فصل ۱۸

یَهُوَه به دانیال پاداشی عظیم وعده می‌دهد

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ یک دونده برای کسب موفقیت باید دارای چه خصوصیت پراهمیتی باشد؟‏ ب)‏ پولس رسول چگونه زندگی مؤمنانه در راه خدمت به یَهُوَه را با مسابقه مقایسه کرده است؟‏

دونده‌ای خود را به طرف خط پایان می‌کشاند.‏ از نفس افتاده،‏ و در حالی که هدفش را در نظر دارد،‏ همهٔ نیرویش را برای برداشتن قدمهای آخر صرف می‌کند.‏ با عضلاتی از توان افتاده بالاخره از خط پایان می‌گذرد!‏ در چهره‌اش آثار آرامش و پیروزی موج می‌زند.‏ تحملی که تا به انتها از خود نشان داد نتیجه‌بخش بوده است.‏

^۲ در پایان کتاب دانیال باب ۱۲‏،‏ این نبی محبوب را در پایان خط «مسابقهٔ» خود،‏ یعنی یک عمر خدمت به یَهُوَه،‏ می‌یابیم.‏ پولس رسول پس از ذکر نمونه‌های گوناگونی از ایمانِ خادمانِ یَهُوَه پیش از مسیحیت،‏ نوشت:‏ «بنابرین چونکه ما نیز چنین ابر شاهدان را گرداگرد خود داریم،‏ هر بار گران و گناهی را که ما را سخت می‌پیچد دور بکنیم و با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم،‏ و به سوی پیشوا و کامل‌کنندهٔ ایمان یعنی عیسی نگران باشیم که بجهت آن خوشی که پیش او موضوع بود بی‌حرمتی را ناچیز شمرده متحمل صلیب گردید و به دست راست تخت خدا نشسته است.‏» —‏ عبرانیان ۱۲:‏⁠۱،‏ ۲‏.‏

۳.‏ الف)‏ انگیزهٔ دانیال از ‹با صبر دویدن› چه بود؟‏ ب)‏ فرشتهٔ یَهُوَه سه موضوع مختلف را به دانیال می‌گوید،‏ آنها کدامند؟‏

^۳ دانیال در میان آن «ابر شاهدان» است.‏ بی‌شک او یکی از کسانی بود که باید ‹با صبر می‌دوید،‏› و انگیزه‌اش برای این کار محبت عمیقش به خدا بود.‏ یَهُوَه اطلاعات فراوانی دربارهٔ حکومتهای آیندهٔ دنیا در اختیار دانیال گذارده بود،‏ اما حالا کلامی را که برای خود دانیال دلگرم‌کننده است برایش فرستاد:‏ ‏«امّا تو تا به آخرت برو زیرا که مُستریح خواهی شد و در آخر این ایّام در نصیب خود قایم خواهی بود.‏» (‏ دانیال ۱۲:‏۱۳‏)‏ فرشتهٔ یَهُوَه سه موضوع مختلف را برای دانیال مطرح ساخت:‏ (‏ ۱)‏ آنکه دانیال باید ‹تا به آخرت می‌رفت،‏› (‏ ۲)‏ آنکه «مستریح» می‌شد یا به عبارت دیگر آسایش و راحتی می‌یافت،‏ (‏ ۳)‏ آنکه دوباره در آینده «قایم» می‌بود یا برمی‌خاست.‏ چگونه این سخنان می‌توانند به مسیحیان امروز دلگرمی دهند تا در مسابقهٔ زندگی تا خط پایان تحمل و پایداری کنند؟‏

‏«تا به آخرت برو»‏

۴.‏ منظور فرشتهٔ یَهُوَه از گفتن اینکه «تا به آخرت برو» چه بود،‏ و چرا انجام این کار برای دانیال خالی از دشواری نبود؟‏

^۴ منظور فرشته از ذکر این گفته به دانیال چه بود:‏ «امّا تو تا به آخرت برو»؟‏ تا به آخرتِ چه چیزی؟‏ از آنجایی که دانیال تقریباً ۱۰۰ سال داشت،‏ ظاهراً منظور آخر زندگی دانیال می‌باشد که احتمالاً بسیار نزدیک بوده است.‏a فرشته دانیال را ترغیب کرد که تا واپسین لحظات زندگی‌اش با ایمان از خود صبر و تحمل نشان دهد.‏ اما این کار،‏ آسان نبود.‏ دانیال هنگام سقوط بابل و بازگشت یهودیان تبعیدی به یهودا و اورشلیم هنوز زنده بود.‏ این وقایع به طور حتم دل نبی سالخورده را مسرور ساختند.‏ اما مدرکی در اختیار نداریم که نشان دهد دانیال نیز با آنان همراه شد.‏ به احتمال زیاد دانیال تا آن وقت بسیار سالخورده و نحیف شده بود.‏ یا شاید ارادهٔ یَهُوَه بر آن بود که در بابل بماند.‏ در هر صورت،‏ می‌توان تصور کرد که دانیال آرزومند بود که همراه هموطنانش به یهودا بازگردد.‏

۵.‏ چه گواهی بر اینکه دانیال تا به آخر صبر و تحمل کرد وجود دارد؟‏

^۵ تردیدی نیست که دانیال از این گفتهٔ فرشته که «تا به آخرت برو» نیروی فراوان گرفت.‏ این گفته یادآور سخنانی است که عیسی مسیح شش قرن بعد به زبان راند:‏ «هر که تا به انتها صبر کند،‏ نجات یابد.‏» (‏ متی ۲۴:‏۱۳‏)‏ بی‌تردید دانیال چنین کرد.‏ او تا آخر صبر و تحمل کرد،‏ و با وفاداری تا آخرین مرحلهٔ مسابقهٔ زندگی به دویدن ادامه داد.‏ شاید یکی از دلایلی که در کلام خدا بعدها از او بخوبی یاد شده است همین باشد.‏ (‏ عبرانیان ۱۱:‏⁠۳۲،‏ ۳۳‏)‏ چه عاملی دانیال را قادر ساخت که تا به آخر از خود صبر و تحمل نشان دهد؟‏ شرح زندگی وی می‌تواند پاسخگوی این پرسش باشد.‏

صبر و تحمل در مطالعهٔ کلام خدا

۶.‏ از کجا می‌دانیم که دانیال شاگرد کوشای کلام خدا بود؟‏

^۶ برای دانیال،‏ صبر و تحمل تا به آخر به معنای ادامهٔ مطالعهٔ وعده‌های شورانگیز خدا و تعمق در مورد آنها نیز بود.‏ می‌دانیم که دانیال شاگرد صدیق کلام خدا بود،‏ وگرنه چگونه می‌توانست از وعدهٔ یَهُوَه به ارمیا در مورد اینکه تبعید یهودیان ۷۰ سال به طول می‌انجامد آگاه باشد؟‏ دانیال خود نوشت:‏ ‹من عدد سالها را از کتب فهمیدم.‏› (‏ دانیال ۹:‏⁠۲؛‏ ارمیا ۲۵:‏⁠۱۱،‏ ۱۲‏)‏ بدون شک،‏ دانیال کتابهایی را که از کلام خدا در آن زمان موجود بود بررسی کرده بود.‏ نوشته‌های موسی،‏ داوود،‏ سلیمان،‏ اِشَعْیا،‏ ارمیا،‏ حزقیال و هر آنچه که در دسترسش قرار داشت،‏ به طور حتم برایش ساعات دلپذیری از مطالعه و تعمق را به ارمغان آورده بودند.‏

۷.‏ ما در روزگار خود هنگام مطالعهٔ کلام خدا در مقایسه با دانیال از چه مزایایی برخورداریم؟‏

^۷ اگر بخواهیم در خود صبر و بردباری پرورش دهیم باید کلام خدا را مطالعه کرده آن را فرا گیریم.‏ (‏ رومیان ۱۵:‏⁠۴-‏۶؛‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏⁠۱۴‏)‏ ما کتاب مقدس را به طور کامل در دست داریم،‏ که در ضمن شامل نوشته‌هایی است که نشان می‌دهند چگونه برخی از نبوتهای دانیال قرنها بعد به تحقق پیوستند.‏ گذشته از این،‏ موهبتی است که ما در دوران «زمان آخر» که در دانیال ۱۲:‏۴ پیشگویی شده است زندگی می‌کنیم.‏ در دوران ما،‏ به مسح‌شدگان بصیرت روحانی عطا شده،‏ و آنها همچون مشعل حقیقت در این دنیای ظلمانی می‌درخشند.‏ در نتیجه،‏ بسیاری از نبوتهای عمیق کتاب دانیال،‏ که برخی برای دانیال در پردهٔ ابهام بودند،‏ امروزه برای ما پرمعنا هستند.‏ از اینرو،‏ بیایید به مطالعهٔ روزانهٔ کلام خدا ادامه دهیم،‏ و هرگز موهبتهایی را که در اختیار داریم دست کم نگیریم.‏ انجام این کار به ما کمک می‌کند تا از خود صبر و تحمل نشان دهیم.‏

پشتکار دانیال در دعا

۸.‏ دانیال در مورد دعا چه سرمشقی به ما می‌دهد؟‏

^۸ دعا نیز به دانیال کمک کرد که تا به آخر صبر و تحمل کند.‏ او هر روز به یَهُوَه خدا روی می‌آورد و با قلبی آکنده از ایمان و اطمینان بدون پرده‌پوشی با او سخن می‌گفت.‏ دانیال می‌دانست که یَهُوَه خدایی است که ‹ دعا می‌شنود.‏› (‏ مزمور ۶۵:‏⁠۲‏؛‏ با عبرانیان ۱۱:‏۶ مقایسه شود.‏)‏ هنگامی که از فرط سرکشی اسرائیلیان دلش از اندوه آکنده بود،‏ تأثراتش را با یَهُوَه در میان گذارد.‏ (‏ دانیال ۹:‏⁠۴-‏۱۹‏)‏ حتی هنگامی که داریوش فرمان داد که به مدت سی روز فقط باید به او دعا شود،‏ دانیال اجازه نداد که این فرمان مانع دعا کردن او به درگاه یَهُوَه خدا گردد.‏ (‏ دانیال ۶:‏⁠۱۰‏)‏ آیا انسان از تصور رفتار این مرد سالخوردهٔ باایمان که دلیرانه به جای آنکه دست از دعا به درگاه یَهُوَه خدا بردارد،‏ شجاعانه به استقبال چاه شیرها رفت،‏ تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد؟‏ بی‌تردید دانیال تا آخر عمرش با ایمان باقی ماند و هر روز با شور و حرارت به یَهُوَه دعا کرد.‏

۹.‏ چرا هیچگاه نباید به موهبت دعا با بی‌اعتنایی بنگریم؟‏

^۹ دعا عمل ساده‌ای است.‏ عملاً در هر وقت و هر مکانی،‏ با صدای بلند یا در سکوت می‌توان دعا کرد.‏ با این حال،‏ هیچگاه نباید به این موهبت ارزشمند با بی‌اعتنایی بنگریم.‏ کتاب مقدس دعا را با صبر،‏ پشتکار،‏ و بیداری روحانی مربوط می‌داند.‏ (‏ لوقا ۱۸:‏۱؛‏ رومیان ۱۲:‏۱۲؛‏ افسسیان ۶:‏⁠۱۸؛‏ کولسیان ۴:‏۲‏)‏ آیا داشتن یک راه ارتباطی برای سخن گفتن در هر زمان با والاترین شخصیت عالم،‏ آنهم بدون محدودیت،‏ امری شگرف نیست؟‏ از آن گذشته او به سخنانمان گوش فرا می‌دهد!‏ آیا به یاد دارید که یک بار دانیال دعا کرد و یَهُوَه فرشته‌ای در جوابش گسیل داشت؟‏ فرشته هنگامی رسید که دانیال هنوز مشغول دعا بود!‏ (‏ دانیال ۹:‏⁠۲۰،‏ ۲۱‏)‏ در روزگار ما دیگر،‏ فرشتگان به دیدار انسانها نمی‌آیند،‏ اما در یَهُوَه تغییر و تبدیلی پدید نیامده است.‏ (‏ ملاکی ۳:‏⁠۶‏)‏ او همانطور که به دعای دانیال گوش فرا داد،‏ به دعاهای ما نیز گوش فرا می‌دهد.‏ دعا ما را به یَهُوَه نزدیکتر می‌کند،‏ و به وسیلهٔ آن پیوندی با او برقرار می‌سازیم که به ما کمک خواهد کرد تا به آخر صبر و تحمل کنیم،‏ درست مانند دانیال.‏

صبر و تحمل در تعلیم کلام خدا

۱۰.‏ چرا تعلیم حقیقت کلام خدا برای دانیال اهمیت داشت؟‏

^۱۰ دانیال از یک نظر دیگر نیز باید ‹تا به آخر می‌رفت.‏› او باید به عنوان معلم حقیقت صبر و تحمل نشان می‌داد.‏ او هیچگاه از یاد نبرد که یکی از افراد منتخبی است که کتاب مقدس در موردشان می‌گوید:‏ «یَهُوَه می‌گوید که ‹شما و بندهٔ من که او را برگزیده‌ام شهود من می‌باشید.‏› » (‏ اشعیا ۴۳:‏۱۰‏)‏ دانیال هر آنچه در توان داشت در راه انجام این مأموریت گذارد.‏ به احتمال زیاد کار او شامل تعلیم قومش که در بابل در تبعید به سر می‌بردند نیز می‌شد.‏ از روابط او با یهودیان دیگر اطلاع چندانی در دست نداریم،‏ جز آنکه با سه نفر به نامهای:‏ حَنَنْیا،‏ میشائیل،‏ عَزَرْیا،‏ که ‹رفقای› وی خوانده شده‌اند،‏ در ارتباط بوده است.‏ (‏ دانیال ۱:‏۷؛‏ ۲:‏⁠۱۳،‏ ۱۷،‏ ۱۸‏)‏ دوستی و صمیمیتی که بین آنها وجود داشت یاری‌شان کرد تا صبر و تحمل از خود نشان دهند.‏ (‏ امثال ۱۷:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه به دانیال بصیرتی استثنایی عطا کرده بود،‏ از اینرو قادر بود مطالب زیادی به دوستانش بیاموزد.‏ (‏ دانیال ۱:‏⁠۱۷‏)‏ اما تعلیم وی بدینجا ختم نمی‌شد.‏

۱۱.‏ الف)‏ کار دانیال از چه لحاظ منحصربفرد بود؟‏ ب)‏ دانیال در انجام وظیفهٔ استثنائی خود تا چه حد موفق بود؟‏

^۱۱ دانیال بیش از هر نبی دیگری کار شهادت به مقامات عالیرتبهٔ غیریهودی را بر عهده داشت.‏ با وجود آنکه اغلب مجبور بود پیامهای نامطلوبی به زبان آورد،‏ با این حاکمان با تنفر یا حقارت رفتار نمی‌کرد،‏ بلکه با احترام و مهارت با ایشان سخن می‌گفت.‏ برخی از این افراد،‏ از جمله ساتراپ‌های حسود و توطئه‌گر،‏ قصد از میان بردن او را داشتند.‏ اما در نظر مقامات عالیرتبهٔ دیگر محترم بود.‏ دانیال که به یاری یَهُوَه توانست اسراری را که موجب سرگردانی پادشاهان و حکیمان شده بود توضیح دهد،‏ از شهرت و امتیاز فراوان برخوردار شد.‏ (‏ دانیال ۲:‏⁠۴۷،‏ ۴۸؛‏ ۵:‏⁠۲۹‏)‏ درست است که به دلیل کهولت دیگر نمی‌توانست مانند دوران جوانی فعال باشد،‏ اما هنوز با وفاداری در پی آن بود که تا به آخر از هر طریق ممکن در مورد خدای محبوبش شهادت دهد.‏

۱۲.‏ الف)‏ ما مسیحیان امروز مشغول چه فعالیت تعلیمیی هستیم؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم به توصیهٔ پولس مبنی بر اینکه «پیش اهل خارج به حکمت رفتار کنید» عمل کنیم؟‏

^۱۲ ما نیز امروزه در جماعت مسیحی،‏ می‌توانیم یاران وفادار و باایمانی بیابیم و در کنار هم و با کمک یکدیگر،‏ همچون دانیال و سه دوستش،‏ صبر و تحمل از خود نشان دهیم.‏ ضمناً به یکدیگر تعلیم و «تسلّی» نیز می‌دهیم.‏ (‏ رومیان ۱:‏⁠۱۱،‏ ۱۲‏)‏ ما نیز همچون دانیال،‏ مأموریت داریم به بی‌ایمانان شهادت دهیم.‏ (‏ متی ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ از اینرو ضروری است که مهارت یافته،‏ تا هنگامی که با مردم در مورد یَهُوَه صحبت می‌کنیم ‹کلام خدا را خوب تعلیم دهیم.‏› (‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏⁠۱۵‏،‏ ترجمهٔ تفسیری )‏ این توصیهٔ پولس رسول نیز مفید خواهد بود که می‌گوید:‏ «پیش اهل خارج به حکمت رفتار کنید.‏» (‏ کولسیان ۴:‏⁠۵‏)‏ چنین حکمتی دیدگاه ما را در مورد کسانی که با ما هم‌عقیده نیستند نیز شامل می‌شود.‏ ما به این افراد به چشم حقارت نگاه نمی‌کنیم و خود را بالاتر از آنها نمی‌دانیم.‏ (‏ ۱پطرس ۳:‏⁠۱۵‏)‏ بلکه در پی آن هستیم که با استفادهٔ مدبرانه و ماهرانه از کلام خدا به دلشان راه یافته،‏ آنها را به سوی حقیقت جلب کنیم.‏ حقیقتاً که دست یافتن به دل یک فرد موجب شادی و سرور بسیار است!‏ چنین شادیی بدون شک می‌تواند به ما کمک کند تا به آخر صبر و تحمل کنیم،‏ همانطور که دانیال چنین کرد.‏

‏«مُستریح خواهی شد»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ چرا فکر مرگ برای بسیاری از بابلیان هراس‌انگیز بود،‏ و نظر دانیال با آنها چه تفاوتی داشت؟‏

^۱۳ فرشته سپس به دانیال اطمینان‌خاطر داد و گفت:‏ «مُستریح خواهی شد.‏» (‏ دانیال ۱۲:‏۱۳‏)‏ معنای این عبارت چیست؟‏ دانیال می‌دانست که مرگ در انتظار اوست.‏ مرگ از روزگار آدم تا امروز برای همهٔ انسانها پایانی گریزناپذیر بوده است.‏ کتاب مقدس بحق مرگ را «دشمن» انسان می‌خواند.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۵:‏۲۶‏)‏ اما مفهوم مرگ برای دانیال با مفهومی که اطرافیانِ بابلی او برای آن قائل بودند بسیار متفاوت بود.‏ برای آنها که غرق در ستایش پیچیدهٔ ۴۰۰۰ خدای دروغین بودند،‏ مرگ مفاهیم هولناکی به خود می‌گرفت.‏ آنها معتقد بودند کسانی که زندگی سعادتمندانه‌ای نداشتند یا به نحو فجیعی جان سپرده بودند،‏ پس از مرگ،‏ به صورت ارواح انتقام‌جویی در می‌آیند که در پی تسخیر زندگان هستند.‏ بابلیان همچنین به عالم امواتِ هراس‌انگیزی اعتقاد داشتند که مملو از هیولاهای کریهی بود به شکل انسانها و جانوران.‏

^۱۴ برای دانیال مرگ معنایی کاملاً متفاوت داشت.‏ صدها سال پیش از روزگار دانیال،‏ سلیمان پادشاه تحت الهام الهی گفت:‏ «مردگان هیچ نمی‌دانند.‏» (‏ جامعه ۹:‏۵‏)‏ مزمورنویس در مورد شخص مرده چنین سرود:‏ «روح او بیرون می‌رود و او به خاک خود برمی‌گردد و در همان روز فکرهایش نابود می‌شود.‏» (‏ مزمور ۱۴۶:‏۴‏)‏ از اینرو دانیال می‌دانست که سخنان فرشته خطاب به او حقیقت دارد.‏ مرگ به معنای مستریح شدن یا به عبارت دیگر راحتی یافتن است.‏ نه فکری،‏ نه تأسف تلخی،‏ نه عذابی،‏ و البته نه هیولایی.‏ عیسی مسیح نیز هنگام مرگ ایلعازَر موضوع را به همین شکل توصیف کرد.‏ او گفت:‏ «دوست ما ایلعازر در خواب است.‏» —‏ یوحنا ۱۱:‏۱۱‏.‏

۱۵.‏ چگونه ممکن است روز مرگ از روز تولد بهتر باشد؟‏

^۱۵ به دلیل دیگری توجه کنید بر اینکه برای دانیال فکر مرگ هولناک نبود.‏ کلام خدا می‌گوید:‏ «نیک نامی از روغن معطّر بهتر است و روز ممات از روز ولادت.‏» (‏ جامعه ۷:‏۱‏)‏ چگونه ممکن است که روز مرگ،‏ یعنی زمانی اندوهبار،‏ بهتر از روز شادی‌آور تولد باشد؟‏ نکتهٔ اصلی در واژهٔ «نام» نهفته است.‏ «روغن معطّر» ممکن است بسیار ذی‌قیمت باشد.‏ مریم،‏ خواهر ایلعازَر،‏ پاهای عیسی را با روغن معطّری که بهای آن تقریباً به اندازهٔ دستمزد یک سال کار بود،‏ چرب کرد!‏ (‏ یوحنا ۱۲:‏⁠۱-‏۷‏)‏ چگونه ممکن است نام یک شخص اینقدر پرارزش باشد؟‏ در ترجمهٔ یونانی سپتواجینت (‏ سبعینی)‏ نیز در جامعه ۷:‏۱ از عبارت «نام نیک» استفاده شده است.‏ همانطور که می‌بینیم تنها نام نیست که مطرح است بلکه آنچه که مظهر آن است مطرح می‌باشد.‏ در هنگام تولد،‏ شخص نه اعتباری دارد،‏ نه سابقهٔ کار نیکی،‏ و نه گنجینهٔ حافظه‌ای که حاوی شخصیت و خصوصیات دارندهٔ نام است.‏ اما در انتهای زندگی،‏ نام مظهر همهٔ اینهاست.‏ و اگر از نظر خدا نامی نیک باشد،‏ چنین نامی از هر دارایی دیگری پرارزشتر است.‏

۱۶.‏ الف)‏ دانیال چگونه تلاش کرد که در مقابل خدا نامی نیک کسب کند؟‏ ب)‏ چرا دانیال می‌توانست مستریح شود و اطمینان کامل داشته باشد که در مقابل یَهُوَه نامی نیک برای خود کسب کرده است؟‏

^۱۶ دانیال در طول زندگی‌اش هر آنچه در توان داشت برای آنکه در مقابل خدا نامی نیک داشته باشد انجام داد،‏ و یَهُوَه نیز هیچیک از تلاشهای او را نادیده نگرفت.‏ او مراقب دانیال بود و قلب او را آزمایش کرد.‏ خدا همین کار را نیز در حق داوود کرد،‏ از اینرو داوود چنین سرایید:‏ «ای خداوند مرا آزموده و شناخته‌ای.‏ تو نشستن و برخاستن مرا می‌دانی و فکرهای مرا از دور فهمیده‌ای.‏» (‏ مزمور ۱۳۹:‏⁠۱،‏ ۲‏)‏ دانیال کامل نبود.‏ او نیز از فرزندان آدمِ گناهکار بود و به قومی گناهکار تعلق داشت.‏ (‏ رومیان ۳:‏⁠۲۳‏)‏ اما از وضعیت گناه‌آلود خود توبه کرد و تلاش کرد که با خدای خود در راه راست قدم بردارد.‏ بدین ترتیب،‏ این نبی باایمان می‌توانست اطمینان داشته باشد که یَهُوَه گناهانش را خواهد بخشید و هرگز آنها را بر ضدش استفاده نخواهد کرد.‏ (‏ مزمور ۱۰۳:‏۱۰-‏۱۴؛‏ اشعیا ۱:‏⁠۱۸‏)‏ یَهُوَه به انتخاب خود کارهای نیکوی خادمان باایمانش را به یاد می‌آورد.‏ (‏ عبرانیان ۶:‏⁠۱۰‏)‏ از اینرو فرشتهٔ یَهُوَه دو بار دانیال را «مرد بسیار محبوب» خطاب کرد.‏ (‏ دانیال ۱۰:‏⁠۱۱،‏ ۱۹‏)‏ این گفته بدان معناست که دانیال برای خدا عزیز بود.‏ دانیال می‌توانست با خیال آسوده به استراحت برود،‏ زیرا می‌دانست که در مقابل یَهُوَه نامی نیک برای خود کسب کرده است.‏

۱۷.‏ چرا ضروری است که همین امروز در مقابل یَهُوَه نامی نیک کسب کنیم؟‏

^۱۷ هر یک از ما باید از خود بپرسیم،‏ ‹آیا در مقابل یَهُوَه نامی نیک برای خود کسب کرده‌ام؟‏› ما در روزگاری پرتلاطم به سر می‌بریم.‏ اگر بپذیریم که هر لحظه مرگ ممکن است بر ما غالب آید،‏ بداندیشی نکرده‌ایم بلکه حتی واقع‌بینی از خود نشان داده‌ایم.‏ (‏ جامعه ۹:‏⁠۱۱‏)‏ پس چقدر ضروری خواهد بود که هر یک از ما تصمیم بگیرد همین حالا و بدون درنگ نامی نیک در مقابل خدا کسب کند.‏ اگر چنین کنیم دیگر لزومی ندارد از مرگ هراسی داشته باشیم.‏ مرگ فقط استراحتی است همچون خواب که در پی آن بیداری فرا می‌رسد!‏

‏«قایم خواهی بود»‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ فرشته از این پیشگویی که دانیال در آینده ‹قایم خواهد بود› چه منظوری داشت؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که دانیال از امید رستاخیز آگاهی داشته است؟‏

^۱۸ کتاب دانیال با یکی از زیباترین وعده‌های خدا به بشر خاتمه می‌یابد.‏ فرشتهٔ یَهُوَه به دانیال گفت:‏ «در آخر این ایّام در نصیب خود قایم خواهی بود.‏» منظور فرشته از این گفته چه بود؟‏ از آنجایی که مقصود از «مستریح» یا استراحتی که درست پیش از این بدان اشاره کرد،‏ مرگ بود،‏ پس وعدهٔ آنکه دانیال در آینده ‹قایم خواهد بود› فقط یک معنا می‌تواند داشته باشد؛‏ اینکه رستاخیز خواهد یافت!‏b حتی برخی از محققان نیز ادعا می‌کنند که در باب ۱۲ کتاب دانیال است که برای نخستین بار در نوشته‌های مقدس عبرانی صریحاً به رستاخیز اشاره شده است.‏ (‏ دانیال ۱۲:‏۲‏)‏ که البته در این باره در اشتباهند.‏ دانیال بخوبی از امید رستاخیز آگاهی داشت.‏

^۱۹ به عنوان مثال،‏ دانیال بی‌تردید این سخنانی را که اِشَعْیا دو قرن پیش از دوران او به رشتهٔ تحریر درآورده بود می‌دانست:‏ «مُردگان تو زنده خواهند شد و جسدهای من خواهند برخاست.‏ ای شما که در خاک ساکنید بیدار شده،‏ ترنّم نمایید!‏ .‏ .‏ .‏ زمین مردگان خود را بیرون خواهد افکند.‏» (‏ اشعیا ۲۶:‏۱۹‏)‏ مدتها پیش از آن ایلیا و اَلِیشَع توسط یَهُوَه قدرت یافتند تا افرادی را رستاخیز بخشند.‏ (‏ ۱پادشاهان ۱۷:‏⁠۱۷-‏۲۴؛‏ ۲پادشاهان ۴:‏⁠۳۲-‏۳۷‏)‏ حتی پیش از آن،‏ حَنّا،‏ مادر سموئیل نبی،‏ اذعان کرده بود که یَهُوَه قادر است انسانها را از شیول یا قبر برخیزاند.‏ (‏ ۱سموئیل ۲:‏⁠۶‏)‏ پیش از آن،‏ ایوب وفادار امید خویش را با این کلمات بیان کرد:‏ «اگر مرد بمیرد بار دیگر زنده شود؛‏ در تمامی روزهای مجاهدهٔ خود انتظار خواهم کشید،‏ تا وقت تبدیل من برسد.‏ تو ندا خواهی کرد و من جواب خواهم داد،‏ و به صنعت دست خود مشتاق خواهی شد.‏» —‏ ایوب ۱۴:‏⁠۱۴،‏ ۱۵‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ الف)‏ دانیال به طور حتم جزیی از چه رستاخیزی خواهد بود؟‏ ب)‏ رستاخیز در بهشت به احتمال زیاد به چه شکلی صورت خواهد پذیرفت؟‏

^۲۰ دانیال نیز همچون ایوب،‏ مطمئن بود که یَهُوَه او را زمانی در آینده حقیقتاً به زندگی بازمی‌گرداند.‏ با این حال،‏ تأیید این امید از طرف این موجود روحیِ پرقدرت به طور حتم عمیقاً به دانیال تسلی‌خاطر داد.‏ آری،‏ دانیال هنگام ‹قیامت [یا رستاخیز] عادلان› یعنی در طی دوران حکومت هزار سالهٔ مسیح بر خواهد خاست.‏ (‏ لوقا ۱۴:‏۱۴‏)‏ این موضوع برای دانیال به چه معنایی است؟‏ کلام خدا در این مورد اطلاعات فراوانی در اختیار ما می‌گذارد.‏

^۲۱ یَهُوَه «خدای تشویش نیست بلکه خدای سلامتی.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۴:‏۳۳‏)‏ پس واضح است که رستاخیز در بهشت به شکل منظمی انجام خواهد شد.‏ شاید زمان انجام آن مدتی پس از حارمَجِدّون باشد.‏ (‏ مکاشفه ۱۶:‏۱۴،‏ ۱۶‏)‏ تا آن وقت،‏ همهٔ آثار سیستم کهنه از میان رفته‌اند،‏ و بی‌شک تدارکاتی برای خوشامدگویی به مردگان انجام گرفته است.‏ در مورد ترتیب بازگشت مردگان،‏ کتاب مقدس این روال را مطرح می‌کند:‏ «هر کس به رتبهٔ خود.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۵:‏۲۳‏)‏ به احتمال زیاد هنگام ‹قیامت [یا رستاخیز] مردگان از عادلان و ظالمان،‏› ابتدا عادلان رستاخیز خواهند یافت.‏ (‏ اعمال ۲۴:‏۱۵‏)‏ بدین ترتیب،‏ مردان باایمان زمان باستان،‏ همچون دانیال،‏ می‌توانند در ادارهٔ امور روی زمین،‏ از جمله تعلیم میلیاردها «ظالمی» که به زندگی باز می‌گردند،‏ شرکت داشته باشند.‏ —‏ مزمور ۴۵:‏۱۶‏.‏

۲۲.‏ برخی از پرسشهایی که دانیال بی‌تردید مایل به دانستن جواب آنهاست کدامند؟‏

^۲۲ اما دانیال پیش از آنکه چنین مسئولیتهایی را بر دوش گیرد،‏ بدون تردید سؤالات فراوانی خواهد داشت.‏ زیرا در مورد برخی از نبوتهای عمیقی که به او سپرده شد،‏ گفت:‏ «من شنیدم اما درک نکردم.‏» (‏ دانیال ۱۲:‏۸‏)‏ چقدر از اینکه بالاخره می‌تواند به درک این اسرار الهی نائل آید مسرور خواهد شد!‏ تردیدی نیست که می‌خواهد همه چیز را در مورد مسیح بداند.‏ دانیال با شگفتی در خواهد یافت که کدام قدرتهای جهانی از دوران وی تا زمان ما روی کار آمده‌اند،‏ همینطور از هویت «مقدّسان» باایمان «حضرت اعلی» که با وجود شکنجه و آزارهای «زمان آخر» باقی ماندند،‏ و همچنین از نابودی نهایی همهٔ حکومتهای انسانی توسط ملکوت مسیحایی خدا،‏ آگاه خواهد شد.‏ —‏ دانیال ۲:‏⁠۴۴؛‏ ۷:‏⁠۲۲؛‏ ۱۲:‏⁠۴‏.‏

بهشت،‏ دانیال و شما!‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ الف)‏ دنیایی که دانیال پس از رستاخیز در آن قدم خواهد نهاد چه تفاوتی با دنیای روزگار او خواهد داشت؟‏ ب)‏ آیا دانیال جایی در بهشت خواهد داشت،‏ چرا؟‏

^۲۳ دانیال مایل خواهد بود دنیایی را که در آن رستاخیز یافته است بشناسد،‏ دنیایی که با آنچه او می‌شناسد بسیار متفاوت است.‏ هیچگونه اثری از جنگ و ستمی که او ناظر آن بود وجود نخواهد داشت.‏ اندوه،‏ بیماری،‏ و مرگ کاملاً از میان خواهند رفت.‏ (‏ اشعیا ۲۵:‏۸؛‏ ۳۳:‏۲۴‏)‏ در عوض غذا و مسکن فراوان بوده،‏ همه از مشاغلی پرثمر برخوردار خواهند شد.‏ (‏ مزمور ۷۲:‏۱۶؛‏ اشعیا ۶۵:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ انسانها همچون خانواده‌ای متحد و سعادتمند در کنار یکدیگر به سر خواهند برد.‏

^۲۴ تردیدی نیست که دانیال در چنین دنیایی جای دارد.‏ فرشته به او گفت:‏ «در نصیب خود قایم خواهی بود.‏» واژهٔ عبرانیی که در اینجا «نصیب» ترجمه شده است،‏ برای قطعه‌ای از زمین نیز استفاده می‌شود.‏c دانیال احتمالاً با نبوت حزقیال در مورد تقسیم سرزمین بازیافتهٔ اسرائیل آشنا بوده است.‏ (‏ حزقیال ۴۷:‏⁠۱۳–‏۴۸:‏۳۵‏)‏ نبوت حزقیال هنگامی که در بهشت به تحقق می‌پیوندد چه مفهومی دارد؟‏ بدین مفهوم است که همهٔ افراد امت خدا جایی در بهشت خواهند داشت،‏ و زمین با نظم و ترتیب و عدالت در میانشان تقسیم خواهد شد.‏ البته،‏ جای شکی نیست که نصیبی که دانیال از بهشت می‌برد به یک تکه زمین محدود نمی‌شود بلکه در انجام مقصود خدا نیز سهیم خواهد بود.‏ پاداشی که به دانیال وعده داده شد،‏ تضمین شده است.‏

۲۵.‏ الف)‏ برخی از جنبه‌های زندگی در بهشت را که برای شما خوشایند هستند ذکر کنید؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که انسانها به بهشت تعلق دارند؟‏

^۲۵ در مورد نصیب شما چه می‌توان گفت؟‏ همین وعده‌ها دربارهٔ شما نیز صدق می‌کنند.‏ یَهُوَه می‌خواهد که انسانهای مطیع برای نصیبشان «قایم» شوند،‏ یعنی جایی در بهشت داشته باشند.‏ تصورش را بکنید!‏ به طور حتم،‏ دیدار حضوری با دانیال و دیگر مردان و زنان باایمان روزگار کتاب مقدس بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود.‏ علاوه بر آنها،‏ افراد بیشمار دیگری از میان مردگان باز خواهند گشت که باید تعلیم ببینند تا یَهُوَه خدا را بشناسند و به او محبت بورزند.‏ خودتان را مجسم کنید که از زمین نگهداری می‌کنید و برای تبدیل آن به بهشتی از زیباییهای جاودانی و بیشمار تلاش می‌کنید.‏ تصور کنید که از یَهُوَه تعلیم بگیرید،‏ و بیاموزید که چگونه به شیوه‌ای که او برای بشر در نظر دارد زندگی کنید.‏ (‏ اشعیا ۱۱:‏۹؛‏ یوحنا ۶:‏⁠۴۵‏)‏ بله در بهشت برای شما نیز جایی وجود دارد.‏ با اینکه بهشت شاید برای عده‌ای ناآشنا باشد،‏ اما به خاطر داشته باشید که یَهُوَه بشر را در اصل برای زندگی در چنین جایی خلق کرده است.‏ (‏ پیدایش ۲:‏⁠۷-‏۹‏)‏ از این جهت،‏ بهشت محل طبیعی زیست میلیاردها ساکن زمین است.‏ آنها به بهشت تعلق دارند.‏ دست یافتن به بهشت برای آنها همچون دست یافتن به زادگاهشان است.‏

۲۶.‏ یَهُوَه چگونه تصدیق می‌کند که انتظار کشیدن برای فرا رسیدن پایان این سیستم برای ما کار آسانی نیست؟‏

^۲۶ هنگامی که به این موضوعها فکر می‌کنیم،‏ دلهایمان از سپاسگزاری لبریز می‌شود.‏ آیا می‌خواهید در چنین جایی زندگی کنید؟‏ تعجبی ندارد که شاهدان یَهُوَه با اشتیاق می‌خواهند زمان پایان این سیستم را بدانند!‏ انتظار کشیدن کار ساده‌ای نیست.‏ یَهُوَه نیز به این موضوع واقف است،‏ از اینرو ما را ترغیب می‌کند که «اگر چه تأخیر نماید،‏» تا آخر «منتظر باش.‏» منظور آفریدگار آن است که شاید در نظر ما تأخیر داشته باشد،‏ زیرا در همان آیه این کلمات اطمینان‌بخش را می‌خوانیم که «البتّه خواهد آمد.‏» (‏ حبقوق ۲:‏۳‏؛‏ با امثال ۱۳:‏۱۲ مقایسه شود.‏)‏ بله،‏ انتها درست بموقع فرا خواهد رسید.‏

۲۷.‏ برای آنکه بتوانید تا ابد در مقابل خدا سربلند باشید چه باید بکنید؟‏

^۲۷ حال که انتها نزدیک است چه باید بکنید؟‏ همچون نبی محبوب یَهُوَه،‏ دانیال،‏ شما نیز با ایمان صبر و تحمل کنید.‏ کلام خدا را با جدیت مطالعه کنید.‏ با شوق و حرارت دعا کنید.‏ با هم‌ایمانان دیگر معاشرت کنید و به آنان محبت بورزید و با غیرت حقیقت را به دیگران تعلیم دهید.‏ حال که در پایان این سیستم پر از شرارت هستیم،‏ مصمم باشید که خادم وفادار حضرت اعلی و مدافع کلام او باقی بمانید.‏ بدون درنگ،‏ به نبوت دانیال توجه کنید!‏ و باشد که سلطان تعالی،‏ یَهُوَه،‏ موهبت سربلندی ابدی در مقابل خود را به شما ارزانی دارد!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

چه آموختیم؟‏

‏• چه عواملی به دانیال کمک کردند که تا به آخر صبر و تحمل کند؟‏

‏• چرا تصور مرگ برای دانیال تصوری هراس‌انگیز نبود؟‏

‏• وعدهٔ فرشته به دانیال مبنی بر اینکه ‹ در نصیب خود قایم خواهد بود› چگونه تحقق خواهد یافت؟‏

‏• توجه به نبوت دانیال برای شخص شما چه فوایدی داشته است؟‏

‏[تصویر تمام‌صفحه در صفحهٔ ۳۰۷]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱۸]‏

آیا شما نیز همچون دانیال به کلام نبوی خدا توجه می‌کنید؟‏