Μαρτινίκα

ΤΟ ΟΝΟΜΑ Μαρτινίκα ηχεί οικείο σε πολλούς ανθρώπους σε διάφορα μέρη της γης. Ίσως θυμίζει ήλιο, λευκές αμμουδιές και γαλάζιες θάλασσες. Ίσως φέρνει στη σκέψη μερικές από τις «γλυκές» απολαύσεις της ζωής, όπως είναι το ζαχαροκάλαμο και οι μπανάνες, ή μπορεί να μας θυμίζει το ρούμι. Μπορεί ακόμη να φέρνει στο μυαλό την εικόνα μαύρων ή μελαμψών ιθαγενών με πλατιά χαμόγελα οι οποίοι προσφέρουν δίσκους με εξωτικά φρούτα στους επισκέπτες καλωσορίζοντάς τους. Σε άλλους, η Μαρτινίκα θυμίζει την έκρηξη του όρους Πελέ το 1902 και την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης Σεν-Πιερ, η οποία ήταν τότε η οικονομική και πολιτιστική πρωτεύουσα της περιοχής.

Σε σύγκριση με άλλα νησιά, αυτό το νησί δεν είναι παρά ένας ασήμαντος κόκκος σκόνης. Έχει μόνο 80 χιλιόμετρα μήκος και 35 χιλιόμετρα πλάτος. Και όμως, ο ρόλος που έπαιξε στις διεθνείς υποθέσεις ήταν δυσανάλογα μεγάλος. Από το 17ο ως το 19ο αιώνα, οι αποικιακές αυτοκρατορίες διεξήγαν εδώ σκληρές μάχες για την κυριαρχία στην Αμερική και στην Καραϊβική. Το Σεν Ντομένγκ (Αϊτή), η Γουαδελούπη, η Μαρτινίκα και άλλα νησιά των Δυτικών Ινδιών άλλαζαν ιδιοκτήτες ανάλογα με το αποτέλεσμα των μαχών.

Επί πολλές δεκαετίες η Μαρτινίκα, αν και μικρό νησί, υπήρξε βασικό κέντρο δουλεμπορίου στην Καραϊβική. Δεν θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για τον πληθυσμό της Μαρτινίκας χωρίς να αναφερθεί στα δεσμά της δουλείας που διαμόρφωσαν το παρελθόν της και τα οποία εξηγούν πολλά όσον αφορά τις τωρινές περιστάσεις των ανθρώπων.

Μιλάμε για ένα λαό ο οποίος, έχοντας ζήσει στη δουλεία τόσο πολύ καιρό, είναι υπερήφανος για την ελευθερία του. Είναι ένας λαός ο οποίος χαρακτηρίζεται από παράδοξες καταστάσεις. Περιφρουρούν με ζήλο την ανεξαρτησία τους και επιθυμούν να το κάνουν αυτό γνωστό. Παράλληλα, ακολουθούν το γαλλικό πολιτισμό ο οποίος επιβλήθηκε με την αποικιοκρατία—έναν πολιτισμό του οποίου οι αξίες και ο πλούτος αναγνωρίζονται κατά το μεγαλύτερο μέρος από τους περισσότερους. Οι κάτοικοι ανήκουν σε μια θρησκεία—το Ρωμαιοκαθολικισμό—την οποία τους επέβαλαν καταπιεστικοί κύριοι. Εκτός από αυτό, έχουν διδαχτεί να λατρεύουν έναν Θεό για τον οποίο γνωρίζουν πολύ λίγα. Τους τον έχουν παρουσιάσει ως έναν Θεό που υποστηρίζει τη δουλεία των Νέγρων επειδή, όπως λέγεται, καταράστηκε τη φυλή τους. Λένε ότι έχει τις ιδιότητες της αγάπης και της δικαιοσύνης, αλλά αυτές οι ιδιότητες φαίνεται να παραμένουν κατά περίεργο τρόπο κρυμμένες. Η θρησκεία τους βασίζεται ουσιαστικά σε τελετουργίες και παραδόσεις, μέσα σε ένα πλαίσιο όπου οι ακριβείς πεποιθήσεις και οι θεολογικές αναλύσεις δεν έχουν μεγάλη σημασία. (Με παρόμοιο τρόπο, αξίζει να σημειωθεί ότι το γειτονικό νησί Μπαρμπάντος ανήκει στην Αγγλικανική θρησκεία επειδή ήταν αποικία της Βρετανίας.)

Καθώς αυτός ο αιώνας πλησιάζει στο τέλος του, οι περισσότεροι άνθρωποι στη Μαρτινίκα, μολονότι θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους, μοχθούν κάτω από τα δεσμά της δουλείας σε δύο απαιτητικούς κυρίους. Από τη μια πλευρά, καταβαρύνονται από ένα θρησκευτικό σύστημα τελετουργιών και παραδόσεων το οποίο δεν ικανοποιεί την πραγματική πνευματική πείνα. Από την άλλη, πασχίζουν ανώφελα να ικανοποιήσουν τις ατέλειωτες επιθυμίες τις οποίες καλλιεργεί η τεράστια επιρροή που ασκεί ο υλιστικός τρόπος ζωής του Δυτικού πολιτισμού.—Εκκλ. 5:10.

Άγγελμα Ανεκτίμητης Ελευθερίας

Εδώ και μισό αιώνα ακούγεται με αυξανόμενη ένταση σε αυτό το τροπικό νησί ένα άγγελμα ελευθερίας. Αυτή είναι η ελευθερία στην οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς Χριστός όταν είπε: «Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». (Ιωάν. 8:32) Είναι ελευθερία από τη δουλεία στα ψεύδη, ελευθερία από τα δεσμά σε ένα οικονομικό σύστημα το οποίο εκμεταλλεύεται αμείλικτα τους ανθρώπους και ελευθερία από την αμαρτία και το θάνατο.

Οι σπόροι αυτής της αλήθειας άρχισαν να σπέρνονται το 1946, όταν ο Ζορζ Μουστάς, από τη Γουαδελούπη, δαπάνησε δύο εβδομάδες δίνοντας μαρτυρία στο Φορ-ντε-Φρανς και στο Σεν-Πιερ. Έπειτα από τρία χρόνια, στις 9 Αυγούστου 1949, έφτασαν στο νησί τέσσερις ιεραπόστολοι (ένα αντρόγυνο και δύο νεαρές αδελφές), απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτοί ήταν ο Ντέιβιντ και η Σίλια Όουμερ, η Μαίρη Λόλο και η Φράνσις Μπέιλι. Είχαν έρθει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μιλούσαν γαλλικά, αλλά όχι με μεγάλη ευχέρεια. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, όμως, κατάφεραν να δώσουν 631 βιβλία και πάνω από 200 βιβλιάρια τα οποία εξηγούσαν την Αγία Γραφή, και άρχισαν 32 Γραφικές μελέτες με άτομα και οικογένειες. Ωστόσο, ο Καθολικός κλήρος, ο οποίος τότε ακόμη ασκούσε ισχυρή επιρροή και δεν είχε καμιά διάθεση να ανεχτεί κάποια αμφισβήτηση της εξουσίας του, χρησιμοποίησε την επιρροή του για να απελαθούν οι ιεραπόστολοι από το νησί τον Ιανουάριο του 1951. Επί τρία και πλέον χρόνια, το κήρυγμα των καλών νέων σταμάτησε εντελώς στη Μαρτινίκα.

Το Έργο Ξαναρχίζει

Στις 10 Ιουλίου 1954, έφτασαν ο Ξαβιέ και η Σάρα Νολ από τη Μασσαλία της Γαλλίας. Ήταν και οι δύο ολοχρόνιοι διάκονοι, και ο Ξαβιέ υπηρετούσε ως επίσκοπος εκκλησίας στη Μασσαλία.

Ακόμη θυμούνται την άφιξή τους σε αυτό το νησί που έμοιαζε σαν να βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, 7.000 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο τους. Δεν έχουν ξεχάσει τις πρώτες εντυπώσεις τους από τη ζέστη και την υγρασία ούτε έχουν ξεχάσει την ευθυμία, τη φιλοξενία και τους καλοσυνάτους τρόπους των ανθρώπων.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες, έμαθαν πώς να ζουν με ελάχιστες ανέσεις. Αφού έμειναν λίγες μέρες σε κάποιον άνθρωπο ο οποίος ήταν φιλικός απέναντι στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, βρήκαν ένα καινούριο ξύλινο σπίτι, το οποίο όμως δεν ήταν παρά μια κατασκευή με ξύλινους τοίχους και ξύλινο πάτωμα. Η στέγη ήταν από φύλλα αυλακωτής λαμαρίνας. Δεν υπήρχε ταβάνι ούτε τουαλέτα. Όταν σουρούπωνε, ο αδελφός Νολ είχε το καθήκον να αδειάζει σε μια ρεματιά τον κουβά ο οποίος χρησίμευε ως «τουαλέτα». Η πρώτη του διαδρομή με τον κουβά έγινε στις 14 Ιουλίου, ημέρα της εθνικής γιορτής της Γαλλίας. Έπρεπε να περάσει από μια πλατεία που ονομαζόταν Στάλιγκραντ, η οποία έσφυζε από ζωή λόγω των εορταστικών εκδηλώσεων. Καθώς διέσχιζε την πλατεία, περνώντας με τον κουβά του εκτεθειμένο μπροστά από ομάδες ανθρώπων που είχαν βγει να χαλαρώσουν και να αναπνεύσουν λίγο καθαρό αέρα, εκείνοι ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει! Ποτέ δεν είχαν ξαναδεί λευκό να κάνει τέτοια δουλειά!

Απρόσμενη Υποδοχή

Νωρίτερα εκείνη τη μέρα, ο αδελφός Νολ είχε περάσει πολλές ώρες τακτοποιώντας τα βιβλία και τα βιβλιάρια που είχαν αφήσει οι ιεραπόστολοι όταν απελάθηκαν. Πολλά από αυτά είχαν καταστραφεί από έντομα, αλλά υπήρχε μια επαρκής ποσότητα εντύπων που είχαν μείνει σε καλή κατάσταση για να τα χρησιμοποιήσει το ζεύγος Νολ στη δημόσια διακονία τους, την οποία άρχισαν το επόμενο πρωινό.

Ακολουθούν μερικές εμπειρίες τις οποίες θυμάται ο αδελφός Νολ από εκείνη την πρώτη μέρα στην υπηρεσία: «Ήταν η πρώτη φορά που θα βγαίναμε στο έργο κηρύγματος εδώ, και έτσι η σύζυγός μου και εγώ ανυπομονούσαμε να συναντήσουμε τους ανθρώπους, να τους γνωρίσουμε, να δούμε πώς θα μας υποδέχονταν. Αυτό που συνέβη ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Αρχίσαμε να δίνουμε μαρτυρία στο κέντρο της πόλης, η οποία τότε είχε 60.000 κατοίκους. Εκείνο το πρωινό, εγώ και η σύζυγός μου συναντηθήκαμε δύο φορές καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι για να ξαναγεμίσουμε τις τσάντες μας με τα βιβλία “Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς” και “Η Βασιλεία Είναι Κοντά”, καθώς και με βιβλιάρια όπως “Ο Άρχων Ειρήνης” (“The Prince of Peace”)».

Συχνά, οι οικοδεσπότες έλεγαν: «Θα πάρω το βιβλίο σας για να θυμάμαι ότι περάσατε», ή: «Αν μιλάει για τον Θεό, θα το πάρω». Τις πρώτες δύο εβδομάδες, δόθηκαν σχεδόν 200 βιβλία και εκατοντάδες βιβλιάρια. Ήταν εύκολο να αρχίσουν συζητήσεις επειδή οι άνθρωποι είχαν περιέργεια και ήταν πρόθυμοι να καλωσορίζουν τους ξένους. Πόσο ενθαρρυντική ήταν αυτή η φιλόξενη υποδοχή!

Ο αδελφός και η αδελφή Νολ αναρωτιούνταν αν θα μπορούσαν να κάνουν μελέτη με τόσο πολλούς ανθρώπους! Αλλά γρήγορα έμαθαν ότι έπρεπε να διακρίνουν ανάμεσα σε εκείνους που απλώς εκδήλωναν την παραδοσιακή φιλοξενία και σε εκείνους που είχαν πραγματική επιθυμία να μάθουν και να θέσουν σε εφαρμογή την αλήθεια που προέρχεται από τον Θεό. Υπήρχαν μερικοί οι οποίοι ήθελαν να μάθουν. Ο αδελφός Νολ θυμάται: «Το άτομο που μας συνάντησε όταν φτάσαμε στη Μαρτινίκα μάς σύστησε σε μερικούς εργάτες και μαθητευόμενους στο επιπλοποιείο του. Το ίδιο εκείνο βράδυ αρχίσαμε μια μελέτη, και στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας αρχίσαμε άλλες δύο».

Μια από εκείνες τις μελέτες γινόταν με ένα νεαρό αντρόγυνο, τον Πολ και τη Νικόλ Ζακλέν. Αυτοί μελετούσαν τρεις φορές την εβδομάδα και προόδευσαν καλά. Σύντομα, άρχισαν να συμμετέχουν μαζί με το ζεύγος Νολ στην επίδοση μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι. Με αυτούς τους καινούριους ευαγγελιζομένους, το έργο κηρύγματος άρχισε να παίρνει τοπικό χρώμα.

«Το-το-το»

Όταν έφτανε κάποιος σε ένα σπίτι, έπρεπε να φωνάξει: «Το-το-το, είναι κανείς εδώ;» Αρκετά συχνά, απαντούσε από μέσα μια φωνή: «Τι θέλετε;» Όταν ο ευαγγελιζόμενος φώναζε και πάλι για να συστηθεί, ο οικοδεσπότης απαντούσε: «Περάστε, καθήστε». Ακολουθούσαν ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν. Εκείνες τις μέρες, το άγχος ήταν άγνωστο στη Μαρτινίκα. Σπάνια συναντούσε κανείς ανθρώπους να λένε αυτό που ακούμε σήμερα συνέχεια: «Δεν έχω χρόνο». Εντούτοις, ο επίλογος συνήθως ήταν ως εξής: «Καταλαβαίνω όλα όσα μου λέτε, αλλά δεν πρόκειται να αφήσω τη θρησκεία των γονέων μου και των παππούδων μου». Ακόμα και αν φαινόταν ότι υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον, και έτσι οι ευαγγελιζόμενοι ρωτούσαν: «Θα μπορούσαμε να σας ξαναδούμε σύντομα;» η απάντηση συχνά ήταν: «Αν είναι θέλημα Θεού».

Γενικά, οι άνθρωποι έδειχναν μεγάλο σεβασμό για την Αγία Γραφή. Ελάχιστοι όμως την είχαν. Ο Καθολικός κλήρος κατέβαλλε σκληρές προσπάθειες για να εμποδίζει τους ανθρώπους να έχουν την παραμικρή επαφή με την Αγία Γραφή. Ωστόσο, μερικοί είχαν καταφέρει να πάρουν την Προτεσταντική γαλλική μετάφραση του Λουί Σεγκόν. Ορισμένοι την είχαν αγοράσει από γυρολόγους, άλλοι από γείτονές τους που ήταν Αντβεντιστές της Έβδομης Ημέρας και άλλοι, πιο σπάνια, από τους Ευαγγελικούς.

Ο Κλήρος σε Συναγερμό

Πέντε μήνες αφότου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν και πάλι το έργο κηρύγματος στο Φορ-ντε-Φρανς, μια εφημερίδα την οποία εξέδιδε η Καθολική Εκκλησία πρόβαλε το ερώτημα: «Ποιοι Είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;» Παρέθετε ένα διάλογο ανάμεσα σε κάποιον ιερέα και σε κάποιον ενορίτη: «Γνωρίζετε τον Ιεχωβά, Πάτερ;» «Σαφώς! Μιλάς και εβραϊκά τώρα;» Κατόπιν, ακολουθούσε ένας χείμαρρος συκοφαντιών εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά και μια κακόβουλη κακοπαράσταση των διδασκαλιών τους. Μάλιστα, σε κάποιο εκκλησιαστικό φυλλάδιο εμφανίστηκε μια γελοιογραφία με την αδελφή Νολ.

Έπειτα από λίγο καιρό, αν και δεν υπήρχαν παρά μόνο μια χούφτα Μάρτυρες στο νησί, ένας ιερέας που προφανώς είχε ενοχληθεί από το ζήλο αυτών των κηρύκων της Βασιλείας δήλωσε: «Χιλιάδες καλοί άνθρωποι ετοιμάζονται να γίνουν Μάρτυρες του Ιεχωβά επειδή δεν γνωρίζουν καλά τη δική τους θρησκεία». Συνέβαινε αυτό που είχε επισημάνει ο Ιησούς Χριστός στην παραβολή του για τον πλούσιο και τον Λάζαρο. Ο κοινός λαός λαχταρούσε λίγα πνευματικά ψίχουλα από το τραπέζι του πλούσιου κλήρου.—Βλέπε Λουκάς 16:19-31.

Η Επίσκεψη της Νοτρ Νταμ ντι Γκραν Ρετούρ

Λίγα χρόνια προηγουμένως, το 1948, η πίστη πολλών Καθολικών είχε κλονιστεί. Η επισκοπή είχε οργανώσει μια μεγάλη απάτη. Είχαν φέρει από τη Γαλλία, με μεγάλη επισημότητα, ένα άγαλμα της Μαρίας. Το περιέφεραν σε όλη τη Μαρτινίκα, και οι κάτοικοι του απένειμαν τιμές σε βαθμό που δεν έχει ξανασυμβεί μέχρι και σήμερα. Τοποθέτησαν το ομοίωμα της «Παρθένου» σε ένα μικρό πλοιάριο στερεωμένο πάνω σε ρόδες και το γύριζαν στους δρόμους. Καθ’ οδόν, οι άνθρωποι γέμιζαν το πλοιάριο με χρήματα και κοσμήματα για τη «Μαντόνα». Εκείνον τον καιρό, οι κάτοικοι της Μαρτινίκας, πλούσιοι και φτωχοί, φορούσαν μόνο χρυσά κοσμήματα. Ως αποτέλεσμα, αυτά που συγκεντρώθηκαν ισοδυναμούσαν με ένα μεγάλο ποσό χρημάτων.

Πολλοί είναι εκείνοι που ακόμη θυμούνται έντονα τα γεγονότα. Η Μαρτ Λοράν, η οποία είναι τώρα Μάρτυρας του Ιεχωβά, θυμάται την άφιξη της «Μαντόνας». «Ήταν ένα σαββατόβραδο στις αρχές Μαρτίου του 1948, στην πλατεία που βρίσκεται γύρω από το Σαβανά στο Φορ-ντε-Φρανς», λέει. «Η πλατεία ήταν γεμάτη ανθρώπους, όταν ξαφνικά είδαμε να εμφανίζεται ένα αμυδρό φως στη θάλασσα, στην άκρη του Λα Πουάντ ντε Νεγκρ. Το τεράστιο πλήθος παραληρούσε από ενθουσιασμό· η “Παρθένος” έφτανε με πλοιάριο!» Η Πιερέτ Αντονί πήγε και ξαναπήγε για να δώσει προσφορές. Αυτή και ο σύζυγός της στόλισαν το σπίτι τους με λουλούδια και κρέμασαν ένα πανό με την επιγραφή Σε Νου Σουαγιέ Ρεν (Ας Είσαι Βασίλισσα στο Σπίτι Μας). Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, οι άνθρωποι παρασύρονταν συναισθηματικά και ήταν πολύ γενναιόδωροι, πιστεύοντας ότι η «Παρθένος» θα εκτελούσε θαύματα. Παραδείγματος χάρη, υπήρχε ένας άντρας του οποίου η κόρη έπασχε από μυοπάθεια. Πεσμένος στα γόνατά του, ακολουθούσε το μικρό «τροχοφόρο» πλοιάριο ελπίζοντας ότι η «Παρθένος» θα θεράπευε την κόρη του.

Έπειτα από καιρό, ειπώθηκε ότι το άγαλμα επέστρεψε στη Γαλλία, αλλά αυτό ήταν απάτη. Αργότερα αποκαλύφτηκε ότι το ομοίωμα ήταν κρυμμένο σε μια αποθήκη. Σύμφωνα με κάποιες φήμες ντόπιων, λίγο καιρό αργότερα ένα αεροπλάνο που μετέφερε τα χρήματα και τα άλλα είδη που είχαν συγκεντρωθεί, καθώς και τους οργανωτές της απάτης, εξαφανίστηκε στη θάλασσα. Στο μυαλό των περισσοτέρων, ο Θεός τούς τιμώρησε με αυτόν τον τρόπο. Ακόμη και σήμερα, όταν οι άνθρωποι μιλάνε για αυτό το γεγονός, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκουν την ευκαιρία να τους δείξουν τι λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την ειδωλολατρία.—Έξοδ. 20:4, 5· Ψαλμ. 115:4-8· 1 Ιωάν. 5:21.

Γάμος, Όχι Απλώς Συμβίωση

Μερικά αφρικανικά έθιμα διατηρήθηκαν και μετά τη δουλεία και έγιναν αποδεκτά από την Καθολική Εκκλησία με τον όρο ότι αυτοί που τα τηρούσαν θα ακολουθούσαν επίσης το τελετουργικό των Καθολικών. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, η συμβίωση ανάμεσα σε άτομα που δεν ήταν παντρεμένα ήταν κάτι το συνηθισμένο. Καθώς η αδελφή Νολ ενασχολούνταν στη διακονία, οι άνθρωποι τη ρωτούσαν: «Έχετε παιδιά;» Όταν εκείνη απαντούσε «Όχι», τη ρωτούσαν: «Και ο σύζυγός σας;» Δεν ήταν παράξενο να βρίσκει κανείς άντρες που είχαν παιδιά από άλλες γυναίκες και όχι από τη νόμιμη σύζυγό τους. Εκείνοι που ήθελαν να γίνουν αληθινοί Χριστιανοί έπρεπε να εγκαταλείψουν τέτοιες αντιγραφικές συνήθειες.—Εβρ. 13:4.

Το πρώτο άτομο στη Μαρτινίκα που ανταποκρίθηκε σε αυτή την ανάγκη ήταν μια γυναίκα η οποία είχε έξι παιδιά από τρεις διαφορετικούς άντρες και ζούσε με τον πατέρα του τελευταίου παιδιού της όταν άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή. Η Μαργκερίτ Λιλέ αντιλήφθηκε γρήγορα τις τεράστιες αλλαγές που έπρεπε να κάνει προκειμένου να ευαρεστήσει τον Ιεχωβά. (1 Κορ. 6:9-11) Ζήτησε από τον άντρα με τον οποίο συζούσε να φύγει και, παρότι είχε προβλήματα υγείας, αντιμετώπισε θαρραλέα τις οικονομικές δυσκολίες που συνεπαγόταν η φροντίδα των έξι παιδιών της. Βαφτίστηκε το 1956. Αργότερα, έγινε η πρώτη ειδική σκαπάνισσα από τη Μαρτινίκα.

Η Ζαν Μαξιμέν, η οποία είχε παιδιά από τον άντρα με τον οποίο συζούσε, ήθελε και αυτή να βαφτιστεί. Εκείνος της είχε υποσχεθεί πολλές φορές ότι πριν από την επόμενη συνέλευση θα νομιμοποιούσε τη σχέση τους, αλλά ποτέ δεν τηρούσε το λόγο του. Τελικά, το 1959, όταν πλησίαζε μια άλλη συνέλευση, εκείνη εκμεταλλεύτηκε την απουσία του και έφυγε από το σπίτι. Όταν αυτός επέστρεψε, τι έκπληξη ένιωσε βλέποντας ότι εκείνη είχε φύγει και ότι πολλά από τα έπιπλα έλειπαν! Οι γείτονες δεν δίστασαν να του πουν πού είχε πάει. Εκείνος της ζήτησε επίμονα να γυρίσει πίσω και υποσχέθηκε ότι θα παντρεύονταν μέσα σε δύο εβδομάδες και ότι στο μεταξύ θα έκανε τις αναγκαίες διευθετήσεις. Η απάντησή της ήταν σαφής: «Την ημέρα που θα παντρευτούμε, τότε θα επιστρέψω· όχι νωρίτερα». Οι αναγκαίες διευθετήσεις έγιναν, και σε δέκα ημέρες παντρεύτηκαν. Πολλές από τις αδελφές μας είχαν παρόμοιες εμπειρίες.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τη φήμη ότι ασκούν μια θρησκεία στην οποία ο γάμος θεωρείται θεϊκός θεσμός. Μια δημόσια υπάλληλος στο χωριό Λε Βοκλέν εξεπλάγη όταν είδε ότι, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Ζακ και η Πιερέτ Νέλσον, ντόπιοι ειδικοί σκαπανείς, έγιναν μάρτυρες στους γάμους δύο αντρόγυνων τα οποία συζούσαν πολλά χρόνια χωρίς τα οφέλη του γάμου. Εκείνη η υπάλληλος είχε ήδη το βιβλίο Πώς να Κάνετε την Οικογενειακή σας Ζωή Ευτυχισμένη, αλλά τώρα υποσχέθηκε να το ξαναδιαβάσει επειδή η κατάστασή της ήταν ίδια με εκείνη των ατόμων που μόλις είχε παντρέψει. Προτού ολοκληρώσουν τη συζήτησή τους, είπε με ήρεμο τόνο στους δύο μάρτυρές μας: «Ζαμέ ντε σαν τρουά» («Ποτέ δύο χωρίς τρίτο»). Αυτό αποδείχτηκε αληθινό σε εκείνη την περίπτωση, επειδή λίγο αργότερα οι σκαπανείς βρέθηκαν και πάλι μπροστά της ως μάρτυρες για ένα τρίτο αντρόγυνο με το οποίο είχαν μελετήσει.

Απελευθέρωση από την Κατάχρηση Αλκοόλ

Η Μαρτινίκα είναι πασίγνωστη για το ρούμι της. Αυτό το οινοπνευματώδες ποτό που παρασκευάζεται από ζαχαροκάλαμο υπάρχει παντού στο νησί. Πολλοί το απολαμβάνουν, αλλά αν καταναλωθεί σε υπερβολική ποσότητα μπορεί να είναι πολύ βλαβερό. Στη δεκαετία του 1950, μπορούσε κάποιος να πάει σε ένα μπαρ και να πιει ένα γεμάτο ποτήρι ρούμι δίνοντας μόνο 50 σαντίμ (περ. 30 δρχ.). Έβαζαν μπροστά στον πελάτη ένα μπουκάλι ρούμι, ένα μπουκάλι σιρόπι και μερικές φέτες τοπικό πράσινο λεμόνι, και εκείνος μπορούσε να σερβιριστεί μόνος του.

Θα μπορούσε να βοηθήσει η Γραφική αλήθεια ανθρώπους που έπιναν τακτικά μεγάλες ποσότητες ρούμι; Και βέβαια θα μπορούσε! (1 Πέτρ. 4:3) Η πρώτη που βοηθήθηκε ήταν μια γυναίκα η οποία συχνά έπινε τόσο πολύ ώστε ήταν φοβερά δυσάρεστο να καθήσει κάποιος απέναντί της για να της μιλήσει. Επιπλέον, συζούσε με έναν άντρα ο οποίος ήταν εξίσου υποδουλωμένος στο αλκοόλ. Μέσα σε λίγους μήνες, τα όσα μάθαινε από την οικιακή Γραφική της μελέτη τη βοήθησαν να σταματήσει το ποτό και να εγκαταλείψει αυτόν τον άντρα. Όλοι όσοι τη γνώριζαν παρατήρησαν αυτές τις αλλαγές. Η υγεία της πήγαινε καλύτερα. Η επαγγελματική της ζωή βελτιώθηκε και η θέση της ως δημόσιας υπαλλήλου μονιμοποιήθηκε. Όταν έλαβε αναδρομικά ένα ποσό χρημάτων, το χρησιμοποίησε για να παρακολουθήσει τη Διεθνή Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θείον Θέλημα» που διεξάχθηκε στη Νέα Υόρκη το 1958. Μέχρι σήμερα, αν και η Ελίσα Λαφίν είναι 90 ετών, συμμετέχει τακτικά στο κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας. Αποτελεί επίσης παράδειγμα καλής Χριστιανικής διαγωγής. Ο Λόγος του Θεού μπορεί πράγματι να ελευθερώσει κάποιο άτομο από τη δουλεία στο αλκοόλ.

Καρποφορία από την Καρδιά της Χώρας

Κοιτάζοντας ένα χάρτη της Μαρτινίκας, βλέπουμε ότι το νησί μοιάζει σαν να τυλίγεται γύρω από τον κόλπο του Φορ-ντε-Φρανς. Χωρίς αμφιβολία, αυτή είναι η καρδιά του τομέα. Κατά μήκος της βόρειας πλευράς του κόλπου, υπάρχουν τρία αστικά κέντρα το ένα δίπλα στο άλλο—το Φορ-ντε-Φρανς, το Σελσέρ και το Λε Λαμαντέν. Ο μισός σχεδόν πληθυσμός της Μαρτινίκας ζει σε αυτή την περιοχή. Με εξαίρεση τη γεωργία, το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων του νησιού είναι συγκεντρωμένο εδώ. Σε αυτή την περιοχή πρωτοξεκίνησε το κήρυγμα των καλών νέων, και με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις, οι πρώτοι ευαγγελιζόμενοι προήλθαν από εδώ.

Από το 1955 κιόλας, ο αδελφός και η αδελφή Νολ άρχισαν να κάνουν ταξίδια εκτός της πρωτεύουσας για να διαδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας. Δαπανούσαν όλη τη μέρα στο κήρυγμα και επέστρεφαν στο σπίτι το απόγευμα. Τη μια εβδομάδα, συγκεκριμένα την Παρασκευή, πήγαιναν στο Λε Λαμαντέν. Την επόμενη εβδομάδα, πήγαιναν στο χωριό Λε Φρανσουά, κοντά στην ανατολική ακτή. Σιγά σιγά, οι άνθρωποι άρχισαν να δέχονται την αλήθεια. Ανάμεσα στους πρώτους που γνώρισαν την αλήθεια στο Λε Λαμαντέν ήταν η Ζαν Μαρί-Αναΐ, η Σουζάν Γκιτό, η Λιλιάν Νεράλ και η Πολέτ Ζαν-Λουί. Στο Λε Φρανσουά, ήταν οι οικογένειες Γκοντάρ και Καντάς, καθώς και ο Πιέρ Λουαζό. Έπειτα από λίγο καιρό, στάλθηκαν ειδικοί σκαπανείς στο Λε Λαμαντέν. Ανάμεσά τους ήταν ο Βαλεντέν Καρέλ και ο Νικολά Ρενέλ. (Ο αδελφός Καρέλ έγινε αργότερα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.) Τώρα σε εκείνες τις περιοχές και προς τα νότια υπάρχουν εφτά εκκλησίες.

Ορισμένοι φάνηκε πως ξεκίνησαν καλά, αλλά αργότερα εγκατέλειψαν το στενό δρόμο. Υπέκυψαν στις ανησυχίες της ζωής, στον υλισμό και στην ανηθικότητα. Πολλοί άλλοι δέχτηκαν το λόγο της Βασιλείας στην καρδιά τους, η οποία ήταν σαν το καλό χώμα που θα έδινε καρπό επί πολλά χρόνια. (Ματθ. 13:18-23) Η συντριπτική πλειονότητα εκείνων που ενστερνίστηκαν την αληθινή λατρεία τα παλιά χρόνια εξακολουθούν να υπηρετούν όσια τον Ιεχωβά. Ανάμεσά τους είναι αδελφοί που βαφτίστηκαν στη Μαρτινίκα πριν από 30 και πλέον χρόνια: ο Λεόν και ο Κριστιάν Μπελέ, ο Ζιλ Νιμπίλ, ο Ζερμέν Μπερτολό, ο Βενσέν Μίλερ, ο Ροζέ Ροζαμόν, ο Αλμπέρ Νέλσον, ο Βενσέν Ζεμπό και ο Φιλίπ Ντορντόν. Όλοι αυτοί έδειξαν μεγάλη αγάπη για τον Ιεχωβά προσφέροντας τα νιάτα τους στην υπηρεσία του. Τώρα πια δεν είναι νέοι, αλλά όλοι τους συνεχίζουν να υπηρετούν ως πρεσβύτεροι στις εκκλησίες. Άλλοι έχουν πεθάνει—ανάμεσά τους ο Τουσέν Λαντά, τον οποίο θυμούνται οι παλιοί για τον ήρεμο χαρακτήρα του και το ζεστό χαμόγελό του. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που θα μπορούσαν να προστεθούν στον κατάλογο των παλαίμαχων οι οποίοι ήταν, ή εξακολουθούν να είναι, θαυμάσια παραδείγματα πίστης και ζήλου. Η νεότερη γενιά ακολουθεί τα ίχνη τους, και για τους μεγαλύτερους αυτό αποτελεί αιτία μεγάλης χαράς.

Οι Γυναίκες Λένε Όσια τα Καλά Νέα

Εκείνον τον πρώτο καιρό, ορισμένες αδελφές οι οποίες ήταν δασκάλες διορισμένες από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας έκαναν επίσης εξαίρετο έργο ως δασκάλες του Λόγου του Θεού. Μεταξύ αυτών ήταν και η Στέλλα Νέλζι. Αυτή ήταν η πρώτη που βαφτίστηκε από εκείνη την ομάδα, και συνέχισε με ζήλο τη διακονία ακόμη και ενόσω φρόντιζε την ηλικιωμένη μητέρα της, η οποία πέθανε σε ηλικία 102 ετών. Επίσης, ήταν η Αντρέ Ζοζόρ, η οποία είχε θέση διευθύντριας και υπερασπίστηκε και αυτή αποτελεσματικά την αλήθεια του Λόγου του Θεού, καθώς και η αδελφή Βίκτορ Φους (τώρα Λαζιμάν), η οποία παρέμεινε σταθερή παρά τη σφοδρή εναντίωση της οικογένειάς της. Το καλό παράδειγμα της αδελφής Φους είχε θετική επίδραση στα παιδιά της. Ως αποτέλεσμα, ένας από τους γιους της υπηρετεί ως πρεσβύτερος εδώ και πολλά χρόνια, και η κόρη της, η Μαρλέν, είναι ιεραπόστολος στο Μάλι.

Άλλες έχουν τελειώσει το Χριστιανικό τους αγώνα λόγω ηλικίας ή ασθενειών. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Λεονίντ Ποπανκούρ, η οποία βγήκε πρόωρα στη σύνταξη και έκανε σκαπανικό επί 16 χρόνια. Αν και η αδελφή Ποπανκούρ πέθανε το 1990, η κόρη της, η Ζακλίν, υπηρετεί ως ιεραπόστολος στη Γαλλική Γουιάνα. Η Έμα Ιρσιλέ, επίσης, έθεσε ένα καλό παράδειγμα όσον αφορά την υπεράσπιση της Γραφικής αλήθειας, και προσπάθησε ιδιαίτερα να βοηθήσει τα παιδιά της να περπατούν στις οδούς του Ιεχωβά. Τρεις από τις κόρες της ανέλαβαν την υπηρεσία σκαπανέα, και ο γιος της, ο Ανρί, υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος στη Μαρτινίκα.

Η Σάρα Νολ, η οποία ήρθε στη Μαρτινίκα ως ειδική σκαπάνισσα πριν από 43 χρόνια, συνεχίζει με ζήλο την ολοχρόνια υπηρεσία σε ηλικία 82 ετών. Αν και ο τομέας καλύπτεται συχνά, εξακολουθεί να έχει αξιοσημείωτη επιτυχία στη διανομή της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Εφαρμόζοντας τις εισηγήσεις της Εταιρίας όσον αφορά το έργο σε εμπορικούς τομείς, καταφέρνει να έχει πρόσβαση στις περισσότερες κρατικές υπηρεσίες. Έχει ένα δρομολόγιο επίδοσης περιοδικών το οποίο περιλαμβάνει το δημαρχείο, την αστυνομία, το Υπουργείο Δημοσίων Έργων, και πολλά άλλα. Μερικούς μήνες δίνει μέχρι και 500 περιοδικά. Στη διάρκεια των ετών που έχει ζήσει στη Μαρτινίκα, έχει δώσει πάνω από 111.000 περιοδικά.

Το Νερό Σκαρφαλώνει στα Βουνά

Η Μαρτινίκα έχει πολλά βουνά. Λέγεται ότι κάποιος Άγγλος ναύαρχος, θέλοντας να δώσει στον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ μια ιδέα για την εικόνα της χώρας, πήρε ένα φύλλο χαρτί, το τσαλάκωσε και το πέταξε πάνω στο τραπέζι. «Κύριε», είπε, «αυτή είναι η Μαρτινίκα». Υπάρχει μια παροιμία των κρεολών η οποία λέει: «Ντ’λο πα κα μοντέ μορν» («Το νερό δεν σκαρφαλώνει στα βουνά»). Αλλά στη Μαρτινίκα, υπάρχει νερό που ανεβαίνει στα βουνά. Η παλιά πόλη Φορ-ντε-Φρανς βρίσκεται στο επίπεδο της θάλασσας αλλά απλώνεται στους πρόποδες πολλών λόφων. Το νερό της Γραφικής αλήθειας έχει ανέβει σε αυτούς τους λόφους.—Αποκ. 22:17.

Το 1956, αν και υπήρχαν μόνο εφτά ευαγγελιζόμενοι και τρεις σκαπανείς στο νησί, διατέθηκαν 5.000 βιβλία, πάνω από 9.000 περιοδικά και πολλά βιβλιάρια. Μεγάλο μέρος εκείνων των εντύπων διανεμήθηκε σε σταθμούς λεωφορείων—στους επιβάτες που έφταναν από κάθε γωνιά του νησιού ή έφευγαν για διάφορα μέρη του. Ο αδελφός και η αδελφή Νολ πήγαιναν επίσης σε ψαραγορές και λαχαναγορές για να προσφέρουν περιοδικά και κήρυτταν στα πολλά μπαρ που βρίσκονταν κοντά στις αγορές. Έτσι, οι χωρικοί επέστρεφαν στα σπίτια τους πάνω στους λόφους και ακόμη πιο πέρα έχοντας μέσα στις τσάντες τους πολύτιμα Γραφικά έντυπα.

«Μη Παύοντας να Συναθροιζόμαστε»

Λίγες μόνο εβδομάδες μετά την άφιξή τους στη Μαρτινίκα, ο αδελφός και η αδελφή Νολ άρχισαν να ενθαρρύνουν εκείνους οι οποίοι έκαναν μελέτη να παρακολουθούν συναθροίσεις. (Εβρ. 10:23-25) Έτσι, μερικοί από αυτούς συναθροίζονταν στο καθιστικό ενός απλού, ξύλινου σπιτιού στο Μορν Πισεβάν, που είναι μια συνοικία στο Φορ-ντε-Φρανς. Στο δωμάτιο μπορούσαν να χωρέσουν γύρω στα δέκα άτομα μόνο. Όταν το ζεύγος Νολ έβγαινε στη διακονία, οι άνθρωποι συχνά τους ρωτούσαν αν υπήρχε κάποιος τόπος συναθροίσεων στον οποίο μπορούσαν να πάνε. Οι ιεραπόστολοι επιθυμούσαν βαθιά να βρουν έναν πιο κατάλληλο χώρο.

Αργότερα, ο διευθυντής ενός ξενοδοχείου στο Φορ-ντε-Φρανς, ο οποίος θυμόταν ακόμη τους πρώτους Μάρτυρες ιεραποστόλους (οι οποίοι είχαν μείνει για λίγο στο ξενοδοχείο του), πρόσφερε την τραπεζαρία του εστιατορίου του για να τη χρησιμοποιούν τα απογεύματα της Κυριακής, εφόσον το εστιατόριο ήταν κλειστό εκείνη τη μέρα. Αυτό βρισκόταν στην οδό Σελσέρ—η οποία πήρε το όνομά της από το Γάλλο πολιτικό που συνέταξε το διάταγμα της 27ης Απριλίου 1848, με το οποίο καθορίζονταν οι όροι για την κατάργηση της δουλείας. Ο καθεδρικός ναός βρισκόταν στον ίδιο δρόμο. Τώρα που είχαν έναν καλύτερο τόπο συναθροίσεων, οι Μάρτυρες πίστευαν ότι θα έρχονταν δεκάδες άτομα. Εντούτοις, για κάποιο διάστημα, συναθροίζονταν εκεί μόνο 5 με 10 άτομα, σε μια αίθουσα χωρητικότητας 100 και πλέον ατόμων. Όταν προσκαλούσαν και άλλους να έρθουν, η απάντηση συνήθως ήταν: «Θα έρθω, Θεού θέλοντος». Αλλά στην πραγματικότητα, σπάνια σκεφτόταν κανείς σοβαρά τα όσα έχει να πει η Αγία Γραφή σχετικά με το θέλημα του Θεού σε αυτό το ζήτημα.

Η κ. Μαρσό, όμως, μια συνταξιούχος δασκάλα, πήγαινε πρώτα στη λειτουργία στον καθεδρικό ναό και κατόπιν ερχόταν τακτικά και άκουγε το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Η Αλίς Λασίς, η οποία εργαζόταν ως καθαρίστρια στον καθεδρικό ναό, παρακολουθούσε και εκείνη αυτές τις συναθροίσεις. Και οι δύο έγιναν όσιες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά οι Μάρτυρες χρειάζονταν πράγματι έναν τόπο συναθροίσεων ο οποίος να ταιριάζει καλύτερα στο μέγεθος του ομίλου.

Έπειτα από λίγους μήνες, μετέφεραν τις συναθροίσεις τους στη Βίλα Μα Φλερ ντε Με (Βίλα Το Μαγιάτικο Λουλούδι Μου), στο Κλεριέρ του Φορ-ντε-Φρανς, η οποία χρησιμοποιούνταν τότε ως ιεραποστολικός οίκος. Η Στέλλα Νέλζι, η οποία άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις, παραξενεύτηκε από κάποιο σχόλιο που έγινε εκεί σε μια περίπτωση. Όπως αφηγήθηκε αργότερα: «Ο εισηγητής είπε: “Αυτό είναι το πιο σημαντικό σπίτι σε όλη τη Μαρτινίκα!”» Συνεχίζοντας, εκείνη είπε: «Σύντομα κατάλαβα ότι είχε δίκιο. Το σπίτι είχε ταπεινή εμφάνιση, και για έπιπλα είχε πάγκους φτιαγμένους από σανίδες που τις είχαν πάρει από κασόνια και πάνω στις οποίες είχαν βάλει “μαξιλαράκια” από χαρτόνι. Εντούτοις, σε εκείνο το σπίτι μπορούσε να μάθει κάποιος για το θαυμάσιο σκοπό, το θέλημα και την απαράμιλλη προσωπικότητα του Ιεχωβά Θεού και του Γιου του, του Ιησού Χριστού. Ναι, πράγματι, ήταν το πιο σημαντικό σπίτι!»

Το 1960 ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε φτάσει τους 47. Ήταν και πάλι αναγκαίο να βρούμε έναν άλλον τόπο συναθροίσεων με επαρκή χώρο. Η Αντριέν Ρουντιέ μάς πρόσφερε δύο δωμάτια στο ισόγειο του σπιτιού της στο Μπελβί. Δύο χρόνια αργότερα πρότεινε να γκρεμίσουμε τον τοίχο που απέμενε για να επεκτείνουμε τον τόπο των συναθροίσεών μας και να μετακομίσει εκείνη επάνω. Μέσα σε δύο μόνο χρόνια, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε διπλασιαστεί. Τώρα υπήρχαν 94 ευαγγελιζόμενοι και διεξάγονταν 177 οικιακές Γραφικές μελέτες. Εφόσον μερικοί από τους ευαγγελιζομένους έρχονταν από την άλλη πλευρά του Φορ-ντε-Φρανς, φαινόταν σοφό να σχηματιστεί ένας δεύτερος όμιλος. Αυτός συναθροιζόταν στο σπίτι του Ινοΐρ Πουιζί στο Σαν Τερέζ, μια μικρή συνοικία στο νότιο μέρος του Φορ-ντε-Φρανς.

Η αύξηση συνεχίστηκε. Το 1964 είχαμε ένα μέσο όρο 157 ευαγγελιζομένων. Για να χωράνε οι παρόντες στις συναθροίσεις, οι αδελφοί αγόρασαν ένα σπίτι στην περιοχή Μπελβί του Φορ-ντε-Φρανς και το μετέτρεψαν σε Αίθουσα Βασιλείας. Πέντε χρόνια αργότερα χτίστηκε μια νέα Αίθουσα Βασιλείας σε ένα άλλο μέρος της πόλης. Ο Σεσάρ και η Ελβίρ Καζιμά είχαν την καλοσύνη να διαθέσουν την τσιμεντένια ταράτσα του σπιτιού τους, και εκεί χτίστηκε η Αίθουσα Βασιλείας.

Όταν οι Συνελεύσεις Ήταν Μικρές

Η πρώτη συνέλευση διεξάχθηκε το 1955. Έγινε στο σπίτι του αδελφού και της αδελφής Νολ. Για να ενθαρρύνουν τους 5 Μάρτυρες που υπήρχαν στη Μαρτινίκα, 27 άτομα ταξίδεψαν από τη Γουαδελούπη. Το σύνολο των παρευρεθέντων δεν έφτασε τους 40. Αλλά το πρόγραμμα της συνέλευσης προμήθευσε άφθονη πνευματική τροφή. Πόση χαρά ένιωσαν αυτοί που συγκεντρώθηκαν εκεί, μέσα σε μια πνευματική και αδελφική ατμόσφαιρα!

Εκείνες τις μέρες, ήταν δύσκολο να αρχίζουν οι συναθροίσεις στην ώρα τους. Όταν τα άτομα αργούσαν να έρθουν, μερικές φορές δημιουργούνταν κωμικές καταστάσεις. Στη διάρκεια μιας συνέλευσης το 1956, έγινε μια επίδειξη στην οποία ένας ιερέας, με τη χαρακτηριστική του ενδυμασία, πήγε στο σπίτι κάποιου για να τον αποθαρρύνει από το να διαβάζει τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ένας αδελφός που τότε είχε γενειάδα φόρεσε ράσο για να παίξει το ρόλο του ιερέα. Κάποιο ενδιαφερόμενο άτομο που άργησε να έρθει δεν κατάλαβε ότι επρόκειτο απλώς για επίδειξη. Στο τέλος της συνέλευσης, είπε κάπως έντονα: “Διαφωνώ με αυτό που έκανε ο ιερέας. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν πάνε στον καθεδρικό ναό να δημιουργήσουν αναστάτωση· έτσι και ο ιερέας δεν έπρεπε να έρθει εδώ και να κάνει κάτι τέτοιο!”

Άγγελμα Ελευθερίας στη Βορειοανατολική Ακτή

Με τον καιρό, χρειάστηκε να δοθεί περισσότερη προσοχή στα μέρη του νησιού που ήταν μακριά από την πρωτεύουσα. Η δυτική ακτή της Μαρτινίκας βρέχεται από την Καραϊβική Θάλασσα και η ανατολική της ακτή από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Έτσι, η ανατολική ακτή πλήττεται άμεσα από τους αληγείς ανέμους, οι οποίοι προκαλούν δυνατές βροχές και πολλή υγρασία. Στους υγρούς λόφους και στις πεδιάδες εκείνης της περιοχής, ευδοκιμούν τα πάντα—ζαχαροκάλαμο, λαχανικά, μπανάνες και άλλα φρούτα. Τα μεγάλα χωριά, τα περισσότερα από τα οποία είναι παράκτια, ζουν και από το ψάρεμα.

Και αυτή επίσης είναι μια περιοχή της οποίας η ιστορία περιλαμβάνει δουλεμπόριο και απελευθέρωση δούλων. Στο χωριό Λε Λορέν, τα ονόματα ορισμένων τοποθεσιών φέρνουν στο νου εκείνη την εποχή, λόγου χάρη Φον-Ζαν-Λιμπρ (Η Κοιλάδα του Απελευθερωμένου Λαού) και Φον-Μασάκρ (Η Κοιλάδα της Σφαγής). Αν και καταργήθηκε η δουλεία, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μετέφεραν το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού σε αυτή την περιοχή, βρήκαν ανθρώπους που εξακολουθούσαν να έχουν ανάγκη απελευθέρωσης. Οι άνθρωποι χρειάζονταν ελευθερία από την ψεύτικη θρησκεία και τις προκαταλήψεις, μια ελευθερία που είναι εφικτή μόνο αν γνωρίσει κάποιος τη Γραφική αλήθεια.

Καταστρέφει Είδωλα και τα Πετάει στο Δρόμο

Η πρώτη εξόρμηση των ιεραποστόλων στο Μπας-Πουάντ, στη βόρεια ακτή, 50 χιλιόμετρα από το Φορ-ντε-Φρανς, έγινε την 1η Νοεμβρίου 1954. Ο δρόμος προς αυτό το χωριό των ψαράδων και των αγροτών ήταν πολύ τραχύς. Βρισκόταν σε κακή κατάσταση, ιδιαίτερα μετά την περίοδο των βροχών, και σε ορισμένα τμήματα οι ιεραπόστολοι έπρεπε να κατεβαίνουν από τα μικρά μοτοποδήλατά τους για να τα σπρώξουν.

Ήθελαν να επισκεφτούν μια διευθύντρια σχολείου στο χωριό. Παλιά, αυτή είχε έρθει σε επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γαλλία και είχε κάνει συνδρομή στο Ξύπνα!, αλλά τώρα η συνδρομή της είχε λήξει. Η επίσκεψη αποδείχτηκε πολύ επωφελής. Η κυρία εξήγησε ότι, παρ’ όλο που παλιότερα δίδασκε στο κατηχητικό, είχε πάψει να πηγαίνει στην εκκλησία από τότε που ο ιερέας μίλησε περιφρονητικά για το θεσμό του γάμου. Έδειξε ενδιαφέρον για τα όσα λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την ψυχή και την αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο. Λίγο αργότερα, επέστρεψε στη Γαλλία, και εκεί αφιερώθηκε στον Ιεχωβά και βαφτίστηκε.

Στη Μαρτινίκα, θεωρούνταν εξέχον μέλος της κοινωνίας και ήταν γνωστή ως πιστή Καθολική. Φανταστείτε το σάλο που ξέσπασε όταν, μετά την επιστροφή της στη Μαρτινίκα, κατέστρεψε όλα τα είδωλά της, μικρά και μεγάλα, και πέταξε τα κομμάτια μπροστά από το σπίτι της για να τα μαζέψουν οι οδοκαθαριστές. (Παράβαλε Δευτερονόμιο 9:16, 21.) Ο ιερέας έγινε έξω φρενών· έτσι, ετοίμασε και εκφώνησε μερικά πύρινα κηρύγματα για να καυτηριάσει τη συμπεριφορά αυτής της πρώην Καθολικής. Ως αποτέλεσμα, όλοι μιλούσαν για τη «θρησκεία της κ. Κρισάν», όπως την αποκαλούσαν. Στα 42 χρόνια που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, η Γκαμπριέλ Κρισάν, ηλικίας 88 χρονών, προσπαθεί με συνέπεια να εκπληρώνει την πιο εγκάρδια επιθυμία της: «Είθε κάθε χτύπος της καρδιάς μου να είναι προς αίνο του Ιεχωβά».

Μια άλλη Καθολική, μια γειτόνισσα που άκουσε τον ιερέα να μιλάει με τόση κακεντρέχεια εναντίον της αδελφής Κρισάν, αποφάσισε να τη ρωτήσει τι σήμαιναν όλα αυτά. Αυτή ήταν η Λεόνι Ντικτέλ, μητέρα 11 παιδιών και σύζυγος ενός ντόπιου ταχυδρόμου. Πεπεισμένη ότι αυτά που μάθαινε από την αδελφή Κρισάν ήταν πράγματι η αλήθεια, άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί με τα παιδιά της. Στη διάρκεια των επόμενων ετών, αυτή και εννιά από τα παιδιά της αφιερώθηκαν και βαφτίστηκαν ως Μάρτυρες. Μερικά χρόνια αργότερα, μια από τις κόρες της, η Εντγκάρ, παντρεύτηκε τον Ζεράρ Τριβινί, ο οποίος έπειτα από καιρό έγινε μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Δέκα χρόνια προτού η Λεόνι Ντικτέλ γνωρίσει την αλήθεια με τη βοήθεια της αδελφής Κρισάν, μια γειτόνισσά τους, η Ζορζέτ Ζοζέφ, είχε ακούσει το όνομα Ιεχωβά σε έναν ύμνο, στη διάρκεια μιας τελετής στην εκκλησία των Αντβεντιστών. Το όνομα είχε τραβήξει την προσοχή της, και τώρα μια γειτόνισσα, η κ. Ντικτέλ, της έλεγε ότι κάποια κυρία μόλις της είχε εξηγήσει το Λόγο του Ιεχωβά. Ήθελε να μάθει περισσότερα ευθύς αμέσως. Αυτή, τα οχτώ παιδιά της και, αργότερα, ο σύζυγός της έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Εκείνες οι λίγες οικογένειες σχημάτισαν τον πυρήνα των αληθινών λάτρεων στις βόρειες ακτές του νησιού, στην πλευρά του Ατλαντικού. Από το Μπας-Πουάντ, τα επόμενα χρόνια, οι σπόροι της αλήθειας σπάρθηκαν σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της ακτής του Ατλαντικού. Αυτοί οι σπόροι αναπτύχθηκαν και άνθησαν στο Λε Λορέν, στο Μαριγκό, στο Σεντ-Μαρί, στο Τρινιτέ και στο Λε Ρομπέρ, καθώς και στο Αζουπά-Μπουιγιόν, στο Βερ-Πρε και στο Γκρο-Μορν στο εσωτερικό του νησιού.

Ζηλώτριες σκαπάνισσες συνέβαλαν στη διάδοση της αλήθειας στην ανατολική ακτή. Η Οσμάν Λεάντρ, μια χήρα, μετακόμισε στο Σεντ-Μαρί το 1965 και διέθεσε το σπίτι της για να διεξάγονται οι συναθροίσεις. Η Αρκάντ Μπελβί και η Μαρίζ Μανσουελά, ειδικές σκαπάνισσες από τη Γουαδελούπη, έφτασαν στο Λε Ρομπέρ το Δεκέμβριο του 1967 και ενέμειναν παρά την εναντίωση που εξαπέλυσε ο τοπικός Καθολικός ιερέας. Το 1970, η Αλίν Αντελαΐντ και η Ζακλίν Ποπανκούρ άρχισαν να δίνουν μαρτυρία στο Λε Λορέν, όπου η Αλίν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τις Γραφές για να βοηθήσει μια πρώην μάγισσα να απελευθερωθεί από τον έλεγχο των δαιμόνων. Τρία χρόνια αργότερα, ήρθαν εκεί άλλα τρία άτομα, η Μισέλ και η Ζαν Ιρσιλέ και η Ζοζέτ Μερίν. Αυτές οι σκαπάνισσες στο Λε Λορέν είχαν αφήσει την εργασία τους ως δασκάλες για να συμμετάσχουν σε ένα πολύ πιο σημαντικό έργο εκπαίδευσης—τη διδασκαλία της αλήθειας που οδηγεί στην αιώνια ζωή.

Γιατί Ήθελε ο Ιερέας το Βιβλίο Αλήθεια;

Η Ζαν Ιρσιλέ αφηγείται: «Το 1974 η Εταιρία μάς έστειλε μια επιστολή από κάποιον που ζούσε στο Λε Λορέν. Ο άντρας ενδιαφερόταν έντονα να λάβει έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά και ιδιαίτερα το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, το οποίο είχε δει στο σπίτι κάποιου άλλου. Το επόμενο πρωί, ξεκινήσαμε να βρούμε τον άντρα. Το όνομά του δεν μας ήταν γνωστό, και έτσι ζητήσαμε από έναν ταχυδρόμο να μας πει ποιος ήταν αυτός. Πόσο εκπλαγήκαμε όταν ανακαλύψαμε ότι την επιστολή στην Εταιρία την είχε στείλει ο ιερέας της ενορίας!

»Διερωτώμενες πώς θα μας υποδεχόταν, πήγαμε στο σπίτι του. Ο άντρας μάς συστήθηκε και μας είπε ψυχρά ότι δεν επιθυμούσε να μιλήσει μαζί μας, αλλά ότι ενδιαφερόταν απλώς για τα έντυπα. Βρεθήκαμε σε αμηχανία. Λίγο μετά την επίσκεψή μας, όμως, οι άνθρωποι της περιοχής μάς έλεγαν συχνά ότι ο ιερέας τούς εξηγούσε ορισμένα πράγματα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τα εξηγούσαμε και εμείς. Έτσι, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι σίγουρα χρησιμοποιούσε τα έντυπά μας για να ετοιμάζει τα κηρύγματά του».

Ψηλαφούν για τον Θεό και τον Βρίσκουν

Το 1967, τέσσερις άλλοι ειδικοί σκαπανείς—ο Οκτάβ Τελίζ, η σύζυγός του Αλβίνα και ο Ελί και η Λουσέτ Ρεγκαλάντ—έθεσαν τα θεμέλια της Εκκλησίας Τρινιτέ. Την επομένη της άφιξής του, ο Ελί Ρεγκαλάντ πήγε να κηρύξει. Από πού άρχισε; Προσπερνώντας διάφορα σπίτια αριστερά και δεξιά, πήγε και χτύπησε κατευθείαν την πόρτα κάποιας κ. Μουτουσάμι. Ποτέ δεν την είχε συναντήσει και κανένας δεν του είχε δώσει το όνομά της. Αλλά ας την αφήσουμε να μας αφηγηθεί την ιστορία της:

«Από τα παιδικά μου χρόνια, ήμουν πάρα πολύ αφοσιωμένη στην Καθολική θρησκεία μου. Εργαζόμουν πολλά χρόνια σε ένα βρεφονηπιακό σταθμό τον οποίο διηύθυναν ιερείς. Αλλά είχα απογοητευτεί από την υποκρισία της εκκλησίας. Μέρα με τη μέρα εξασθενούσε η αφοσίωσή μου σε αυτήν. Όταν ήρθε η ώρα να γράψω τους δυο μεγαλύτερους γιους μου στο Καθολικό κατηχητικό, ήμουν μοιρασμένη ανάμεσα στην επιμονή των πεθερικών μου που ήταν Καθολικοί, στην εναντίωση του συζύγου μου που ήταν κομμουνιστής και στην επιρροή της αδελφής μου που ήταν Αντβεντίστρια. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μεγάλο μέρος της νύχτας το πέρασα προσευχόμενη στον Θεό να με βοηθήσει να βρω μια λύση. Το επόμενο πρωί χτύπησε την πόρτα μου ο αδελφός Ρεγκαλάντ, ο οποίος μου συστήθηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Είχε έρθει κατευθείαν στο σπίτι μου. Ήμουν το πρώτο άτομο στο οποίο μίλησε στο Τρινιτέ».

Η Λιζέτ Μουτουσάμι καθώς και ο πρώην κομμουνιστής σύζυγός της βαφτίστηκαν έπειτα από οχτώ μήνες. Σήμερα, 30 και πλέον χρόνια αργότερα, εξακολουθούν να υπηρετούν τον Ιεχωβά μαζί με όλη την οικογένειά τους. Τρεις από τους γιους τους υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Πράγματι, όταν οι άνθρωποι ψηλαφούν ένθερμα για τον αληθινό Θεό, θα τον βρουν, όπως ακριβώς λέει η Αγία Γραφή.—Πράξ. 17:26, 27.

Ο τομέας αποδείχτηκε παραγωγικός και οι εκκλησίες αυξάνονταν. Μία στο Τρινιτέ, και από αυτήν έξι ακόμη—δύο στο Λε Ρομπέρ, μία στο Σεντ-Μαρί, μία στο Γκρο Μορν, μία στο Βερ-Πρε και άλλη μία στο Τρινιτέ. Όλες αυτές οι εκκλησίες εξακολουθούν να αναπτύσσονται, φέρνοντας τιμή στον Ιεχωβά.

Ο Κλήρος Συνεχίζει να Επιτίθεται

Σε όλη τη Μαρτινίκα, ο περιορισμός του ελέγχου που ασκούσαν οι κληρικοί πάνω στον πληθυσμό τον οποίο είχαν κρατήσει σε άγνοια αποτελούσε αιτία θυμού για αυτούς. Ένας ενοριακός ιερέας εξέφρασε την οργή του όταν συνάντησε στο Μπας-Πουάντ, το 1956, δύο νεαρά κορίτσια που επισκέπτονταν τους συγγενείς μιας γειτόνισσάς τους η οποία είχε πεθάνει. Γνωρίζοντας ότι τα κορίτσια μελετούσαν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τα κατηγόρησε ότι ήταν αποστάτισσες και τα απείλησε ότι θα πήγαιναν στην κόλαση επειδή είχαν σταματήσει να παρακολουθούν τη λειτουργία. Όταν ένα από τα κορίτσια απάντησε με σταθερότητα, το χαστούκισε με όλη του τη δύναμη και, αναμμένος από θυμό, πήδηξε στο τζιπ του και έφυγε.

Μόλις έφτασαν στο Λε Ρομπέρ δύο σκαπάνισσες το 1967, ο ιερέας απαγόρευσε στους ενορίτες να τους ανοίγουν την πόρτα. Μια μέρα, έξαλλος από θυμό, παραλίγο να τις χτυπήσει με το αυτοκίνητό του. Στα ενοριακά φυλλάδια, οι σφοδρές και οργισμένες προειδοποιήσεις πολλαπλασιάζονταν, και από τους άμβωνες οι ιερείς εκτόξευαν δριμείς αναθεματισμούς εναντίον εκείνων τους οποίους περιέγραφαν ως “πράκτορες του Σατανά που είχαν έρθει για να διασαλεύσουν την ειρήνη των Ρωμαιοκαθολικών”.

Και τα άλλα θρησκεύματα συμμετείχαν στην επίθεση. Οι Ευαγγελικές θρησκείες ιδιαίτερα μας κατηγορούσαν ψευδώς ότι δεν πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό. Οι Αντβεντιστές μάς κατήγγελλαν ότι δεν σεβόμαστε το Σάββατο, παρ’ όλο που οι περισσότεροι από αυτούς το τηρούσαν μόνο στα λόγια. Για κάποιο διάστημα, οι αδελφοί άφησαν τον εαυτό τους να παρασυρθεί σε ατέλειωτες συζητήσεις με διάφορους πάστορες αυτών των θρησκειών. Οι συζητήσεις συχνά τελείωναν αργά τη νύχτα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σταδιακά μάθαμε, με τη βοήθεια του πιστού και φρόνιμου δούλου, να χρησιμοποιούμε το χρόνο μας για να αναζητούμε και να βρίσκουμε τα προβατοειδή άτομα που χαίρονται πραγματικά να ακούνε τη φωνή του Καλού Ποιμένα.

Ωστόσο, εκείνες οι συζητήσεις άνοιξαν τα μάτια μερικών προβατοειδών ατόμων. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ζιλ Νιμπίλ, στο Φορ-ντε-Φρανς. Αυτός παρατήρησε ότι ο πάστορας απλώς προσποιούνταν ότι παρέθετε από τη Γραφή—αλλά στην πραγματικότητα έβγαζε εδάφια από το μυαλό του—σε μια προσπάθεια να υποστηρίξει τη διδασκαλία ότι οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούν το Σάββατο. (Παράβαλε Ρωμαίους 10:4· Κολοσσαείς 2:13-16.) Τώρα ο αδελφός Νιμπίλ είναι πρεσβύτερος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η Ζερτρίντ Μπιβάλ, από το Τρινιτέ, η οποία ήταν Αντβεντίστρια της Έβδομης Ημέρας, διέκρινε ότι ο πάστοράς της ήταν ανέντιμος στη διάρκεια μιας συζήτησης με τον Οκτάβ Τελίζ, ο οποίος υπηρετούσε εκεί ως ειδικός σκαπανέας μαζί με τη σύζυγό του Αλβίνα. Χρόνια αργότερα, παρά την προχωρημένη ηλικία και την κακή υγεία της, η αδελφή Μπιβάλ εξακολουθεί να προσκολλάται όσια στην οργάνωση του Ιεχωβά.

Στους Πρόποδες του Ηφαιστείου—Θα Άκουγαν;

Στο βορειοδυτικό μέρος του νησιού, οι πόλεις Σεν-Πιερ, Λε Πρεσέρ, Λε Καρμπέ και Λε Μορν-Ρουζ βρίσκονται όλες γύρω από το όρος Πελέ, το οποίο έγινε κατά θλιβερό τρόπο γνωστό όταν κατέστρεψε το Σεν-Πιερ και προξένησε το θάνατο των 30.000 κατοίκων του το 1902.

Σχετικά με την έκρηξη που έγινε στις 8 Μαΐου εκείνου του έτους, οι άνθρωποι θυμούνται πρωτίστως ότι οι κάτοικοι του Σεν-Πιερ αγνόησαν τις προειδοποιήσεις και αρνήθηκαν να φύγουν. Επί ένα μήνα το ηφαίστειο ανέδιδε καπνό και εκτόξευε στάχτες και πέτρες. Το Σεν-Πιερ είχε σκεπαστεί από τις στάχτες. Είκοσι πέντε άνθρωποι είχαν σκοτωθεί από λασπορροή. Οι άνθρωποι φοβούνταν· και όμως δεν έφευγαν. Εν μέρει, αυτό οφειλόταν στη δική τους μοιρολατρική στάση· εν μέρει στο γεγονός ότι οι ηγέτες, περιλαμβανομένου και του κλήρου, τους παρότρυναν να μείνουν. Οι ίδιοι εκείνοι παράγοντες επηρεάζουν επίσης τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν πολλοί στην προειδοποίηση σχετικά με την επαπειλούμενη φοβερή ημέρα του Ιεχωβά.—Ιωήλ 2:31, 32.

Πολλοί από τους κατοίκους της Μαρτινίκας εκδηλώνουν μοιρολατρική στάση, και όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας: «Είναι θέλημα Θεού». Συχνά προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε να λογικευτούν γύρω από αυτό το θέμα συζητώντας για το τι συνέβη όταν εξερράγη το όρος Πελέ. «Αν τέτοια συμβάντα είναι “θέλημα Θεού”», τους ρωτάμε, «τότε γιατί ο μόνος που επέζησε από αυτή την καταστροφή ήταν ένας τρόφιμος των φυλακών που βρισκόταν σε απομόνωση σε κάποιο υπόγειο κελί, ενώ όλοι οι “καλοί Χριστιανοί” και οι εκκλησίες με τους “αγίους” τους καταστράφηκαν;»

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οι ευαγγελιζόμενοι από το Φορ-ντε-Φρανς άρχισαν να ταξιδεύουν αρκετά τακτικά στις περιοχές γύρω από το ηφαίστειο για να μεταφέρουν σε αυτές το άγγελμα της Βασιλείας. Εντούτοις, οι άνθρωποι επηρεάζονταν πολύ από το φόβο. Αναρωτιούνταν: «Τι θα πει ο κόσμος;» Εξαιτίας του φόβου της απόρριψης από τους γείτονες, κανένας δεν ήθελε να ταυτιστεί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το 1962, η οικογένεια Σαρπαντιέ, από τη Γαλλία, ήρθε να μείνει στο Λε Μορν-Ρουζ, βορειοανατολικά του Σεν-Πιερ. Η σύζυγος, η Μαντλέν, ήταν ειδική σκαπάνισσα. Επί πολλά χρόνια, αυτή και ο σύζυγός της, ο Ρενέ, έσπερναν τους σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας σε αυτή την περιοχή.

Εντούτοις, η επιρροή της εκκλησίας εξακολουθεί να είναι ισχυρή στο βόρειο μέρος του νησιού. Υπάρχουν μερικές μεγάλες φυτείες που ανήκουν σε πλούσιους γαιοκτήμονες, γόνους των πρώτων αποίκων, και αυτοί έχουν πολύ στενές σχέσεις με τους Καθολικούς κληρικούς. Σε όλη τη Μαρτινίκα, αυτοί οι ντόπιοι λευκοί που έχουν δεχτεί την αλήθεια μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα.

Απελευθέρωση από το Φόβο του Ανθρώπου

Μολονότι ο πληθυσμός γενικά δίσταζε να ταυτιστεί με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ένας άντρας και η σύζυγός του, ο Γιολάν και η Μπερναντέτ Ορτάνς, άρχισαν να αισθάνονται βαθιά αγάπη για τον Ιεχωβά και το Λόγο του. Ποιες δοκιμές της πίστης αντιμετώπισαν; Οι ίδιοι αφηγούνται: «Καθώς ήμασταν οι πρώτοι που δέχτηκαν τη “νέα θρησκεία”, βρεθήκαμε στο περιθώριο της κοινωνίας. Περάσαμε μια περίοδο δοκιμασιών. Μέσα σε ένα χρόνο, χάσαμε σε δυστύχημα δύο παιδιά, πράγμα που έκανε τους ανθρώπους να λένε ότι ο Θεός μάς τιμωρούσε επειδή εγκαταλείψαμε την Καθολική θρησκεία. Αλλά αυτά που είχαμε ήδη μάθει για τον Ιεχωβά μάς βοήθησαν να μείνουμε σταθεροί».

Έπειτα από όλα αυτά, ο εργοδότης του Γιολάν, ένας μπεκέ (ντόπιος λευκός), επηρεασμένος από κάποιον ιερέα, απείλησε ότι θα τον απέλυε αν δεν επέστρεφε στην εκκλησία. Ο Γιολάν, όμως, παρέμεινε σταθερός και, εφόσον ο αδελφός μας ήταν ευσυνείδητος εργάτης, ο εργοδότης του δεν πραγματοποίησε τις απειλές του. Μολονότι οι δυο τους έχουν περάσει και άλλες δύσκολες περιόδους, ο αδελφός και η αδελφή Ορτάνς συνεχίζουν να υπηρετούν όσια τον Ιεχωβά.

Το 1968, η οικογένεια Παλβέρ μετακόμισε από το Φορ-ντε-Φρανς στο Λε Μορν-Ρουζ. Σιγά σιγά, και άλλοι ενστερνίστηκαν την αληθινή λατρεία. Σήμερα, υπάρχει στο Λε Μορν-Ρουζ μια εκκλησία με 60 ευαγγελιζομένους.

Επιπρόσθετη Βοήθεια στην Περιοχή του Ηφαιστείου

Ξεκινώντας από το 1972, δύο ειδικές σκαπάνισσες, η Αν-Μαρί Μπίρμπα και η Αρλέτ Ζιροντέν, αγωνίστηκαν με θάρρος για να βοηθήσουν τους ανθρώπους στο Σεν-Πιερ, στο Λε Καρμπέ και στο Λε Πρεσέρ. Μολονότι μετέφεραν ένα άγγελμα ειρήνης, μερικές φορές οι άνθρωποι τους πετούσαν πέτρες και τις χτυπούσαν με σκούπες. Σε εκείνη την περιοχή, πολλές γυναίκες που γνώρισαν την αλήθεια υπέστησαν μεγάλη εναντίωση από τους συζύγους τους, αλλά ως αποτέλεσμα της καλής διαγωγής των γυναικών, σιγά σιγά οι σύζυγοι έγιναν γενικά πιο ελαστικοί.—1 Πέτρ. 3:1, 2.

Ένας ηλικιωμένος Μάρτυρας, ο Ζιλ Μαρτινόν, υπήρξε παράδειγμα εγκαρτέρησης, έχοντας υπηρετήσει στο Σεν-Πιερ επί 20 και πλέον χρόνια. Στη δεκαετία του 1960 και του 1970, οι συναθροίσεις σε εκείνη την περιοχή διεξάγονταν σε εγκαταστάσεις που ήταν μόλις και μετά βίας υποφερτές. Εντούτοις, αφοσιωμένοι αδελφοί όπως ο Τζον Σαβινί και στη συνέχεια, έπειτα από καιρό, οι οικογένειες Λιμουάν και Παπάγια βοήθησαν να σχηματιστεί μια θαυμάσια εκκλησία στο Σεν-Πιερ. Η ύπαρξη μιας όμορφης Αίθουσας Βασιλείας, η οποία χωράει 200 άτομα, πιστοποιεί το γεγονός ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι καλά εδραιωμένοι στους πρόποδες του ηφαιστείου.

Μια Νύχτα στο Δέντρο Μάνγκο

Το άγγελμα της Βασιλείας είχε φτάσει στο Λε Λαμαντέν από το 1955, αλλά όσοι από τους ντόπιους επιθυμούσαν να λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν σοβαρές δοκιμασίες. Αυτό δεν οφειλόταν πάντα στον κλήρο. Οι άντρες στη Μαρτινίκα είναι γενικά περήφανοι για τον ανδρισμό τους, και πολλοί από αυτούς είναι πολύ δεσποτικοί απέναντι στις συζύγους τους. Όταν κάποια γυναίκα ήθελε να λατρεύει τον Ιεχωβά, πολλές φορές ήταν αναγκασμένη να αντιμετωπίζει τη βίαιη αντίδραση του συζύγου της.

Μια από τις αδελφές μας στο Λε Λαμαντέν αφηγείται: «Το 1972, όταν το άγγελμα της Βασιλείας έφτασε στο σπίτι μου, ήταν η απάντηση σε αυτά που λαχταρούσα. Ο σύζυγός μου, όμως, μου απαγόρευσε να μελετάω. Εντούτοις, εγώ συνέχισα να μελετάω κρυφά. Όταν το ανακάλυψε, έκαψε την Αγία Γραφή μου και το βιβλίο από το οποίο μελετούσα και με χτύπησε. Αποφάσισε να αλλάξουμε σπίτι, με την ελπίδα ότι αυτό θα με έκανε να πάψω να ενδιαφέρομαι για την Αγία Γραφή.

»Όταν άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις, με κλείδωνε έξω. Πολλές φορές χρειάστηκε να κοιμηθώ κάτω από τη βεράντα. Στη συνέχεια, κατέστρεψε οτιδήποτε θα μπορούσε να μου χρησιμεύσει ως καταφύγιο, ακόμη και το κοτέτσι. Με χτυπούσε συχνά, και πολλές φορές ήμουν αναγκασμένη να μένω νηστική. Μια φορά με κυνήγησε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα με ένα μεγάλο μαχαίρι! Για να του ξεφύγω, έτρεξα στο δάσος και σκαρφάλωσα πάνω σε ένα δέντρο μάνγκο όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Γλίτωσα, αλλά μόνο επειδή είχε χαλάσει ο φακός του. Με έψαχνε επί ώρες, περνώντας δίπλα από το σημείο όπου κρυβόμουν, κουλουριασμένη πάνω στο δέντρο, κάνοντας προσευχή. Ολόκληρη εκείνη τη νύχτα την πέρασα στο δέντρο μάνγκο». Παρ’ όλα αυτά, το 1977 αυτή βαφτίστηκε. Αργότερα, τάχθηκε και η κόρη της με το μέρος του Ιεχωβά.

Απελευθέρωση από τις Δεισιδαιμονίες και τα Κανμπουά

Καθώς οι άνθρωποι μελετούν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και εφαρμόζουν αυτά που μαθαίνουν, απελευθερώνονται με διάφορους τρόπους. Πολλές από τις πεποιθήσεις και τα έθιμα των κατοίκων της Μαρτινίκας πηγάζουν από αφρικανικές τελετουργίες και προλήψεις, οι οποίες αργότερα φυτεύτηκαν στο γόνιμο έδαφος του Ρωμαιοκαθολικισμού. Εκείνοι που έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από χρόνια εξακολουθούν να θυμούνται τις δεισιδαιμονίες από τις οποίες απελευθερώθηκαν.

Θυμούνται ότι τη Μεγάλη Παρασκευή, προτού κάνει κάποιος οτιδήποτε άλλο, έπρεπε να φιλήσει το σταυρό. Εκείνη τη μέρα απαγορευόταν αυστηρά να χρησιμοποιεί κανείς καρφιά ή σφυριά, σε ανάμνηση του Χριστού. Επίσης, απαγορευόταν να σκάψει το έδαφος με φτυάρι ή τσουγκράνα, επειδή σύμφωνα με όσα είχε διδαχτεί, η «γη θα αιμορραγήσει». Την επομένη, το Σάββατο το πρωί, πίστευαν ότι ο ήχος από τις καμπάνες της Καθολικής εκκλησίας θα σήμαινε ευλογίες για όλους. Για να ωφεληθούν από αυτό, όταν έπαυαν να χτυπούν οι καμπάνες οι άνθρωποι έπρεπε να βουτήξουν στο νερό—σε ποτάμι ή στη θάλασσα. Έβαζαν στο νερό τα άρρωστα παιδιά τους, κουνώντας δυνατά όσα έπασχαν από ραχίτιδα, για να σιγουρευτούν ότι θα ωφεληθούν και εκείνα.

Άλλοι θυμούνται τις «επικήδειες χοροεσπερίδες» στις οποίες συνήθιζαν να συμμετέχουν όταν πέθαινε κάποιος. Αυτές ήταν πολύ θορυβώδεις ολονυχτίες, με τύμπανα, χορούς και τραγούδια, καθώς και με αφηγήσεις κρεολικών ιστοριών. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι αυτό θα εμπόδιζε την ψυχή του νεκρού να μείνει και να περιφέρεται στο σπίτι.

Μολονότι οι άνθρωποι σπάνια διάβαζαν την Αγία Γραφή, πολλοί τη θεωρούσαν ιερό αντικείμενο. Την είχαν στο σπίτι, ανοιχτή σε κάποιο συγκεκριμένο ψαλμό, με ένα ψαλίδι πάνω της. Πίστευαν πως αυτό θα προστάτευε το σπίτι από τα πνεύματα του κακού.

Οι Μάρτυρες δεν έχουν ξεχάσει, επίσης, τα φίλτρα που έφτιαχναν οι μάγοι γιατροί. Κανμπουά είναι μια λέξη της κρεολής η οποία, σύμφωνα με μερικούς, προέρχεται από τη γαλλική έκφραση «Τιεν, μπουά!» («Ορίστε, πιες το!») Αυτό θυμίζει το γεγονός ότι οι μάγοι γιατροί δίνουν συχνά στους πελάτες τους να πιουν μαγικά φίλτρα. Αν και τα φίλτρα δεν έχουν καμία μαγική δύναμη, πολλοί μάγοι γιατροί πλουτίζουν από αυτά. Η αποδοχή της αληθινής λατρείας σημαίνει απελευθέρωση από όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες.

Δίνεται Προσοχή στα Νότια του Νησιού

Στο νότιο άκρο του νησιού βρίσκονται τα παράκτια χωριά Λε Μαρέν, Σεντ-Αν και Λε Βοκλέν, και σε μικρή απόσταση, προς τα ηπειρωτικά, υπάρχει το Ριβιέρ-Πιλότ. Αυτά είναι τα μέρη που κάνουν τους επισκέπτες να θεωρούν τη Μαρτινίκα ένα νησί με λευκές αμμουδιές και γαλάζιες κοραλλένιες θάλασσες. Αυτές είναι επίσης περιοχές που έχουν αποφέρει υμνητές του Ιεχωβά.

Το πρώτο από αυτά τα χωριά που έλαβε μαρτυρία ήταν το Ριβιέρ-Πιλότ. Πώς συνέβη αυτό; Η Δόκτωρ Ματζί Πριντέν μόλις είχε τελειώσει τις ιατρικές σπουδές της στη Γαλλία. Προτού επιστρέψει στη Μαρτινίκα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τής μίλησαν σχετικά με το στοργικό σκοπό του Θεού για την ανθρωπότητα. Έτσι, όταν έφτασε στη Μαρτινίκα, βρήκε τους Μάρτυρες, και η Σάρα Νολ έκανε Γραφική μελέτη μαζί της. Το 1959 βαφτίστηκε. Λόγω της εργασίας της ως γιατρού, η αδελφή Πριντέν ερχόταν σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, ακόμα και από τα γύρω χωριά, και τους μετέδιδε τις αλήθειες που είχε μάθει από το Λόγο του Θεού.

Στην περιοχή έρχονταν και ευαγγελιζόμενοι από το Φορ-ντε-Φρανς για να δώσουν μαρτυρία. Εκείνες τις μέρες, ελάχιστοι Μάρτυρες είχαν αυτοκίνητο, και έτσι συνήθως νοίκιαζαν ένα «βαρελάκι» (μικρό λεωφορείο), που το ονόμαζαν έτσι επειδή το σχήμα του θύμιζε τα βαρέλια όπου έβαζαν το λάδι. Άρχιζαν τις ολοήμερες εξορμήσεις τους δίνοντας μαρτυρία στους κατοίκους του χωριού και κατόπιν πήγαιναν σε εκείνους που έμεναν στις απότομες λοφοπλαγιές. Στο τέλος της μέρας έκαναν τη Μελέτη Σκοπιάς κάτω από τη σκιά κάποιου δέντρου μάνγκο.

Αργότερα στάλθηκαν ειδικοί σκαπανείς σε αυτή την περιοχή. Μεταξύ αυτών ήταν και η Μαρί Ντεμά, ηλικίας 70 χρονών, από τη Γαλλία. Το θάρρος και το χιούμορ της αποτέλεσαν για τους νεότερους θαυμάσιο παράδειγμα προς μίμηση. Το 1963, οι ειδικές σκαπάνισσες Σεφορά Μαρτινόν και Ζορζέτ Σαρλ ήρθαν για να βοηθήσουν τους λίγους ευαγγελιζομένους. Εντούτοις, οι ειδικοί σκαπανείς στα γειτονικά χωριά Λε Βοκλέν, Λε Μαρέν και Σεντ-Αν χρειάστηκε να περιμένουν ως τη δεκαετία του 1970 για να αρχίσουν να θερίζουν μερικούς καρπούς από το σκληρό έργο τους, και αυτό συνέβη έπειτα από χρόνια σποράς και καλλιέργειας. Μερικοί από εκείνους τους σκαπανείς ήταν η Στεφανί Βικτόρ και ο Μονίκ και η Ιζινί Κουτινάρ στο Λε Βοκλέν. Αξιοσημείωτο είναι το σθένος που έδειξε η Ιζινί, η οποία έμεινε ανάπηρη έπειτα από μια μεγάλη εγχείρηση. Περπατούσε με πατερίτσες και μιλούσε με μεγάλη δυσκολία, αλλά συνέχισε να υπηρετεί ως τακτική σκαπάνισσα.

Το 1966, στάλθηκαν δύο ειδικές σκαπάνισσες στο Ριβιέρ-Πιλότ—η Αν-Μαρί Μπίρμπα και η Αρλέτ Ζιροντέν—και μέσα σε δύο χρόνια σχηματίστηκε εκεί μια εκκλησία. Το 1970 στάλθηκαν δύο ακόμη στο Λε Μαρέν—η Ελέν Περαζί και η Τερέζ Παντρά. Μέχρι το 1975, οι ελάχιστοι αδελφοί και αδελφές που υπήρχαν στα χωριά εκείνης της περιοχής χρειαζόταν να πηγαίνουν στο Ριβιέρ-Πιλότ για να παρακολουθούν τις συναθροίσεις. Καθώς ο Ιεχωβά ευλογούσε το έργο, σχηματίστηκαν κατόπιν εκκλησίες στο Λε Μαρέν το 1979, στο Λε Βοκλέν το 1984, στο Σεντ Λις το 1993 και στο Σεντ-Αν το 1997. Οι αδελφοί σε όλα αυτά τα χωριά συναθροίζονται τώρα σε όμορφες Αίθουσες Βασιλείας, και ακμάζουσες εκκλησίες φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων αυτών των περιοχών.

Χώροι για Μεγαλύτερες Συνελεύσεις

Σύντομα καταστάθηκε αναγκαίο να υπάρξει ένας πιο κατάλληλος τόπος για συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας. Οι μεγάλες αίθουσες που ήταν διαθέσιμες τότε ήταν αίθουσες χορού οι οποίες ονομάζονταν πεγιότ (αχυροκαλύβες) επειδή περιβάλλονταν από πλεγμένα κλαδιά από φοίνικες. Οι παλιοί θυμούνται τις αίθουσες χορού στο Κερλί και στο Σερζ Ρουζ, όπου διεξάγονταν οι συνελεύσεις μας περιφερείας επί πολλά χρόνια. Αλλά με τον καιρό δεν επαρκούσαν πια τέτοιου είδους αίθουσες.

Οι αδελφοί μας έφτιαξαν μια κινητή σιδηροκατασκευή, και με αυτήν μπορούσαν να γίνονται συνελεύσεις οπουδήποτε στο νησί. Το κάθε χωριό έχει το δικό του γήπεδο ποδοσφαίρου. Έτσι, επί χρόνια, όταν ερχόταν ο καιρός για τη συνέλευση περιοχής, στήναμε την κινητή μας Αίθουσα Συνελεύσεων στα διάφορα γήπεδα του νησιού. Τι θαυμάσια μαρτυρία δινόταν! Και τι ενθάρρυνση λάβαιναν οι Μάρτυρες που έμεναν στο χωριό όπου διεξαγόταν η συνέλευση!

Για τις συνελεύσεις περιφερείας χρησιμοποιούσαμε το κλειστό αθλητικό συγκρότημα του Σταδίου Λουί Ασίλ στο Φορ-ντε-Φρανς. Ακόμη θυμόμαστε τη Διεθνή Συνέλευση του 1978 «Νικηφόρος Πίστις», στην οποία είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε ως κύριο ομιλητή τον Τζον Τσ. Μπουθ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Σε μια από τις ομιλίες του, ο αδελφός Μπουθ δήλωσε: «Δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να χάσουμε την πίστη μας στην οργάνωση του Ιεχωβά», και πρόσθεσε: «Η ακλόνητη πίστη μας θα ανταμειφθεί κατά το νικηφόρο θρίαμβό μας. Ο Ιεχωβά δεν θα απογοητεύσει ποτέ τους όσιους υπηρέτες του». Εκείνο το πρόγραμμα ήταν πολύ ενθαρρυντικό για τα 2.886 άτομα που το παρακολούθησαν.

Τα Βιβλικά Δράματα Ελκύουν την Προσοχή

Το πρώτο Βιβλικό δράμα, το οποίο παρουσιάστηκε το 1966, έμεινε αξέχαστο. Δεν υπήρχαν κασετόφωνα για να παιχτούν οι κασέτες του δράματος. Οι συμμετέχοντες έπρεπε να μάθουν απέξω τα λόγια τους και να τα πουν εκείνη τη στιγμή. Εκείνο το δράμα, σχετικά με τον Ιερεμία, διήρκεσε σχεδόν δύο ώρες! Έπρεπε να συγχρονίσουμε τις κινήσεις των διαφόρων χαρακτήρων με τη χρήση των πολλών μικροφώνων τα οποία υπήρχαν σε συγκεκριμένες θέσεις. Εκτός αυτού, λόγω του περιορισμένου αριθμού των Μαρτύρων που υπήρχαν στη Μαρτινίκα εκείνον τον καιρό, μερικοί έπρεπε να παίξουν διάφορους ρόλους, αλλάζοντας στολές από σκηνή σε σκηνή ανάλογα με το πρόσωπο που θα υποδύονταν. Πόση εργασία απαιτήθηκε! Αλλά το ακροατήριο ήταν κατενθουσιασμένο.

Υπήρχαν επίσης τα διάφορα ηχητικά εφέ. Στα παρασκήνια, ένας αδελφός χτυπούσε ένα φύλλο αυλακωτής λαμαρίνας για να μιμηθεί τον ήχο του κεραυνού. Πάνω από τη σκηνή, και ενώ τα φώτα της αίθουσας ήταν σβηστά, ένας άλλος αδελφός χρησιμοποιούσε μια φωτογραφική μηχανή με φλας για να «δημιουργήσει» την αστραπή. Στα νησιά, τα νέα διαδίδονται αμέσως. Όταν οι κάτοικοι έμαθαν για τα Βιβλικά δράματα που παρουσιάζαμε, ο τηλεοπτικός σταθμός έστειλε εκπροσώπους για να μαγνητοσκοπήσουν τις πρόβες μας. Η προβολή αυτών των εικόνων έδωσε θαυμάσια δημοσιότητα στις συνελεύσεις.

Κατεδαφίζει Αλλά και Χτίζει

Πέρα από κάθε αμφιβολία, η αλήθεια του Λόγου του Ιεχωβά κατεδάφισε πολλά οχυρά ψεύδους και δεισιδαιμονιών στη Μαρτινίκα. Οι χρισμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά, όπως ο προφήτης Ιερεμίας, αποστέλλονται από τον Θεό για “να ξεριζώνουν και να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν και να κατεδαφίζουν”, αλλά και για “να χτίζουν και να φυτεύουν”. (Ιερ. 1:10) Έτσι, πέρα από το να εκθέτουν τα όσα καταδικάζει ο Λόγος του Θεού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν αυτόν το Λόγο για να βοηθούν τους ταπεινούς να “ντυθούν τη νέα προσωπικότητα που δημιουργήθηκε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα”.—Εφεσ. 4:24.

Καθώς αυξανόταν ο αριθμός των ατόμων που ανταποκρίνονταν με εκτίμηση στο Λόγο του Θεού, χρειαζόταν να γίνει και ένα άλλο έργο οικοδόμησης. Ο αριθμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαρτινίκα αυξανόταν συνεχώς—από 1.000 το 1975 σε 1.500 το 1984, και κατόπιν σε 2.000 το 1986. Συχνά, οι παρόντες στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις είναι διπλάσιοι από τους ευαγγελιζομένους, και στην ετήσια Ανάμνηση ο αριθμός είναι ακόμη μεγαλύτερος. Για να υπάρχει χώρος για εκείνους που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις, απαιτούνταν περισσότερες Αίθουσες Βασιλείας. Έχουν οικοδομηθεί είκοσι, η καθεμιά από τις οποίες έχει καθίσματα για 250 ως 300 άτομα. Απαιτούνταν επίσης κατάλληλες εγκαταστάσεις για το γραφείο τμήματος.

Ένα Σημαντικό Βήμα

Έπειτα από χρόνια επιμελούς έρευνας, οι αδελφοί βρήκαν κάποιο κτήμα σε έναν από τους λόφους πάνω από το κέντρο του Φορ-ντε-Φρανς, από όπου έχει κανείς μια καταπληκτική άποψη του κόλπου. Η Μαρτινίκα επρόκειτο να ζήσει μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Οι ντόπιοι αδελφοί που ήταν ειδικευμένοι εργάτες και μπορούσαν να διαθέσουν όλο το χρόνο τους στο έργο ήταν πολύ λίγοι. Έτσι το Κυβερνών Σώμα διευθέτησε να βοηθήσουν Μάρτυρες με τα κατάλληλα προσόντα από άλλα μέρη. Ο πρώτος που έφτασε, το Φεβρουάριο του 1982, ήταν ο Ρομπέρ Βάινζεπφλεν, ένας αρχιτέκτονας από τη Γαλλία. Λίγες μέρες αργότερα, ο Σιλβέν Τεμπέρζ ήρθε από τον Καναδά και ανέλαβε την επίβλεψη του χώρου οικοδόμησης. Η ομάδα συμπληρώθηκε έπειτα από λίγες εβδομάδες με την άφιξη περίπου 20 ακόμη αδελφών, αντρών και γυναικών, από τον Καναδά καθώς και μερικών εθελοντών από τη Μαρτινίκα. Οι ντόπιοι αδελφοί υποστήριξαν αυτό το πρόγραμμα οικοδόμησης, όχι μόνο με την ολόψυχη εργασία τους, αλλά και με τις γενναιόδωρες συνεισφορές τους, ο καθένας ανάλογα με τη δική του ικανότητα—μερικοί μάλιστα προσφέροντας και τα χρυσαφικά τους. Τι θαυμάσια μαρτυρία δόθηκε ως αποτέλεσμα του ζήλου, της ενότητας και της αγάπης που έδειξαν όσον αφορά αυτό το πρόγραμμα!

Μήπως όλη αυτή η προσπάθεια σε σχέση με την οικοδόμηση απέσπασε την προσοχή από το δημόσιο κήρυγμα των καλών νέων στη Μαρτινίκα εκείνη την περίοδο; Απεναντίας, υπήρξε αξιοσημείωτη αύξηση. Το Μάρτιο του 1982, 1.267 ευαγγελιζόμενοι ήταν δραστήριοι στη διακονία αγρού, 19 από τους οποίους ήταν τακτικοί σκαπανείς και άλλοι 190 ήταν βοηθητικοί σκαπανείς. Καθώς το πρόγραμμα πλησίαζε στην ολοκλήρωσή του, το 1984, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων είχε φτάσει τους 1.635, με 491 βοηθητικούς σκαπανείς τον Απρίλιο. Ήταν προφανές ότι ο Ιεχωβά ευλογούσε τις προσπάθειές μας.

Αλλά η πρόοδος δεν έχει σταματήσει. Στο πρόγραμμα της αφιέρωσης, στις 22 Αυγούστου 1984, ο Τζον Μπαρ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, μίλησε γύρω από το θέμα «Προχωρούμε Μαζί με την Οργάνωση του Ιεχωβά». Χαρακτήρισε το νέο τετραώροφο γραφείο τμήματος και τον Οίκο Μπέθελ ως «ένα θαυμάσιο εργαλείο για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της αύξησης και να υπηρετήσουμε καλύτερα τα πρόβατα του Ιεχωβά». Ανάμεσα στο πολυεθνικό ακροατήριο που παρακολούθησε το πρόγραμμα ήταν και οι τέσσερις ιεραπόστολοι που είχαν απελαθεί πριν από σχεδόν 34 χρόνια, οι οποίοι χαίρονταν βλέποντας τις αποδείξεις της ευλογίας του Ιεχωβά πάνω στους υπηρέτες του σε αυτό το μικρό νησί της Καραϊβικής.

Πολύτιμη Βοήθεια από Πνευματικούς Άντρες

Η βοήθεια που δόθηκε ασφαλώς δεν περιλάμβανε μόνο κτίρια. Προσφέρθηκε επίσης στοργική επίβλεψη. Επί σειρά ετών, μέχρι το 1977, το έργο κηρύγματος στη Μαρτινίκα βρισκόταν υπό την επίβλεψη του τμήματος της Γουαδελούπης. Εκείνο το διάστημα, στέλνονταν περιοδεύοντες επίσκοποι, πνευματικοί ποιμένες, από εκείνο το νησί που μοιάζει με το δικό μας. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται τον Πιέρ Γιάνκε και τον Νίκολα Μπρίζαρ. Κατόπιν, από το 1963, άρχισε να επισκέπτεται τακτικά τις εκκλησίες ο Αρμάν Φαουστίνι.

Έπειτα από αυτούς, άλλοι περιοδεύοντες επίσκοποι, με διαφορετικό στιλ και προσωπικότητα ο καθένας, συνέβαλαν στην πνευματική εποικοδόμηση των εκκλησιών. Ο Ξαβιέ Νολ συμμετείχε σε αυτή την υπηρεσία πολλά χρόνια. Υπηρέτησε επίσης και ο Ζαν-Πιερ Βίτσεκ μαζί με τη σύζυγό του, τη Ζανίν. Ο Νταβίντ Μορό μαζί με τη σύζυγό του, τη Μαριλέν, επισκεπτόταν επίσης τις εκκλησίες τόσο εδώ όσο και στη Γαλλική Γουιάνα, η οποία βρισκόταν τότε υπό την επίβλεψη του τμήματος της Μαρτινίκας. Όταν ιδρύθηκε γραφείο τμήματος στη Γαλλική Γουιάνα, ο αδελφός Μορό, ο οποίος είχε λάβει εκπαίδευση στο τμήμα της Μαρτινίκας, διορίστηκε συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος στη Γαλλική Γουιάνα. Ο Κλοντ Λαβίν και η σύζυγός του, η Ροζ Μαρί, υπηρετούσαν ως ιεραπόστολοι στο Κουρού της Γαλλικής Γουιάνας όταν εκείνος διορίστηκε να κάνει έργο περιοχής στη Μαρτινίκα, και τώρα υπηρετούν ως ιεραπόστολοι στη Γουινέα. Και άλλοι υπηρέτησαν στο έργο περιοχής για μικρότερο διάστημα, αλλά τους θυμόμαστε όλους με αγάπη για το σκληρό έργο και το όσιο πνεύμα τους. Οι σύζυγοί τους—όσον αφορά αυτούς που ήταν παντρεμένοι—ήταν πολύτιμες σύντροφοι και καλά παραδείγματα για τις αδελφές στις εκκλησίες. Τώρα, ο Αλέν Καστελνό και ο Μοΐζ Μπελέ, μαζί με τις συζύγους τους, επισκέπτονται τις εκκλησίες των δύο περιοχών, οι οποίες εκκλησίες έχουν κατά μέσο όρο περίπου πέντε πρεσβυτέρους και εφτά διακονικούς υπηρέτες.

Παρ’ όλο που η Μαρτινίκα είναι ένα μικρό νησί, τα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος παρέχουν στοργική επίβλεψη στους ντόπιους υπηρέτες του Ιεχωβά. Έχουν έρθει οι Έβαρτ Κ. Τσίτι, Ντάνιελ Σίντλικ, Καρλ Κλάιν, Γουίλιαμ Κ. Τζάκσον, Λόιντ Μπάρι και Μίλτον Χένσελ, καθώς και άλλοι επίσκοποι ζώνης. Οι 12 αδελφοί και αδελφές που ζουν και υπηρετούν στον Οίκο Μπέθελ, καθώς και οι υπόλοιποι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μαρτινίκα, εκτιμούν πολύ αυτές τις επισκέψεις.

“Ο Ιεχωβά Βλέπει τους Ταπεινούς”

Ο ψαλμωδός Δαβίδ έγραψε: «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός, και όμως βλέπει τον ταπεινό». (Ψαλμ. 138:6) Επίσης, ο μαθητής Ιάκωβος πρόσθεσε ότι ο Θεός «δίνει παρ’ αξία καλοσύνη στους ταπεινούς». (Ιακ. 4:6) Μπορούμε να βρούμε άφθονες αποδείξεις για αυτό ανάμεσα σε εκείνους που έχει ελκύσει ο Ιεχωβά προς τον εαυτό του εδώ στη Μαρτινίκα.

Ο Κριστιάν Μπελέ και η σύζυγός του, η Λορέτ, οι οποίοι ζούσαν στο Φορ-ντε-Φρανς, έχουν γευτεί αυτή την παρ’ αξία καλοσύνη. Η παρουσία διαφόρων θρησκειών στη Μαρτινίκα τούς δημιουργούσε σύγχυση. Ποια από όλες επιδοκίμαζε ο Θεός; Όταν ο Κριστιάν Μπελέ διάβασε τα εδάφια Αποκάλυψη 22:18, 19, κατάλαβε πως είχε βρει ένα βασικό στοιχείο για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ποια θρησκεία είναι εκείνη που ούτε προσθέτει στο Λόγο του Θεού ούτε αφαιρεί τίποτα από αυτόν; Αφού εξέτασε τα γεγονότα, πείστηκε ότι αυτή η θρησκεία είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Κατάλαβε επίσης ότι έπρεπε να εφαρμόσει τον ίδιο κανόνα και στη δική του ζωή—με το να μην προσθέτει στο Λόγο του Θεού ούτε να αφαιρεί ή να απορρίπτει κάτι από αυτόν. Μέχρι τότε, συζούσε χωρίς να είναι νόμιμα παντρεμένος, αλλά το 1956 νομιμοποίησε τη σχέση του με τη Λορέτ. Η ομιλία γάμου που εκφωνήθηκε σε εκείνη την περίσταση ήταν η πρώτη που έγινε ποτέ στη Μαρτινίκα από κάποιο Μάρτυρα. Την επόμενη χρονιά βαφτίστηκαν στον ποταμό Μαντάμ στο Φορ-ντε-Φρανς. Ο αδελφός του, ο Λεόν, ο πατέρας του και η μητέρα του, καθώς και ο αδελφός της Λορέτ, ο Αλεξάντρ, γνώρισαν όλοι την αλήθεια. Ο Μοΐζ Μπελέ, ένας από τους γιους του Κριστιάν και της Λορέτ, υπηρετεί τώρα ως επίσκοπος περιοχής. Πόσο άφθονα έχει γευτεί αυτή η οικογένεια την παρ’ αξία καλοσύνη του Ιεχωβά!

Απλές πράξεις καλοσύνης προς τους υπηρέτες του Ιεχωβά μπορεί να ανοίξουν το δρόμο για ευλογίες στα άτομα που έχουν καλή καρδιά. (Ματθ. 10:42) Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ερνέστ Λασίς, ο οποίος είχε χρυσοχοείο στο Φορ-ντε-Φρανς. Αυτός έπαιρνε τακτικά το περιοδικό Ξύπνα!, όχι επειδή ενδιαφερόταν προσωπικά, αλλά κυρίως ως χειρονομία καλής θέλησης. Μια μέρα, ο Μάρτυρας που του πήγαινε τα περιοδικά εξήγησε ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός, ο Άρχοντας Ειρήνης, θα κάνει τη δικαιοσύνη να επικρατήσει στη γη. Αυτή ήταν και η επιθυμία του Ερνέστ Λασίς. Δέχτηκε να τον επισκεφτεί ο Μάρτυρας στο σπίτι του. Άρχισε Γραφική μελέτη. «Τώρα», λέει, «έχω ό,τι επιθυμούσα. Τα περισσότερα παιδιά μου είναι στην αλήθεια· μια από τις κόρες μου συμμετέχει στο έργο σκαπανέα, ένας από τους γιους μου είναι σκαπανέας και πρεσβύτερος, και ένας μεγαλύτερος γιος μου είναι μέλος της οικογένειας Μπέθελ στη Μαρτινίκα».

Αποφασισμένοι να Υπηρετούν τον Ιεχωβά

Είναι ενθαρρυντικό να βλέπουμε τους νεότερους να στρέφονται στον Ιεχωβά και να εκδηλώνουν την εκτίμησή τους για τη στοργική του καθοδήγηση. Πολλοί από αυτούς βρίσκονταν σε σύγχυση επειδή τους έλειπε η σωστή καθοδήγηση στον κόσμο. Αλλά ο Λόγος του Θεού τούς βοηθάει να μάθουν τον αληθινό σκοπό της ζωής. (Εκκλ. 12:13) Καθώς κατανοούν το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής, αρχίζουν να διακρίνουν ότι προκύπτουν αληθινά οφέλη όταν κάποιος τηρεί τη συμβουλή που καταγράφεται στο εδάφιο Ησαΐας 30:21: «Τα αφτιά σου θα ακούν έναν λόγο πίσω σου που θα λέει: “Αυτή είναι η οδός. Περπατάτε σε αυτήν”».

Ένα από αυτά τα νεαρά άτομα, ένα δεκάχρονο κορίτσι ονόματι Κλόντια, έκανε πολλές ερωτήσεις στην αδελφή που επισκεπτόταν την οικογένειά της. Λόγω του ότι ο πατέρας της ήταν άρρωστος, η μελέτη με τη μητέρα της δεν γινόταν τακτικά, αλλά το κορίτσι συνέχισε να μελετάει και να εφαρμόζει τις Γραφικές συμβουλές που μάθαινε. Έκαψε το βιβλίο του κατηχητικού και τη σύνοψή της και κατέστρεψε τα είδωλα που είχε. Όταν πέθανε ο πατέρας της, αρνήθηκε να φορέσει μαύρα πένθιμα ρούχα και έδινε μαρτυρία σε εκείνους που ήθελαν να προσευχηθούν για την ψυχή του πατέρα της. Δείχνοντας πνεύμα όμοιο με εκείνο της μικρής Ισραηλίτισσας που ήταν υπηρέτρια της γυναίκας του Νεεμάν, ενθάρρυνε τη μητέρα της να παρακολουθεί τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. (2 Βασ. 5:2-4) Στην Αίθουσα Βασιλείας, το κορίτσι γράφτηκε στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Σύντομα άρχισε να βγαίνει στην υπηρεσία αγρού, και το 1985, σε ηλικία 12 ετών, βαφτίστηκε μαζί με τη μητέρα της. Η μητέρα της παραδέχτηκε ανοιχτά ότι η κόρη της είχε συμβάλει πολύ στη δική της πνευματική πρόοδο.

Μερικοί νεαροί εκμεταλλεύονται άφοβα τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται για να δίνουν μαρτυρία στο σχολείο. Μια Γαλλίδα καθηγήτρια στο Λε Φρανσουά ανέθεσε στους μαθητές της να κάνουν έρευνα γύρω από τις διάφορες θρησκείες που υπάρχουν στη Μαρτινίκα. Η Ροζλέν, που ήταν τότε 18 ετών, μαζί με μια συμμαθήτριά της είχαν την ευκαιρία να δώσουν καλή μαρτυρία, χρησιμοποιώντας το βιβλίο Ο Άνθρωπος σε Αναζήτηση του Θεού. Έδωσαν περίπου 20 βιβλία σε μαθητές καθώς και στην καθηγήτρια.

Μολονότι τα ζητήματα που συζητιούνται στο σχολείο θεωρούνται πολύ αμφιλεγόμενα, οι νεαροί Μάρτυρες εδώ στη Μαρτινίκα μιλούν θαρρετά για να διασαφηνίσουν τις υψηλές αρχές του Λόγου του Ιεχωβά. Η Μαρί-Ζιζόν Μονζινί αφηγείται την εμπειρία της: «Κάποια μέρα, καθώς εξετάζαμε τα προβλήματα που σχετίζονται με τον υπερπληθυσμό, ο καθηγητής ανέφερε τις σύγχρονες μεθόδους ελέγχου των γεννήσεων. Τέθηκε το ζήτημα της έκτρωσης και αυτό οδήγησε αμέσως σε μια έντονη αντιπαράθεση απόψεων. Ζήτησα από τον καθηγητή να μου επιτρέψει να παρουσιάσω την επομένη κάποιες πληροφορίες που διευκρίνιζαν την άποψή μου γύρω από αυτό το θέμα. Εκείνος δέχτηκε, και επί δύο ώρες σχεδόν συζητούσαμε με ολόκληρη την τάξη». Οι πληροφορίες προέρχονταν από το περιοδικό Ξύπνα! και περιλάμβαναν το «Ημερολόγιο ενός Αγέννητου Παιδιού», που υπήρχε στο τεύχος με ημερομηνία 22 Αυγούστου 1980 στη γαλλική (22 Οκτωβρίου 1980 στην ελληνική). Το αποτέλεσμα ήταν ότι βελτιώθηκε η άποψη που είχαν για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά τα παιδιά στην τάξη.

Η Μαρτινίκα έχει νέους ανθρώπους. Γενικά, οι νεαροί είναι απελπιστικά απορροφημένοι στη ματαιότητα ενός οικονομικού συστήματος το οποίο δίνει αλόγιστη έμφαση στα υλικά αποκτήματα. Αλλά οι νεαροί Μάρτυρες εκτιμούν τις πνευματικές αξίες. Είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς τις Αίθουσες Βασιλείας στη Μαρτινίκα γεμάτες με νέους ανθρώπους που θέλουν να γνωρίσουν τον Ιεχωβά και τις οδούς του.

Απελευθέρωση από τη Δουλεία στα Ναρκωτικά

Όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες όπου ο υλισμός έχει καταπνίξει τις πνευματικές αξίες, πολλοί από τους νέους στη Μαρτινίκα έχουν φθείρει την υγεία τους και έχουν καταστρέψει τη ζωή τους χρησιμοποιώντας κρακ και άλλα εθιστικά ναρκωτικά. Η αληθινή Χριστιανοσύνη, όμως, έχει ελευθερώσει μερικούς από αυτές τις καταστροφικές συνήθειες. Ο Πολ-Ανρί και ο Ντανιέλ, από το Φορ-ντε-Φρανς, ήταν μέλη της Ρασταφαριανής κοινότητας, στην οποία γινόταν ελεύθερα χρήση μαριχουάνας. Οι Ρασταφαριανοί είχαν τη δική τους εξήγηση γύρω από αυτό που λέει η Αποκάλυψη σχετικά με τα “φύλλα για τη θεραπεία των εθνών”. Αλλά ούτε καν προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα περισσότερα από τα άλλα περιεχόμενα εκείνου του βιβλίου της Αγίας Γραφής. Ο Πολ-Ανρί και ο Ντανιέλ, όμως, ήθελαν να τα καταλάβουν, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν.

Ο Πολ-Ανρί και ο Ντανιέλ λένε: «Διστάζαμε να παρακολουθήσουμε τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, επειδή φοβόμασταν ότι δεν θα μας δέχονταν φιλικά εξαιτίας της εμφάνισής μας, η οποία ήταν πραγματικά αποκρουστική». Όταν όμως τελικά πήγαν, ξαφνιάστηκαν από την ευγένεια, τη θέρμη και την απροσποίητη συμπεριφορά εκείνων που συναθροίζονταν στην Αίθουσα Βασιλείας. Την επόμενη εβδομάδα, έκοψαν τα μαλλιά τους και άρχισαν να ντύνονται με πιο ευπρεπή τρόπο. Μέσα σε λίγο καιρό, σταμάτησαν επίσης να καπνίζουν. Σύντομα, άρχισαν και αυτοί να μεταδίδουν τα καλά νέα στους άλλους.

Ο Πολ-Ανρί προσθέτει: «Μια μέρα ενώ έκανα έργο δρόμου, ένας αστυνομικός, με τον οποίο παλιότερα είχα προβλήματα λόγω των ναρκωτικών που έπαιρνα, φώναξε αποσβολωμένος: “Μα αυτός είναι ο Γκροντεζορμό!” Έβγαλα από την τσάντα μου, όχι ναρκωτικά, αλλά την Αγία Γραφή καθώς και περιοδικά, τα οποία δέχτηκε με χαρά δίνοντάς μου συγχαρητήρια και ενθαρρύνοντάς με να συνεχίσω. Αυτό και έκανα. Βαφτίστηκα το 1984 και ενώθηκα με τις τάξεις των τακτικών σκαπανέων το 1985. Σήμερα, παντρεμένος και με οικογένεια, υπηρετώ ως πρεσβύτερος στην τοπική εκκλησία. Ο φίλος μου ο Ντανιέλ έχει κάνει επίσης ανάλογη πρόοδο στην αλήθεια».

Δεν αναζητούν μόνο οι νέοι απαντήσεις στα προβλήματα της ζωής. Το ίδιο κάνουν και οι ενήλικοι. Για την υποβοήθηση όλων εκείνων που έχουν ευδίδακτη καρδιά, τους μήνες Απρίλιο και Μάιο του 1995 το γραφείο τμήματος ετοίμασε για διανομή 250.000 αντίτυπα του φυλλαδίου Νέα της Βασιλείας με τίτλο «Γιατί Έχει η Ζωή Τόσο Πολλά Προβλήματα;» Εφόσον το νησί είχε μόνο 330.000 κατοίκους, αυτό σήμαινε ότι κάθε ενήλικος καθώς και πολλά νεότερα άτομα θα μπορούσαν να ωφεληθούν από εκείνο το σημαντικό άγγελμα. Αυτό άνοιξε το δρόμο για πολλές καρποφόρες συζητήσεις.

Ένας επίσκοπος περιοχής ανέφερε ότι μια γυναίκα από την επαρχία προσπάθησε να τηλεφωνήσει στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας μόλις διάβασε το φυλλάδιο. Πάνω στη βιασύνη της πήρε λάθος αριθμό, αλλά και πάλι της βγήκε σε καλό. Ήταν το τηλέφωνο μιας Αίθουσας Βασιλείας στο Φορ-ντε-Φρανς. Εκείνη τη στιγμή, οι ευαγγελιζόμενοι ετοιμάζονταν να βγουν στην υπηρεσία μαζί με τον επίσκοπο περιοχής. Η γυναίκα είχε το εξής αίτημα: «Παρακαλώ, στείλτε μου ένα Μάρτυρα του Ιεχωβά το συντομότερο δυνατό. Θέλω να μελετήσω την Αγία Γραφή». Την επόμενη μέρα, έλαβε τη βοήθεια που επιθυμούσε.

Επιτέλους μια Δική μας Αίθουσα Συνελεύσεων

Η ανεύρεση χώρου για τις συνελεύσεις μας είχε αρχίσει να γίνεται σοβαρό πρόβλημα. Ο αριθμός των παρόντων αύξανε συνεχώς. Επιπλέον, ο αθλητικός χώρος του σταδίου που χρησιμοποιούσαμε για τις συνελεύσεις δεν ήταν πλέον κατάλληλος. Τι μπορούσε να γίνει;

Εκείνον τον καιρό ένας πρεσβύτερος από την Εκκλησία Ριβιέρ-Σαλέ έψαχνε να βρει κάποιο οικόπεδο κατάλληλο για να χτιστεί εκεί μια Αίθουσα Βασιλείας. Εξεπλάγη όταν του προτάθηκε μια τοποθεσία 60 περίπου στρεμμάτων—πολύ περισσότερο από ό,τι χρειαζόταν για μια Αίθουσα Βασιλείας! Το ευτύχημα ήταν ότι το οικόπεδο βρισκόταν στο κεντρικό μέρος του νησιού. Στο οικόπεδο υπήρχε και ένα παλιό σιδερένιο υπόστεγο το οποίο, αν και είχε υποστεί φθορές, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως προσωρινός χώρος συνελεύσεων. Το 1985 κάναμε εκεί την πρώτη μας συνέλευση. Την παρακολούθησαν 4.653 άτομα, δηλαδή 600 περισσότεροι από τους παρόντες της προηγούμενης χρονιάς.

Οι εργασίες για ένα καινούριο κτίριο άρχισαν το 1992. Μερικοί αδελφοί και αδελφές ήρθαν από την Ιταλία, με δικά τους έξοδα, για να βοηθήσουν στην κατασκευή. Οι ντόπιοι Μάρτυρες πρόσφεραν με γενναιοδωρία το χρόνο και τους πόρους τους. Το οικοδομικό πρόγραμμα έχει τώρα ολοκληρωθεί. Αυτή η όμορφη Αίθουσα Συνελεύσεων μπορεί να χωρέσει 5.000 άτομα. Στην πραγματικότητα, είναι η μεγαλύτερη αίθουσα διαλέξεων στη Μαρτινίκα.

Δεν είμαστε πια αναγκασμένοι να αναβάλλουμε τις συνελεύσεις μας—συχνά την τελευταία στιγμή—εξαιτίας ποδοσφαιρικών αγώνων που αναβλήθηκαν. Επίσης, σταμάτησε πια το δύσκολο έργο της εγκατάστασης, της αποσυναρμολόγησης, της μεταφοράς και της αποθήκευσης των διαφόρων κινητών σιδηροκατασκευών. Η Αίθουσά μας Συνελεύσεων, που περιβάλλεται από λουλούδια, φοίνικες και άλλα τροπικά δέντρα, φέρνει τιμή στον Ιεχωβά.

Μια Οργάνωση που Αινεί τον Ιεχωβά

Ο Ιεχωβά φρόντισε ώστε, στη διάρκεια του περασμένου μισού αιώνα, η αληθινή λατρεία να ριζώσει και να ανθήσει στη Μαρτινίκα. Μέσω της οργάνωσής του, έχει εκπαιδεύσει εκείνους στους οποίους θα ήταν εμπιστευμένη η επίβλεψη. Ο Ξαβιέ Νολ καθώς και η σύζυγός του έλαβαν ιεραποστολική εκπαίδευση ως μέλη της 31ης τάξης της Γαλαάδ. Αργότερα, ο αδελφός Νολ έλαβε επιπρόσθετη εκπαίδευση σε μια δεκάμηνη σειρά μαθημάτων στη Γαλαάδ το 1964. Αυτή η εκπαίδευση αποδείχτηκε πολύ επωφελής όταν το Κυβερνών Σώμα αποφάσισε να ιδρύσει ένα γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Μαρτινίκα το Φεβρουάριο του 1977.

Τα πρώτα μέλη της Επιτροπής του Τμήματος ήταν ο Ξαβιέ Νολ, που ήταν συντονιστής, ο Βαλεντέν Καρέλ και ο Ζεράρ Τριβινί. Αργότερα, διορίστηκε ο Αρμάν Φαουστίνι, ο οποίος είχε υπηρετήσει πολλά χρόνια ως περιοδεύων επίσκοπος. Όταν πέθανε ο αδελφός Τριβινί και ο αδελφός Καρέλ μετακόμισε στη Γαλλία, διορίστηκε ο Ανρί Ιρσιλέ, το Σεπτέμβριο του 1989, ως τρίτο μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Αυτός γεννήθηκε το 1954, το έτος κατά το οποίο ο Ξαβιέ και η Σάρα Νολ έφτασαν από τη Γαλλία για να αφοσιωθούν στη διακονία στη Μαρτινίκα. Από τη βρεφική του ηλικία, ο Ανρί είχε ωφεληθεί από το παράδειγμα πίστης της μητέρας του, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Τιμόθεου, ενός συνεργάτη του αποστόλου Παύλου.—2 Τιμ. 1:5.

Το 1975, υπήρχαν στο νησί 1.000 ευαγγελιζόμενοι σε ένα σύνολο 15 εκκλησιών. Στη διάρκεια του 1997 υπήρχε ένας ανώτατος αριθμός 4.000 και πλέον ευαγγελιζομένων. Όλοι αυτοί υπηρετούν σε 46 εκκλησίες. Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουμε κατά μέσο όρο ετήσια αύξηση 7 τοις εκατό.

Υπάρχει ήδη 1 Μάρτυρας για κάθε 90 κατοίκους στη Μαρτινίκα. Χιλιάδες Γραφικές μελέτες διεξάγονται με ενδιαφερόμενα άτομα. Το έργο του Ιεχωβά είναι γνωστό σε όλο το νησί. Οι Μάρτυρές του είναι επίσης γνωστοί. Δεν είναι εύκολο πια να κάνει κάποιος δυσμενή σχόλια για τους Μάρτυρες, επειδή πάντα βρίσκεται ένας άλλος εκεί κοντά για να επιπλήξει το συκοφάντη. Η μαρτυρία που δίνεται στους δρόμους, στις πλατείες, στις αγορές και στους χώρους στάθμευσης των νοσοκομείων και των μεγάλων εμπορικών κέντρων κρατάει στο προσκήνιο το άγγελμα της Βασιλείας. Και όταν οι άνθρωποι στα σπίτια ακούνε κάποιον να φωνάζει «Το-το-το, ιλ ι α ντι μοντ;» («Γεια σας, είναι κανείς εδώ;»), καταλαβαίνουν αμέσως ότι έχουν έρθει Μάρτυρες του Ιεχωβά να τους μιλήσουν σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού.

Σε μερικά μέρη του νησιού, δεν είναι σπάνιο τώρα να καλύπτονται οι τομείς κάθε εβδομάδα. Όταν πηγαίνουν οι ευαγγελιζόμενοι στην υπηρεσία αγρού, ο τομέας τους μπορεί να αποτελείται από 10 ως 15 σπίτια μόνο. Σε τέτοιες περιοχές, δίνουν μαρτυρία σε ανθρώπους που έχουν ακούσει το άγγελμα επανειλημμένα. Έτσι, απαιτείται από τους ευαγγελιζομένους να χρησιμοποιούν ποικίλους προλόγους και θέματα στις συζητήσεις τους με τους οικοδεσπότες. Χρειάζεται να κάνουν αποτελεσματική χρήση όλων των μέσων και των εισηγήσεων που παρέχει ο πιστός και φρόνιμος δούλος. Μέχρι πρόσφατα, γινόταν πολύ λίγο έργο δρόμου σε γαλλικούς τομείς, αλλά τώρα αυτή η μορφή της διακονίας γίνεται ενδιαφέρουσα και παραγωγική.

«Σι Μπον Ντιε Λε»

Οι κάτοικοι της Μαρτινίκας συνήθως παρεμβάλλουν στις προτάσεις τους τη φράση «Σι μπον Ντιε λε» («Θεού θέλοντος»). Ασφαλώς, το θέλημα του Θεού δηλώνεται ξεκάθαρα στην Αγία Γραφή. Το εδάφιο Ψαλμός 97:1 αναφέρει: «Ο Ιεχωβά έχει γίνει βασιλιάς! Ας ευφραίνεται η γη. Ας χαίρονται τα πολλά νησιά». Το εδάφιο Ψαλμός 148:13 προσθέτει: «Ας αινούν το όνομα του Ιεχωβά». Και μέσω του Ησαΐα του προφήτη του, ο Ιεχωβά απευθύνει την εξής θερμή έκκληση: «Είθε να πρόσεχες τις εντολές μου . . . η ειρήνη σου θα γινόταν σαν ποταμός». (Ησ. 48:18) Λόγω της αγαθότητας του Θεού, το θέλημά του είναι «να σωθούν κάθε είδους άνθρωποι και να έρθουν σε ακριβή γνώση της αλήθειας». (1 Τιμ. 2:4) Το θέλημα του Θεού είναι επίσης να ελευθερώσει τη δημιουργία του, να σπάσει τα δεσμά της και να κάνει ολόκληρη τη γη έναν παράδεισο που θα κατοικείται από ανθρώπους κάθε φυλής και χρώματος οι οποίοι θα είναι ενωμένοι στη λατρεία του Δημιουργού τους. (Ρωμ. 8:19-21) Η ευκαιρία να επωφεληθούν από αυτόν το στοργικό σκοπό εξακολουθεί να είναι ανοιχτή για τους κατοίκους της Μαρτινίκας.

Η Μαρτινίκα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια, όπως συμβαίνει και με το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Τα ναρκωτικά, ο υλισμός και η ηθική σήψη έχουν μεταμορφώσει αυτό που κάποτε ήταν ειδυλλιακός παράδεισος. Ο Λόγος του Θεού προείπε τις αλλαγές στην ανθρώπινη συμπεριφορά οι οποίες θα οδηγούσαν σε αυτές τις συνθήκες. (2 Τιμ. 3:1-5) Αλλά αυτές οι συνθήκες δεν είναι θέλημα Θεού. Αντίθετα, ο Ιεχωβά συνεχίζει να ξεχωρίζει ανάμεσα από τους ανθρώπους όσους περιγράφει ως «επιθυμητά πράγματα» και να τους προετοιμάζει για ζωή ώστε να αποτελέσουν την παγγήινη κοινωνία του λαού του ο οποίος θα κατοικήσει στον Παράδεισο. (Αγγαίος 2:7) Αυτοί δεν είναι άτομα που αδιαφορούν και παραμένουν αδρανή επειδή πιστεύουν ότι αν κάτι είναι θέλημα Θεού θα γίνει ούτως ή άλλως. Αντίθετα, είναι άνθρωποι που εξετάζουν προσεκτικά τις Γραφές για να μάθουν ποιο είναι το θέλημα του Θεού και κατόπιν, υποκινούμενοι από αγάπη, κάνουν με ζήλο τα πράγματα που τον ευαρεστούν.—Πράξ. 17:11· Τίτο 2:13, 14.

[Χάρτης στη σελίδα 192]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Στις κατονομαζόμενες τοποθεσίες υπάρχουν σαράντα έξι εκκλησίες

ΣΕΝ-ΠΙΕΡ

ΚΑΣ ΠΙΛΟΤ

ΣΕΛΣΕΡ (2)

ΦΟΡ-ΝΤΕ-ΦΡΑΝΣ (14)

ΛΕ ΤΡΟΥΑΖ-ΙΛΕ

ΑΖΟΥΠΑ-ΜΠΟΥΙΓΙΟΝ

ΛΕ ΜΟΡΝ-ΡΟΥΖ

ΓΚΡΟ ΜΟΡΝ

ΒΕΡ-ΠΡΕ

ΣΕΝ-ΖΟΖΕΦ (2)

ΛΕ ΛΑΜΑΝΤΕΝ (3)

ΝΤΙΚΟΣ

ΣΕΝΤ ΕΣΠΡΙ

ΡΙΒΙΕΡ-ΣΑΛΕ

ΡΙΒΙΕΡ-ΠΙΛΟΤ

ΣΕΝΤ-ΛΙΣ

ΜΠΑΣ-ΠΟΥΑΝΤ

ΛΕ ΛΟΡΕΝ

ΜΑΡΙΓΚΟ

ΣΕΝΤ-ΜΑΡΙ

ΤΡΙΝΙΤΕ (2)

ΛΕ ΡΟΜΠΕΡ (2)

ΛΕ ΦΡΑΝΣΟΥΑ (2)

ΛΕ ΒΟΚΛΕΝ

ΛΕ ΜΑΡΕΝ

ΣΕΝΤ-ΑΝ

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 162]

[Εικόνα στη σελίδα 167]

Ο Ξαβιέ και η Σάρα Νολ, τη χρονιά που έφτασαν στη Μαρτινίκα

[Εικόνες στη σελίδα 175]

Όσιοι, παλαίμαχοι υπηρέτες του Ιεχωβά: (1) Λεόν Μπελέ, (2) Ζιλ Νιμπίλ, (3) Ζερμέν Μπερτολό, (4) Φιλίπ Ντορντόν, (5) Ροζέ Ροζαμόν, (6) Κριστιάν Μπελέ, (7) Αλμπέρ Νέλσον, (8) Βενσέν Ζεμπό, (9) Βενσέν Μίλερ

[Εικόνες στη σελίδα 177]

Γυναίκες που έθεσαν καλό παράδειγμα ως δασκάλες του Λόγου του Θεού: (1) Στέλλα Νέλζι, (2) Βίκτορ Φους (τώρα Λαζιμάν), (3) Λεονίντ Ποπανκούρ, (4) Αντρέ Ζοζόρ, (5) Έμα Ιρσιλέ

[Εικόνα στη σελίδα 183]

Η πρώτη ιδιόκτητη Αίθουσα Βασιλείας (στο Φορ-ντε-Φρανς)

[Εικόνα στη σελίδα 186]

Η οικογένεια Μουτουσάμι, τα μέλη της οποίας είναι όλα συνταυτισμένα με τη Χριστιανική εκκλησία

[Εικόνα στη σελίδα 191]

Το όρος Πελέ, με την παράκτια πόλη Σεν-Πιερ

[Εικόνα στη σελίδα 199]

Η οικογένεια Μπέθελ στη Μαρτινίκα

[Εικόνες στη σελίδα 207]

Επιτέλους μια Αίθουσα Συνελεύσεων—στο Ριβιέρ Σαλέ