Αυτό είναι δική του υπόθεσις. Ούτε η θέσις του ούτε ο πλούτος του δεν πρέπει να εγείρη τον φθόνο των άλλων. Αν το άτομο δεν είναι ανέντιμο και κρατή υπό έλεγχο τον πλούτο του αντί ν’ αφήνη τον πλούτο να τον ελέγχη, μπορεί να είναι ευτυχής. Ένα τέτοιου είδους άτομο θα βοηθήση τους άλλους με ό,τι έχει. Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος συνιστά στους ανθρώπους να μην είναι αδιάφοροι ούτε να ζουν χωρίς σκοπό, αλλά πρέπει να έχουν αυτοσεβασμό και ένα σκοπό στη ζωή. Είπε ότι οι Χριστιανοί πρέπει ‘να τρώγουν τον άρτον των εργαζόμενοι μετά ησυχίας,’ και ότι πρέπει κανείς να «κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.»—2 Θεσσ. 3:12· Εφεσ. 4:28.

Μαθαίνοντας και εφαρμόζοντας τις σοφές αρχές της Αγίας Γραφής, που είναι λόγια του Δημιουργού, ο οποίος γνωρίζει πλήρως την ανθρώπινη φύσι, μπορεί κανείς να ωφεληθή πολύ από την αυτάρκεια και μπορεί έτσι ν’ αποφύγη τις πολλές ‘οδύνες’ από τις οποίες υποφέρουν εκείνοι που επιζητούν πλούτη και θέσεις υπεροχής.—1 Τιμ. 6:6, 10.

Καταπολέμησις της Βιβλικής Αμαθείας στη Γαλλία

«ΑΜΑΘΕΙΑ» και «Γαλλία» μπορεί να φαίνωνται σε πολλούς αναγνώστες σαν λέξεις που είναι ασυμβίβαστες. Οι Γάλλοι έχουν τη φήμη ότι είναι πολύ υπερήφανοι για τη μόρφωσί των. Αυτό είναι κατανοητό, διότι η Γαλλική λογοτεχνία είναι μια από τις πλουσιότερες του κόσμου. Επειδή ο βαθμός της παιδείας είναι πολύ υψηλός στη Γαλλία, η αμάθεια, με τη γενική έννοια της λέξεως, είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Υπάρχει όμως ένας τομεύς όπου η εκπαίδευσις των Γάλλων είναι δυστυχώς ελλιπής, κι αυτός αφορά τη γνώσι της Αγίας Γραφής. Εν τούτοις, αυτοί δεν ευθύνονται για την έλλειψι Γραφικής γνώσεως. Ποιος φταίει, λοιπόν;

Οι πάπαι της Ρώμης εχαρακτήριζαν τη Γαλλία ως «την πρεσβύτερη θυγατέρα της Εκκλησίας.» Και σήμερα ακόμη, το 85 τοις εκατό των Γάλλων θεωρούνται Καθολικοί. Όταν μαθαίνη κανείς ότι πριν από τη Γαλλική Επανάστασι αντιστοιχούσε ένας ιερεύς σε κάθε 110 Γάλλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, και ότι στο έτος 1970 αντιστοιχούσε ένας ιερεύς, καλόγηρος ή καλόγρια σε κάθε 297 κατοίκους, εύκολα καταλαβαίνει ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχε μια θαυμάσια ευκαιρία να διδάξη στον Γαλλικό λαό την Αγία Γραφή. Αλλ’ αντιθέτως, εκράτησε τον λαό σε άγνοια του Λόγου του Θεού.

Έως τα πρόσφατα χρόνια, η Γραφική αμάθεια μεταξύ των λαϊκών αποτελούσε τον συνήθη τρόπο πολιτείας της Καθολικής Ιεραρχίας. Στο 1229, η Σύνοδος της Τουλούζης (Γαλλίας) διέταξε: «Απαγορεύομε στους λαϊκούς να έχουν στην κατοχή τους αντίτυπα των βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.» Στο έτος 1564, ο Πάπας Πίος ο Δ΄ απηγόρευσε την ανάγνωσι της Αγίας Γραφής στη δημοτική γλώσσα. Στο 1897, ο Πάπας Λέων ο ΙΓ΄ εδήλωσε: «. . . αν επιτρέπεται να κυκλοφορούν Γραφές στη δημοτική γλώσσα χωρίς διάκρισι, . . . επέρχεται περισσότερη βλάβη παρά καλό.»

Ένα τετράτομο Βιβλικό Εγχειρίδιο που εξεδόθη στο Παρίσι στο έτος 1905 για τη χρήσι μελλοντικών Καθολικών ιερέων, λέγει: «Η Εκκλησία δεν επιτρέπει αδιακρίτως την ανάγνωσι