Είναι το Χάσιμο Βάρους Χαμένη Μάχη;

Η ΝΙΚΗ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΔΥΝΑΤΟΙ!

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για έναν πόλεμο που διεξάγεται σε πολλά μέτωπα. Με τις δίαιτες πείνας αποβάλλονται γρήγορα τα ανεπιθύμητα κιλά. Οι δίαιτες με υγρές τροφές τα εξαφανίζουν με αρκετά ταχύ ρυθμό. Αυτοί που κάνουν τζόγκινγκ αποβάλλουν τα κιλά με το τρέξιμο. Εκείνοι που κάνουν βάδην τα αποβάλλουν με πιο αργό ρυθμό. Όσοι μετράνε τις θερμίδες παρακολουθούν σχολαστικά την ποσότητα της τροφής τους. Μερικοί καταφεύγουν σε πιο δραστικά μέτρα. Κρατούν τα σαγόνια τους κλειστά με συρματάκια για να ανατρέπουν τα σχέδια της αδύναμης θέλησης όταν αντικρίζουν φαγητό. Έχουν γίνει εγχειρήσεις με τις οποίες έχουν τοποθετηθεί παρακάμψεις σε διάφορα μέρη της πεπτικής οδού, έχουν συρραφτεί στομάχια, και έχουν επιτευχθεί διαδικασίες που απορροφούν σβόλους λίπους από τα εναποθέματα λίπους. Με όλες αυτές τις εναλλακτικές λύσεις, η νίκη πρέπει να είναι κοντά.

Όχι όμως και τόσο γρήγορα! Άπαξ και νικηθούν τα λιποκύτταρα επανέρχονται δριμύτερα. Τα χαμένα κιλά επιστρέφουν, συχνά με ενισχύσεις. Η μάχη μαίνεται μπρος-πίσω, καθώς τις προσωρινές επιτυχίες ακολουθούν αποκαρδιωτικές αποτυχίες. Παρατείνεται ο αγώνας, φωλιάζει η αποθάρρυνση και τα αποκαμωμένα άτομα που κάνουν δίαιτα είναι έτοιμα να συνθηκολογήσουν. Δεν θα ’πρεπε όμως. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά η νίκη βρίσκεται μπροστά για όσους τολμούν και επιμένουν. Ετοιμάστε λοιπόν το νου σας για δράση και να θυμάστε: όσο πιο σκληρός είναι ο αγώνας τόσο πιο γλυκιά είναι η νίκη. Στην αρχή της μάχης σας εναντίον του πάχους, θα πρέπει επίσης να επιστρατέψετε τις διανοητικές σας δυνάμεις ώστε να διατηρείτε ένα αίσθημα αυτοσεβασμού και αυτοαξίας. Ίσως χρειαστεί να υπομείνετε τις ταπεινώσεις και τις προσβολές μιας κοινωνίας που έχει μανία με το αδύνατο σώμα.

Πρέπει να αντισταθείτε στις απερίσκεπτες οικοδέσποινες που σας πιέζουν να φάτε πράγματα που δεν πρέπει. Πρέπει να ξεπεράσετε τις προκαταλήψεις σκληρών επικριτών που σας χαρακτηρίζουν λαίμαργους.a Οι πρώτες θα μπορούσαν να σας νικήσουν με την ευγένειά τους· οι τελευταίοι, να σας κρίνουν προκαταβολικά από την εξωτερική εμφάνιση.

Πρέπει να αγνοήσετε τις υπεραπλουστευμένες δηλώσεις των απληροφόρητων: «Αν δεν έτρωγες περισσότερο απ’ όσο πρέπει, δεν θα ήσουν υπέρβαρος!» Το κάνουν να ακούγεται απλό, αλλά είναι πολύ περίπλοκο. Είναι αλήθεια ότι, αν δεν τρώτε περισσότερες θερμίδες απ’ όσες καίτε, δεν θα παίρνετε βάρος. Όμως, σε πολλές περιπτώσεις, δεν καίγονται όλες οι θερμίδες που λαβαίνονται ως τροφή. Για διάφορους λόγους, πολλές απ’ αυτές εναποθηκεύονται ως λίπος στα λιποκύτταρα. Έτσι λοιπόν, για τα υπέρβαρα άτομα, μπορεί μερικές φορές να είναι μια μάχη που θα τη διεξάγουν μόνοι τους, αν δεν υπάρχουν φίλοι να τους υποστηρίζουν και να γνωρίζουν τις δυσκολίες ενάντια στις οποίες αγωνίζονται. Και οι δυσκολίες αυτές μπορεί πράγματι να είναι τρομακτικές.

Προτού όμως καταπιαστεί κανείς με τις περιπλοκότητες αυτού του αγώνα, υπάρχει ένα ερώτημα που πρέπει να ζυγιστεί: Χρειάζεται να χάσετε βάρος; Σε μερικές χώρες το αδύνατο σώμα έχει γίνει αντικείμενο λατρείας. Μερικοί αδυνατίζουν τόσο που φτάνουν στο σημείο να υποσιτίζονται ή αγγίζουν τα άκρα παρουσιάζοντας νευρική ανορεξία ή βουλιμία. Αντί η βάση για κρίση να είναι μόνο το βάρος, οι επιστήμονες θεωρούν το ποσοστό του λίπους στο σώμα ως καλύτερο οδηγό. Ορίζουν τα υπέρβαρα άτομα ως παχύσαρκα όταν στους άντρες, το 20 ως 25 τοις εκατό του βάρους του σώματος είναι λίπος και όταν στις γυναίκες, το λίπος αποτελεί το 25 ως 30 τοις εκατό.

Ασφαλώς, τα συγκεκριμένα βάρη που δίνονται σε πίνακες οι οποίοι βασίζονται μόνο στο ύψος και στο βάρος είναι ανεπαρκή. Όπως λέει ένας ερευνητής: «Αυτό όμως που δεν σου λένε οι πίνακες είναι ότι δυο άνθρωποι, που έχουν το ίδιο βάρος και το ίδιο ύψος, μπορεί να διαφέρουν κατά πολύ όσον αφορά το βαθμό παχυσαρκίας και τη γενική φυσική τους κατάσταση. Οι ισχνοί ιστοί και οι μύες ζυγίζουν ανά όγκο περισσότερο από το λίπος, γι’ αυτό απλώς και μόνο το βάρος δεν είναι πολύ καλό μέτρο για να κριθεί η υγεία ή η καλή φυσική κατάσταση». Πιο αξιόπιστος οδηγός—αν και ατελής—είναι οι πίνακες που λαβαίνουν υπόψη τους την ηλικία, το φύλο και τον τύπο του σώματος, και δίνουν ένα φάσμα από αποδεκτά βάρη, όπως ο πίνακας στη σελίδα 7.

Πολλοί πιστεύουν ότι τα λιποκύτταρα είναι πολύ τεμπέλικα, ότι απλώς βρίσκονται σε διάφορα σημεία του σώματος και καταλαμβάνουν χώρο—και μάλιστα πάρα πολύ χώρο! Ο λιπώδης ιστός είναι κάτι περισσότερο από απλός χώρος εναποθήκευσης τριγλυκεριδίων (λιπών). Περίπου το 95 τοις εκατό του λιπώδους ιστού είναι άζωα λίπη, αλλά το υπόλοιπο 5 τοις εκατό είναι μοιρασμένο ανάμεσα στο δομικό υλικό, το αίμα και τα αιμοφόρα αγγεία, και στα ζωντανά κύτταρα που παίρνουν μέρος στο μεταβολισμό του σώματος. Αυτά τα κύτταρα μπορούν να αποδειχτούν πολύ λαίμαργα· αρπάζουν τις θρεπτικές ουσίες της διατροφής από τη ροή της κυκλοφορίας του αίματος και τις μετατρέπουν σε λίπος μέσω των τριχοειδών αγγείων που βρίσκονται διασκορπισμένα στο λιπώδη ιστό. Ορισμένες ορμόνες προάγουν είτε τη σύνθεση του λίπους είτε την έκλυσή του με τη μορφή λιπαρών οξέων μέσα στο αίμα για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του σώματος για ενέργεια. Φέρνοντας απελπισία σε μερικούς, τα λιποκύτταρά τους αντί να είναι τεμπέλικα, δουλεύουν υπερωρίες!

Στο παρελθόν επικρατούσε η άποψη ότι, από τη στιγμή που τα λιποκύτταρα εγκαθιστόνταν στο σώμα, δεν αυξάνονταν σε αριθμό, παρά μόνο σε μέγεθος. Μετέπειτα έρευνες απέδειξαν ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Όπως λέει μια επιστημονική πηγή: «Διεύρυνση της χωρητικότητας του λιπώδους ιστού για εναποθήκευση επιτυγχάνεται πρώτον, με την αύξηση της ποσότητας του εναποθηκευόμενου λίπους, δηλαδή των τριγλυκεριδίων, και αργότερα, όταν τα διαθέσιμα λιποκύτταρα γεμίζουν πλήρως, με το σχηματισμό νέων λιποκυττάρων». Όταν τα λιποκύτταρα είναι σχεδόν άδεια, είναι πολύ μικρά, αλλά καθώς προσθέτουν λίπος, μπορούν να αυξήσουν τη διάμετρό τους δέκα φορές, πράγμα που σημαίνει αύξηση σε όγκο με συντελεστή περίπου το χίλια.

Υπάρχουν ορισμένα μέρη εναπόθεσης λίπους στο σώμα, στα οποία έχει την τάση να συγκεντρώνεται το λίπος. Στους άντρες ένα απ’ αυτά είναι η περίμετρος της μέσης. Στις γυναίκες είναι οι γοφοί και οι μηροί. Τα άτομα αυτά μπορεί να αποβάλλουν λίπος, αλλά οι περιοχές αυτές είναι οι τελευταίες που χάνουν το λίπος τους. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι τα λιποκύτταρα έχουν στην επιφάνειά τους μικρά μόρια που καλούνται υποδοχείς άλφα και βήτα. Οι υποδοχείς άλφα υποκινούν τη συσσώρευση του λίπους· οι υποδοχείς βήτα συμβάλλουν στη διάλυση του λίπους. Οι υποδοχείς που ευνοούν τη συσσώρευση του λίπους κυριαρχούν στα λιποκύτταρα των γοφών και των μηρών στις γυναίκες, και της κοιλιάς στους άντρες. Μια γυναίκα έχασε το 15 τοις εκατό του λίπους που υπήρχε στο σώμα της, αλλά δεν έχασε ουσιαστικά καθόλου από τους γοφούς και τους μηρούς της. Κάποιος άντρας μείωσε δραστικά το βάρος του, αλλά του έμεινε η μεγάλη του κοιλιά.

Το μέτρημα των θερμίδων δεν είναι η απλή λύση για το χάσιμο βάρους, όπως νομίζουν πολλοί. Οι θερμίδες δεν είναι ίδιες. Αν φάτε 100 θερμίδες σε υδατάνθρακες, οι 77 θα εναποθηκευτούν ως λίπος στο σώμα σας—οι 23 καίγονται κατά την πέψη των υδατανθράκων. Αν όμως καταναλώσετε 100 θερμίδες τρώγοντας ένα κομμάτι βούτυρο, οι 97 θα εναποθηκευτούν ως λίπος—μόνο οι τρεις καταναλώνονται στην πέψη. Ο λόγος: Το λίπος της διατροφής είναι ήδη χημικά συγγενές με το λίπος του σώματος, γι’ αυτόν το λόγο εναποθηκεύεται πολύ πιο εύκολα. Το μέτρημα των θερμίδων είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Μετράει επίσης και η πηγή αυτών των θερμίδων. Οι θερμίδες των λιπαρών τροφών είναι πιο παχυντικές και λιγότερο θρεπτικές από τις αντίστοιχες θερμίδες των υδατανθράκων. Σε κάποια μελέτη που έγινε, οι άντρες που υπερσιτίζονταν ακολουθώντας μια δίαιτα πλούσια σε υδατάνθρακες επί εφτά μήνες πήραν 13,5 κιλά, ενώ οι άντρες που υπερσιτίζονταν ακολουθώντας μια δίαιτα πλούσια σε λίπη πήραν 13,5 κιλά σε τρεις μήνες.

Οι δίαιτες με υγρές τροφές αποβάλλουν βάρος πιο γρήγορα, πράγμα που συχνά προκαλεί επιπλοκές. Στη δεκαετία του 1970 ενθαρρύνονταν οι δίαιτες που περιλάμβαναν υγρές τροφές με πρωτεΐνες, και μέχρι το τέλος του 1977 περίπου 60 θάνατοι είχαν αποδοθεί σ’ αυτές. Επικρατούσε η άποψη ότι οι κοιλιακές αρρυθμίες, δηλαδή οι γρήγοροι και ακανόνιστοι παλμοί των κοιλοτήτων των καρδιακών κοιλιών, ήταν η άμεση αιτία για πολλούς απ’ αυτούς τους θανάτους. Οι τωρινές δίαιτες με υγρές τροφές έχουν βελτιωθεί με την προσθήκη όχι μόνο πρωτεϊνών αλλά και υδατανθράκων, λιπών, βιταμινών και μεταλλικών στοιχείων. Όμως ακόμα κι έτσι, αυτές οι φτωχές σε ενέργεια δίαιτες, που προσφέρουν γρήγορη απώλεια βάρους, δεν παύουν να έχουν τα μειονεκτήματά τους.

Η δραστική μείωση των θερμίδων με τις δίαιτες που προσφέρουν γρήγορη απώλεια βάρους επιβραδύνει το μεταβολισμό του σώματος—η εξασθένηση αρχίζει μέσα σε 24 ώρες, και σε δυο εβδομάδες η επιβράδυνση του μεταβολισμού μπορεί να φτάσει μέχρι και 20 τοις εκατό. Κάποιος γιατρός, όταν τον ρώτησαν για τις φτωχές σε θερμίδες δίαιτες με υγρές τροφές, σχολίασε σχετικά μ’ αυτό: «Ο μεταβολισμός σας θα επιβραδυνθεί φτάνοντας σ’ έναν πολύ αργό ρυθμό με τόσο λίγες θερμίδες, και θα διαπιστώσετε ότι νιώθετε ευερέθιστοι και καταπονημένοι. Επίσης, περίπου το 70% του βάρους που θα χάσετε μακροπρόθεσμα θα είναι μύες κι όχι λίπος». Όσοι κάνουν δίαιτα θέλουν να χάσουν λίπος, όχι μυς. Ο μυϊκός ιστός είναι το μέρος του σώματος που κάνει την καλύτερη καύση θερμίδων. Η απώλειά του επιβραδύνει το ρυθμό του βασικού μεταβολισμού σας—το μέτρο ενέργειας που χρησιμοποιείται για να διατηρούνται οι συνηθισμένες και επαναλαμβανόμενες λειτουργίες του σώματος, όπως η αναπνοή και η επιδιόρθωση των κυττάρων. Αυτό ισοδυναμεί με 60 ως 75 περίπου τοις εκατό της ενέργειας που καταναλώνεται από το σώμα.

Αυτή η εξασθένηση του μεταβολισμού είναι η αιτία για το ότι συχνά αυτοί που κάνουν δίαιτα παύουν να χάνουν βάρος έπειτα από λίγες εβδομάδες αυστηρής δίαιτας. Μια γυναίκα, που από τα 16 χρόνια της διατηρούσε το βάρος της χαμηλό με τη δίαιτα, πήρε 11 κιλά με τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, αλλά τα έχασε γρήγορα· ύστερα πήρε 22,5 κιλά, έπειτα από τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της και δεν μπόρεσε να τα χάσει. Η ίδια αναφέρει: «Κάποτε πήγα σε μια κλινική ειδική για αδυνάτισμα όπου με περιόρισαν στις 500 θερμίδες την ημέρα. Τον πρώτο μήνα έχασα 4,5 κιλά, το δεύτερο μήνα 1, και τους επόμενους δυο μήνες τίποτα, παρά το ότι ακολουθούσα πιστά το πρόγραμμα. Όταν η ποσότητα των θερμίδων που μπορούσα να τρώω αυξήθηκε σε 800 την ημέρα, έπαιρνα σταθερά 1 κιλό την εβδομάδα, ώσπου ξαναπήρα τα 5,5 κιλά που είχα χάσει με τόσο κόπο. Ήταν τόσο αποθαρρυντικό!»

Εκτός από την επιβράδυνση του μεταβολισμού, ένα ένζυμο, η λιποπρωτεΐνη λιπάση, το οποίο ρυθμίζει την εναποθήκευση του λίπους, μπορεί να γίνει πιο δραστήριο στην εναποθήκευση λίπους, έπειτα από τέτοια εντατική δίαιτα. Εξαιτίας των δυο αυτών λόγων, μερικοί άνθρωποι ξαναπαίρνουν το χαμένο βάρος όταν ξαναρχίζουν να τρώνε κανονικά. Μάλιστα, οι περισσότεροι ξαναπαίρνουν το βάρος που έχασαν—95 τοις εκατό για τους πολύ παχύσαρκους και 66 τοις εκατό συνολικά. Εντούτοις, το βάρος που ξαναγυρίζει είναι ως επί το πλείστον λίπος, κι όχι μύες, πράγμα που σημαίνει μειωμένο μεταβολισμό που ενθαρρύνει την εναποθήκευση περισσότερου λίπους.

Κάποιος ερευνητής παρατήρησε ότι όσοι είχαν χάσει βάρος σε προηγούμενες δίαιτες, και το είχαν ξαναπάρει, είχαν μεγαλύτερη δυσκολία να το ξαναχάσουν σε μετέπειτα δίαιτες. «Θα μπορούσε να αναστείλει η δίαιτα τη μετέπειτα απώλεια βάρους;» αναρωτήθηκε. Διεξάχθηκαν ορισμένα τεστ σε παχύσαρκους αρουραίους. Την πρώτη φορά που έκαναν δίαιτα, χρειάστηκαν 21 μέρες για να χάσουν το επιπλέον βάρος και, αφότου σταμάτησαν τη δίαιτα, 45 μέρες για να το ξαναπάρουν. Σε μια δεύτερη δίαιτα, χρειάστηκαν 46 μέρες για να το χάσουν και μόνο 14 μέρες για να το ξαναπάρουν—το έχασαν στο διπλό χρονικό διάστημα και το ξαναπήραν τρεις φορές γρηγορότερα!

Γίνεται το ίδιο και με τους ανθρώπους; Με δίαιτες φτωχές σε θερμίδες, 111 ασθενείς έχαναν κατά μέσο όρο 1,4 κιλά την εβδομάδα, ενώ με την ίδια δίαιτα τη δεύτερη φορά έχαναν μόνο 1 κιλό την εβδομάδα. Τα τεστ που ακολούθησαν με δυο άλλες ομάδες ατόμων επιβεβαίωσαν αυτά τα αποτελέσματα.

Πολλοί ειδικοί αποκαλούν την παχυσαρκία ασθένεια, λένε ότι βρίσκεται στα γονίδια, ότι είναι κληρονομική και ότι το σώμα έχει ένα καθορισμένο επίπεδο βάρους, πράγμα που μπορεί να σε καταδικάσει να είσαι παχύς. Δεν συμφωνούν όμως όλοι οι επιστήμονες στις θεωρίες σχετικά με την παχυσαρκία. Το περιοδικό Annals of the New York Academy of Sciences (Χρονικά της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης) λέει ότι υπεύθυνο για τις αλλαγές στη χημεία του σώματος μπορεί να είναι το ίδιο το παραπανίσιο βάρος, οποιαδήποτε κι αν είναι η αρχική του αιτία: «Η κατάσταση της παχυσαρκίας, από τη στιγμή που θα καθιερωθεί, μπορεί να σταθεροποιηθεί από δευτερεύουσες αλλαγές του μεταβολισμού, τις οποίες προκαλεί η ίδια η παχυσαρκία».

Το περιοδικό Annals θέτει επίσης υπό αμφισβήτηση τη θεωρία του καθορισμένου επιπέδου: «Αυτό το Annal δεν προσφέρει και πολλά στοιχεία για την υποστήριξη κάποιας από τις δυο υποθέσεις». Διάφορα προβλήματα με τους αδένες παρατίθενται ως αιτίες για το παραπανίσιο βάρος, ειδικά τα προβλήματα με το θυρεοειδή ο οποίος παίζει μεγάλο ρόλο στον έλεγχο του μεταβολισμού. Ωστόσο, ορισμένοι προβάλλουν την άποψη ότι η βλάβη του θα μπορούσε να προκαλείται από την πολυφαγία. Ο Δρ Ριγκλ από το Τέξας σχολιάζει σχετικά μ’ αυτό: «Ο θυρεοειδής κατευθύνει το μεταβολισμό όπως κάνει και ο βλεννογόνος αδένας. Θα πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι που έχουν τη συνήθεια να τρέφονται με πράγματα που δεν είναι θρεπτικά γίνονται η αιτία να μην παίρνουν αυτοί οι αδένες τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζονται για να παράγουν τα προϊόντα τους. Έτσι λοιπόν, τα προβλήματα με τους αδένες μπορεί να ξεκινήσουν από τις απερισκεψίες όσον αφορά τη διατροφή».

Η πολυφαγία είναι η κύρια αιτία με την οποία συνδέουν την παχυσαρκία τόσο πολλοί άνθρωποι, περιλαμβανομένων και των ερευνητών σε θέματα παχυσαρκίας: «Αλλά για τους περισσότερους παχύσαρκους, το πιο πιθανό είναι ότι η συσσώρευση επιπλέον βάρους και λιπώδους ιστού υποδηλώνει μια παρατεταμένη και, συχνά, ύπουλη διαδικασία: την υπερβολική κατανάλωση θερμίδων, επί αρκετές μέρες, περισσότερων και πέραν απ’ όσες χρησιμοποιούνται στη λειτουργία των μυών ή του μεταβολισμού». (Annals of the New York Academy of Sciences, 1987, σελίδα 343) Συνεπώς οι κίνδυνοι για την υγεία στους οποίους εκθέτουν τους εαυτούς τους είναι πράγματι πολύ σοβαροί:

«Η παχυσαρκία συνδέεται με αρκετούς κινδύνους για την υγεία. Μπορεί να εξασθενίσει τη λειτουργία τόσο της καρδιάς όσο και των πνευμόνων, να αλλάξει την ενδοκρινική λειτουργία και να προκαλέσει συναισθηματικά προβλήματα. Η υπέρταση, η μειωμένη ανοχή προς τη γλυκόζη και η υπερχολιστεριναιμία είναι πιο κοινά σε υπέρβαρα άτομα παρά σε άτομα με κανονικό βάρος. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν το ότι η παχυσαρκία μπορεί να συντελέσει στη νοσηρότητα [σε ασθένειες] και στη θνησιμότητα ατόμων που παρουσιάζουν υπέρταση, αποπληξία, μη ινσουλινοεξάρτητο τύπο II σακχαρώδους διαβήτη, ορισμένους τύπους καρκίνου και πάθηση της χοληδόχου κύστης. Η μακροχρόνια παχυσαρκία θεωρείται επίσης ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για αθηροσκληρωτικές καρδιακές παθήσεις».—Journal of the American Medical Association (Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου), 4 Νοεμβρίου 1988, σελίδα 2547.

Φαίνονται άσχημα τα πράγματα, έτσι δεν είναι; Και όχι μόνο εξαιτίας των μεγάλων λέξεων. Απ’ ό,τι φαίνεται το χάσιμο βάρους είναι μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί. Υπάρχουν τρόποι που θα σας βοηθήσουν να νικήσετε;

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]

ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΜΠΕΛΙΚΑ, ΤΑ ΛΙΠΟΚΥΤΤΑΡΑ ΣΤΑ ΥΠΕΡΒΑΡΑ ΑΤΟΜΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΥΠΕΡΩΡΙΕΣ

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΣΤΕΙΛΕΙ Η ΔΙΑΙΤΑ ΤΗ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΑΡΟΥΣ;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟΙ

[Πίνακας στη σελίδα 7]

ΠΙΝΑΚΕΣ ΥΨΟΥΣ ΚΑΙ ΒΑΡΟΥΣ

Ύψος Βάρος

ΑΝΤΡΕΣ

1,57 58-61 59-64 63-68

1,60 59-62 60-65 64-69

1,63 60-63 61-66 64-71

1,65 61-64 62-67 65-73

1,68 62-64 63-69 66-74

1,70 63-66 64-70 68-76

1,73 64-67 66-71 69-78

1,75 64-68 67-73 70-80

1,78 65-70 68-74 72-82

1,80 66-71 70-75 73-83

1,83 68-73 71-77 74-85

1,85 69-74 73-79 76-87

1,88 70-76 74-81 78-89

1,90 72-78 76-83 80-92

1,93 73-80 78-85 82-94

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

1,47 46-50 49-55 54-59

1,50 47-51 50-56 54-61

1,52 47-52 51-57 55-62

1,55 48-54 52-59 57-64

1,57 49-55 54-60 58-65

1,60 50-56 55-61 59-67

1,63 52-58 56-63 61-68

1,65 53-59 58-64 62-70

1,68 54-60 59-65 64-72

1,70 56-62 60-67 65-74

1,73 57-63 62-68 66-76

1,75 59-64 63-69 68-77

1,78 60-66 64-71 69-78

1,80 61-67 66-72 70-80

1,83 63-68 67-73 72-81

[Ευχαριστίες]

Reprinted with permission from Society of Actuaries and Association of Life Insurance Medical Directors of America