درختی که «برگش پژمرده نمی‌گردد»
شاید بتوانید دشتی را به یاد آوردید که پر از درختان سرسبز و زیباست و از دیدن آن منظره بسیار لذّت برده باشید. مطمئناً آن درختان عظیم و پر شاخ و برگ در منطقه‌ای خشک و بایر قرار نگرفته‌اند. در آن حوالی می‌باید آب‌های بسیاری برای زنده و شاداب ماندن آن درختان وجود داشته باشد.
کتاب مقدّس کسانی را که ایمانی قوی دارند به درختی سرسبز و خرم تشبیه می‌کند. برای مثال به نوشتهٔ زیبایی که در کتاب مزامیر آمده است توجه کنید.
«خوشا به حال کسی که به توصیهٔ بدکاران رفتار نمی‌کند و در مسیر گناهکاران قرار نمی‌گیرد و با تمسخرکنندگان همنشین نمی‌شود. بلکه خوشی او در شریعت یَهُوَه می‌باشد و روز و شب شریعتش را زیرلب می‌خواند. او مطمئناً مانند درختی خواهد بود که در کنار نهرهای آب کاشته شده است و میوهٔ خود را در فصلش می‌دهد و برگش پژمرده نمی‌شود و در هر کاری موفق خواهد بود.» — مزمور ۱:۱-۳، د ج.
در کتاب اِرْمیا ۱۷:۷، ۸ نیز چنین می‌خوانیم: ‹مبارک باد کسی که بر یَهُوَه توکّل دارد و یَهُوَه اعتماد او باشد. او مثل درخت نشانده بر کنار آب خواهد بود که ریشه‌های خویش را به سوی نهر پهن می‌کند و چون گرما بیاید نخواهد ترسید و برگش شاداب خواهد ماند و در خشکسالی نگرانی نخواهد داشت و از آوردن میوه باز نخواهد ماند.›
درخت در هر دو نوشته به کسی تشبیه شده است که آنچه درست است انجام می‌دهد، از شریعت خدا شاد می‌شود و به او کاملاً اعتماد می‌کند. حال این سؤال مطرح می‌شود که شخص چگونه می‌تواند ایمانی قوی همچون درختی سرسبز و خرم داشته باشد؟ بیایید این آیات را از نزدیک بررسی کنیم.
‹کاشته شده در کنار نهرهای آب›
درختانی که در این دو نوشته بدان‌ها اشاره شده است در کنار «نهرهای آب» کاشته شده‌اند. در کتاب اِشَعْیا ۴۴:۳، ۴ نیز از همین نوشتهٔ مجازی استفاده شده است. در آنجا یَهُوَه خدا به اسرائیلیان توبه‌کار که از اسارت بابل آزاد شده بودند اطمینان می‌دهد که از آن‌ها مراقبت خواهد کرد. یَهُوَه خدا از طریق اِشَعْیا گفت: ‹اینک بر زمین تشنه آب خواهم ریخت و نهرها بر خشکی. و ایشان در میان سبزه‌ها، مثل درختان بید بر جوی‌های آب خواهند رویید.› در اینجا «نهرها» و «جوی‌های آب» باعث می‌شود که برکت‌یافتگان در ایمان رشد کنند و پر شاخ و برگ شوند.
امروزه نیز در زمین‌های زراعی جوی‌های آب و نهرهایی دیده می‌شود که از منبع آبی همچون چاهی عمیق، رودخانه، دریاچه یا سدّی سرچشمه می‌گیرند. عموماً، آن‌ها بخشی از سیستم آبیاری برای مزرعه‌ها یا کشت‌زارها می‌باشند. برخی اوقات، جوی‌هایی در باغ میوه برای آبیاری درختان کشیده می‌شود. اغلب، جوی آبرسانی از یک طرف مزرعه و از طرف دیگر درختان را آبیاری می‌کند و شاید مشخص‌کنندهٔ مرز بین املاک باشد.
نتیجهٔ کاشتن این درختان در کنار نهرهای آب چیست؟ در مزمور ۱:۳ آمده است که آن درخت «میوهٔ خود را در فصلش می‌دهد.» در خاورمیانه جایی که کتاب مقدّس نگاشته شده است درختانی همچون درخت انجیر، انار، سیب، خرما و زیتون می‌رویند. درخت انجیر می‌تواند با شاخ‌وبرگ‌های فراوان تا ۹ متر قد بکشد اما دیگر درختانِ میوه بسیار بلند نمی‌شوند. با این حال، بسیار سرسبز و خرم می‌باشند و در زمانش میوهٔ فراوانی به بار می‌آورند.
در ایّام قدیم، درختان بید در لبهٔ بستر رودخانه‌ها و نهرهای سوریه و فلسطین می‌روییدند. در کتاب مقدّس معمولاً درخت بید همراه با نهر آب توصیف شده است. (لاویان ۲۳:۴۰؛ حِزْقِیال ۱۷:۵) درخت سپیدار که از تیرهٔ بیدها می‌باشد نیز در مناطق پر آب می‌روید. این درختان سرسبز و بزرگ نمایانگر افکاری است که مزمورنویس و اِرْمیا برای ما نوشته‌اند: یعنی کسی که در پی شریعت خداست و کاملاً به او اعتماد می‌کند رابطهٔ خوبی با خدا دارد «و در هر کاری موفق خواهد بود.» بلی، خواست هر انسان است که در زندگی موفق باشد.
خوشی در شریعت یَهُوَه
امروزه مردم تلاش بسیاری می‌کنند تا در زندگی موفق باشند و برای دستیابی به شهرت و ثروت به کارهایی دست می‌زنند که اغلب واهی است و سرانجام از عمل خود مأیوس می‌شوند. پس چه می‌تواند حقیقتاً ما را راضی و خوشحال سازد؟ سخنرانی عیسی در موعظهٔ بالای کوه جواب این سؤال را می‌دهد. عیسی در آنجا گفت: «خوشا به حال کسانی که از فقر روحی خود آگاهند زیرا، پادشاهی آسمان از آن ایشان است.» (متّیٰ ۵:۳، مژ) بلی، داشتن اموال بسیار نیست که شادی حقیقی به بار می‌آورد بلکه تشخیص و برآورده ساختن فقر روحی یا نیاز معنوی است. بدین شکل درست به مانند درخت سرسبز و خرّمی خواهیم بود که در فصلش میوهٔ خود را می‌آورد. حال چگونه می‌توانیم این نیاز معنوی را برآورده سازیم؟
بر طبق سخن مزمورنویس در اوّل باید از برخی کارها اجتناب کنیم. او به سه امر اشاره کرد: ‹توصیهٔ بدکاران، مسیر گناهکاران و همنشینی با تمسخرکننده‌گان.› برای این که شاد باشیم می‌باید از این تمسخرکننده‌گان که حتی به کلام خدا اعتنا نمی‌کنند دوری کنیم.
سپس خوشی ما باید در شریعت یَهُوَه باشد. اگر چیزی یا کاری ما را خوشحال سازد به حتم در پی فرصتی می‌گردیم که به آن کار بپردازیم. پس خوشی در شریعت خدا یعنی برای کلام خدا ارزش فراوانی قائل شویم، مشتاق یادگیری آن باشیم و برای درک آن سعی و تلاش کنیم.
در آخر لازم است که آن را ‹شب و روز زیرلب بخوانیم.› بدین مفهوم که کتاب مقدّس را مرتب خوانده، در موضوعات آن تعمّق کنیم. باید با خواندن کلام خدا احساسی همچون مزمورنویس در ما به وجود آید که نوشت: «شریعت تو را چقدر دوست می‌دارم. تمامی روز تفکّر من است.» — مزمور ۱۱۹:۹۷.
بلی، وقتی به شناخت و درکی صحیح در مورد یَهُوَه خدا می‌رسیم و به او و وعده‌هایش اعتمادی کامل می‌یابیم، ایمانمان قوی شده، به او نزدیک می‌شویم. بدین شکل، مانند کسی که مزمورنویس توصیف کرد خوشحال و «در هر کاری موفق» خواهیم بود.