២៨ ​«​សេចក្ដី​នោះ​ចប់​តែ​ប៉ុណ្ណេះ។ ខ្ញុំ​ដានីយ៉ែល​បាន​ភ័យ​តក់​ស្លុត​ជា​ខ្លាំង ហើយ​មាន​ទឹក​មុខ​ស្លេក​ស្លាំង។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​រក្សា​រឿង​នោះ​ទុក​ក្នុង​ចិត្ត​»។

២៧ ចំណែក​ខ្ញុំ​ដានីយ៉ែល​វិញ ខ្ញុំ​អស់​កម្លាំង​ខ្លាំង​ណាស់ ហើយ​បាន​ឈឺ​អស់​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ។+ ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​បាន​ក្រោក​ឡើង​ទៅ​បំពេញ​ភារកិច្ច​ឲ្យ​ស្ដេច+ តែ​ខ្ញុំ​បាន​ភាំង​ដោយ​សារ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ ហើយ​គ្មាន​អ្នក​ណា​អាច​យល់​បាន​ទេ។+