! σε δέκα γλώσσες.

Το τμήμα της Ιαπωνίας τυπώνει τώρα έγχρωμα βιβλία, Άγιες Γραφές, βιβλιάρια και ειδικά βιβλιάρια σε 26 γλώσσες, στις οποίες περιλαμβάνονται η κινεζική, η λαοτινή, η σιναλεζική, η τάι, η τάμιλ (για τη Σρι Λάνκα) και 11 γλώσσες των Φιλιππίνων. Τα περιστροφικά ταχυπιεστήρια όφσετ δίνουν στο εργοστάσιο τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται γρήγορα στις ανάγκες του αγρού. Για παράδειγμα, το Σεπτέμβριο του 1993, στάλθηκε στην Ιαπωνία η ύλη για την εκτύπωση μιας ειδικής έκδοσης της από μακρού αναμενόμενης Γραφής στη γλώσσα ταγκαλόγκ, η οποία έκδοση περιλάμβανε τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές—Μετάφραση Νέου Κόσμου. Στα μέσα Οκτωβρίου, είχαν τυπωθεί και αποσταλεί έγκαιρα 70.000 Άγιες Γραφές στην ταγκαλόγκ ώστε να δοθούν στους αδελφούς στις συνελεύσεις περιφερείας το Δεκέμβριο. Σύντομα ακολούθησαν οι Άγιες Γραφές στην κεμπουάνο και στην ιλόκο. Το τυπογραφείο της Εμπίνα αναλαμβάνει τώρα και τη βιβλιοδεσία των εκδόσεων πολυτελείας των πορτογαλικών και των ισπανικών Αγίων Γραφών.

Αφότου ιδρύθηκε το τμήμα των Μεταφραστικών Υπηρεσιών στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία το 1989, το τμήμα της Ιαπωνίας κλήθηκε να δώσει βοήθεια σε μεταφραστές στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Ο μισός και πλέον πληθυσμός του κόσμου ζει εδώ, αλλά πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι μιλούν δεκάδες γλώσσες, δεν έχουν ακόμη στη διάθεσή τους έντυπα της Σκοπιάς. Ιάπωνες αδελφοί που είναι ικανοί στη μετάφραση και εξοικειωμένοι με τους κομπιούτερ είχαν το προνόμιο να επισκεφτούν την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, το Λίβανο, τη Μαλαισία, την Ταϋλάνδη, την Καμπότζη, την Ινδονησία, τη Μιανμάρ, τα Νησιά Σολομώντος, το Γκουάμ και άλλες χώρες για να βοηθήσουν στην εξεύρεση, στην εκπαίδευση και στην οργάνωση ομάδων μεταφραστών, καθώς και για να εγκαταστήσουν τα προγράμματα που ανέπτυξε η Εταιρία για να βοηθήσει τους μεταφραστές.

Αμοιβαία Ενθάρρυνση

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε, επίσης, τους 76 Ιάπωνες αδελφούς και αδελφές οι οποίοι, μιμούμενοι τους ιεραποστόλους που υπηρετούν στην Ιαπωνία, δέχτηκαν με προθυμία διάφορους διορισμούς και προωθούν τα συμφέροντα της Βασιλείας σε εννιά χώρες. Σε αυτή την ομάδα περιλαμβάνονται 13 απόφοιτοι της Σχολής Διακονικής Εκπαίδευσης. Οι χώρες στις οποίες έχουν διοριστεί περιλαμβάνουν τη Βραζιλία (7), το Γκουάμ (2), την Καμπότζη (1), τη Μαλαισία (2), τα Νησιά Σολομώντος (5), τη Νιγηρία (1), την Παπούα-Νέα Γουινέα (11), την Παραγουάη (8) και την Ταϊβάν (39). Επιστολές από άτομα που βρίσκονται σε τέτοιους διορισμούς αναφέρουν ότι αυτοί έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν στις ιδιαιτερότητες των νέων γλωσσών, των συνηθειών, των φαγητών και των τροπικών ασθενειών, και είναι επίσης πρόθυμοι να υπηρετούν σε πρωτόγονες περιοχές, πολλές φορές χωρίς τρεχούμενο νερό, γκάζι ή ηλεκτρισμό, σε αντίθεση με την ευμάρεια που υπάρχει στη σύγχρονη Ιαπωνία. Έχουν αναπτύξει αγάπη για τους ντόπιους και έχουν μάθει τι σημαίνει ικανοποίηση με θεοσέβεια. Χαίρονται που είναι σε θέση να προωθούν τα συμφέροντα της Βασιλείας με αυτόν τον τρόπο.

Όταν χρειάστηκε να γίνει περαιτέρω επέκταση των εγκαταστάσεων του τμήματος λόγω της θεοκρατικής αύξησης που σημειώθηκε στην Ιαπωνία, το έργο ξεκίνησε με διεθνή συνεργασία. Αυτό το οικοδομικό έργο περιλαμβάνει δύο όμοια 13όροφα κτίρια κατοικιών και ένα 5όροφο κτίριο βοηθητικών υπηρεσιών. Το 1994, ο Φρανκ Λι, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, διορίστηκε να υπηρετήσει ως επίσκοπος οικοδόμησης. Ο Στιβ Γκίβινς, ένας διεθνής υπηρέτης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπηρετεί και αυτός στην επιτροπή οικοδόμησης. Πάνω από 49 εθελοντές έχουν έρθει από την Αγγλία, την Αυστραλία, τη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιταλία, τον Καναδά, την Κόστα Ρίκα, το Λουξεμβούργο, τη Νέα Ζηλανδία και τη Φινλανδία για να συμμετάσχουν στο έργο. Όλοι αυτοί έχουν θυσιάσει με χαρά την προοπτική μιας πιο κατασταλαγμένης ζωής στην πατρίδα τους προκειμένου να μεταδώσουν την πείρα και τις ικανότητές τους στους αδελφούς τους στο εξωτερικό και να προωθήσουν τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Εξέχουσα επίσης ήταν η καταπληκτική ανταπόκριση των Ιαπώνων αδελφών, καθώς 4.600 και πλέον ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι εργάτες υπέβαλαν αιτήσεις για να συμμετάσχουν στο οικοδομικό έργο. Οι περισσότεροι από αυτούς χρειάζεται να κάνουν μεγάλες προσαρμογές προκειμένου να συμμετάσχουν στο οικοδομικό έργο έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Αυτές περιλαμβάνουν το να αφήσουν την εργασία τους και την οικογένειά τους. Αλλά πιστεύουν ότι ανταμείβονται πλούσια για τις προσπάθειές τους.

Πιο Ηλικιωμένοι Αλλά Ακόμη Ζηλωτές

Η αύξηση αυτού του μεγάλου πλήθους υμνητών του Ιεχωβά στην Ιαπωνία ξεκίνησε με την άφιξη των ιεραποστόλων της 11ης τάξης της Γαλαάδ το 1949 και το 1950. Και άλλοι ενώθηκαν μαζί τους—μερικοί από την 7η τάξη και περισσότεροι από μετέπειτα τάξεις. Πενήντα εννιά από αυτούς είναι ακόμη στην ολοχρόνια υπηρεσία στην Ιαπωνία. Μερικοί είναι τώρα πάνω από 70 ή 80 χρονών, και όλοι τους είναι ακόμη ζηλωτές στην υπηρεσία. Η Λόις Ντάιερ είπε τα ακόλουθα, ύστερα από 64 χρόνια σταθερής ολοχρόνιας υπηρεσίας: «Προσεύχομαι συνεχώς με πεποίθηση, όπως έκανε τόσο εύγλωττα και ο Δαβίδ: “Όταν θα σβήνει η δύναμή μου, . . . ακόμη και μέχρι τον καιρό των γηρατειών και των γκρίζων μαλλιών, Θεέ, μη με εγκαταλείπεις”». (Ψαλμ. 71:9, 18) Ο Ιεχωβά δεν έχει εγκαταλείψει αυτά τα όσια άτομα τα οποία δαπάνησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην πιστή υπηρεσία της Βασιλείας. Ένα μέλος της ιεραποστολικής οικογένειας το έθεσε ως εξής: «Η οργάνωση του Ιεχωβά είναι σαν μια μητέρα που μας τυλίγει με μια ζεστή κουβέρτα και μας κρατάει κοντά της».

Είκοσι ένας από αυτούς τους παλαίμαχους αδελφούς βρίσκονται τώρα στον ιεραποστολικό οίκο Μίτα του Τόκιο. Το αρχικό κτίριο που στέγαζε το γραφείο τμήματος στο Τόκιο έχει ανακαινιστεί εντελώς για να φιλοξενήσει αυτούς τους ιεραποστόλους προχωρημένης ηλικίας. Πρόκειται για μια μοναδική ιεραποστολική οικογένεια! Τα μέλη της είναι κατά μέσο όρο 74 ετών και έχουν κατά μέσο όρο 50 χρόνια στην αλήθεια. Οχτώ από αυτούς είναι από την 11η τάξη της Γαλαάδ. Όλη μαζί η ιεραποστολική οικογένεια έχει δώσει σωρό μαρτυρίας στα χρόνια που πέρασαν, βοηθώντας γύρω στα 567 άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια. Αν και μερικά από τα μέλη αυτής της οικογένειας κοντεύουν τα 90 και έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, δεν μένουν με κανέναν τρόπο άπραγοι. Το υπηρεσιακό έτος 1997 είχαν κατά μέσο όρο 40 ώρες το μήνα στην υπηρεσία αγρού και έδωσαν συνολικά 17.291 περιοδικά και εκατοντάδες βιβλία στον καλά επεξεργασμένο τομέα τους. Αυτοί οι παλαίμαχοι αδελφοί απολαμβάνουν την τιμή των μελών της εκκλησίας τους και το σεβασμό των γειτόνων τους.

Η Ρουθ Ούλριχ, που τώρα διανύει το 87ο έτος της ζωής της, έχει δαπανήσει 68 από αυτά τα χρόνια στο έργο σκαπανέα και ιεραποστόλου. Η ίδια λέει: «Ήταν ενισχυτικό για την πίστη μου να βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους να βγαίνουν από τις ειδωλολατρικές θρησκείες, να γνωρίζουν την αλήθεια και να γίνονται πραγματικά αδελφοί και αδελφές μας».

Καθώς ξεφυλλίσαμε το «οικογενειακό άλμπουμ» που μιλάει για τη σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, γνωρίσαμε από κοντά πολλούς από αυτούς τους ζηλωτές υπηρέτες του Ιεχωβά. Αλλά αυτοί δεν είναι παρά μόνο ελάχιστοι από τα 220.000 και πλέον άτομα στην Ιαπωνία που διακηρύττουν τα καλά νέα για τη Βασιλεία του Θεού. Οι ιεραπόστολοι είναι βαθιά ικανοποιημένοι με τα επιτεύγματα των πνευματικών τους παιδιών και εγγονιών, τρίτης και τέταρτης γενιάς. Επιπλέον, αποβλέπουν με ζωηρό ενδιαφέρον να δουν τι ρόλο επιφυλάσσει ακόμη ο Ιεχωβά για αυτούς στο μέλλον, τόσο στις τελευταίες μέρες του παρόντος συστήματος όσο και στον υπέροχο νέο κόσμο του που τώρα βρίσκεται πολύ κοντά!

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 66]

[Εικόνες στη σελίδα 71]

Πιστοί Ιάπωνες ευαγγελιζόμενοι των προπολεμικών χρόνων: (1) Γίζο και Ματσούε Ισίι, (2) Μίγιο Ιντέι, (3) Κατσούο και Χαγκίνο Μιούρα

[Εικόνες στη σελίδα 72, 73]

Μερικοί ιεραπόστολοι που άρχισαν να υπηρετούν στην Ιαπωνία το 1949-1950: (1) Ντον και Μέιμπελ Χάσλετ, (2) Λόιντ και Μέλμπα Μπάρι, (3) Τζέρι και Γιόσι Τόμα, (4) Έλσι Τανιγκάουα, (5, 6) Πέρσι και Ίλμα Ισλαούμπ, (7) Νορίν Τόμσον (το γένος Μίλερ), (8) Άντριαν Τόμσον, (9) Λόις Ντάιερ, (10) Μόλι Χέρον, (11) Σίνισι και Μασάκο Τοχάρα

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Ο Ν. Ο. Νορ (πάνω αριστερά) μιλάει σε μια συνέλευση, το 1951, στον ιεραποστολικό οίκο του Κόμπε

[Εικόνα στη σελίδα 81]

Η Γκρέις (επάνω) και η Γκλάντις Γκρέγκορι, από την 11η τάξη της Σχολής Γαλαάδ

[Εικόνα στη σελίδα 82]

Η Μάργκριτ Βίντελερ (δεξιά, 23η τάξη της Γαλαάδ) ήρθε και αυτή στην Ιαπωνία όπου ήδη υπηρετούσε η αδελφή της, η Λένα (15η τάξη)

[Εικόνα στη σελίδα 88]

Ο Ντον Χάσλετ και ο Λόιντ Μπάρι στον Οίκο Μπέθελ του Τόκιο, το 1953

[Εικόνα στη σελίδα 89]

Γιαπωνέζες ειδικές σκαπάνισσες οι οποίες υπηρετούν επί 40 χρόνια (από τα αριστερά προς τα δεξιά): Τάκακο Σάτο, Χισάκο Γουακούι, Κάζουκο Κομπαγιάσι

[Εικόνα στη σελίδα 90]

Το τμήμα της Οκινάβα, 1979

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Πηγαίνοντας για μαρτυρία το χειμώνα στο Χοκάιντο

[Εικόνα στη σελίδα 95]

Πάνω: Άντελιν Νάκο

Κάτω: Λίλιαν Σάμσον

[Εικόνα στη σελίδα 99]

Γιουρίκο Ίτο

[Εικόνα στη σελίδα 102]

Μια ευτυχισμένη οικογένεια σκαπανέων ξεκινάει για την υπηρεσία αγρού

[Εικόνες στη σελίδα 110]

Το γραφείο τμήματος στο Τόκιο, 1949-1962

Το γραφείο τμήματος στο Τόκιο, 1963-1973

Οι εγκαταστάσεις του τμήματος στο Νουμάζου, 1972-1982

[Εικόνα στη σελίδα 115]

Ο Τόσιο Χόνμα, επίσκοπος τμήματος στα μέσα της δεκαετίας του 1970

[Εικόνα στη σελίδα 116]

Η Επιτροπή του Τμήματος το 1997 (από τα αριστερά προς τα δεξιά): Ρίτσαρντ Μπέιλι, Σίγκεο Ικεχάτα, Ιζάμου Σουγκιούρα, Μασαταρό Όντα, Μακοτό Νακατζίμα, Γιοσίχιρο Ναγκασάκι, Κέντζι Μιμούρα

[Εικόνα στη σελίδα 124]

Ο Τζέιμς Μαντς συμμετείχε στην επίβλεψη του εργοστασίου (εδώ μαζί με τη σύζυγό του, Σάρρα)

[Εικόνες στη σελίδα 132]

Αίθουσες Συνελεύσεων: Χιόγκο, Εμπίνα, Κανσάι

[Εικόνα στη σελίδα 139]

Κουνιχίτο Κομπαγιάσι

[Εικόνα στη σελίδα 142]

Το Κόμπε μετά το σεισμό του 1995

[Εικόνα στη σελίδα 150]

Ο Μασάγιουκι και η Μασάκο Γιαμαμότο

[Εικόνες στη σελίδα 156]

Ιάπωνες εκπρόσωποι σε συνελεύσεις του εξωτερικού: (1) Κένυα, (2) Νότια Αφρική, (3) Ρωσία

[Εικόνες στη σελίδα 158]

Το γραφείο τμήματος και ο Οίκος Μπέθελ στην Εμπίνα· στο ένθετο φαίνονται οι προσθήκες που έγιναν το 1997