បណ្ណាល័យអ៊ីនធឺណិតរបស់ប៉មយាម

តើសាសនាជាដើមហេតុនៃបញ្ហាមនុស្សជាតិឬ?

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០០៤ | ១ ឧសភា
- ពិតណាស់ថា ក្នុងសាសនាឯទៀត ក៏មានមនុស្សក្លាហានដែលបានរងទុក្ខដោយសារជំនឿរបស់ខ្លួនដែរ។ ប៉ុន្តែ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដូច្នេះដោយសាមគ្គីភាពក្នុងជំនឿសាសនាតែមួយ។ ប្រាកដជាពួកគេភាគច្រើនបានកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍បឋមមួយដែលថា ពួកគេត្រូវ«ស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស»។—កិច្ចការ ៥:២៩; ម៉ាកុស ១២:១៧
  
  ដើមហេតុនៃបញ្ហា
  
  ដូច្នេះ ការនិយាយថាសាសនាជាដើមហេតុនៃបញ្ហាមនុស្សជាតិ មិនមែនជាការពិតទាំងស្រុងនោះទេ។ គឺសាសនាមិនពិតជាដើមហេតុវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះមានបំណងឲ្យបំបាត់សាសនាមិនពិតចោលចេញបន្ដិចទៀត។ (វិវរណៈ ១៧:១៦, ១៧; ១៨:២១) ទ្រង់បង្គាប់ដល់អស់អ្នកណាដែលស្រឡាញ់យុត្ដិធម៌និងសេចក្ដីសុចរិតថា៖ «រាស្ត្រអញអើយ! ចូរចេញពីទីក្រុងនោះមក[គឺបាប៊ីឡូនដ៏ធំដែលតំណាងចក្រភពសាសនាមិនពិត] ដើម្បីកុំឲ្យត្រូវមានចំណែកក្នុងអំពើបាបវាឡើយ ក្រែងត្រូវវេទនាដូចជាវាដែរ ដ្បិតអំពើបាបវាបានគរជាគំនរឡើងដល់ផ្ទៃមេឃ ហើយព្រះទ្រង់បាននឹកចាំពីការទុច្ចរិតរបស់វា»។ (វិវរណៈ ១៨:៤, ៥) ពិតណាស់! ព្រះអង្គទ្រង់មានសេចក្ដីក្រោធណាស់ចំពោះសាសនាដែល‹ញុះញង់ឲ្យទាស់ទែងគ្នា ធ្វើឲ្យមនសិការមនុស្សដូចជាស្ពឹក បង្វិលខួរពួកគេដោយប្រើរឿងរវើរវាយដែលបំបែរអារម្មណ៍ចេញពីបញ្ហានៃជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ធ្វើឲ្យមនុស្សមិនចេះត្រាប្រណី នាំឲ្យកាន់ជំនឿឆ្វេង ថែមទាំងនាំឲ្យមានចិត្តពោរពេញដោយក្ដីស្អប់និងការភ័យខ្លាច›។
  
  ចន្លោះពេលនោះ ព្រះបានបង្រួបបង្រួមអ្នកដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីពិតឲ្យចូលក្នុងសាសនាដ៏ពិត។ សាសនានោះជាសាសនាដែលកាន់តាមគោលការណ៍និងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតហើយប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ យុត្ដិធម៌ និងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។ (មីកា ៤:១, ២; សេផានា ៣:៨, ៩; ម៉ាថាយ ១៣:៣០) អ្នកក៏អាចចូលរួមក្នុងនេះដែរ។ បើអ្នកចង់បានពត៌មានថែមទៀតអំពីរបៀបសម្គាល់សាសនាដ៏ពិត សូមផ្ញើសំបុត្រស្នើសុំពត៌មានថែមទៀតពីអ្នកបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីនេះ ឬក៏សួរស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាណាម្នាក់។

«សូមទ្រង់បង្រៀនយើងខ្ញុំ ឲ្យចេះអធិស្ឋាន»

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០០៤ | ១ ឧសភា
- ៣, ៤. ពេលយើងហៅព្រះយេហូវ៉ាថា«ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ» តើនេះមានន័យដូចម្ដេច?
  
  ^៣ ចាប់ពីបន្ទូលដំបូង ព្រះយេស៊ូបង្ហាញថា សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងគួរបង្ហាញពីចំណងមិត្តភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ានិងមានការគោរពចំពោះទ្រង់។ ដោយមានបន្ទូលច្រើនតែសំរាប់ប្រយោជន៍សិស្សដែលបានប្រមូលគ្នាជិតព្រះយេស៊ូលើជំរាលភ្នំនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេឲ្យទូលព្រះយេហូវ៉ាថា«ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌»។ (ម៉ាថាយ ៦:៩) យោងទៅតាមបណ្ឌិតមួយរូប មិនថាទ្រង់បានមានបន្ទូលជាភាសាហេព្រើរដែលពេញនិយមនៅពេលនោះ ឬក៏ភាសាអារ៉ាមក្ដី ក៏បន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូប្រើសំរាប់«វរបិតា»គឺជា‹ពាក្យរបស់កូនក្មេង› ស្រដៀងនឹងពាក្យដែលទារកមួយប្រើពេលនិយាយជាមួយឪពុកខ្លួនដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏កក់ក្ដៅ។ ការទូលព្រះយេហូវ៉ាដោយប្រើពាក្យថា«ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ» បង្ហាញពីចំណងមិត្តភាពប្រកបដោយភាពកក់ក្ដៅនិងការទុកចិត្ត។
  
  ^៤ ការប្រើពាក្យថា«ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ»ក៏បង្ហាញថា យើងទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនរួមចំណែកក្នុងក្រុមគ្រួសារដ៏ធំមួយដែលសុទ្ធសឹងជាបុរសនិងស្ត្រីដែលទទួលស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកប្រទានជីវិត។ (អេសាយ ៦៤:៨; កិច្ចការ ១៧:២៤, ២៨) ជនគ្រីស្ទានដែលព្រះតែងតាំងដោយវិញ្ញាណ ពួកគេត្រូវទទួលជា«ពួកកូនរបស់ព្រះ» ហើយអាច«ស្រែកឡើងថា ឱអ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ!»។ (រ៉ូម ៨:១៤, ១៥) មនុស្សរាប់លាននាក់បានទៅជាគូកនស្មោះត្រង់របស់ពួកគាត់ដែរ។ អ្នកទាំងនេះបានថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងបង្ហាញពីការថ្វាយខ្លួននោះដោយទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ អ្នកទាំងអស់នេះដែលជា«ចៀមឯទៀត»ក៏អាចទូលព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈព្រះនាមព្រះយេស៊ូ និងហៅទ្រង់«ព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ»ដែរ។ (យ៉ូហាន ១០:១៦; ១៤:៦) តាមរយៈសេចក្ដីអធិស្ឋាន យើងអាចទូលព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ជាទៀងទាត់ដើម្បីសរសើរទ្រង់ អរព្រះគុណទ្រង់សំរាប់ការល្អទាំងអស់ដែលទ្រង់ប្រោសប្រទានដល់យើង ហើយដើម្បីទូលទ្រង់អំពីកង្វល់កង្វាយរបស់យើង ដោយជឿជាក់ថាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង។—ភីលីព ៤:៦, ៧; ពេត្រុសទី១ ៥:៦, ៧