Μια Φωνή στη Σιωπή

ΠΡΙΝ από πενήντα χρόνια σφάχτηκε ένα τέρας. Όταν τελικά ο κόσμος τράβηξε την κουρτίνα για να κοιτάξει το ηττημένο Τρίτο Ράιχ, το αποτρόπαιο θέαμα ήταν ασύλληπτα εφιαλτικό. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι στρατιώτες και οι πολίτες ήταν να κοιτάνε αποσβολωμένοι και έντρομοι τα αποκρουστικά απομεινάρια μιας τερατώδους δολοφονικής μηχανής.

Στις αρχές αυτού του χρόνου, χιλιάδες άνθρωποι γιόρτασαν την 50ή επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων συγκέντρωσης διασχίζοντας σιωπηλά και με βαριά βήματα τον εγκαταλειμμένο χώρο των στρατοπέδων. Προσπαθούσαν να συλλάβουν το μέγεθος του εγκλήματος. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς και μόνο! Ήταν καιρός για σιωπή, καιρός για να συλλογιστούν την απανθρωπιά του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Βασανιστικά ερωτήματα αντηχούσαν μέσα στους κρύους φούρνους, στα άδεια παραπήγματα και στους απείραχτους σωρούς των κλεμμένων παπουτσιών.

Σήμερα υπάρχει φρίκη· υπάρχει θυμός. Το Ολοκαύτωμα, στη διάρκεια του οποίου αρκετά εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονήθηκαν συστηματικά, αποκαλύπτει τι τερατώδες κακό ήταν ο ναζισμός. Αλλά τι συνέβη τότε; Ποιοι ύψωσαν τη φωνή τους; Ποιοι δεν το έκαναν αυτό;

Πολλά άτομα άκουσαν πρώτη φορά για τις μαζικές δολοφονίες μόνο στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Το βιβλίο Πριν από Πενήντα Χρόνια—Επανάσταση στο Σκοτάδι (Fifty Years Ago—Revolt Amid the Darkness) εξηγεί: «Οι φωτογραφίες και οι μικρές ειδησεογραφικές ταινίες σχετικά με τα κέντρα θανάτου και τα στρατόπεδα εξόντωσης, τα οποία απελευθερώθηκαν από τους Συμμάχους το 1944 και το 1945, έδειξαν για πρώτη φορά τη συγκλονιστική πραγματικότητα στο ευρύ κοινό, ειδικά στη Δύση».

Εντούτοις, προτού ακόμα δημιουργηθούν τα στρατόπεδα θανάτου, μια φωνή αποκάλυπτε τους κινδύνους του ναζισμού μέσω του Ξύπνα!, του περιοδικού που κρατάτε στα χέρια σας. Αυτό ήταν αρχικά γνωστό ως Ο Χρυσούς Αιών και μετονομάστηκε σε Παρηγορία το 1937. Ξεκινώντας από το 1929, αυτά τα περιοδικά, που εκδίδονταν από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, προειδοποιούσαν θαρραλέα για την απειλή του ναζισμού, ενεργώντας σε αρμονία με τη διακήρυξη του εξωφύλλου, «Περιοδικόν Αληθείας Ελπίδος και Θάρρους».

«Πώς μπορεί κάποιος να παραμείνει σιωπηλός», ρωτούσε το περιοδικό Παρηγορία το 1939, «σχετικά με τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν σε μια χώρα, όπως η Γερμανία, όπου συνελήφθησαν συγχρόνως 40.000 αθώοι· όπου 70 από αυτούς εκτελέστηκαν μέσα σε μία νύχτα σε κάποια φυλακή· . . . όπου έχουν καταστραφεί όλα τα σπίτια, τα ιδρύματα και τα νοσοκομεία για τους ηλικιωμένους, τους φτωχούς και τους αβοήθητους, καθώς επίσης όλα τα ορφανοτροφεία για τα παιδιά;»

Πράγματι, πώς μπορούσε κάποιος να παραμείνει σιωπηλός; Ενώ ο κόσμος γενικά δεν γνώριζε ή αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό τις φρικιαστικές εκθέσεις που διέρρεαν από τη Γερμανία και τις κατεχόμενες χώρες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούσαν να μην τις δημοσιοποιήσουν. Ήξεραν από πρώτο χέρι τις ωμότητες του ναζιστικού καθεστώτος και δεν φοβήθηκαν να υψώσουν τη φωνή τους.

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

U.S. National Archives photo

Γιατί Δεν Φοβήθηκαν να Υψώσουν τη Φωνή Τους

ΕΚ ΤΩΝ υστέρων, θα μπορούσε να λεχθεί ότι η ρήξη μεταξύ Μαρτύρων του Ιεχωβά και ναζισμού, ή εθνικοσοσιαλισμού, ήταν εντελώς αναπόφευκτη. Γιατί; Εξαιτίας των ανυποχώρητων απαιτήσεων των Ναζί, οι οποίες συγκρούονταν με τρεις από τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις των Μαρτύρων που βασίζονται στην Αγία Γραφή. Αυτές είναι: (1) Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος. (2) Οι αληθινοί Χριστιανοί είναι πολιτικά ουδέτεροι. (3) Ο Θεός θα αναστήσει εκείνους που αποδεικνύονται πιστοί σε αυτόν μέχρι θανάτου.

Αυτές οι πεποιθήσεις που βασίζονται στην Αγία Γραφή διαμόρφωσαν την ακλόνητη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ενάντια στις ασεβείς ναζιστικές απαιτήσεις. Γι’ αυτό, εκείνοι ύψωσαν θαρραλέα τη φωνή τους και ξεσκέπασαν την αθλιότητα του ναζισμού.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνταν να πουν «Χάιλ Χίτλερ». Αρνούνταν επειδή αποδίδουν τη σωτηρία τους στον Θεό και έχουν αφιερώσει τη ζωή τους αποκλειστικά σε εκείνον. Η Αγία Γραφή λέει για τον Ιεχωβά: «Είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην».—Ψαλμός 83:18.

Στην πραγματικότητα, ο χαιρετισμός «Χάιλ Χίτλερ» υπονοούσε ότι η σωτηρία θα ερχόταν από τον Χίτλερ. Έτσι οι Μάρτυρες δεν μπορούσαν να είναι πιστοί στον Θεό και ταυτόχρονα να απευθύνουν αυτόν το χαιρετισμό σε κάποιον άνθρωπο. Η ζωή τους, όπως και η οσιότητά τους και η υποταγή τους, ανήκε στον Θεό.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν σαφή ιστορικά προηγούμενα που τους έκαναν να αρνηθούν να υπακούσουν στις εσφαλμένες απαιτήσεις του Χίτλερ. Για παράδειγμα, όταν τον πρώτο αιώνα διέταξαν τους αποστόλους του Ιησού να πάψουν να διακηρύττουν τα καλά νέα σχετικά με τον Χριστό, εκείνοι αρνήθηκαν. Είπαν: «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους». Η Αγία Γραφή λέει ότι, λόγω της αποφασιστικής στάσης τους, οι αρχές «τους έδειραν και τους πρόσταξαν να σταματήσουν να μιλούν με βάση το όνομα του Ιησού». Ωστόσο, οι απόστολοι αρνήθηκαν να υπακούσουν σε εκείνη την εντολή που έδειχνε περιφρόνηση για τον Θεό. «Συνέχισαν αδιάκοπα να διδάσκουν και να διακηρύσσουν τα καλά νέα».—Πράξεις 5:29, 40-42.

Πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς πέθαναν επειδή υπάκουσαν στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Δεκάδες αφανίστηκαν στις ρωμαϊκές αρένες επειδή αρνήθηκαν, ουσιαστικά, να χαιρετίσουν τον Καίσαρα κάνοντας μια πράξη λατρείας προς αυτόν. Αλλά για εκείνα τα άτομα ήταν τιμή και νίκη να αποδειχτούν πιστοί στον Θεό μέχρι θανάτου, όπως κάποιος γενναίος στρατιώτης είναι πρόθυμος να πεθάνει για τη χώρα του.

Επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν μόνο μία κυβέρνηση, τη Βασιλεία του Θεού, μερικοί τους βλέπουν ως ανατρεπτικά στοιχεία. Αλλά τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Μιμούμενοι τους αποστόλους του Ιησού, αυτοί «δεν είναι μέρος του κόσμου». (Ιωάννης 17:16) Είναι πολιτικά ουδέτεροι. Λόγω της οσιότητάς τους στον Θεό, υπακούν στους νόμους των αντίστοιχων ανθρώπινων κυβερνήσεών τους. Πράγματι, είναι υποδειγματικοί στην ‘υποταγή τους στις ανώτερες εξουσίες’. (Ρωμαίους 13:1) Ποτέ δεν έχουν υποστηρίξει κάποια επαναστατική ενέργεια εναντίον οποιασδήποτε ανθρώπινης κυβέρνησης!

Υπάρχει, ωστόσο, μια διαχωριστική γραμμή που δεν μπορούν να υπερβούν κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Είναι η γραμμή ανάμεσα στο καθήκον που έχουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι στον άνθρωπο και στο καθήκον τους απέναντι στον Θεό. Αυτοί αποδίδουν στον Καίσαρα, δηλαδή στις κυβερνητικές αρχές, αυτό που ανήκει στον Καίσαρα αλλά αυτά που ανήκουν στον Θεό τα αποδίδουν σε Εκείνον. (Ματθαίος 22:21) Αν κάποιος προσπαθήσει να αποσπάσει από αυτούς εκείνο που ανήκει στον Θεό, αυτή η απόπειρα θα αποτύχει.

Τι θα γίνει, όμως, αν απειλήσουν κάποιο Μάρτυρα με θάνατο; Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ακλόνητη πεποίθηση στην ικανότητα που έχει ο Θεός να τους επαναφέρει στη ζωή. (Πράξεις 24:15) Γι’ αυτό η στάση των Μαρτύρων είναι ίδια με εκείνη που είχαν οι τρεις νεαροί Εβραίοι στην αρχαία Βαβυλώνα. Όταν τους απείλησαν με θάνατο σε ένα πύρινο καμίνι, είπαν στον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα: «Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση. . . . Ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν».—Δανιήλ 3:17, 18.

Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, όταν ο Χίτλερ άρχισε να ανεβαίνει στο βάθρο του ως αυτοδιορισμένος θεός, η ιδεολογική μάχη ήταν αναπόφευκτη. Το Τρίτο Ράιχ, με το σπαθί στο χέρι, βρέθηκε αντιμέτωπο με μια μικρή ομάδα Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι είχαν ορκιστεί να είναι όσιοι στον αληθινό Θεό, τον Παντοδύναμο Θεό, Ιεχωβά. Ωστόσο, προτού ακόμα αρχίσει η μάχη, η έκβαση είχε κριθεί.

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

Πιστοί Μέχρι Θανάτου

Ο ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΚΟΥΣΕΡΟΒ ήταν ένας από εκείνους που θανατώθηκαν επειδή έμειναν πιστοί στον Θεό και αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το ναζισμό. Λίγο πριν τον αποκεφαλίσουν στις 28 Μαρτίου 1942, έγραψε στους γονείς και στα αδέλφια του: «Τώρα, ο τρίτος γιος σας και αδελφός σας πρέπει να σας εγκαταλείψει αύριο το πρωί. Μη λυπηθείτε, γιατί θα έρθει ο καιρός που θα είμαστε πάλι μαζί. . . . Πόσο μεγάλη θα είναι τότε η χαρά μας, όταν θα ξαναενωθούμε! . . . Τώρα έχουμε χωριστεί, και καθένας πρέπει να αντέξει στη δοκιμασία· έπειτα θα ανταμειφθούμε».

Λίγο πριν τον εκτελέσουν στις 8 Ιανουαρίου 1941, ο Γιοχάνες Χαρμς έγραψε στο τελευταίο του γράμμα προς τον πατέρα του: «Η θανατική μου καταδίκη έχει ήδη αναγγελθεί και είμαι δεμένος με αλυσίδες μέρα και νύχτα—τα σημάδια (πάνω στο χαρτί) είναι από τις χειροπέδες . . . Αγαπητέ μου πατέρα, σου το λέω εν πνεύματι, να παραμείνεις πιστός, όπως κι εγώ προσπάθησα να παραμείνω πιστός, και τότε θα δούμε ο ένας τον άλλον ξανά. Θα σε σκέφτομαι μέχρι την τελευταία στιγμή».

Ξεσκεπάζονται οι Αθλιότητες του Ναζισμού

ΣΤΗ δεκαετία του 1920, καθώς η Γερμανία αγωνιζόταν να συνέλθει από την ήττα της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν απασχολημένοι διανέμοντας τεράστιες ποσότητες Γραφικών εντύπων. Αυτά όχι μόνο πρόσφεραν παρηγοριά και ελπίδα στο γερμανικό λαό αλλά τον προειδοποιούσαν για την ανερχόμενη δύναμη του μιλιταρισμού. Μεταξύ του 1919 και του 1933, οι Μάρτυρες έδωσαν, κατά μέσο όρο, οχτώ βιβλία, βιβλιάρια ή περιοδικά σε καθεμιά από τις περίπου 15 εκατομμύρια οικογένειες στη Γερμανία.

Τα περιοδικά Ο Χρυσούς Αιών και Παρηγορία έστρεφαν συχνά την προσοχή στις μιλιταριστικές εξελίξεις που λάβαιναν χώρα στη Γερμανία. Το 1929, τρία και πλέον χρόνια προτού ανέλθει ο Χίτλερ στην εξουσία, η γερμανική έκδοση του Χρυσού Αιώνος δήλωνε θαρραλέα: «Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι . . . ένα κίνημα που βρίσκεται . . . στην άμεση υπηρεσία του εχθρού του ανθρώπου, του Διαβόλου».

Στις παραμονές της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, Ο Χρυσούς Αιών της 4ης Ιανουαρίου 1933 έλεγε: «Ενώπιόν μας διαγράφεται ο απειλητικός σκόπελος του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Φαίνεται απίστευτο ότι ένα πολιτικό κόμμα, τόσο ασήμαντο στο ξεκίνημά του και τόσο ετερόδοξο στην πολιτική του, μπορεί, σε διάστημα λίγων ετών, να πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε να επισκιάσει τη δομή μιας εθνικής κυβέρνησης. Εντούτοις, ο Αδόλφος Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του (οι Ναζί) πέτυχαν αυτό το σπάνιο κατόρθωμα».

Έκκληση για Κατανόηση

Ο Χίτλερ έγινε πρωθυπουργός της Γερμανίας στις 30 Ιανουαρίου 1933, και λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Απριλίου 1933, έγινε κατάσχεση του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μαγδεμβούργο. Ωστόσο, η εντολή ακυρώθηκε στις 28 Απριλίου 1933 και η περιουσία επιστράφηκε. Τι θα συνέβαινε κατόπιν;

Παρά την προφανή εχθρότητα του χιτλερικού καθεστώτος, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διοργάνωσαν μια συνέλευση στο Βερολίνο της Γερμανίας, στις 25 Ιουνίου 1933. Παρευρέθηκαν περίπου 7.000 άτομα. Οι Μάρτυρες έκαναν δημόσια γνωστές τις προθέσεις τους: «Η οργάνωσή μας δεν είναι με κανέναν τρόπο πολιτική. Επιμένουμε μόνο να συνεχίσουμε να διδάσκουμε το Λόγο του Ιεχωβά Θεού στους ανθρώπους, και να το κάνουμε αυτό ανεμπόδιστα».

Έτσι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν μια καλόπιστη προσπάθεια να εκθέσουν τα γεγονότα. Ποιες ήταν οι συνέπειες;

Αρχίζει η Επίθεση

Η ακλόνητη ουδέτερη στάση των Μαρτύρων, σε συνδυασμό με την οσιότητά τους στη Βασιλεία του Θεού, ήταν κάτι απαράδεκτο για τη χιτλερική κυβέρνηση. Οι Ναζί δεν σκόπευαν να ανεχτούν καμιά άρνηση υποστήριξης προς την ιδεολογία τους.

Αμέσως μετά το τέλος της συνέλευσης στο Βερολίνο, οι Ναζί έκαναν ξανά κατάσχεση του γραφείου τμήματος στο Μαγδεμβούργο, στις 28 Ιουνίου 1933. Διέλυσαν συναθροίσεις Μαρτύρων και έκαναν συλλήψεις. Σε λίγο, οι Μάρτυρες άρχισαν να απολύονται από τις εργασίες τους. Γίνονταν έφοδοι στα σπίτια τους, και οι ίδιοι υπέστησαν ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Στις αρχές του 1934, οι Ναζί είχαν κατασχέσει από τους Μάρτυρες 65 τόνους Γραφικών εντύπων και τα είχαν κάψει έξω από το Μαγδεμβούργο.

Η Ανυποχώρητη Στάση των Μαρτύρων

Παρά τις αρχικές αυτές επιθέσεις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έμειναν σταθεροί και καταδίκασαν δημόσια την καταπίεση και την αδικία. Το τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1933 (στην αγγλική) είχε το άρθρο «Μη Φοβηθήτε Αυτούς». Το άρθρο είχε ετοιμαστεί ειδικά για τους Γερμανούς Μάρτυρες, και τους πρότρεπε να πάρουν θάρρος ενόψει της κλιμακούμενης πίεσης.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1934, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, έστειλε μια επιστολή διαμαρτυρίας στον Χίτλερ, όπου δήλωνε: «Ίσως αντισταθείτε με επιτυχία σε όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορείτε να αντισταθείτε με επιτυχία στον Ιεχωβά Θεό. . . . Εν ονόματι του Ιεχωβά Θεού και του χρισμένου Βασιλιά Του, του Χριστού Ιησού, απαιτώ να διατάξετε όλους τους αξιωματούχους και τους υπαλλήλους της κυβέρνησής σας να επιτρέψουν στους μάρτυρες του Ιεχωβά στη Γερμανία να συγκεντρώνονται ειρηνικά και να λατρεύουν τον Θεό ανεμπόδιστα».

Ο Ρόδερφορντ όρισε ως τελευταία προθεσμία την 24η Μαρτίου 1934. Είπε ότι, αν μέχρι τότε δεν είχε έρθει ανακούφιση στους Γερμανούς Μάρτυρες, τα γεγονότα για το διωγμό θα δημοσιοποιούνταν σε όλη τη Γερμανία και στον υπόλοιπο κόσμο. Οι Ναζί απάντησαν στην απαίτηση του Ρόδερφορντ με επαυξημένη κακομεταχείριση, στέλνοντας πολλούς Μάρτυρες του Ιεχωβά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργηθεί πρόσφατα. Έτσι, αυτοί ήταν από τους πρώτους κρατουμένους σε εκείνα τα στρατόπεδα.

Οι Μάρτυρες Ξεσκεπάζουν τις Ναζιστικές Θηριωδίες

Όπως είχαν υποσχεθεί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, άρχισαν να ξεσκεπάζουν τις θηριωδίες που λάβαιναν χώρα στη Γερμανία. Μάρτυρες από όλο τον κόσμο έστειλαν επανειλημμένα επιστολές διαμαρτυρίας στη χιτλερική κυβέρνηση.

Στις 7 Οκτωβρίου 1934, όλες οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία συναθροίστηκαν για να ακούσουν να διαβάζεται μια επιστολή η οποία είχε σταλεί στους αξιωματούχους της χιτλερικής κυβέρνησης. Αυτή έλεγε: «Υπάρχει άμεση σύγκρουση ανάμεσα στο νόμο σας και στο νόμο του Θεού . . . Συνεπώς, με αυτή την επιστολή σάς πληροφορούμε ότι εμείς θα υπακούμε πάση θυσία στις εντολές του Θεού, θα συναθροιζόμαστε για τη μελέτη του Λόγου Του, θα Τον λατρεύουμε και θα Τον υπηρετούμε όπως μας προστάζει Εκείνος».

Την ίδια εκείνη μέρα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε άλλες 49 χώρες συναντήθηκαν σε μια ειδική συνάθροιση και έστειλαν το ακόλουθο τηλεγράφημα στον Χίτλερ: «Η από μέρους σας κακομεταχείριση των μαρτύρων του Ιεχωβά συγκλονίζει κάθε καλό άνθρωπο στη γη και δυσφημεί το όνομα του Θεού. Σταματήστε κάθε διωγμό εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά· διαφορετικά ο Θεός θα καταστρέψει και εσάς και το εθνικό σας κόμμα».

Οι Ναζί αντέδρασαν σχεδόν αμέσως εντείνοντας το διωγμό. Ο ίδιος ο Χίτλερ φώναξε: «Αυτό το γένος θα εξοντωθεί στη Γερμανία!» Αλλά καθώς επιτεινόταν η εναντίωση, παράλληλα ισχυροποιούνταν η αποφασιστικότητα των Μαρτύρων.

Το 1935, Ο Χρυσούς Αιών ξεσκέπασε τα βασανιστήρια του ναζιστικού καθεστώτος που θύμιζαν Ιερά Εξέταση καθώς και το κατασκοπευτικό του σύστημα. Επίσης, αποκάλυψε ότι στόχος της οργάνωσης Χιτλερική Νεολαία ήταν να ξεριζώσει από τους Γερμανούς νέους την πίστη στον Θεό. Το επόμενο έτος, μια πανεθνική εκστρατεία της Γκεστάπο κατέληξε στη σύλληψη χιλιάδων Μαρτύρων. Σύντομα έπειτα από αυτό, στις 12 Δεκεμβρίου 1936, οι Μάρτυρες απάντησαν με τη δική τους εκστρατεία, καλύπτοντας ολόκληρη τη Γερμανία με δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα μιας απόφασης διαμαρτυρίας για το διωγμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Στις 20 Ιουνίου 1937, εκείνοι οι Μάρτυρες οι οποίοι ήταν ακόμα ελεύθεροι διένειμαν άλλο ένα άγγελμα το οποίο περιείχε άφθονες λεπτομέρειες για το διωγμό. Κατονόμαζε αξιωματούχους και παρέθετε ημερομηνίες και τοποθεσίες. Η Γκεστάπο συγκλονίστηκε από αυτό το ξεσκέπασμα και από την ικανότητα των Μαρτύρων να το φέρουν σε πέρας.

Η αγάπη για τον πλησίον ήταν αυτή που ανάγκασε τους Μάρτυρες να προειδοποιήσουν το λαό της Γερμανίας προκειμένου να μην εξαπατηθεί από το μεγαλεπήβολο όραμα μιας ένδοξης χιλιετούς διακυβέρνησης του Τρίτου Ράιχ. «Πρέπει να είπωμεν την αλήθειαν και να δώσωμεν προειδοποίησιν», έλεγε το βιβλιάριο Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα, που εκδόθηκε το 1938. «Αναγνωρίζομεν την ολοκληρωτικήν κυβέρνησιν . . . ως το προϊόν του Σατανά το φερθέν εις το είναι όπως αντικαταστήση την βασιλείαν του Θεού». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν από τους πρώτους στόχους της ναζιστικής κακοποίησης, αλλά επίσης αποδοκίμασαν έντονα τις θηριωδίες εναντίον των Εβραίων, των Πολωνών, των αναπήρων και άλλων.

Η απόφαση «Προειδοποίηση!», που υιοθετήθηκε σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον των Η.Π.Α., το 1938, έλεγε: «Οι Φασίστες και οι Ναζί, ριζοσπαστικές πολιτικές οργανώσεις, έχουν καταλάβει παράνομα την εξουσία πολλών χωρών της Ευρώπης . . . Θα επιστρατεύσουν όλους τους ανθρώπους, θα τους στερήσουν όλες τις ελευθερίες τους και θα τους αναγκάσουν όλους να υποταχτούν στην εξουσία ενός δεσποτικού δικτάτορα, και τότε θα αναβιώσει πλήρως η αρχαία Ιερά Εξέταση».

Ο Ρόδερφορντ χρησιμοποιούσε τακτικά το ραδιόφωνο, από όπου εκφωνούσε δυναμικές διαλέξεις σχετικά με τη σατανική φύση του ναζισμού. Αυτές οι διαλέξεις αναμεταδίδονταν παγκόσμια, και επίσης τυπώνονταν και διανέμονταν κατά εκατομμύρια. Στις 2 Οκτωβρίου 1938, εκφώνησε την ομιλία «Φασισμός ή Ελευθερία», στην οποία καταδίκαζε τον Χίτλερ χωρίς περιστροφές.

«Στη Γερμανία, ο απλός λαός είναι ειρηνικός», διακήρυττε ο Ρόδερφορντ. «Ο Διάβολος έχει τοποθετήσει τον αντιπρόσωπό του, τον Χίτλερ, στην εξουσία· έναν άνθρωπο παράφρονα, βάναυσο, μοχθηρό και αδίστακτο . . . Με βάναυσο τρόπο διώκει τους Εβραίους επειδή ήταν κάποτε ο λαός της διαθήκης του Ιεχωβά και έφεραν το όνομα του Ιεχωβά, καθώς και επειδή ο Χριστός Ιησούς ήταν Εβραίος».

Όταν η οργή των Ναζί εναντίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά έφτασε σε νέα ύψη, οι καταγγελίες των Μαρτύρων έγιναν ακόμα πιο καυστικές. Το τεύχος της Παρηγορίας 15 Μαΐου 1940 (στην αγγλική) δήλωνε: «Ο Χίτλερ είναι τόσο τέλειο παιδί του Διαβόλου ώστε αυτές οι ομιλίες και οι αποφάσεις βγαίνουν από μέσα του όπως το νερό από έναν καλοφτιαγμένο οχετό».

Ξεσκεπάζεται η Φρίκη των Στρατοπέδων

Μολονότι το κοινό σε γενικές γραμμές αγνοούσε την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης μέχρι το 1945, λεπτομερείς περιγραφές τους εμφανίζονταν συχνά στα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά στη δεκαετία του 1930. Το 1937, για παράδειγμα, η Παρηγορία μίλησε για πειράματα με δηλητηριώδη αέρια στο Νταχάου. Το 1940, τα έντυπα των Μαρτύρων είχαν ήδη κατονομάσει 20 διαφορετικά στρατόπεδα και είχαν αναφερθεί στις απερίγραπτες συνθήκες που επικρατούσαν εκεί.

Γιατί ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τόσο καλά εξοικειωμένοι με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Όταν άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, υπήρχαν ήδη 6.000 Μάρτυρες έγκλειστοι σε στρατόπεδα και φυλακές. Ο Γερμανός ιστορικός Ντέτλεφ Γκάρμπε υπολογίζει ότι οι Μάρτυρες αποτελούσαν τότε το 5 με 10 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού των στρατοπέδων!

Σε ένα σεμινάριο με θέμα τους Μάρτυρες και το Ολοκαύτωμα, ο Γκάρμπε δήλωσε: «Από τα 25.000 άτομα που ομολογούσαν ότι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά στο ξεκίνημα του Τρίτου Ράιχ, περίπου 10.000 φυλακίστηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Από αυτούς, πάνω από 2.000 στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτό σημαίνει ότι από όλες τις θρησκευτικές ομάδες, με εξαίρεση τους Εβραίους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υπέστησαν το χειρότερο διωγμό από τα Ες-Ες».

Τον Ιούνιο του 1940, η Παρηγορία έλεγε: «Υπήρχαν 3.500.000 Εβραίοι στην Πολωνία όταν η Γερμανία άρχισε τον Κεραυνοβόλο πόλεμό της . . . , και αν οι αναφορές που φτάνουν στο Δυτικό κόσμο είναι σωστές, η εξόντωσή τους φαίνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη». Το 1943, η Παρηγορία παρατήρησε: «Ολόκληρα έθνη, όπως οι Έλληνες, οι Πολωνοί και οι Σέρβοι, εξολοθρεύονται συστηματικά». Το 1946, Ο Χρυσούς Αιών και η Παρηγορία είχαν ήδη κατονομάσει 60 διαφορετικές φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι Ναζί Απογοητεύονται με τους Μάρτυρες

Μολονότι οι Ναζί προσπάθησαν να σταματήσουν την κυκλοφορία των εντύπων της Σκοπιάς, ένας αξιωματούχος από το Βερολίνο παραδέχτηκε: «Είναι δύσκολο να βρει κάποιος τις κρυψώνες όπου εξακολουθούν να τυπώνονται τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής στη Γερμανία· κανένας δεν μεταφέρει επάνω του ονόματα ή διευθύνσεις και κανένας δεν προδίδει τον άλλον».

Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειές της, η Γκεστάπο δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει περισσότερους από τους μισούς Μάρτυρες που υπήρχαν στη Γερμανία τότε. Φανταστείτε την απογοήτευση του περίπλοκου κατασκοπευτικού συστήματος των Ναζί—δεν μπόρεσε να συλλάβει αυτόν το μικροσκοπικό στρατό και να τον κάνει να σωπάσει ούτε μπόρεσε να σταματήσει την κυκλοφορία των εντύπων. Τα έντυπα με κάποιον τρόπο έφταναν στους δρόμους και μάλιστα εισχωρούσαν από τα αγκαθωτά συρματοπλέγματα μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης!

Θρίαμβος Εναντίον της Βαρβαρότητας

Οι Ναζί, οι οποίοι θεωρούνταν ειδικοί στο να τσακίζουν την ανθρώπινη θέληση, προσπάθησαν απεγνωσμένα να κάνουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να παραβιάσουν τη Χριστιανική τους ουδετερότητα, αλλά απέτυχαν παταγωδώς. Το βιβλίο Η Θεωρία και η Πράξη Σχετικά με την Κόλαση (The Theory and Practice of Hell) έλεγε: «Κάποιος δεν μπορεί παρά να σχηματίσει την εντύπωση ότι, από ψυχολογικής άποψης, τα Ες-Ες δεν ήταν ποτέ αρκετά αντάξια της πρόκλησης την οποία έθεταν για αυτά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Πράγματι, οι Μάρτυρες, με την υποστήριξη του πνεύματος του Θεού, κέρδισαν τη μάχη. Η ιστορικός Κριστίν Κινγκ, πρύτανης του Πανεπιστημίου Στάφορντσερ στην Αγγλία, περιέγραψε ως εξής τους αντιπάλους σε αυτή τη διαμάχη: «Από τη μια [οι Ναζί], πολυάριθμοι, ισχυροί, φαινομενικά αήττητοι. Από την άλλη [οι Μάρτυρες], πάρα πολύ λίγοι . . . έχοντας μονάχα την πίστη τους, κανένα άλλο όπλο . . . Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έκαμψαν, από ηθική άποψη, την ισχύ της Γκεστάπο».

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν μια μικρή, ειρηνική ομάδα μέσα στη ναζιστική επικράτεια. Εντούτοις, αυτοί διεξήγαγαν και κέρδισαν μια μάχη με το δικό τους τρόπο—τη μάχη υπέρ του δικαιώματος να λατρεύουν τον Θεό τους, τη μάχη για να αγαπούν τον πλησίον τους και τη μάχη για να λένε την αλήθεια.

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

Οι Μάρτυρες Ξεσκέπασαν την Ύπαρξη Στρατοπέδων

ΜΟΛΟΝΟΤΙ τα ονόματα Άουσβιτς, Μπούχενβαλντ, Νταχάου και Σαξενχάουζεν ήταν άγνωστα στους περισσότερους ανθρώπους μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ωστόσο ήταν πολύ γνωστά στους αναγνώστες των περιοδικών Ο Χρυσούς Αιών και Παρηγορία. Οι αναφορές των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τις οποίες έβγαζαν κρυφά από τα στρατόπεδα διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο και τις δημοσίευαν στα έντυπα της Σκοπιάς, ξεσκέπαζαν τις δολοφονικές προθέσεις του Τρίτου Ράιχ.

Το 1933, Ο Χρυσούς Αιών δημοσίευσε την πρώτη από τις πολλές αναφορές σχετικά με την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Γερμανία. Το 1938, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εξέδωσαν το βιβλίο Σταυροφορία Εναντίον της Χριστιανοσύνης (Crusade Against Christianity), στη γαλλική, στη γερμανική και στην πολωνική γλώσσα. Αυτό τεκμηρίωνε λεπτομερώς τις κτηνώδεις ναζιστικές επιθέσεις εναντίον των Μαρτύρων και περιείχε διαγράμματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης Σαξενχάουζεν και Εσταρβέιγκεν.

Ο νομπελίστας Δρ Τόμας Μαν έγραψε: «Διάβασα το βιβλίο σας και τη φοβερή του τεκμηρίωση με βαθιά συγκίνηση. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα ανάμεικτα αισθήματα απέχθειας και αηδίας που κατέκλυσαν την καρδιά μου καθώς μελετούσα αυτές τις αναφορές για την ανθρώπινη εξαχρείωση και την αποκρουστική ωμότητα. . . . Το να παραμείνετε σιωπηλοί θα εξυπηρετούσε μόνο την ηθική αδιαφορία του κόσμου . . . Κάνατε το καθήκον σας εκδίδοντας αυτό το βιβλίο και φέρνοντας αυτά τα γεγονότα στο φως».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

[Πλαίσιο στη σελίδα 10]

Οι Μάρτυρες Ήταν από τους Πρώτους στα Στρατόπεδα

Η ΚΥΡΙΑ Ζενεβιέβ ντε Γκολ, ανιψιά του πρώην προέδρου της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκολ, ήταν μέλος της Γαλλικής Αντίστασης. Όταν τη συνέλαβαν και αργότερα τη φυλάκισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρικ το 1944, συνάντησε γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυρία ντε Γκολ έκανε διαλέξεις σε ολόκληρη την Ελβετία και μιλούσε συχνά για την ακεραιότητα και το θάρρος των Μαρτύρων. Σε μια συνέντευξη που έδωσε στις 20 Μαΐου 1994, είπε για αυτές τις γυναίκες:

«Ήταν από τις πρώτες που εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο. Πολλές είχαν ήδη πεθάνει . . . Τις αναγνωρίζαμε από το χαρακτηριστικό τους τρίγωνο. . . . Τους είχε απαγορευτεί εντελώς να μιλάνε για τις πεποιθήσεις τους ή να έχουν θρησκευτικά βιβλία, και ιδιαίτερα την Αγία Γραφή, η οποία θεωρούνταν το κυριότερο ανατρεπτικό βιβλίο. . . . Γνωρίζω την περίπτωση [μιας γυναίκας που ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά], και υπήρξαν και άλλες από ό,τι μου είπαν, η οποία εκτελέστηκε επειδή είχε μερικές σελίδες με Γραφικά εδάφια. . . .

»Αυτό που θαύμαζα πολύ σε εκείνες ήταν ότι θα μπορούσαν να φύγουν οποιαδήποτε στιγμή απλώς με το να υπογράψουν μια αποκήρυξη της πίστης τους. Τελικά, αυτές οι γυναίκες, που φαίνονταν τόσο αδύναμες και εξαντλημένες, αποδείχτηκαν πιο δυνατές από τα Ες-Ες που είχαν εξουσία και όλα τα μέσα στη διάθεσή τους. [Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] είχαν τη δική τους ισχύ, και κανένας δεν μπορούσε να τσακίσει τη δύναμη της θέλησής τους».

[Πλαίσιο στη σελίδα 11]

Η Διαγωγή των Μαρτύρων στα Στρατόπεδα

ΑΠΟ αγάπη για τον πλησίον—εκείνους που ήταν μαζί τους στο κελί, στο παράπηγμα, στο στρατόπεδο—οι Μάρτυρες μοιράζονταν με τους άλλους όχι μόνο την πνευματική τροφή τους αλλά και οποιοδήποτε είδος φυσικής τροφής είχαν.

Ένας Εβραίος, ο οποίος επέζησε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, εξήγησε: «Εκεί συνάντησα τους Μπιμπελφόρσερ. Αυτοί έδιναν συνεχώς μαρτυρία για τις πεποιθήσεις τους. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει από το να μιλούν για τον Θεό τους. Βοηθούσαν πολύ τους άλλους κρατουμένους. Όταν εξαιτίας του πογκρόμ στάλθηκε ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων στο στρατόπεδο, στις 10 Νοεμβρίου 1938, τα ‘γουρούνια του Ιεχωβά’, όπως τους αποκαλούσαν οι φρουροί, έδωσαν στους ηλικιωμένους και πεινασμένους Εβραίους τη δική τους μερίδα ψωμιού, μένοντας έτσι οι ίδιοι τέσσερις μέρες χωρίς τροφή».

Παρόμοια, μια Εβραία που είχε φυλακιστεί στο στρατόπεδο του Λίχτενμπεργκ είπε για τους Μάρτυρες: «Ήταν γενναίος λαός ο οποίος ανεχόταν υπομονετικά την κατάστασή του. Μολονότι απαγορευόταν στους εθνικούς κρατουμένους να μας μιλάνε, αυτές οι γυναίκες ποτέ δεν υπάκουσαν σε εκείνον τον κανονισμό. Προσεύχονταν για εμάς σαν να ανήκαμε στην οικογένειά τους, και μας παρακαλούσαν να κάνουμε κουράγιο».

[Πλαίσιο στη σελίδα 12]

Είχαν Προβλεφτεί οι Προσπάθειες για Διάψευση του Ολοκαυτώματος

ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ της Παρηγορίας 26 Σεπτεμβρίου 1945 ανέφερε ότι στο μέλλον ίσως γίνονταν απόπειρες να ανασκευαστεί η ιστορία και να διαψευστούν τα όσα είχαν συμβεί. Το άρθρο «Έχει Αφανιστεί ο Ναζισμός;» έλεγε:

«Οι προπαγανδιστές πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θα ξεχάσουν σύντομα. Πρόθεσή τους είναι να διαγράψουν την ιστορία του παρελθόντος και να παρουσιαστούν μεταμφιεσμένοι σε σύγχρονους ευεργέτες, συγκαλύπτοντας το ένοχο παρελθόν τους».

Το περιοδικό έδωσε την εξής διορατική προειδοποίηση: «Μέχρις ότου διεξαγάγει ο Ιεχωβά τη μάχη του Αρμαγεδδώνα, ο ναζισμός θα εξακολουθεί να υψώνει το απαίσιο κεφάλι του».

[Διαγράμματα στη σελίδα 11]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Αυτά τα διαγράμματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης εμφανίστηκαν σε έντυπα των Μαρτύρων το 1937

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Τα 150 άτομα που υπηρετούσαν στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μαγδεμβούργο το 1931

[Εικόνες στη σελίδα 8]

Τα έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεσκέπαζαν τη συνεργασία της εκκλησίας με το ναζισμό

Γιατί Παρέμειναν Σιωπηλές οι Εκκλησίες

ΣΤΙΣ 8 Δεκεμβρίου 1993, ο Δρ Φράνκλιν Λιτέλ του Πανεπιστημίου Μπόλορ μίλησε στο Αναμνηστικό Μουσείο του Ολοκαυτώματος στις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με μια ανησυχητική «χειροπιαστή αλήθεια». Ποια ήταν αυτή;

Η αλήθεια, είπε ο Λιτέλ, είναι ότι «έξι εκατομμύρια Εβραίοι έγιναν στόχος και εξοντώθηκαν συστηματικά στην καρδιά του Χριστιανικού κόσμου, από βαφτισμένους Ρωμαιοκαθολικούς, Προτεστάντες και πιστούς της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι οποίοι ποτέ δεν δέχτηκαν επίπληξη, πόσο μάλλον αφορισμό». Ωστόσο, μια φωνή υψωνόταν με συνέπεια εναντίον της ανάμειξης του κλήρου με το καθεστώς του Χίτλερ. Και αυτή η φωνή, όπως είδαμε, ήταν των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο Χίτλερ ήταν βαφτισμένος Ρωμαιοκαθολικός, όπως και πολλά από τα ηγετικά στελέχη της κυβέρνησής του. Γιατί δεν τους αφόρισαν; Γιατί δεν καταδίκασε η Καθολική Εκκλησία τις φρικαλεότητες που έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί παρέμειναν σιωπηλές και οι Προτεσταντικές εκκλησίες;

Παρέμειναν πράγματι σιωπηλές οι εκκλησίες; Υπάρχουν αποδείξεις ότι υποστήριξαν τις πολεμικές προσπάθειες του Χίτλερ;

Ο Ρόλος της Καθολικής Εκκλησίας

Ο Καθολικός ιστορικός Ε. Ι. Γουότκιν έγραψε: «Ίσως είναι οδυνηρό να το παραδεχτούμε, αλλά δεν μπορούμε, για χάρη μιας απατηλής διδασκαλίας και μιας ανέντιμης οσιότητας, να αρνηθούμε ή να αγνοήσουμε το ιστορικό γεγονός ότι οι Επίσκοποι έχουν κατ’ εξακολούθηση υποστηρίξει όλους τους πολέμους που διεξάχτηκαν από την κυβέρνηση της χώρας τους. . . . Σε ό,τι αφορά το φιλοπόλεμο εθνικισμό αυτοί έχουν εκφραστεί ως φερέφωνα του Καίσαρα».

Όταν ο Γουότκιν είπε ότι οι επίσκοποι της Καθολικής Εκκλησίας ‘υποστήριξαν όλους τους πολέμους που διεξάχτηκαν από την κυβέρνηση της χώρας τους’, περιέλαβε τους επιθετικούς πολέμους που διεξήγαγε ο Χίτλερ. Όπως παραδέχτηκε ο Φρίντριχ Χιρ, Ρωμαιοκαθολικός καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης: «Στα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της γερμανικής ιστορίας, ο Σταυρός και η σβάστικα συσχετίστηκαν όσο ποτέ άλλοτε, μέχρις ότου η σβάστικα διακήρυττε το μήνυμα της νίκης από τους πύργους των γερμανικών καθεδρικών ναών, σημαίες με τη σβάστικα κυμάτιζαν γύρω από τους βωμούς των εκκλησιών και Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι θεολόγοι, ιερείς, κληρικοί και πολιτικοί υποδέχτηκαν με χαρά τη συμμαχία με τον Χίτλερ».

Οι ηγέτες της Καθολικής Εκκλησίας παρείχαν τόσο ανεπιφύλακτη υποστήριξη στους πολέμους του Χίτλερ ώστε ο Ρωμαιοκαθολικός καθηγητής Γκόρντον Τσαν έγραψε: «Ο Γερμανός Καθολικός, που απέβλεπε στους θρησκευτικούς ανωτέρους του για πνευματική καθοδηγία και κατεύθυνση σχετικά με την υπηρεσία στους πολέμους του Χίτλερ, λάβαινε ουσιαστικά τις ίδιες απαντήσεις που θα είχε λάβει από τον ίδιο το ναζιστή ηγέτη».

Το ότι οι Καθολικοί υπάκουα ακολούθησαν την κατεύθυνση των ηγετών της εκκλησίας τους έχει τεκμηριωθεί από τον καθηγητή Χιρ. Αυτός παρατήρησε: «Από τους περίπου τριάντα δύο εκατομμύρια Γερμανούς Καθολικούς—εκ των οποίων τα δεκαπεντέμισι εκατομμύρια ήταν άντρες—μόνο εφτά [άτομα] αρνήθηκαν ανοιχτά τη στρατιωτική υπηρεσία. Οι έξι από αυτούς ήταν Αυστριακοί». Πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι μερικοί άλλοι Καθολικοί, καθώς επίσης μερικοί Προτεστάντες, αντιτάχτηκαν στο Ναζιστικό Κράτος λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Κάποιοι μάλιστα το πλήρωσαν αυτό με τη ζωή τους, ενώ την ίδια στιγμή οι πνευματικοί τους ηγέτες είχαν ξεπουληθεί στο Τρίτο Ράιχ.

Ποιοι Άλλοι Παρέμειναν Σιωπηλοί και Ποιοι Όχι

Όπως τονίζεται παραπάνω, ο καθηγητής Χιρ περιέλαβε και τους Προτεστάντες ηγέτες μεταξύ εκείνων που «υποδέχτηκαν με χαρά τη συμμαχία με τον Χίτλερ». Αληθεύει αυτό;

Πολλοί Προτεστάντες έχουν υποφέρει από ενοχές επειδή παρέμειναν σιωπηλοί στη διάρκεια των επιθετικών πολέμων του Χίτλερ. Για παράδειγμα, 11 εξέχοντες κληρικοί συναντήθηκαν τον Οκτώβριο του 1945 για να συντάξουν την ονομαζόμενη παραδοχή ενοχής της Στουτγάρδης. Είπαν: «Κατηγορούμε τους εαυτούς μας για το γεγονός ότι δεν ήμασταν αρκετά θαρραλέοι στο να ομολογούμε τις πεποιθήσεις μας, δεν ήμασταν αρκετά πιστοί στο να λέμε τις προσευχές μας, δεν ήμασταν αρκετά χαρούμενοι στο να εκφράζουμε την πίστη μας και δεν ήμασταν αρκετά θερμοί στο να δείχνουμε την αγάπη μας».

Το βιβλίο Ιστορία της Χριστιανοσύνης (History of Christianity), του Πολ Τζόνσον, έλεγε: «Από τους 17.000 Ευαγγελικούς πάστορες, εκείνοι που εξέτιαν μεγάλες ποινές [επειδή δεν υποστήριξαν το Ναζιστικό καθεστώς] ποτέ δεν ξεπέρασαν τους πενήντα». Συγκρίνοντας αυτούς τους πάστορες με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ο Τζόνσον έγραψε: «Οι πιο θαρραλέοι ήταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι από την αρχή διακήρυξαν ευθέως τη δογματική τους αντίθεση και υπέφεραν ανάλογα. Αρνήθηκαν οποιαδήποτε συνεργασία με το Ναζιστικό κράτος».

Το 1939, το έτος έναρξης του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η Παρηγορία παρέθεσε τα λόγια του Τ. Μπρούπαχερ, ενός Προτεστάντη ιερέα: «Ενώ οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται Χριστιανοί αποτυγχάνουν σε αυτές τις αποφασιστικές δοκιμασίες, αυτοί οι άγνωστοι μάρτυρες του Ιεχωβά, ως Χριστιανοί μάρτυρες, διατηρούν ακλόνητη αντίσταση απέναντι στον καταναγκασμό της συνείδησης και στην εθνική ειδωλολατρία. Ο μελλοντικός ιστορικός πρέπει κάποια μέρα να αναγνωρίσει ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι έγιναν αντικείμενα συκοφαντίας και χλευασμού, ήταν οι πρώτοι που στάθηκαν ενάντια στο μένος του Ναζιστικού δαίμονα, και όχι οι διακεκριμένες εκκλησίες . . . Αρνούνται τη λατρεία του Χίτλερ και τη σβάστικα».

Παρόμοια, ο Μάρτιν Νιμίλερ, ηγέτης της Προτεσταντικής εκκλησίας, που έζησε και ο ίδιος σε κάποιο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, αργότερα ομολόγησε: ‘Είναι αλήθεια ότι στο πέρασμα των αιώνων οι Χριστιανικές εκκλησίες πάντοτε έδιναν τη συγκατάθεσή τους για την ευλογία του πολέμου, των στρατευμάτων και των όπλων και προσεύχονταν με έναν πολύ αντιχριστιανικό τρόπο για την εξόντωση του εχθρού τους’. Ο ίδιος παραδέχτηκε: «Όλα αυτά είναι δικό μας λάθος και λάθος των πατέρων μας, αλλά προφανώς δεν είναι λάθος του Θεού».

Στη συνέχεια, ο Νιμίλερ πρόσθεσε: «Και να σκεφτεί κανείς ότι εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί ντρεπόμαστε για τη λεγόμενη αίρεση των σοβαρών μελετητών της Αγίας Γραφής [των Μαρτύρων του Ιεχωβά], οι οποίοι μπήκαν κατά εκατοντάδες και κατά χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πέθαναν επειδή αρνούνταν να υπηρετήσουν στον πόλεμο και επειδή δεν ήθελαν να σκοτώνουν ανθρώπους».

Η Σουζάνα Χάσελ, καθηγήτρια Ιουδαϊκών σπουδών, ανακάλυψε εκκλησιαστικά έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι Λουθηρανοί κληρικοί ήταν πρόθυμοι, ναι, ανυπομονούσαν, να υποστηρίξουν τον Χίτλερ. Αυτή είπε ότι εκείνοι παρακάλεσαν να τους δοθεί το προνόμιο να βάλουν τη σβάστικα στις εκκλησίες τους. Η έρευνά της αποκάλυψε ότι η συντριπτική πλειονότητα των κληρικών δεν εξαναγκάστηκαν να συνεργαστούν, αλλά ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές του Χίτλερ και των ιδανικών του σχετικά με τους Αρίους.

Συχνά τα μέλη των εκκλησιών ρωτούν τη Χάσελ όταν εκφωνεί διαλέξεις: «Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;»

«Θα μπορούσατε να είστε σαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά», απαντάει εκείνη.

Γιατί Παρέμειναν Σιωπηλοί

Η αιτία που οι εκκλησίες παρέμειναν σιωπηλές είναι προφανής. Η αιτία είναι ότι ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου και το ποίμνιό του είχαν εγκαταλείψει τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής προκειμένου να υποστηρίξουν το πολιτικό κράτος. Το 1933 η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σύναψε ένα κονκορδάτο με τους Ναζί. Ο Ρωμαιοκαθολικός καρδινάλιος Φαουλχάμπερ έγραψε στον Χίτλερ: «Αυτή η χειραψία με τον Παπισμό . . . είναι κατόρθωμα αμέτρητης ευλογίας. . . . Είθε ο Θεός να προστατεύει τον Καγκελάριο του Ράιχ [Χίτλερ]».

Πράγματι, η Καθολική Εκκλησία καθώς και άλλες εκκλησίες έγιναν υποχείρια της άθλιας χιτλερικής κυβέρνησης. Αν και ο Ιησούς Χριστός είπε ότι οι αληθινοί ακόλουθοί του «δεν είναι μέρος του κόσμου», οι εκκλησίες και οι ενορίτες τους έγιναν αναπόσπαστο μέρος του χιτλερικού κόσμου. (Ιωάννης 17:16) Ως αποτέλεσμα, δεν ύψωσαν τη φωνή τους εναντίον των φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Ναζί κατά της ανθρωπότητας στα στρατόπεδα θανάτου τα οποία είχαν φτιάξει.

Είναι αλήθεια ότι λίγα θαρραλέα άτομα από την Καθολική, την Προτεσταντική και διάφορες άλλες θρησκείες αντιτάχτηκαν στο Ναζιστικό Κράτος. Αλλά μολονότι μερικοί από εκείνους το πλήρωσαν αυτό με τη ζωή τους, οι πνευματικοί τους ηγέτες, που ισχυρίζονταν ότι υπηρετούσαν τον Θεό, υπηρετούσαν το Τρίτο Ράιχ σαν ανδρείκελα.

Ωστόσο, υπήρχε μια φωνή που με συνέπεια υψωνόταν εναντίον του. Αν και τα μέσα ενημέρωσης, σε γενικές γραμμές, παρέβλεπαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο των εκκλησιών στο ναζιστικό δράμα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ένιωθαν υποχρεωμένοι να ξεσκεπάσουν την προδοσία και την υποκρισία του κλήρου, αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες για την παρασκηνιακή συνεργία τους. Στις σελίδες του πρόδρομου αυτού του περιοδικού, καθώς και σε άλλα έντυπα σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του 1940, δημοσίευαν ισχυρές καταγγελίες εναντίον των θρησκευτικών οργανώσεων που έγιναν υποχείρια των Ναζί.

Προσδιορισμός των Αληθινών Ακολούθων του Χριστού

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εντελώς διαφορετικοί από τις θρησκείες του κόσμου. Εφόσον δεν είναι μέρος του κόσμου, δεν παίρνουν μέρος στους πολέμους των εθνών. Υπακούοντας στις οδηγίες του Θεού, ‘έχουν σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία’. (Ησαΐας 2:4) Ναι, υπακούοντας στις οδηγίες του Χριστού, αγαπούν ο ένας τον άλλον. (Ιωάννης 13:35) Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν συμμετέχουν σε πολέμους ούτε βλάπτουν εσκεμμένα τους άλλους.

Σε ό,τι αφορά τον προσδιορισμό των αληθινών λάτρεων του Θεού, η Αγία Γραφή είναι πολύ σαφής όταν λέει: «Τα παιδιά του Θεού και τα παιδιά του Διαβόλου φαίνονται από το εξής γεγονός: Ο καθένας που δεν εμμένει στη δικαιοσύνη δεν προέρχεται από τον Θεό ούτε αυτός που δεν αγαπάει τον αδελφό του. Διότι αυτό είναι το άγγελμα το οποίο ακούσατε από την αρχή, ότι πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον· όχι σαν τον Κάιν, που προερχόταν από τον πονηρό και έσφαξε τον αδελφό του».—1 Ιωάννη 3:10-12.

Ναι, η ιστορία αποκαλύπτει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πάντοτε εκδηλώνουν αγάπη για το συνάνθρωπό τους, ακόμα και ενόψει έντονης πίεσης. Όταν ο Χίτλερ διεξήγε πόλεμο σε όλη την Ευρώπη, οι Μάρτυρες στάθηκαν σταθεροί ενόψει των βάρβαρων προσπαθειών που κατέβαλλαν οι Ναζί για να τους αναγκάσουν να συμμετάσχουν στο δολοφονικό όργιο. Η καθηγήτρια Κριστίν Κινγκ συνόψισε πολύ καλά το όλο ζήτημα: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ύψωσαν τη φωνή τους. Ύψωσαν τη φωνή τους ευθύς εξαρχής. Ύψωσαν τη φωνή τους όλοι μαζί. Και ύψωσαν τη φωνή τους με τρομερό θάρρος, γεγονός που αποτελεί δίδαγμα για όλους εμάς».

Μέχρις ότου αυτός ο κόσμος να είναι ασφαλής υπό τη στοργική εξουσία της κυβέρνησης του Ιεχωβά και να απαλλαχτεί από τον πόλεμο και την πονηρία, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν να υψώνουν τη φωνή τους. Για όσο καιρό είναι θέλημα του Υπέρτατου Κύριου Ιεχωβά, αυτό το περιοδικό θα ξεσκεπάζει τις αθλιότητες αυτού του σατανικού κόσμου και θα διακηρύττει τη μόνη αληθινή ελπίδα για την ανθρωπότητα, τη Βασιλεία του Θεού.—Ματθαίος 6:9, 10.

[Εικόνες στη σελίδα 13]

Ο τύπος των Η.Π.Α. επιβεβαίωσε ότι οι εκκλησίες υποστήριξαν το ναζισμό

New York Post, August 27, 1940, Blue Final Edition, page 15

The New York Times, December 7, 1941, Late City Edition, page 33

The New York Times, September 25, 1939, Late City Edition, page 6

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ανόμοια με τις εκκλησίες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ύψωσαν τη φωνή τους εναντίον του ναζισμού