έχω ιδεί ένα τόσο καλά πειθαρχημένο πλήθος. Ακόμη και στις ώρες της εντάσεως όλοι ήσαν ήρεμοι. Τι διαφορά από την περίπτωσι ενός ποδοσφαιρικού αγώνος! Όλοι εφαίνοντο ευτυχείς, ασχέτως φυλής κι εθνικότητος. Σεις φαίνεται ότι βρήκατε την ενότητα που χρειάζεται ο κόσμος.»

Ναι, η σειρά των Συνελεύσεων του 1961 με τον τίτλον «Ηνωμένοι Λάτρεις» ήταν πράγματι μια μεγαλειώδης επίδειξις ενότητος σε παγκόσμια κλίμακα και ως τοιαύτη, άσχετα με τον καιρό ή άλλα προβλήματα, εστέφθη από λαμπρή επιτυχία, για πλήρη δόξα του Μεγάλου Ενοποιού, Ιεχωβά Θεού.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις υπό Α. Ε. Βίκε

«ΤΙ ΝΑ ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» (Ψαλμ. 116:12, ΜΝΚ) Θα μπορούσα εύλογα να υποβάλω στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα καθώς κάθομαι στο γραφείο μου σ’ ένα άνετο ιεραποστολικό οίκο στο Πένανγκ της Μαλαισίας, αναπολώντας τα συμβάντα της ζωής μου. Υπήρξε μια πολυάσχολη σε μεγάλο βαθμό ζωή, που μ’ έθετε σε πολλούς και διαφόρους τόπους με πολλά παρ’ αξίαν προνόμια κι ευλογίες. Πόσο ευγνώμων μπορώ να είμαι που ενώ ήμουν ακόμη νέος έκαμα σκοπό μου στη ζωή την ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά! Να σας πω πώς έλαβα αυτή την απόφασι που φθάνει τόσο μακριά.

Στο έτος 1930, όταν ήμουν ηλικίας είκοσι ετών, έκαμα την πρώτη επαφή μου με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι θεοσεβείς γονείς μου με ανέθρεψαν ως Λουθηρανό και μου ενεστάλαξαν αγάπη και σεβασμό για την Αγία Γραφή, αλλ’ εκείνο τον καιρό δεν ενδιαφερόμουν εγώ ιδιαίτερα για τη θρησκεία. Εν τούτοις, ένας φίλος με προσεκάλεσε ν’ ακούσω μια ηχογραφημένη διάλεξι του Δικαστού Ρόδερφορδ σ’ ένα αστικό θέατρο του Σύδνεϋ, Αυστραλίας. Ενώ ανέμενα ν’ αρχίση η διάλεξις, ένας ζηλωτής Σπουδαστής των Γραφών έβαλε στο χέρι μου ένα αντίτυπο του περιοδικού Η Σκοπιά που τότε έφερε τον υπότιτλο «Κήρυξ της Χριστού Παρουσίας.» Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό με προκατέλαβε και συνεπώς δεν εξετίμησα ιδιαίτερα τη διάλεξι. Πώς θα μπορούσε κανείς να θεωρήση τον Χριστόν ως παρόντα; Επείσθην να κρατήσω ανοιχτή τη διάνοιά μου και να κάμω μια απροκατάληπτη εξέτασι του ζητήματος αναγινώσκοντας το βιβλίο Δημιουργία. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι επείσθην πλήρως ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Αμέσως άρχισα να συνταυτίζωμαι με μια ομάδα συμμελέτης και παρακολουθούσα τις κανονικές συναθροίσεις εκκλησίας, ευρύνοντας τη γνώσι μου.

Η αναζωογόνησις του ενδιαφέροντός μου για τη θρησκεία μάλλον εξέπληξε την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου, πιστεύοντας ότι είμαι στην πλάνη για όσα εμάθαινα τώρα, μου έδινε να διαβάζω φυλλάδια το ένα μετά το άλλο. Αλλ’ όσο περισσότερα τις εξήταζα αυτές τις δήθεν «εκθέσεις» των πεποιθήσεών μας, τόσο πιο πολύ ενισχύετο η πίστις μου στην αλήθεια.

ΕΚΛΟΓΗ ΕΝΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ

Εν τούτοις, είχα ένα άλλο μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Εσπούδαζα μουσική, με φιλοδοξίες ν’ αποκτήσω όνομα ως συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας. Παρουσιάσθη μια ευκαιρία το 1931 να επιστρέψω στη γενέτειρά μου χώρα και να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Μόναχον της Γερμανίας. Εκεί βυθίσθηκα βαθιά σε μουσικές επιδόσεις, αλλά και δεν εγκατέλειψα τις συγκεντρώσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία του αγρού, λαμβάνοντας πολύτιμες συμβουλές και οδηγίες από τον ενεργητικόν υπηρέτη εκκλησίας, Γιόχαν Κέλμπλ. Ολοένα περισσότερο εύρισκα του εαυτό μου χωρισμένον ανάμεσα σε δύο αγάπες: την αγάπη προς τη μουσική και την αγάπη προς την αλήθεια. Μια εμπνευστική ομιλία από έναν επισκέπτη αδελφό τελικά μου άνοιξε τα μάτια.