អំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាជាទីមាំមួនរបស់យើង
«ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ ដល់ព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ក៏កុំឲ្យមានចិត្តព្រួយឡើយ ពីព្រោះសេចក្ដីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាកំឡាំង[«ទីមាំមួន», ព.ថ.]នៃអ្នករាល់គ្នា»។—នេហេមា ៨:១០
១, ២. (ក) តើអ្វីជាទីមាំមួន? (ខ) តើដាវីឌបានបង្ហាញយ៉ាងណា ថាលោកបានជ្រកកោនក្នុងព្រះយេហូវ៉ា?
ព្រះយេហូវ៉ាជាទីមាំមួនដែលគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។ តើអ្វីជាទីមាំមួន? នេះជាកន្លែងការពារ ជាកន្លែងសន្ដិសុខ ឬជាកន្លែងសំរាប់សង្គ្រោះជីវិត។ ដាវីឌនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណបានចាត់ទុកព្រះជាទីមាំមួនរបស់គាត់។ ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីចំរៀងដែលដាវីឌបានសម្ដែងទៅព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត «នៅវេលាដែលព្រះបានជួយឲ្យរួចពីដៃនៃគ្រប់ទាំងពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយពីកណ្ដាប់ដៃសូល»ជាស្តេចនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។—ទំនុកដំកើង ១៨, អក្សរចារនៅពីលើ
២ ដាវីឌបានចាប់ផ្ដើមចំរៀងដ៏រំភើបនេះដោយពាក្យថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំស្រឡាញ់ទ្រង់។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាថ្មដា ជាបន្ទាយ[ទីមាំមួន, ព.ថ.] ហើយជាអ្នកជួយសង្គ្រោះរបស់ទូលបង្គំ គឺជាព្រះនៃទូលបង្គំ ជាថ្មដាដែលទូលបង្គំយកជាទីពឹង ក៏ជាខែល ជាស្នែងនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទូលបង្គំ ហើយជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់ផង»។ (ទំនុកដំកើង ១៨:១, ២) ដោយសារតែស្តេចសូលតាមចាប់លោក ហើយចាត់ទុកជាអ្នកក្រៅច្បាប់ដោយមិនត្រឹមត្រូវ ដាវីឌជាមនុស្សទៀងត្រង់បានចូលជ្រកកោនក្នុងព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាមនុស្សម្នាក់រត់ចូលទៅក្នុងកន្លែងការពារ ដើម្បីឲ្យរួចផុតពីវិបត្ដិភ័យ។
៣. ហេតុអ្វីក៏ពួកយូដានៅសម័យលោកអែសរ៉ាមាន«ចិត្តអរសប្បាយឡើងជាខ្លាំង»?
៣ អំណរដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យ គឺជាទីមាំមួនដ៏អស់កល្បជានិច្ចចំពោះពួកអ្នកដែលដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ ជាពួកអ្នករក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ (សុភាសិត ២:៦-៨; ១០:២៩) ពិតមែនហើយ ដើម្បីឲ្យមានអំណរនៃព្រះ មនុស្សត្រូវតែធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ចំពោះរឿងនេះ សូមពិនិត្យមើលហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមនៅឆ្នាំ៤៦៨ ម.ស.យ.។ ស្មៀនអែសរ៉ានិងពួកអ្នកឯទៀតបានផ្ដល់ឲ្យការយល់ដឹង តាមរយៈការយកចិត្តទុកដាក់អានក្រិត្យវិន័យ។ បន្ទាប់មក ពួកបណ្ដាជនត្រូវបានដាស់តឿនថា៖ «ចូរទៅចុះ ចូរបរិភោគរបស់ចំងាញ់ នឹងគ្រឿងបង្អែមទៅ ហើយជូនខ្លះដល់អ្នកណាដែលគ្មានអ្វីរៀបឲ្យផង ដ្បិតថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ ដល់ព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ក៏កុំឲ្យមានចិត្តព្រួយឡើយ ពីព្រោះសេចក្ដីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាកំឡាំង[ទីមាំមួន, ព.ថ.]នៃអ្នករាល់គ្នា»។ ជាលទ្ធផល ពួកយូដាមាន«ចិត្តអរសប្បាយឡើងជាខ្លាំង» កាលដែលពួកគេបានអនុវត្តតាមចំណេះវិជ្ជាដែលពួកគេបានទទួល ហើយបានធ្វើបុណ្យបារាំយ៉ាងឱឡារិក។ (នេហេមា ៨:១-១២) ពួកអ្នកដែលមាន‹អំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាជាទីមាំមួនរបស់គេ› បានប្រមូលកម្លាំងសំរាប់ការថ្វាយបង្គំនិងការបំរើទ្រង់។ ដោយព្រោះតែអំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាជាទីមាំមួនរបស់គេ យើងគួរតែសង្ឃឹមថា ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះក៏ត្រូវមានអំណរដែរ។ ដូច្នេះ នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើមានមូលហេតុណាខ្លះដែលបណ្ដាលឲ្យមានអំណរ?
«មានសេចក្ដីអំណរជាមិនខាន»
៤. អ្វីជាប្រភពដ៏ប្រសើរមួយនៃអំណរសំរាប់ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
៤ មូលហេតុដ៏ប្រសើរមួយចំពោះអំណរគឺសំវិធានការដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំមកសំរាប់ការប្រជុំគ្នា។ សន្និបាតនិងមហាសន្និបាតនានានៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យពួកគេមានអំណរនៅសព្វថ្ងៃនេះ គឺដូចជាបុណ្យប្រចាំឆ្នាំផ្សេងៗនៃពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបាននាំមកនូវអំណរដល់ចិត្តរបស់ប្រជារាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលដែរ។ ប្រជារាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានបង្គាប់ថា៖ «ត្រូវឲ្យធ្វើបុណ្យនេះ[បុណ្យបារាំ]ថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង អស់៧ថ្ងៃ នៅកន្លែងដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងរើស ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់ឯង ចំពោះអស់ទាំងផលចំរើនរបស់ឯង ហើយក្នុងគ្រប់ទាំងការដែលដៃឯងធ្វើ ដូច្នេះឯងនឹងមានសេចក្ដីអំណរ»។ (ចោទិយកថា ១៦:១៣-១៥) ត្រូវហើយ ព្រះមានព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យពួកគេ«មានសេចក្ដីអំណរជាមិនខាន»។ ព្រះក៏មានព្រះហឫទ័យយ៉ាងនេះដែរចំពោះពួកគ្រីស្ទាន ដ្បិតសាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនពួកអ្នកមានជំនឿដូចគ្នាថា៖ «ចូរអរសប្បាយ ក្នុងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច ខ្ញុំប្រាប់ម្ដងទៀតថា ចូរអរសប្បាយឡើង»។—ភីលីព ៤:៤
៥. (ក) តើអំណរជាអ្វី ហើយតាមរបៀបណាដែលជនគ្រីស្ទានអាចទទួលសេចក្ដីនេះបាន? (ខ) តើឲ្យយើងអាចមានអំណរយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ពេលមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាកនោះ?
៥ ដោយសារតែព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យយើងមានចិត្តដ៏រីករាយ បានជាទ្រង់ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវអំណរ ដែលជាផលផ្លែមួយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) ហើយតើអំណរជាអ្វី? នេះជាអារម្មណ៍ដ៏រីករាយ បណ្ដាលមកពីការសង្ឃឹមទៅលើអ្វីមួយ ឬការបានវត្ថុល្អៗ។ អំណរជាសុភមង្គលដ៏ពិតប្រាកដ ដែលអាចទៅជាសេចក្ដីរីករាយយ៉ាងក្រៃលែង។ ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះនេះអាចជួយទ្រទ្រង់យើង កាលណាយើងជួបប្រទះសេចក្ដីទុក្ខលំបាក។ «ទ្រង់[ព្រះយេស៊ូ]បានរងទ្រាំនៅឈើឆ្កាង ទាំងមើលងាយចំពោះសេចក្ដីអាម៉ាស់ខ្មាសនោះ ឲ្យតែបានសេចក្ដីអំណរដែលនៅចំពោះទ្រង់ រួចទ្រង់ក៏គង់ខាងស្ដាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ»។ (ហេព្រើរ ១២:២) សិស្សយ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «បងប្អូនអើយ កាលណាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗ នោះត្រូវរាប់ជាសេចក្ដីអំណរសព្វគ្រប់វិញ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះនាំបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន»។ ប៉ុន្តែ ចុះបើយើងមិនដឹងជាធ្វើយ៉ាងណា នៅពេលជួបប្រទះការល្បួងណាមួយនោះ? នៅពេលនោះ យើងអាចទុកចិត្តទៅលើព្រះដោយអធិស្ឋានសូមប្រាជ្ញាពីទ្រង់ សំរាប់លៃលកការនេះ។ ការប្រព្រឹត្តតាមប្រាជ្ញាពីស្ថានសួគ៌អាចជួយយើងឲ្យចេះដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗ ឬជួយយើងឲ្យចេះស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងមើល ដោយមិនចាំបាច់បាត់បង់នូវអំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។—យ៉ាកុប ១:២-៨
៦. តើមានការទាក់ទងយ៉ាងណារវាងអំណរនិងការថ្វាយបង្គំពិត?
៦ អំណរដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យ ធ្វើឲ្យយើងមានកម្លាំងចិត្តដើម្បីផ្សព្វផ្សាយការថ្វាយបង្គំពិត។ នេះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅសម័យនៃលោកនេហេមានិងលោកអែសរ៉ា។ ពួកយូដានៅសម័យនោះ ដែលមានអំណរនៃព្រះយេហូវ៉ា ត្រូវបានធ្វើឲ្យមានកម្លាំងចិត្តឡើងដើម្បីបន្តផ្សព្វផ្សាយផលប្រយោជន៍នៃការថ្វាយបង្គំពិត។ ហើយកាលដែលពួកគេលើកផ្សព្វផ្សាយការថ្វាយបង្គំនៃព្រះយេហូវ៉ា អំណររបស់ពួកគេក៏កើនឡើងដែរ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នាដែរ។ ជាអ្នកថ្វាយបង្គំនៃព្រះយេហូវ៉ា យើងមានមូលដ្ឋានជាច្រើនចំពោះការរីករាយជាអនេក។ ឥឡូវនេះ ចូរឲ្យយើងពិនិត្យមើលមូលហេតុខ្លះៗទៀតដែលធ្វើឲ្យយើងមានអំណរ។
ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ
៧. ស្តីអំពីព្រះយេហូវ៉ា តើអ្វីទៅដែលធ្វើឲ្យជនគ្រីស្ទានមានអំណរ?
៧ ទំនាក់ទំនងដ៏ស្និទ្ធស្នាលរបស់យើងជាមួយព្រះយេហូវ៉ា ធ្វើឲ្យយើងជាមនុស្សដ៏សប្បាយជាងគេបំផុតនៅលើផែនដី។ មុននឹងយើងបានក្លាយទៅជាជនគ្រីស្ទាន ពីដើមយើងជាផ្នែកនៃសង្គមមនុស្សទុច្ចរិត ដែល‹ស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីងងឹតខាងគំនិតប្រាជ្ញា ហើយបានដាច់ចេញពីព្រះជន្មរបស់ព្រះ›។ (អេភេសូរ ៤:១៨) យើងសប្បាយរីករាយណាស់ ដែលយើងលែងដាច់ចេញពីព្រះយេហូវ៉ាទៀត! ពិតមែនហើយ យើងត្រូវតែខំប្រឹងប្រែងធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់។ យើងត្រូវតែ«តាំងនៅជាប់លាប់ ហើយមាំមួន ក្នុងសេចក្ដីជំនឿដែរ ឥតងាកបែរចេញពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ដំណឹងល្អ»។ (កូល៉ុស ១:២១-២៣) យើងមានចិត្តរីករាយដែលព្រះយេហូវ៉ាបានទាញនាំយើងមកឯព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ដោយស្របនឹងពាក្យបន្ទូលផ្ទាល់របស់ព្រះយេស៊ូ ដែលថា៖ «គ្មានអ្នកណាអាចនឹងមកឯខ្ញុំបានទេ លើកតែព្រះវរបិតា ដែលចាត់ខ្ញុំឲ្យមក ទ្រង់ទាញនាំគេ»។ (យ៉ូហាន ៦:៤៤) បើសិនជាយើងពិតជាអបអរនឹងទំនាក់ទំនងដ៏មានតម្លៃរបស់យើងជាមួយព្រះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ យើងនឹងការពារទំនាក់ទំនងនេះពីអ្វីៗដែលអាចធ្វើឲ្យសៅហ្មងបាន។
៨. តាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យយើងមានអំណរ?
៨ ការអត់ឱនបាបតាមរយៈជំនឿទៅលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ ជាហេតុដែលធ្វើឲ្យមានអំណរជាខ្លាំង ពីព្រោះនេះជាអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះបាន។ ដោយសារការប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយចេតនា អ័ដាមដែលជាបុព្វបុរសរបស់យើង បាននាំសេចក្ដីស្លាប់មកលើមនុស្សជាតិទាំងអស់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា៖ «ព្រះ ទ្រង់សំដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយ»។ ប៉ុលក៏បានសរសេរទៀតថា៖ «ដូច្នេះ ដែលមនុស្សទាំងអស់ត្រូវទោស ដោយព្រោះអំពើរំលងតែ១ នោះមនុស្សទាំងអស់ក៏បានរាប់ជាសុចរិតឲ្យបានជីវិតវិញ ដោយសារអំពើសុចរិតតែ១បែបដូច្នោះដែរ។ ដ្បិតដូចជាមនុស្សជាច្រើន បានត្រឡប់ជាមានបាប ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ជាយ៉ាងណា នោះមនុស្សជាច្រើន ក៏បានត្រឡប់ជាសុចរិត ដោយសារម្នាក់បានស្ដាប់បង្គាប់វិញយ៉ាងនោះដែរ»។ (រ៉ូម ៥:៨, ១៨, ១៩) យើងមានអំណរជាខ្លាំង ដែលព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះហឫទ័យរីករាយនឹងលោះពួកកូនចៅរបស់អ័ដាមណា ដែលឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីសំវិធានការដ៏ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ!
សេរីភាពខាងសាសនានិងសេចក្ដីបំភ្លឺ
៩. ចំពោះរឿងសាសនា ហេតុអ្វីក៏យើងមានអំណរ?
៩ សេរីភាពពីបាប៊ីឡូនដ៏ធំ ដែលជាចក្រភពលោកនៃសាសនាមិនពិត ជាមូលហេតុមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យមានអំណរ។ គឺជាសេចក្ដីពិតនៃព្រះដែលបានដោះលែងយើងឲ្យមានសេរីភាព។ (យ៉ូហាន ៨:៣២) ហើយសេរីភាពពីស្រីពេស្យាខាងសាសនានេះ មានន័យថា យើងនឹងមិនចូលរួមក្នុងអំពើបាបរបស់នាង ពិសោធគ្រោះរបស់នាង ហើយធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្ដីហិនវិនាសជាមួយនឹងនាងឡើយ។ (វិវរណៈ ១៨:១-៨) គ្មានអ្វីគួរឲ្យសោកស្ដាយទេចំពោះការដកខ្លួនចេញពីការទាំងអស់នេះ!
១០. ជាប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា តើយើងបានទទួលសេចក្ដីបំភ្លឺអ្វីខ្លះ?
១០ ការយល់និងការអនុវត្តតាមបន្ទូលរបស់ព្រះក្នុងជីវិត ក៏ជាមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីរីករាយជាខ្លាំងដែរ។ ដោយបានរួចពីឥទ្ធិពលនៃសាសនាមិនពិត យើងនឹងទទួលការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណកាន់តែច្បាស់ឡើងៗ ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ារបស់យើងបានផ្ដល់មកឲ្យយើងតាមរយៈ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់មានមារយាទ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ដែលរស់នៅលើផែនដីនេះ គឺមានតែពួកអ្នកដែលមានភក្ដីភាពស៊ប់នឹងព្រះយេហូវ៉ាទេ ដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ និងការយល់ដឹងអំពីពាក្យបន្ទូលនិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ ដូចជាប៉ុលបានមានប្រសាសន៍មកថា៖ «ព្រះទ្រង់បានសំដែង ឲ្យយើងរាល់គ្នាឃើញសេចក្ដីទាំងនោះ[ដែលព្រះបានរៀបចំទុក សំរាប់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់] ដោយសារព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ដ្បិតព្រះវិញ្ញាណនៃទ្រង់ស្ទង់មើលគ្រប់ទាំងអស់ ព្រមទាំងសេចក្ដីជ្រាលជ្រៅនៃព្រះដែរ»។ (កូរិនថូសទី១ ២:៩, ១០) យើងគួរតែដឹងគុណហើយមានអំណរ ចំពោះការយល់ដឹងដែលយើងកំពុងតែទទួលកាន់តែច្បាស់ឡើងៗ ដូចជាបានបញ្ជាក់មកនៅក្នុងសុភាសិត ៤:១៨៖ «ផ្លូវរបស់មនុស្សសុចរិត ធៀបដូចជាពន្លឺដែលកំពុងតែរះឡើង ដែលភ្លឺកាន់តែខ្លាំងឡើង ដរាបដល់ពេញកំឡាំង»។
សេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះព្រះរាជាណាចក្រនិងជីវិតជាអនន្ត
១១. តាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃព្រះរាជាណាចក្រដ៏រីករាយត្រូវបានផ្សាយដល់អ្នកដទៃ?
១១ សេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះព្រះរាជាណាចក្ររបស់យើងក៏ធ្វើឲ្យយើងមានអំណរដែរ។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា យើងបានប្រកាសតាំងពីយូរយារមកថា ព្រះរាជាណាចក្រជាសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់សំរាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់។ ឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីឆ្នាំ១៩៣១ ជាឆ្នាំដែលយើងបានទទួលយកឈ្មោះជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលបានប្រកាសជ្រើសរើសដោយអបអរសាទរនៅមហាសន្និបាតដែលមាន៥១កន្លែងនៅជុំវិញពិភពលោក។ (អេសាយ ៤៣:១០-១២) សេចក្ដីសម្រេចនេះនិងសុន្ទរកថាដ៏សំខាន់មួយនៃមហាសន្និបាត ដែលត្រូវបានថ្លែងដោយលោកចូសេព រ៉ូធើហ្វឹត (ដែលជាប្រធាននៃសមាគមប៉មយាមនៅគ្រានោះ) ត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយចេញជាកូនសៀវភៅមួយដែលមានឈ្មោះថា ព្រះរាជាណាចក្រ ជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃលោកីយ៍នេះ។ នៅក្នុងសៀវភៅនោះ មានសេចក្ដីសម្រេចមួយទៀត ដែលបានថ្លែងនៅមហាសន្និបាតនោះ គឺជាការចោទប្រកាន់ពិភពគ្រីស្ទសាសនា ចំពោះការបះបោរជំនឿនិងការមើលងាយដល់ដំបូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សៀវភៅនេះក៏បានប្រកាសទៀតថា៖ «សេចក្ដីសង្ឃឹមនៃលោកីយ៍នេះគឺជាព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ ហើយគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមណាទៀតទេ»។ ក្នុងរវាងពីរបីខែ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានចែកចាយកូនសៀវភៅនេះអស់ជាងប្រាំលានក្បាល នៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅលើផែនដីនេះ។ តាំងពីពេលនោះមក យើងតែងតែប្រកាសថា ព្រះរាជាណាចក្រជាសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់ចំពោះមនុស្សជាតិ។
១២. តើសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃជីវិតដ៏រីករាយអ្វីដែលបានដាក់នៅពីមុខពួកអ្នកដែលបំរើព្រះយេហូវ៉ា?
១២ យើងក៏សប្បាយរីករាយដែរ ចំពោះសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃជីវិតជាអនន្តនៅក្រោមការដឹកនាំនៃព្រះរាជាណាចក្រ។ «ហ្វូងតូច»នៃពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងមានចិត្តរីករាយ ដោយសារមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទៅស្ថានសួគ៌។ សាវ័កពេត្រុសបានសរសេរមកថា៖ «សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់បានបង្កើតយើងឡើងជាថ្មី តាមសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដ៏ធំរបស់ទ្រង់ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រស់ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ។ ហើយឲ្យយើងបានមរដក ដែលមិនចេះពុករលួយ ក៏ឥតសៅហ្មងហើយមិនដែលស្រពោនឡើយ»។ (លូកា ១២:៣២; ពេត្រុសទី១ ១:៣, ៤) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើនកំពុងតែរង់ចាំដោយរីករាយនូវជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនៅទីមនោរម្យ ដែលស្ថិតនៅក្នុងវិស័យព្រះរាជាណាចក្រ។ (លូកា ២៣:៤៣; យ៉ូហាន ១៧:៣) គ្មានមនុស្សឯទៀតណានៅលើផែនដីមានអ្វីដែលអាចប្រៀបផ្ទឹមស្មើនឹងអនាគតដ៏រីករាយរបស់យើងបានឡើយ។ យើងគួរតែមានចិត្តអបអរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការទាំងអស់នេះ!
ភាតរភាពដែលមានពរ
១៣. តើយើងគួរតែមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះភាតរភាពអន្តរជាតិរបស់យើង?
១៣ ការមានចំណែកក្នុងភាតរភាពអន្តរជាតិដែលព្រះយល់ព្រម ក៏ជាប្រភពនៃអំណរជាខ្លាំងមួយដែរ។ ជាការគួរឲ្យសប្បាយណាស់ ដែលយើងមានសហការីដ៏ជាទីពេញចិត្តបំផុតនៅលើផែនដី។ ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់បានចង្អុលមកសម័យយើងនេះ ហើយបានមានបន្ទូលថា៖ «[អញ]នឹងអង្រួនអស់ទាំងសាសន៍ដែរ នោះទីគាប់ចិត្តរបស់អស់ទាំងសាសន៍នឹងមកដល់ ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលថា នៅគ្រានោះ អញនឹងបំពេញវិហារនេះ ដោយសិរីល្អ»។ (ហាកាយ ២:៧) ពិតមែនហើយ ជនគ្រីស្ទានទាំងអស់មានខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានរើសយកបុគ្គលទាំងនេះមកឯទ្រង់តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ (យ៉ូហាន ១៤:៦) ដោយព្រោះតែព្រះយេហូវ៉ាបានរើសមនុស្សមកឯទ្រង់ដោយផ្ទាល់ ដែលទ្រង់បានចាត់ទុកជាទីគាប់ចិត្តនោះ អំណររបស់យើងនឹងចំរើនឡើង បើយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ លើកពួកគេជាខ្ពស់ រួបរួមក្នុងសកម្មភាពនៃព្រះជាមួយពួកគេ ជួយគាំទ្រពួកគេពេលគេមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាក ហើយអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។
១៤. តើយើងអាចទាញយកការលើកទឹកចិត្តអ្វីពីពេត្រុសទី១ ៥:៥-១១?
១៤ ការទាំងអស់នេះនឹងធ្វើឲ្យយើងមានអំណរ។ ត្រូវហើយ នេះជាអំណរនៃព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាទីមាំមួននៃភាតរភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលមានពាសពេញលើផែនដី។ យើងទាំងអស់គ្នារងទុក្ខការបៀតបៀននិងសេចក្ដីទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នេះគួរតែធ្វើឲ្យយើងរួបរួមគ្នា ហើយមានគតិសាមគ្គីភាព ជាផ្នែកនៃអង្គការជាក់លាក់តែមួយរបស់ព្រះនៅលើផែនដីនេះ។ ដូចជាពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍មក យើងគួរតែបន្ទាបខ្លួននៅក្រោមព្រះហស្តដ៏ខ្លាំងពូកែរបស់ព្រះ ផ្ទេរទុក្ខកង្វល់ទាំងអស់របស់យើងទៅលើទ្រង់ ដោយដឹងថាទ្រង់មានព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយនឹងយើង។ យើងត្រូវតែប្រយ័ត្នប្រយែង ពីព្រោះអារក្សព្យាយាមរកតែត្របាក់យើង តែមិនមែនមានតែយើងទេ ដ្បិតពេត្រុសបានបន្ថែមទៀតថា៖ «ចូរតស៊ូនឹងវា ដោយមានចិត្តជឿមាំមួន ទាំងដឹងថា ពួកបងប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលនៅក្នុងលោកីយនេះ គេកំពុងតែរងទុក្ខលំបាកដូចគ្នាដែរ»។ ហើយភាតរភាពអន្តរជាតិដែលពេញទៅដោយអំណរនេះនឹងមិនត្រូវរលំឡើយ ពីព្រោះយើងមានការធានាអះអាងថា‹ក្រោយពីយើងបានរងទុក្ខបន្ដិចហើយ ព្រះនឹងបញ្ចប់ការហ្វឹកហ្វឺនរបស់យើង ហើយនឹងធ្វើឲ្យយើងបានមាំមួននិងខ្លាំងឡើងវិញ›។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៥-១១) សូមគិតមើលចុះ ភាតរភាពអន្តរជាតិដ៏រីករាយរបស់យើងនឹងស្ថិតស្ថេរនៅជានិរន្តរ៍!
ជីវិតដែលមានគោលបំណង
១៥. ហេតុអ្វីក៏អាចនិយាយថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានជីវិតដែលមានគោលបំណងនោះ?
១៥ យើងមានអំណរនៅក្នុងលោកីយ៍ដែលមានបញ្ហានេះ ពីព្រោះយើងមានជីវិតដែលមានគោលបំណង។ យើងមានកិច្ចបំរើដែលនឹងធ្វើឲ្យយើងនិងអ្នកដទៃទៀតសប្បាយរីករាយ។ (រ៉ូម ១០:១០) នេះពិតជាឯកសិទ្ធិដ៏សប្បាយរីករាយមែន ដែលបានធ្វើជាអ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ។ ចំពោះរឿងនេះ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើប៉ុលជាអ្វី ឬអ័ប៉ុឡូសជាអ្វី គឺគ្រាន់តែជាអ្នកបំរើ ដែលនាំឲ្យអ្នករាល់គ្នាជឿ តាមដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានមកគ្រប់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះទេតើ ខ្ញុំបានសាបព្រោះ អ័ប៉ុឡូសជាអ្នកស្រោច តែដែលបានដុះឡើង នោះគឺព្រះបានធ្វើវិញ។ ហេតុនោះបានជាអ្នកដែលសាបព្រោះ នឹងអ្នកដែលស្រោច នោះមិនមែនជាអ្វីទេ ស្រេចហើយនឹងព្រះដែលធ្វើឲ្យដុះវិញទេតើ។ ឯអ្នកដែលសាបព្រោះ នឹងអ្នកដែលស្រោច នោះដូចគ្នាទេ ហើយក្នុងអ្នកនិមួយៗ នោះនឹងបានរង្វាន់តាមការដែលខ្លួនធ្វើ។ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ ឯអ្នករាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ ហើយជាផ្ទះដែលព្រះទ្រង់ធ្វើ»។—កូរិនថូសទី១ ៣:៥-៩
១៦, ១៧. តើមានឧទាហរណ៍ណាខ្លះ ដែលបង្ហាញថា ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានជីវិតដែលមានគោលបំណងយ៉ាងរីករាយ?
១៦ មានឧទាហរណ៍ជាច្រើនដែលយើងអាចស្រង់យកមកបង្ហាញថា ការបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ បណ្ដាលឲ្យមានជីវិតដែលមានគោលបំណង និងពេញទៅដោយអំណរ។ នេះជាសេចក្ដីថ្លែងធម្មតាមួយ៖ «ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលជុំវិញក្នុងសាលព្រះរាជាណាចក្រដែលមានមនុស្សពេញ នៅថ្ងៃធ្វើពិធីឧទ្ទិសថ្វាយសាលនោះ។ ហើយខ្ញុំបានឃើញសមាជិកនៃគ្រួសាររបស់ខ្ញុំប្រាំបីនាក់នៅទីនោះ គឺមានខ្ញុំ ប្រពន្ធខ្ញុំ កូនបីនាក់និងប្ដីប្រពន្ធរបស់គេរៀងៗខ្លួន . . .។ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំបានមានជីវភាពដែលមានគោលបំណង ហើយដ៏សប្បាយរីករាយក្នុងការបំរើព្រះ»។
១៧ ជាការគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តណាស់ ដោយដឹងថា ទោះបីជាបុគ្គលមានអាយុប៉ុន្មានក៏ដោយ ក៏បុគ្គលនោះអាចចាប់ផ្ដើមជីវិតដ៏សប្បាយដែលមានគោលបំណងក្នុងការបំរើព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ឧទាហរណ៍ ស្ត្រីម្នាក់ដែលបានរៀនអំពីសេចក្ដីពិតនៃព្រះគម្ពីរនៅឯលំនៅឋានព្យាបាល បានជ្រមុជទឹកធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ កាលដែលមានអាយុ១០២ឆ្នាំ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលមរណភាពទៅ ដោយបានទទួលជីវិតដ៏មានគោលបំណងយ៉ាងរីករាយ គឺ‹ការកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្ដិទ្រង់›។—សាស្ដា ១២:១៣
ទីមាំមួនដែលនៅអស់កល្បជានិច្ច
១៨. តើត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យមានជ័យជំនះទៅលើការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយឲ្យចំរើនអំណររបស់យើង?
១៨ អំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាគឺជាទីមាំមួនដែលនឹងនៅអស់កល្បជានិច្ចចំពោះពួកអ្នកដែលស្មោះត្រង់។ ក៏ប៉ុន្តែ ការមានអំណរនេះ មិនមែនមានន័យថា យើងនឹងមិនដែលមានវេលាទុក្ខព្រួយនោះទេ។ កាលដែលព្រះយេស៊ូគង់នៅសួនច្បារគែតសេម៉ានី ការទុក្ខព្រួយបានជំរុញទ្រង់ឲ្យមានបន្ទូលថា៖ «ចិត្តខ្ញុំព្រួយជាខ្លាំងសឹងតែនឹងស្លាប់»។ (ម៉ាកុស ១៤:៣២-៣៤) ឧបមាថា យើងធ្លាក់ទឹកចិត្តដោយសារតែយើងទោរទន់ទៅរកសកម្មភាពអាត្មានិយម បើដូច្នេះមែន ចូរឲ្យយើងកែប្រែជីវភាពបែបរបស់យើងឡើងវិញ។ បើសិនជាអំណររបស់យើងបានអន់ថយទៅ ដោយសារតែយើងមានចិត្តសប្បុរសទទួលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃភារៈខាងបទគម្ពីរ ប្រហែលជាយើងអាចកែសម្រួលការនេះ ដើម្បីបន្ធូរភាពតានតឹងនិងបង្កើនឲ្យមានអំណររបស់យើងឡើងវិញ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានពរដល់យើងឲ្យមានអំណរ បើយើងខំព្យាយាមគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ ដោយខំទប់ទល់យ៉ាងខ្លាំងនឹងសាច់ឈាមដែលមានបាប លោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះ និងអារក្ស។—កាឡាទី ៥:២៤; ៦:១៤; យ៉ាកុប ៤:៧
១៩. តើយើងគួរតែមានទស្សនៈយ៉ាងណា ចំពោះឯកសិទ្ធិផ្សេងៗដែលយើងមានក្នុងអង្គការរបស់ព្រះ?
១៩ ចំពោះមូលហេតុទាំងប៉ុន្មានដែលយើងបានពិភាក្សាមក ហើយចំពោះមូលហេតុជាច្រើនទៀត យើងមានអំណរជាខ្លាំង។ ទោះបីជាយើងជាអ្នកផ្សាយនៃក្រុមជំនុំ ឬ កំពុងតែចូលរួមក្នុងកិច្ចបំរើពេញពេលណាមួយក្ដី យើងទាំងអស់គ្នាអាចបំរើបានយ៉ាងច្រើនក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយនេះច្បាស់ជានឹងធ្វើឲ្យយើងមានអំណរជាមិនខាន។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨) ទោះបីជាយើងមានឯកសិទ្ធិអ្វីក៏ដោយនៅក្នុងអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ចូរឲ្យយើងចេះដឹងគុណចំពោះឯកសិទ្ធិទាំងនោះ ហើយចូរឲ្យយើងមានចិត្តរីករាយប្រតិបត្ដិកិច្ចបំរើបរិសុទ្ធដល់ព្រះរបស់យើងដែលមានសុភមង្គលនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់។—ធីម៉ូថេទី១ ១:១១
២០. តើអ្វីជាឯកសិទ្ធិដ៏ធំជាងគេបង្អស់របស់យើង ហើយតើយើងអាចជឿជាក់ទៅលើអ្វី?
២០ ជាពិសេស យើងមានមូលហេតុនឹងសប្បាយរីករាយ ដែលយើងមានឯកសិទ្ធិក្នុងការកាន់ព្រះនាមដ៏ឧត្តមនៃព្រះយេហូវ៉ា ជាស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់។ ត្រូវហើយ យើងទាំងអស់គ្នាមានខ្ចោះ ហើយជួបប្រទះនឹងសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាច្រើន តែចូរឲ្យយើងនឹកចាំពីប្រសិទ្ធិពរដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ហើយចូរចងចាំថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ាដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើងនឹងមិនធ្វើឲ្យយើងខកចិត្តឡើយ។ យើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះនឹងប្រទានពរដល់យើងជានិច្ច បើអំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាជាទីមាំមួនរបស់យើង។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ អ្វីជា«សេចក្ដីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ា»?
◻ តើជនគ្រីស្ទានអាចរកអំណរពិតបានយ៉ាងណា?
◻ តើមានមូលហេតុណាខ្លះដែលធ្វើឲ្យស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានអំណរ?
◻ ហេតុអ្វីក៏អំណរនៃព្រះយេហូវ៉ាជាទីមាំមួនដ៏អស់កល្បជានិច្ច?