του σώματος μας που είναι απροστάτευτο. Ή, αυτό το «τέρας» μπορεί να σκάψη κάτω από το χιόνι και ν’ ανοίξη μια τρύπα κι από κει να μας χτυπήση θανάσιμα. Γενικά, όμως, βγαίνομε νικητές.

Μερικές φορές, εμείς, οι σκαντζόχοιροι της Βορείου Αμερικής καταλήγομε στα τραπέζια των ανθρώπων. Αλλά πολλοί πιστεύουν ότι το κρέας μας δεν έχει πολύ καλή γεύσι ή μπορεί να πιστεύουν ότι αποτελεί μεγάλη φασαρία ή προσπάθεια ν’ αποσπάσουν λίγο κρέας από ένα ακιδωτό περιφερόμενο φρούριο.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία μου. Ίσως συναντηθούμε πάλι κάποια μέρα. Αν ναι, γιατί να μη με θαυμάσετε εξ αποστάσεως; Μπορεί να με αποκαλήτε καρφιτσοθήκη, αλλά δεν είμαι κοινή καρφιτσοθήκη. Οι καρφίτσες μου έχουν την αντίθετη κατεύθυνσι όσον αφορά εσάς.

Πώς ο Ιεχωβά Ευλόγησε το Έργον του το 1975

(Από το Βιβλίον του Έτους 1976—συνέχεια)

ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ: Στις 25 Ιουνίου 1975, η Μοζαμβίκη εκέρδισε την ανεξαρτησία της από την Πορτογαλία. Υπήρχε ένα εορταστικό πνεύμα διάχυτο σ’ ολόκληρη τη χώρα και παντού ακουγόταν η κραυγή «Ζήτω Φρελίμο!» Όταν υπάρχουν τέτοια εθνικιστικά συναισθήματα δημιουργούνται προβλήματα για κείνους οι οποίοι πραγματικά επιθυμούν να παραμείνουν ουδέτεροι.

Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεκράτησαν Χριστιανική ουδετερότητα στη Μαλάουι με το ν’ αρνηθούν να συμμετάσχουν στο πολιτικό κόμμα, αυτοί κατέφυγαν από την Μαλάουι στη Μοζαμβίκη και εγκατεστάθησαν σε έξη στρατόπεδα προσφύγων προς τα ανατολικά σύνορα της χώρας. Τώρα έχουν επανεκπατρισθή. Μερικοί απ’ αυτούς τους πρόσφυγες, μετεφέρθησαν με φορτηγά στα σύνορα της Μαλάουι ότου μια ομιλία «υποδοχής» έγινε χάριν αυτών από τον υπουργό της Κεντρικής κυβερνήσεως της Μαλάουι. Αυτός είπε: «Μόνοι σας θελήσατε να φύγετε από τη Μαλάουι και τώρα μόνοι σας επιστρέφετε. Το κόμμα του Κογκρέσσου της Μαλάουι κυβερνά ακόμη εδώ. Τώρα επιστρέφετε στα σπίτια σας και συνεργασθήτε με τους τοπικούς αξιωματούχους του κόμματος.»

Αυτός ο επαναπατρισμός από τη Μοζαμβίκη στη Μαλάουι άρχισε στις δεκαεννέα Αυγούστου. Έτσι καθώς τελείωνε το υπηρεσιακό έτος 1975, χιλιάδες αδελφοί μας στη Μαλάουι ταξίδευαν για τα σπίτια των. Μερικοί απ’ αυτούς έπρεπε να περπατήσουν περίπου διακόσια μίλια ή και περισσότερο. Πολλοί απ’ αυτούς μόλις έφθασαν στα χωριά τους, όπου ήσαν τα σπίτια των, διεπίστωσαν ότι οι συγχωριανοί των δεν τους εγγυώντο να τους βοηθήσουν στην περίπτωσι που οι πολιτικοί αξιωματούχοι θα έκαμαν αντίποινα. Σε μια επαρχία εστάλη μια εγκύκλιος προς όλους τους αντιπροσώπους του κόμματος η οποία έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να επιτρέψουν στους μάρτυρες του Ιεχωβά να επιστρέφουν στα χωριά τους εκτός αν είχαν προετοιμασθή ν’ αγοράσουν μια κάρτα συμμετοχής στο κόμμα. Σε πολλές περιπτώσεις οι αδελφοί κατέφυγαν μέσα στη ζούγκλα για ασφάλεια. Μερικούς απ’ αυτούς τους εκτύπησαν άσχημα επειδή αρνήθηκαν να συμβιβασθούν. Μια άλλη έκθεσις αναφέρει ότι μερικούς από τους αδελφούς τους εγύμνωσαν και τους περιέφεραν ενώπιον των συγχωριανών των για τον ίδιο λύγο. Μόνον ο Ιεχωβά μπορεί να φέρη έκβασι για τους επαναπατρισθέντας αδελφούς της Μαλάουι. (1 Κορ. 10:13) Αυτοί δεν γίνονται δεκτοί στη δική τους τη χώρα και δεν μπορούν επίσης να επιστρέψουν στη Μοζαμβίκη. Δεν υπάρχει κανένας τόπος γι’ αυτούς να πάνε.

Εν τούτοις παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, πολλά νέα άτομα έχουν συνταυτισθή μαζί τους και περισσότεροι από 2.000 βαπτίσθηκαν πέρυσι.

Στη διάρκεια του περασμένου έτους η Εταιρία εξακολούθησε να δίνη βοήθεια στους αδελφούς μας στη Μαλάουι οι οποίοι ευρίσκοντο στα στρατόπεδα προσφύγων στο βορειότερο μέρος της Μοζαμβίκης. Μέχρι τον Ιούνιο του 1975 $200.000 είχαν δαπανηθή για τις ανάγκες των. Τα περισσότερα χρήματα διετέθησαν για τρόφιμα. Επίσης είκοσι τόννοι ρουχισμού οι οποίοι κυρίως προήρχοντο από την Νότιο Αφρική, εστάλησαν σ’ αυτούς τους αδελφούς που ήσαν πρόσφυγες. Εστάλησαν επίσης ιατρικά εφόδια.

Επίσης, η Εταιρία διευθέτησε ώστε να δώση από ένα αντίτυπο του βιβλίου Αλήθεια καθώς επίσης και του βιβλίου Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο, στη γλώσσα Κινυάνζα, σε κάθε ένα ευαγγελιζόμενο του στρατοπέδου. Το περιοδικό Σκοπιά έφθανε σ’ αυτούς τακτικά, χωρίς πληρωμή. Οι πρόσφυγες αδελφοί μας εξετίμησαν πολύ το ενδιαφέρον και τη γενναιοδωρία των αδελφών τους απ’ όλο τον κόσμο οι οποίοι προσέφεραν τόσα μέσα ανακουφίσεως. Αλλά τώρα η κατάστασις είναι άσχημη και η

Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Ποιες ‘Δέκα Εντολές’ Τηρείτε;

Οι Δέκα Εντολές έχουν εξυμνηθή πολύ και δικαίως. Δικαιολογημένα έχει λεχθή σχετικά μ’ αυτές: «Αυτές οι εντολές . . . δείχνουν οι ίδιες ότι προέρχονται, από μια υπερανθρώπινη ή θεία πηγή . . . Στέκουν εύκολα στην κορυφή ολοκλήρου του ηθικού μας συστήματος και κανένας λαός ή έθνος δεν μπορεί επί μακρόν να συνεχίση να ζη ευτυχισμένα αν παραβιάζη αυτές τις εντολές.»—Βιβλικός Νόμος, Χ. Μπ. Κλαρκ.

Μερικοί συσχετίζουν αυτές τις Δέκα Εντολές με τον Κώδικα του Χαμμουράμπι, ισχυρίζονται μάλιστα ότι προήλθαν απ’ αυτόν, αλλ’ αυτοί οι ισχυρισμοί δεν αληθεύουν. Κατ’ αρχήν, οι Δέκα Εντολές τονίζουν την υποχρέωσι προς τον Ιεχωβά· ο Κώδικας του Χαμμουράμπι όμως και παρόμοιοι αρχαίοι ειδωλολατρικοί κώδικες δίνουν έμφασι στην υποχρέωσι προς τον άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, ο Κώδικας του Χαμμουράμπι δεν είναι ένας «κώδικας» όπως ορίζεται από τους νομοθέτες σήμερα, διότι απλώς εφαρμόζει γενικές ηθικές αρχές σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Έτσι, κάθε κανόνας αυτού του κώδικος αρχίζει με την τυπική φράσι: ‘Αν ένας άνθρωπος κάνη αυτό, τότε εφαρμόζεται η ακόλουθη ποινή.’

Αυτό βρίσκεται σε ζωηρή αντίθεσι με τις Δέκα Εντολές, τις οποίες μερικοί ονομάζουν «αποδεικτικές» επειδή είναι απόλυτες, κατηγορηματικές, σύντομες προσταγές ή απαγορεύσεις, πλήρεις, χωρίς να χρειάζωνται εξήγησι.

Όλοι συμφωνούν στο ότι ο Ιεχωβά έδωσε στον Ισραήλ μέσω του Μωυσέως δέκα εντολές που τις έγραψε σε δύο λίθινες πλάκες. Αυτό φαίνεται από το θεόπνευστο υπόμνημα που μιλά για τις Δέκα Εντολές, που είναι γνωστές επίσης ως Δεκάλογος, με την έννοια των Δέκα Λόγων. Υπάρχουν, όμως τέσσερις τρόποι με τους οποίους έχουν μετρηθή.—Έξοδ. 34:28· Δευτ. 4:13· 10:4.

Οι διαφορές σ’ αυτούς τους τέσσερις τρόπους αριθμήσεως αναφέρονται μόνο στην πρώτη, στη δεύτερη και στην τελευταία εντολή. Η αρίθμησις που κάνει ο Ιώσηπος και ο Φίλων, γνωστοί Ιουδαίοι συγγραφείς του πρώτου αιώνος μ.Χ., έχει ως Πρώτη Εντολή την απαγόρευσι της λατρείας άλλων θεών· ως Δεύτερη Εντολή, την απαγόρευσι κατασκευής και λατρείας εικόνων και ως Δεκάτη Εντολή την απαγόρευσι της επιθυμίας περ σε, δηλαδή της επιθυμίας του κάθε τι που θα μπορούσε να ανήκη στον πλησίον. Αυτή η μέθοδος αριθμήσεως δίνει την οφειλόμενη σπουδαιότητα στα διάφορα πράγματα που απαγορεύονται και είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται από τις περισσότερες Προτεσταντικές εκκλησίες καθώς επίσης και από τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οι σύγχρονοι Ιουδαίοι ακολουθούν τη διαίρεσι που κάνει το Ταλμούδ. Παραθέτει ως Πρώτη Εντολή αυτό που στην πραγματικότητα είναι ο πρόλογος, δηλαδή: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας.» Αλλά είναι δύσκολο ν’ αποφασίσωμε βάσει ποίας λογικής αυτός ο πρόλογος υποτίθεται ότι είναι μια εντολή. Επειδή παραθέτουν αυτό ως Πρώτη Εντολή, οι Ταλμουδισταί ήσαν υποχρεωμένοι να περιλάβουν και την εντολή κατά της λατρείας άλλων θεών και την εντολή κατά της κατασκευής και λατρείας εικόνων στη Δεύτερη Εντολή.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί παραθέτουν ως Πρώτη Εντολή την εντολή κατά της λατρείας άλλων θεών πλην του Ιεχωβά και την εντολή κατά της κατασκευής και λατρείας εικόνων. Έπειτα παραθέτουν την εντολή που λέγει να μην επιθυμήση κάποιος τη γυναίκα του πλησίον του χωριστά από την εντολή που λέγει, να μην επιθυμήση κάποιος αυτά που έχει ο πλησίον. Η βάσις γι’ αυτό λέγεται ότι είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένο το εδάφιο Δευτερονόμιον 5:21: «Μη επιθυμήσης την γυναίκα του πλησίον σου· μηδέ θέσης την καρδίαν σου . . . εις παν ό,τι είναι του πλησίον σου.»

Ο Μαρτίνος Λούθηρος ακολούθησε τη μέθοδο της Ρωμαιοκαθολικής μεθόδου όσον αφορά την Πρώτη Εντολή. Εν τούτοις απαρίθμησε ως Ενάτη Εντολή την επιθυμία της οικίας του πλησίον και ως Δεκάτη Εντολή την επιθυμία της γυναίκας του πλησίον ή κάθε πράγματος που έχει ο πλησίον. Βάσισε αυτή την αρίθμησι στον τρόπο που είναι γραμμένο το εδάφιο Έξοδος 20:17: «Μη επιθυμήσης την οικίαν του πλησίον σου· μη επιθυμήσης . . . παν ό,τι είναι του πλησίον σου.»

Έτσι, έχομε τέσσερις τρόπους αριθμήσεως των Δέκα Εντολών: Τον τρόπο των Ταλμουδιστών, τον τρόπο των Ρωμαιοκαθολικών, τον τρόπο των Λουθηρανών και επί πλέον τον τρόπο που είναι ευρέως παραδεκτός.

Μια υποσημείωσις στο εδάφιο Δευτερονόμιον 5:21 της Γραφής της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, μεγάλου μεγέθους, εκδόσεως 1971, δείχνει με ποια βάσι ο Ρωμαιοκαθολικός λόγιος Άγιος Αυγουστίνος διήρεσε τη Δεκάτη Εντολή σε δύο εντολές. Αυτό έγινε για ν’ αντικαταστήση την αρίθμησι της εντολής εναντίον της λατρείας άλλων θεών και εναντίον της κατασκευής και της λατρείας εικόνων ως μια εντολή. Η προφανής δικαιολογία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται δύο διαφορετικά ρήματα. Ήταν απαγορευμένο για τους Ιουδαίους να επιθυμήσουν τη γυναίκα του πλησίον τους, αλλά επίσης η εντολή έλεγε να ‘μη θέσουν την καρδιά τους στην οικία του’ (σύμφωνα με τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ). Αλλ’ αυτή η διάκρισις φαίνεται ότι υπάρχει μόνο στο εδάφιο Δευτερονόμιον 5:21· δεν παρουσιάζεται στο εδάφιο Έξοδος 20:17, που περιέχει τις λέξεις που ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός έγραψε. Αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι δηλαδή η Δεκάτη Εντολή δεν είναι διατυπωμένη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στα δύο εδάφια (το ένα εδάφιο θέτει την οικία του πλησίον πρώτα και χωριστά και το άλλο θέτει τη γυναίκα του πλησίον πρώτα και χωριστά), δείχνει ασφαλώς ότι δεν πρέπει να γίνεται διάκρισις μεταξύ των πραγμάτων που θα μπορούσε κάποιος να επιθυμήση.

Ασφαλώς η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της εντολής που απαγορεύει τη λατρεία άλλων θεών και της εντολής που απαγορεύει την κατασκευή και λατρεία εικόνων ή ομοιωμάτων είναι πολύ μεγαλύτερη από την διαφορά που υπάρχει μεταξύ των εντολών που λέγουν να μη επιθυμήση κανείς την οικία ή τη γυναίκα του πλησίον του και να μη επιθυμήση όσα μπορεί να έχη ο πλησίον του. Το γεγονός είναι ότι μεγαλύτερη βλάβη έχει προέλθει από την αρίθμησι των δύο πρώτων εντολών ως μιας. Πώς συμβαίνει αυτό; Κατά το ότι οι συντετμημένες εκδόσεις που βρίσκονται συνήθως στις Ρωμαιοκαθολικές και Λουθηρανικές κατηχήσεις παραλείπουν τελείως την απαγόρευσι της κατασκευής και λατρείας εικόνων.

Προς υποστήριξιν αυτού είναι ενδιαφέρον να εξετάσωμε τι λέγει η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (1967), Τόμ. 4, σελ. 7: «Οι Χριστιανοί που ακολουθούν την παράδοσι της Εξόδου επιζητούν να διατηρήσουν την παράδοσι των ‘δέκα’ εντολών χωρίζοντας τις δύο εντολές—Έξοδ. 20:3 και Έξοδ. 20:4-6—ενώ αυτές θεωρούνται ως μια εντολή από την παράδοσι της [Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας] που στηρίζεται στα Δευτερονόμιον 5:7-10. Αυτή η διαίρεσις θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει τον πιο αρχικό τύπο του Δεκάλογου. . . . Αυτή η γνώμη, ότι το πρώτο μέρος του εδαφίου Έξοδ. 20:4 ήταν αρχικά μια χωριστή εντολή, φαίνεται ότι αποτελεί μια ικανοποιητική λύσι, ιδιαίτερα αν ληφθή υπ’ όψιν ότι τονίζει απαγόρευσι της κατασκευής ειδώλων του Γιαχβέ, και έτσι δείχνει ότι αποτελεί ένα αποδεικτικό νόμο διότι ρυθμίζει ένα ζήτημα διαφορετικό από το ζήτημα της πρώτης εντολής.»—Παράβαλε με Έξοδον 32:4, 5· 1 Βασιλέων 12:28.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η εντολή εναντίον της λατρείας άλλων θεών και η εντολή εναντίον της λατρείας ειδώλων πρέπει να θεωρούνται ως δύο χωριστές εντολές παρ’ όσα μπορεί να λέγουν οι Ταλμουδισταί, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Λουθηρανοί θεολόγοι.