Το Ταξίδι μου σε Αναζήτηση Σκοπού

ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ σ’ εκείνο το ψαροχώρι της Σρι Λάνκα σχεδόν ένα μήνα. Ήταν ήσυχο και γαλήνιο, πραγματικά ειδυλλιακό. Είχα μια μικρή καλύβα και μόνο με 70 σεντς [περ. 95 δρχ.] τη μέρα, ένας γείτονας μου έφερνε ρύζι και χορταρικά και μερικές φορές και ψάρια.

Κάποιο πρωινό βρέθηκε, εντελώς ξαφνικά, να περπατάει προς το μέρος μου ένας ηλιοκαμένος Καυκάσιος. Σαν πρώτη σκέψη, μου ήρθε στο νου ότι ίσως ήταν κάποιος συμπατριώτης από τη Νέα Ζηλανδία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο με χαιρέτησε μου έδωσε αμέσως να καταλάβω πως ήταν Αυστραλός.

—Έχεις πουθενά να μείνεις; τον ρώτησα, μένοντας έκπληκτος για το πόσο είχα ήδη αρχίσει να μιμούμαι ασυναίσθητα την ανατολίτικη φιλοξενία.

Δέχτηκε την πρόσκλησή μου με χαρά, απ’ ό,τι φάνηκε, και άρχισε να βγάζει τα λιγοστά του υπάρχοντα για να εγκατασταθεί. Το μάτι μου έπεσε σ’ ένα πράσινο, σκληρόδετο βιβλίο.

—Τι είναι αυτό; ρώτησα.

—Μια Αγία Γραφή.

Προερχόμουν από οικογένεια ατόμων που πήγαιναν στην εκκλησία και νόμιζα πως ήδη ήξερα όλα όσα είχε να προσφέρει η «Δυτική θρησκεία». Εκτός αυτού, την είχα απορρίψει, θεωρώντας την εντελώς υποκριτική.

—Γιατί μπαίνεις στον κόπο να κουβαλάς μαζί σου ένα τέτοιο βαρύ πράγμα; τον ρώτησα με αρκετή δόση κυνικότητας.

—Έχει μέσα πρωτοποριακό περιεχόμενο, απάντησε ο Άντριαν. Μιλάει μέχρι και για το τέλος του κόσμου έτσι όπως τον ξέρουμε!

Και πράγματι μου έδειξε. Κι εγώ έμεινα άναυδος!

Το Ταξίδι μου Αρχίζει

Τι γύρευα στη Σρι Λάνκα εγώ, ένας 21χρονος Νεοζηλανδός, τότε, το Νοέμβριο του 1976; Ήμουν στη διάρκεια ενός ταξιδιού, αναζητώντας γνώση, κι αυτό με οδήγησε σε πολλά μέρη· απ’ τις γλυκιές, φεγγαρόλουστες βραδιές των τροπικών ασιατικών ακτών, στα άθλια καταγώγια μαριχουάνας της Πενάνγκ, και από ένα ναυάγιο που παραλίγο να πάθουμε έξω από την ακτή της Αφρικής, στις πολύκοσμες αγορές του Πορτ Σουδάν.

Το 1975 αποχαιρέτησα τους γονείς μου και τη δουλειά μου, στην οποία υπήρχαν προοπτικές για σταδιοδρομία, κι έβαλα πλώρη για την Αυστραλία. Το σχέδιό μου ήταν να κερδίσω χρήματα στα μεταλλεία της Αυστραλίας, για να μπορέσω να κάνω το γύρο του κόσμου. Όλα πήγαν όπως τα σχεδίαζα. Έπιασα δουλειά σ’ ένα μεταλλείο ουρανίου κι έβγαζα αρκετά λεφτά. Αλλά πριν ακόμα ξεκινήσω το ταξίδι, άρχισα να σκέφτομαι με διαφορετικό τρόπο. Τώρα με απασχολούσαν ερωτήσεις σχετικά με το νόημα της ζωής. Ελπίζοντας λοιπόν να βρω απαντήσεις, άρχισα να διαβάζω φιλοσοφικά και θρησκευτικά βιβλία.

Επόμενος Σταθμός, η Σρι Λάνκα

Όλοι αυτοί οι μήνες που είχαν περάσει με τα πολυτάραχα ταξίδια μου, η αποπνικτική ζέστη και η ανεπαρκής διατροφή είχαν αντίκτυπο στη σωματική μου υγεία. Χρειαζόμουν ένα μέρος για ξεκούραση. Κι ακόμη περισσότερο χρειαζόμουν μια αιτία γι’ αυτά που έκανα τότε, στην πραγματικότητα μια αιτία για καθετί που έκανα—αιτία για να ζω.

Είχα ακούσει για την ομορφιά της Σρι Λάνκα, το νησί αυτό που έχει σχήμα αχλαδιού και βρίσκεται ακριβώς έξω από το νότιο άκρο της Ινδίας. Μου το είχαν περιγράψει ως τροπικό νησί, με αμμώδεις ακρογιαλιές, κοραλλιογενείς σκοπέλους μέσα σε νερά καθαρά σαν κρύσταλλο, δροσερά οροπέδια όπου φυτρώνει το τσάι και ψηλές βουνοκορφές. Τι καλύτερο μέρος θα μπορούσε να βρεθεί για ξεκούραση και περισσότερη αυτοσυγκέντρωση!

Η ανατολική ακτή, απ’ ό,τι φημιζόταν, ήταν κατάλληλη γι’ αυτά που είχα ανάγκη, έτσι εγκαταστάθηκα εκεί σ’ ένα μικρό ψαροχώρι. Εδώ ήταν που συναντήθηκα τυχαία με τον Άντριαν. Αλλά γιατί έμεινα άναυδος, όταν ο Άντριαν διάβασε από την Αγία Γραφή, απαντώντας στην ερώτησή μου; Επειδή οι δύο περικοπές που μου έδειξε ήταν από το κεφάλαιο 24 του Ματθαίου και το κεφάλαιο 3 της επιστολής 2 Τιμόθεον. Δεν είχα ακούσει ποτέ να τα διαβάζουν στην εκκλησία. Εδώ προλεγόταν για ‘τις έσχατες μέρες’ αύξηση στο έγκλημα, ψύχρανση της αγάπης, διαρκείς αψιμαχίες ανάμεσα στα έθνη, ο φόβος που θα έπιανε τους ανθρώπους και ούτω καθεξής! Είχα μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα.

Καθήσαμε στην ακρογιαλιά, κάτω από τον έναστρο ουρανό και παρακολουθούσαμε ένα τεράστιο πορτοκαλί φεγγάρι να βγαίνει από τη θάλασσα. Ο Άντριαν μου εξήγησε όσα ήξερε για το μεγαλειώδη σκοπό που είχε ο Δημιουργός για τον πλανήτη μας. Αν και ο σκοπός αυτός είχε αργοπορήσει για διάφορους λόγους, θα ερχόταν οπωσδήποτε και πολύ σύντομα μάλιστα.

Δεν τα καταλάβαινα όλα όσα έλεγε ο Άντριαν, αλλά υπήρχε κάτι σ’ όλες αυτές τις κουβέντες, το οποίο με επηρέασε μ’ έναν τρόπο που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ πριν. Την επόμενη μέρα έγραψα στο ημερολόγιό μου: «Για πρώτη φορά σ’ όλα μου τα πάρε-δώσε με τη Χριστιανοσύνη, νιώθω την αλήθεια. Οι προφητείες είναι φανερές· το τέλος του συστήματος δεν είναι μακριά».

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αν ο παντοδύναμος Θεός είχε κάποιο σκοπό κι αν εμείς ενεργούσαμε σε αρμονία μ’ αυτόν το σκοπό, θα μπορούσαμε να έχουμε κι εμείς σκοπό στη δική μας ζωή. Η σκέψη της αιώνιας ζωής στην παραδεισένια γη—αν κι αυτό εξακολουθούσε να μου φαίνεται λίγο απλησίαστο—θα ήταν σίγουρα ένας σπουδαίος σκοπός, και αποφάσισα να τον ερευνήσω ακόμα πιο βαθιά.

Έπειτα με κατέπληξε κι άλλο ένα εδάφιο. Ο Άντριαν μου είπε ότι ο Θεός έχει προσωπικό όνομα και μου έδειξε το εδάφιο Ψαλμός 83:18: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)], είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην». Τώρα είχα αρχίσει να διακρίνω ότι αυτός ο Δημιουργός δεν ήταν απλώς μια δύναμη, αλλά ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο με προσωπικό όνομα.