لشکر یَهُوَه با اسب‌ها و ارابه‌های آتشین

پادشاه سوریه،‏ بِن‌هَدَد،‏ دائم به اسرائیل حمله می‌کرد.‏ ولی اِلیشَعِ پیامبر همیشه از قبل به پادشاه اسرائیل هشدار می‌داد و او نجات پیدا می‌کرد.‏ به همین دلیل،‏ بِن‌هَدَد تصمیم گرفت مردانی را بفرستد تا اِلیشَع را بدزدند.‏ بِن‌هَدَد فهمید که اِلیشَع در شهر دوتان است،‏ پس لشکر سوریه را برای دستگیری او فرستاد.‏

وقتی سربازان سوری به دوتان رسیدند،‏ شب شده بود.‏ صبح روز بعد،‏ خادم اِلیشَع بیرون رفت و دید که لشکر بزرگی دورتادور شهر است.‏ او خیلی ترسید و فریاد زد:‏ ‹اِلیشَع،‏ چه کار کنیم؟‏› اِلیشَع به او گفت:‏ ‹کسانی که با ما هستند از کسانی که با آن‌ها هستند،‏ بیشترند.‏› همان موقع یَهُوَه کاری کرد که خادم اِلیشَع بتواند ببیند که کوه‌های دورتادور شهر پر از اسب‌ها و ارابه‌های آتشین است.‏

وقتی سربازان سوری به طرف اِلیشَع آمدند تا او را دستگیر کنند،‏ او دعا کرد و گفت:‏ ‹یَهُوَه،‏ لطفاً این‌ها را کور کن.‏› در همان لحظه،‏ آن سربازان با این که هنوز می‌توانستند ببینند،‏ ولی نمی‌دانستند کجا هستند.‏ اِلیشَع به آن سربازان گفت:‏ ‹این شهری نیست که می‌خواهید به آنجا بروید.‏ با من بیایید تا شما را پیش مردی ببرم که دنبالش می‌گردید.‏› آن‌ها دنبال اِلیشَع راه افتادند و تا سامره که پادشاه اسرائیل در آنجا زندگی می‌کرد،‏ رفتند.‏

سوری‌ها موقعی فهمیدند کجا هستند که دیگر دیر شده بود.‏ پادشاه اسرائیل از اِلیشَع پرسید:‏ ‹آن‌ها را بکشم؟‏› آیا اِلیشَع از این فرصت استفاده کرد تا از کسانی که می‌خواستند بلا به سرش بیاورند،‏ انتقام بگیرد؟‏ نه.‏ اِلیشَع گفت:‏ ‹آن‌ها را نکُش.‏ به آن‌ها غذا بده و آن‌ها را بفرست تا به خانه‌هایشان برگردند.‏› پس پادشاه اسرائیل مهمانی بزرگی برای آن‌ها داد و بعد آن‌ها را به خانه‌هایشان فرستاد.‏