ចូរស្កប់ចិត្តនឹងអ្វីដែលអ្នកមាន
១ បទគម្ពីរទូន្មានយើងថា យើងត្រូវចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។ ក៏ប៉ុន្តែ ការនេះមិនគួរក្លាយជាកិច្ចការចំបងនៃជីវិតរបស់យើងឡើយ។ អ្វីៗខាងវិញ្ញាណត្រូវមានអាទិភាព។ (ម៉ាថ. ៦:៣៣; ១ធី. ៥:៨) ការគិតថ្លឹងថ្លែងដោយមានតុល្យភាពគឺពិបាកក្នុង«គ្រាលំបាក»នេះ។ (២ធី. ៣:១) តើអ្វីអាចជួយយើងមានតុល្យភាពបាន?
២ ចូរមានទស្សនៈស្របតាមព្រះគម្ពីរ: ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះព្រមានយើងថា ការខំឈោងចាប់ទ្រព្យសម្បត្ដិអាចនាំទៅដល់ក្ដីអន្តរាយខាងវិញ្ញាណ។ (សាស. ៥:១០; ម៉ាថ. ១៣:២២; ១ធី. ៦:៩, ១០) នៅគ្រាដ៏សំខាន់នេះ យើងនឹងដើរឆ្ពោះទៅរកក្ដីអន្តរាយខាងវិញ្ញាណ ប្រសិនបើយើងយកការរកស៊ីឬកង្វល់កង្វាយអំពីលុយកាក់ជាអាទិភាព និងទុកអ្វីៗខាងវិញ្ញាណដូចជាកិច្ចប្រជុំ ការសិក្សា និងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយជាការបន្ទាប់បន្សំនោះ។ (លូ. ២១:៣៤-៣៦) ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរជូនឱវាទថា៖ «បើមានអាហារទទួលទាន នឹងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ»។—១ធី. ៦:៧, ៨
៣ នេះមិនបានន័យថា ជនគ្រីស្ទានត្រូវតែធ្វើឲ្យខ្លួនក្រខ្សត់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ឱវាទនេះជួយយើងទទួលស្គាល់នូវអ្វីដែលយើងពិតជាត្រូវការផ្នែកទ្រព្យសម្បត្ដិ គឺថា ម្ហូបអាហារ សំលៀកបំពាក់ ហើយមានផ្ទះដែលល្មមសំរាប់កន្លែងដែលយើងរស់នៅ។ ប្រសិនបើយើងមានអ្វីៗដ៏ចាំបាច់ដើម្បីរស់នៅប្រចាំថ្ងៃហើយនោះ យើងមិនគួរប្រឹងប្រែងពុះពារមិនឈប់មិនឈរដើម្បីលើកស្ទួយជីវភាពយើងឡើយ។ ពេលយើងកំពុងតែគិតថ្លឹងថ្លែងអំពីការទិញវត្ថុទ្រព្យ ឬក៏ការរកការងារបន្ថែមទៀតនោះ យកល្អឲ្យយើងសួរខ្លួនថា៖ ‹តើនេះពិតជាចាំបាច់ឬ?›។ ការធ្វើដូច្នេះនឹងជួយយើងធ្វើតាមដំបូន្មានដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែងគឺថា៖ «ចូរឲ្យកិរិយាដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត បានឥតលោភឡើយ ឲ្យស្កប់ចិត្តនឹងរបស់ដែលមានហើយប៉ុណ្ណោះចុះ!»។—ហេ. ១៣:៥
៤ បើយើងពឹងពាក់ទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់នឹងជួយគាំទ្រយើង។ (សុ. ៣:៥, ៦) ទោះជាយើងត្រូវធ្វើការនឿយហត់ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃនោះ យើងមិនគួរផ្ចង់អារម្មណ៍ហួសហេតុទៅលើការទាំងនេះទេ។ មិនថាយើងមានទ្រព្យសម្បត្ដិតែបន្ដិចបន្តួចឬក៏ច្រើនក៏ដោយនោះ យើងពឹងពាក់ទៅលើព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីផ្គត់ផ្គង់អ្វីដែលយើងត្រូវការ។ (ភី. ៤:១១-១៣) ជាលទ្ធផល យើងមានចិត្តស្កប់ស្កល់ដែលពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ និងក៏ទទួលពរជាច្រើនឯទៀត។
៥ ចូរត្រាប់តាមជំនឿរបស់អ្នកឯទៀត: មាតាមួយរូបដែលគ្មានគ្រួសារជួយផ្គត់ផ្គង់បានចិញ្ចឹមអប់រំកូនស្រីរបស់ខ្លួនឲ្យស្គាល់នូវសេចក្ដីពិត គាត់បានធ្វើឲ្យជីវភាពរបស់ខ្លួនរស់នៅសាមញ្ញជាបណ្ដើរៗ។ ទោះជាបងស្រីនេះបានរស់នៅដោយស្រណុកក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួនក៏ដោយ គាត់បានរើទៅនៅផ្ទះតូចមួយផ្សេងទៀត ហើយរួចមកបានរើទៅនៅក្នុងល្វែងមួយ។ នេះបានផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យគាត់កាត់បន្ថយម៉ោងធ្វើការ ដើម្បីចំណាយពេលច្រើនជាងក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ ក្រោយកូនស្រីរបស់បងស្រីនេះបានធំពេញវ័យនិងរៀបការហើយនោះ បងស្រីនេះបានចូលនិវត្តមុនពេល ទោះជានេះបានកាត់បន្ថយប្រាក់ចំណូលរបស់គាត់ក៏ដោយ។ មកទល់ឥឡូវនេះ បងស្រីរបស់យើងបានត្រួសត្រាយប្រាំមួយឆ្នាំទៅហើយ និងគាត់មិនស្ដាយសោះនូវទ្រព្យសម្បត្ដិដែលគាត់បានលះបង់ដើម្បីទុកព្រះរាជាណាចក្រជាអាទិភាពក្នុងជីវិតរបស់គាត់។
៦ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់និងភរិយារបស់គាត់បានត្រួសត្រាយជាច្រើនឆ្នាំដំណាលគ្នាដែលពួកគាត់ចិញ្ចឹមកូនបីនាក់។ គូស្វាមីភរិយានេះបានស្កប់ចិត្តបំពេញតែសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេជាជាងបំពេញចំណង់ចិត្តរបស់ពួកគេ។ បងប្រុសនោះមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងបានរស់នៅបែបសាមញ្ញៗ។ ទោះជាយើងធ្លាប់មានគ្រាពិបាកខ្លះៗក៏ដោយ តែព្រះយេហូវ៉ាតែងតែផ្ដល់អ្វីដែលយើងត្រូវការនោះ។ . . . ពេលខ្ញុំឃើញថា ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំទុកអ្វីៗខាងវិញ្ញាណជាអាទិភាពដូច្នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅក្នុងជីវិតរបស់យើងៗកំពុងតែធ្វើអ្វីដ៏ត្រឹមត្រូវ ហើយខ្ញុំចាត់ទុកនោះជាសមិទ្ធផល»។ ភរិយារបស់បងប្រុសនោះពោលថា៖ «ពេលខ្ញុំឃើញ[ស្វាមីខ្ញុំ]រវល់នឹងរឿងខាងវិញ្ញាណ ខ្ញុំពេញចិត្តណាស់»។ កូនរបស់គូស្វាមីភរិយានេះក៏សប្បាយចិត្តដែលមាតាបិតារបស់ពួកគេបានសម្រេចចិត្តបំរើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេល។
៧ សំរាប់អស់អ្នកដែលសម្រេចចិត្តបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះព្រះជាជាងដេញតាមទ្រព្យសម្បត្ដិនោះ ព្រះគម្ពីរសន្យាថា អ្នកនោះនឹងបានរង្វាន់ជាបរិបូរឥឡូវនេះ និងនាអនាគតទៅទៀតផង។—១ធី. ៤:៨