به زانو در نیاییم!‏

‏«لیکن از نیکو کاری خسته نشویم زیرا که در موسم آن درو خواهیم کرد اگر ملول نشویم.‏»‏ —‏ غلاطیان ۶:‏⁠۹‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ شیر چگونه شکار می‌کند؟‏ ب)‏ ابلیس بویژه در صدد شکار چه کسانی است؟‏

شیر به روشهای گوناگون شکار می‌کند.‏ گاهی در کنار برکه‌های آب یا راههای پر رفت و آمد به کمین طعمهٔ خود می‌نشیند.‏ کتاب ص‍وَر دنیای وحش (‏انگل‍.‏)‏ نقل می‌کند که گاهی،‏ شیر «از فرصتهای مناسب استفاده می‌کند —‏ به عنوان مثال،‏ هنگام برخورد با یک گورخر جوان که در خواب است.‏»‏

^۲ پطرس رسول اظهار می‌کند که «دشمن [ما] ابلیس مانند شیر غرّان گردش میکند و کسیرا میطلبد تا ببَلْعَدْ.‏» (‏۱پطرس ۵:‏⁠۸‏)‏ شیطان با آگاهی از اینکه وقت کمی دارد بیش از پیش انسانها را تحت فشار قرار می‌دهد تا آنان را از خدمت به یَهُوَه بازدارد.‏ اما این «شیر غرّان» بویژه در صدد به دام انداختن خادمان یَهُوَه است.‏ (‏مکاشفه ۱۲:‏⁠۱۲،‏ ۱۷‏)‏ روشهای شکار وی مشابه روشهای همتای او در قلمرو پادشاهی حیوانات است.‏ چگونه؟‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ شیطان برای به دام انداختن خادمان یَهُوَه از چه شیوه‌هایی استفاده می‌کند؟‏ ب)‏ از آنجاییکه در «زمانهای سخت» به سر می‌بریم،‏ چه پرسشهایی مطرح می‌شوند؟‏

^۳ گاهی اوقات شیطان دست به حملهٔ غافلگیرانه می‌زند —‏ اذیت و آزار یا مخالفتی که برای درهم شکستن کمال اخلاقی ما صورت می‌گیرد تا ما را از خدمت به یَهُوَه بازدارد.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱۲‏)‏ اما ابلیس در مواقع دیگر از فرصتهای مناسب استفاده می‌کند.‏ او منتظر می‌ماند تا ما دلسرد و فرسوده شویم،‏ پس از آن از افسردگی ما استفاده می‌کند تا ما را به زانو درآورد.‏ نباید برای او به طعمهٔ آسانی بدل شویم!‏

^۴ معهذا،‏ ما در دشوارترین دوران تاریخ بشر به سر می‌بریم.‏ بسیاری از ما ممکن است گاهی در این ‏«زمانهای سخت» احساس ناامیدی کنیم یا به زانو درآییم.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏⁠۱‏)‏ پس چگونه می‌توانیم از اینکه از شدت فرسودگی به طعمه‌ای آسان بدل شویم جلوگیری کنیم؟‏ بله،‏ چگونه می‌توانیم پند الهام‌شدهٔ پولس رسول را دنبال کنیم:‏ «از نیکو کاری خسته نشویم زیرا که در موسم آن درو خواهیم کرد اگر ملول نشویم.‏»؟‏ —‏ غلاطیان ۶:‏⁠۹‏.‏

هنگامی که دیگران ما را مأیوس می‌کنند

۵.‏ چه چیزی باعث خستگی و فرسودگی داوود شده بود،‏ با این حال او دست به چه کاری نزد؟‏

^۵ در روزگار کتاب مقدس،‏ حتی وفادارترین خادمان یَهُوَه نیز ممکن بود در زیر بار مسئولیتها کمر خم کنند.‏ داوود مزمورنویس چنین نگاشت:‏ «از نالهٔ خود وا مانده‌ام،‏ تمامئ شب تخت خواب خود را غرق میکنم،‏ و بستر خویش را باشکها تر میسازم.‏ چشم من از غصّه کاهیده شد.‏» چرا داوود چنین احساسی داشت؟‏ او توضیح می‌دهد:‏ «بسبب همهٔ دشمنانم.‏» اعمال آزاردهندهٔ دیگران باعث شده بود که داوود در دل خود به چنین دردی مبتلا شود و اشکهایش به آسانی جاری شوند.‏ با این حال،‏ داوود به دلیل رفتار افراد دیگر نسبت به او،‏ خود را از یَهُوَه کنار نکشید.‏ —‏ مزمور ۶:‏⁠۶-‏۹‏.‏

۶.‏ الف)‏ سخنان یا کارهای دیگران چگونه می‌تواند بر ما تأثیر بگذارد؟‏ ب)‏ برخی از افراد چگونه خود را به طعمه‌ای آسان مبدل می‌سازند؟‏

^۶ به همین شکل،‏ سخنان و اعمال دیگران ممکن است باعث آزار ما شده و سبب درد فراوانی در قلب ما شوند.‏ امثال ۱۲:‏۱۸ می‌گوید:‏ افراد بی‌ملاحظه‌ای «هستند که مثل ضرب شمشیر حرفهای باطل میزنند.‏» اگر این فرد بی‌ملاحظه یک خواهر یا برادر مسیحی باشد ‹جراحت ضرب› می‌تواند حتی عمیقتر باشد.‏ تمایل طبیعی انسان آن است که آزرده‌خاطر شود،‏ و رنجیدگی را در دل بپروراند.‏ این مطلب بویژه زمانی صدق می‌کند که در نظرمان با ما به نحوی غیردوستانه و یا غیرعادلانه رفتار شده باشد.‏ ممکن است صحبت کردن با کسی که ترا آزرده ساخته است برایت مشکل شود رنجیدگی و یا حتی شاید عمداً از او فاصله بگیری.‏ برخی در حالی که از تنفر کمر خم کرده‌اند،‏ به زانو درآمده و از آمدن به جلسات مسیحی خودداری می‌کنند.‏ متأسفانه با این کار ‹ابلیس را مجال می‌دهند› تا از آنان به صورت طعمه‌ای آسان استفاده کند.‏ —‏ افسسیان ۴:‏⁠۲۷‏.‏

۷.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم هنگامی که دیگران ما را مأیوس یا آزرده می‌سازند،‏ از اینکه بازیچهٔ دست شیطان شویم جلوگیری کنیم؟‏ ب)‏ چرا باید رنجش و آزردگی را کنار بگذاریم؟‏

^۷ چگونه می‌توانیم هنگامی که دیگران ما را مأیوس یا آزرده می‌سازند،‏ از اینکه بازیچهٔ دست شیطان شویم جلوگیری کنیم؟‏ باید سعی کنیم که رنجیدگی را در دل خود نپرورانیم.‏ در عوض،‏ برای برقراری آرامش یا حل و فصل مسائل هر چه سریعتر پیشقدم شویم.‏ (‏افسسیان ۴:‏۲۶‏)‏ کولسیان ۳:‏۱۳ ما را بر آن می‌دارد که ‹هم دیگر را عفو کنیم هر گاه بر دیگری ادّعائی داشته باشیم.‏› عفو و بخشش بویژه هنگامی مناسب است که شخص آزاردهنده اشتباه خود را اقرار کند و صمیمانه از بابت آن متأسف باشد.‏ (‏با مزمور ۳۲:‏⁠۳-‏۵ و امثال ۲۸:‏۱۳ مقایسه شود.‏)‏ با وجود این،‏ درک این مسئله راحتتر می‌شود وقتی که بدانیم عفو و بخشش به معنای آن نیست که از خطاهای دیگران چشم‌پوشی کنیم یا این خطاها را ناچیز بشماریم.‏ بخشیدن یعنی کنار گذاشتن رنجیدگی.‏ رنجش و آزردگی باری سنگین است.‏ می‌تواند افکار ما را تباه سازد و سعادتمان را مختل کند.‏ حتی می‌تواند به سلامتی ما آسیب برساند.‏ در عوض،‏ بخشیدن،‏ در موقع مناسب،‏ به نفع ماست.‏ بیایید تا ما نیز همانند داوود هیچگاه به دلیل گفته‌ها و اعمال دیگران نسبت به خود از یَهُوَه رویگردان نشویم!‏

هنگامی که کوتاهی از ماست

۸.‏ الف)‏ چرا برخی افراد گاهی بشدت احساس تقصیر می‌کنند؟‏ ب)‏ اگر آنچنان در احساس تقصیر غرق شویم که به زانو درآییم،‏ با چه خطری مواجه خواهیم بود؟‏

^۸ در یعقوب ۳:‏⁠۲ آمده است:‏ «همگئ ما بسیار میلغزیم.‏» وقتی لغزش از جانب ما باشد طبعاً احساس تقصیر می‌کنیم.‏ (‏مزمور ۳۸:‏⁠۳-‏۸‏)‏ احساس تقصیر می‌تواند بخصوص هنگامی شدید باشد که با ضعف جسم در حال نبرد باشیم و گاهگاهی با شکست مواجه شویم.‏a یک مسیحی که با چنین نبردی مواجه بود،‏ توضیح داد:‏ «نمی‌خواستم پیش از آنکه بدانم آیا دست به گناه نابخشودنی زده‌ام یا نه به زندگی ادامه دهم.‏ احساس می‌کردم که شاید برایم دیگر دیر شده است پس دیگر لزومی نمی‌دیدم که خود را وقف خدمت به یَهُوَه کنم.‏» اگر اینچنین غرق احساس تقصیر شویم و خود را ببازیم،‏ به ابلیس فرصت عمل می‌دهیم —‏ و او می‌تواند بسرعت از این فرصت استفاده کند!‏ (‏۲قرنتیان ۲:‏⁠۵-‏۷،‏ ۱۱‏)‏ چیزی که بدان احتیاج داریم،‏ نظریه‌ای معقولتر در مورد تقصیر است.‏

۹.‏ چرا باید به رحمت خدا اطمینان داشته باشیم؟‏

^۹ هنگامی که مرتکب گناه می‌شویم طبیعی است که تا حدی احساس تقصیر کنیم.‏ اما،‏ گاهی احساس تقصیر باقی می‌ماند زیرا فرد مسیحی احساس می‌کند که دیگر لایق رحمت خدا نخواهد بود.‏ معهذا کتاب مقدس بگرمی به ما چنین اطمینان می‌دهد:‏ «اگر بگناهان خود اعتراف کنیم او امین و عادل است تا گناهان ما را بیامرزد و ما را از هر ناراستی پاک سازد.‏» (‏۱یوحنا ۱:‏⁠۹‏)‏ آیا هیچ دلیل منطقیی وجود دارد بر اینکه خدا این کار را در حق ما نکند؟‏ بیاد آور،‏ یَهُوَه در کلام خود می‌گوید که «غفّار» یا آمادهٔ بخشش است.‏ (‏مزمور ۸۶:‏۵؛‏ ۱۳۰:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ از آنجاییکه خدا نمی‌تواند دروغ بگوید،‏ همانطور که در کلامش وعده داده است عمل خواهد کرد،‏ با این شرط که ما نیز با دلی توبه‌کار به پیشگاه او بیاییم.‏ —‏ تیطس ۱:‏⁠۲‏.‏

۱۰.‏ چه اطمینان دلگرم‌کننده‌ای در مورد نبرد با ضعفهای جسم در یکی از مجله‌های قدیمی برج دیده‌بانی داده شده بود؟‏

^۱۰ اگر با ضعفی دست به گریبان بوده و شکست خورده باشی،‏ چه باید بکنی؟‏ به زانو در نیا!‏ یک شکست لزوماً به معنای آن نیست که همان میزان بهبودی را که به دست آورده‌ای باطل شده است.‏ برج دیده‌بانی شمارهٔ ۱۵ فوریه،‏ ۱۹۵۴ (‏انگل‍.‏)‏،‏ این اطمینان دلگرم‌کننده را به ما می‌دهد:‏ «[ممکن است] بارها بر اثر یک عادت زشت که بیش از آنچه تصورش را می‌کردیم در شیوهٔ سابق زندگیمان ریشه داشته است،‏ بلغزیم و سقوط کنیم.‏ .‏ .‏ .‏ مأیوس و ناامید نشو.‏ فکر نکن که به گناهی نابخشودنی دست زده‌ای.‏ این درست همان شیوهٔ استدلالی است که شیطان می‌خواهد.‏ این امر که در خود احساس اندوه و ناراحتی می‌کنی خود ثابت می‌کند که هنوز برایت فرصت باقی است.‏ هرگز از روی آوردن به خدا با فروتنی و صداقت برای بخشایش و پاکیزگی و کمک دست نکش.‏ به یَهُوَه روی آور،‏ همانطور که یک فرزند هنگام گرفتاری به پدر خود روی می‌آورد،‏ فرقی نمی‌کند که چند بار به دلیل یک ضعف به او رجوع کنی،‏ او با بزرگواری از روی لطف بدون‌استحقاق خود ترا یاری خواهد کرد و اگر صادق باشی،‏ وجدانی پاک را به تو خواهد بخشید.‏»‏

وقتی که احساس می‌کنیم به حد کافی تلاش نمی‌کنیم

۱۱.‏ الف)‏ در مورد شرکت در کار موعظهٔ ملکوت باید چه احساسی داشته باشیم؟‏ ب)‏ بعضی از مسیحیان با چه افکاری در مورد شرکت در خدمت روحانی مواجه هستند؟‏

^۱۱ کار موعظهٔ ملکوت نقش بسیار مهمی در زندگی فرد مسیحی ایفا می‌کند،‏ و شرکت در آن مایهٔ سرور و شادی است.‏ (‏مزمور ۴۰:‏⁠۸‏)‏ با وجود این،‏ برخی از مسیحیان از اینکه نمی‌توانند در خدمت روحانی شرکت بیشتری داشته باشند بشدت احساس تقصیر می‌کنند.‏ چنین احساس تقصیری می‌تواند حتی شادی ما را کاهش دهد و باعث شود که به زانو درآییم،‏ و تصور کنیم که یَهُوَه فکر می‌کند ما هیچوقت به حد کافی تلاش نمی‌کنیم.‏ به افکاری که برخی با آنها مواجه هستند توجه کن.‏

یک خواهر مسیحی که با شوهرش صاحب سه فرزند هستند نوشت:‏ ‏«آیا می‌دانید فقر چقدر وقت‌گیر است؟‏ باید در همه چیز صرفه‌جویی کنم.‏ یعنی باید وقت خود را در مغازه‌هایی که اجناس دست دوم می‌فروشند،‏ حراجی‌ها،‏ یا برای دوختن لباس صرف کنم.‏ هفته‌ای دو سه ساعت را هم صرف جمع‌آوری کوپن [برای تخفیف قیمت خوراکیها]‏ می‌کنم —‏ بریدن،‏ بایگانی کوپنها و خرید با آنها.‏ گاهی واقعاً احساس تقصیر می‌کنم،‏ فکر می‌کنم که باید این وقت را برای موعظه صرف کنم.‏»‏

خواهری که مادر چهار فرزند و شوهرش بی‌ایمان است توضیح می‌دهد:‏ ‏«فکر می‌کردم که یَهُوَه را به اندازهٔ کافی دوست ندارم.‏ بخاطر همین بشدت به خدمت به یَهُوَه پرداختم.‏ واقعاً تلاش کردم،‏ اما فکر می‌کردم کافی نیست.‏ چون اصلاً برای خودم ارزش قائل نمی‌شدم،‏ فکر می‌کردم که یَهُوَه هم هیچوقت نمی‌تواند خدمت مرا قبول کند.‏»‏

یک مسیحی دیگر که مجبور به ترک خدمت تمام‌وقت شد،‏ اظهار کرد:‏ ‏«نمی‌توانستم قبول کنم که در تعهدم به یَهُوَه قصور کنم.‏ نمی‌توانید تصور کنید که چقدر ناراحت بودم!‏ همین حالا وقتی یادم می‌افتد گریه‌ام می‌گیرد.‏»‏

۱۲.‏ چرا برخی از مسیحیان از اینک نمی‌توانند بیشتر در خدمت موعظه فعالیت کنند بشدت احساس تقصیر می‌کنند؟‏

^۱۲ طبیعی است که بخواهید به یَهُوَه به بهترین وجه ممکن خدمت کنید.‏ (‏مزمور ۸۶:‏۱۲‏)‏ اما چرا برخی از اینکه نمی‌توانند بیشتر تلاش کنند احساس تقصیر می‌کنند؟‏ در مورد برخی از افراد این مسئله به این امر برمی‌گردد که خود را بی‌ارزش می‌شمارند،‏ احتمالاً به دلیل چشیدن تجربیات تلخ در زندگی.‏ در موارد دیگر،‏ احساس تقصیر نابجا می‌تواند ناشی از نظری غیرواقعی از انتظارات یَهُوَه از ما باشد.‏ یک خواهر مسیحی اقرار می‌کند:‏ «فکر می‌کردم که تا از پا درنیایم،‏ به اندازهٔ کافی تلاش نکرده‌ام.‏» در نتیجه،‏ معیارهای بسیار سختی برای خود قرار داد —‏ و پس از اینکه نمی‌توانست آنها را عملی سازد احساس تقصیر بیشتری می‌کرد.‏

۱۳.‏ یَهُوَه چه انتظاری از ما دارد؟‏

^۱۳ یَهُوَه چه انتظاری از ما دارد؟‏ به طور ساده،‏ یَهُوَه انتظار دارد که از جان و دل به او خدمت کنیم،‏ و مطابق امکاناتمان عمل کنیم.‏ (‏کولسیان ۳:‏۲۳‏)‏ با این حال،‏ شاید بین آنچه که می‌خواهیم انجام دهیم و آنچه که در واقع می‌توانیم انجام دهیم تفاوتی وجود داشته باشد.‏ ممکن است به دلیل عواملی همچون سالخوردگی،‏ بیماری،‏ بنیهٔ جسمی،‏ یا مسئولیتهای خانوادگی محدودیتهایی برای ما وجود داشته باشد.‏ در هر صورت،‏ اگر آنچه که در توان داریم انجام دهیم،‏ می‌توانیم مطمئن باشیم که خدمتمان به یَهُوَه،‏ خدمتی از جان و دل است —‏ و چیزی از خدمت کسی که سلامتی و امکاناتش به او اجازهٔ خدمت تمام‌وقت می‌دهد کم ندارد.‏ —‏ متی ۱۳:‏⁠۱۸-‏۲۳‏.‏

۱۴.‏ اگر برای سنجش آنچه که به نحوی واقع‌بینانه می‌توانی از خود انتظار داشته باشی،‏ نیاز به کمک داری،‏ چه می‌توانی بکنی؟‏

^۱۴ چگونه با واقع‌بینی می‌توانی بسنجی که از خودت چه انتظاری باید داشته باشی؟‏ شاید بتوانی موضوع را با یک دوست مسیحی مجرب و مورد اعتماد،‏ یک پیر جماعت یا یک خواهر باتجربه،‏ کسی که از قابلیتها،‏ محدودیتها و مسئولیتهای خانوادگی تو آگاه باشد،‏ در میان بگذاری.‏ (‏امثال ۱۵:‏۲۲‏)‏ بخاطر داشته باش که در نظر خدا ارزش یک شخص با میزان آنچه که در خدمت موعظه انجام می‌دهد سنجیده نمی‌شود.‏ همهٔ خادمان یَهُوَه برای او باارزشند.‏ (‏حجی ۲:‏۷؛‏ ملاکی ۳:‏⁠۱۶،‏ ۱۷‏)‏ آنچه که در کار موعظه انجام می‌دهی ممکن است کم و بیش به اندازهٔ دیگران باشد،‏ اما تا وقتیکه نشانگر بیشترین تلاش تو باشد،‏ یَهُوَه را راضی می‌کند و نیازی نیست که احساس تقصیر کنی.‏ —‏ غلاطیان ۶:‏⁠۴‏.‏

هنگامی که از ما بیشتر مطالبه می‌شود

۱۵.‏ از چه طرقی از پیران جماعت بیشتر مطالبه می‌شود؟‏

^۱۵ عیسی گفت:‏ «بهر کسیکه عطا زیاده شود از وی مطالبه زیادتر گردد.‏» (‏لوقا ۱۲:‏۴۸‏)‏ به طور حتم از کسانی که به عنوان پیر جماعت خدمت می‌کنند ‹مطالبه زیادتر می‌گردد›.‏ آنها نیز مانند پولس،‏ خود را صرف جماعت می‌کنند.‏ (‏۲قرنتیان ۱۲:‏۱۵‏)‏ باید سخنرانیهای خود را تهیه کنند،‏ به ملاقاتهای شبانی بروند،‏ و به مسائل قضایی رسیدگی کنند —‏ و همهٔ این کارها را باید بدون غفلت کردن از خانواده‌های خود انجام دهند.‏ (‏۱تیموتاؤس ۳:‏⁠۴،‏ ۵‏)‏ برخی از پیران همچنین در کار کمک به ساختن تالارهای ملکوت،‏ خدمت در کمیته‌های رابط بیمارستان،‏ و انجام کمکهای داوطلبانه در مجمعها و کنگره‌ها اشتغال دارند.‏ چگونه چنین مردان سخت‌کوش و ایثارگری می‌توانند از خستگی و فرسودگی در زیر بار چنین مسئولیتهایی جلوگیری کنند؟‏

۱۶.‏ الف)‏ یَترُون چه راه‌حل قابل اجرایی را در اختیار موسی گذاشت؟‏ ب)‏ چه خصوصیتی یک پیر را قادر می‌سازد تا مسئولیتهای مناسبی را با دیگران تقسیم کند؟‏

^۱۶ هنگامی که موسی که مردی متواضع و فروتن بود،‏ از فرط رسیدگی به مشکلات دیگران در شرف از پا در آمدن بود،‏ پدر زنش،‏ یَترُون،‏ راه‌حل مناسبی را به او عرضه کرد:‏ سپردن بعضی از مسئولیتها به مردان باکفایت دیگر.‏ (‏خروج ۱۸:‏⁠۱۷-‏۲۶؛‏ اعداد ۱۲:‏⁠۳‏)‏ امثال ۱۱:‏⁠۲ می‌گوید:‏ «حکمت با متواضعان است.‏» متواضع بودن به معنای آن است که محدودیتهای خود را شناخته و آنها را بپذیریم.‏ مرد متواضع از سپردن کارها به دیگران درنگ نمی‌کند،‏ و از اینکه با تقسیم کردن مسئولیتهای مناسب با دیگر مردان باکفایت از تسلط او کاسته شود نیز واهمه‌ای ندارد.‏b (‏اعداد ۱۱:‏⁠۱۶،‏ ۱۷،‏ ۲۶-‏۲۹‏)‏ بلکه،‏ از کمک به رشد آنها خشنود می‌شود.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏⁠۱۵‏.‏

۱۷.‏ الف)‏ اعضای جماعت چگونه می‌توانند بار پیران را سبکتر سازند؟‏ ب)‏ همسر پیران چه فداکاریهایی انجام می‌دهند و ما چگونه می‌توانیم به آنها نشان دهیم که این فداکاریها را دست‌کم نمی‌گیریم؟‏

^۱۷ اعضای جماعت می‌توانند در سبک کردن بار پیران بسیار مؤثر باشند.‏ دیگران با درک این موضوع که پیران نیز باید از خانواده‌های خویش مراقبت کنند،‏ نباید بی‌جهت وقت آنها را بگیرند و حواس آنان را به خود مشغول دارند.‏ و همینطور فداکاریهای بی‌شائبهٔ همسران پیرها را نباید نادیده گرفت،‏ زیرا در نتیجهٔ آن پیرها می‌توانند وقت بسیاری را صرف جماعت کنند.‏ مادر سه فرزند که شوهرش به عنوان پیر خدمت می‌کند چنین اظهار کرد:‏ «چیزی که هیچوقت از بابت آن شکایت نخواهم کرد،‏ بر دوش کشیدن بار اضافی در خانه است که با رضا و رغبت آن را انجام می‌دهم تا شوهرم بتواند به عنوان پیر خدمت کند.‏ می‌دانم که به خاطر خدمت او برکت فراوانی از جانب یَهُوَه نصیب خانواده می‌شود،‏ و از وقت و نیرویی که در این راه می‌گذارد ناراحت نیستم.‏ اما،‏ واقعیت این است که اغلب اوقات بخاطر آنکه شوهرم گرفتار است،‏ باید بیشتر در حیاط خانه کار کنم و یا به تربیت بچه‌ها برسم.‏» متأسفانه،‏ این خواهر دریافت که برخی افراد به جای آنکه بار اضافیی را که بر دوش دارد در نظر بگیرند،‏ از روی بی‌فکری اظهارنظرهایی از این قبیل می‌کنند:‏ «چرا پیشگام نمی‌شوی؟‏» (‏امثال ۱۲:‏۱۸‏)‏ چقدر بهتر خواهد بود که دیگران را به دلیل کارهایی که انجام می‌دهند تحسین کنیم،‏ نه اینکه آنها را به دلیل آنچه که قادر به انجام آن نیستند مورد انتقاد قرار دهیم!‏ —‏ امثال ۱۶:‏۲۴؛‏ ۲۵:‏⁠۱۱‏.‏

زیرا انتها هنوز فرا نرسیده است

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ چرا حالا موقع توقف در مسابقه برای زندگی جاودانی نیست؟‏ ب)‏ پولس رسول چه اندرز بموقعی به مسیحیان اورشلیم داد؟‏

^۱۸ هنگامی که یک دونده می‌داند که به انتهای مسابقه‌ای طولانی نزدیک می‌شود،‏ به زانو در نمی‌آید.‏ بدن او ممکن است دیگر طاقت نداشته و به خستگی،‏ برافروختگی و بی‌آبی دچار شده باشد،‏ اما در چند قدمی خط پایان موقع ایستادن نیست.‏ به همین شکل،‏ ما مسیحیان نیز در مسابقهٔ دریافت پاداش زندگی شرکت داریم،‏ و به خط پایان بسیار نزدیکیم.‏ حال موقع توقف نیست!‏ —‏ با ۱قرنتیان ۹:‏۲۴ مقایسه شود؛‏ فیلپیان ۲:‏۱۶؛‏ ۳:‏⁠۱۳،‏ ۱۴‏.‏

^۱۹ مسیحیان قرن اول با موقعیت مشابهی روبرو بودند.‏ در حدود سال ۶۱ د.‏م.‏،‏ پولس رسول به مسیحیان اورشلیم نامه‌ای نوشت.‏ زمان رو به پایان بود —‏ ‹فرقهٔ› شریر،‏ یعنی سیستم مرتد یهودی،‏ در حال ‏‹گذشتن› یا نابودی بود.‏ بویژه مسیحیان اورشلیم باید هشیار بوده و وفادار می‌ماندند؛‏ هنگامی که می‌دیدند شهر به محاصرهٔ لشکرها در آمده است باید از آن می‌گریختند.‏ (‏لوقا ۲۱:‏⁠۲۰-‏۲۴،‏ ۳۲‏)‏ بنابراین اندرز الهام‌شدهٔ پولس بجا بود:‏ ‹در جانهای خود ضعف نکنید و خسته نشوید.‏› (‏عبرانیان ۱۲:‏⁠۳‏)‏ پولس رسول در اینجا از دو فعل گویا استفاده کرده است:‏ ‹خسته شدن› (‏کامنو‏)‏ و ‹ضعف کردن› (‏اِکلیومای‏)‏.‏ به نقل از محققین کتاب مقدس،‏ «ارسطو [از این واژه‌های یونانی] در مورد دوندگانی استفاده می‌کرد که پس از گذشتن از خط پایان سست شده و نقش زمین می‌شدند.‏ خوانندگان [نامهٔ پولس] هنوز در حال مسابقه بودند.‏ آنان نباید پیش از موقع تسلیم می‌شدند.‏ نباید اجازه می‌دادند که از فرط خستگی بیهوش شده و نقش زمین شوند.‏ در اینجا بار دیگر بر روی استقامت در برابر سختیها تکیه می‌شود.‏»‏

۲۰.‏ چرا اندرز پولس برای روزگار ما بجاست؟‏

^۲۰ اندرز پولس چقدر مناسب دوران ماست!‏ ممکن است در مقابل فشارهای روزافزون،‏ مواقعی پیش بیاید که خود را مانند دونده‌ای خسته احساس کنیم،‏ دونده‌ای که پاهایش دیگر تاب تحمل ندارند.‏ اما نباید حالا که تا این اندازه به خط پایان نزدیک هستیم،‏ به زانو بیفتیم!‏ (‏۲تواریخ ۲۹:‏۱۱‏)‏ این درست همان چیزی است که دشمن ما «شیر غرّان» برای ما می‌خواهد.‏ سپاسگزاریم که یَهُوَه چیزهایی تدارک دیده است که «ناتوانانرا قدرت زیاده عطا مینماید.‏» (‏اشعیا ۴۰:‏۲۹‏)‏ اینکه اینها چه هستند و چگونه می‌توانیم از آنها استفاده کنیم،‏ در مقالهٔ بعدی مورد بحث قرار خواهد گرفت.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

پاسخ تو چیست؟‏

◻ هنگامی که دیگران ما را ناامید می‌کنند و یا می‌آزارند،‏ چگونه می‌توانیم از به زانو درآمدن جلوگیری کنیم؟‏

◻ چه نظریهٔ معقولی در مورد تقصیر می‌تواند مانع آن شود که از پا درآییم؟‏

◻ یَهُوَه چه انتظاری از ما دارد؟‏

◻ چگونه تواضع می‌تواند از خستگی و فرسودگی پیران جلوگیری کند؟‏

◻ چرا اندرز پولس در عبرانیان ۱۲:‏۳ برای روزگار ما بجاست؟‏