Μήπως Είδατε Κανένα Θυλακίνο;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

‘ΑΝ ΕΙΔΑ τι;’ ίσως ρωτήσετε. ‘Ούτε καν ξέρω τι είναι ο θυλακίνος’.

Στην πραγματικότητα, «θυλακίνος» είναι η συντομευμένη μορφή του πλήρους επιστημονικού ονόματος του Θυλακίνου του κυνοκέφαλου και είναι το όνομα ενός εντυπωσιακού ζώου από την Αυστραλία, της τίγρης της Τασμανίας, ή αλλιώς του λύκου της Τασμανίας.

Θυλακίνος ο κυνοκέφαλος κυριολεκτικά σημαίνει «μαρσιποφόρος σκύλος με κεφάλι λύκου», αλλά οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι της Τασμανίας, της μικρής νησιωτικής πολιτείας της Αυστραλίας, έδωσαν στο ζώο διάφορα πολύ απλούστερα ονόματα. Ονόματα όπως ζέβρα-οπόσουμ, ύαινα, ζέβρα-λύκος και κυνοκέφαλο οπόσουμ ήταν συνηθισμένα. Οι Αβορίγινες, οι οποίοι βρίσκονταν στην Τασμανία πολύ προτού πάνε εκεί οι λευκοί μόλις πριν από 200 χρόνια περίπου, αποκαλούσαν το θυλακίνο με το όνομα κορίνα.

Η τίγρη της Τασμανίας θεωρείται τώρα είδος που έχει εκλείψει, αλλά βαλσαμωμένα αντιπροσωπευτικά είδη βρίσκονται σε μουσεία. Ο τελευταίος γνωστός εν ζωή θυλακίνος πέθανε το 1936 σε κάποιο ζωολογικό κήπο στο Χόμπαρτ, την πρωτεύουσα της Τασμανίας. Κάποιοι, ωστόσο, ισχυρίζονται ότι υπάρχουν ακόμα μερικοί ζωντανοί θυλακίνοι οι οποίοι κρύβονται στην έρημο της Τασμανίας, και οι αναφορές για εμφανίσεις θυλακίνων συνεχίζονται.

Αν και στην πραγματικότητα δεν ανήκει στην οικογένεια της τίγρης, το όνομα τίγρη της Τασμανίας πιθανώς προήλθε τόσο επειδή το ζώο είναι ραβδωτό όσο και επειδή είναι σαρκοφάγο. Έχει χαρακτηριστικές, σκούρες καφέ, σχεδόν μαύρες, εγκάρσιες ραβδώσεις στη ράχη του οι οποίες φτάνουν μέχρι κάτω στη μακριά, άκαμπτη ουρά του. Ένα επιπρόσθετο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι ότι ο θυλακίνος είναι μαρσιποφόρο—δηλαδή, το θηλυκό φέρει μάρσιπο. Όταν γεννιούνται τα νεογνά είναι μικροσκοπικά, ατελώς αναπτυγμένα και τυφλά, αλλά στη συνέχεια βρίσκουν το δρόμο για το μάρσιπο της μητέρας τους, όπου θηλάζουν μέχρι να μεγαλώσουν πλήρως και να είναι αρκετά δυνατά ώστε να φύγουν. Το μικροσκοπικό νεογέννητο μένει στο μάρσιπο της μητέρας-θυλακίνου περίπου τρεις μήνες προτού τολμήσει να βγει έξω. Μόλις όμως ο μικρός θυλακίνος βγει από το μάρσιπο, αρχίζει γρήγορα να ακολουθεί τη μητέρα του στην αναζήτηση τροφής.

Λέγεται ότι ο θυλακίνος είναι το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο που είναι γνωστό στους πρόσφατους καιρούς. Σε αντίθεση με μαρσιποφόρα όπως το καγκουρό, ο θηλυκός θυλακίνος έχει μάρσιπο με το άνοιγμα προς τα πίσω. Μπορεί να μεταφέρει και να θηλάσει τέσσερα νεογνά ταυτόχρονα.

Πόσο Διαδεδομένος Ήταν;

Μολονότι βραχογραφίες που έχουν δημιουργήσει οι Αβορίγινες, απολιθώματα και αφυδατωμένα, μομιοποιημένα αντιπροσωπευτικά είδη του θυλακίνου έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αυστραλίας, το κύριο φυσικό περιβάλλον του θυλακίνου φαίνεται ότι ήταν η Τασμανία. Ακόμα και εκεί μπορεί ποτέ να μην υπήρχε σε μεγάλους αριθμούς. Οι άνθρωποι κυρίως είναι εκείνοι που ευθύνονται για την εξαφάνισή του. Η τίγρη της Τασμανίας ήταν αρπακτικό ζώο, εντούτοις δεν μπορούσε να συναγωνιστεί μερικούς λευκούς αποίκους που αποδείχτηκαν πονηροί και άπληστοι κυνηγοί. Επειδή ήταν περίεργος και δεν φοβόταν σχεδόν καθόλου τους ανθρώπους, ο θυλακίνος έπεφτε εύκολα θύμα του όπλου και της παγίδας.

Πολλοί κτηνοτρόφοι ισχυρίζονταν ότι οι τίγρεις της Τασμανίας σκότωναν πρόβατα, γι’ αυτό μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες καθώς και η κυβέρνηση της Τασμανίας πρόσφεραν δελεαστικές αμοιβές σε όσους τις σκότωναν. Τα ζώα που τα παγίδευαν ζωντανά τα αγόραζαν αμέσως ζωολογικοί κήποι του εξωτερικού. Αν και ο πληθυσμός των θυλακίνων αναμφίβολα προσβλήθηκε από μια σοβαρή άγνωστη ασθένεια, η οποία κατέστρεψε μεγάλο μέρος της άγριας ζωής της Τασμανίας πριν από πολλά χρόνια, ασύγκριτα περισσότεροι θυλακίνοι αποδεκατίστηκαν από τον άνθρωπο.

Μοναδικές Κυνηγετικές Μέθοδοι

Ο θυλακίνος κυνηγούσε συνήθως μόνος του αλλά μερικές φορές και κατά ζεύγη. Η μέθοδός του ήταν να βάζει στόχο ένα ζώο, όπως ένα μικρό καγκουρό, και κατόπιν απλώς να τρέχει από πίσω του μέχρι να το εξαντλήσει. Μόλις το θήραμα ελάττωνε ταχύτητα εξαντλημένο, ο θυλακίνος πηδούσε πάνω του και το σκότωνε με τα ισχυρά σαγόνια του. Άλλο ένα μοναδικό χαρακτηριστικό αυτού του ασυνήθιστου ζώου ήταν το εκπληκτικό άνοιγμα των σαγονιών του, που έφτανε τις 120 μοίρες!

Η συνήθεια που είχαν να τρώνε μόνο ορισμένα μέρη των πτωμάτων—συνήθως μόνο τα εσωτερικά όργανα—έκανε μερικούς να τους θεωρούν ως αδικαιολόγητους φονιάδες. Αλλά για να αντισταθμίσει αυτή τη φαινομενική σπατάλη, κάποιο άλλο μικρότερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο, ο νεκροφάγος διάβολος της Τασμανίας (ο οποίος υπάρχει ακόμα), ερχόταν μετά την τίγρη και σύντομα καθάριζε όλα τα απομεινάρια—κόκαλα, τρίχωμα, τα πάντα.

Προφανώς ο θυλακίνος δεν αποτελούσε απειλή για τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει απόδειξη ότι κυνήγησε ποτέ ανθρώπους. Κάποιος ηλικιωμένος θυμάται ότι αργά ένα βράδυ, πριν από πολλά χρόνια, καθόταν κοντά στη φωτιά που είχε ανάψει μπροστά από τη σκηνή του και διάβαζε, όταν μέσα από τις φλόγες είδε ξαφνικά μια τίγρη της Τασμανίας να συσπειρώνεται, να παρακολουθεί και να προχωράει αργά και απειλητικά προς το μέρος του. Φοβούμενος μήπως του επιτεθεί, άπλωσε σιγά σιγά το χέρι του και έπιασε το τουφέκι του, σημάδεψε προσεκτικά μέσα από τις φλόγες και πυροβόλησε. Ο θυλακίνος έκανε μια αδέξια ανάποδη τούμπα αλλά προφανώς δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά, επειδή με ένα πήδημα σηκώθηκε πάνω και εξαφανίστηκε μέσα στο σκοτάδι. Ο άντρας πήγε κατόπιν να δει αν υπήρχε αίμα, προκειμένου να καταλάβει πόσο σοβαρά είχε χτυπήσει την τίγρη. Μπροστά ακριβώς στη φωτιά είδε να κείτεται ένα μεγάλο οπόσουμ, το οποίο είχε δεχτεί τη σφαίρα. Αυτό παρακολουθούσε ο θυλακίνος!

Τι θα Λεχθεί για τις Πιθανές Εμφανίσεις Του;

Από τότε που ο τελευταίος θυλακίνος πέθανε σε αιχμαλωσία το 1936, έχουν γίνει δεκάδες αναφορές για εμφανίσεις θυλακίνων, αλλά μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί ελάχιστα στοιχεία που θα μπορούσαν να πείσουν τους ζωολόγους ότι υπάρχει ακόμα κάποιος ζωντανός θυλακίνος. Φαίνεται πως μόνο μια πραγματική φωτογραφία ή η σύλληψη κάποιου ζωντανού θυλακίνου θα έπειθε τους υπευθύνους ότι οι θυλακίνοι υπάρχουν ακόμα.

Πολλοί ηλικιωμένοι που ζουν σε περιοχές της υπαίθρου της Τασμανίας λένε ότι αν δουν μια τίγρη της Τασμανίας δεν πρόκειται να το αναφέρουν. Τους στενοχωρεί το γεγονός ότι, στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, άλλοι άνθρωποι ευθύνονταν για τη φαινομενική εξαφάνιση αυτού του μοναδικού ζώου. Αν υπάρχουν ακόμα κάποιοι θυλακίνοι, αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να τους αφήσουν στην ησυχία τους.

Έτσι, αν τους ρωτούσαν: «Μήπως είδατε πρόσφατα κανένα θυλακίνο;» η απάντησή τους—αληθινή ή μη—θα ήταν «Όχι!»

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 26]

Tom McHugh/Photo Researchers