‏«برای هر چیز زمانی است»‏

‏«برای هر چیز زمانی است و هر مطلبی را زیر آسمان وقتی است.‏»‏‏—‏جامعه ۳:‏۱‏.‏

۱.‏ یکی از ناتواناییهای انسان ناکامل چیست،‏ و این ناتوانی گاه چه عواقبی داشته است؟‏

اغلب از زبان مردم می‌شنویم:‏ «ای کاش زودتر این کار را کرده بودم.‏» یا وقتی کار از کار گذشته است،‏ می‌گویند:‏ «ای کاش کمی صبر کرده بودم.‏» چنین واکنشهایی بروشنی بیانگر ناتوانی انسانِ ناکامل در تشخیص وقت مناسب انجام بعضی از کارهاست.‏ این ناتوانی چه بسیار موجب گسیختن روابط انسانی،‏ سرخوردگی،‏ و از همه بدتر تضعیف ایمان عده‌ای به یَهُوَه و سازمان او شده است.‏

۲،‏ ۳.‏ الف)‏ چرا پذیرفتن زمان‌بندیهایی که یَهُوَه از پیش مقرر داشته است کاری عاقلانه است؟‏ ب)‏ ما باید چه نگرش معقولی در خصوص تحقق نبوتهای کتاب مقدس داشته باشیم؟‏

^۲ یَهُوَه از طریق حکمت و بینشی خاص که انسان از آن بی‌بهره است،‏ قادر است عاقبت هر عملی را چنانچه بخواهد،‏ پیش‌بینی کند.‏ او می‌تواند ‹آخر را از ابتدا بیان کند.‏› (‏ اشعیا ۴۶:‏۱۰‏)‏ بدین صورت قادر است مناسبترین زمان انجام هر کاری را تعیین کند.‏ پس چقدر عاقلانه است که به جای اعتماد به حس زمان‌سنجی خطاپذیر خودمان،‏ پذیرای زمان‌بندیهایی که یَهُوَه از پیش مقرر داشته است باشیم!‏

^۳ مسیحیانی که بلوغ روحانی دارند با وفاداری برای دیدن تحقق نبوتهای کتاب مقدس در زمانی که خدا مقرر داشته است انتظار می‌کشند.‏ آنان در خدمت یَهُوَه فعال هستند،‏ و همواره اصلی را که در مراثی ۳:‏۲۶ آمده است در نظر دارند که می‌گوید:‏ «خوب است که انسان امیدوار باشد و با سکوت انتظار نجات خداوند را بکشد.‏» (‏ با حبقوق ۳:‏۱۶ مقایسه شود.‏)‏ این مسیحیان همچنین قویاً معتقدند که اجرای حکم داوریی که یَهُوَه ابلاغ کرده است «اگرچه تأخیر نماید .‏ .‏ .‏ البتّه خواهد آمد.‏ و درنگ نخواهد نمود.‏»—‏حبقوق ۲:‏۳‏.‏

۴.‏ چگونه آیات عاموس ۳:‏۷ و متی ۲۴:‏۴۵ به ما کمک می‌کند تا منتظر زمان مقرر یَهُوَه باشیم؟‏

^۴ حال آیا شخصی که برداشتی نادرست از بعضی از آیات کتاب مقدس یا توضیحات نشریات انجمن برج دیده‌بانی دارد،‏ می‌تواند بی‌صبری خود را موجه بداند؟‏ در واقع کسی که انتظار می‌کشد تا یَهُوَه در زمانی که خود مقرر داشته است مسائل را روشن سازد،‏ از خود حکمت نشان می‌دهد.‏ «زیرا خداوند یَهُوَه کاری نمی‌کند جز اینکه سرّ خویش را به بندگان خود انبیا مکشوف می‌سازد.‏» (‏ عاموس ۳:‏۷‏)‏ حقیقتاً چه وعدهٔ شگفت‌آور و فوق‌العاده‌ای!‏ اما لازم به گفتن است که یَهُوَه اسرار خویش را تنها زمانی که خود صلاح بداند مکشوف می‌سازد.‏ برای این منظور یَهُوَه به «غلام امین و دانا» اختیار داده است تا امتش را ‏«در وقت معیّن خوراک [روحانی] دهد.‏» (‏ متی ۲۴:‏۴۵‏)‏ پس لزومی ندارد که بیش از حد نگران و یا حتی مضطرب باشیم که چرا برای بعضی از نکات توضیح دقیقی وجود ندارد.‏ باید اطمینان داشته باشیم که اگر از خود صبر نشان دهیم،‏ یَهُوَه از طریق غلام امین خود،‏ «در وقت معیّن» نکات لازم را برای ما روشن خواهد ساخت.‏

۵.‏ درک درستی از جامعه ۳:‏۱-‏۸ چه کمکی به ما می‌کند؟‏

^۵ سلیمان،‏ پادشاهی حکیم،‏ به ۲۸ عمل اشاره کرد که برای انجام هر کدام «زمانی است.‏» (‏ جامعه ۳:‏۱-‏۸‏)‏ داشتن درک درستی از مفهوم سخنان سلیمان و استلزامات آن به ما کمک می‌کند تا نظر خدا را در مورد زمان مناسب و یا نامناسب انجام بعضی از امور تشخیص دهیم.‏ (‏ عبرانیان ۵:‏۱۴‏)‏ بدینسان می‌توانیم همان الگو را برای زندگی خود نیز به کار گیریم.‏

‏«وقتی برای گریه و وقتی برای خنده»‏

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ چه اوضاعی موجب «گریه» و ماتم مردم شده است؟‏ ب)‏ چگونه دنیا به مقابله با اوضاعی که گریبانگیرش شده رفته است؟‏

^۶ هرچند که «وقتی برای گریه و وقتی برای خنده» وجود دارد،‏ کیست که خنده را به گریه ترجیح ندهد؟‏ (‏ جامعه ۳:‏۴‏)‏ افسوس که این دنیا مرتباً موجبات گریه و ماتم را فراهم می‌آورد.‏ رسانه‌های خبری از اخبار بد اشباع شده‌اند.‏ شنیدن اخباری همچون نوجوانانی که در مدرسه همشاگردیهای خود را به گلوله می‌بندند،‏ والدینی که با فرزندانشان بدرفتاری و به آنان تجاوز جنسی می‌کنند،‏ تروریستهایی که مردم عادی را کشته یا معلول می‌سازند،‏ و خسارات جانی و مالی ناشی از فجایع طبیعی،‏ واقعاً انسان را منقلب می‌سازند.‏ بر روی صفحهٔ تلویزیون تصاویر کودکانی گرسنه با چشمهایی گودافتاده،‏ پناهجویانی آواره در حال فرار،‏ یکی پس از دیگری از مقابل چشمانمان می‌گذرند.‏ واژه‌هایی همچون کشتارهای قومی،‏ ایدز،‏ جنگهای میکروبی،‏ و اِل نینو که در قدیم غریب و ناآشنا بودند،‏ حال هر کدام به نحوی در دلمان ترس و دلهره می‌اندازند.‏

^۷ بدون هیچگونه تردیدی می‌توان گفت که دنیای امروز در دریایی از مصیبت و اندوه غرق شده است.‏ در این خصوص،‏ بازار تفریحات که می‌خواهد به اصطلاح از وخامت اوضاع بکاهد با تولید روزافزون تفریحاتی سبک،‏ بی‌ذوق،‏ و حتی اغلب غیراخلاقی و خشن در صدد است ذهن ما را منحرف سازد تا بدین طریق فلاکت و سیه‌روزی دیگران در نظرمان بی‌اهمیت بیاید.‏ اما آیا واقعاً می‌توان خنده و قهقهه‌ای را که از تماشای حرکات مضحک شخصیتی بی‌مبالات به ما دست می‌دهد با شادی واقعی مقایسه کرد.‏ دنیای شیطان نمی‌تواند حتی ذره‌ای از شادیی که روح‌القدس در ما به وجود می‌آورد،‏ ایجاد کند.‏—‏غلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳؛‏ افسسیان ۵:‏۳،‏ ۴‏.‏

۸.‏ آیا مسیحیان به گریه اولویت می‌دهند یا به خنده؟‏ توضیح بده.‏

^۸ با نظر به وضع اسفبار دنیای امروز،‏ هیچ صلاح نیست که بیش از حد به فکر خنده و خوشی خود باشیم.‏ به بیان دیگر اکنون زمان آن نیست که فقط به تفریح و سرگرمی بپردازیم و اجازه دهیم که تفریحات امور روحانی را تحت‌الشعاع قرار دهند.‏ (‏ با جامعه ۷:‏۲-‏۴ مقایسه شود.‏)‏ پولس رسول اظهار داشت:‏ «استعمال‌کنندگان این جهان مثل استعمال‌کنندگان نباشند.‏» و دلیل آن را چنین بیان کرد:‏ «زیرا که صورت این جهان درگذر است.‏» (‏ ۱قرنتیان ۷:‏۳۱‏)‏ زندگی روزمرهٔ مسیحیان واقعی باید گواهی بر آن باشد که به اوضاع اسفبار دنیای امروز واقفند.‏—‏فیلپیان ۴:‏۸‏.‏

گریان،‏ اما خوشحال!‏

۹.‏ قبل از طوفان نوح چه وضع اسفباری حاکم بود،‏ و این موضوع برای مردم دوران ما به چه مفهوم است؟‏

^۹ مردمی که در زمان طوفان جهانی می‌زیستند با جدیت به مسائل زندگی نمی‌نگریستند.‏ آنان چنان در جریان عادی زندگی غرق شده بودند که دیگر «شرارت انسان [که] در زمین بسیار بود» ایشان را متأثر نمی‌کرد،‏ و همین بی‌اعتنایی باعث شد که ‹زمین از ظلم پر شود.‏› (‏ پیدایش ۶:‏۵،‏ ۱۱‏)‏ عیسی با اشاره به وضع اسفبار آن زمان پیشگویی کرد که مردم دوران ما نیز همان بی‌اعتنایی را از خود نشان خواهند داد.‏ عیسی چنین هشدار داد:‏ «همچنان که در ایّام قبل از طوفان می‌خوردند و می‌آشامیدند و نکاح می‌کردند و منکوحه می‌شدند تا روزی که نوح داخل کشتی گشت،‏ و نفهمیدند تا طوفان آمده،‏ همه را ببرد،‏ همچنین ظهور پسر انسان نیز خواهد بود.‏»—‏متی ۲۴:‏۳۸،‏ ۳۹‏.‏

۱۰.‏ چگونه اسرائیلیان زمان حَجِّی نشان دادند که برای اوقاتی که یَهُوَه مقرر داشته است ارزش قائل نیستند؟‏

^۱۰ حدود ۱۸۵۰ سال پس از وقوع طوفان،‏ در زمان حَجِّی،‏ بسیاری از اسرائیلیان همچون مردم زمان نوح به امور روحانی بی‌اعتنا بودند.‏ ایشان فقط در پی خواسته‌های خویش بوده،‏ فراموش کردند که باید به خواسته‌های یَهُوَه اولویت دهند.‏ در مورد ایشان چنین می‌خوانیم:‏ «این قوم می‌گویند وقتِ آمدن ما یعنی وقت بنا نمودن خانهٔ خداوند نرسیده است.‏ پس کلام خداوند به واسطهٔ حَجَّئ نبی نازل شده،‏ گفت:‏ آیا وقت شماست که شما در خانه‌های مُسَقَّف خود ساکن شوید و این خانه خراب بماند؟‏ پس حال یهوه صبایوت چنین می‌گوید دل خود را به راههای خویش مشغول سازید.‏»—‏حجی ۱:‏۱-‏۵‏.‏

۱۱.‏ بجاست که با جدیت چه سؤالاتی را بررسی کنیم؟‏

^۱۱ یَهُوَه به ما یعنی به شاهدان خود همچون اسرائیلیان زمان حَجِّی موهبتها و مسئولیتهایی داده است و بجاست که با جدیت تمام دل خود را به راههای خویش مشغول سازیم،‏ یعنی با جدیت بررسی کنیم که واقعاً در کدام طریق سلوک می‌نماییم.‏ آیا از وضع اسفبار دنیا و ننگی که بر نام خدا آورده است ‹گریان› هستیم؟‏ آیا از دیدن اینکه مردم وجود خدا را انکار می‌کنند یا وقیحانه مهر بی‌عدالتی بر اصول او می‌زنند برآشفته و ناراحت می‌شویم؟‏ آیا واکنش ما نیز مشابه واکنش افرادی است که حزقیال ۲۵۰۰ سال پیش در رؤیا مشاهده نمود که بر پیشانی‌شان نشان گذاشته شد؟‏ در این خصوص کتاب مقدس می‌گوید:‏ ‏«خداوند به او [مردی با دوات کاتب در کمرش] گفت:‏ ‹از میان شهر یعنی از میان اورشلیم بگذر و بر پیشانی کسانی که به سبب همهٔ رجاساتی که در آن کرده می‌شود آه و ناله می‌کنند نشانی بگذار.‏› »—‏حزقیال ۹:‏۴‏.‏

۱۲.‏ چرا مطلبی که در حزقیال ۹:‏۵،‏ ۶ آمده است برای مردم امروز حائز اهمیت است؟‏

^۱۲ همان گزارش به شش مرد اشاره می‌کند که در دست سلاحی مخرب دارند.‏ با خواندن فرمانی که بدیشان داده شد به جدیت مسئله بیشتر پی می‌بریم؛‏ آن فرمان از این قرار بود:‏ «در عقب او از شهر بگذرید و هلاک سازید و چشمان شما شفقت نکند و ترحّم منمایید.‏ پیران و جوانان و دختران و اطفال و زنان را تماماً به قتل رسانید،‏ امّا به هر کسی که این نشان را دارد نزدیک مشوید و از قدس من شروع کنید.‏» (‏ حزقیال ۹:‏۵،‏ ۶‏)‏ نجات ما در مصیبت عظیم که زمان آن بسیار نزدیک است بویژه به این موضوع بستگی دارد که تشخیص دهیم اکنون زمان گریه و ماتم است.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ عیسی چه کسانی را خوشحال خواند؟‏ ب)‏ به نظر تو چرا توصیفات عیسی در مورد شاهدان یَهُوَه صدق می‌کند؟‏

^۱۳ البته،‏ «گریه‌ای» که خادمان یَهُوَه به سبب اوضاع اسفبار دنیا می‌کنند مانع خوشحال بودن آنان نیست.‏ برعکس!‏ ایشان خوشحالترین مردم دنیا هستند.‏ عیسی نکاتی را بر شمرد که با آن می‌توانیم شادی خود را محک بزنیم.‏ وی گفت:‏ «خوشابحال مسکینان در روح،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال ماتمیان،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال حلیمان،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال گرسنگان و تشنگان عدالت،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال رحم‌کنندگان،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال پاک‌دلان،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال صلح‌کنندگان،‏ .‏ .‏ .‏ خوشابحال زحمت‌کشان برای عدالت.‏» (‏ متی ۵:‏۳-‏۱۰‏)‏ دلایل زیادی گواه بر آن است که این توصیفات عیسی در مورد شاهدان یَهُوَه به طور اعم بیش از هر سازمان مذهبی دیگری مصداق دارد.‏

^۱۴ بویژه پس از استقرار مجدد پرستش حقیقی در سال ۱۹۱۹ امت شاد یَهُوَه واقعاً دلیلی برای «خنده» و شادمانی یافتند.‏ شاهدان یَهُوَه اکنون همان شادی روحانیی را حس می‌کنند که اسرائیلیان در قرن ششم ق.‏د.‏م.‏ هنگام بازگشت از بابل حس کردند:‏ «چون خداوند اسیران صهیون را باز آورد،‏ مثل خواب‌بینندگان شدیم.‏ آنگاه دهان ما از خنده پر شد و زبان ما از ترنّم.‏ خداوند برای ما کارهای عظیم کرده است که از آنها شادمان هستیم.‏» (‏ مزمور ۱۲۶:‏۱-‏۳‏)‏ با اینکه دهان شاهدان یَهُوَه از خنده روحانی پر است،‏ با درایت تمام وخامت اوضاع حاضر را مد نظر دارند.‏ در دنیای جدید وقتی که سکنهٔ زمین «حیات جاودانی را بدست آرند» آن وقت گریه تا ابد جای خود را به خنده می‌دهد.‏—‏۱تیموتاؤس ۶:‏۱۹؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

‏«وقتی برای در آغوش کشیدن و وقتی برای اجتناب از در آغوش کشیدن»‏

۱۵.‏ چرا مسیحیان باید در گزینش دوستان خود محتاط باشند؟‏

^۱۵ مسیحیان آغوش دوستی خود را بر هر کس نمی‌گشایند.‏ ایشان به هشدار پولس توجه دارند که گفت:‏ «فریفته مشوید معاشرات بد،‏ اخلاق حسنه را فاسد می‌سازد.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۵:‏۳۳‏)‏ سلیمان حکیم نیز به ما چنین خاطرنشان کرد:‏ «با حکیمان رفتار کن و حکیم خواهی شد،‏ اما رفیق جاهلان ضرر خواهد یافت.‏»—‏امثال ۱۳:‏۲۰‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ شاهدان یَهُوَه چه دیدگاهی نسبت به رفاقت،‏ ملاقات مرتب با شخصی از جنس مخالف،‏ و ازدواج دارند؟‏

^۱۶ خادمان یَهُوَه دوستانی برمی‌گزینند که مانند خودشان یَهُوَه و عدالت او را دوست بدارند.‏ ایشان اگرچه از همنشینی و مصاحبت با دوستان خود لذت فراوان می‌برند،‏ نسبت به موضوع ملاقاتهای نزدیک با فردی از جنس مخالف بی‌بندوبار نیستند؛‏ رسمی که در میان مردم برخی از کشورها رواج فراوان دارد.‏ خادمان یَهُوَه اینگونه دوستی را نه به عنوان تفریح و سرگرمی،‏ بلکه آن را قدمی جدی در جهت ازدواج و انتخاب شریک مادام‌العمر زندگی خود به حساب می‌آورند،‏ و تنها زمانی به آن مبادرت می‌ورزند که از لحاظ جسمی،‏ ذهنی،‏ و روحانی آمادگی کامل داشته باشند—‏در ضمن بر اساس کتاب مقدس برای ازدواج کردن آزاد باشند.‏—‏۱قرنتیان ۷:‏۳۶‏.‏

^۱۷ البته عده‌ای بر این تصورند که چنین دیدگاهی در خصوص رفاقت با جنس مخالف و ازدواج دیگر کهنه شده است.‏ لیکن،‏ شاهدان یَهُوَه در مقابل فشار دوستان و همسالانشان در انتخاب دوست یا شریک زندگی مقاومت می‌کنند.‏ ایشان نیک می‌دانند که ‹حکمت از فرزندان خود [یعنی حاصل آن] تصدیق کرده می‌شود.‏› (‏ متی ۱۱:‏۱۹‏)‏ خادمان یَهُوَه نیک می‌دانند که یَهُوَه صلاح ایشان را بیش از هر کس دیگری مد نظر دارد،‏ و از این رو پند او را در زمینهٔ ازدواج «در خداوند فقط» بسیار جدی می‌گیرند.‏ (‏ ۱قرنتیان ۷:‏۳۹؛‏ ۲قرنتیان ۶:‏۱۴‏)‏ ایشان از ازدواجهای شتابزده با این تصور نادرست که در صورت بروز مشکل می‌توان غائله را با جدایی و یا طلاق فیصله داد،‏ شدیداً پرهیز می‌کنند.‏ آنان با صرفِ وقتِ کافی سعی می‌کنند شریک مناسبی برای زندگی خود پیدا کنند،‏ چرا که بخوبی واقفند با سوگند ازدواج این حکم یَهُوَه به اجرا درمی‌آید:‏ ‏«بعد از آن دو نیستند بلکه یک تن هستند.‏ پس آنچه را خدا پیوست انسان جدا نسازد.‏»—‏متی ۱۹:‏۶؛‏ مرقس ۱۰:‏۹‏.‏

۱۸.‏ چه چیزی می‌تواند شالوده‌ای نیکو برای ازدواجی سعادتمند باشد؟‏

^۱۸ ازدواج تعهدی مادام‌العمر بوده،‏ مستلزم برنامه‌ریزی دقیق است.‏ مرد معمولاً از خود سؤال می‌کند،‏ ‹آیا این زن همسر مناسبی برای من خواهد بود؟‏› که البته منطقی است.‏ لیکن باید همچنین از خود سؤال کند،‏ ‹آیا خود من واقعاً همسر مناسبی برای او خواهم بود؟‏ آیا به بلوغ روحانی رسیده‌ام و می‌توانم بویژه نیازهای روحانی او را برآورده کنم؟‏› پیش از ازدواج هم زن و هم مرد این مسئولیت را در قبال یَهُوَه دارند که از لحاظ روحانی قوی بوده،‏ توانایی به وجود آوردن پیوندی استوار و مورد رضای خدا را داشته باشند.‏ هزاران زوج مسیحی گواهی می‌دهند که خدمت تمام‌وقت به دلیل تأکید بسیار آن بر بخشیدن به جای طلب کردن،‏ شروعی فوق‌العاده برای ازدواجی موفق است.‏

۱۹.‏ چرا بعضی از مسیحیان مجرد می‌مانند؟‏

^۱۹ بعضی از مسیحیان به منظور پیشبرد کار بشارت با «اجتناب از در آغوش کشیدن» مجرد می‌مانند.‏ (‏ جامعه ۳:‏۵‏)‏ بعضی دیگر ازدواج خود را به زمانی موکول می‌کنند تا از لحاظ روحانی به حدی رسیده باشند که در نگاه همسری مناسب جذاب بنمایند.‏ همچنین مسیحیانی را نیز نباید فراموش کرد که میل دارند از رابطهٔ نزدیک و مزایای دیگر ازدواج برخوردار شوند لیکن،‏ همسری مناسب برای خود نیافته‌اند.‏ می‌توان مطمئن بود که یَهُوَه از اینکه ایشان به صرف ازدواج کردن اصول الهی را زیر پا نگذاشته‌اند بسیار راضی و خوشحال می‌باشد.‏ بجاست که از وفاداری ایشان قدردانی کنیم و آنان را با تشویق و پشتیبانیی مناسب که براستی مستحق آن هستند حمایت کنیم.‏

۲۰.‏ چرا گاه حتی بعضی از متأهلان از ‹ در آغوش کشیدن اجتناب می‌کنند›؟‏

^۲۰ آیا متأهلان نیز گاه باید ‹از در آغوش کشیدن اجتناب کنند›؟‏ از ظاهر قضیه پیداست که آنان نیز در بعضی موارد باید چنین کنند،‏ زیرا پولس گفت:‏ «ای برادران،‏ این را می‌گویم وقت تنگ است تا بعد از این آنانی که زن دارند مثل بی‌زن باشند.‏» (‏ ۱قرنتیان ۷:‏۲۹‏)‏ شادیها و برکات ازدواج گاه می‌باید در درجهٔ دوم اهمیت،‏ یعنی پس از مسئولیتهای تئوکراتیک قرار بگیرد.‏ حفظ تعادل در این امر نه تنها پیوند ازدواج را تضعیف نمی‌کند بلکه آن را مستحکمتر نیز می‌نماید،‏ چرا که به زن و شوهر یادآوری می‌کند که یَهُوَه ستون اصلی و ثبات‌دهندهٔ ازدواج ایشان است.‏—‏جامعه ۴:‏۱۲‏.‏

۲۱.‏ چرا نباید زوجها را در امر فرزند داشتن یا نداشتن سرزنش کرد؟‏

^۲۱ به علاوه،‏ بعضی از زوجها از بچه‌دار شدن جلوگیری می‌کنند تا برای خدمتشان به یَهُوَه آزادتر باشند.‏ این مسلماً نشان‌دهندهٔ از خود گذشتگی ایشان است و یَهُوَه پاداش مناسبی به ایشان خواهد داد.‏ با وجود این،‏ آنطور که کتاب مقدس برای پیشبرد کار بشارت مسیحیان را به تجرد تشویق کرده است،‏ هیچ حکم صریحی در خصوص جلوگیری از بچه‌دار شدن برای همین منظور نداده است.‏ (‏ متی ۱۹:‏۱۰-‏۱۲؛‏ ۱قرنتیان ۷:‏۳۸‏؛‏ با متی ۲۴:‏۱۹ و لوقا ۲۳:‏۲۸-‏۳۰ مقایسه شود.‏)‏ از این رو،‏ هر زن و شوهر باید به فراخور حال خود و آنچه وجدان طرفین می‌گوید در این مورد تصمیم بگیرند.‏ تصمیم ایشان هر چه باشد نباید مورد انتقاد قرار گیرد.‏

۲۲.‏ برای ما تشخیص چه چیزی حائز اهمیت است؟‏

^۲۲ آری،‏ «برای هر چیز زمانی است و هر مطلبی را زیر آسمان وقتی است.‏» حتی «وقتی برای جنگ و وقتی برای صلح.‏» (‏ جامعه ۳:‏۱،‏ ۸‏)‏ با توضیحات مقالهٔ بعدی پی خواهیم برد که آیا امروز وقت جنگ است یا وقت صلح؟‏

می‌توانی توضیح دهی؟‏

◻ چرا دانستن اینکه «برای هر چیز زمانی است» برای ما اهمیت دارد؟‏

◻ چرا امروزه عمدتاً «وقتی برای گریه» است؟‏

◻ چرا می‌توان گفت که مسیحیان گرچه چشمانی ‹گریان› دارند،‏ واقعاً خوشحال و سعادتمندند؟‏

◻ چگونه بعضی از مسیحیان نشان می‌دهند که زمان حاضر را «وقتی برای اجتناب از در آغوش کشیدن» می‌دانند؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹،‏ ۲۰]‏

اگر چه مسیحیان با دیدن وضع اسفبار دنیا چشمانی ‹گریان› دارند .‏ .‏ .‏

‏.‏ .‏ .‏ در واقع از همهٔ مردم دنیا خوشحالترند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۱]‏

خدمت تمام‌وقت شالوده‌ای نیکو برای ازدواجی سعادتمند است