Ακολουθώντας αυτή την αλυσίδα γεγονότων, το 1978, τα παιδιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά τα οποία δεν έψελναν τον εθνικό ύμνο άρχισαν να αποβάλλονται από το σχολείο, χωρίς τη δυνατότητα εγγραφής σε άλλο σχολείο.

Φουντώνει ο Διωγμός

Λίγα χρόνια μετά την επιβολή της απαγόρευσης, οι συλλήψεις μειώθηκαν. Σιγά σιγά, οι αδελφοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τις Αίθουσες Βασιλείας τους και να διεξάγουν μικρές συνελεύσεις. Ωστόσο, όλα αυτά διακόπηκαν απότομα το 1984 όταν μια τοπική εφημερίδα ανακοίνωσε ότι τέσσερις σπουδαστές, οι οποίοι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαν αποβληθεί από την Επαγγελματική Τεχνική Σχολή στην Ασουνσιόν επειδή δεν έψελναν τον εθνικό ύμνο. Αυτό υποδαύλισε μια ακόμα μεγαλύτερη εκστρατεία εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα ήταν να αποβληθούν από τα σχολεία σχεδόν όλα τα παιδιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πολλά από αυτά τα παιδιά δεν θα μπορούσαν ποτέ πια να επιστρέψουν στο σχολείο.

Εκείνο το έτος, από τις 2 ως τις 5 Μαΐου, η εφημερίδα Σημερινή (Hoy) δημοσίευσε μια σειρά δυσφημιστικών άρθρων τα οποία είχε γράψει ο Αντόνιο Σολόν, ένας Καθολικός ιερέας. Αργότερα το ίδιο εκείνο έτος, ορκίστηκε καινούριος υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων, αλλά και εκείνος συνέχισε την τακτική του προκατόχου του. Αφού έκανε κάποιες έντονα εθνικιστικές δηλώσεις, τα περισσότερα παιδιά των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν έγιναν δεκτά στο σχολείο το επόμενο έτος. Εκ μέρους μιας ομάδας δέκα μαθητών, έξι από τους οποίους είχαν αποβληθεί και τέσσερις οι οποίοι δεν έγιναν δεκτοί στο σχολείο, έγινε προσφυγή στο δικαστήριο όσον αφορά το δικαίωμα που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να χρησιμοποιούν το σχολικό σύστημα για την εκπαίδευση των παιδιών τους, χωρίς να αναγκάζονται να απαρνηθούν την πίστη τους ή τις επιταγές της συνείδησής τους. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν υπέρ των Μαρτύρων. Αλλά το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Σε όλη τη διάρκεια του 1985 αυτό το θέμα συνέχισε να βρίσκεται στο φως της επικαιρότητας. Μερικοί αρθρογράφοι υπερασπίστηκαν τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ενώ εκείνοι που βρίσκονταν στους επίσημους κύκλους συνέχισαν την επίθεση. Στις 23 Ιουλίου 1985, και ενώ η αντιλογία βρισκόταν ακόμα στο αποκορύφωμά της, στάλθηκε μια επιστολή από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στον πρόεδρο της Παραγουάης.

Εφόσον υπήρχε μια ευνοϊκή απόφαση κάποιου κατώτερου δικαστηρίου για την υπόθεση των μαθητών, το γραφείο τμήματος ενθάρρυνε τις εκκλησίες να αρχίσουν να χρησιμοποιούν τις Αίθουσες Βασιλείας τους πιο ελεύθερα για άλλη μια φορά. Αυτό θα ανάγκαζε τις αρχές να πάρουν πιο σταθερή θέση—είτε να μας εναντιωθούν είτε να μας δώσουν μεγαλύτερη ελευθερία.

Στις 21 Μαρτίου 1986, ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος κλήθηκε να παρουσιαστεί στην αστυνομική διεύθυνση. «Χρησιμοποιείτε ξανά τους τόπους των συναθροίσεών σας και δεν επιτρέπεται να το κάνετε αυτό», τον προειδοποίησαν. Ο αδελφός Γκαβιλάν απάντησε: «Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι η συνταγματικότητα της απόφασης που ακύρωσε τη νομική μας αναγνώριση αμφισβητήθηκε. Η συγκεκριμένη ενέργεια εξετάζεται αυτή τη στιγμή από το Ανώτατο Δικαστήριο, και το Δικαστήριο δεν έχει ακόμα αποφανθεί. Επειδή μια αντισυνταγματική πράξη αναστέλλει την ισχύ του διατάγματος, από νομική άποψη έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε τις δραστηριότητές μας εφόσον εκκρεμεί η τελική απόφαση του Δικαστηρίου». «Δεν είμαι δικηγόρος», απάντησε ο αστυνομικός, «έτσι δεν μπορώ να το συζητήσω αυτό. Εν πάση περιπτώσει, φέρτε μου έναν κατάλογο με τους τόπους συνάθροισής σας και θα δούμε τι θα γίνει». Αυτό έβαλε τέλος στη συνάντηση. Οι αδελφοί έδωσαν τις πληροφορίες που τους ζήτησαν, μαζί με τη σχετική νομική επιχειρηματολογία. Οι Αίθουσες Βασιλείας δεν σφραγίστηκαν ξανά.

Ωστόσο, στις 26 Φεβρουαρίου 1987, το Ανώτατο Δικαστήριο με πρόεδρο τον Δρ Λουίς Μαρία Αργκανία αποφάνθηκε κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην περίπτωση των μαθητών. Πολλοί διανοούμενοι το θεώρησαν αυτό ως πολιτική απόφαση, και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την καταδίκασαν. Τι επίδραση είχαν όλα αυτά στο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά;