Ίσως να νομίζατε ότι αυτή η χώρα είναι ισπανόφωνη, αλλά αυτό δεν ίσχυε πάντα, ούτε και σήμερα ισχύει απόλυτα. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Ινδιάνοι Γκουαρανί. Γύρω στο 1520, Πορτογάλοι εξερευνητές υπό την ηγεσία του Αλέχο Γκαρθία ήταν οι πρώτοι λευκοί που πάτησαν το πόδι τους στη χώρα. Την επόμενη δεκαετία, οι Ισπανοί άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή της σημερινής Ασουνσιόν. Η χώρα παρέμεινε υποτελής στην Ισπανία μέχρι το 1811, αλλά η γλώσσα των κονκισταδόρων ποτέ δεν αντικατέστησε τη γλώσσα γκουαρανί. Ως αποτέλεσμα, η όμορφη και μελωδική γκουαρανί αποτελεί τη μητρική γλώσσα της πλειονότητας των ανθρώπων στη σημερινή Παραγουάη, και είναι μαζί με την ισπανική οι επίσημες γλώσσες.

Λίγες δεκαετίες μετά την άφιξη των Ευρωπαίων εξερευνητών, ήρθαν οι Ιησουίτες για να μεταστρέψουν τους Γκουαρανί στο Ρωμαιοκαθολικισμό. Εκείνον τον καιρό, οι Γκουαρανί δεν είχαν αγάλματα ή ναούς. Οι Ιησουίτες συγκέντρωσαν τους Ινδιάνους σε κοινοβιακές κοινότητες όπου τους δίδασκαν τελετές και ύμνους του Καθολικισμού ενώ παράλληλα τους μάθαιναν διάφορες τέχνες. Οι Ιησουίτες χρησιμοποίησαν ένα μέρος των εσόδων από την εργασία των Ινδιάνων για να τους προμηθεύουν τα αναγκαία για τη ζωή, αλλά επίσης χρησιμοποίησαν αυτή τη διευθέτηση για να αποκτήσουν οι ίδιοι πλούτο και δύναμη. Πολλοί Ισπανοί γαιοκτήμονες τα παρατηρούσαν όλα αυτά με φθόνο. Παραπονέθηκαν στον Ισπανό βασιλιά, τον Κάρολο Γ΄, για την αυξανόμενη δύναμη των Ιησουιτών. Αυτά τα παράπονα, που δεν προήλθαν από τους Γκουαρανί αλλά από τους Καθολικούς αποικιοκράτες, ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες που οδήγησαν στην εκδίωξη των Ιησουιτών από την ισπανική αυτοκρατορία το 1767. Αλλά ο Καθολικισμός που είχαν διδάξει εκείνοι συνέχισε να επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτοί υιοθέτησαν τους εξωτερικούς τύπους του Καθολικισμού ενώ, σε πολλές περιπτώσεις, προσκολλούνταν παράλληλα σε μερικές πατροπαράδοτες πεποιθήσεις. Αυτό δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της δεισιδαιμονίας. Αφού ασπάστηκαν τον Καθολικισμό, άρχισε να ασκεί ισχυρή επιρροή στη ζωή τους ο Καθολικός κλήρος.

Αυτή η θρησκευτική κληρονομιά δεν έφερε ειρήνη στη χώρα. Ο πόλεμος έχει επηρεάσει βαθιά την ιστορία της Παραγουάης, σημαδεύοντας ανεπανόρθωτα τη ζωή των ανθρώπων. Από το 1864 ως το 1870, η Παραγουάη, υπό την ηγεσία του Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, πολέμησε εναντίον της Βραζιλίας, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία, ο πληθυσμός της χώρας ήταν γύρω στο ένα και πλέον εκατομμύριο όταν άρχισε ο πόλεμος. Όταν τελείωσε, λέγεται ότι ο πληθυσμός ήταν περίπου 220.000 από τους οποίους τουλάχιστον οι 190.000 ήταν γυναικόπαιδα. Ακολούθησαν και άλλοι πόλεμοι· ένας περιλάμβανε σύρραξη με τη Βολιβία για την κυριότητα του Τσάκο και άλλοι οφείλονταν σε πολιτικές αναταραχές. Γι’ αυτό, ίσως δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι στην Παραγουάη εκείνοι που ήθελαν να εξουσιάζουν τους άλλους συνήθως κατέφευγαν σε σωματική βία για να πετύχουν το σκοπό τους.

Το 1932, η Παραγουάη ενεπλάκη σε έναν ακόμα πόλεμο, τώρα με τη Βολιβία. Για άλλη μια φορά, ο ανδρικός πληθυσμός του έθνους αποδεκατίστηκε. Αυτό είχε δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας καθώς και στην ασφάλεια εκείνων που θα έρχονταν από το εξωτερικό φέρνοντας τα καλά νέα της Βασιλείας.