مهمان‌نوازی مسیحی در دنیایی پر از تفرقه

‏«پس ما مسیحیان موظفیم با پذیرائی از چنین اشخاص در انتشار حقیقت همکاری کنیم.‏»‏‏—‏۳یوحنا ۸‏،‏ انجیل شریف.‏

۱.‏ آفریننده چه هدایایی را که مطلوب‌ترین هستند به بشر عطا کرده است؟‏

‏«برای انسان زیر آسمان چیزی بهتر از این نیست که بخورد و بنوشد و شادی نماید و این در تمامئ ایّام عمرش که خدا در زیر آفتاب بوی دهد در محنتش با او باقی ماند.‏» (‏جامعه ۸:‏۱۵‏)‏ گردآورندهٔ عبرانی زمان باستان با این کلمات به ما می‌گوید که یَهُوَه خدا نه تنها می‌خواهد که مخلوقات انسانی او شاد و سعادتمند باشند،‏ بلکه وسایل آن را نیز برای آنان فراهم می‌سازد.‏ در سراسر تاریخ بشری،‏ به نظر می‌رسد که یک آرزوی معمول در میان مردم در همه جا این باشد که لذت ببرند و اوقاتی خوش و دلپذیر داشته باشند.‏

۲.‏ الف)‏ بشر چگونه از مقصودی که یَهُوَه در مورد وی داشته است سوء استفاده کرده است؟‏ ب)‏ نتیجهٔ آن چیست؟‏

^۲ امروزه ما در جامعهٔ لذت‌جویانه‌ای زندگی می‌کنیم که در آن،‏ فکر و ذکر مردم این است که در پی لذتها و اوقات خوش باشند.‏ اکثر مردم،‏ بر طبق پیشگویی کتاب مقدس،‏ «خودپرست» شده‌اند و «عشرت را بیشتر از خدا دوست میدارند.‏» (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۴‏)‏ البته این تحریف فاحشی از مقصود یَهُوَه خدا است.‏ هنگامی که در پی اوقات خوش بودن هدف اصلی می‌شود،‏ یا وقتی که ارضای نفس تنها هدف می‌شود،‏ هیچ خشنودی واقعی وجود ندارد،‏ و «همهٔ آنها بطالت و در پی باد زحمت کشیدن است.‏» (‏جامعه ۱:‏۱۴؛‏ ۲:‏۱۱‏)‏ به این دلیل،‏ دنیا مملو از انسانهایی تنها و مأیوس است و این امر به نوبهٔ خود منجر به بسیاری از مشکلات جامعه می‌گردد.‏ (‏امثال ۱۸:‏۱‏)‏ مردم به یکدیگر ظنین می‌شوند و از لحاظ نژادی،‏ قومی،‏ اجتماعی،‏ و اقتصادی منقسم می‌گردند.‏

۳.‏ چگونه می‌توانیم شادی و خشنودی واقعی را بیابیم؟‏

^۳ اگر مردم از شیوهٔ برخورد یَهُوَه با دیگران—‏مهربان،‏ سخاوتمند و مهمان‌نواز بودن—‏تقلید می‌کردند،‏ چقدر همه چیز فرق می‌کرد!‏ او بوضوح بیان کرد که رمز سعادت واقعی،‏ در سعی و کوشش ما برای برآورده کردن گرایش‌ها و خواست‌هایمان نیست.‏ بلکه،‏ کلید این است:‏ «دادن از گرفتن فرخنده‌تر است.‏» (‏اعمال ۲۰:‏۳۵‏)‏ برای یافتن شادی و خشنودی واقعی،‏ باید بر موانع و تفرقه‌هایی که ممکن است ما را احاطه کرده باشند،‏ غلبه یابیم.‏ و ما باید کسانی را که همراه با ما در حال خدمت به یَهُوَه هستند دریابیم.‏ ضروریست که این پند را به گوش بگیریم:‏ «پس ما مسیحیان موظفیم با پذیرائی از چنین اشخاص در انتشار حقیقت همکاری کنیم.‏» (‏۳یوحنا ۸‏،‏ ا ش )‏ مهمان‌نوازی تا جایی که اوضاع و احوال ما اجازه دهد،‏ نسبت به کسانی که شایستهٔ آن هستند،‏ به دو طریق سودبخش است—‏هم به مهمان‌نوازان و هم به کسانی که از آن برخوردار می‌شوند،‏ فایده می‌رساند.‏ پس چه اشخاصی جزء شایستگانی هستند که ما باید از آنان ‹پذیرایی کنیم›؟‏

‏‹یتیمان و بیوه‌زنان را تفقّد کنید›‏

۴.‏ چه تغییری در مناسبات خانوادگی حتی در میان بعضی از افراد قوم یَهُوَه مشاهده می‌شود؟‏

^۴ امروزه خانواده‌های باثبات و ازدواجهای سعادتمند بندرت یافت می‌شوند.‏ افزایش میزان طلاق و بالا رفتن تعداد مادرانی که ازدواج نکرده‌اند،‏ در سراسر دنیا،‏ فرم اصلی خانواده را بشدت تغییر داده است.‏ در نتیجه،‏ عدهٔ بسیاری که در سالهای اخیر شاهد یَهُوَه شده‌اند،‏ از خانواده‌های از هم پاشیده هستند.‏ یا از شوهر خود طلاق گرفته،‏ یا زن خود را طلاق داده‌اند،‏ یا از همسر خود جدا شده‌اند،‏ و یا در خانواده‌های تک‌ولی زندگی می‌کنند.‏ گذشته از این،‏ همانطور که عیسی پیشگویی کرد،‏ حقیقتی که او تعلیم داد،‏ در بسیاری از خانواده‌ها به تفرقه منتج شده است.‏—‏متی ۱۰:‏۳۴-‏۳۷؛‏ لوقا ۱۲:‏۵۱-‏۵۳‏.‏

۵.‏ کدام گفتهٔ عیسی می‌تواند منشأ تشویق کسانی باشد که در خانواده‌های منقسم زندگی می‌کنند؟‏

^۵ باعث دلگرمی است که می‌بینیم افراد جدید موضعی قاطعانه برای حقیقت می‌گیرند،‏ و ما اغلب،‏ آنان را با وعدهٔ تشویق‌آمیز عیسی تسلی می‌دهیم:‏ «هر آینه بشما میگویم کسی نیست که خانه یا برادران یا خواهران یا پدر یا مادر یا زن یا اولاد یا املاک را بجهة من و انجیل ترک کند،‏ جز اینکه الحال در این زمان صد چندان یابد از خانه‌ها و برادران و خواهران و مادران و فرزندان و املاک با زحمات،‏ و در عالم آینده حیات جاودانی را.‏»—‏مرقس ۱۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏.‏

۶.‏ چگونه می‌توانیم برای «یتیمان و بیوه‌زنان» که در میان ما هستند،‏ ‹برادر و خواهر و مادر و فرزند› شویم؟‏

^۶ اما چه کسانی «برادران و خواهران و مادران و فرزندان» هستند؟‏ فقط مشاهدهٔ تعداد بسیاری از افراد در تالار ملکوت که اغلب صد نفر یا بیشتر هستند و خود را برادر و خواهر می‌خوانند،‏ به خودی خود باعث نمی‌شود که شخص احساس کند این افراد،‏ برادران،‏ خواهران،‏ مادران،‏ و فرزندان او هستند.‏ این نکته را در نظر بگیر:‏ یعقوب شاگرد به ما یادآوری می‌کند،‏ برای اینکه پرستش ما مورد قبول یَهُوَه واقع شود،‏ ما باید ‹یتیمان و بیوه‌زنان را در مصیبت ایشان تفقّد کنیم و خود را از آلایش دنیا نگاه داریم.‏› (‏یعقوب ۱:‏۲۷‏)‏ این به آن معناست که ما نباید اجازه دهیم که دید دنیوی در خصوص تکبر ناشی از وضع اقتصادی،‏ و برتری طبقاتی،‏ موجب شود که در دلسوزی را نسبت به اینگونه «یتیمان و بیوه‌زنان» ببندیم.‏ در عوض باید در پیشنهاد رفاقت و ارائهٔ مهمان‌نوازیمان به آنان،‏ پیشقدم شویم.‏

۷.‏ الف)‏ مقصود اصلی از مهمان‌نوازی نسبت به «یتیمان و بیوه‌زنان» چیست؟‏ ب)‏ چه کسان دیگری می‌توانند در مهمان‌نوازی مسیحی سهیم باشند؟‏

^۷ مهمان‌نوازی نسبت به «یتیمان و بیوه‌زنان» همیشه مستلزم جبران کمبود مادی آنان نمی‌شود.‏ خانواده‌های تک‌ولی یا خانواده‌هایی که به دلایل مذهبی منقسم شده‌اند،‏ لزوماً از لحاظ مالی در تنگنا قرار ندارند.‏ اما معاشرت مفید و سازنده،‏ جو خانوادگی،‏ رفاقت با افرادی که در سنین گوناگون هستند،‏ و سهیم شدن در امور نیک روحانی،‏ جوانبی از زندگی هستند که می‌توان برای آنها ارزش قائل شد.‏ بنابراین،‏ با به خاطر سپردن این موضوع که روحیهٔ محبت و اتحاد است که حائز اهمیت می‌باشد،‏ نه مفصل بودن مهمانی،‏ چقدر خوب است که گاهگاهی حتی «یتیمان و بیوه‌زنان» نیز در مهمان‌نوازی از هم‌ایمانان مسیحی خود سهیم شوند!‏—‏با ۱پادشاهان ۱۷:‏۸-‏۱۶ مقایسه شود.‏

آیا افراد خارجی در میان ما هستند؟‏

۸.‏ در بسیاری از جماعتهای شاهدان یَهُوَه چه تغییری مشاهده می‌شود؟‏

^۸ ما در زمانی به سر می‌بریم که جمعیت زیادی در حال مهاجرت هستند.‏ به نقل از مجلهٔ مروری بر مطبوعات جهان،‏ «بیش از ۱۰۰ میلیون نفر در سراسر دنیا در کشورهایی زندگی می‌کنند که تبعهٔ آنجا نیستند،‏ و ۲۳ میلیون نفر در کشورهای خود آواره هستند.‏» نتیجهٔ آنی این مسئله این بوده است که در بسیاری از مناطق،‏ بویژه در شهرهای بزرگتر،‏ جماعتهای شاهدان یَهُوَه که زمانی اکثراً متشکل از یک نژاد یا ملیت بودند،‏ اکنون شامل افرادی هستند که از قسمتهای مختلف دنیا می‌باشند.‏ شاید این امر در جایی که تو هستی نیز صدق می‌کند‏.‏ با وجود این ما باید با چه دیدی به این «بیگانگان» و «خارجیان،‏» که دنیا آنها را به این نام می‌خواند،‏ و زبان،‏ رسوم،‏ و شیوهٔ زندگی آنان ممکن است با ما متفاوت باشد،‏ بنگریم؟‏

۹.‏ نحوهٔ دید ما نسبت به «بیگانگان» و «خارجیانی» که وارد جماعت مسیحی می‌شوند،‏ می‌تواند ما را در چه دام سختی گرفتار سازد؟‏

^۹ به عبارت ساده‌تر،‏ نباید اجازه دهیم که هیچ نوع گرایش به بیگانه‌هراسی،‏ در ما این احساس را به وجود آورد که به نحوی بیش از آنانی که از کشوری بیگانه یا به اصطلاح کافر می‌آیند،‏ شایستهٔ این هستیم که از امتیاز آشنایی با حقیقت برخوردار شویم؛‏ همچنین نباید این احساس به ما دست دهد که این تازه‌واردان با استفاده از تالارهای ملکوت یا اماکن دیگر به حقوق دیگران تجاوز می‌کنند.‏ پولس رسول مجبور بود به برخی از مسیحیان یهودی قرن اول،‏ که چنین دیدی را در سر می‌پروراندند یادآوری کند که در واقع هیچکس شایسته نیست؛‏ این لطف بدون استحقاق از جانب خدا بود که دسترسی به نجات را برای هر فردی امکان‌پذیر ساخت.‏ (‏رومیان ۳:‏۹-‏۱۲،‏ ۲۳،‏ ۲۴‏)‏ ما باید خوشحال باشیم که لطف بدون استحقاق از جانب خدا،‏ هم‌اکنون شامل حال عدهٔ بسیاری از مردم می‌شود که به طریقی از شنیدن بشارت محروم بودند.‏ (‏۱تیموتاؤس ۲:‏۴‏)‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که مهر و علاقهٔ ما نسبت به آنان واقعی است؟‏

۱۰.‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که نسبت به «خارجیانی» که در میان ما هستند،‏ واقعاً مهمان‌نوازیم؟‏

^۱۰ ما می‌توانیم به تذکر پولس توجه نماییم:‏ «یکدیگر را بپذیرید چنانکه مسیح نیز ما را پذیرفت برای جلال خدا.‏» (‏رومیان ۱۵:‏۷‏)‏ با آگاهی از این امر که مردم کشورهای دیگر اغلب مردمی محروم هستند،‏ باید در صورت توان به آنها علاقه و توجه نشان دهیم.‏ باید آنها را بگرمی در میان خود بپذیریم،‏ با هر یک از آنان مانند ‹هم‌وطن خود› برخورد نموده و ‹او را مثل خود محبت نماییم.‏› (‏لاویان ۱۹:‏۳۴‏)‏ شاید این کار آسانی نباشد،‏ اما چنانچه این پند را به خاطر بسپاریم،‏ موفق خواهیم شد:‏ «همشکل اینجهان مشوید بلکه بتازگئ ذهن خود صورت خود را تبدیل دهید تا شما دریافت کنید که ارادهٔ نیکوی پسندیدهٔ کامل خدا چیست.‏»—‏رومیان ۱۲:‏۲‏.‏

با مقدسین سهیم شویم

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ در اسرائیل باستان چه توجه خاصی نسبت به برخی از خادمان یَهُوَه نشان داده شد؟‏ ب)‏ این توجه در قرن اوّل به چه صورت نشان داده شد؟‏

^۱۱ مسیحیان باتجربه‌ای که برای رفاه روحانی ما سخت در تلاش هستند،‏ در زمرهٔ کسانی می‌باشند که حقیقتاً شایستهٔ توجه و مهمان‌نوازی ما هستند.‏ یَهُوَه برای کاهنان و لاویان اسرائیل باستان تدارکات خاصی را فراهم ساخت.‏ (‏اعداد ۱۸:‏۲۵-‏۲۹‏)‏ در قرن اول،‏ از مسیحیان نیز مصرانه درخواست شد به کسانی که در منصب خاصی به آنان خدمت می‌کنند،‏ توجه نشان دهند.‏ روایتی که در ۳یوحنا ۵-‏۷ ثبت شده است،‏ به ما تصویری از پیوند محکم محبت می‌دهد که در میان مسیحیان اولیه وجود داشت.‏

^۱۲ یوحنا،‏ این رسول سالمند،‏ برای مهربانی و مهمان‌نوازیی که غایُس نسبت به برخی از برادران سیار که برای دیدار جماعت فرستاده شده بودند نشان داد،‏ ارزش بسیاری قایل شد.‏ این برادران—‏از جمله دِیمَتْرِیوس که از قرار معلوم،‏ حامل این رساله بود—‏همگی قبلاً نسبت به غایس غریبه یا ناشناس بودند.‏ اما از آنها پذیرایی شد،‏ زیرا «بجهة اسم [خدا] بیرون رفتند.‏» (‏۳یوحنا ۱،‏ ۶‏)‏ یوحنا به این نحو بیان کرد:‏ «ما مسیحیان موظفیم با پذیرائی از چنین اشخاص در انتشار حقیقت همکاری کنیم.‏»—‏۳یوحنا ۸‏،‏ ا ش.‏

۱۳.‏ امروزه چه کسانی در میان ما بویژه این استحقاق را دارند که ‹پذیرایی شوند›؟‏

^۱۳ امروزه،‏ در سازمان یَهُوَه عدهٔ بسیاری وجود دارند که به خاطر جمیع برادران جد و جهد می‌کنند.‏ این افراد عبارتند از:‏ سرپرستان سیار که هر هفته وقت و نیروی خود را صرف بناسازی جماعتها می‌نمایند؛‏ میسیونرها که خانواده و دوستان خود را ترک کرده‌اند تا در کشورهای خارجی موعظه کنند؛‏ کسانی که در خانه‌های بیت‌ایل یا دفاتر شعبه خدمت می‌کنند و خدمات خود را برای پشتیبانی از کار جهانی موعظه،‏ داوطلبانه انجام می‌دهند؛‏ و آنانی که در خدمت پیشگامی هستند و بخش عمده‌ای از وقت و نیروی خود را در خدمت موعظه صرف می‌کنند.‏ در اصل،‏ همهٔ این اشخاص نه برای افتخار یا نفع شخصی،‏ بلکه از روی محبت نسبت به برادری مسیحی و یَهُوَه،‏ سخت کار می‌کنند.‏ آنها به این علت که خود را با تمام وجود تخصیص داده‌اند شایستهٔ تقلید هستند،‏ و استحقاق این را دارند که ‹پذیرایی شوند.‏›‏

۱۴.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم با نشان دادن مهمان‌نوازی نسبت به افراد وفادار،‏ مسیحیان بهتری شویم؟‏ ب)‏ چرا عیسی گفت که مریم «نصیب خوبرا اختیار کرده است»؟‏

^۱۴ یوحنای رسول خاطرنشان کرد که «با پذیرایی از چنین اشخاص،‏» ‹در انتشار حقیقت همکاری می‌کنیم.‏› در نتیجه از جهتی مسیحیان بهتری می‌شویم.‏ زیرا اعمال مسیحی شامل نیکویی کردن به هم‌ایمانان است.‏ (‏امثال ۳:‏۲۷،‏ ۲۸؛‏ ۱یوحنا ۳:‏۱۸‏)‏ به طریق دیگر نیز پاداشهایی وجود دارند.‏ هنگامی که عیسی به منزل مریم و مَرتا آمد،‏ مرتا می‌خواست با آماده کردن «چیزهای بسیار» میزبان خوبی برای عیسی باشد.‏ مریم مهمان‌نوازی را به نحو دیگری نشان داد.‏ او «نزد پایهای عیسی نشسته کلام او را میشنید،‏» و عیسی او را به این سبب که «نصیب خوبرا» برگزیده است،‏ تحسین کرد.‏ (‏لوقا ۱۰:‏۳۸-‏۴۲‏)‏ مکالمه و گفتگو با آنانی که طی سالیان دراز تجربه اندوخته‌اند،‏ اغلب جالبترین قسمت از شبی است که صرف هم‌نشینی با آنان می‌شود.‏—‏رومیان ۱:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

در جشنهای خاص

۱۵.‏ چه مواقع خاصی اثبات اوقات خوش قوم یَهُوَه هستند؟‏

^۱۵ با وجود اینکه مسیحیان حقیقی پیرو رسوم پرطرفدار نیستند یا عیدهای دنیوی را جشن نمی‌گیرند،‏ اما جشنهایی وجود دارند که آنها گرد هم می‌آیند تا از هم‌نشینی و مصاحبت یکدیگر لذت ببرند.‏ برای مثال،‏ عیسی در جشن عروسیی در قانا شرکت کرد و با انجام اولین معجزهٔ خود در آنجا،‏ به شادی آن ضیافت افزود.‏ (‏یوحنا ۲:‏۱-‏۱۱‏)‏ به همین ترتیب نیز،‏ امروزه قوم یَهُوَه در جشنهای خاص مشابهی،‏ اوقات خوشی را با یکدیگر می‌گذرانند و جشن و سرور مناسب،‏ به خوشی چنین مهمانیهایی می‌افزاید.‏ اما چه چیز مناسب است؟‏

۱۶.‏ در مورد رفتار صحیح و شایسته حتی در مواقع خاص،‏ از چه رهنمودهایی برخورداریم؟‏

^۱۶ ما با مطالعهٔ کتاب مقدس می‌آموزیم که چه رفتاری برای مسیحیان مناسب است،‏ و همیشه مطابق آن عمل می‌کنیم.‏ (‏رومیان ۱۳:‏۱۲-‏۱۴؛‏ غلاطیان ۵:‏۱۹-‏۲۱؛‏ افسسیان ۵:‏۳-‏۵‏)‏ مهمانیها،‏ چه در رابطه با عروسیها و چه به هر دلیل دیگری،‏ به ما این آزادی عمل را نمی‌دهد که از معیارهای مسیحی خود دست بکشیم یا کاری را انجام دهیم که در حالت عادی انجام نمی‌دهیم؛‏ همچنین موظف نیستیم که بر طبق تمام رسوم کشوری که در آن زندگی می‌کنیم،‏ عمل نماییم.‏ پایه و اساس بسیاری از این رسوم،‏ اعمال کاذب مذهبی یا خرافات است،‏ و برخی دیگر شامل رفتاری می‌شوند که بوضوح نزد مسیحیان غیر قابل قبول است.‏—‏۱پطرس ۴:‏۳،‏ ۴‏.‏

۱۷.‏ الف)‏ چه عواملی نشان می‌دهند که آن جشن عروسی در قانا بخوبی سازماندهی شده و به طور صحیح و شایسته‌ای بر آن نظارت می‌شد؟‏ ب)‏ چه چیز نشانگر رضایت عیسی از آن جشن بود؟‏

^۱۷ با خواندن یوحنا ۲:‏۱-‏۱۱‏،‏ به آسانی پی می‌بریم که آن مهمانی،‏ جشن مفصلی بود و مهمانان بسیاری در آنجا حضور داشتند.‏ با همهٔ اینها،‏ عیسی و شاگردانش مهمانانی بودند که «دعوت» شده بودند؛‏ با وجود اینکه حداقل بعضی از آنان به احتمال زیاد خویشاوند میزبان بودند،‏ اما سرزده نرفتند.‏ همچنین متوجه می‌شویم که مجلس دارای ‏«نوکران» و ‹رئیسی› بود که بر پذیرایی یا کارهایی که به انجام می‌رسید نظارت داشت.‏ همهٔ اینها نشانگر این مطلب هستند که کارها بخوبی سازماندهی شده و به طور صحیح و شایسته‌ای بر آنها نظارت می‌شد.‏ این روایت با این سخن خاتمه می‌یابد که عیسی با کاری که در آن جشن انجام داد،‏ «جلال خود را ظاهر کرد.‏» آیا او از این جشن،‏ در صورتی که یک مهمانی پرهیاهو و غیر قابل کنترل بود،‏ برای انجام آن کار استفاده می‌کرد؟‏ مسلماً نه.‏

۱۸.‏ در مورد هرگونه مهمانی جمعی به چه چیز باید بدقت اندیشید؟‏

^۱۸ اما دربارهٔ مهمانیهای ویژه‌ای که ما ممکن است میزبان باشیم،‏ چه می‌توان گفت؟‏ ما می‌خواهیم به خاطر بسپاریم که هدف از مهمان‌نوازی و پذیرایی از دیگران این است که همگی «در انتشار حقیقت همکاری کنیم.‏» بنابراین،‏ کافی نیست که فقط برچسب گردهم‌آیی «شاهدان» را به آن مهمانی بزنیم.‏ پرسشی که مطرح می‌شود این است که آیا واقعاً بر این امر که چه کسی هستیم و به چه معتقد می‌باشیم،‏ شهادت داده می‌شود؟‏ ما هرگز نباید چنین مهمانیهایی را به عنوان فرصتهایی در نظر بگیریم که ببینیم تا چه حد می‌توانیم بر طبق ترفندهایی که دنیا به کار می‌برد رفتار کنیم و تسلیم «شهوت جسم و خواهش چشم و غرور زنده‌گانی» شویم.‏ (‏۱یوحنا ۲:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ در عوض،‏ این جشنها باید به گونه‌ای شایسته،‏ نقش ما را به عنوان شاهدان یَهُوَه منعکس کنند،‏ و باید مطمئن باشیم کاری که انجام می‌دهیم موجب جلال و افتخار یَهُوَه می‌شود.‏—‏متی ۵:‏۱۶؛‏ ۱قرنتیان ۱۰:‏۳۱-‏۳۳‏.‏

‏‹بدون همهمه مهمانی کنید›‏

۱۹.‏ چرا لازم است که ‹یکدیگر را بدون همهمه مهمانی کنیم›؟‏

^۱۹ همچنان که اوضاع و احوال دنیا پیوسته رو به وخامت می‌گذارد و مردم هر چه بیشتر متفرق می‌شوند،‏ باید برای تقویت پیوند محکمی که بین مسیحیان حقیقی وجود دارد،‏ هر چه در توان داریم انجام دهیم.‏ (‏کولسیان ۳:‏۱۴‏)‏ برای این منظور،‏ همانطور که پطرس مصرانه از ما درخواست کرد،‏ باید ‹با یکدیگر بشدّت محبّت نمائیم.‏› سپس او با کلمات مؤثری افزود:‏ «یکدیگر را بدون همهمه مهمانی کنید.‏» (‏۱پطرس ۴:‏۷-‏۹‏)‏ آیا می‌خواهیم که در مهمان‌نوازی نسبت به برادرانمان پیشقدم شویم و تلاش و کوشش به خرج دهیم تا مهربان و مفید واقع شویم؟‏ یا وقتی چنین فرصتی پیش می‌آید،‏ همهمه یا غرغر می‌کنیم؟‏ اگر چنین کاری از ما سر بزند،‏ شادی و نشاطی را که می‌توانستیم داشته باشیم،‏ از بین می‌بریم و همچنین سعادتی را که پاداش احسان است،‏ از دست می‌دهیم.‏—‏امثال ۳:‏۲۷؛‏ اعمال ۲۰:‏۳۵‏.‏

۲۰.‏ چنانچه در دنیای کنونی که پر از تفرقه است مهمان‌نوازی را در عمل نشان دهیم،‏ چه برکتهایی در انتظار ما خواهد بود؟‏

^۲۰ همکاری نزدیک با مسیحیان هم‌ایمان،‏ مهربان و مهمان‌نواز بودن نسبت به یکدیگر،‏ برکتهای بی‌کرانی را به همراه خواهد آورد.‏ (‏متی ۱۰:‏۴۰-‏۴۲‏)‏ یَهُوَه به چنین افرادی قول داده است که «خیمهٔ خود را بر ایشان بر پا خواهد داشت.‏ و دیگر هرگز گرسنه و تشنه نخواهند شد.‏» در خیمهٔ یَهُوَه بودن به معنی برخورداری از حفاظت و مهمان‌نوازی اوست.‏ (‏مکاشفه ۷:‏۱۵،‏ ۱۶؛‏ اشعیا ۲۵:‏۶‏)‏ آری،‏ امید بهره‌مند شدن ابدی از مهمان‌نوازی یَهُوَه درست در پیش روی ما قرار دارد.‏—‏مزمور ۲۷:‏۴؛‏ ۶۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

آیا می‌توانی توضیح دهی؟‏

◻ اگر بخواهیم شادی و خشنودی واقعی را بیابیم،‏ چه چیزی را نباید نادیده بگیریم؟‏

◻ چه کسانی «یتیمان و بیوه‌زنان» هستند،‏ و چگونه باید از ایشان «تفقّد کنیم»؟‏

◻ با چه دیدی باید به «بیگانگان» و «خارجیانی» که در میان ما هستند بنگریم؟‏

◻ امروزه چه کسانی شایستهٔ توجهی خاص هستند؟‏

◻ جشنهای خاص چگونه باید انعکاسی از روحیهٔ واقعی مهمان‌نوازی باشند؟‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۸‏،‏ ۲۹]‏

در مواقع جشن و سرور می‌توانیم نسبت به خارجیان،‏ یتیمان،‏ خادمان تمام‌وقت،‏ و مهمانان دیگر مهمان‌نواز باشیم