Apocalipse

16 Entón escoitei unha voz forte que viña do santuario e que lles dicía ós sete anxos: “Ide e derramade na terra as sete cuncas da furia de Deus”.

2 O primeiro anxo marchou e derramou a súa cunca na terra. E unha ferida* terrible e dolorosa fixo sufrir ás persoas que tiñan a marca da besta salvaxe e que adoraban a súa imaxe.

3 O segundo anxo derramou a súa cunca no mar. E o mar converteuse en sangue, coma a dun morto, e tódolos seres vivos* que había no mar morreron.

4 O terceiro anxo derramou a súa cunca nos ríos e nas fontes*, e convertéronse en sangue. 5 Entón escoitei que o anxo que tiña autoridade sobre as augas dicía: “Ti, aquel que é e que era, o Leal, ti es xusto, porque ditaches estas sentenzas*. 6 Como as persoas derramaron o sangue dos santos e dos profetas, ti décheslles de beber sangue. É o que merecen”. 7 E escoitei que o altar dicía: “Si, Xehová* Deus, o Todopoderoso, as túas sentenzas* son verdadeiras e xustas”.

8 O cuarto anxo derramou a súa cunca no sol. E ó sol permitíuselle queimar as persoas con lume. 9 E a intensa calor queimou as persoas. Pero blasfemaron contra o nome de Deus, quen ten autoridade sobre estas pragas, e non se arrepentiron nin lle deron gloria.

10 O quinto anxo derramou a súa cunca sobre o trono da besta salvaxe. Entón o seu reino escureceuse. E a xente empezou a morder a lingua pola dor, 11 pero blasfemaron contra o Deus do ceo debido ás súas dores e ás súas feridas*, e non se arrepentiron do que fixeran.

12 O sexto anxo derramou a súa cunca no gran río Éufrates*. E a auga do río secou para prepararlles o camiño ós reis que viñan do leste*.

13 E vin tres mensaxes inspiradas e impuras*, parecidas a ras, que saían da boca do dragón, da boca da besta salvaxe e da boca do falso profeta. 14 De feito, son mensaxes inspiradas por demos e realizan sinais. Van dirixidas ós reis de toda a terra*, para reunilos para a guerra do gran día de Deus, o Todopoderoso.

15 “Escoita! Veño coma un ladrón. Feliz o que se mantén desperto e coa roupa posta*. Así non andará espido e a xente non verá a súa vergonza”.

16 E as mensaxes inspiradas reuniron os reis no lugar que en hebreo se chama Armaxedón*.

17 O sétimo anxo derramou a súa cunca no aire. Entón unha voz forte saíu do trono que está no santuario e dixo: “Xa está feito!”. 18 E houbo lóstregos, voces, tronos e un gran terremoto. Nunca houbera un terremoto tan grande e forte desde que o home foi creado na terra. 19 A gran cidade quedou dividida en tres partes e as cidades de tódalas nacións foron destruídas. E Deus acordouse de Babilonia a Grande e deulle a copa co viño da furia da súa ira. 20 Ademais, tódalas illas fuxiron e as montañas desapareceron. 21 Entón desde o ceo caeron grandes pedras de graínzo* sobre a xente. Cada pedra pesaba aproximadamente un talento*. E a xente blasfemou contra Deus debido á praga de graínzo, porque a praga era extraordinariamente grande.