Οι Ιεραπόστολοι Μαθαίνουν τις Τοπικές Συνήθειες

Το γραφείο τμήματος της Αργεντινής, υποκινούμενο από στοργικό ενδιαφέρον για την ευημερία του ποιμνίου στην Παραγουάη, έστειλε τον Γκουένιντ Χιουζ να επιβλέψει το έργο. Όταν προσκλήθηκε να παρακολουθήσει τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς το 1945, έγιναν διευθετήσεις να σταλεί εκεί ο Γιούεν Ντέιβις με τη σύζυγό του, την Ντέλια. Ωστόσο, επειδή υπήρξε κάποια καθυστέρηση στην έκδοση των ταξιδιωτικών τους εγγράφων, ο Χόλις Σμιθ, απόφοιτος της Σχολής Γαλαάδ, έφτασε πρώτος και ήταν παρών για να καλωσορίσει τον αδελφό και την αδελφή Ντέιβις όταν έφτασαν στην Ασουνσιόν με ποταμόπλοιο, στα τέλη του 1945. Λίγες ημέρες αργότερα, έφτασαν αεροπορικώς ο Άλμπερτ και η Αντζελίν Λανγκ, και αυτοί απόφοιτοι της Γαλαάδ. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλοι. Νοίκιασαν ένα σπίτι το οποίο μπορούσε να στεγάσει τους ιεραποστόλους και διέθετε παράλληλα χώρο για να συναθροίζεται η τοπική εκκλησία. Όλοι οι ιεραπόστολοι ανυπομονούσαν να υπηρετήσουν, αλλά ασφαλώς, έπρεπε να εξοικειωθούν πρώτα με τον τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι ήταν πολύ θρησκευόμενοι, μολονότι δεν είχαν γνώση της Αγίας Γραφής. Κάθε πόλη είχε έναν άγιο ή μια αγία για προστάτη της, συνήθως την «Παρθένο Μαρία».

Καθώς γνώριζαν τα έθιμα των ανθρώπων, διαπίστωναν ότι πολλά από αυτά ήταν συμπαθητικά. Στην αγορά υπήρχαν σωροί από φρούτα και λαχανικά και οι γυναίκες ισορροπούσαν στο κεφάλι τους βαριά φορτία από αυτά μέσα σε πλατιά καλάθια. Στα μαγαζιά πουλούσαν ένα είδος χειροποίητης δαντέλας που ήταν γνωστή ως νιανδουτί και ήταν τόσο ντελικάτη και λεπτή που έμοιαζε με ιστό αράχνης. Επίσης γρήγορα παρατήρησαν ότι οι άνθρωποι άρχιζαν τη δουλειά τους νωρίς, και τις πιο ζεστές ώρες της ημέρας σταματούσαν τα πάντα για τη μεσημεριανή σιέστα. Όταν οι ιεραπόστολοι επισκέπτονταν τα σπίτια των ανθρώπων για να τους μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας, έμαθαν να στέκονται στην αυλόπορτα, να χτυπούν παλαμάκια και να μπαίνουν στην αυλή μόνο αφού τους προσκαλούσαν. Ένιωσαν τη φιλικότητα, την απλότητα και τη ζεστασιά των ανθρώπων. Έπρεπε, όμως, να μάθουν να επικοινωνούν μαζί τους στη γλώσσα τους—όχι μόνο στην ισπανική, αλλά και στην γκουαρανί.

Τον Απρίλιο του 1946, λίγο μετά την άφιξη των ιεραποστόλων, ο αδελφός και η αδελφή Ντέιβις διορίστηκαν ξανά στην Αργεντινή. Ο Πάμπλο Οσόριο Ρέγιες, ο οποίος είχε μόνο λίγους μήνες που παρακολουθούσε τις συναθροίσεις, διορίστηκε να διεξάγει τη Μελέτη Σκοπιάς αν και δεν ήταν ακόμα βαφτισμένος. Γιατί τόσο σύντομα; Επειδή μιλούσε τη γλώσσα και είχε σημειώσει καλή πνευματική πρόοδο. Αλλά αντιμετώπισε δυσκολίες. Αργότερα, ο αδελφός Οσόριο έγραψε: «Λίγο μετά το διορισμό μου ως οδηγού Μελέτης Σκοπιάς, χρειάστηκε να διορθώσω κάποιο εσφαλμένο σχόλιο που έγινε. Αυτός που είχε κάνει το σχόλιο έγινε έξω φρενών και με προκάλεσε να παλέψουμε επί τόπου. Ασφαλώς εγώ αρνήθηκα, και ένας ιεραπόστολος βοήθησε να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την ανάθεση λίγης ευθύνης για να βοηθηθεί κάποιος να ωριμάσει». Δυστυχώς, το άτομο με τον οξύθυμο χαρακτήρα αργότερα εγκατέλειψε την υπηρεσία του Ιεχωβά.

Οικοδόμηση της Οργάνωσης

Πριν από το τέλος του 1946, χρειάστηκαν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις για να χρησιμοποιηθούν ως κέντρο θεοκρατικής δραστηριότητας. Είχαν έρθει έξι ακόμα ιεραπόστολοι—ο Γουίλιαμ και η Φερν Σίλινγκερ και τέσσερις άλλοι. Νοίκιασαν ένα σπίτι με μεγάλη αυλή στη λεωφόρο Μαρισκάλ Λόπες. Το κτίριο βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το Υπουργείο Άμυνας. Η μεγάλη επιγραφή «Αίθουσα Βασιλείας» τοποθετήθηκε σε ευδιάκριτο μέρος στην μπροστινή πύλη για να τη βλέπουν όλοι όσοι είχαν σχέση με το στρατιωτικό τμήμα της κυβέρνησης.

Ο Γουίλιαμ Σίλινγκερ υπηρέτησε στην Παραγουάη ως ιεραπόστολος επί 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό του