‏«در مهمانداری ساعی باشید»‏

‏«مشارکت در احتیاجات مقدّسین کنید و در مهمانداری ساعی باشید.‏»‏‏—‏رومیان ۱۲:‏۱۳‏.‏

۱.‏ یکی از نیازهای اساسی بشر چیست،‏ و این نیاز چگونه نشان داده می‌شود؟‏

این روزها خیابان پرت و دورافتاده‌ای را در محله‌ای ناآشنا و غریب،‏ آن هم دیروقت در شب پیاده طی کردن می‌تواند دلهره‌انگیز باشد.‏ اما بودن در جمعی که نه کسی را می‌شناسیم و نه کسی ما را می‌شناسد نیز می‌تواند درست به همان اندازه اضطراب‌آور باشد.‏ در واقع،‏ این نیاز که بخواهیم به ما توجه شود،‏ به وجود ما احتیاج باشد،‏ و عزیز شمرده شویم،‏ یکی از بخش‌های ضروری سرشت انسانی است.‏ هیچ فردی مایل نیست که با او مثل یک غریبه یا بیگانه برخورد شود.‏

۲.‏ یَهُوَه چگونه نیاز ما را در خصوص هم‌نشینی و مصاحبت برآورده ساخته است؟‏

^۲ یَهُوَه خدا،‏ سازنده و آفرینندهٔ همه چیز،‏ بخوبی به نیاز انسان برای هم‌نشینی و مصاحبت واقف است.‏ خدا به عنوان طراح مخلوق خود،‏ انسان،‏ از همان ابتدا می‌دانست که «خوب نیست که آدم تنها باشد،‏» و در این مورد کاری انجام داد.‏ (‏پیدایش ۲:‏۱۸،‏ ۲۱،‏ ۲۲‏)‏ گزارش کتاب مقدس مملو از نمونه‌هایی از کارهای محبت‌آمیزیست که یَهُوَه و خادمان وی به انسانها نشان داده‌اند.‏ این امر ما را قادر می‌سازد که یاد بگیریم چگونه برای شادی و نشاط دیگران و رضایت خود ‹در مهمانداری ساعی باشیم.‏›—‏رومیان ۱۲:‏۱۳‏.‏

علاقه به غریبان

۳.‏ مفهوم اصلی مهمان‌نوازی را شرح بده.‏

^۳ واژهٔ «مهمانداری» که در کتاب مقدس به کار رفته است،‏ از لغت یونانی فیلوکسِنیا که از دو بن تشکیل شده و به معنای «محبت» و «غریبه» می‌باشد،‏ ترجمه شده است.‏ از اینرو،‏ مهمانداری یا مهمان‌نوازی در اصل یعنی «محبت به غریبان.‏» اما این صرفاً رعایت آیین و تشریفات یا موضوع ادب و نزاکت نیست.‏ مهمان‌نوازی احساسات و عواطف را دربر می‌گیرد.‏ فعل فیلِئو،‏ بر طبق کشف‌الایات جامع کتاب مقدس،‏ تألیف جیمز سْترانگ،‏ یعنی «‏دوست بودن (‏علاقه داشتن [به یک شخص یا یک شئ])‏،‏ و یا دلبستگی داشتن (‏که به وابستگی شخصی از روی عاطفه یا احساسات اشاره می‌کند)‏.‏» بنابراین،‏ مهمان‌نوازی چیزی ورای محبتی است که بر پایهٔ اصول بوده و چه بسا از روی احساس وظیفه یا اجبار صورت می‌گیرد.‏ مهمان‌نوازی معمولاً ابراز علاقهٔ واقعی،‏ مهر و دلبستگی،‏ و دوستی است.‏

۴.‏ مهمان‌نوازی را نسبت به چه کسانی باید نشان داد؟‏

^۴ دریافت‌کنندهٔ این علاقه و دلبستگی،‏ شخص «غریبه» (‏به یونانی،‏ اِکسِنوس‏)‏ است.‏ این شخص چه کسی می‌تواند باشد؟‏ کشف‌الایات سْترانگ مجدداً واژهٔ اِکسِنوس را اینچنین توضیح می‌دهد:‏ ‏‹خارجی (‏به طور تحت‌اللفظی بیگانه،‏ یا به طور مجازی جدید‏)‏؛‏ به طور ضمنی یک مهمان یا (‏برعکس)‏ یک غریبه.‏› بنابراین مهمان‌نوازی،‏ به طوری که در کتاب مقدس نشان داده شده است،‏ می‌تواند لطف و مهربانیی را منعکس کند که نسبت به کسی که به او علاقه پیدا کرده‌ایم ابراز می‌شود،‏ یا می‌تواند حتی نسبت به شخصی کاملاً غریبه نشان داده شود.‏ عیسی توضیح داد:‏ «هرگاه آنانیرا محبّت نمائید که شما را محبّت مینمایند چه اجر دارید؟‏ آیا باج‌گیران چنین نمیکنند؟‏ و هرگاه برادران خود را فقط سلام گوئید چه فضیلت دارید؟‏ آیا باج‌گیران چنین نمیکنند؟‏» (‏متی ۵:‏۴۶،‏ ۴۷‏)‏ مهمان‌نوازیی که از صمیم قلب باشد،‏ بر تفرقه و تبعیضی که به موجب پیش‌داوری و ترس و دلهره ایجاد می‌شود،‏ فائق می‌آید.‏

یَهُوَه،‏ میزبان کامل

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ هنگامی که عیسی گفت «پدر شما که در آسمانست کامل است،‏» به چه می‌اندیشید؟‏ ب)‏ سخاوت یَهُوَه چگونه قابل مشاهده است؟‏

^۵ عیسی پس از اشاره به کاستیهای محبتی که انسانها نسبت به یکدیگر نشان می‌دهند و در بالا قید شد،‏ این نکته را اضافه کرد:‏ «پس شما کامل باشید چنانکه پدر شما که در آسمانست کامل است.‏» (‏متی ۵:‏۴۸‏)‏ البته،‏ یَهُوَه از هر لحاظ کامل است.‏ (‏تثنیه ۳۲:‏۴‏)‏ اما عیسی چنانکه قبلاً گفت،‏ توجه را به سوی بعد ویژه‌ای از کاملیت یَهُوَه جلب می‌کند:‏ «[خدا] آفتاب خود را بر بدان و نیکان طالع میسازد و باران بر عادلان و ظالمان میباراند» (‏متی ۵:‏۴۵‏)‏ هنگامی که موضوع نشان دادن مهربانی به میان می‌آید،‏ یَهُوَه هیچگونه جانبداری به عمل نمی‌آورد.‏

^۶ یَهُوَه به عنوان آفریننده،‏ مالک همه چیز است.‏ او می‌گوید:‏ «جمیع حیوانات جنگل از آن من‌اند،‏ و بهایمیکه بر هزاران کوه میباشند.‏ همهٔ پرندگان کوهها را میشناسم،‏ و وحوش صحرا نزد من حاضرند.‏» (‏مزمور ۵۰:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ با وجود این،‏ او هیچ چیز را خودخواهانه برای خود نمی‌اندوزد.‏ او با سخاوتمندی نیاز همهٔ مخلوقات خویش را برآورده می‌سازد.‏ مزمورنویس دربارهٔ یَهُوَه چنین گفت:‏ «دست خویشرا باز میکنی،‏ و آرزوی همهٔ زندگانرا سیر مینمائی.‏»—‏مزمور ۱۴۵:‏۱۶‏.‏

۷.‏ از شیوهٔ برخورد یَهُوَه با غریبان و نیازمندان چه می‌توانیم بیاموزیم؟‏

^۷ یَهُوَه آنچه را که مردم به آن نیازمندند—‏حتی مردمی که او را نمی‌شناسند و برای او غریبه هستند—‏برایشان فراهم می‌سازد.‏ پولس و برنابا به بت‌پرستان شهر لِستَرَه یادآوری کردند که یَهُوَه «خود را بی‌شهادت نگذاشت چون احسان مینمود و از آسمان باران بارانیده و فصول بارآور بخشیده دلهای ما را از خوراک و شادی پُر میساخت.‏» (‏اعمال ۱۴:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه بخصوص نسبت به کسانی که نیازمندند،‏ مهربان و سخاوتمند است.‏ (‏تثنیه ۱۰:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ در نشان دادن مهربانی و سخاوت—‏مهمان‌نواز بودن—‏نسبت به دیگران،‏ چیزهای بسیاری وجود دارند که می‌توانیم از یَهُوَه بیاموزیم.‏

۸.‏ یَهُوَه چگونه با توجه و رسیدگی نمودن به نیازهای روحانی ما سخاوتمندی خویش را نشان داده است؟‏

^۸ یَهُوَه علاوه بر اینکه احتیاجات مادی مخلوقات خود را بوفور برآورده می‌سازد،‏ در فکر نیازهای روحانی آنان نیز می‌باشد.‏ یَهُوَه حتی پیش از آنکه یکی از ما متوجه شویم که از لحاظ روحانی در وضعیت مستأصلی قرار داریم،‏ به بهترین وجه سخاوتمندی خود را نشان داده و برای رفاه روحانی ما اقدام نموده است.‏ در رومیان ۵:‏۸،‏ ۱۰ چنین می‌خوانیم:‏ «خدا محبّت خود را در ما ثابت میکند از اینکه هنگامیکه ما هنوز گناهکار بودیم مسیح در راه ما مرد.‏ .‏ .‏ .‏ در حالتیکه دشمن بودیم به وساطت مرگ پسرش با خدا صلح داده شدیم.‏» این تدارک،‏ برای انسانهای گناهکار امکان این را فراهم می‌سازد که به رابطهٔ سعادتمندانهٔ خانوادگی با پدر آسمانی‌مان دست یابند.‏ (‏رومیان ۸:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ یَهُوَه همچنین اطمینان حاصل کرد که هدایت و راهنمایی صحیح در اختیار ما قرار داده شود تا بتوانیم با وجود وضعیت گناهکارانه و ناکاملی‌مان،‏ زندگی موفقیت‌آمیزی داشته باشیم.‏—‏مزمور ۱۱۹:‏۱۰۵؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶‏.‏

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ چرا می‌توانیم بگوییم که یَهُوَه میزبان کامل است؟‏ ب)‏ پرستندگان حقیقی چگونه باید از این لحاظ از یَهُوَه تقلید کنند؟‏

^۹ با در نظر گرفتن این امر می‌توانیم بگوییم که یَهُوَه واقعاً از بسیاری جهات،‏ میزبان کاملی است.‏ او نیازمندان،‏ افتادگان،‏ و حقیران را نادیده نمی‌گیرد.‏ او نسبت به غریبان و حتی دشمنان خود علاقه و توجه واقعی نشان می‌دهد،‏ و انتظار هیچگونه جبرانی را ندارد.‏ آیا او با تمام این کارها نمونهٔ غایی یک میزبان کامل نیست؟‏

^۱۰ یَهُوَه به عنوان خدایی که دارای چنین لطف محبت‌آمیز و سخاوتمندیی می‌باشد،‏ از پرستندگان خود می‌خواهد که از او تقلید نمایند.‏ ما در سراسر کتاب مقدس،‏ نمونه‌های چشمگیری را از این خصوصیت مهربانانه مشاهده می‌کنیم.‏ دایرة‌المعارف جوداییکا اظهار می‌کند که «مهمان‌نوازی در اسرائیل باستان فقط موضوع ادب و نزاکت نبود،‏ بلکه عرفی اخلاقی محسوب می‌شد .‏ .‏ .‏ رسومی که بر طبق کتاب مقدس بوده و شامل استقبال از مسافر خسته و پذیرش غریبه در میان خود می‌شد قالبی بود که در آن مهمان‌نوازی و همهٔ جوانب منشعب از آن،‏ در سنت یهودی به شکل خصلت نیکویی که ارزش والایی داشت درآمد.‏» مهمان‌نوازی،‏ بیش از اینکه برچسب ملیت یا گروه قومی خاصی باشد،‏ باید یکی از ویژگیهای همهٔ پرستندگان حقیقی یَهُوَه باشد.‏

میزبان فرشتگان

۱۱.‏ چه نمونهٔ چشمگیری نشانگر این است که مهمان‌نوازی برکتهای غیرمنتظره‌ای را به همراه داشته است؟‏ (‏پیدایش ۱۹:‏۱-‏۳؛‏ داوران ۱۳:‏۱۱-‏۱۶ نیز ملاحظه شود.‏)‏

^۱۱ یکی از معروف‌ترین روایات کتاب مقدس در خصوص نشان دادن مهمان‌نوازی،‏ دربارهٔ ابراهیم و سارَه،‏ موقعی که در بلوطستان مَمری نزدیک حَبرُون چادر زده بودند،‏ می‌باشد.‏ (‏پیدایش ۱۸:‏۱-‏۱۰؛‏ ۲۳:‏۱۹‏)‏ شکی وجود ندارد که وقتی پولس رسول تذکر داد،‏ «از غریب‌نوازی غافل مشوید زیرا که بآ‌ن بعضی نادانسته فرشتگانرا ضیافت کردند،‏» به آن رویداد می‌اندیشید.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۲‏)‏ مطالعه و بررسی این روایت به ما کمک خواهد کرد که متوجه شویم،‏ مهمان‌نوازی صرفاً مسئلهٔ رسم و سنت یا تربیت نیست.‏ بلکه،‏ خصوصیتی خدایی است که برکتهای فوق‌العاده‌ای را به همراه دارد.‏

۱۲.‏ ابراهیم چگونه محبت خویش را به غریبان نشان داد؟‏

^۱۲ پیدایش ۱۸:‏۱،‏ ۲ نشان می‌دهد که آن مهمانان نزد ابراهیم ناشناخته بودند و او انتظار آنان را نداشت،‏ تا حدی که می‌شد گفت فقط سه غریبهٔ رهگذرند.‏ بر طبق گفتهٔ برخی از مفسران،‏ رسم اهالی مشرق‌زمین بر این بود که یک مسافر در سرزمینی غریب حق داشت انتظار مهمان‌نوازی را داشته باشد،‏ حتی در صورتی که کسی را در آنجا نمی‌شناخت.‏ اما ابراهیم منتظر نماند که آن غریبان از حق خود استفاده کنند؛‏ او خود پیشقدم شد.‏ او «باستقبال ایشان شتافت» تا این غریبان را که تا حدودی از او فاصله داشتند،‏ ملاقات نماید—‏ابراهیم این کار را «در گرمای روز» انجام داد،‏ و او ۹۹ سال داشت!‏ آیا این نشان نمی‌دهد که چرا پولس به ابراهیم به عنوان الگویی که می‌توان از آن تقلید نمود،‏ اشاره کرد؟‏ مهمان‌نوازی یعنی همین؛‏ علاقه یا محبت به غریبان،‏ و توجه و رسیدگی به نیازهای آنان.‏ این یک خصوصیت مثبت است.‏

۱۳.‏ چرا ابراهیم در مقابل مهمانان «رو بر زمین نهاد»؟‏

^۱۳ این روایت همچنین به ما می‌گوید که ابراهیم پس از ملاقات غریبان «رو بر زمین نهاد.‏» سر فرود آوردن در مقابل اشخاصی کاملاً غریبه؟‏ خوب،‏ تعظیمی که ابراهیم کرد یک راه سلام کردن به مهمانی گرامی یا شخص والامقامی بود که نباید با عمل پرستش که فقط به خدا تعلق دارد،‏ اشتباه گرفته شود.‏ (‏با اعمال ۱۰:‏۲۵،‏ ۲۶؛‏ مکاشفه ۱۹:‏۱۰ مقایسه شود.‏)‏ ابراهیم با سر فرود آوردن،‏ که فقط خم کردن سر نبود،‏ بلکه فرود آوردن آن «بر زمین» بود،‏ عزت و احترامی را به این غریبان نشان داد که حاکی از مهم بودن آنان بود.‏ او در رأس خاندانی بزرگ،‏ مرفه و پدرسالارانه قرار داشت،‏ اما با این حال،‏ دید او نسبت به این غریبان این بود که شایستهٔ عزت و احترامی بیش از خود وی هستند.‏ چقدر این امر با سوءظن رایج نسبت به غریبان و طرز فکر محتاطانهٔ صبر کن تا ببینیم،‏ فرق می‌کند!‏ ابراهیم مفهوم این جمله را که «هر یک دیگریرا بیشتر از خود اکرام بنماید،‏» به معنای واقعی نشان داد.‏—‏رومیان ۱۲:‏۱۰‏.‏

۱۴.‏ مهمان‌نوازی ابراهیم نسبت به آن غریبان،‏ شامل چه تلاش و ایثاری می‌شد؟‏

^۱۴ ادامهٔ این روایت نشان می‌دهد که احساسات ابراهیم،‏ واقعی بودند.‏ حتی در خانوادهٔ بزرگی که دارای حیوانات اهلی بسیاری می‌باشد،‏ «گوسالهٔ نازک خوب» غذای روزانه نیست.‏ تشبیهات روزمرهٔ کتاب مقدس تألیف جان کیتو،‏ در خصوص رسوم متداول در آن منطقه می‌نویسد:‏ «هرگز در تجملات زیاده‌روی نمی‌شود،‏ مگر در برخی از جشنها،‏ یا هنگام ورود یک غریبه؛‏ و فقط در چنین فرصتهایی است که حتی کسانی که مالک گله و رمه‌های بی‌شماری هستند،‏ غذای گوشتی می‌خورند.‏» به دلیل آب و هوای گرم نمی‌شد غذای فاسدشدنی را ذخیره کرد،‏ بنابراین برای تهیهٔ چنین غذایی،‏ همهٔ کارها باید همان موقع انجام می‌شد.‏ جای تعجب نیست که در این روایت کوتاه،‏ واژه‌های «شتافت» و «بزودی» هر یک دو بار یافت می‌شوند،‏ و ابراهیم واقعاً برای آماده کردن غذا «شتافت»!‏—‏پیدایش ۱۸:‏۶-‏۸‏.‏

۱۵.‏ در مهمان‌نوازی،‏ همانطور که ابراهیم نمونهٔ بارز آن بود،‏ چه نگرشی در مورد تدارکات مادی صحیح است؟‏

^۱۵ اما هدف فقط برپا کردن جشنی بزرگ به این منظور که کسی را تحت تأثیر قرار دهیم،‏ نیست.‏ توجه کن حتی با وجود اینکه ابراهیم و سارَه همهٔ آن کوششها را برای آماده نمودن غذا و تقدیم آن به عمل آوردند،‏ ابراهیم قبل از آن به چه نحوی به این موضوع اشاره کرد:‏ «اندک آبی بیاورند تا پای خود را شسته در زیر درخت بیارامید.‏ و لقمهٔ نانی بیاورم تا دلهای خود را تقویت دهید و پس از آن روانه شوید زیرا برای همین شما را بر بندهٔ خود گذر افتاده است.‏» (‏پیدایش ۱۸:‏۴،‏ ۵‏)‏ اما اینطور معلوم شد که آن ‹لقمهٔ نان،‏› جشنی با گوساله‌ای پروار،‏ گرده‌هایی از آرد مَیدَه،‏ کره،‏ و شیر است—‏ضیافتی که شایسته یک پادشاه بود.‏ نکتهٔ اصلی کجاست؟‏ هنگام مهمان‌نوازی،‏ نکتهٔ مهم،‏ یا آنچه که باید بر آن تأکید کرد این نیست که خوردنی و آشامیدنی تا چه اندازه پرخرج و گران باشد،‏ یا چه سرگرمی مفصلی مهیا شود،‏ و غیره.‏ مهمان‌نوازی به این مسئله که شخص استطاعت فراهم نمودن چیزهای گرانبهایی را داشته باشد،‏ بستگی ندارد.‏ بلکه،‏ بر این اساس است که فرد به رفاه دیگران واقعاً توجه نموده و مشتاق باشد که به آنان تا حد توانایی خود احسان کند.‏ یکی از مثلهای کتاب مقدس می‌گوید:‏ «خوان بُقُول در جائیکه محبّت باشد بهتر است از گاو پرواری که با آن عداوت باشد،‏» و کلید مهمان‌نوازی واقعی در این مَثَل قرار دارد.‏—‏امثال ۱۵:‏۱۷‏.‏

۱۶.‏ ابراهیم با کاری که برای مهمانان انجام داد،‏ چگونه قدردانی خود را از امور روحانی نشان داد؟‏

^۱۶ اما باید توجه داشته باشیم که آن رویداد دارای جنبهٔ روحانی نیز بود.‏ ابراهیم به نحوی تشخیص داد که این مهمانان،‏ پیام‌آورانی از سوی یَهُوَه هستند.‏ کلماتی که او در خطاب به آنان به کار برد،‏ نشانگر این امر هستند:‏ «ای مولی اکنون اگر منظور نظر تو شدم از نزد بندهٔ خود مگذر.‏»‏a (‏پیدایش ۱۸:‏۳‏؛‏ با خروج ۳۳:‏۲۰ مقایسه شود.‏)‏ ابراهیم از قبل نمی‌دانست که آیا آنها پیامی برای وی دارند یا اینکه فقط از آنجا عبور می‌کنند.‏ با وجود این،‏ او متوجه شد که یکی از مقصودهای یَهُوَه در حال اجراست.‏ این افراد مشغول انجام مأموریتی از جانب یَهُوَه بودند.‏ اگر برای کمک در این مأموریت کاری از دست وی برمی‌آمد،‏ باعث خوشحالی‌اش می‌شد.‏ او دریافت که خادمان یَهُوَه استحقاق بهترین چیزها را دارند،‏ از اینرو مایل بود که تحت هر شرایطی بهترین‌ها را برای آنان مهیا کند.‏ انجام این کار،‏ چه برای خود او و چه برای شخصی دیگر برکتی روحانی به همراه می‌آورد.‏ همانطور که معلوم شد،‏ ابراهیم و سارَه به سبب مهمان‌نوازی صمیمانهٔ خود برکت عظیمی یافتند.‏—‏پیدایش ۱۸:‏۹-‏۱۵؛‏ ۲۱:‏۱،‏ ۲‏.‏

قومی مهمان‌نواز

۱۷.‏ خواست یَهُوَه از اسرائیلیان در مورد غریبان و نیازمندانی که در میان آنان بودند،‏ چه بود؟‏

^۱۷ قومی که از ابراهیم به وجود آمدند نباید نمونهٔ برجسته‌ای را که ابراهیم به جای گذاشت فراموش می‌کردند.‏ شریعتی که یَهُوَه به اسرائیلیان داد شامل تدارکاتی برای مهمان‌نوازی نسبت به غریبانی که در میان آنان بودند،‏ می‌شد.‏ «غریبیکه در میان شما مأوا گزیند مثل متوطّن از شما باشد و او را مثل خود محبّت نما زیرا که شما در زمین مصر غریب بودید من یَهُوَه خدای شما هستم.‏» (‏لاویان ۱۹:‏۳۴‏)‏ آن قوم باید به کسانی که به حمایت مادی نیاز داشتند توجه خاصی نشان می‌دادند و براحتی آنها را نادیده نمی‌گرفتند.‏ هنگامی که یَهُوَه این قوم را با محصولاتی فراوان برکت می‌داد،‏ هنگامی که در عیدهای خود شادی می‌کردند،‏ هنگامی که در طی سالهای سَبت از کار و زحمت خود آرامی می‌گرفتند،‏ باید کسانی را که چندان خوشبخت نبودند—‏بیوه‌زنان،‏ یتیمان،‏ و غریبان—‏را به یاد می‌آوردند.‏—‏تثنیه ۱۶:‏۹-‏۱۴؛‏ ۲۴:‏۱۹-‏۲۱؛‏ ۲۶:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

۱۸.‏ مهمان‌نوازی تا چه اندازه در رابطه با کسب لطف و برکت یَهُوَه حائز اهمیت است؟‏

^۱۸ اهمیت مهربانی،‏ سخاوت،‏ و مهمان‌نوازی نسبت به دیگران،‏ بویژه نسبت به نیازمندان را می‌توان در روش برخورد یَهُوَه با اسرائیلیان،‏ هنگامی که در به کار گرفتن این خصوصیات کوتاهی کردند،‏ مشاهده نمود.‏ یَهُوَه بوضوح بیان کرد که مهربانی و سخاوت نسبت به غریبان و نیازمندان در زمرهٔ شرایط لازم قوم او هستند تا برکتهای پیوستهٔ وی را دریافت نمایند.‏ (‏مزمور ۸۲:‏۲،‏ ۳؛‏ اشعیا ۱:‏۱۷؛‏ ارمیا ۷:‏۵-‏۷؛‏ حزقیال ۲۲:‏۷؛‏ زکریا ۷:‏۹-‏۱۱‏)‏ وقتی که این قوم در بجا آوردن این شرایط و شرایط دیگر از خود پشتکار نشان دادند،‏ موفق بوده و از وفور نعمت مادی و روحانی برخوردار گشتند.‏ هنگامی که در کارهای شخصی و خودخواهانهٔ خویش غرق شدند و از نشان دادن این خصوصیات مهربانانه به نیازمندان غفلت ورزیدند،‏ از طرف یَهُوَه محکوم شدند،‏ و سرانجام به طور نامطلوبی داوری شدند.‏—‏تثنیه ۲۷:‏۱۹؛‏ ۲۸:‏۱۵،‏ ۴۵‏.‏

۱۹.‏ چه مطلب دیگری را باید بررسی کنیم؟‏

^۱۹ پس چقدر اهمیت دارد که نگاهی به خود انداخته و ببینیم که آیا در این رابطه،‏ بر طبق انتظارات یَهُوَه عمل می‌کنیم یا نه!‏ این امر بویژه امروزه با نظر به روحیهٔ خودخواهانه و تفرقه‌انگیزی که در دنیا وجود دارد،‏ حائز اهمیت است.‏ چگونه می‌توانیم در دنیایی پر از تفرقه،‏ مهمان‌نوازی مسیحی را نشان دهیم؟‏ این موضوعی است که در مقالهٔ بعدی مورد بحث و گفتگو قرار خواهد گرفت.‏

‏[پاورقی]‏

آیا به یاد می‌آوری؟‏

◻ مفهوم واژه‌ای که در کتاب مقدس به «مهمانداری» ترجمه شده است،‏ چیست؟‏

◻ یَهُوَه به چه طرقی در مهمان‌نوازی نمونهٔ کامل است؟‏

◻ ابراهیم تا چه حد مهمان‌نواز بود؟‏

◻ چرا همهٔ پرستندگان حقیقی باید ‹در مهمانداری ساعی باشند›؟‏