«Μου Είπαν ότι Δεν θα Περπατήσω Ποτέ Πια!»
ΟΤΑΝ ο Εντ ήταν 20 ετών, του συνέβηκε ένα σοβαρό αυτοκινητικό δυστύχημα. Όταν επανέκτησε τις αισθήσεις του, δεν μπορούσε να σηκωθεί. Συνειδητοποίησε ότι είχε παραλύσει, αλλά σκέφτηκε πως αυτό ήταν κάτι απλώς προσωρινό. Ο Εντ θυμάται τι έγινε αργότερα στο νοσοκομείο: «Μου είπαν ότι δεν θα περπατήσω ποτέ πια!» Είχε μείνει παράλυτος από το στήθος και κάτω.
«Ο τραυματισμός του γιου μου με τσάκισε», θυμάται ο πατέρας του Εντ. «Ήταν ένας υγιής νεαρός, αλλά τώρα δεν θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει πια. Αυτό σταμάτησε απότομα τη ζωή του». Ο Εντ επιδίωκε την ολοχρόνια διακονία, την υπηρεσία σκαπανέα όπως την αποκαλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Άλλος ένας 20χρονος νεαρός, ο Μπιλ, έκανε βουτιά στα κύματα παίζοντας και χτύπησε το κεφάλι του σ’ έναν αμμόλοφο. Προς στιγμή, δεν μπορούσε ούτε να κουνηθεί ούτε να αναπνεύσει. Χάρη σε κάποιους φίλους που βρίσκονταν εκεί κοντά, ο Μπιλ δεν πνίγηκε. Όμως, έμεινε παράλυτος από το λαιμό και κάτω. Οι γιατροί είπαν στον Μπιλ πως κι εκείνος δεν θα περπατήσει ποτέ πια.
Πρώτη Αντίδραση
«Ήθελα να αυτοκτονήσω», ομολογεί ο Μπιλ, «αλλά δεν γινόταν όσο βρισκόμουν στο κρεβάτι του νοσοκομείου». Ο Μπιλ είχε υπηρετήσει στον Πόλεμο του Βιετνάμ και σκόπευε να γίνει πιλότος. Όταν τραυματίστηκε το 1969, όλα του τα όνειρα γκρεμίστηκαν, και δεν έβρισκε κανένα λόγο για να ζει.
Η πρώτη αντίδραση του Εντ, όταν του είπαν πως θα έμενε μόνιμα παράλυτος, ήταν διαφορετική. «Δεν αποθαρρύνθηκα, και ο λόγος ήταν η πίστη μου στις υποσχέσεις που δίνει ο Θεός στην Αγία Γραφή. Συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή μου μπορεί να είναι μόνιμη τώρα, αλλά δεν θα είναι μόνιμη για πάντα». Χάρη στην ελπίδα που έχει, ο Εντ κατορθώνει και αντιμετωπίζει με επιτυχία την αναπηρία του εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια.
Χρειάζεται να Αντιμετωπιστεί η Πρόκληση
Απεναντίας, ο Μπιλ δεν γνώριζε τις υποσχέσεις του Θεού. Αλλά μια μέρα, ένα περιστατικό που συνέβηκε τον υποκίνησε να κάνει κάτι για τον εαυτό του.
Αφού ο Μπιλ πέρασε οχτώ μήνες στο νοσοκομείο, στη διάρκεια των οποίων ζούσε με τη βιολογική έννοια του όρου, ένας νοσοκόμος τον πήγε με το αναπηρικό καροτσάκι στην τουαλέτα για να τον ξυρίσει. «Όταν κοιτάχτηκα σ’ έναν καθρέφτη», είπε ο ίδιος, «δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου!»
Ο Μπιλ ήταν ένας δυνατός άντρας που είχε βάρος 90 κιλά και ύψος 1,85 μέτρα, αλλά τώρα δεν ήταν παρά ένας σκελετός 40 κιλών. Αρνιόταν να πιστέψει ότι η εικόνα που έβλεπε στον καθρέφτη ήταν δική του. Αυτό το περιστατικό ξύπνησε μέσα του τη διάθεση να παλέψει και να δεχτεί την πρόκληση που του έγειρε η αναπηρία του. «Η κρίσιμη περίοδος είναι ο πρώτος χρόνος της αναπηρίας σου», λέει ο Μπιλ, «επειδή τότε είναι που αποφασίζεις ποιο δρόμο θα τραβήξεις».
Αντιμετώπιση των Δυσκολιών
Ο Εντ δεν είναι νευρικό άτομο, αλλά παραδέχεται ότι η διάθεσή του έχει σκαμπανεβάσματα. «Μερικές φορές δεν μπορώ να κάνω απλά πράγματα, όπως το να φτάσω κάτι», εξηγεί ο Εντ, «και μπορεί να με πιάσει κατάθλιψη».
Για τον Μπιλ η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να ζει μ’ ένα σώμα που έχει περιορισμούς κι ένα μυαλό που δεν έχει περιορισμούς. «Είναι λες κι έχεις ένα μυαλό σαν αεριωθούμενο μέσα σ’ ένα σώμα σαν κάρο», λέει ο ίδιος.
Επίσης, υπάρχουν οργανικές επιπλοκές που σχετίζονται με τη βλάβη του νωτιαίου μυελού, όπως η έλλειψη ελέγχου της κύστης και του εντέρου, τα έλκη κατάκλισης και τα αναπνευστικά προβλήματα. Ο Εντ έχει προβλήματα με το νεφρό του από τότε που τραυματίστηκε, και υπάρχουν περίοδοι έξι ως εφτά ημερών η καθεμιά, οπότε έχει πυρετό που φτάνει τους 40 βαθμούς Κελσίου. Και για τον Μπιλ είναι εντελώς απογοητευτικό να μην μπορεί να ελέγξει την κύστη και το έντερό του. Όπως λέει ο ίδιος: «Δεν συνηθίζεις ποτέ στο ότι έχεις το σώμα ενός βρέφους».
Ο Εντ παροτρύνει όλα τα ανάπηρα άτομα να γίνουν όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητα. «Να προσπαθείτε όσο μπορείτε να κάνετε τα διάφορα πράγματα μόνοι σας», λέει, «κι έτσι θα έχετε πολύ καλύτερα αποτελέσματα». Γι’ αυτό κι εκείνος, όταν βγήκε από το νοσοκομείο, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βάλει στο αυτοκίνητό του συστήματα ελέγχου που να μπορεί να τα χειρίζεται με το χέρι, ώστε να μπορεί να οδηγεί. Μάλιστα, ο Εντ χρησιμοποιεί τώρα ένα ειδικά προσαρμοσμένο φορτηγό στην επιτυχημένη εταιρία συντήρησης κτιρίων που έχει.
«Προσπαθήστε να ξεχάσετε την αναπηρία σας», συμβουλεύει ο Μπιλ, «βγείτε έξω και ζήστε τη ζωή σας όσο καλύτερα μπορείτε. Αν εσείς δεν φέρεστε σαν ανάπηροι, τότε κι ο κόσμος δεν θα σας συμπεριφέρεται σαν σε ανάπηρους». Ο Μπιλ κάνει πράξη αυτά που λέει. Έχει δικιά του επιχείρηση και τα καταφέρνει μια χαρά, χρησιμοποιώντας για τις μετακινήσεις του ένα αυτοκινητάκι του γκολφ που έχει, το αναπηρικό καροτσάκι του και τα δεκανίκια του.
Τι Μπορεί να Γίνει;
Θα μπορούσε να λεχτεί πως ένα εμπόδιο για τα ανάπηρα άτομα βρίσκεται στο μυαλό εκείνων που δεν είναι ανάπηροι. Ο καλύτερος τρόπος για να απομακρυνθεί αυτό το εμπόδιο είναι μέσω κατανόησης. Τα ανάπηρα άτομα χρειάζονται το ενδιαφέρον και την κατανόηση που θα δείχναμε στα άτομα τα οποία δεν έχουν σωματικές αναπηρίες.
Μερικοί δίνουν την εντύπωση ότι νιώθουν φόβο ή ότι δεν αισθάνονται άνετα όταν βρίσκονται με άτομα που έχουν κάποια αναπηρία. Ο Μπιλ λέει: «Στην πραγματικότητα, όλοι μας έχουμε κάποια σωματικά ελαττώματα. Απλώς μερικοί έχουν σωματικά ελαττώματα σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι άλλοι». Οι ανάπηροι είναι απλούστατα άνθρωποι που συμβαίνει, για παράδειγμα, να μην μπορούν να περπατήσουν, να δουν ή να ακούσουν όπως οι άλλοι. Είναι βασικό να θεωρούμε το οποιοδήποτε σωματικό ελάττωμα αποτέλεσμα των καταστάσεων και να βλέπουμε το άτομο ως σύνολο.
«Το εκτιμώ όταν οι άνθρωποι με αντιμετωπίζουν όπως οποιονδήποτε άλλον», είπε ο Εντ. «Να κοιτάτε εμένα. Να μην κοιτάτε το καροτσάκι». Έπειτα ανέφερε μια εμπειρία που είχε εκείνος και η γυναίκα του σ’ ένα εστιατόριο: «Η σερβιτόρα πήρε πρώτα παραγγελία από τη γυναίκα μου και κατόπιν ρώτησε εκείνην, και όχι εμένα, τι ήθελα να πάρω. Δεν είμαι κουφός! Απλώς δεν μπορώ να περπατήσω».
«Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να δείξουν στους ανάπηρους ότι λαβαίνουν υπόψη την κατάστασή τους», εξηγεί ο Εντ, «αλλά δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν». Δίνει λοιπόν την ακόλουθη συμβουλή: «Το καλύτερο είναι να περιμένετε και να δείτε τι μπορείτε να κάνετε κι όχι να ενεργήσετε βιαστικά».
Φροντίστε λοιπόν να ρωτήσετε πρώτα: «Θα θέλατε να σας βοηθήσω;» Ή, «Μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω;» Μην προεξοφλείτε ότι το ανάπηρο άτομο θέλει τη βοήθειά σας· μπορεί να μην τη θέλει.
«Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση προς ένα ανάπηρο άτομο», συμβουλεύει ο Μπιλ, «είναι να το μεταχειρίζεστε ως φυσιολογικό άτομο, να του φέρεστε όπως και σε οποιονδήποτε άλλον». Είναι αλήθεια πως μερικοί ίσως δυσκολεύονται να το καταφέρουν αυτό. Ίσως υπάρχει κάποιο διανοητικό ή συναισθηματικό εμπόδιο ανάμεσα σ’ αυτούς και στα ανάπηρα άτομα. Όμως, όσο περισσότερο γνωρίζουμε αυτά τα άτομα τόσο λιγότερο σκεφτόμαστε την αναπηρία τους.
Ο Εντ, που εδώ και πολλά χρόνια είναι στην ίδια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, εξηγεί: «Οι περισσότεροι φίλοι δεν με βλέπουν σαν ανάπηρο. Μάλιστα, στο δημόσιο έργο κηρύγματος που κάνουμε, με στέλνουν να κάνω επανεπισκέψεις σε διαμερίσματα που για να τα φτάσω πρέπει να ανέβω από τις σκάλες δέκα πατώματα! Κι εγώ τότε γυρίζω πίσω και τους λέω να στείλουν κάποιον άλλον».
Μήπως θυμώνει ο Εντ όταν οι φίλοι του ξεχνούν τους σωματικούς του περιορισμούς; Το αντίθετο. Όπως λέει ο ίδιος: «Είναι υπέροχο που νομίζουν πως δεν χρειάζομαι καμιά βοήθεια. Με ευχαριστεί αυτό, γιατί τότε καταλαβαίνω ότι για εκείνους δεν είμαι ανάπηρος, απλώς είμαι άλλο ένα φυσιολογικό άτομο».
Διαθέσιμη Βοήθεια
Στα πρόσφατα χρόνια, έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος σε πολλές χώρες όσον αφορά την παροχή βοήθειας στα άτομα που έχουν κάποιο σωματικό ελάττωμα. Υπάρχουν πάρα πολλές οργανώσεις, προϊόντα και υπηρεσίες που τα βοηθούν να ζουν ανεξάρτητα. Σε πολλά μέρη, το μόνο που χρειάζεται να κάνει κάποιος είναι να ψάξει στον τοπικό τηλεφωνικό κατάλογο για πληροφορίες σχετικά μ’ αυτές τις οργανώσεις και τις υπηρεσίες.
Πολλά δημόσια κτίρια και εγκαταστάσεις σχεδιάζονται τώρα έτσι ώστε να φιλοξενούν ανάπηρα άτομα. Μερικές αεροπορικές εταιρίες και ταξιδιωτικά γραφεία προσφέρουν ειδικές εκδρομές για τους ανάπηρους. Και σήμερα, οι τετραπληγικοί μπορούν να μετακινούνται χωρίς τη βοήθεια άλλων με ειδικά προσαρμοσμένα αυτοκίνητα και φορτηγάκια.
Η σύγχρονη τεχνολογία, που σε μερικές περιπτώσεις έχει βρει τρόπο να αντικαθιστά τη λειτουργία των καταστραμμένων νεύρων με τεχνητά μέσα, δίνει σε μερικά παράλυτα άτομα τη δυνατότητα να περπατούν. Όμως ο Δρ Τζ. Πετρόφσκι, πρωτοπόρος ερευνητής σ’ αυτόν τον τομέα, παραδέχεται ότι υπάρχει περίπτωση να τρέφουν οι άνθρωποι ψεύτικες ελπίδες αναφορικά μ’ αυτή την τεχνολογία. Μπορεί να φτάσουν στο σημείο να πιστεύουν ότι θα καταφέρει να κάνει όλους τους παράλυτους να ξαναπερπατήσουν. «Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς», λέει ο Δρ Πετρόφσκι, «και να προσπαθήσουμε να τους πούμε σε ποιο ακριβώς στάδιο βρίσκεται αυτή η έρευνα. Βλέπετε, δεν θεραπεύουμε τα πάντα».
Αληθινή Θεραπεία
Κι όμως, στον κατάλληλο καιρό, θα πραγματοποιηθεί μια αληθινή και μόνιμη θεραπεία για όλες τις σωματικές αναπηρίες. Αυτή η σίγουρη ελπίδα, ότι θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει, έχει στηρίξει τον Εντ και τον έχει βοηθήσει να τα βγάλει πέρα με την αναπηρία του όλα αυτά τα χρόνια. Η υπόσχεση της Αγίας Γραφής είναι: «Οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει».—Ησαΐας 35:5, 6.
Η θεραπεία όλων των αναπηριών θα πραγματοποιηθεί εδώ στη γη, όταν θα άρχει η Βασιλεία του Θεού που θα αντικαταστήσει όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις. (Δανιήλ 2:44) Πράγματι, η Βασιλεία του Θεού, για την οποία ο Χριστός δίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχονται, θα φέρει ένα νέο κόσμο στον οποίο θα εκπληρωθεί επίσης η υπόσχεση της Αγίας Γραφής: «Ουδείς των κατοικούντων εκεί θα λέγη ‘είμαι ασθενής’».—Ησαΐας 33:24, ΛΧ· Ματθαίος 6:9, 10.
Όταν συνέβηκε το ατύχημα στον Μπιλ, εκείνος δεν γνώριζε τη σημασία αυτών των Βιβλικών υποσχέσεων, παρ’ όλο που έτρεφε ανέκαθεν βαθύ σεβασμό για την Αγία Γραφή. Στη διάρκεια των πρώτων πέντε χρόνων της αναπηρίας του, άρχισε να κάνει συχνή χρήση ναρκωτικών. «Έπαιρνα ναρκωτικά στο Βιετνάμ για να ξεφύγω από τη φρίκη», λέει ο ίδιος, «και αργότερα τα έπαιρνα για να αντέξω τη ζωή στο αναπηρικό καροτσάκι».
Ωστόσο το 1974, με τη βοήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Μπιλ έφτασε στο σημείο να πιστέψει ότι η Αγία Γραφή είναι πράγματι αληθινή και ότι οι υποσχέσεις της είναι πλήρως αξιόπιστες. «Από τότε κι έπειτα», είπε ο ίδιος, «άνοιξαν τα μάτια μου!» Ύστερα από εφτά μήνες ο Μπιλ αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά Θεό, και σύντομα εκείνος και η γυναίκα του άρχισαν μαζί την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανείς.
Όταν αναλογίζεται τις περασμένες του εμπειρίες, ο Μπιλ παραδέχεται ότι το ατύχημα και η αναπηρία που το ακολούθησε ήταν οδυνηρά. «Αλλά», τονίζει, «κέρδισα τόσο πολλά απ’ αυτόν τον τραυματισμό». Πώς είναι δυνατόν να λέει κάτι τέτοιο;
«Αμφιβάλλω αν θα ήμουν αληθινός Χριστιανός σήμερα σε περίπτωση που δεν υπήρχε η αναπηρία», εξηγεί ο ίδιος. «Πριν, ήμουν υπερβολικά περήφανος, υπερβολικά φιλόδοξος, και μάλλον δεν θα είχα μείνει σ’ ένα μέρος τόσο όσο χρειαζόταν για να δεχτώ το Χριστιανικό άγγελμα».
Τώρα λοιπόν, όπως ο Εντ, έτσι κι ο Μπιλ πιστεύει ακλόνητα ότι σύντομα στο νέο κόσμο του Θεού, θα μπορεί ξανά να χρησιμοποιεί πλήρως το σώμα του. Και άσχετα με την απόγνωση που φαίνεται ότι προξενεί αυτή η κατάσταση, κάθε ανάπηρο άτομο μπορεί να αποκτήσει την ίδια εμπιστοσύνη στη θεραπευτική δύναμη του Θεού. Η καρδιά ενός τέτοιου ατόμου μπορεί να ενισχύεται καθημερινά από την πεποίθηση: «Ξέρω ότι θα περπατήσω!»—Από Συνεργάτη.
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Παρά την αναπηρία του, ο Εντ συμμετέχει πλήρως στη Χριστιανική διακονία