Όπλα—Τρόπος Θανάτου
«ΕΧΟΥΝ την ψευδαίσθηση», είπε ένας εξέχων αξιωματούχος της αστυνομίας, «ότι θα σημαδέψουν κάποιον με το όπλο και ότι θα έχουν την κατάσταση υπό έλεγχο, κι όταν δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, τότε διστάζουν—ακριβώς όπως και πολλοί αστυνομικοί θα διστάσουν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου—και το πληρώνουν αυτό με τη ζωή τους». Υπάρχει επίσης και η ακόλουθη παρατήρηση, ενός σημαίνοντος υπευθύνου για τη δημόσια ασφάλεια στις Η.Π.Α.: «Πολλοί άνθρωποι δεν παίρνουν στα σοβαρά το γεγονός ότι η κατοχή ενός πιστολιού σημαίνει πως πρέπει να είναι έτοιμοι να ζήσουν με τις συνέπειες που φέρνει ο φόνος ενός ανθρώπινου πλάσματος. Αν δεν τολμήσετε να πυροβολήσετε, και πυροβολήσει ο εγκληματίας εσάς, είναι πιο επικίνδυνο να έχετε όπλο παρά να μην έχετε καθόλου».
Τελικά, υπάρχει και η εξής εκδοχή: «Έστω και με λίγη φαντασία, θα έπρεπε να βλέπουμε ότι όλα αυτά τα μοντέρνα όπλα θα οδηγήσουν σε περισσότερες, κι όχι σε λιγότερες, φασαρίες», έγραψε μια δημοσιογράφος—μέλος οικογένειας αστυνομικών και εξαίρετη σκοπεύτρια η ίδια. «Έχουν αντικρίσει οι γυναίκες που αγοράζουν ‘όμορφα’ όπλα το θέαμα που παρουσιάζουν τα τιναγμένα στον αέρα μυαλά; Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου όμορφο. Έχετε δει ποτέ σας άντρα που τον έχουν πυροβολήσει στο πρόσωπο;» Ή, ρωτάει η ίδια, «θα μπορούσατε να σημαδέψετε την καρδιά;»
Πόσο γρήγορα θα μπορούσατε να φτάσετε στο κρυμμένο σας όπλο, αν βρισκόταν ξαφνικά δίπλα σας κάποιος με κακές προθέσεις; Σκεφτείτε τη δική της εμπειρία: «Όταν με λήστεψε κάποιος τρελός ναρκομανής μ’ ένα χασαπομάχαιρο, η λεπίδα βρέθηκε στο λαιμό μου προτού δω ή ακούσω αυτόν που μου επιτέθηκε. Αν είχα προσπαθήσει να βρω ένα όπλο, ποιος θα ήταν ο κερδισμένος στο τέλος;» Έπειτα προσθέτει: «Δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ ότι θα έχω όπλο για προσωπική προστασία. Δεν είναι θέμα ηθικής· είναι θέμα πρακτικότητας».
Τώρα εξετάστε μερικά συγκλονιστικά γεγονότα. Στις «σχετικά σπάνιες περιπτώσεις που όντως ανταλλάσσουν πυροβολισμούς οι ένοικοι και οι κλέφτες, ο κλέφτης θα μπορούσε κάλλιστα να αποδειχτεί πιο ικανός στο χειρισμό του όπλου του και ο ένοικος να καταλήξει στο νεκροτομείο», ανέφερε το περιοδικό Τάιμ (Time) στο τεύχος 6 Φεβρουαρίου 1989. Σε όποιο βαθμό κι αν συντελεί το όπλο στην πρόληψη του εγκλήματος, το γεγονός αυτό αντισταθμίζεται και με το παραπάνω από άλλους ολέθριους παράγοντες. Σκεφτείτε λόγου χάρη τις αυτοκτονίες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, σε μια περίοδο 12 μηνών, αυτοκτόνησαν με όπλο πάνω από 18.000 άτομα.
Πόσες απ’ αυτές ήταν ενέργειες που οφείλονταν στην παρόρμηση της στιγμής και που μπορεί να μην είχαν γίνει αν δεν υπήρχε το όπλο σε κάποια τσάντα ή σε κάποιο συρτάρι, δεν μπορεί να το ξέρει κανείς. Σίγουρα όμως, το γεγονός ότι βρήκαν εύκολα κάποιο όπλο στέρησε από μερικά θύματα την ευκαιρία να έχουν αρκετό χρόνο για να σκεφτούν λογικά και να σώσουν ίσως τη ζωή τους. Στον αριθμό των αυτοκτονιών με όπλο που συμβαίνουν στις Η.Π.Α. προσθέστε τον αριθμό των αυτοκτονιών που συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο και αναμφίβολα το σύνολο θα είναι πράγματι συνταρακτικό.
Το περιοδικό Τάιμ της 17ης Ιουλίου 1989 ανέφερε ότι την πρώτη βδομάδα του Μαΐου 1989, 464 άνθρωποι πυροβολήθηκαν θανάσιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο. «Φέτος, 30.000 και πλέον άτομα θα έχουν την ίδια τύχη μ’ αυτούς», είπε το Τάιμ. Το περιοδικό αυτό ανέφερε ότι «περισσότεροι Αμερικανοί πεθαίνουν κάθε δυο χρόνια από τραύματα που προκλήθηκαν από σφαίρες απ’ όσους έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα από AIDS. Παρόμοια, τα όπλα αφαιρούν σε δυο χρόνια περισσότερες ζωές Αμερικανών απ’ όσες αφαίρεσε ολόκληρος ο Πόλεμος του Βιετνάμ».
Οι γονείς που έχουν στην κατοχή τους όπλα πρέπει να φέρουν ευθύνη για το ότι τα παιδιά τους τα χρησιμοποιούν για να αφαιρέσουν τη δική τους ζωή ή τη ζωή άλλων. «Η αύξηση που σημειώθηκε στις αυτοκτονίες νεαρών ατόμων το 1988», έγραψε μια εφημερίδα, «μπορεί εν μέρει να συνδεθεί με την ευκολότερη πρόσβαση στα όπλα, καθώς όλο και περισσότεροι ιδιοκτήτες σπιτιών συσσωρεύουν όπλα για να προστατέψουν το σπίτι τους, είπε η αστυνομία. . . . Αν έχετε όπλο στο σπίτι, υπάρχει πιθανότητα κάποια μέρα να το πάρει στα χέρια του ένα παιδί». «Πέρσι [το 1988], περισσότερα από 3.000 παιδιά πυροβόλησαν άλλα παιδιά», ανέφερε ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων τον Ιούνιο του 1989 στις Η.Π.Α.
Γονείς, ξέρετε πού βρίσκονται τα όπλα σας; Κάποιος γονέας ήξερε, αλλά το ήξερε και ο δεκάχρονος γιος του. «Αυτός γέμισε το ισχυρό κυνηγετικό όπλο του πατέρα του», ανέφερε η εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς (New York Times) της 26ης Αυγούστου 1989, «και πυροβόλησε θανάσιμα ένα κορίτσι που είχε καυχηθεί ότι ήταν καλύτερη απ’ αυτόν στα βιντεοπαιχνίδια». Εκτός από σάντουιτς και μπισκότα, ξέρετε τι άλλο βρίσκεται μέσα στο καλαθάκι με το κολατσό του παιδιού σας, όταν στέλνετε το παιδί στο σχολείο; Θα μπορούσατε να πιστέψετε ότι εκεί μέσα βρίσκεται το όπλο σας; Τι να σκέφτηκαν άραγε οι γονείς ενός πεντάχρονου παιδιού που πήγαινε στο νηπιαγωγείο, όταν οι υπεύθυνοι του σχολείου τούς πληροφόρησαν ότι είχαν πάρει ένα γεμάτο 25άρι πιστόλι από τα χέρια του γιου τους, ενώ βρισκόταν σε μια κατάμεστη καφετέρια, την ώρα που εκατοντάδες μαθητές έτρωγαν τα σάντουιτς και τα μπισκότα τους και έπιναν το γάλα τους;
Αργότερα μέσα στο 1989, ένας εξάχρονος μαθητής της πρώτης τάξης δημοτικού πιάστηκε την ώρα που έκανε επίδειξη κρατώντας ένα γεμάτο πιστόλι. Τον ίδιο εκείνο μήνα, ένας 12χρονος συνελήφθηκε επειδή είχε μαζί του στο σχολείο ένα γεμάτο πιστόλι. Όλα αυτά έγιναν σε σχολεία της ίδιας περιοχής. Στη Φλώριντα, μια μαθήτρια δεν είχε την τύχη να γλιτώσει από τη συμφορά που προκάλεσε το γεμάτο πιστόλι που κρατούσε στα χέρια του ένα παιδί. Μια σφαίρα τη βρήκε στην πλάτη όταν ένα 11χρονο κορίτσι πυροβόλησε κατά λάθος με το όπλο που είχε φέρει στο σχολείο για να το δείξει στις φίλες της.
«Οι μικροί εξάχρονοι μαθητές μας πηγαίνουν σπίτι και σχεδόν όλοι ξέρουν ότι υπάρχει όπλο στο σπίτι τους», είπε ένας διευθυντής σχολείου. «Πολλοί απ’ αυτούς έχουν δει τις συνέπειες που έχει ένα όπλο», είπε ένας δάσκαλος της τρίτης τάξης δημοτικού. «Ίσως ένας πατέρας, ένας θείος ή ένας αδελφός να μη βρίσκεται πια στο σπίτι εξαιτίας κάποιου όπλου», είπε ο ίδιος δάσκαλος. Μάλιστα, σε μερικά σχολεία έχει παραστεί ανάγκη να εγκαταστήσουν ανιχνευτές μετάλλων για να ανακαλύπτουν τα όπλα που φέρνουν μαζί τους οι πολύ μικροί μαθητές, για να μην αναφέρουμε και τους μεγαλύτερους! Δεν πρέπει να φέρουν ευθύνη οι γονείς για τις πράξεις των παιδιών τους, και ιδιαίτερα εκείνοι οι γονείς που θεωρούν κατάλληλο το να έχουν όπλα στο σπίτι τους και σε μέρος όπου τα παιδιά τους μπορούν να τα βρουν;
Οι γονείς μπορεί να παρηγορούν τον εαυτό τους με τη σκέψη ότι τα όπλα τους είναι κρυμμένα εκεί όπου ούτε τα παιδιά τους ούτε άλλοι μπορούν να τα βρουν. Δυστυχώς, όμως, τα νεκρά παιδιά είναι η απόδειξη για το ότι οι γονείς τους είχαν άδικο. Επίσης, σκεφτείτε κάτι που είναι ολοφάνερο. «Δεν μπορείς να τα πετύχεις και τα δυο», είπε ένας αρχηγός αστυνομίας. «Αν πραγματικά έχεις φυλαγμένο το όπλο σου με τέτοιο τρόπο ώστε τα αθώα άτομα που κυκλοφορούν στο σπίτι σου—τα παιδιά σου, οι επισκέπτες ή κάποιος άλλος—να μην μπορούν να πάθουν κακό απ’ αυτό, τότε δεν θα προλάβεις να το πάρεις στα χέρια σου όταν υπάρξει η επείγουσα ανάγκη, για την οποία το αγόρασες προληπτικά».
Σύμφωνα με υπολογισμούς της αστυνομίας, αν τελικά χρησιμοποιηθεί ποτέ το όπλο που υπάρχει σ’ ένα σπίτι, «είναι έξι φορές περισσότερες οι πιθανότητες να πυροβοληθεί μ’ αυτό κάποιο μέλος της οικογένειας ή κάποιος φίλος απ’ ό,τι κάποιος «απρόσκλητος επισκέπτης», ανέφερε το περιοδικό Τάιμ. «Η σύζυγος ή η μητέρα νομίζει ότι ακούει κάποιον κλέφτη και η κατάληξη είναι να πυροβολεί το σύζυγο ή το γιο που έρχεται σπίτι αργά», είπε κάποιος υπεύθυνος για τη δημόσια ασφάλεια. ‘Πώς πρέπει λοιπόν να προστατεύει το σπίτι του ο κόσμος;’ τον ρώτησαν. «Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να προστατέψετε τον εαυτό σας είναι να διακινδυνέψετε την περιουσία σας κι όχι τη ζωή σας. Οι περισσότεροι ληστές και οι κλέφτες πάνε για να κλέψουν, όχι για να σκοτώσουν. Για τους περισσότερους θανάτους που προκαλούνται από πυροβόλα όπλα στα σπίτια, ευθύνεται το όπλο του ιδιοκτήτη του σπιτιού. Όπως κι αν είναι, οι κάτοικοι των πόλεων πρέπει να προσπαθούν να αυξήσουν την προστασία σχηματίζοντας ομάδες ‘επιφυλακής’ κατά του εγκλήματος». Και τελικά, οι κάτοχοι όπλου πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πρόθυμοι να αφαιρέσουν τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου προκειμένου να προστατέψουν τα περιεχόμενα μιας τσάντας ή ενός πορτοφολιού ή μερικά πράγματα αξίας που βρίσκονται στο σπίτι.
Αν είστε συνετοί, δεν θα αντισταθείτε σ’ αυτόν που απειλεί τη ζωή σας για να σας πάρει τα πράγματα αξίας που έχετε. Η ζωή σας αξίζει πολύ περισσότερο απ’ αυτά.