«Καιρός του Λαλείν»—Πότε;

Η ΜΑΙΡΗ εργάζεται σε νοσοκομείο ως ιατρική βοηθός. Μια απαίτηση με την οποία πρέπει να συμμορφώνεται στην εργασία της είναι η εχεμύθεια. Πρέπει να προσέχει να μην πέσουν έγγραφα και πληροφορίες που αφορούν την εργασία της σε χέρια αναρμόδιων ατόμων. Επίσης η νομοθεσία της πολιτείας της απαγορεύει την αποκάλυψη εμπιστευτικών πληροφοριών που έχουν σχέση με ασθενείς.

Μια μέρα η Μαίρη βρέθηκε σε δίλημμα. Καθώς διεκπεραίωνε ιατρικά έγγραφα, ανακάλυψε τυχαία μια πληροφορία που έδειχνε ότι κάποια ασθενής, που ήταν συγχριστιανή της, είχε κάνει έκτρωση. Είχε άραγε τη Γραφική ευθύνη να αναφέρει αυτή την πληροφορία στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ίσως να απολυθεί, να μηνυθεί ή να έχει ο εργοδότης της νομικά προβλήματα; Ή θα ήταν δικαιολογημένη, βάσει του εδαφίου Παροιμίαι 11:13, να αποκρύψει την υπόθεση; Το εδάφιο λέει: «Ο σπερμολόγος περιέρχεται αποκαλύπτων τα μυστικά· ο δε την ψυχήν πιστός κρύπτει το πράγμα».—Παράβαλε Παροιμίαι 25:9, 10.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μερικές φορές αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Όπως και η Μαίρη, διαπιστώνουν από πρώτο χέρι αυτό που παρατήρησε ο Βασιλιάς Σολομών: «Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν. . . . καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν». (Εκκλησιαστής 3:1, 7) Ήταν αυτός καιρός να σωπάσει η Μαίρη ή καιρός να μιλήσει για όσα είχε μάθει;a

Οι συνθήκες μπορεί να διαφέρουν πάρα πολύ. Επομένως, θα ήταν αδύνατο να καθορίσουμε μια τυποποιημένη διαδικασία την οποία να ακολουθούμε σε κάθε περίπτωση, σαν να έπρεπε όλοι να χειριζόμαστε τα πράγματα όπως η Μαίρη. Πράγματι, κάθε χριστιανός, αν βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ζυγίσει όλους τους σχετικούς παράγοντες και να καταλήξει σε μια απόφαση η οποία να λαβαίνει υπόψη τις Γραφικές αρχές καθώς και τις νομικές συνέπειες και με την οποία θα έχει τη συνείδησή του ή της καθαρή ενώπιον του Ιεχωβά. (1 Τιμόθεον 1:5, 19) Όταν τα αμαρτήματα είναι ασήμαντα και οφείλονται σε ανθρώπινη ατέλεια, ισχύει η αρχή: «Η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών». (1 Πέτρου 4:8) Αλλά όταν φαίνεται να υπάρχει σοβαρή αδικοπραγία, πρέπει ένας όσιος χριστιανός, από αγάπη για τον Θεό και το συγχριστιανό του, να αποκαλύψει ό,τι γνωρίζει ώστε να βοηθηθεί ο κατά τα φαινόμενα παραβάτης και να διατηρηθεί η αγνότητα της εκκλησίας;

Εφαρμόζοντας Γραφικές Αρχές

Ποιες είναι μερικές βασικές Γραφικές αρχές που εφαρμόζονται εδώ; Πρώτα, όποιος διαπράξει σοβαρή αδικοπραγία δεν πρέπει να προσπαθήσει να την αποκρύψει. «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή». (Παροιμίαι 28:13) Τίποτα δεν ξεφεύγει από την προσοχή του Ιεχωβά. Τελικά θα δοθεί λόγος και για τις κρυφές παραβάσεις. (Παροιμίαι 15:3· 1 Τιμόθεον 5:24, 25) Μερικές φορές ο Ιεχωβά φανερώνει κρυφή αδικοπραγία σε κάποιο μέλος της εκκλησίας ώστε αυτή να τύχει κατάλληλης προσοχής.—Ιησούς του Ναυή 7:1-26.

Μια άλλη κατευθυντήρια αρχή της Αγίας Γραφής παρουσιάζεται στο εδάφιο Λευιτικόν 5:1 (ΛΧ): «Οιοσδήποτε αμαρτήση δι’ αποκρύψεως της αληθείας, επί πράγματος, το οποίον είτε είδεν είτε γνωρίζει, όταν ως μάρτυς ακούη την φωνήν του ορκισμού [δημόσια κατάρα (ΜΝΚ)], οφείλει να δώση λόγον δια το ανόμημά του». Αυτή η ‘δημόσια κατάρα’ δεν ήταν αισχρολογία ή βλασφημία. Αντίθετα, συχνά την έλεγε κάποιος ο οποίος είχε αδικηθεί και ζητούσε τη βοήθεια οποιουδήποτε πιθανού μάρτυρα, για να βρει το δίκιο του, ενώ καταριόταν—πιθανώς επικαλούμενος τον Ιεχωβά—αυτόν που τον είχε αδικήσει και ο οποίος ενδεχομένως να παράμενε μέχρι τότε άγνωστος. Ήταν ένας τρόπος για να θέτει τους άλλους κάτω από όρκο. Όσοι ήταν μάρτυρες της κακής πράξης θα ήξεραν ποιος είχε αδικηθεί και είχαν ευθύνη να εμφανιστούν για να πουν ποιος ήταν ο ένοχος. Διαφορετικά θα έπρεπε να ‘δώσουν λόγο’ ενώπιον του Ιεχωβά.b

Αυτή η εντολή από την Υψηλότερη Πηγή εξουσίας στο σύμπαν, καθιστούσε υπεύθυνο κάθε Ισραηλίτη να αναφέρει στους κριτές οποιαδήποτε σοβαρή αδικοπραγία παρατηρούσε για να διαλευκανθεί η υπόθεση. Αν και οι χριστιανοί δεν βρίσκονται απόλυτα κάτω από το Μωσαϊκό Νόμο, οι αρχές του εξακολουθούν να εφαρμόζονται στη χριστιανική εκκλησία. Επομένως, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις που ο χριστιανός είναι υποχρεωμένος να φέρει μια υπόθεση στην προσοχή των πρεσβυτέρων. Είναι αλήθεια βέβαια, ότι σε πολλές χώρες είναι παράνομο να αποκαλύψει κάποιος το περιεχόμενο ιδιωτικών εγγράφων σε αναρμόδια άτομα. Αλλά, αν ένας χριστιανός πιστεύει, αφού εξετάσει το ζήτημα με προσευχή, ότι έχει να κάνει με μια κατάσταση για την οποία ο νόμος του Θεού απαιτεί απ’ αυτόν να αναφέρει όσα γνωρίζει, παρά τα διατάγματα των κατώτερων εξουσιών, τότε αναλαμβάνει την ευθύνη ενώπιον του Ιεχωβά. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο χριστιανός ‘πρέπει να πειθαρχεί εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’.—Πράξεις 5:29.

Αν και ποτέ δεν πρέπει να παίρνουμε στα ελαφρά όρκους ή επίσημες υποσχέσεις, μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις που οι υποσχέσεις τις οποίες απαιτούν οι άνθρωποι έρχονται σε σύγκρουση με την απαίτηση να αποδίδουμε αποκλειστική αφοσίωση στον Θεό μας. Όταν κάποιος διαπράξει κάποιο σοβαρό αμάρτημα, στην πραγματικότητα τίθεται σε ‘δημόσια κατάρα’ από τον αδικημένο, τον Ιεχωβά Θεό. (Δευτερονόμιον 27:26· Παροιμίαι 3:33) Όλοι όσοι γίνονται μέλη της χριστιανικής εκκλησίας θέτουν τον εαυτό τους κάτω από τον «όρκο» να κρατήσουν την εκκλησία καθαρή, τόσο με τις προσωπικές τους ενέργειες όσο και με τον τρόπο που βοηθούν άλλους να παραμείνουν καθαροί.

Προσωπική Ευθύνη

Αυτές είναι μερικές Γραφικές αρχές που εξέτασε πιθανώς η Μαίρη για να πάρει την προσωπική της απόφαση. Η σοφία υπαγόρευε να μην ενεργήσει βιαστικά, χωρίς να ζυγίσει προσεκτικά τα πράγματα. Η Αγία Γραφή συμβουλεύει: «Μη δίδης αστήρικτον μαρτυρίαν κατά του πλησίον σου και μη απατάς με τα χείλη σου». (Παροιμίαι 24:28, ΛΧ) Για να αποδειχτεί πειστικά ένα πράγμα χρειάζεται να καταθέσουν τουλάχιστο δυο αυτόπτες μάρτυρες. (Δευτερονόμιον 19:15) Αν η Μαίρη είχε δει μόνο μια σύντομη μνεία για έκτρωση, ίσως να αποφάσιζε με καθαρή συνείδηση ότι τα ενοχοποιητικά στοιχεία ήταν τόσο λίγο πειστικά που δεν θα έπρεπε να κάνει περαιτέρω ενέργειες. Μπορεί να είχε γίνει κάποιο λάθος στη χρέωση ή, με κάποιον τρόπο, τα έγγραφα μπορεί να μην αντικατόπτριζαν σωστά την κατάσταση.

Όμως, σ’ αυτήν την περίπτωση, η Μαίρη είχε μερικές άλλες σημαντικές πληροφορίες. Για παράδειγμα, γνώριζε ότι η αδελφή είχε πληρώσει το λογαριασμό, επιβεβαιώνοντας προφανώς το ότι της είχε παρασχεθεί η υπηρεσία που ανάφερε το έγγραφο. Επίσης, η ίδια ήξερε ότι η αδελφή ήταν ανύπαντρη, πράγμα που αύξανε τις πιθανότητες για πορνεία. Η Μαίρη ήθελε πολύ να βοηθήσει στοργικά την αδελφή που ίσως είχε σφάλει, καθώς και να προστατέψει την καθαρότητα της οργάνωσης του Ιεχωβά, επειδή θυμόταν το εδάφιο Παροιμίαι 14:25: «Ο αληθής μάρτυς ελευθερόνει ψυχάς· ο δε δόλιος εκχέει ψεύδη».

Βέβαια, η Μαίρη ανησυχούσε κάπως για τη νομική πλευρά του ζητήματος, αλλά θεώρησε ότι σε αυτήν την περίπτωση οι Γραφικές αρχές ήταν πιο σημαντικές από την υποχρέωση που είχε να προστατεύει το απόρρητο των ιατρικών εγγράφων. Σκέφτηκε ότι η αδελφή δεν θα ήθελε ασφαλώς να γίνει μνησίκακη ούτε θα προσπαθούσε να την εκδικηθεί δημιουργώντας της προβλήματα. Έτσι, αφού η Μαίρη ανάλυσε όλα τα διαθέσιμα γεγονότα, αποφάσισε ότι αυτός ήταν καιρός του «λαλείν» και όχι του «σιγάν».

Τώρα η Μαίρη αντιμετώπιζε μια ακόμη ερώτηση: Σε ποιον έπρεπε να μιλήσει και πώς μπορούσε να το κάνει αυτό με σύνεση; Θα μπορούσε να πάει κατευθείαν στους πρεσβυτέρους, αποφάσισε όμως να μιλήσει πρώτα ιδιαιτέρως με την αδελφή. Αυτό ήταν στοργική προσέγγιση. Η Μαίρη σκέφτηκε ότι αυτή η αδελφή, για την οποία υπήρχε η υποψία, ίσως και να χαιρόταν που της δινόταν η ευκαιρία να διαλευκάνει την υπόθεση ή, αν ήταν ένοχη, να επιβεβαιώσει την υποψία. Αν η αδελφή είχε ήδη μιλήσει στους πρεσβυτέρους γι’ αυτό το ζήτημα, πιθανώς θα της το έλεγε και έτσι δεν θα υπήρχε λόγος να προχωρήσει η Μαίρη περισσότερο την υπόθεση. Η Μαίρη σκέφτηκε ότι, αν η αδελφή είχε κάνει έκτρωση και δεν είχε ομολογήσει τη σοβαρή αυτή παράβαση του θείου νόμου, θα την ενθάρρυνε να το κάνει. Τότε, οι πρεσβύτεροι θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν σύμφωνα με τα εδάφια Ιακώβου 5:13-20. Ευτυχώς, έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα. Η αδελφή είπε στη Μαίρη ότι είχε κάνει έκτρωση κάτω από μεγάλη πίεση και επειδή είχε εξασθενήσει πνευματικά. Η ντροπή και ο φόβος την έκαναν να κρύψει το αμάρτημά της, αλλά δέχτηκε με χαρά να τη βοηθήσουν οι πρεσβύτεροι να αναρρώσει πνευματικά.

Αν η Μαίρη είχε μιλήσει πρώτα στο πρεσβυτέριο, αυτοί θα είχαν να αντιμετωπίσουν μια παρόμοια απόφαση. Πώς θα χειρίζονταν τις εμπιστευτικές πληροφορίες που έμαθαν; Θα έπρεπε να πάρουν απόφαση βασισμένη σ’ αυτά που πίστευαν ότι απαιτούσε ο Ιεχωβά και ο Λόγος του απ’ αυτούς ως ποιμένες του ποιμνίου. Αν οι πληροφορίες αφορούσαν μια βαφτισμένη χριστιανή, ενεργά συνταυτισμένη με την εκκλησία, θα έπρεπε να ζυγίσουν τα στοιχεία, όπως και η Μαίρη, για να αποφασίσουν αν χρειαζόταν να κάνουν περαιτέρω ενέργειες. Στην περίπτωση που θα έκριναν ότι κατά πάσα πιθανότητα υπήρχε μια κατάσταση ‘ζύμης’ στην εκκλησία, ίσως να προτιμούσαν να διορίσουν δικαστική επιτροπή για να ερευνήσει το θέμα. (Γαλάτας 5:9, 10) Αν αυτή για την οποία υπήρχε η υποψία είχε ουσιαστικά πάψει να είναι μέλος, αφού δεν παρακολουθούσε συναθροίσεις για αρκετό καιρό και δεν ταύτιζε τον εαυτό της με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ίσως να προτιμούσαν να αφήσουν έτσι την υπόθεση μέχρι που να ξαναρχίσει να ταυτίζει τον εαυτό της με τους Μάρτυρες.

Δείχνοντας Προνοητικότητα

Οι εργοδότες έχουν δικαίωμα να αναμένουν να «δείχνουν ότι είναι άξιοι εμπιστοσύνης» οι χριστιανοί υπάλληλοί τους, και αυτό περιλαμβάνει και την τήρηση των κανόνων για εχεμύθεια. (Τίτον 2:9, 10, ΝΔΜ) Όταν δίνουμε όρκο, δεν πρέπει να τον παίρνουμε στα ελαφρά. Ο όρκος κάνει μια υπόσχεση πιο επίσημη και δεσμευτική. (Ψαλμός 24:4) Και εκεί όπου ο νόμος ενισχύει την απαίτηση για εχεμύθεια το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό. Επομένως, πριν δώσει ο χριστιανός όρκο ή τεθεί κάτω από κάποιον περιορισμό για εχεμύθεια, είτε σε σχέση με την εργασία του είτε με κάτι άλλο, θα ήταν σοφό να υπολογίσει όσο το δυνατό καλύτερα τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν απ’ αυτό, λόγω κάποιας ενδεχόμενης σύγκρουσης με Γραφικές απαιτήσεις. Πώς θα χειριστεί τα πράγματα αν έχει για πελάτη κάποιον αδελφό ή αδελφή; Συνήθως μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα εκεί που η εργασία έχει να κάνει με γιατρούς, νοσοκομεία, δικαστήρια και δικηγόρους. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το νόμο του Καίσαρα ή τη σοβαρότητα ενός όρκου, αλλά υπέρτατος είναι ο νόμος του Ιεχωβά.

Προβλέποντας το πρόβλημα, μερικοί αδελφοί που είναι δικηγόροι, γιατροί, λογιστές κλπ., έχουν ετοιμάσει γραπτές οδηγίες και ζητούν από τους αδελφούς που απευθύνονται σ’ αυτούς για συμβουλή, να τις διαβάσουν πριν αποκαλύψουν κάτι το εμπιστευτικό. Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίνουν εκ των προτέρων να καταλάβουν ότι, αν έρθει στο φως κάποια σοβαρή αδικοπραγία, εκείνοι θα τους παρακινήσουν να πλησιάσουν τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας τους γι’ αυτή την υπόθεση. Πρέπει να τους δώσουν επίσης να καταλάβουν ότι, αν δεν το κάνουν οι ίδιοι αυτό, εκείνοι έχουν την υποχρέωση να μιλήσουν στους πρεσβυτέρους.

Μπορεί να υπάρξουν περιπτώσεις στις οποίες οι προσωπικές πεποιθήσεις του πιστού δούλου του Θεού, βασισμένες στη γνώση που έχει για το Λόγο του Θεού, θα τον ωθήσουν να παραβλέψει ή ακόμη και να παραβεί τις απαιτήσεις για εχεμύθεια λόγω των ανώτερων εντολών του θεϊκού νόμου. Θα χρειαστεί θάρρος και διακριτικότητα. Ο αντικειμενικός του στόχος δεν είναι να υπονομεύσει την ελευθερία των άλλων, αλλά να βοηθήσει αυτόν που ενέργησε εσφαλμένα και να διατηρήσει τη χριστιανική εκκλησία καθαρή. Μικρότερες παραβάσεις που οφείλονται στην αμαρτία πρέπει να παραβλέπονται. Σ’ αυτήν την περίπτωση, «η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών» και πρέπει να συγχωρούμε «έως εβδομηκοντάκις επτά». (Ματθαίος 18:21, 22) Τότε είναι «καιρός του σιγάν». Όταν όμως κάποιος προσπαθεί να αποκρύψει μεγαλύτερα αμαρτήματα, τότε μπορεί να είναι «καιρός του λαλείν».

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Είναι σωστή και στοργική πορεία να παρακινήσουμε έναν Μάρτυρα που ενέργησε εσφαλμένα να μιλήσει στους πρεσβυτέρους, με την πεποίθηση ότι αυτοί θα χειριστούν το πρόβλημα με καλοσύνη και κατανόηση