همگی به یک دل یَهُوَه را عبادت نماییم
«زبان پاک به امّت‌ها باز خواهم داد تا جمیع ایشان اسم یَهُوَه را بخوانند و به یک دل او را عبادت نمایند.» — صَفَنْیا ۳:۹.
۱. نبوّت صَفَنْیا ۳:۹ چگونه تحقق یافته است؟
امروزه در سطح جهان به غیر از گویش‌ها، لهجه‌ها، و زبان‌های محلی حدود ۶۰۰۰ زبان وجود دارد. اما، یَهُوَه برای همهٔ ما انسان‌ها از افیکی‌زبان گرفته تا یونانی‌زبان کاری فوق‌العاده انجام داده است. او به همهٔ ما توانایی آموختن و تکلّم به زبان پاک را عطا کرده است. آری، خدا به وعدهٔ خود که از طریق صَفَنْیا به ما داد عمل نموده است: «[من یَهُوَه خدا] زبان پاک به امّت‌ها باز خواهم داد تا جمیع ایشان اسم یَهُوَه را بخوانند و به یک دل او را عبادت نمایند.» — صَفَنْیا ۳:۹.
۲. «زبان پاک» چیست، و چه چیزی را امکان‌پذیر کرده است؟
۲ «زبان پاک» حقایق کلام خداست که از طریق کتاب مقدّس در اختیار ما قرار گرفته است. برای مثال حقیقت در مورد ملکوت یَهُوَه که نام او را جلال می‌دهد، حقانیت سلطنتش را به اثبات می‌رساند، و برای بشر برکات بسیار به ارمغان می‌آورد. ( متّیٰ ۶:۹، ۱۰) امروزه افرادی از همهٔ ملل جهان به زبانی پاک که یگانه زبان پاک روحانی روی زمین است تکلّم می‌کنند. آنان از طریق این زبان می‌توانند «به یک دل» یعنی دوشادوش هم یَهُوَه را خدمت کنند. آری، همگی متحداً و «به اتفاق» کمر به خدمت به خدای خود بسته‌اند. — دِ نیو انگلیش بایبِل.
در میان مسیحیان نباید تبعیض وجود داشته باشد
۳. چه چیزی ما را در پرستش متحد می‌سازد؟
۳ ما مسیحیان از همکاری‌ای که به زبان‌های گوناگون در میان ما وجود دارد مسرور می‌باشیم. این گوناگونی زبان‌ها به هنگام بشارت به هیچ وجه مانع اتحاد ما در پرستش خدا نمی‌شود. ( مزمور ۱۳۳:۱) دلیل آن هم این است که همگی با یک زبان، یعنی با زبان پاک یَهُوَه را جلال می‌دهیم.
۴. چرا در میان امّت خدا نباید تبعیض وجود داشته باشد؟
۴ در میان مسیحیان نباید هیچ گونه تبعیضی وجود داشته باشد. پِطْرُس رسول این نکته را در سال ۳۶ د.م. هنگام موعظه در خانهٔ کُرنیلیوس که افسر ارتش و غیریهودی بود، بخوبی روشن ساخته، گفت: «فی‌الحقیقت یافته‌ام که خدا را نظر به ظاهر نیست، بلکه از هر امّتی، هر که از او ترسد و عمل نیکو کند، نزد او مقبول گردد.» ( اَعمال ۱۰:۳۴، ۳۵) آری، در جماعت مسیحی می‌باید همه را به یک چشم بنگریم، و از هر گونه تبعیض و دسته‌بندی پرهیز کنیم.
۵. چرا نباید در جماعت چنددستگی و تفرقه ایجاد کنیم؟
۵ خانم دانشجویی بعد از مشاهدهٔ یکی از سالن‌های ملکوت شاهدان یَهُوَه نظر خود را چنین ابراز داشت: «معمولاً کلیساها افراد همقوم و همنژاد را دور هم جمع می‌کنند. . . اما شاهدان یَهُوَه خودشان را گروه‌بندی نمی‌کنند و همه کنار هم می‌نشینند.» البته در قرن اوّل در جماعت قُرِنتُس عده‌ای بودند که ایجاد تفرقه می‌کردند. در واقع ایشان با این کار خود مانع عملکرد روح‌القدس خدا که ثمرهٔ آن اتحاد و صلح است می‌شدند. ( غَلاطیان ۵:۲۲) تفرقه انداختن در جماعت مسیحی در واقع مخالفت کردن با هدایت روح‌القدس است. باشد که ما نیز اندرز پولُس رسول به جماعت قُرِنتُس را همیشه مد نظر داشته باشیم که گفت: «ای برادران از شما استدعا دارم به نام خداوند ما عیسی مسیح که همه یک سخن گویید و شقاق در میان شما نباشد، بلکه در یک فکر و یک رأی کامل شوید.» ( ۱قُرِنتیان ۱:۱۰) پولُس در رسالهٔ خود به جماعت اَفَسُس نیز بر لزوم اتحاد تأکید بسیار کرد. — اَفَسُسیان ۴:۱-۶، ۱۶.
۶، ۷. یعقوب در خصوص تبعیض به چه نکته‌ای اشاره کرد، و از آن چه می‌توان یاد گرفت؟
۶ از مسیحیان همواره انتظار می‌رفت که همه را به یک چشم بنگرند. ( رومیان ۲:۱۱) از آنجایی که در قرن اوّل عده‌ای بین توانگر و فقیر تبعیض قایل می‌شدند یعقوب شاگرد نوشت: «ای برادرانِ من، ایمانِ خداوند ما عیسی مسیح، ربّ‌الجلال را با ظاهربینی مدارید. زیرا اگر به کنیسهٔ شما شخصی با انگشتری زرّین و لباس نفیس داخل شود و فقیری نیز با پوشاک ناپاک درآید، و به صاحب لباس فاخر متوجه شده، گویید: ‹اینجا نیکو بنشین،› و به فقیر گویید: ‹تو در آنجا بایست یا زیر پای‌انداز من بنشین،› آیا در خود متردّد نیستید و داوران خیالات فاسد نشده‌اید؟» — یعقوب ۲:۱-۴.
۷ وقتی دو فرد غیرمسیحی، یکی ثروتمند با انگشتری طلا و لباسی نفیس و دیگری فقیر با لباسی ژنده به جلسهٔ مسیحی وارد می‌شدند به فرد ثروتمند عزّت بیشتری گذاشته می‌شد. ثروتمند را در جای «نیکو» و فقیر را روی زمین جایی کنار پایشان می‌نشاندند. اما خدا در خصوص قربانی فدیهٔ عیسی بین غنی و فقیر تبعیض قایل نشد و همه را از آن بهره‌مند ساخت. ( ایّوب ۳۴:۱۹؛ ۲قُرِنتیان ۵:۱۴) پس، اگر می‌خواهیم یَهُوَه را از خود خوشنود سازیم و دوشادوش برادرانمان او را خدمت کنیم، نباید ‹صورت‌های مردم را به جهت سود بپسندیم› یا به عبارت دیگر برای نفع شخصی تملّق‌گویی و چرب‌زبانی کنیم. — یهودا ۴، ۱۶.
همهمه و شکایت نکنیم
۸. عاقبت همهمه و شکایت اسرائیلیان چه بود؟
۸ برای حفظ اتحاد و برخورداری از عنایت الٰهی باید به این پند پولُس عمل کنیم: «هر کاری را بدون همهمه و مجادله بکنید.» ( فیلِپّیان ۲:۱۴، ۱۵) اسرائیلیان بعد از آنکه از اسارت مصریان آزاد شدند بر ضدّ موسی، هارون، و شخص یَهُوَه به همهمه و شکایت پرداختند. به دلیل همین بی‌ایمانی‌شان بود که تمام مردان بالای ۲۰ سال، البته به غیر از یوشَع، کالیب، و مردان لاوی طی ۴۰ سال سرگردانی در بیابان جان سپردند و از موهبت دیدن سرزمین موعود محروم شدند. ( اعداد ۱۴:۲، ۳، ۲۶-۳۰؛ ۱قُرِنتیان ۱۰:۱۰) براستی که همهمه و شکایت آن مردان چقدر برایشان گران تمام شد!
۹. شِکوه و شکایت مریم چه به بار آورد؟
۹ آنچه بر سر قوم اسرائیل آمد نشان می‌دهد یَهُوَه با کلّ یک قوم که دست به همهمه و شکایت می‌زند چگونه رفتار می‌کند. حال اگر فقط عده‌ای در میان قوم چنین رفتاری از خود نشان دادند چطور؟ در این خصوص می‌توانیم به مریم و هارون که خواهر و برادر موسی بودند اشاره کنیم. ایشان گفتند: «آیا خداوند با موسی به تنهایی تکلّم نموده است، مگر به ما نیز تکلّم ننموده؟» اما «خداوند این را شنید.» ( اعداد ۱۲:۱، ۲) نتیجه چه شد؟ خدا مریم را احتمالاً به این دلیل که بانی آن ماجرا بود سرافکنده کرد. به چه صورت؟ یَهُوَه او را به بَرَص مبتلا ساخته، هفت روز از اردوگاه اخراج کرد. مریم تا طاهر نشد به اردوگاه باز نگشت. — اعداد ۱۲:۹-۱۵.
۱۰، ۱۱. شِکوه و شکایت عنان‌گسیخته چه عواقبی دارد؟ با توضیح.
۱۰ همهمه و شکایت فقط اعتراضی معمولی به عملی خطا نیست. کسی که مصرّانه شِکوه و شکایت می‌کند در واقع می‌خواهد بیش از حد به احساسات و موقعیت خود اهمیت دهد و توجه افراد را بیشتر متوجه خود سازد تا خدا. چنین شخصی اگر عنان رفتار خود را به دست نگیرد، نفاق ایجاد کرده، یکدلی و اتحاد برادران را در خدمت به خدا از میان می‌برد. وی می‌خواهد با همهمه و شکایت پیش این و آن طرفدارانی برای خود جمع کند، و همین باعث ایجاد دودستگی و تفرقه می‌شود.
۱۱ برای مثال، ممکن است شخصی در جماعت از نحوهٔ اجرای گفتارها یا انجام وظایف یکی از پیران مسیحی انتقاد کند. با گوش دادن به انتقادها و شکایت‌های چنین فردی افکار او به ما نیز القا می‌شود. شاید پیش از آنکه وی بذر نارضایی را در ذهن ما بکارد رفتار آن پیر مسیحی ما را آزاری نمی‌داد، ولی الآن ما را نیز آزار می‌دهد. سرانجام هر کاری که وی انجام دهد به نظرمان اشتباه می‌آید و انتقادهای ما نیز نسبت به او آغاز می‌شود. این کار به هیچ وجه درخور جماعت امّت خدا نیست.
۱۲. همهمه و شکایت چه تأثیری بر رابطه‌مان با یَهُوَه می‌گذارد؟
۱۲ شِکوه و شکایت از مردانی که شبانی گلّهٔ خدا را بر عهده دارند ممکن است حتی به ناسزاگویی بینجامد. همهمه و ناسزاگویی رابطهٔ ما را با یَهُوَه تیره می‌سازد. ( خروج ۲۲:۲۸) کسی که بدون ابراز ندامت به ناسزاگویی و فحّاشی ادامه دهد جایی در ملکوت خدا نخواهد داشت. ( ۱قُرِنتیان ۵:۱۱؛ ۶:۱۰) یهودای شاگرد در مورد همهمه‌کنندگانی صحبت می‌کند که «خداوندی را خوار می‌شمارند و بر بزرگان [یعنی مسئولان جماعت] تهمت می‌زنند.» ( یهودا ۸) یَهُوَه به هیچ وجه رفتار این همهمه‌کنندگان را تأیید نمی‌کند و لذا ما هم باید از طریق شرورانهٔ ایشان دوری کنیم.
۱۳. آیا هر شکایت و اعتراضی نابجاست؟
۱۳ البته یَهُوَه از هر اعتراضی ناخوشنود نمی‌شود. او «فریاد» اعتراضی را که علیه سُدُوم و غَمورَه به هوا برخواسته بود شنید و آن شهرها را با خاک یکسان کرد. ( پیدایش ۱۸:۲۰، ۲۱؛ ۱۹:۲۴، ۲۵) کمی بعد از پَنْطیکاست سال ۳۳ د.م.، در اورشلیم «هِلِنیستیان از عبرانیان شکایت بردند که بیوه‌زنان ایشان در خدمت یومیه بی‌بهره می‌ماندند.» «آن دوازده،» مسئله را به این شکل حل کردند که «هفت نفر نیکنام» را «بر این مهم،» یعنی توزیع مواد غذایی بگماردند. ( اَعمال ۶:۱-۶) امروزه نیز پیران مسیحی نباید «گوش خود را» از شنیدن شکایت یا اعتراضی بجا ببندند. ( امثال ۲۱:۱۳) پیر مسیحی به جای آنکه فوراً از برادر یا خواهر خود به دلیل اعتراضی که کرده است خرده بگیرد سعی می‌کند او را تشویق و تقویت کند. — ۱قُرِنتیان ۸:۱.
۱۴. برای پرهیز از همهمه و شکایت به چه خصوصیتی نیاز داریم؟
۱۴ همهمه و شکایت برای روحانیت و اتحاد برادران بسیار مضر است و باید از آن پرهیز کرد. اگر فضا را برای روح‌القدس مساعد سازیم، در ما عمل کرده ثمرهٔ محبت را ایجاد می‌کند. ( غَلاطیان ۵:۲۲) چنانچه ‹شریعت ملوکانهٔ محبت را بجا آوریم› می‌توانیم دوشادوش برادرانمان به یک دل به خدمت یَهُوَه ادامه دهیم. — یعقوب ۲:۸؛ ۱قُرِنتیان ۱۳:۴-۸؛ ۱پِطْرُس ۴:۸.
افترا نزنیم
۱۵. غیبت و افترا چه تفاوتی با هم دارند؟
۱۵ ما می‌باید بسیار مواظب آنچه به زبان می‌آوریم باشیم زیرا سخنان شِکوه‌آمیزمان ممکن است به غیبت و افترا تبدیل شود. غیبت حرف‌های باطلی است که راجع به شخص یا امور زندگی وی گفته می‌شود. افترا نیز دروغی است که به منظور خدشه‌دار کردن وجهه و اعتبار یک فرد به زبان آورده می‌شود. چنین دروغی بی‌شک بدخواهانه و غیرالٰهی است. یَهُوَه به اسرائیلیان گفت: «در میان قوم خود برای سخن‌چینی [افترا] گردش مکن.» — لاویان ۱۹:۱۶.
۱۶. پولُس در مورد افراد سخن‌چین چه گفت، و ما از پند وی چه می‌آموزیم؟
۱۶ پولُس با نظر به این موضوع که سخنان باطل ممکن است تبدیل به افترا و تهمت شود، برخی را که چنین سخنانی را به زبان می‌آوردند توبیخ کرد. او پس از تحسین بیوه‌زنانی که شایستهٔ دریافت کمک‌های جماعت بودند به بیوه‌زنانی اشاره کرد که «خانه به خانه گردش کرده، آموخته می‌شوند که بی‌کار باشند؛ و نه فقط بی‌کار بلکه بیهوده‌گو و فضول هم که حرف‌های ناشایسته می‌زنند.» ( ۱تیموتاؤس ۵:۱۱-۱۵) اگر زنی مسیحی حس می‌کند که در این امر ضعف دارد و حرف‌هایی می‌زند که ممکن است به افترا و تهمت مبدّل شود، بجاست به نصیحت پولُس گوش دهد و ‹باوقار باشد و نه غیبت‌گو.› ( ۱تیموتاؤس ۳:۱۱) شکی نیست که این امر در مورد مردان مسیحی نیز صدق می‌کند و ایشان نیز باید از تهمت زدن بپرهیزند. — امثال ۱۰:۱۹.
یکدیگر را محکوم نکنیم!
۱۷، ۱۸. الف) عیسی در خصوص محکوم کردن برادرانمان چه هشداری داد؟ ب) چگونه می‌توان سخن عیسی را در عمل به کار بست؟
۱۷ واضح است که تهمت زدن عملی ناشایست است ولی ما حتی نباید یکدیگر را محکوم کنیم. عیسی چنین عملی را شدیداً نکوهش کرده، گفت: «حکم مکنید تا بر شما حکم نشود. زیرا بدان طریقی که حکم کنید بر شما نیز حکم خواهد شد و بدان پیمانه‌ای که پیمایید برای شما خواهند پیمود. و چون است که خس را در چشم برادر خود می‌بینی و چوبی را که در چشم خود داری نمی‌یابی؟ یا چگونه به برادر خود می‌گویی ‹اجازت ده تا خس را از چشمت بیرون کنم› و اینک چوب در چشم تو است؟ ای ریاکار، اوّل چوب را از چشم خود بیرون کن، آنگاه نیک خواهی دید تا خس را از چشم برادرت بیرون کنی!» — متّیٰ ۷:۱-۵.
۱۸ شخصی که به اصطلاح ‹تیری چوبی› دیدش را کور کرده است و نمی‌تواند درست قضاوت کند، چطور می‌تواند به خود اجازه دهد ‹خسی› را از چشم برادرش بیرون آورد. اما کسی که پی به بخشندگی و رحمت یَهُوَه می‌برد بر برادر و خواهر روحانی خود حکم نمی‌کند. کدام یک از ما می‌تواند مثل پدر آسمانی‌مان حالات و احساسات دیگران را درک کند؟ از این رو، عیسی هشدار داد: «حکم مکنید تا بر شما حکم نشود»! به علاوه نگاهی صادقانه به ناکاملی‌های خودمان باعث می‌شود تا از قضاوتی که خدا ناعادلانه می‌شمارد اجتناب کنیم.
ضعیف لیکن پرعزّت
۱۹. با چه دیدی باید به برادران و خواهرانمان بنگریم؟
۱۹ اگر واقعاً مصمم هستیم دوشادوش برادرانمان خدا را خدمت کنیم، فقط این کافی نیست که بر برادرانمان حکم نکنیم، بلکه باید همچنین در احترام گذاشتن به ایشان پیشقدم شویم. ( رومیان ۱۲:۱۰) در واقع، باید مصلحت ایشان را مد نظر داشته باشیم نه نفع خودمان را، و با تواضع هر خدمت حقیرانه‌ای را در حق آنان انجام دهیم. ( یوحنّا ۱۳:۱۲-۱۷؛ ۱قُرِنتیان ۱۰:۲۴) حال چگونه می‌توانیم چنین روحیه‌ای را در خود حفظ کنیم؟ باید در نظر داشته باشیم که هر یک از برادران و خواهرانمان در نظر یَهُوَه عزیز است. همچنین اینکه همگی ما همچون اعضای یک بدن به هم وابسته‌ایم و به یکدیگر نیاز داریم. — ۱قُرِنتیان ۱۲:۱۴-۲۷.
۲۰، ۲۱. از دوّم تیموتاؤس ۲:۲۰، ۲۱ چه می‌آموزیم؟
۲۰ باید اذعان کرد که یَهُوَه عنایتی عظیم به ما مسیحیان کرده است که خدمت پرجلال موعظه را به ما که ظروف خاکی و ضعیفی بیش نیستیم واگذار نموده. ( ۲قُرِنتیان ۴:۷) برای انجام این خدمت مقدّس و جلال دادن یَهُوَه می‌باید در مقابل او و پسرش نیکنام و محترم باشیم. از این رو، واجب است که خود را از لحاظ اخلاقی و روحانی پاک نگهداریم تا یَهُوَه ما را به عنوان ظروف عزّت به کار گیرد. پولُس در این خصوص نوشت: «در خانهٔ بزرگ نه فقط ظروف طلا و نقره می‌باشد، بلکه چوبی و گلی نیز؛ اما آنها برای عزّت و اینها برای ذلّت. پس اگر کسی خویشتن را از اینها طاهر سازد، ظرف عزّت خواهد بود، مقدّس و نافع برای مالک خود و مستعد برای هر عمل نیکو.» — ۲تیموتاؤس ۲:۲۰، ۲۱.
۲۱ اگر ما انتظارات یَهُوَه را به جا نیاوریم، ‹ظروف ذلّت› خواهیم بود. اما چنانچه در طریق الٰهی گام برداریم ‹ظروف عزّت خواهیم بود، مقدّس یعنی منتخب برای خدمت به یَهُوَه و مستعد برای هر عمل نیکو.› پس بجاست از خود سؤال کنیم: ‹آیا من «ظرف عزّت» هستم؟ آیا برادران و خواهرانم از وجود من بهره می‌برند؟ آیا دوشادوش دیگر اعضای جماعت یَهُوَه را به یک دل خدمت می‌کنم؟›
یَهُوَه را به یک دل خدمت کنیم
۲۲. جماعت مسیحی را با چه چیز می‌توان مقایسه کرد؟
۲۲ جماعت مسیحی مانند یک خانواده است. در خانواده‌ای که همهٔ اعضای آن یَهُوَه را پرستش می‌کنند جوّی مملو از مهر و محبت حکمفرماست و همه در صددند به دیگری کمک کنند. خانواده از اعضایی با شخصیت‌های متفاوت تشکیل شده است، اما هر یک احترام خاص خود را دارد. جماعت نیز به همین شکل است. اگرچه همهٔ اعضای آن ناکاملند و شخصیت‌های متفاوتی دارند یَهُوَه همه را از طریق مسیح به طرف خود جلب کرده است. ( یوحنّا ۶:۴۴؛ ۱۴:۶) یَهُوَه و عیسی به ما محبتی عمیق دارند و ما نیز می‌باید به عنوان عضو خانواده‌ای متحد به یکدیگر محبت داشته باشیم. — ۱یوحنّا ۴:۷-۱۱.
۲۳. چه چیزی را باید به یاد داشته باشیم، و باید مصمم به انجام چه کاری باشیم؟
۲۳ در محیط خانوادگی جماعت، وفاداری از واجبات است. پولُس رسول نوشت: «آرزوی این دارم که مردان، دست‌های مقدّس را بدون غیظ و جدال برافراخته، در هر جا دعا کنند.» ( ۱تیموتاؤس ۲:۸) . دست‌های مقدّسی که به جهت دعا در هر گردهمایی مسیحی برافراخته می‌شود دست‌های مردان پاکدل و وفادار است. آری، تنها مردان وفادار باید در جماعت دعا کنند. البته، خدا از همهٔ افراد جماعت انتظار دارد که به او و دیگران وفادار باشند. ( جامعه ۱۲:۱۳، ۱۴) باشد که همچون اعضای بدنی واحد هماهنگ با یکدیگر کار کنیم. همچنین امید است که همگی ما به عنوان اعضای خانوادهٔ پرستندگان یَهُوَه به شکل متحد او را خدمت کنیم. از همه مهم‌تر باید به یاد داشته باشیم که ما به یکدیگر نیاز داریم و زمانی مورد رضایت یَهُوَه قرار می‌گیرم و از برکات او برخوردار می‌شویم که دوشادوش برادرانمان و به یک دل او را خدمت کنیم.
چه پاسخ می‌دهی؟
• چه چیزی به امّت یَهُوَه کمک می‌کند تا به یک دل او را خدمت کنند؟
• چرا نباید میان مسیحیان تبعیض وجود داشته باشد؟
• به نظر تو چرا نباید همهمه و شکایت کرد؟
• چرا باید به برادرانمان احترام بگذاریم؟
[تصویر در صفحهٔ ۱۴]
پِطْرُس پی برد که خدا نسبت به هیچ کس تبعیض قایل نمی‌شود
[تصویر در صفحهٔ ۱۵]
آیا می‌دانی چرا خدا مریم را سرافکنده کرد؟
[تصویر در صفحهٔ ۱۷]
مسیحیان وفادار از اینکه می‌توانند یَهُوَه را به یک دل خدمت کنند خرسند می‌باشند