Κεφάλαιο 20

Οικοδομούν Μαζί σε Παγκόσμια Κλίμακα

ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ της γνήσιας αδελφοσύνης που υπάρχει ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Εκείνοι που παρακολουθούν τις συναθροίσεις τους βλέπουν αποδείξεις αυτής της ιδιότητας. Στις συνελεύσεις τους αυτή η ιδιότητα εκδηλώνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Είναι επίσης ολοκάθαρα φανερή καθώς συνεργάζονται για να ετοιμάσουν κατάλληλους χώρους συνάθροισης για τις εκκλησίες τους.

Καθώς άρχιζε η δεκαετία του 1990, υπήρχαν πάνω από 60.000 εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Στη διάρκεια της δεκαετίας που είχε προηγηθεί, προστίθονταν, κατά μέσο όρο, 1.759 νέες εκκλησίες κάθε χρόνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αυτός ο ρυθμός είχε αυξηθεί και είχε ήδη ξεπεράσει τις 3.000 εκκλησίες το χρόνο. Η παροχή κατάλληλων χώρων για τις συναθροίσεις όλων αυτών των εκκλησιών έχει αποτελέσει μνημειώδες έργο.

Αίθουσες Βασιλείας

Όπως συνέβαινε και με τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, πολλές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά αρχικά χρησιμοποιούσαν ιδιωτικά σπίτια για τις περισσότερες συναθροίσεις τους. Στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, τα λίγα άτομα που στην αρχή διεξήγαν τακτικές συναθροίσεις εκεί χρησιμοποιούσαν ένα ξυλουργικό εργαστήριο, το οποίο νοίκιαζαν για να το χρησιμοποιούν αφού τελείωναν οι εργασίες που γίνονταν σε αυτό κατά τη διάρκεια της μέρας. Εξαιτίας του διωγμού, ένας μικρός όμιλος στην επαρχία Λα Κορούνια της Ισπανίας διεξήγε τις πρώτες του συναθροίσεις σε μια μικρή αποθήκη.

Όταν χρειαζόταν περισσότερος χώρος, οι τοπικές εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά νοίκιαζαν τόπους για συναθροίσεις, στις χώρες όπου υπήρχε η ελευθερία να το κάνουν αυτό. Ωστόσο, αν επρόκειτο για αίθουσες που χρησιμοποιούνταν και από άλλες οργανώσεις, για κάθε συνάθροιση χρειαζόταν να φέρνουν και να στήνουν τον εξοπλισμό, και συχνά στο χώρο πλανιόταν ακόμα η μυρωδιά του τσιγάρου. Όπου ήταν δυνατόν, οι αδελφοί νοίκιαζαν κάποιο κατάστημα που δεν χρησιμοποιούνταν ή κάποιο δωμάτιο πρώτου ορόφου που θα χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από την εκκλησία. Αλλά με τον καιρό, σε πολλά μέρη, εξαιτίας των υψηλών ενοικίων και του γεγονότος ότι δεν ήταν διαθέσιμοι κατάλληλοι χώροι, δημιουργήθηκε η ανάγκη να γίνουν άλλες διευθετήσεις. Σε μερικές περιπτώσεις, οι αδελφοί αγόρασαν και ανακαίνισαν διάφορα κτίρια.

Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν μερικές εκκλησίες που είχαν οικοδομήσει χώρους συναθροίσεων ειδικά σχεδιασμένους για δική τους χρήση. Από το 1890 κιόλας, ένας όμιλος Σπουδαστών της Γραφής που βρισκόταν στο Μάουντ Λουκάουτ της Δυτικής Βιρτζίνιας των Ηνωμένων Πολιτειών έχτισε το δικό του χώρο συναθροίσεων.a Ωστόσο, η εκτεταμένη οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας δεν άρχισε παρά αργότερα, στη δεκαετία του 1950.

Το όνομα Αίθουσα Βασιλείας το πρότεινε το 1935 ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτός διευθέτησε ώστε, σε συνδυασμό με τις εγκαταστάσεις του τμήματος της Εταιρίας στη Χονολουλού της Χαβάης, να χτίσουν οι αδελφοί μια αίθουσα για τη διεξαγωγή συναθροίσεων. Όταν ο Τζέιμς Χάρουμπ ρώτησε τον αδελφό Ρόδερφορντ πώς επρόκειτο να ονομάσει αυτό το κτίριο, εκείνος του απάντησε: «Δεν νομίζεις ότι πρέπει να το ονομάσουμε ‘Αίθουσα Βασιλείας’, εφόσον αυτό κάνουμε, δηλαδή το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας;» Από τότε και έπειτα, όπου ήταν δυνατόν, οι αίθουσες που χρησιμοποιούνταν τακτικά από τους Μάρτυρες άρχισαν σταδιακά να φέρουν την επιγραφή «Αίθουσα Βασιλείας». Έτσι, όταν ανακαινίστηκε η Σκηνή του Λονδίνου το έτος 1937-1938, μετονομάστηκε σε Αίθουσα Βασιλείας. Με τον καιρό, ο κύριος τόπος συναθροίσεων που χρησιμοποιούν τοπικά οι εκκλησίες σε όλο τον κόσμο κατέληξε να είναι γνωστός ως Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Υπάρχουν Πολλοί Τρόποι για να Γίνει Αυτό

Η κάθε εκκλησία λαβαίνει τοπικά την απόφαση αν θα νοικιάσει ή θα χτίσει Αίθουσα Βασιλείας. Επίσης, αυτή επωμίζεται τα έξοδα για την οικοδόμηση και τη συντήρηση της αίθουσας. Η συντριπτική πλειονότητα των εκκλησιών, προκειμένου να γλιτώσουν χρήματα, προσπαθούν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερη οικοδομική εργασία μπορούν χωρίς να καταφύγουν σε εργολάβους.

Οι ίδιες οι αίθουσες μπορεί να οικοδομηθούν με τούβλα, με πέτρες, με ξύλο ή με άλλα υλικά, ανάλογα με το κόστος και με το τι είναι διαθέσιμο στην περιοχή. Στην Κατίμα Μουλίλο της Ναμίμπια, χρησιμοποιήθηκε ψηλό χορτάρι για την κατασκευή μιας χορταρένιας σκεπής, καθώς και λάσπη από μυρμηγκοφωλιές (που όταν στεγνώσει γίνεται πολύ σκληρή) για τους τοίχους και το πάτωμα. Οι Μάρτυρες στη Σεγκόβια της Κολομβίας έφτιαξαν μόνοι τους τσιμεντόλιθους. Στο Κόλφαξ της Καλιφόρνιας χρησιμοποίησαν ακατέργαστη λάβα από το όρος Λάσεν.

Το 1972, οι αδελφοί της εκκλησίας στη Μαζέρου, του Λεσότο, κατάλαβαν ότι έπρεπε να χτίσουν μια κατάλληλη Αίθουσα Βασιλείας, εφόσον τα άτομα που παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις συχνά ξεπερνούσαν τα 200. Όλοι βοήθησαν στο έργο. Ηλικιωμένοι αδελφοί περπάτησαν μέχρι και 32 χιλιόμετρα προκειμένου να έχουν κάποια συμμετοχή. Παιδιά κυλούσαν βαρέλια με νερό και τα πήγαιναν έτσι στον τόπο της οικοδόμησης. Οι αδελφές προμήθευσαν τα γεύματα. Επίσης, χρησιμοποίησαν τα πόδια τους για να πατήσουν δυνατά το έδαφος, συμπιέζοντας το χώμα ώστε να το ετοιμάσουν για να πέσει η πλάκα από μπετόν για το πάτωμα, και το έκαναν αυτό ψέλνοντας συνεχώς ύμνους της Βασιλείας και χτυπώντας δυνατά τα πόδια τους στο ρυθμό της μουσικής. Για τους τοίχους χρησιμοποίησαν ψαμμίτη που υπήρχε διαθέσιμος σε κοντινά βουνά και για τον οποίο πλήρωσαν μόνο μεταφορικά. Το αποτέλεσμα ήταν μια Αίθουσα Βασιλείας χωρητικότητας 250 περίπου ατόμων.

Μερικές φορές, Μάρτυρες κοντινών εκκλησιών βοηθούσαν στο έργο οικοδόμησης. Έτσι, το 1985, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Ιμπάλι, μια πόλη μαύρων στη Νότια Αφρική, έχτισαν μια αίθουσα που χωρούσε άνετα 400 άτομα, άλλοι Μάρτυρες από το κοντινό Πιτερμάριτσμπιρχ και το Ντέρμπαν πήγαν να βοηθήσουν. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο κατάπληκτοι έμειναν οι γείτονες όταν, εκείνες τις μέρες των φυλετικών αναταραχών στη Νότια Αφρική, είδαν δεκάδες λευκούς, μιγάδες και Ινδούς Μάρτυρες να συρρέουν στην πόλη και να εργάζονται ώμο προς ώμο με τους μαύρους Αφρικανούς αδελφούς τους; Όπως είπε ο τοπικός δήμαρχος: «Μόνο η αγάπη μπορεί να το καταφέρει αυτό».

Ανεξάρτητα από το πόσο πρόθυμο μπορεί να ήταν το πνεύμα, οι εκκλησίες διαπίστωσαν ότι οι τοπικές περιστάσεις έθεταν περιορισμούς σε αυτά που μπορούσαν να κάνουν οι αδελφοί. Οι άντρες στις εκκλησίες είχαν οικογένειες να φροντίσουν και συνήθως μπορούσαν να εργάζονται σε κάποιο τέτοιο έργο μόνο τα σαββατοκύριακα και ίσως λίγο τα απογεύματα. Πολλές εκκλησίες είχαν λίγα μόνο, αν όχι καθόλου, άτομα ειδικευμένα σε οικοδομικές εργασίες. Παρ’ όλα αυτά, μπορούσαν να φτιάξουν μια σχετικά απλή και κάπως ανοιχτή κατασκευή, κατάλληλη για τα τροπικά μέρη, μέσα σε λίγες μέρες ή ίσως σε λίγες εβδομάδες. Με τη βοήθεια Μαρτύρων από τις γύρω εκκλησίες, μπορούσαν να αποπερατώσουν πιο άρτια κτίρια μέσα σε πέντε-έξι μήνες. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό μπορεί να απαιτούσε ένα-δυο χρόνια.

Ωστόσο, καθώς προχωρούσε η δεκαετία του 1970, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια αυξάνονταν με ρυθμό δύο ως τρεις νέες εκκλησίες τη μέρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο ρυθμός της αύξησης ήταν ως και εννιά εκκλησίες τη μέρα. Θα μπορούσε να καλυφτεί η επιτακτική ανάγκη που είχαν για καινούριες Αίθουσες Βασιλείας;

Ανάπτυξη Τεχνικής για Ταχεία Ανέγερση

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, στις Ηνωμένες Πολιτείες, πάνω από 50 Μάρτυρες κοντινών εκκλησιών πήγαν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση μιας καινούριας Αίθουσας Βασιλείας στο Κάρτερβιλ του Μισούρι, για τον όμιλο που συναθροιζόταν στην πόλη Γουέμπ. Μέσα σε ένα σαββατοκύριακο έστησαν το κύριο μέρος του σκελετού και έκαναν αρκετή εργασία στην οροφή. Υπήρχε ακόμη πολλή δουλειά να γίνει και η αποπεράτωση του έργου πήρε μήνες· ωστόσο, ένα σημαντικό μέρος του είχε ολοκληρωθεί σε πολύ σύντομο διάστημα.

Στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, εφόσον οι αδελφοί εργάστηκαν μαζί στην οικοδόμηση 60 περίπου αιθουσών, ξεπέρασαν διάφορα εμπόδια και ανέπτυξαν πιο αποτελεσματικές μεθόδους. Σύντομα συνειδητοποίησαν ότι, αν θα είχε ήδη ολοκληρωθεί η εργασία για τα θεμέλια, ίσως να μπορούσαν σχεδόν να τελειώσουν μια ολόκληρη Αίθουσα Βασιλείας σε ένα και μόνο σαββατοκύριακο.

Αρκετοί επίσκοποι εκκλησιών—όλοι από τις μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες—άρχισαν να εργάζονται προς αυτόν το στόχο. Όταν οι εκκλησίες ζητούσαν βοήθεια στην οικοδόμηση της Αίθουσάς τους Βασιλείας, ένας ή περισσότεροι από αυτούς τους αδελφούς συζητούσαν μαζί τους σχετικά με το έργο και τους έδιναν λεπτομέρειες όσον αφορά την προετοιμασία για την οποία θα έπρεπε να φροντίσουν τοπικά προκειμένου να είναι δυνατόν να γίνει το έργο. Μεταξύ άλλων, θα έπρεπε να πάρουν άδεια οικοδόμησης, να ρίξουν το μπετόν για τα θεμέλια και το πάτωμα, να έχουν ήδη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, να τοποθετήσουν την υπόγεια υδραυλική εγκατάσταση και να έχουν εξασφαλίσει τη σίγουρη παράδοση των οικοδομικών υλικών. Κατόπιν θα μπορούσαν να ορίσουν κάποια ημερομηνία για την ανέγερση αυτής καθαυτής της Αίθουσας Βασιλείας. Το κτίριο δεν επρόκειτο να είναι προκατασκευασμένο· θα χτιζόταν ολόκληρο επί τόπου.

Ποιοι θα έκαναν αυτό καθαυτό το οικοδομικό έργο; Στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, αυτό γινόταν με εθελοντική, άμισθη εργασία. Συχνά συμμετείχαν ολόκληρες οικογένειες. Εκείνοι που οργάνωναν το οικοδομικό έργο επικοινωνούσαν με τεχνίτες Μάρτυρες οι οποίοι είχαν εκφράσει την προθυμία τους να συμμετέχουν σε τέτοια έργα. Πολλοί από αυτούς περίμεναν με ανυπομονησία το κάθε καινούριο οικοδομικό έργο. Άλλοι Μάρτυρες που μάθαιναν για αυτά τα έργα ήθελαν να έχουν κάποια συμμετοχή· εκατοντάδες άτομα από τη γύρω περιοχή—και από πιο μακρινά μέρη—συνέρρεαν στους τόπους οικοδόμησης, ανυπομονώντας να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με όποιον τρόπο μπορούσαν. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν επαγγελματίες οικοδόμοι, αλλά έδιναν σαφή απόδειξη του γεγονότος ότι ταίριαζαν με την περιγραφή εκείνων που επρόκειτο να είναι υποστηρικτές του Μεσσιανικού Βασιλιά του Ιεχωβά, όπως αυτή εκτίθεται στο εδάφιο Ψαλμός 110:3, ΜΝΚ, το οποίο λέει: ‘Ο λαός σου θα προσφέρει πρόθυμα τον εαυτό του’.

Την Πέμπτη το απόγευμα, πριν ξεκινήσει η μεγάλη προσπάθεια, εκείνοι που επέβλεπαν το οικοδομικό έργο συναντιόνταν για να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Το επόμενο απόγευμα γινόταν για τους εργαζομένους μια προβολή διαφανειών σχετικά με τη διαδικασία, προκειμένου να καταλάβουν πώς επρόκειτο να γίνει το έργο. Δινόταν έμφαση στη σπουδαιότητα των θεοειδών ιδιοτήτων. Οι αδελφοί ενθαρρύνονταν να συνεργάζονται με αγάπη, να είναι ευγενικοί, να δείχνουν υπομονή και στοργικό ενδιαφέρον. Όλοι παροτρύνονταν να εργάζονται με σταθερό ρυθμό, αλλά να μη βιάζονται και να μη διστάζουν να διαθέσουν μερικά λεπτά για να αφηγηθούν μια εποικοδομητική εμπειρία σε κάποιον άλλον. Νωρίς το επόμενο πρωί, άρχιζε η οικοδόμηση.

Σε μια καθορισμένη ώρα νωρίς το πρωί του Σαββάτου, όλοι σταματούσαν αυτό που έκαναν για να ακούσουν μια ανάλυση του Γραφικού εδαφίου εκείνης της μέρας. Γινόταν προσευχή, επειδή όλοι ήξεραν καλά ότι η επιτυχία ολόκληρου του έργου εξαρτιόταν από την ευλογία του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 127:1.

Από τη στιγμή που άρχιζε το έργο, προχωρούσε γρήγορα. Μέσα σε μια ώρα είχαν στηθεί οι σκελετοί των τοίχων. Ακολουθούσαν τα υποστηρίγματα της οροφής. Κάρφωναν την επένδυση των τοίχων. Οι ηλεκτρολόγοι άρχιζαν να περνούν καλώδια. Γινόταν η τοποθέτηση των αεραγωγών για τον εξαερισμό και τον κλιματισμό. Κατασκεύαζαν και τοποθετούσαν τα ντουλάπια. Μερικές φορές έβρεχε όλο το σαββατοκύριακο ή ο καιρός γινόταν είτε πολύ ψυχρός είτε υπερβολικά ζεστός, αλλά η εργασία συνεχιζόταν. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός ούτε και αντιζηλία ανάμεσα στους τεχνίτες.

Πολύ συχνά, πριν δύσει ο ήλιος τη δεύτερη μέρα, η Αίθουσα Βασιλείας είχε ολοκληρωθεί—με όμορφο εσωτερικό διάκοσμο, ίσως ακόμα και με διαμορφωμένους τους εξωτερικούς χώρους. Όταν αυτό ήταν πιο πρακτικό, οι εργασίες προγραμματίζονταν να διαρκέσουν τρεις μέρες ή ίσως δυο σαββατοκύριακα. Στο τέλος του έργου, πολλοί από τους εργαζομένους παρέμεναν, κουρασμένοι αλλά πανευτυχείς, για να απολαύσουν την πρώτη κανονική εκκλησιαστική συνάθροιση—μια μελέτη Σκοπιάς.

Μερικοί άνθρωποι στο Γκάιμον της Οκλαχόμας των Η.Π.Α., αμφιβάλλοντας για το ότι θα μπορούσε να γίνει εργασία ποιότητας με τέτοια ταχύτητα, κάλεσαν τον επιθεωρητή της πολεοδομίας. «Τους είπα ότι αν ήθελαν να δουν να γίνεται κάτι σωστό θα έπρεπε να επισκεφτούν την αίθουσα!» είπε ο επιθεωρητής αργότερα, όταν αφηγούνταν το περιστατικό στους Μάρτυρες. «Εσείς κάνετε σωστά ακόμα και αυτά που θα κρυφτούν και δεν θα φαίνονται!»

Καθώς αυξανόταν η ανάγκη για Αίθουσες Βασιλείας, οι αδελφοί που είχαν αναπτύξει πολλές από τις μεθόδους ταχείας ανέγερσης εκπαίδευαν άλλους. Οι εκθέσεις για τα όσα επιτελούνταν διαδόθηκαν σε άλλες χώρες. Μήπως θα μπορούσαν και εκεί να χρησιμοποιηθούν τέτοιες μέθοδοι ανέγερσης;

Η Ταχεία Ανέγερση Εφαρμόζεται σε Διεθνές Επίπεδο

Η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας στον Καναδά είχε μείνει πολύ πίσω σε σύγκριση με τις ανάγκες των εκκλησιών. Οι Μάρτυρες στον Καναδά προσκάλεσαν εκείνους που οργάνωναν τα προγράμματα ταχείας ανέγερσης στις Ηνωμένες Πολιτείες για να τους εξηγήσουν πώς τα κατάφερναν. Στην αρχή, οι Καναδοί μάλλον αμφέβαλλαν για το αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στον Καναδά, αλλά αποφάσισαν να δοκιμάσουν. Η πρώτη Αίθουσα Βασιλείας που χτίστηκε με τέτοιον τρόπο στον Καναδά ανεγέρθηκε στην Ελμάιρα του Οντάριο, το 1982. Το 1992, υπήρχαν 306 Αίθουσες Βασιλείας στον Καναδά που είχαν ανεγερθεί με αυτόν τον τρόπο.

Οι Μάρτυρες στο Νορθάμπτον της Αγγλίας σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Το οικοδομικό έργο που έκαναν το 1983 ήταν το πρώτο στην Ευρώπη. Αδελφοί πεπειραμένοι σε αυτό το είδος οικοδόμησης ταξίδεψαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά για να επιβλέψουν το έργο και για να βοηθήσουν τους ντόπιους Μάρτυρες να μάθουν πώς γινόταν. Ήταν παρόντες και άλλοι εθελοντές από μακρινά μέρη, όπως η Ιαπωνία, η Ινδία, η Γαλλία και η Γερμανία. Είχαν πάει εκεί εθελοντικά, όχι επί πληρωμή. Πώς ήταν δυνατόν να γίνει αυτό; Όπως είπε ο υπεύθυνος μιας ομάδας Ιρλανδών Μαρτύρων που εργάστηκαν σε κάποιο τέτοιο πρόγραμμα: ‘Πετυχαίνει επειδή όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές συνεργάζονται κάτω από την επιρροή του πνεύματος του Ιεχωβά’.

Ακόμα και όταν οι τοπικοί πολεοδομικοί κανονισμοί φαίνεται ότι καθιστούν αδύνατα τέτοια οικοδομικά έργα, οι Μάρτυρες συχνά διαπιστώνουν πως, αν περιγράψουν τις λεπτομέρειες στις δημοτικές αρχές, εκείνες δέχονται ευχαρίστως να συνεργαστούν.

Έπειτα από ένα πρόγραμμα ταχείας ανέγερσης στη Νορβηγία, βόρεια του Αρκτικού Κύκλου, η εφημερίδα Φίνμαρκεν (Finnmarken) έγραψε με θαυμασμό: «Είναι φανταστικό. Αυτή είναι η μοναδική έκφραση που μπορούμε να βρούμε για να περιγράψουμε αυτό που έκαναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά το περασμένο σαββατοκύριακο». Παρόμοια, όταν Μάρτυρες στη Βόρεια Νήσο της Νέας Ζηλανδίας ανέγειραν μια ελκυστική Αίθουσα Βασιλείας μέσα σε δυόμισι μέρες, ένας τίτλος στο πρωτοσέλιδο της τοπικής εφημερίδας έλεγε: «Οικοδομικό Έργο που Αγγίζει το Θαύμα». Το άρθρο πρόσθετε: «Εκείνο που σαστίζει το νου περισσότερο ίσως από καθετί άλλο σε αυτό το αποτόλμημα είναι η οργάνωση και η απόλυτη ησυχία των εργασιών».

Ακόμα και όταν η τοποθεσία στην οποία υπάρχει ανάγκη για Αίθουσα Βασιλείας είναι απομακρυσμένη, αυτό δεν αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο. Στην Μπελίζ πραγματοποιήθηκε ένα πρόγραμμα ταχείας ανέγερσης, μολονότι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μεταφερθούν όλα τα υλικά σε ένα νησί 60 χιλιόμετρα από την πόλη Μπελίζ. Όταν ανεγέρθηκε μια κλιματιζόμενη Αίθουσα Βασιλείας στο Πορτ Χέντλαντ της Δυτικής Αυστραλίας μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, σχεδόν όλα τα υλικά και όλοι οι εθελοντές ήρθαν από απόσταση 1.600 και πλέον χιλιομέτρων. Τα οδοιπορικά τα πλήρωσαν οι εργαζόμενοι από την τσέπη τους. Οι περισσότεροι από εκείνους που συμμετείχαν στο οικοδομικό έργο δεν ήξεραν προσωπικά κανέναν από τους Μάρτυρες της Εκκλησίας Πορτ Χέντλαντ, και πολύ λίγοι από αυτούς επρόκειτο να παρακολουθήσουν κάποτε συναθροίσεις εκεί. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να εκφράσουν την αγάπη τους με αυτόν τον τρόπο.

Ακόμα και εκεί που υπάρχουν λίγοι Μάρτυρες, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στην εφαρμογή τέτοιων μεθόδων οικοδόμησης αιθουσών. Περίπου 800 Μάρτυρες από το Τρινιδάδ προσφέρθηκαν το 1985 να πάνε στο Τομπάγκο για να βοηθήσουν τους 84 Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους εκεί να χτίσουν μια αίθουσα στο Σκάρμπορο. Οι 17 Μάρτυρες (οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά) στο Γκουζ Μπέι του Λαμπραντόρ χρειάζονταν οπωσδήποτε βοήθεια αν επρόκειτο να αποκτήσουν ποτέ δική τους Αίθουσα Βασιλείας. Το 1985, Μάρτυρες από άλλα μέρη του Καναδά ναύλωσαν τρία αεροπλάνα για να μεταβούν 450 από αυτούς στο Γκουζ Μπέι προκειμένου να κάνουν αυτό το έργο. Κυριακή απόγευμα, ύστερα από δυο μέρες σκληρής εργασίας, διεξήγαγαν το πρόγραμμα αφιέρωσης στην τελειωμένη αίθουσα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες οι Αίθουσες Βασιλείας χτίζονται τώρα με μεθόδους ταχείας ανέγερσης, ωστόσο αυτό ισχύει για ολοένα και περισσότερες αίθουσες.

Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης

Μέχρι τα μέσα του 1986, ο ρυθμός με τον οποίο εμφανιζόταν η ανάγκη για καινούριες Αίθουσες Βασιλείας είχε επιταχυνθεί σε μεγάλο βαθμό. Στη διάρκεια του προηγούμενου έτους, είχαν σχηματιστεί 2.461 νέες εκκλησίες παγκόσμια· 207 από αυτές ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικές Αίθουσες Βασιλείας χρησιμοποιούνταν από τρεις, τέσσερις ή ακόμα και πέντε εκκλησίες. Όπως είχαν προείπει οι Γραφές, ο Ιεχωβά πραγματικά επιτάχυνε το έργο της συγκομιδής.—Ησ. 60:22.

Προκειμένου να εξασφαλιστεί η καλύτερη δυνατή χρήση του προσωπικού και να δοθεί η δυνατότητα σε όλους όσους έχτιζαν Αίθουσες Βασιλείας να ωφεληθούν από την πείρα που είχε αποκτηθεί, η Εταιρία άρχισε να συντονίζει τη δράση τους. Ως αρχή, το 1987 οι Ηνωμένες Πολιτείες χωρίστηκαν σε εδαφικές περιοχές οι οποίες ανατέθηκαν σε 60 Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης. Υπήρχε αρκετή εργασία για καθεμιά από αυτές· σύντομα, μερικές είχαν προγραμματίσει οικοδομικά έργα για ένα χρόνο ή και περισσότερο. Εκείνοι που διορίζονταν να υπηρετούν σε αυτές τις επιτροπές ήταν άντρες που, πρώτα απ’ όλα, είχαν τα κατάλληλα πνευματικά προσόντα, ήταν πρεσβύτεροι στις εκκλησίες, υποδειγματικοί στον τρόπο με τον οποίο ασκούσαν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22, 23) Πολλοί από αυτούς είχαν επίσης πείρα σε τομείς όπως οι αγοραπωλησίες ακίνητης περιουσίας, η μηχανολογική σχεδίαση, η οικοδόμηση, η διεύθυνση επιχειρήσεων, τα μέτρα ασφάλειας, καθώς και σε άλλους συναφείς τομείς.

Οι εκκλησίες παροτρύνονταν να συζητήσουν με την Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης προτού επιλέξουν τοποθεσία για μια καινούρια Αίθουσα Βασιλείας. Όταν υπήρχαν περισσότερες από μία εκκλησίες σε κάποια πόλη, τους δινόταν επίσης η παρότρυνση να συζητήσουν το θέμα με τον επίσκοπο (ή τους επισκόπους) περιοχής, τον επίσκοπο πόλης και με τους πρεσβυτέρους των κοντινών εκκλησιών. Στις εκκλησίες που σχεδίαζαν να κάνουν ριζική ανακαίνιση κάποιας Αίθουσας Βασιλείας ή να χτίσουν μια καινούρια δινόταν η συμβουλή να επωφεληθούν από την πείρα των αδελφών που υπηρετούσαν στην Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης της περιοχής τους και από τις κατευθυντήριες γραμμές που τους είχε παράσχει η Εταιρία. Μέσω αυτής της επιτροπής θα συντονίζονταν οι διευθετήσεις για τη συγκέντρωση του απαραίτητου ειδικευμένου προσωπικού ανάμεσα από αδελφούς και αδελφές σε 65 περίπου επαγγέλματα οι οποίοι είχαν ήδη προσφερθεί να βοηθήσουν σε τέτοια οικοδομικά έργα.

Καθώς βελτιώνονταν οι διαδικασίες, έγινε δυνατόν να μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων που συμμετείχαν στο κάθε συγκεκριμένο έργο. Αντί να έχουν χιλιάδες άτομα που είτε στέκονταν και παρακολουθούσαν είτε πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στον τόπο της οικοδόμησης, σπάνια υπήρχαν εκεί πάνω από 200 άτομα ταυτόχρονα. Αντί να δαπανούν ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο εκεί, οι εργαζόμενοι ήταν παρόντες μόνο όταν υπήρχε ανάγκη για τη συγκεκριμένη ειδικότητά τους. Έτσι είχαν περισσότερο χρόνο για να τον δαπανήσουν με την οικογένειά τους, καθώς και στη δράση με την εκκλησία στην οποία ανήκαν. Σε περιπτώσεις που οι ντόπιοι αδελφοί μπορούσαν να κάνουν ορισμένες εργασίες σε λογικό χρόνο, αποδεικνυόταν συχνά πιο πρακτικό να φέρνουν την ομάδα ταχείας ανέγερσης μόνο για εκείνους τους τομείς του έργου στους οποίους αυτή η ομάδα ήταν πιο επιτακτικά αναγκαία.

Αν και η όλη διαδικασία προχωρούσε με εκπληκτική ταχύτητα, αυτό δεν ήταν το κύριο μέλημα. Πιο σημαντικό ήταν να ανεγερθούν απλές Αίθουσες Βασιλείας, ποιοτικά κατασκευασμένες και σχεδιασμένες έτσι ώστε να καλύπτουν τις τοπικές ανάγκες. Γινόταν προσεκτικός προγραμματισμός ώστε αυτό να επιτευχθεί κρατώντας παράλληλα τα έξοδα στο ελάχιστο. Λαμβάνονταν μέτρα που έδιναν μεγάλη προτεραιότητα στην ασφάλεια—την ασφάλεια των εργαζομένων, των γειτόνων, των περαστικών και των μελλοντικών ενοίκων της Αίθουσας Βασιλείας.

Καθώς οι εκθέσεις σχετικά με αυτή τη διευθέτηση για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας έφταναν σε άλλες χώρες, τα γραφεία τμήματος της Εταιρίας που πίστευαν ότι αυτή η διευθέτηση θα ήταν επωφελής στην περιοχή τους ζήτησαν και έλαβαν τις αναγκαίες λεπτομέρειες. Το 1992, οι Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης που ήταν διορισμένες από την Εταιρία βοηθούσαν ήδη στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας σε χώρες όπως η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ισπανία, ο Καναδάς, το Μεξικό και η Νότια Αφρική. Οι μέθοδοι οικοδόμησης προσαρμόζονταν στις τοπικές περιστάσεις. Όταν για την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας χρειάζεται βοήθεια από κάποιο άλλο γραφείο τμήματος, αυτό διευθετείται μέσω των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας. Σε μερικά μέρη του κόσμου ανεγείρονταν καινούριες αίθουσες σε διάστημα ημερών· σε άλλα μέρη, σε διάστημα εβδομάδων ή ίσως λίγων μηνών. Με προσεκτικό προγραμματισμό και συντονισμένη προσπάθεια, ο χρόνος που απαιτούνταν για την ολοκλήρωση μιας καινούριας Αίθουσας Βασιλείας αναμφισβήτητα μειώθηκε.

Οι οικοδομικές δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν περιορίστηκαν σε Αίθουσες Βασιλείας. Απαιτούνται μεγαλύτερες εγκαταστάσεις όταν ομάδες εκκλησιών συναθροίζονται για τις ετήσιες συνελεύσεις περιοχής και τις μέρες ειδικής συνέλευσης.

Κάλυψη της Ανάγκης για Αίθουσες Συνελεύσεων

Στο πέρασμα των ετών, έχουν χρησιμοποιηθεί πολλών ειδών εγκαταστάσεις για τις συνελεύσεις περιοχής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν νοικιάσει μέρη όπως δημοτικές αίθουσες διαλέξεων, σχολεία, κινηματογράφους και θέατρα, αποθήκες, γήπεδα και χώρους υπαίθριων εκδηλώσεων. Σε μερικές τοποθεσίες υπήρχαν καλές εγκαταστάσεις που ήταν διαθέσιμες σε λογική τιμή. Συχνότερα όμως, χρειαζόταν πολύς χρόνος και προσπάθεια για να καθαριστεί το μέρος, να τοποθετηθούν τα ηχητικά, να στηθεί μια εξέδρα και να μεταφερθούν καθίσματα. Μερικές φορές υπήρξαν ακυρώσεις την τελευταία στιγμή. Καθώς μεγάλωνε ο αριθμός των εκκλησιών, γινόταν ολοένα και δυσκολότερη η εξεύρεση αρκετών κατάλληλων χώρων. Τι θα μπορούσε να γίνει;

Για άλλη μια φορά, η λύση ήταν να αποκτήσουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δικές τους εγκαταστάσεις. Αυτό θα απαιτούσε την ανακαίνιση κατάλληλων οικοδομημάτων και την ανέγερση καινούριων. Η πρώτη από αυτές τις Αίθουσες Συνελεύσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα θέατρο στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, το οποίο ανακαίνισαν και άρχισαν να χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στα τέλη του 1965.

Τον ίδιο περίπου καιρό, οι Μάρτυρες της Γουαδελούπης, ενός νησιού της Καραϊβικής, σχεδίαζαν μια Αίθουσα Συνελεύσεων που θα κάλυπτε τις ανάγκες τους. Πίστευαν ότι θα ήταν καλύτερο να διεξάγουν τις συνελεύσεις τους περιοχής σε πολλά διαφορετικά μέρη. Αλλά οι περισσότερες πόλεις δεν είχαν αρκετά μεγάλες εγκαταστάσεις. Έτσι, οι Μάρτυρες έφτιαξαν μια φορητή κατασκευή που αποτελούνταν από ατσάλινους σωλήνες και αλουμινένια οροφή, κάτι που θα επαρκούσε για 700 άτομα και το οποίο θα μπορούσε να στηθεί οπουδήποτε υπήρχε διαθέσιμη κάποια σχετικά επίπεδη έκταση. Χρειάστηκε να μεγαλώσουν την αίθουσα ξανά και ξανά, μέχρι που η χωρητικότητά της έφτασε τα 5.000 άτομα. Φανταστείτε τι σήμαινε να μεταφέρουν, να συναρμολογούν και να αποσυναρμολογούν 30 τόνους υλικά για κάθε συνέλευση! Αυτή η Αίθουσα Συνελεύσεων στηνόταν και μαζευόταν αρκετές φορές το χρόνο επί 13 χρόνια, ωσότου έγινε δύσκολη η εξεύρεση γης για τη φορητή αίθουσα και ήταν απαραίτητο να αγοράσουν ένα οικόπεδο και να χτίσουν μια μόνιμη Αίθουσα Συνελεύσεων, η οποία τώρα φιλοξενεί συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας.

Σε αρκετά μέρη, οι Μάρτυρες, προκειμένου να αποκτήσουν Αίθουσες Συνελεύσεων, χρησιμοποίησαν κτίρια που ήδη υπήρχαν. Στην Αγγλία, στο Χέις Μπριτζ του Σάρεϊ, αγόρασαν και ανακαίνισαν ένα συγκρότημα σχολικών κτιρίων ηλικίας 50 ετών. Βρίσκεται σε μια έκταση 114 στρεμμάτων όμορφης υπαίθρου. Στην Ισπανία, αναδιαμόρφωσαν και άρχισαν να χρησιμοποιούν πρώην κινηματογράφους και βιομηχανικές αποθήκες· στην Αυστραλία, ένα μη χρησιμοποιούμενο υφαντουργείο· στο Κεμπέκ του Καναδά, μια αίθουσα χορού· στην Ιαπωνία, ένα κτίριο μπόουλινγκ· στη Δημοκρατία της Κορέας, μια αποθήκη. Όλα αυτά τα κτίρια αναδιαμορφώθηκαν και έγιναν ελκυστικές Αίθουσες Συνελεύσεων που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν καλά το σκοπό τους ως μεγάλα κέντρα Βιβλικής εκπαίδευσης.

Άλλες Αίθουσες Συνελεύσεων ήταν ολοκαίνουριες, εφόσον είχαν χτιστεί από τα θεμέλια. Το ασυνήθιστο οκταγωνικό σχήμα της αίθουσας στο Χέλαμπι του νότιου Γιόρκσαϊρ στην Αγγλία, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του έργου έγινε με εθελοντική εργασία, ήταν η αιτία της εμφάνισης ενός άρθρου στο περιοδικό της Ένωσης Πολιτικών Μηχανικών. Η Αίθουσα Συνελεύσεων στο Σασκατούν του Σασκατσιουάν, στον Καναδά, έχει σχεδιαστεί να χωράει 1.200 άτομα· αλλά όταν κλείσουν οι συρόμενοι εσωτερικοί τοίχοι, το οικοδόμημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τέσσερις Αίθουσες Βασιλείας η μια δίπλα στην άλλη. Η Αίθουσα Συνελεύσεων της Αϊτής (που προκατασκευάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και στάλθηκε από εκεί) ήταν ανοιχτή από δυο πλευρές, ώστε όσοι θα κάθονταν μέσα να δροσίζονται από τον αέρα που φυσάει—ευχάριστη ανακούφιση από τον καυτό ήλιο της Αϊτής. Η αίθουσα στο Πορτ Μόρεσμπι της Παπούας-Νέας Γουινέας σχεδιάστηκε με τέτοιον τρόπο ώστε τμήματα των τοίχων να μπορούν να ανοίγουν σαν πόρτες προκειμένου να εξυπηρετήσουν μεγαλύτερα πλήθη από όσα θα χωρούσαν μέσα.

Η απόφαση για το χτίσιμο μιας Αίθουσας Συνελεύσεων δεν παίρνεται από μια μικρή ομάδα επισκόπων οι οποίοι μετά αναμένουν να υποστηρίξουν όλοι οι άλλοι αυτή την απόφαση. Πριν χτιστεί οποιαδήποτε Αίθουσα Συνελεύσεων, η Εταιρία φροντίζει να γίνει προσεκτική ανάλυση για το πόσο αναγκαία είναι και σε τι βαθμό θα χρησιμοποιείται. Λαμβάνεται υπόψη, όχι μόνο ο ενθουσιασμός που υπάρχει τοπικά για αυτό το οικοδομικό έργο, αλλά και οι γενικές ανάγκες του αγρού. Το θέμα συζητιέται με όλες τις εκκλησίες που περιλαμβάνονται, προκειμένου να διαπιστωθεί πόση επιθυμία και τι δυνατότητες έχουν οι αδελφοί για να υποστηρίξουν αυτό το έργο.

Έτσι, όταν το έργο ξεκινάει, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε εκείνη την περιοχή το υποστηρίζουν ολόκαρδα. Κάθε οικοδομικό έργο χρηματοδοτείται από τους ίδιους τους Μάρτυρες. Τους εξηγούνται οι οικονομικές απαιτήσεις, αλλά οι συνεισφορές είναι εθελοντικές και ανώνυμες. Γίνεται προσεκτικός προγραμματισμός εκ των προτέρων, και στο οικοδομικό έργο εφαρμόζεται επωφελώς η πείρα που έχει ήδη αποκτηθεί στην ανέγερση Αιθουσών Βασιλείας και, πολύ συχνά, στην κατασκευή Αιθουσών Συνελεύσεων σε άλλα μέρη. Όταν είναι απαραίτητο, μερικοί τομείς του οικοδομικού έργου μπορεί να ανατεθούν σε εργολάβους, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του γίνεται συνήθως από ενθουσιώδεις Μάρτυρες. Αυτό μπορεί να περικόψει το κόστος στο μισό.

Εφόσον το εργατικό δυναμικό αποτελείται από επαγγελματίες τεχνίτες και άλλους οι οποίοι προσφέρουν εθελοντικά το χρόνο τους και τα ταλέντα τους, συνήθως το όλο οικοδομικό έργο προχωρεί γρήγορα. Μερικά τέτοια έργα μπορεί να πάρουν πάνω από ένα χρόνο. Αλλά στο νησί Βανκούβερ του Καναδά, το 1985, περίπου 4.500 εθελοντές τελείωσαν μια Αίθουσα Συνελεύσεων, που έχει εμβαδόν 2.300 τετραγωνικά μέτρα, σε εννιά μονάχα μέρες. Το κτίριο περιλαμβάνει επίσης μια Αίθουσα Βασιλείας 200 θέσεων που χρησιμοποιείται από τοπικές εκκλησίες. Στη Νέα Καληδονία, μολονότι η κυβέρνηση επέβαλε απαγόρευση κυκλοφορίας το 1984, λόγω πολιτικών αναταραχών, περίπου 400 εθελοντές εργάζονταν στην Αίθουσα Συνελεύσεων, και η αίθουσα αυτή αποπερατώθηκε σε τέσσερις μόνο μήνες. Κοντά στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, σε εφτά μήνες χτίστηκε μια όμορφη και βολική Αίθουσα Συνελεύσεων με 900 ταπετσαρισμένες δρύινες καρέκλες.

Μερικές φορές χρειάστηκε να γίνουν επίμονες προσπάθειες στα δικαστήρια προκειμένου να παρθούν οι άδειες για το χτίσιμο τέτοιων Αιθουσών Συνελεύσεων. Αυτό συνέβη στον Καναδά, στο Σάρεϊ της Βρετανικής Κολομβίας. Όταν αγοράστηκε το οικόπεδο, οι πολεοδομικοί κανονισμοί επέτρεπαν την οικοδόμηση ενός τέτοιου τόπου λατρείας. Αλλά, αφού υποβλήθηκαν τα οικοδομικά σχέδια, το 1974, το Συμβούλιο για την Περιφέρεια του Σάρεϊ πέρασε έναν κανονισμό που όριζε ότι εκκλησίες και αίθουσες συγκεντρώσεων μπορούσαν να χτιστούν μόνο στη Ζώνη Ρ-3—μια ανύπαρκτη ζώνη! Και όμως, 79 ναοί είχαν χτιστεί προηγουμένως σε αυτόν το δήμο χωρίς κανένα πρόβλημα. Η υπόθεση φέρθηκε στα δικαστήρια. Εκδόθηκαν αλλεπάλληλες αποφάσεις υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν τελικά παραμερίστηκε το κώλυμα των προκατειλημμένων υπευθύνων, οι εθελοντές εργαζόμενοι επιδόθηκαν στο οικοδομικό έργο με τόσο ενθουσιασμό, ώστε το τελείωσαν σε εφτά περίπου μήνες. Όπως αλήθευε για τον Νεεμία, όσον αφορά τις προσπάθειες που έκανε για να ανοικοδομήσει τα τείχη της αρχαίας Ιερουσαλήμ, αυτοί αισθάνονταν ότι το ‘χέρι του Θεού ήταν πάνω τους’ για να επιτελέσουν το έργο.—Νεεμ. 2:18.

Όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες αγόρασαν το θέατρο Στάνλεϊ στο Τζέρσι Σίτυ του Νιου Τζέρσι, το κτίριο βρισκόταν στον κατάλογο των ιστορικών κτιρίων της πολιτείας. Αν και το θέατρο βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση ερείπωσης, υπήρχαν οι δυνατότητες να γίνει μια θαυμάσια Αίθουσα Συνελεύσεων. Ωστόσο, όταν οι Μάρτυρες θέλησαν να κάνουν την απαραίτητη εργασία επισκευής, οι ιθύνοντες της πόλης αρνήθηκαν να δώσουν τις άδειες. Ο δήμαρχος δεν ήθελε Μάρτυρες του Ιεχωβά σε εκείνη την περιοχή· είχε άλλα σχέδια για αυτό το ακίνητο. Απαιτήθηκαν δικαστικές ενέργειες προκειμένου να σταματήσουν οι ιθύνοντες να κάνουν αθέμιτη χρήση της εξουσίας τους. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση υπέρ των Μαρτύρων. Σύντομα έπειτα από αυτό, ο δήμαρχος καταψηφίστηκε από τους ντόπιους κατοίκους και έχασε το αξίωμά του. Η εργασία στην αίθουσα προχώρησε γρήγορα. Το αποτέλεσμα ήταν μια όμορφη Αίθουσα Συνελεύσεων χωρητικότητας 4.000 και πλέον ατόμων. Είναι ένα κτίριο για το οποίο είναι περήφανοι τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι κάτοικοι της πόλης.

Τα τελευταία 27 χρόνια, σε πολλά μέρη της υδρογείου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν χτίσει ελκυστικές και βολικές Αίθουσες Συνελεύσεων οι οποίες χρησιμεύουν ως κέντρα Βιβλικής εκπαίδευσης. Τέτοιες αίθουσες—σε ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς—βρίσκονται τώρα στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Άπω Ανατολή, καθώς και σε πολλά νησιά. Μάλιστα, σε μερικές χώρες—λόγου χάρη, στη Νιγηρία, στην Ιταλία και στη Δανία—οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν φτιάξει ακόμη και μεγαλύτερες, μόνιμες, υπαίθριες εγκαταστάσεις οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιούνται για τις συνελεύσεις τους περιφερείας.

Ωστόσο, οι Αίθουσες Συνελεύσεων και οι Αίθουσες Βασιλείας δεν είναι τα μόνα οικοδομικά έργα με τα οποία ασχολούνται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προκειμένου να επεκτείνουν τη διακήρυξη της Βασιλείας του Θεού.

Γραφεία, Τυπογραφεία και Οίκοι Μπέθελ σε Όλο τον Κόσμο

Το 1992, υπήρχαν σε όλη την υδρόγειο 99 γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, καθένα από τα οποία εξυπηρετούσε το συντονισμό των δραστηριοτήτων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο δικό του μέρος του παγκόσμιου αγρού. Τα μισά και πλέον από αυτά τα τμήματα τύπωναν διάφορα είδη για την επέκταση του έργου της Βιβλικής εκπαίδευσης. Εκείνοι που υπηρετούν στα τμήματα στεγάζονται, ως επί το πλείστον, σαν μια μεγάλη οικογένεια σε οίκους που ονομάζονται Μπέθελ, ονομασία που σημαίνει «Οίκος Θεού». Λόγω της αύξησης του αριθμού των Μαρτύρων του Ιεχωβά και της δράσης τους στο κήρυγμα, έχει καταστεί αναγκαίο να γίνουν επεκτάσεις σε αυτές τις εγκαταστάσεις και να χτιστούν καινούριες.

Τόσο ραγδαία υπήρξε η αύξηση της οργάνωσης ώστε συχνά 20 με 40 τέτοια προγράμματα επέκτασης τμημάτων βρίσκονταν ταυτόχρονα σε εξέλιξη. Αυτό απαίτησε ένα κολοσσιαίο διεθνές οικοδομικό πρόγραμμα.

Λόγω της τεράστιας ποσότητας οικοδομικής εργασίας που γίνεται παγκόσμια, η Εταιρία Σκοπιά έχει το δικό της Τμήμα Τεχνικών Μελετών και Σχεδίασης στα κεντρικά της γραφεία στη Νέα Υόρκη. Πολιτικοί μηχανικοί με πολύχρονη πείρα άφησαν την κοσμική τους εργασία και πρόσφεραν εθελοντικά τη βοήθειά τους αφιερώνοντας όλο τους το χρόνο στα οικοδομικά προγράμματα που συνδέονται άμεσα με τη δράση της Βασιλείας. Επιπρόσθετα, εκείνοι που έχουν πείρα έχουν εκπαιδεύσει άλλους άντρες και γυναίκες στην εργασία του μηχανικού, καθώς και στον τομέα των τεχνικών μελετών και του σχεδίου. Εφόσον οι εργασίες συντονίζονται από αυτό το τμήμα, η πείρα που αποκτιέται από την οικοδόμηση ενός γραφείου τμήματος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου μπορεί να ωφελήσει εκείνους που εργάζονται σε οικοδομικά προγράμματα σε άλλες χώρες.

Με την πάροδο του χρόνου, λόγω της μεγάλης ποσότητας εργασίας που γίνεται, κρίθηκε σκόπιμο να λειτουργήσει ένα Περιφερειακό Τεχνικό Γραφείο στην Ιαπωνία το οποίο θα βοηθούσε στα σχέδια για οικοδομικά έργα στην Άπω Ανατολή. Άλλα Περιφερειακά Τεχνικά Γραφεία λειτουργούν στην Ευρώπη και στην Αυστραλία, με προσωπικό που προέρχεται από πολλές χώρες. Αυτά τα γραφεία εργάζονται σε στενή συνεργασία με το αντίστοιχο τμήμα στα κεντρικά γραφεία, και οι υπηρεσίες τους, σε συνδυασμό με τη χρήση κομπιούτερ, μειώνουν το προσωπικό που απαιτείται για τα σχέδια στο κάθε εργοτάξιο.

Μερικά οικοδομικά έργα έχουν σχετικά μικρό μέγεθος. Αυτό αλήθευε για το γραφείο τμήματος που χτίστηκε στην Ταϊτή το 1983. Αυτό περιελάμβανε χώρο για γραφεία, αποθήκες και καταλύματα για οχτώ εθελοντές εργαζομένους. Το ίδιο αλήθευε και για το τετραώροφο κτίριο τμήματος που εγέρθηκε στη Μαρτινίκα, ένα νησί της Καραϊβικής, τα έτη 1982 ως 1984. Αυτά τα κτίρια μπορεί να μην κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση στους κατοίκους μεγαλουπόλεων άλλων χωρών, αλλά ήλκυσαν το ενδιαφέρον του κοινού. Η εφημερίδα Φρανς-Αντίγ (France-Antilles) δήλωσε ότι το κτίριο τμήματος στη Μαρτινίκα είναι «ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα» που αντανακλά «μεγάλη αγάπη για την καλή δουλειά».

Σε αντίθεση, από άποψη μεγέθους, τα κτίρια που αποπερατώθηκαν το 1981 στον Καναδά περιελάμβαναν ένα εργοστάσιο εκτύπωσης, με συνολικό εμβαδόν πάνω από 9.300 τετραγωνικά μέτρα, και ένα κτίριο κατοικιών για 250 εθελοντές. Στο Σεζάριο Λάνζε της Βραζιλίας, το συγκρότημα της Σκοπιάς που ολοκληρώθηκε το ίδιο έτος αποτελούνταν από οχτώ κτίρια, με εμβαδόν σχεδόν 46.000 τετραγωνικά μέτρα. Για την κατασκευή του απαιτήθηκαν 10.000 φορτηγά τσιμέντο, χαλίκι και άμμος, καθώς και κολόνες από μπετόν που θα μπορούσαν να φτάσουν δυο φορές το ύψος του όρους Έβερεστ! Το 1991, όταν αποπερατώθηκε ένα καινούριο μεγάλο τυπογραφείο στις Φιλιππίνες, χρειάστηκε επίσης να κατασκευαστεί ένα ενδεκαώροφο κτίριο κατοικιών.

Προκειμένου να καλυφτούν οι ανάγκες του αυξανόμενου αριθμού διαγγελέων της Βασιλείας στη Νιγηρία, το 1984 ξεκίνησε ένα μεγάλο οικοδομικό έργο στην Ιγκιεντούμα. Αυτό επρόκειτο να περιλαμβάνει ένα εργοστάσιο, ένα ευρύχωρο κτίριο γραφείων, τέσσερα συνδεόμενα κτίρια κατοικιών και άλλες απαραίτητες εγκαταστάσεις. Έγιναν σχέδια για να προκατασκευαστεί το εργοστάσιο εξ ολοκλήρου στις Ηνωμένες Πολιτείες και έπειτα να σταλεί από εκεί. Κατόπιν, όμως, δόθηκαν στους αδελφούς τόσο μικρά χρονικά περιθώρια για την εισαγωγή του, ώστε, φαινομενικά, ήταν αδύνατον να την πραγματοποιήσουν. Όταν κατάφεραν να ανταποκριθούν στα χρονικά περιθώρια και τα πάντα έφτασαν με ασφάλεια στο εργοτάξιο, οι Μάρτυρες δεν απέδωσαν στον εαυτό τους την τιμή για αυτό, αλλά ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά για την ευλογία Του.

Γοργή Επέκταση σε Όλη την Υδρόγειο

Ωστόσο, η αύξηση του έργου διακήρυξης της Βασιλείας ήταν τόσο γοργή, ώστε ακόμα και έπειτα από κάποια μεγάλη επέκταση των εγκαταστάσεων του γραφείου τμήματος σε μια χώρα, συχνά χρειαζόταν να ξαναρχίσουν τις οικοδομικές εργασίες σε σχετικά σύντομο χρόνο. Σκεφτείτε μερικά παραδείγματα.

Στο Περού, ένα θαυμάσιο νέο τμήμα—με χώρο γραφείων, 22 υπνοδωμάτια, διάφορες άλλες βασικές εγκαταστάσεις για τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ, καθώς και μια Αίθουσα Βασιλείας—αποπερατώθηκε στα τέλη του 1984. Αλλά η ανταπόκριση στο άγγελμα της Βασιλείας σε εκείνη τη νοτιοαμερικανική χώρα ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι αναμενόταν. Τέσσερα χρόνια αργότερα χρειάστηκε να διπλασιάσουν το υπάρχον συγκρότημα, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά αντισεισμικό σχέδιο.

Ένα ευρύχωρο καινούριο συγκρότημα τμήματος ολοκληρώθηκε στην Κολομβία το 1979. Φαινόταν ότι θα παρείχε άφθονο χώρο για πολλά χρόνια. Ωστόσο, μέσα σε εφτά χρόνια οι Μάρτυρες στην Κολομβία ήταν σχεδόν διπλάσιοι σε αριθμό, και το τμήμα τύπωνε τώρα τα περιοδικά Λα Αταλάγια (Η Σκοπιά) και Ντεσπερτάδ! (Ξύπνα!) όχι μόνο για την Κολομβία αλλά και για τέσσερις γειτονικές χώρες. Χρειάστηκε να ξαναρχίσουν να χτίζουν το 1987—αυτή τη φορά σε μέρος όπου υπήρχε περισσότερος χώρος για επέκταση.

Στη διάρκεια του 1980, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βραζιλία αφιέρωσαν περίπου 14.000.000 ώρες στο δημόσιο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας. Ο αριθμός των ωρών ανέβηκε σχεδόν στα 50.000.000 το 1989. Περισσότεροι άνθρωποι έδειχναν την επιθυμία να ικανοποιήσουν την πνευματική τους πείνα. Οι εκτεταμένες εγκαταστάσεις τμήματος που είχαν αφιερωθεί το 1981 δεν επαρκούσαν πια. Το Σεπτέμβριο του 1988 προχωρούσε ήδη η εκσκαφή για ένα καινούριο εργοστάσιο. Αυτό θα παρείχε 80 τοις εκατό περισσότερη ωφέλιμη επιφάνεια από όση είχε το υπάρχον εργοστάσιο και, φυσικά, θα χρειάζονταν και εγκαταστάσεις κατοικιών για την οικογένεια Μπέθελ που είχε μεγαλώσει.

Το δεύτερο σε μέγεθος συγκρότημα τυπογραφείων της Εταιρίας Σκοπιά αφιερώθηκε το 1984 στο Ζέλτερς/Τάουνους της Γερμανίας. Πέντε χρόνια αργότερα, λόγω των αυξήσεων στη Γερμανία καθώς και των ευκαιριών για επέκταση του έργου μαρτυρίας σε χώρες για τις οποίες τυπώνει έντυπα εκείνο το τμήμα, είχαν αρχίσει να γίνονται σχέδια για την επέκταση του εργοστασίου κατά 85 και πλέον τοις εκατό, καθώς και για την προσθήκη άλλων βοηθητικών εγκαταστάσεων.

Το τμήμα της Ιαπωνίας είχε μεταφερθεί από το Τόκιο σε καινούριες μεγάλες εγκαταστάσεις στο Νουμάζου το 1972. Το 1975 έγινε σημαντική περαιτέρω επέκταση. Το 1978 είχαν ήδη αποκτήσει ένα άλλο κτήμα στην Εμπίνα· και άρχισαν γρήγορα τις εργασίες για ένα εργοστάσιο τρεις και πλέον φορές μεγαλύτερο από εκείνο στο Νουμάζου. Αυτό αποπερατώθηκε το 1982. Και πάλι δεν επαρκούσε· μέχρι το 1989 είχαν προστεθεί και άλλα κτίρια. Δεν θα ήταν δυνατόν να τα χτίσουν μονάχα μια φορά και να τα φτιάξουν αρκετά μεγάλα; Όχι. Ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας στην Ιαπωνία διπλασιαζόταν ξανά και ξανά με τρόπο που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αναμένει. Από 14.199 το 1972, τα μέλη τους είχαν γίνει 137.941 το 1989, και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς αφιέρωναν όλο τους το χρόνο στη διακονία.

Παρόμοιες εξελίξεις παρατηρούνται και σε άλλα μέρη του κόσμου. Μέσα σε μια δεκαετία—και μερικές φορές μέσα σε λίγα χρόνια—μετά το χτίσιμο μεγάλων τμημάτων που ήταν εξοπλισμένα για εκτύπωση, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες επεκτάσεις. Αυτό συνέβη, μεταξύ άλλων, στο Μεξικό, στον Καναδά, στη Νότια Αφρική και στη Δημοκρατία της Κορέας.

Ποιοι κάνουν την οικοδομική εργασία; Πώς επιτελούνται όλα αυτά;

Πολλές Χιλιάδες Προθυμοποιούνται να Βοηθήσουν

Στη Σουηδία, από τους 17.000 Μάρτυρες που υπήρχαν στη χώρα τον καιρό της οικοδόμησης του τμήματός τους στην Αρμπόγκα, περίπου 5.000 προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στις εκεί εργασίες. Οι περισσότεροι ήταν απλώς πρόθυμοι βοηθοί, αλλά υπήρχαν και αρκετοί πολύ ικανοί επαγγελματίες ώστε να γίνει σωστά το έργο. Το κίνητρό τους; Η αγάπη για τον Ιεχωβά.

Όταν κάποιος ανώτερος υπάλληλος ενός τοπογραφικού γραφείου στη Δανία άκουσε ότι οι εργασίες για το νέο τμήμα στο Χόλμπεκ θα γίνονταν από Μάρτυρες του Ιεχωβά, εξέφρασε τις επιφυλάξεις του. Αλλά μεταξύ των Μαρτύρων που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν βρέθηκαν όλες οι απαραίτητες τεχνικές γνώσεις. Ωστόσο, δεν θα ήταν καλύτερα για αυτούς να είχαν μισθώσει εργολάβους για να κάνουν το έργο; Αφού ολοκληρώθηκε το έργο, ειδικοί από το πολεοδομικό τμήμα της πόλης ξεναγήθηκαν στα κτίρια και έκαναν σχόλια για τη θαυμάσια εργασία που είχε γίνει—κάτι που σπάνια έβλεπαν τη σημερινή εποχή σε έργα που εκτελούνται από μισθωμένους εργολάβους. Όσο για τον ανώτερο υπάλληλο που προηγουμένως είχε εκφράσει επιφυλάξεις, αυτός χαμογέλασε και είπε: «Βλέπετε, τότε δεν γνώριζα τι είδους οργάνωση έχετε εσείς».

Τα αστικά κέντρα της Αυστραλίας είναι διεσπαρμένα σε μια απέραντη έκταση· έτσι τα περισσότερα από τα 3.000 άτομα που προσφέρθηκαν να εργαστούν στις εγκαταστάσεις τμήματος στο Ίγκλμπερν, μεταξύ των ετών 1978 και 1983, χρειάστηκε να ταξιδέψουν τουλάχιστον 1.600 χιλιόμετρα. Ωστόσο, οργανώθηκε η μεταφορά των ομάδων των εθελοντών με πούλμαν, και οι εκκλησίες που βρίσκονταν κατά μήκος της διαδρομής προσφέρθηκαν φιλόξενα να παρέχουν γεύματα και συναναστροφή στους αδελφούς στις στάσεις που έκαναν εκείνοι. Μερικοί αδελφοί πούλησαν σπίτια, έκλεισαν επιχειρήσεις, πήραν άδεια από την εργασία τους ή έκαναν άλλες θυσίες προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυτό το οικοδομικό έργο. Ομάδες πεπειραμένων τεχνιτών πήγαν—μερικοί από αυτούς πάνω από μια φορά—για να ρίξουν το τσιμέντο, να τοποθετήσουν τις οροφές και να φτιάξουν την περίφραξη. Άλλοι δώρισαν υλικά.

Η πλειονότητα των εθελοντών σε αυτά τα προγράμματα ήταν ανειδίκευτοι, αλλά με λίγη εκπαίδευση μερικοί από αυτούς ανέλαβαν μεγάλες ευθύνες και έκαναν θαυμάσια εργασία. Έμαθαν να κατασκευάζουν παράθυρα, να οδηγούν τρακτέρ, να ετοιμάζουν μπετόν και να χτίζουν τούβλα. Είχαν ένα σαφές πλεονέκτημα σε σύγκριση με εκείνους που δεν είναι Μάρτυρες και οι οποίοι κάνουν την ίδια εργασία επί πληρωμή. Ποιο; Όσοι είχαν πείρα σε αυτές τις εργασίες ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν τις γνώσεις τους. Κανένας δεν φοβόταν ότι κάποιος άλλος θα του έπαιρνε τη δουλειά· υπήρχε αρκετή εργασία για όλους. Και είχαν επίσης ισχυρό κίνητρο για να κάνουν εργασία υψηλής ποιότητας, επειδή την έκαναν ως έκφραση αγάπης για τον Θεό.

Σε όλα τα εργοτάξια, μερικοί Μάρτυρες απαρτίζουν τον πυρήνα της «οικογένειας» οικοδόμησης. Στη διάρκεια των εργασιών στο Ζέλτερς/Τάουνους της Γερμανίας, από το 1979 ως το 1984, μερικές εκατοντάδες αποτελούσαν γενικά αυτόν τον πυρήνα εργαζομένων. Χιλιάδες άλλοι ενώνονταν με αυτούς για διάφορες χρονικές περιόδους ο καθένας, πολλοί τα σαββατοκύριακα. Είχε γίνει προσεκτικός προγραμματισμός ώστε όταν κατέφταναν οι εθελοντές υπήρχε αρκετή εργασία για αυτούς.

Όσο θα είναι ατελείς οι άνθρωποι θα υπάρχουν και προβλήματα, αλλά εκείνοι που συμμετέχουν σε αυτά τα οικοδομικά προγράμματα προσπαθούν να λύνουν τα προβλήματα με βάση τις αρχές της Αγίας Γραφής. Γνωρίζουν ότι το να κάνουν το καθετί με Χριστιανικό τρόπο είναι πιο σημαντικό από την αποδοτικότητα. Ως υπενθύμιση, στο εργοτάξιο στην Εμπίνα της Ιαπωνίας υπήρχαν μεγάλες ταμπέλες με φωτογραφίες εργαζομένων που φορούσαν κράνη εργασίας, και στο καθένα από αυτά τα κράνη ήταν γραμμένος με ιαπωνικούς χαρακτήρες ένας από τους καρπούς του πνεύματος του Θεού: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Όσοι επισκέπτονται τα εργοτάξια μπορούν να δουν και να ακούσουν τη διαφορά. Ένας δημοσιογράφος, εκφράζοντας αυτά που είχε παρατηρήσει ο ίδιος όταν ξεναγήθηκε στο εργοτάξιο του τμήματος στη Βραζιλία, είπε: «Δεν υπάρχουν ταραχές ή έλλειψη συνεργασίας . . . Αυτή η Χριστιανική ατμόσφαιρα είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι συνήθως βλέπουμε στα εργοτάξια στη Βραζιλία».

Συνεχής Αύξηση στα Παγκόσμια Κεντρικά Γραφεία

Καθώς αυξάνουν τα τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά, χρειάζεται επίσης να επεκτείνονται οι εγκαταστάσεις των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων. Από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν γίνει μεγάλες προσθήκες στο εργοστάσιο και στα γραφεία στο Μπρούκλιν, καθώς και σε άλλες τοποθεσίες στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, πάνω από δέκα φορές. Για τη στέγαση του προσωπικού χρειάστηκε να χτιστούν ή να αγοραστούν και να ανακαινιστούν πολυάριθμα κτίρια, μικρά και μεγάλα. Τον Αύγουστο του 1990, καθώς και τον Ιανουάριο του 1991, ανακοινώθηκε περαιτέρω μεγάλη επέκταση στο Μπρούκλιν—παρότι στα βόρεια της Πόλης της Νέας Υόρκης συνεχιζόταν από το 1989 η ανέγερση του εκτεταμένου Εκπαιδευτικού Κέντρου της Σκοπιάς, το οποίο είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να στεγάζει 1.200 άτομα, που θα περιλαμβάνουν το μόνιμο προσωπικό και τους σπουδαστές.

Από το 1972, συνεχίζεται χωρίς διακοπή το οικοδομικό έργο στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν και στις συναφείς εγκαταστάσεις που βρίσκονται σε άλλα μέρη της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσι. Με τον καιρό, έγινε φανερό ότι, αν και ήταν εκατοντάδες σε αριθμό, οι τακτικοί εργαζόμενοι στην οικοδόμηση δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στο μέγεθος του έργου. Έτσι, το 1984 καθιερώθηκε ένα πρόγραμμα για προσωρινούς εργαζομένους, το οποίο συνεχίζεται ακόμα. Στάλθηκαν επιστολές στις 8.000 τότε εκκλησίες των Ηνωμένων Πολιτειών για να προσκληθούν οι αδελφοί που είχαν τα προσόντα να πάνε και να βοηθήσουν για μια εβδομάδα ή περισσότερο. (Ένα παρόμοιο πρόγραμμα είχε ήδη καλά αποτελέσματα σε μερικά τμήματα, όπως της Αυστραλίας, όπου προσκλήθηκαν να εργαστούν εθελοντικά όσοι μπορούσαν να μείνουν δυο εβδομάδες). Οι εργαζόμενοι θα είχαν στέγη και φαγητό, αλλά θα πλήρωναν οι ίδιοι τα οδοιπορικά τους και δεν θα έπαιρναν μισθό. Ποιοι θα ανταποκρίνονταν;

Μέχρι το 1992, είχαν ήδη υποβληθεί και διεκπεραιωθεί πολύ περισσότερες από 24.000 αιτήσεις! Τουλάχιστον 3.900 από αυτές προέρχονταν από άτομα που επέστρεφαν για 2η, 3η ή ακόμα και για 10η ή 20ή φορά. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πρεσβύτεροι, διακονικοί υπηρέτες ή σκαπανείς—άτομα με θαυμάσια πνευματικά προσόντα. Όλοι τους προσφέρονταν να κάνουν οτιδήποτε χρειαζόταν, είτε αυτό σχετιζόταν με το επάγγελμά τους είτε όχι. Η εργασία συχνά ήταν βαριά και βρώμικη. Το θεωρούσαν, όμως, προνόμιο να συμβάλλουν με αυτόν τον τρόπο στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας. Μερικοί ένιωθαν ότι αυτό τους βοηθούσε να εκτιμήσουν περισσότερο το αυτοθυσιαστικό πνεύμα που χαρακτηρίζει το έργο το οποίο γίνεται στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Όλοι τους ένιωθαν ότι ανταμείβονταν πλούσια επειδή ήταν παρόντες στο πρόγραμμα πρωινής λατρείας της οικογένειας Μπέθελ και στην εβδομαδιαία οικογενειακή μελέτη της Σκοπιάς.

Διεθνείς Εθελοντές

Επειδή αυξανόταν η ανάγκη για γοργή επέκταση, το 1985 τέθηκε σε εφαρμογή μια διευθέτηση για διεθνείς εθελοντές. Αυτή δεν ήταν ασφαλώς η αρχή της διεθνούς συνεργασίας στην οικοδόμηση, αλλά τώρα αυτή η διευθέτηση συντονιζόταν προσεκτικά από τα κεντρικά γραφεία. Όλοι όσοι συμμετέχουν είναι Μάρτυρες που προσφέρονται να βοηθήσουν στο οικοδομικό έργο σε χώρες άλλες εκτός της δικής τους. Είναι τεχνίτες, καθώς και γυναίκες που πηγαίνουν με τους συζύγους τους για να βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν. Οι περισσότεροι πληρώνουν τα οδοιπορικά τους· κανένας δεν παίρνει μισθό για αυτό που κάνει. Μερικοί από αυτούς πηγαίνουν για σύντομες περιόδους, μένοντας συνήθως από δυο εβδομάδες μέχρι τρεις μήνες. Άλλοι είναι μακροπρόθεσμοι εθελοντές και παραμένουν ένα χρόνο ή και περισσότερο, ίσως μέχρι την ολοκλήρωση του οικοδομικού έργου. Πάνω από 3.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά, από 30 διαφορετικές χώρες, συμμετείχαν σε αυτό το πρόγραμμα τα πρώτα πέντε χρόνια, και ακόμα περισσότεροι ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν όταν υπήρχε ανάγκη της ειδικότητάς τους. Το θεωρούν προνόμιο να δίνουν από τον εαυτό τους, καθώς και από τους πόρους τους, για την προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας του Θεού με αυτόν τον τρόπο.

Στους διεθνείς εθελοντές παρέχεται ένα μέρος για να μένουν, καθώς και γεύματα. Οι ανέσεις είναι συνήθως ελάχιστες. Οι ντόπιοι Μάρτυρες εκτιμούν πολύ το έργο των επισκεπτών αδελφών τους και, όπου είναι δυνατόν, μοιράζονται ευχαρίστως τα σπίτια τους με αυτούς, όσο φτωχικά και αν είναι. Τα γεύματα συνήθως παρέχονται στον τόπο της οικοδόμησης.

Οι αδελφοί από το εξωτερικό δεν βρίσκονται εκεί για να κάνουν όλη την εργασία. Ο σκοπός τους είναι να εργαστούν μαζί με την τοπική ομάδα οικοδόμησης. Επιπλέον, εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες, άλλα άτομα από εκείνη τη χώρα μπορούν επίσης να πάνε να βοηθήσουν είτε τα σαββατοκύριακα είτε για μια εβδομάδα ή περισσότερο κάθε φορά. Στην Αργεντινή, 259 εθελοντές από άλλες χώρες εργάστηκαν μαζί με αρκετές χιλιάδες ντόπιους αδελφούς, μερικοί από τους οποίους εργάζονταν εκεί καθημερινά, άλλοι για λίγες εβδομάδες και πολύ περισσότεροι τα σαββατοκύριακα. Στην Κολομβία, πάνω από 830 διεθνείς εθελοντές βοήθησαν σε διάφορες χρονικές περιόδους. Επίσης, πάνω από 200 ντόπιοι εθελοντές συμμετείχαν στο πρόγραμμα διαθέτοντας όλο τους το χρόνο και, κάθε σαββατοκύριακο, βοηθούσαν άλλοι 250 ή και περισσότεροι. Συνολικά πάνω από 3.600 διαφορετικά άτομα πήραν μέρος στο πρόγραμμα.

Η διαφορά στη γλώσσα μπορεί να φέρει δυσκολίες, αλλά δεν εμποδίζει τη συνεργασία των διεθνών ομάδων. Οι χειρονομίες, οι εκφράσεις του προσώπου, η καλή αίσθηση του χιούμορ, καθώς και η επιθυμία για την επιτέλεση μιας εργασίας που θα τιμήσει τον Ιεχωβά, βοηθούν να γίνει το έργο.

Η αξιοσημείωτη αύξηση στην οργάνωση—κατά συνέπεια, η ανάγκη μεγαλύτερων εγκαταστάσεων τμήματος—εμφανίζεται μερικές φορές σε χώρες όπου ο αριθμός των ειδικευμένων στα οικοδομικά επαγγέλματα είναι περιορισμένος. Αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι με χαρά βοηθούν ο ένας τον άλλον. Εργάζονται μαζί ως μέρος μιας παγγήινης οικογένειας που δεν τη χωρίζουν εθνικότητες, χρώμα δέρματος ή γλώσσα.

Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, οι εθελοντές που πήγαν από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία εκπαίδευσαν ο καθένας τους έναν ντόπιο στο επάγγελμά τους, σύμφωνα με την απαίτηση του Υπουργείου Εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο, ενόσω πρόσφεραν από τον εαυτό τους, οι ντόπιοι Μάρτυρες έμαθαν επαγγέλματα που μπορούσαν να τους βοηθήσουν να φροντίσουν για τις ανάγκες τις δικές τους και της οικογένειάς τους.

Όταν χρειάστηκε ένα νέο τμήμα στο Ελ Σαλβαδόρ, οι ντόπιοι αδελφοί ενώθηκαν με 326 εθελοντές από το εξωτερικό. Για το οικοδομικό πρόγραμμα στον Ισημερινό, εργάστηκαν 270 Μάρτυρες από 14 χώρες πλάι στους ντόπιους αδελφούς και αδελφές τους. Μερικοί διεθνείς εθελοντές βοήθησαν σε αρκετά οικοδομικά έργα που βρίσκονταν σε εξέλιξη την ίδια εποχή. Μετακινούνταν σταδιακά σε εργοτάξια στην Ευρώπη και στην Αφρική, ανάλογα με την ανάγκη που υπήρχε για την τέχνη τους.

Μέχρι το 1992, είχαν σταλεί διεθνείς εθελοντές σε 49 τοποθεσίες τμημάτων για να βοηθήσουν τα τοπικά συνεργεία οικοδόμησης. Σε μερικές περιπτώσεις εκείνοι που έλαβαν βοήθεια από αυτό το πρόγραμμα ήταν σε θέση να προσφέρουν, με τη σειρά τους, βοήθεια σε άλλους. Έτσι, έχοντας ωφεληθεί από τους κόπους των περίπου 60 μακροπρόθεσμων διεθνών υπηρετών οι οποίοι βοήθησαν στην οικοδόμηση του τμήματος στις Φιλιππίνες, καθώς και άλλων 230 και πλέον εθελοντών από το εξωτερικό οι οποίοι βοήθησαν σε μικρότερες περιόδους, μερικοί Φιλιππινέζοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στην οικοδόμηση εγκαταστάσεων σε άλλα μέρη της νοτιοανατολικής Ασίας.

Το οικοδομικό έργο γίνεται από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά λόγω των αναγκών που υπάρχουν τώρα σε σχέση με το κήρυγμα των καλών νέων. Με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, θέλουν να δώσουν τη μεγαλύτερη δυνατή μαρτυρία στη διάρκεια του χρόνου που απομένει πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Είναι πεπεισμένοι ότι ο νέος κόσμος του Θεού είναι πολύ κοντά, και πιστεύουν ότι θα επιζήσουν ως οργανωμένος λαός για να βρεθούν σε αυτόν το νέο κόσμο, υπό τη διακυβέρνηση της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού. Επιπλέον, έχουν την ελπίδα ότι ίσως πολλές από τις θαυμάσιες εγκαταστάσεις που έχουν χτίσει και αφιερώσει στον Ιεχωβά θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούνται μετά τον Αρμαγεδδώνα ως κέντρα από τα οποία θα μπορεί να ρέει η γνώση για τον μόνο αληθινό Θεό μέχρι που να γεμίσει πραγματικά τη γη.—Ησ. 11:9.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 322]

Μάρτυρες κοντινών εκκλησιών βοηθούσαν στο έργο

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 323]

Το οικοδομικό έργο γινόταν με εθελοντική, άμισθη εργασία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 324]

Δινόταν έμφαση στις πνευματικές ιδιότητες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 326]

Ποιοτική εργασία, ασφάλεια, ελάχιστο κόστος, ταχύτητα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 328]

Μια φορητή Αίθουσα Συνελεύσεων!

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 331]

Κατέφυγαν στα δικαστήρια

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 332]

Διεθνής επέκταση μεγάλης κλίμακας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 333]

Οι εργαζόμενοι απέδωσαν την τιμή στον Ιεχωβά, όχι στον εαυτό τους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 334]

Αύξηση με ρυθμό που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να προβλέψει

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 336]

Το θεωρούσαν προνόμιο να βοηθούν στην οικοδόμηση στα κεντρικά γραφεία

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 339]

Εργάζονται μαζί ως παγγήινη οικογένεια που δεν τη χωρίζουν εθνικότητες, χρώμα δέρματος ή γλώσσα

[Εικόνες στη σελίδα 320, 321]

Συνεργασία για Ταχεία Ανέγερση Αιθουσών Βασιλείας

Χιλιάδες καινούριες εκκλησίες σχηματίζονται κάθε χρόνο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι καινούριες Αίθουσες Βασιλείας χτίζονται από τους ίδιους τους Μάρτυρες. Αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το 1991 στη διάρκεια της οικοδόμησης μιας Αίθουσας Βασιλείας στο Κονέκτικατ των Η.Π.Α.

Παρασκευή, 7:40 π.μ.

Παρασκευή, 12 το μεσημέρι

Σάββατο, 7:41 μ.μ.

Το κύριο έργο έχει ολοκληρωθεί, Κυριακή, 6:10 μ.μ.

Αποβλέπουν στον Ιεχωβά για την ευλογία του και αφιερώνουν χρόνο για να συζητήσουν γύρω από συμβουλές του Λόγου του

Όλοι τους άμισθοι εθελοντές, χαίρονται να δουλεύουν πλάι-πλάι

[Εικόνες στη σελίδα 327]

Αίθουσες Βασιλείας σε Διάφορες Χώρες

Οι τόποι συναθροίσεων που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι συνήθως απλοί. Είναι καθαροί, άνετοι και ταιριάζουν με τον περιβάλλοντα χώρο

Φιλιππίνες

Ιαπωνία

Κολομβία

Γαλλία

Παπούα-Νέα Γουινέα

Νορβηγία

Περού

Δημοκρατία της Κορέας

Ιρλανδία

Λεσότο

[Εικόνες στη σελίδα 330]

Αίθουσες Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Προκειμένου να βρουν τόπο για τις περιοδικές τους συνελεύσεις, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε μερικές περιοχές το έχουν βρει πρακτικό να χτίσουν δικές τους Αίθουσες Συνελεύσεων. Μεγάλο μέρος της οικοδομικής εργασίας γίνεται από ντόπιους Μάρτυρες. Εδώ φαίνονται λίγες μόνο από αυτές τις αίθουσες που χρησιμοποιούνταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990

Ιταλία

Γερμανία

Βρετανία

Βενεζουέλα

Καναδάς

Ιαπωνία

[Εικόνες στη σελίδα 338]

Το Διεθνές Οικοδομικό Πρόγραμμα Καλύπτει Επείγουσες Ανάγκες

Η γοργή αύξηση της οργάνωσης απαιτεί τη συνεχή επέκταση των γραφείων, των εργοστασίων και των οίκων Μπέθελ σε όλη την υδρόγειο

Διεθνείς εθελοντές βοηθούν ντόπιους Μάρτυρες

Ισπανία

Οι οικοδομικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται επιτρέπουν σε πολλούς εθελοντές οι οποίοι έχουν περιορισμένη πείρα να κάνουν αξιόλογη εργασία

Πόρτο Ρίκο

Οι τεχνίτες προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με χαρά

Νέα Ζηλανδία

Ελλάδα

Βραζιλία

Η χρήση ανθεκτικών υλικών βοηθάει στο να κρατηθεί το μακροπρόθεσμο κόστος συντήρησης σε χαμηλά επίπεδα

Βρετανία

Η υψηλής ποιότητας εργασία προκύπτει από το προσωπικό ενδιαφέρον που δείχνουν εκείνοι που την εκτελούν· αυτό αποτελεί έκφραση της αγάπης τους για τον Ιεχωβά

Καναδάς

Αυτά τα οικοδομικά έργα είναι χαρωπά γεγονότα· δημιουργούνται πολλές μόνιμες φιλίες

Κολομβία

Ταμπέλες στην Ιαπωνία υπενθύμιζαν στους εργαζομένους τα μέτρα ασφάλειας, καθώς και την ανάγκη να εκδηλώνουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 318]

Το πρώτο κτίριο που ονομάστηκε Αίθουσα Βασιλείας, στη Χαβάη

[Εικόνες στη σελίδα 319]

Πολλές από τις πρώτες Αίθουσες Βασιλείας ήταν νοικιασμένα κτίρια ή ήταν απλώς χώροι πάνω από καταστήματα· ελάχιστες είχαν χτιστεί από τους Μάρτυρες

[Εικόνες στη σελίδα 329]

Δύο από τις πρώτες Αίθουσες Συνελεύσεων

Πόλη της Νέας Υόρκης

Γουαδελούπη

[Εικόνες στη σελίδα 337]

Προσωρινοί εργαζόμενοι στην οικοδόμηση που μόλις έφτασαν στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη

Σε κάθε ομάδα γινόταν η υπόμνηση ότι το να είναι πνευματικά άτομα και να κάνουν ποιοτική εργασία έχει προτεραιότητα από το να γίνεται γρήγορα η δουλειά