Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή
Αφήγησις υπό Α. Ε. Βίκε
«ΤΙ ΝΑ ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» (Ψαλμ. 116:12, ΜΝΚ) Θα μπορούσα εύλογα να υποβάλω στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα καθώς κάθομαι στο γραφείο μου σ’ ένα άνετο ιεραποστολικό οίκο στο Πένανγκ της Μαλαισίας, αναπολώντας τα συμβάντα της ζωής μου. Υπήρξε μια πολυάσχολη σε μεγάλο βαθμό ζωή, που μ’ έθετε σε πολλούς και διαφόρους τόπους με πολλά παρ’ αξίαν προνόμια κι ευλογίες. Πόσο ευγνώμων μπορώ να είμαι που ενώ ήμουν ακόμη νέος έκαμα σκοπό μου στη ζωή την ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά! Να σας πω πώς έλαβα αυτή την απόφασι που φθάνει τόσο μακριά.
Στο έτος 1930, όταν ήμουν ηλικίας είκοσι ετών, έκαμα την πρώτη επαφή μου με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι θεοσεβείς γονείς μου με ανέθρεψαν ως Λουθηρανό και μου ενεστάλαξαν αγάπη και σεβασμό για την Αγία Γραφή, αλλ’ εκείνο τον καιρό δεν ενδιαφερόμουν εγώ ιδιαίτερα για τη θρησκεία. Εν τούτοις, ένας φίλος με προσεκάλεσε ν’ ακούσω μια ηχογραφημένη διάλεξι του Δικαστού Ρόδερφορδ σ’ ένα αστικό θέατρο του Σύδνεϋ, Αυστραλίας. Ενώ ανέμενα ν’ αρχίση η διάλεξις, ένας ζηλωτής Σπουδαστής των Γραφών έβαλε στο χέρι μου ένα αντίτυπο του περιοδικού Η Σκοπιά που τότε έφερε τον υπότιτλο «Κήρυξ της Χριστού Παρουσίας.» Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό με προκατέλαβε και συνεπώς δεν εξετίμησα ιδιαίτερα τη διάλεξι. Πώς θα μπορούσε κανείς να θεωρήση τον Χριστόν ως παρόντα; Επείσθην να κρατήσω ανοιχτή τη διάνοιά μου και να κάμω μια απροκατάληπτη εξέτασι του ζητήματος αναγινώσκοντας το βιβλίο Δημιουργία. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι επείσθην πλήρως ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Αμέσως άρχισα να συνταυτίζωμαι με μια ομάδα συμμελέτης και παρακολουθούσα τις κανονικές συναθροίσεις εκκλησίας, ευρύνοντας τη γνώσι μου.
Η αναζωογόνησις του ενδιαφέροντός μου για τη θρησκεία μάλλον εξέπληξε την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου, πιστεύοντας ότι είμαι στην πλάνη για όσα εμάθαινα τώρα, μου έδινε να διαβάζω φυλλάδια το ένα μετά το άλλο. Αλλ’ όσο περισσότερα τις εξήταζα αυτές τις δήθεν «εκθέσεις» των πεποιθήσεών μας, τόσο πιο πολύ ενισχύετο η πίστις μου στην αλήθεια.
ΕΚΛΟΓΗ ΕΝΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ
Εν τούτοις, είχα ένα άλλο μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Εσπούδαζα μουσική, με φιλοδοξίες ν’ αποκτήσω όνομα ως συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας. Παρουσιάσθη μια ευκαιρία το 1931 να επιστρέψω στη γενέτειρά μου χώρα και να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Μόναχον της Γερμανίας. Εκεί βυθίσθηκα βαθιά σε μουσικές επιδόσεις, αλλά και δεν εγκατέλειψα τις συγκεντρώσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία του αγρού, λαμβάνοντας πολύτιμες συμβουλές και οδηγίες από τον ενεργητικόν υπηρέτη εκκλησίας, Γιόχαν Κέλμπλ. Ολοένα περισσότερο εύρισκα του εαυτό μου χωρισμένον ανάμεσα σε δύο αγάπες: την αγάπη προς τη μουσική και την αγάπη προς την αλήθεια. Μια εμπνευστική ομιλία από έναν επισκέπτη αδελφό τελικά μου άνοιξε τα μάτια. Κατέδειξε σαφώς δύο αντιμαχομένους κόσμους, τον παλαιό θνήσκοντα κόσμον του Σατανά αντιμέτωπο του θριαμβευτικού Νέου Κόσμου του Ιεχωβά υπό τον Βασιλέα Χριστόν Ιησούν. Πού θα ωδηγούσαν οι κοσμικές μου φιλοδοξίες; «Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθ. 16:26) Πόσο απλή πραγματικά είναι η εκλογή. Αμέσως έλαβε χώραν η αφιέρωσίς μου στον Ιεχωβά κι εγεννήθη η απόφασίς μου να κάμω την ολοχρόνια διακονία σκοπό μου στη ζωή.
Αφού έλαβα πρόσκλησι να υπηρετήσω στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Στράθφηλδ, επέστρεψα στην Αυστραλία, διαφεύγοντας έτσι, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, τους τρομερούς διωγμούς που υπέστησαν οι αδελφοί μας στη Γερμανία μετά από λίγους μήνες. Έτσι, λοιπόν, τον Νοέμβριο του 1932, άρχισε το στάδιό μου ως ολοχρονίου υπηρέτου στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Επακολούθησαν τέσσερα ενδιαφέροντα χρόνια υπηρεσίας υπό διάφορες ιδιότητες στο Γραφείο. Κατόπιν, στο έτος 1937, εστάλην να εργασθώ στην αποθήκη της Εταιρίας στη Σιγγαπούρη και να δώσω μαρτυρία μεταξύ του λαού της πόλεως αυτής των πολλών φυλών και θρησκειών—ένας θελκτικός διορισμός. Στην πορεία του έργου είχα το προνόμιο να επισκεφθώ όχι μόνο πολλά μέρη της Μαλαισίας, αλλά και την Ινδία, τη Βούρμα και την Ινδονησία.
ΕΡΓΟΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ ΣΤΗ ΜΑΛΑΙΣΙΑ
Το 1939 απεφάσισα να νυμφευθώ. Εστάλη ένας αδελφός να καταλάβη τη θέσι μου στο γραφείο της Εταιρίας, κι έτσι για πρώτη φορά εισήλθα στις τάξεις των σκαπανέων. Πώς θα περνούσα; Πρώτα συνήντησα ένα Γερμανό σκαπανέα, τον Αδελφό Κουρτ Γκρούμπερ, στο Πένανγκ, περίπου πεντακόσια μίλια βορείως. Μετά από τις ανέσεις και τις ευκολίες διαβιώσεως μέσα στο οίκημα της Εταιρίας, αυτό εσήμαινε κάποια σκληραγωγία που εζούσαμε μέσα σ’ ένα μικρό δωμάτιο Κινεζικού ξενοδοχείου χωρίς τις σύγχρονες ευκολίες και λεπτότητες, τρώγοντας Κινέζικα φαγητά, υπομένοντας δυσάρεστες οσμές και θορύβους, και συγχρόνως ιδρώνοντας άφθονα και συνεχώς από τον τροπικό καύσωνα. Τίποτε, όμως, απ’ αυτά δεν ενδιέφερε. Εβγαίναμε στον αγρό κάθε μέρα, βρίσκαμε πολλούς ανθρώπους διαφόρων φυλών—Κινέζους, Ινδούς, Μαλαισίους, Ευρασίους, Ευρωπαίους και λοιπούς—που έχαιραν ν’ ακούσουν το άγγελμα της Βασιλείας κι ελάμβαναν πρόθυμα τα έντυπα που το επεξηγούσαν, συχνά δε απελαμβάναμε τη φιλοξενία των· αυτές οι χαρές πολύ εξουδετέρωναν την έλειψι ανέσεων. Ταυτοχρόνως, αισθανόμουν ένα μεγαλύτερο νόημα ελευθερίας καθώς κι ευθύνης, κατανοώντας ότι μου είχε ανατεθή μια έκτασις και ήμουν υπεύθυνος να φροντίσω ώστε να δοθή το άγγελμα σε όλους τους κατοίκους αυτού του τόπου, πλουσίους και φτωχούς, ανωτέρους και κατωτέρους, αδιακρίτως φυλής και θρησκείας. Αυτή η κατανόησις μ’ εβοήθησε ν’ αναγνωρίσω τι μεγάλο προνόμιο είναι το έργον του σκαπανέως.
Αφού βρήκα τα βήματά μου, να το πούμε έτσι, ως σκαπανέως, διευθέτησα να με συνοδεύη η μέλλουσα σύζυγός μου. Επειδή κι αυτή, επίσης, υπήρξε στην ολοχρόνια υπηρεσία επί πολλά χρόνια, είχα πεποίθησι ότι θα μπορούσε να κάνη έργον σκαπανέως στη Μαλαισία. Έφθασε στη Σιγγαπούρη λίγες μέρες πριν από την έκρηξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Καλλιεργήσαμε μαζί συστηματικά τον τομέα μας. Εμάθαμε αρκετά τη Μαλαϊκή γλώσσα για να δίνωμε σύντομη μαρτυρία σ’ εκείνους που δεν μπορούσαν να μιλήσουν Αγγλικά κι έτσι διεθέσαμε πολλές χιλιάδες βιβλία.
ΕΡΓΟΝ ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙΝ
Πέρασε αρκετός καιρός. Ήλθε ο Ιανουάριος του 1941, κι ελήφθησαν ειδήσεις ότι το έργον είχε απαγορευθή στην Αυστραλία. Ταυτόχρονα πολλά από τα έντυπά μας απηγορεύθησαν και στην αποικία της Σιγγαπούρης, και λίγο αργότερα και στις Ομόσπονδες Πολιτείες της Μαλαισίας. Εμείς ευρισκόμεθα σε μια μικρή επαρχιακή πόλι. Όταν εφθάσαμε στο σπίτι αργά ένα βράδυ, βρήκαμε έναν αστυνομικό που μας περίμενε για να κατασχέση τα Βιβλικά μας έντυπα. Επί ένα βραχύ χρονικό διάστημα εξακολουθήσαμε να εργαζώμεθα νοτιώτερα, ώσπου η απαγόρευσις επεξετάθη σε ολόκληρη τη χώρα. Τότε πια δεν απέμεινε άλλο παρά να επιστρέψωμε στη Σιγγαπούρη.
Συνεχίσαμε επί ένα διάστημα χρησιμοποιώντας μόνο την Αγ. Γραφή. Αλλ’ η κυβέρνησις απήτησε να φύγωμε από τη χώρα. Οι προσπάθειές μας να μεταβούμε στην Ινδία, στη Βούρμα, στο Σιάμ, στο Χονγκ Κονγκ, στην Ιάβα ή στις Φιλιππίνες Νήσους απέτυχαν όλες, κι έτσι τον Ιούλιο του 1941, με απροθυμία ανεχωρήσαμε για την Αυστραλία, μη γνωρίζοντας καλά ότι έτσι θα διεφεύγαμε την Ιαπωνική κάθοδο προς νότον, η οποία άρχισε μόλις μετά πέντε μήνες.
Στο 1943 μερικοί αδελφοί, που ήσαν σε επίκαιρες θέσεις, εξετοπίσθησαν σε διάφορες επαρχιακές πόλεις, όπου εξηναγκάσθησαν να μένουν απομεμονωμένοι. Εγώ περιωρίσθηκα στην πόλι Ταρή, της Νέας Νοτίου Ουαλλίας. Σε λίγον καιρό με συνώδευσε η σύζυγός μου κι εκάναμε έργον σκαπανέως σ’ αυτή την πόλι, όπου βρήκαμε μερικούς καλούς ενδιαφερομένους κι ετακτοποιήσαμε αρκετές οικιακές Γραφικές μελέτες. Προς χαράν μας, μερικοί απ’ αυτούς έγιναν ευαγγελιζόμενοι, και μια τριμελής οικογένεια κατετάγη αργότερα στις τάξεις των σκαπανέων. Επακολούθησε η νίκη στο Ανώτατο Δικαστήριο και η άρσις της απαγορεύσεως.
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Αφού εμείναμε λίγους μήνες στο γραφείο της Εταιρίας, όπου εβοηθήσαμε στην αναδιαργάνωσι του έργου, διωρίσθημεν ειδικοί σκαπανείς στο Ντάμπο της Νέας Νοτίου Ουαλλίας. Εκεί είχαμε να παλαίσωμε με τον υπερβολικό καύσωνα, τις θύελλες κονιορτού και εντόμων, που τα διεδέχοντο το ψύχος και η βροχή. Εργαζόμεθα στην πόλι και σε μια ευρεία ακτίνα αγρεπαύλεων και ποιμνιοστασίων με ποδήλατα, φορτωμένοι γραμμόφωνα, δίσκους και βιβλία. Ήταν δυσχερές το έργον, αλλ’ ο Ιεχωβά μάς ευλόγησε με πολλές ενθαρρυντικές πείρες και είχαμε το προνόμιο να ιδρύσωμε εκεί μια μικρή Αίθουσα Βασιλείας, η οποία, όπως πιστεύω, εξακολουθεί να χρησιμοποιήται μέχρι σήμερα. Ο επόμενος τόπος διορισμού μας ήταν η Ουάγκα της Νέας Νοτίου Ουαλλίας, όπου εδαπανήσαμε περίπου δεκαοκτώ μήνες εποικοδομώντας κι ενισχύοντας την τοπική εκκλησία.
Επακολούθησε μια αξιομνημόνευτη συνέλευσις στο Σύδνεϋ το 1947 με την ευκαιρία της πρώτης επισκέψεως στην Αυστραλία του Αδελφού Νορρ, στη διάρκεια της οποίας μας εδόθη η ευκαιρία να υποβάλωμε προκαταρκτική αίτησι για τη Σχολή Γαλαάδ. Μετ’ από λίγον καιρό διωρισθήκαμε σε έργον υπηρέτου περιοχής στη Βικτωρία. Πόσο εξετιμήσαμε τα αυξημένα προνόμια υπηρεσίας μας, μολονότι συχνά αισθανόμε0α τις ανεπάρκειές μας! Ύστερ’ από εννέα μήνες ήλθε η συγκινητική εκείνη μέρα που ελάβαμε τις προσκλήσεις μας για την ενδεκάτη σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ.
ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΣΙΙΓΓΑΠΟΥΡΗ
Θα μπορούσαμε να επιτύχωμε στα μαθήματα; Κατάλληλο ήταν που ελάβαμε επιστολή από ένα συγγενή που μας ενεθάρρυνε με το εδόφιον Φιλιππησίους 4:13: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με.» Δεν θα επετυγχάναμε με τη δική μας δύναμι αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Η Σχολή Γαλαάδ απεδείχθη ότι ήταν μια αλησμόνητη πείρα. Αγαπούσαμε το κάθε λεπτό που περάσαμε σ’ αυτήν, εκτιμώντας ζωηρά όλη την καλή εκπαίδευσι, τη συμβουλή και τη διδασκαλία. Πόσο γρήγορα ήλθε και η μέρα της αποφοιτήσεως! Πού θα διωριζόμεθα; Πίσω στη Σιγγαπούρη! Μας ευχαρίστησε αυτό. Μετά από ένα τετράμηνο έργον υπηρεσίας περιοχής στο ωραίο Κολοράντο, ενωθήκαμε με άλλούς τέσσερες συναποφοίτους μας της ενδεκάτης σειράς σπουδαστών κι επιβιβασθήκαμε για τη Σιγγαπούρη, όπου εφθάσαμε τον Μάρτιο του 1949, ύστερ’ από ένα μακρό αλλά πολύ ενδιαφέρον ταξίδι. Μας υπεδέχθησαν θερμά δύο Καναδοί ιεραπόστολοι που ήδη διέμεναν εκεί.
Η εξεύρεσις καταλυμάτων ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα, αλλά τελικά η Εταιρία κατώρθωσε ν’ αποκτήση ένα ωραίο οίκημα κι εγκατασταθήκαμε εκεί ακριβώς σαν μια ιεραποστολική οικογένεια. Σε λίγο απεκτήσαμε πλήθος οικιακών Γραφικών μελετών, που ήταν εύκολο να διευθετηθούν, ειδικά με τους πιο νεαρούς εκπαιδευμένους Κινέζους και Ινδούς, και η εκκλησία άρχισε ν’ αυξάνη καθώς προσήρχοντο μερικοί στις συναθροίσεις κι άρχιζαν την υπηρεσία του αγρού. Πόσο διέφερε αυτό απ’ το έργον που είχε γίνει πριν από δέκα χρόνια! Τώρα ήταν ένα σταθερό φύτευμα και πότισμα. Στην αρχή φάνηκε ότι η αύξησις θα ήταν ταχεία· αλλά κατόπιν διεπιστώσαμε ότι πολλά «φυτά» απαιτούσαν παρατεταμένη επιμελή φροντίδα ώσπου να ωριμάσουν και να καρποφορήσουν. Μερικοί εφαίνοντο πως προχωρούσαν καλά για ένα χρονικό διάστημα, και μάλιστα ξεκινούσαν για υπηρεσία, αλλά κατόπιν ξανάπεσαν στα δελεάσματα του παλαιού κόσμου, προς μεγάλη μας απογοήτευσι. Εμάθαμε, λοιπόν, να είμεθα υπομονητικοί και καρτερικοί, οι δε συνδυασμένες προσπάθειές μας αντημείφθησαν με σταθερή πρόοδο. Τι χαρά μας ήταν να ιδούμε έναν από τους πρώτους με τους οποίους εκάναμε συμμελέτη, ένα νεαρό Κινέζο που ανήκε στον Βουδδισμό, που δεν ήξερε τίποτα για την Αγία Γραφή, να γίνη ένας πολύ επιμελής σπουδαστής της Βίβλου, κάνοντας προόδους, λαμβάνοντας μέρος σε συναθροίσεις και στην υπηρεσία του αγρού και αναπτυσσόμενος σ’ έναν ώριμο αδελφό! Σήμερα αυτός είναι ο επίσκοπος της εκκλησίας Σιγγαπούρης.
ΑΥΞΗΣΙΣ ΣΤΟ ΠΕΝΑΓΚ
Στο έτος 1955, όχι πολύν καιρό μετά την επάνοδό μας στη Σιγγαπούρη από μια επίσκεψι στην Αυστραλία, είχαμε την ευχάριστη έκπληξι να λάβωμε ένα νέο διορισμό στο ωραίο Νησί Πέναγκ. Μια Μακεδονική πρόσκλησις ήλθε από δύο Κινέζες μαθήτριες, που είχαν ανατραφή ως Βουδδίστριες και οι οποίες είχαν έλθει σε γνώσι της αληθείας σχεδόν αβοήθητες, απλώς από την ανάγνωσι του βιβλίου «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς.» Εχρειάζοντο καθοδήγησι κι εκπαίδευσι, και ήταν ευτυχές προνόμιό μιας να τα παράσχωμε αυτά. Ωργανώθη μια εκκλησία και διωρίσθηκα επίσκοπος. Άρχισε τακτικό έργον καθώς και συναθροίσεις σ’ ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο ώσπου, μετά από ένα έτος περίπου, μπορέσαμε να μετακομίσωμε σ’ έναν ιεραποστολικό οίκο και ν’ ανεγείρωμε μια Αίθουσα Βασιλείας ως κέντρον Θεοκρατικής επεκτάσεως.
Στο Πέναγκ βρήκαμε τους ανθρώπους πολύ συντηρητικούς και βυθισμένους στον Βουδδισμό και σε άλλες παραδόσεις. Εν τούτοις, ειδικά μεταξύ της νεωτέρας γενεάς βρήκαμε πολλούς προθύμους να μελετήσουν τη Γραφή. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να φερθή η αλήθεια όχι απλώς μέσα στα κεφάλια τους αλλά μέσα στις καρδιές τους. Πολλές φαινομενικά καλές προοπτικές μετεστράφησαν σε απογοητεύσεις. Ωστόσο, μερικοί έγιναν δραστήριοι Μάρτυρες και αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά, μεταξύ δε αυτών και τ’ ανωτέρω δύο κορίτσια, τα οποία, μετά το πέρας της σχολικής των εκπαιδεύσεως, διέκριναν το προνόμιό των να επιδιώξουν τον σκοπό τους στη ζωή ως σκαπανείς. Προς μεγάλη χαρά μας προσεκλήθησαν στην τριακοστή πρώτη σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ. Όχι δε μόνον αυτό, αλλά και χάρις στη γενναιοδωρία των αδελφών, η χαρά μας έγινε πλήρης, όταν ήμεθα κι εμείς οι ίδιοι παρόντες για να τις ιδούμε να λαμβάνουν το πτυχίο της αποφοιτήσεώς των στο Στάδιο Γιάγκη στις 27 Ιουλίου 1958, με την ευκαιρία της αλησμόνητης Διεθνούς Συνελεύσως «Το Θείον Θέλημα» στη Νέα Υόρκη. Ας λεχθή εν παρόδω, ότι στη μεγαλύτερη συνέλευσι που είχαμε παρακολουθήσει ως τότε, υπήρχαν μόνο λίγο περισσότεροι από 7.000 παρόντες. Τώρα, εδώ βρεθήκαμε μέσα σ’ ένα αχανές πλήθος που υπερέβαινε το τέταρτον του εκατομμυρίου. Είναι δύσκολο να περιγράψωμε τα αισθήματά μας και τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά για όλη την αγαθότητά του.
Στο ταξίδι της επιστροφής μας στη Μαλαισία επεράσαμε από την Ευρώπη. Οπουδήποτε κι αν πήγαμε, εγίναμε εγκάρδια δεκτοί από αδελφούς της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Τι θαυμάσια οικογένεια για να είναι κανείς μέλος της! Στο Μόναχο φιλοξενηθήκαμε μόνο από—ποιον άλλον;—τον ενεργητικό ακόμη και δραστήριο Αδελφό Κέλμπλ και τη σύζυγό του, υπό την καθοδηγία του οποίου είχα αρχίσει να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή—μια ευχάριστη ανασύνδεσις μετά από είκοσι έξη χρόνια.
ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ
Τα προνόμια της ολοχρονίου υπηρεσίας του Ιεχωβά φαίνεται να είναι ατελεύτητα. Μόλις επεστρέψαμε στο Πέναγκ έλαβα ένα διορισμό ως υπηρέτης περιφερείας. Έτσι, στη διάρκεια των περασμένων δεκαοκτώ μηνών το τακτικό μου ιεραποστολικό έργον ήταν κατάσπαρτο με υπηρεσίες σε διάφορες συνελεύσεις περιοχής στη Μαλαισία και στη Σιγγαπούρη, καθώς και μια μηνιαία επίσκεψις στη Βόρνεο για να υπηρετήσω τους εκεί διασκορπισμένους αδελφούς και ανθρώπους καλής θελήσεως, μερικοί από τους οποίους δεν είχαν επαφή με την οργάνωσι επί αρκετά χρόνια.
Στο ίδιο το Πέναγκ η εκκλησία αυξάνει βαθμιαίως σε ωριμότητα καθώς και σε αριθμούς. Ιδιαίτερα ευχάριστο είναι το γεγονός ότι στη διάρκεια των τεσσάρων ετών του έργου μας ενταύθα άλλοι επτά εμιμήθησαν το παράδειγμά μας κάνοντας ενασχόλησί των την υπηρεσία σκαπανέως.
Ανατρέχοντας τώρα στο παρελθόν, δύσκολα μπορώ να πιστέψω ότι πέρασαν ήδη είκοσι οκτώ χρόνια αφότου άρχισα την ολοχρόνια υπηρεσία. Επειδή ήμουν κατάφορτος από θεοκρατική δράσι, πέρασαν πολύ γρήγορα. Είναι αληθές ότι απητήθη πολύ σκληρό έργον κι ανάληψις πολλών ευθυνών. Υπήρχαν και δοκιμασίες, επίσης, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο ομαλά όσο θα επιθυμούσε κανείς. Αλλά μπορούμε να πιστοποιήσωμε την ορθότητα του εδαφίου Φιλιππησίους 4:13. Εμάθαμε ν’ αποβλέπωμε στον Ιεχωβά και να βασιζώμεθα σ’ αυτόν. Ποτέ δεν λυπήθηκα ούτε για μια στιγμή που άφησα κατά μέρος όλες τις κοσμικές φιλοδοξίες μου. Οι χαρές κι οι ευλογίες που εδοκίμασα στην υπηρεσία του Βασιλέως μας του Νέου Κόσμου απείρως υπερέβησαν οτιδήποτε θα μπορούσε να προσφέρη ο παλαιός αυτός κόσμος. Αφού εδαπανήσαμε περίπου δεκαπέντε χρόνια στη Μαλαισία, αυτή η χώρα έγινε πατρίδα μας. Αγαπούμε το ιεραποστολικό έργον και μας αρέσει ο τόπος διορισμού μας. Ο ειλικρινής μιας πόθος είναι να εξακολουθήσωμε να χρησιμοποιούμεθα από τον Ιεχωβά στην επέκτασι της ευτυχούς, ειρηνικής κι ενωμένης οικογενείας του σ’ αυτό το μέρος του αγρού.
Είσθε σεις ένας νέος άνδρας ή μια νέα γυναίκα αφιερωμένοι στον Ιεχωβά αλλ’ αναποφάσιστοι στην εκλογή ενός σταδίου; Ας σας προτρέψω εγώ να εκλέξετε την υπηρεσία σκαπανέως, κάνοντάς την σκοπό σας στη ζωή για να έχετε μια μεγαλύτερή μερίδα στη διεκδίκησι του Ιεχωβά. Όσον αφορά εμένα, «Τι ν’ ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Μαζί με τον ψαλμωδό επιθυμώ ν’ απαντήσω: «Εις σε θέλω θυσιάσει θυσίαν αινέσεως, και το όνομα του Ιεχωβά θέλω επικαλεσθή. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά, τώρα έμπροσθεν παντός του λαού αυτού.»—Ψαλμ. 116:12, 17, 18, ΜΝΚ.