-
បានត្រូវជាប់មាំដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម ប៉ុន្តែបានត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ១៩៩៩ | ១ តុលា
-
-
១. តើសាវ័កប៉ុលឲ្យយើងនូវសេចក្ដីព្រមានអ្វី?
សាវ័កប៉ុលបានព្រមានយើងថា ជំនឿរបស់យើងអាចលិចបាត់ដូចជាសំពៅមួយ។ គាត់មានប្រសាសន៍អំពីការ«រក្សាសេចក្ដីជំនឿ នឹងបញ្ញាចិត្តជ្រះថ្លា ដែលមនុស្សខ្លះបានបោះបង់ចោល ហើយគេបានលិចបាត់ខាងឯសេចក្ដីជំនឿផង»។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩) នៅសតវត្សទីមួយ ស.យ. សំពៅបានត្រូវសង់ពីឈើ។ សមត្ថភាពឆ្លងកាត់សមុទ្ររបស់សំពៅនោះ ពឹងពាក់ទៅលើគុណភាពនៃធ្នឹមហើយជំនាញខាងការសង់សំពៅ។
២. ហេតុដូចម្ដេចដែលសំពៅនៃជំនឿរបស់យើងត្រូវតែសង់ឲ្យបានយ៉ាងល្អ ហើយតើនេះតម្រូវអ្វីពីយើង?
២ អ្វីដែលហៅជាសំពៅនៃជំនឿរបស់យើង នោះត្រូវតែអណ្ដែតលើសមុទ្រដ៏ជាមនុស្សជាតិ ដែលចេះតែកំរើកឥតស្ងប់នេះ។ (អេសាយ ៥៧:២០; វិវរណៈ ១៧:១៥) ដូច្នេះ សំពៅនោះត្រូវតែសង់ឲ្យបានយ៉ាងល្អ ហើយនេះពឹងពាក់ទៅលើយើង។ ពេលដែល«សមុទ្រ»នៃពិភពយូដានិងរ៉ូម បានទៅជាពិបាកសំរាប់ពួកគ្រីស្ទាននៅសម័យដើម នោះយូដាសបានសរសេរថា៖ «ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ ចូររក្សាខ្លួនក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចុះ ព្រមទាំងរង់ចាំសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយស្អាងចិត្តឡើង ក្នុងសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធបំផុតរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយទាំងអធិស្ឋាន ដោយនូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផង»។ (យូដាស ២០, ២១) ដោយព្រោះយូដាសបានស្តីពីការតយុទ្ធ ដើម្បី‹សេចក្ដីជំនឿដែលបានប្រគល់មកពួកបរិសុទ្ធ› នោះប្រយោគដែលថា«សេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធបំផុត» ប្រហែលជាសំដៅទៅសេចក្ដីបង្រៀនគ្រីស្ទានទាំងមូល រួមបញ្ចូលដំណឹងល្អពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ (យូដាស ៣) ព្រះគ្រីស្ទគឺជាគ្រឹះនៃជំនឿនោះ។ ជំនឿខ្លាំងគឺត្រូវការបើសិនជាយើងនឹងនៅជាប់ជាមួយនឹងជំនឿគ្រីស្ទានពិត។
-
-
បានត្រូវជាប់មាំដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម ប៉ុន្តែបានត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ១៩៩៩ | ១ តុលា
-
-
មូលហេតុដែលអ្នកខ្លះពិសោធន៍ការលិចបាត់
៧. (ក) ដូចពាក្យរបស់ប៉ុលបង្ហាញនោះ តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលអ្នកខ្លះបានពិសោធន៍ការលិចបាត់ខាងវិញ្ញាណ? (ខ) តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលអ្នកខ្លះបានចាកចេញពីសេចក្ដីពិតសព្វថ្ងៃនេះ?
៧ នៅពេលដែលប៉ុលបានព្រមានពីការពិសោធន៍ការ«លិចបាត់» នោះគាត់បាននិយាយ ដោយគិតពីអ្នកខ្លះដែលបាន«បោះបង់ចោល»មនសិការដ៏ជ្រះថ្លា ហើយបានបាត់បង់ជំនឿរបស់គេ។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩) ក្នុងចំណោមពួកនោះមានឈ្មោះហ៊ីមេនាសនិងអ័លេក្សានត្រុស ដែលបានធ្លាក់ចូលក្នុងការក្បត់ជំនឿ ដោយចាកចេញពីសេចក្ដីពិត ព្រមទាំងនិយាយប្រមាថផង។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:២០; ធីម៉ូថេទី២ ២:១៧, ១៨) សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកក្បត់ជំនឿដែលបានចាកចេញពីសេចក្ដីពិត វាយ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ»ដោយប្រើពាក្យសំដី ហើយដោយធ្វើដូច្នេះគឺហាក់ដូចជាខាំដៃ ដែលបានផ្ដល់អាហារខាងវិញ្ញាណឲ្យគេ។ ពួកគេខ្លះគឺស្រដៀងគ្នានឹង«អ្នកបំរើអាក្រក់» ដោយគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ចៅហ្វាយអញក្រមក»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៤-៤៩; ធីម៉ូថេទី២ ៤:១៤, ១៥) ពួកគេបដិសេធថា ទីបញ្ចប់នៃរបបដ៏ទុច្ចរិតនេះគឺមិនជិតមកដល់ទេ ហើយក៏រិះគន់គណៈអ្នកបំរើដ៏ចាំយាមខាងវិញ្ញាណ ដោយព្រោះគេរក្សាឲ្យមានភាពបន្ទាន់ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (អេសាយ ១:៣) អ្នកក្បត់ជំនឿបែបនេះ ជោគជ័យក្នុងការ«បង្ខូចសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកខ្លះ» នាំឲ្យមានការលិចបាត់ខាងវិញ្ញាណ។—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៨
៨. តើអ្វីខ្លះដែលបាននាំឲ្យអ្នកខ្លះពន្លិច ឬទម្លុះសំពៅនៃជំនឿរបស់គេឲ្យលិចបាត់?
៨ គ្រីស្ទានឯទៀតដែលបានថ្វាយខ្លួនហើយ ក៏បានពន្លិចបាត់នូវសំពៅនៃជំនឿរបស់គេ ដោយការបោះបង់ចោលមនសិការរបស់គេ ហើយចូលរួមក្នុងការស្វះស្វែងតែការសប្បាយនិងអំពើអសីលធម៌ខាងកាម ដោយគ្មានកំរិតក្នុងលោកីយ៍នេះ។ (ពេត្រុសទី២ ២:២០-២២) អ្នកឯទៀតទម្លុះសំពៅនៃជំនឿរបស់គេឲ្យលិចបាត់ ពីព្រោះតាមទស្សនៈរបស់គេនោះ របបថ្មីហាក់ដូចជាមិនទាន់ជិតមកដល់ទេ។ ដោយព្រោះគ្មានសមត្ថភាពគិតពីពេលវេលាសំរាប់ការសម្រេចនៃទំនាយខ្លះៗ ហើយគិត‹ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា›គឺនៅឆ្ងាយ នោះគេបោះបង់ចោលការថ្វាយបង្គំពិត។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១០-១៣; ពេត្រុសទី១ ១:៩) ក្រោយមកគេឃើញថា ខ្លួននៅក្នុងសង្គមចលាចលដ៏វឹកវរនៃរបបបច្ចុប្បន្ននេះម្ដងទៀត។ (អេសាយ ១៧:១២, ១៣; ៥៧:២០) អ្នកខ្លះដែលបានឈប់ចូលរួមជាមួយនឹងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ក៏នៅជឿថានេះជាសាសនាពិត។ ក៏ប៉ុន្តែ តាមមើលទៅ ពួកគេឥតមានសេចក្ដីអត់ធ្មត់និងការស៊ូទ្រាំ ដើម្បីចាំដល់របបថ្មី ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាមកនោះ។ ជីវិតនៅក្នុងសួនមនោរម្យមិនបានមកលឿនតាមចិត្តរបស់ពួកគេ។
-