Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;
Εξέλιξις και Χριστιανοσύνη—Συμβιβάζονται;
ΣΥΜΦΩΝΑ με τη θεωρία της εξελίξεως, όλα τα ζώντα πλάσματα ανεπτύχθησαν από μονοκύτταρους οργανισμούς οι οποίοι ήλθαν σε ύπαρξι πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Όπως υποθέτουν, μόνον οι βιολογικές αλλαγές επέτυχαν την άπειρη ποικιλία φυτών και ζώων που υπάρχουν στη γη σήμερα.
Μεταξύ εκείνων που δέχονται αυτή τη θεωρία είναι πολλά άτομα που πιστεύουν στον Θεό. Αυτοί διακρατούν την άποψι ότι ο Θεός άρχισε και διηύθυνε την όλη πορεία της εξελίξεως. Συμφωνείτε μ’ αυτή την άποψι;
Πολλά άτομα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αντίθεσις μεταξύ της θεωρίας της εξελίξεως και των κυριωτέρων αρχών της Χριστιανοσύνης. Υπάρχουν, όμως, μερικά βασικά ζητήματα στα οποία δεν μπορούν να συμφωνήσουν απόλυτα και οι δύο θεωρίες.
Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει ο ισχυρισμός των οπαδών της εξελίξεως ότι όλες οι μορφές ζωής ανεπτύχθησαν από μια κοινή αρχή και, επομένως, συνδέονται η μια με την άλλη τουλάχιστον στο μακρυνό παρελθόν. Η Βίβλος, όμως, αναφέρει με σαφήνεια ότι ο Θεός «εποίησε» τα πάντα ξεχωριστά, «κατά το είδος αυτών,» τις μορφές των φυτών, τα υδρόβια ζώα, τα πτηνά και τα χερσαία ζώα, καθώς επίσης τον άνθρωπο. (Γέν. 1:11, 12, 20-22, 24-28· 2:7, 21-23) Μήπως οι Χριστιανοί σήμερα πρέπει να εγκαταλείψουν την αφήγησι της Γενέσεως σχετικά με την δημιουργία χάριν της εξελίξεως; Είναι «αντιεπιστημονικό» να πιστεύη κανείς σε χωριστή δημιουργία ‘κατά είδη’;
Η πιο αυθεντική μαρτυρία για τους Χριστιανούς είναι η μαρτυρία του Ιησού Χριστού. Παρατηρήστε τι είπε σε ωρισμένους θρησκευτικούς ηγέτας: «Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς και είπεν, Ένεκεν τούτου θέλει αφήση άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν;» (Ματθ. 19:4, 5) Τα λόγια αυτά δείχνουν ότι ο Ιησούς πίστευε στην άποψι της Αγίας Γραφής σχετικά με το πώς άρχισε η ζωή.
Όλα τα βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών συμφωνούν σ’ αυτό το σημείο. Επί παραδείγματι, διαβάζομε τα εξής: «Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ’ η γυνή εκ του ανδρός.» (1 Κορ. 11:8· συγκρίνατε με Γένεσιν 2:21-23.) «Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.»—Πράξ. 17:24-26· συγκρίνατε με Γένεσιν 1:27, 28.
Αλλά, μπορούν τα πληροφορημένα άτομα σήμερα να δεχθούν αυτή την άποψι; Δεν έχουν διαψεύσει οι ανακαλύψεις από τους επιστήμονας την αφήγησι της Γενέσεως περί δημιουργίας; Σε μερικούς κύκλους είναι δημοφιλές να σκέπτεται κανείς έτσι. Αλλά πόσοι έχουν πραγματικά εξετάσει το ζήτημα; Το εξετάσατε σεις; Το πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως δεν λέγει ότι ο Θεός δημιούργησε κάθε είδος φυτού και ζώου ξεχωριστά. Όπως ελέχθη προηγουμένως, τα ζώντα πλάσματα παρήχθησαν «κατά το είδος αυτών.» Τι σημαίνει αυτή η έκφρασις; Απλούστατα ότι οι κύριες ομάδες οργανισμών, όπως οι άνθρωποι, είναι διακεκριμένες από άλλες κύριες ομάδες. Αυτό, όμως, επιτρέπει να υπάρχη μεγάλη ποικιλία σε κάθε «είδος» της Γενέσεως.
Έτσι ακριβώς δεν εμφανίζονται οι μορφές της ζωής σήμερα; Πιθανώς δεν μπορείτε να μετρήσετε τις ποικιλίες γάτων και σκύλων που έχετε δει στη διάρκεια της ζωής σας. Αλλά, δεν παραμένουν αυτά τα ζώα γάτες και σκύλοι; Ποτέ δεν συμβαίνουν διασταυρώσεις μεταξύ αιλουροειδούς και κυνοειδούς. Και τι μπορούμε να πούμε για το ανθρώπινο γένος; Μολονότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία μεταξύ των ανθρώπων, όπως συμβαίνει στο χρώμα των μαλλιών, στο χρώμα των ματιών, στο ύψος, στις φυσικές ικανότητες και στα προσωπικά χαρακτηριστικά, αυτοί πάντοτε παραμένουν άνθρωποι. Σχετικά μ’ αυτό, ένας διάσημος καθηγητής της ζωολογίας, ο Θεοδόσιος Ντομπζάνσκυ, έγραψε:
«Ο ζωντανός κόσμος δεν είναι μια μοναδική παράταξις ειδών στην οποία δύο οποιαδήποτε διαφορετικά είδη συνδέονται με αδιάσπαστη σειρά ενδιαμέσων μορφών, αλλά μια παράταξις που αποτελείται λίγο ή πολύ από διακεκριμένες ομάδες, μεταξύ των οποίων τα ενδιάμεσα απουσιάζουν ή τουλάχιστον σπανίζουν.»
Τι θα λεχθή όμως για τη μαρτυρία των απολιθωμάτων που δείχνουν ότι υπήρχε ζωή στους περασμένους αιώνες; Μήπως διακρίνομε εκεί τη μαρτυρία της συνεχούς εξελίξεως όλων των ζώντων οργανισμών; Ή, μήπως η «μαρτυρία των πετρωμάτων» παρέχει περισσότερες αποδείξεις που δείχνουν ότι είναι τελείως ξεχωριστές οι κυριώτερες ομάδες των οργανισμών; Ο παλαιοντολόγος Γεώργιος Γκέιλορντ Σίμψον γράφει:
«Τα γεγονότα δείχνουν ότι πολλά είδη και γένη, στην πραγματικότητα τα περισσότερα, εμφανίζονται αιφνίδια στο προσκήνιο και διαφέρουν πάρα πολύ και κατά πολλούς τρόπους από κάθε παλαιότερο είδος και ότι αυτή η έλλειψις συνεχείας που παρουσιάζεται γίνεται πιο κοινή όσο μεγαλώνει το επίπεδο, έως ότου γίνη στην πραγματικότητα γενική όσον αφορά τη σειρά και όλες τις ανώτερες βαθμίδες στην ιεραρχία [στην ταξινόμησι ζώων και φυτών].»
Μήπως αυτά τα γεγονότα στον κόσμο των ζώντων οργανισμών και των απολιθωμάτων δεν επιβεβαιώνουν πλήρως τη μαρτυρία της Γενέσεως ότι οι μορφές ζωής ήλθαν σε ύπαρξι και αναπαράγονται «κατά το είδος» αυτών;
Μια σπουδαία Χριστιανική διδασκαλία αναγράφεται στο εδάφιο Ρωμαίους 5:12: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Λόγω αυτού του γεγονότος ήταν αναγκαίο να έλθη στη γη ο Ιησούς Χριστός και να πεθάνη με θυσιαστικό θάνατο ως «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Αυτή η Χριστιανική αλήθεια, όμως, βρίσκεται σε τελεία αντίθεσι με τη θεωρία της εξελίξεως. Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή η θεωρία αυτή ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος συνέχισε να προοδεύη προς τα άνω και ότι δεν έπεσε στην αμαρτία από την αρχή της υπάρξεώς του. Αν αυτό ήταν αλήθεια, δεν θα εχρειάζετο να πεθάνη ο Ιησούς ως εξιλέωσις για τις αμαρτίες του ανθρώπου.
Και τι θα μπορούσε να λεχθή για το κύριο χαρακτηριστικό από το οποίο αναγνωρίζεται η Χριστιανοσύνη: Ο Ιησούς είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35) Στην περίφημη επί του Όρους Ομιλία του, ο Ιησούς συνεβούλευσε τους ακροατάς του να δείχνουν αγάπη ακόμη και στους «εχθρούς» των. (Ματθ. 5:44) Συμβιβάζεται η θεωρία της εξελίξεως με τον νόμο της Χριστιανικής αγάπης; Ο Πωλ Ραουμπίκζακ, καθηγητής της φιλοσοφίας, αναφέρει μερικά από τα αποτελέσματα που έχει ο τρόπος σκέψεως σύμφωνα με τη θεωρία της εξελίξεως στο ανθρώπινο γένος:
«Η εξέλιξις έγινε η βάσις μιας ολόκληρης φιλοσοφίας . . . Πράγματι, η φιλοσοφία που στηρίζεται στον Δαρβινισμό ασκεί υπερβολικά ισχυρή επιρροή, μεγαλύτερη από την επιρροή που ήσκησε η επιστήμη και η φιλοσοφία στη γενική ανάπτυξι της Ευρωπαϊκής σκέψεως. Ο σκληρός αγώνας ζωής και θανάτου για επιβίωσι μετεμορφώθη σε μια νέα ηθική, σε σκληρό ανταγωνισμό στον κεφαλαιοκρατικό κόσμο, σε σκληρό πόλεμο στον κομμουνιστικό κόσμο, και σε σκληρό εθνικισμό παντού.»
Οι συνέπειες της παραδοχής της θεωρίας της εξελίξεως μπορεί να είναι πολύ μεγάλες. Αν παραδεχθήτε ότι η άποψις της Γραφής σχετικά με την προέλευσι της ζωής δεν είναι ορθή, πώς αυτό θα επηρεάση την εκτίμησί σας για άλλα μέρη της Βίβλου, όπως είναι οι υψηλές ηθικές αρχές; Δεν θα κατέληγε αυτή η θεωρία σε ολοκληρωτική καταστροφή της πίστεως σας στον Θεό, όπως συνέβη στην περίπτωσι εκατομμυρίων άλλων ατόμων;
Με λίγα λόγια, η θεωρία της εξελίξεως αρνείται ότι οι κύριες ομάδες των ζώντων πλασμάτων είναι διαφορετικές η μια από την άλλη και ότι έχουν παραμείνει έτσι σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής επάνω στη γη. Αρνείται την αλήθεια της πτώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία και κατά συνέπειαν την ανάγκη της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού. (Ματθ. 20:28· 1 Τιμ. 2:5, 6) Αυτή η θεωρία έκαμε πολλά άτομα να χάσουν την πίστι τους στον Θεό και προήγαγε το πνεύμα «ο θάνατος σου ζωή μου» και το πνεύμα «της επιβιώσεως του ικανωτέρου,» πράγμα που κατέληξε σε ανείπωτη αιματοχυσία. Είναι σαφές, επομένως, ότι η εξέλιξις και η Χριστιανοσύνη δεν συμβιβάζονται.