چرا ‹به خود فخر می‌کنیم›؟‏

۱.‏ چرا در انتهای هر ماه ‹به خود فخر می‌کنیم›؟‏

^۱ هنگامی که در انتهای ماه از ما خواسته می‌شود که گزارش موعظهٔ خود را بدهیم،‏ به چه دلیل ‹به خود فخر می‌کنیم›؟‏ (‏غلا ۶:‏۴‏)‏ چه پیشگام ویژه باشیم و ۱۳۰ ساعت را گزارش دهیم،‏ چه مبشّری باشیم که تنها ۱۵ دقیقه را گزارش می‌دهیم،‏ همهٔ ما از این که توانسته‌ایم با دل و جان یَهُوَه را خدمت کنیم،‏ شاد و مسروریم.‏—‏مز ۱۰۰:‏۲‏.‏

۲.‏ چرا باید در راه خدمت به یَهُوَه سعی و تلاش به خرج دهیم؟‏

^۲ یَهُوَه،‏ سلطان عالم سزاوار آن است که ما بهترین خود را به او تقدیم کنیم.‏ (‏ملا ۱:‏۶‏)‏ ما از روی عشق و علاقهٔ قلبی‌مان،‏ زندگی خود را به او وقف کرده‌ایم و می‌خواهیم خواستش را انجام دهیم.‏ بنابراین اگر در انتهای روز یا انتهای ماه مطمئن باشیم که در خدمت به یَهُوَه ‹نوبرِ› توانایی،‏ وقت و انرژی خود را داده‌ایم،‏ در آن صورت می‌توانیم به خود فخر کنیم.‏ (‏امث ۳:‏۹‏)‏ اما چنانچه ندای وجدانمان به ما بگوید که باید خدمت خود را بهتر و بیشتر سازیم،‏ در این صورت باید راه‌هایی را بیابیم.‏—‏روم ۲:‏۱۵‏.‏

۳.‏ چرا عاقلانه نیست که خود را با دیگران مقایسه کنیم؟‏

^۳ ‏‹بی‌آنکه خود را با دیگران مقایسه کنید›:‏ عاقلانه نیست که خود را با دیگران یا با زمانی مقایسه کنیم که از نیرو و توان بیشتری برخوردار بودیم.‏ وضعیت زندگی تغییر می‌کند.‏ استعدادها و توانایی‌های افراد متفاوت است.‏ مقایسه،‏ اغلب به رقابت یا احساس کم‌ارزشی می‌انجامد.‏ (‏غلا ۵:‏۲۶؛‏ ۶:‏۴‏)‏ عیسی کسی را با کسی دیگر مقایسه نمی‌کرد،‏ بلکه آنان را بر اساس توانایی‌هایشان تحسین می‌کرد.‏—‏مرق ۱۴:‏۶-‏۹‏.‏

۴.‏ چه درس باارزشی از تشبیه عیسی در مورد قنطارها می‌گیریم؟‏

^۴ در تشبیه عیسی در مورد قنطارها،‏ هر کارگر «به فراخور قابلیت» خود قنطاری گرفت.‏ (‏مت ۲۵:‏۱۵‏)‏ ارباب از سفر مراجعت کرد و از کارگرانش خواست که بگویند که در این مدت چه کرده‌اند.‏ آنانی که بنا بر توانایی‌ها و شرایط زندگی‌شان سخت کوشیده بودند،‏ مورد تحسین قرار گرفتند و با ارباب خود شاد و مسرور بودند.‏ (‏مت ۲۵:‏۲۱،‏ ۲۳‏)‏ مشابهاً زمانی که خود را به فعالیت موعظه مشغول سازیم،‏ یقیناً مورد رضایت خدا خواهیم بود و می‌توانیم به خود فخر کنیم!‏