-
ចម្រៀងពីព្រះសម្រាលទុក្ខ ហើយបង្រៀនយើងគម្ពីរបរិសុទ្ធ តើរៀបរាប់អំពីអ្វី?
-
-
ភាគ១១
ចម្រៀងពីព្រះសម្រាលទុក្ខ ហើយបង្រៀនយើង
ដាវីឌនិងអ្នកឯទៀតតែងចម្រៀងសម្រាប់ការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ សៀវភៅទំនុកតម្កើងមាន១៥០ទំនុក
សៀវភៅដែលក្រាស់ជាងគេក្នុងគម្ពីរ គឺជាចម្រៀងពិសិដ្ឋមួយចំនួនដែលបានត្រូវប្រមូលផ្ដុំជាមួយគ្នា។ សៀវភៅនោះទាំងមូល បានត្រូវសរសេរក្នុងរយៈពេលប្រហែលមួយពាន់ឆ្នាំ។ សៀវភៅទំនុកតម្កើងមានពាក្យដែលបញ្ជាក់អំពីជំនឿទុកចិត្តរបស់អ្នកបម្រើព្រះ។ ពាក្យខ្លះមានឥទ្ធិពលខ្លាំងបំផុតលើចិត្ត ហើយមានន័យជ្រាលជ្រៅជាងសំណេរឯទៀតទាំងអស់របស់មនុស្ស។ ទំនុកតម្កើងរៀបរាប់អំពីអារម្មណ៍ផ្សេងៗជាច្រើន ដូចជាអំណរ ការសរសើរ ការថ្លែងអំណរគុណ ការកើតទុក្ខ និងការប្រែចិត្ត។ ច្បាស់ណាស់ អ្នកតែងបទទំនុកតម្កើងមានចំណងមេត្រីភាពយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះ។ សូមពិចារណាអំពីប្រធានបទខ្លះៗដែលមានក្នុងចម្រៀងទាំងនេះ។
ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគ្រប់គ្រងត្រឹមត្រូវ សមទទួលការគោរពប្រណិប័តន៍និងការសរសើរពីយើង។ នៅទំនុកតម្កើង ៨៣:១៨ យើងអានថា៖ «គឺទ្រង់តែ១អង្គ ព្រះនាមជាយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល»។ ទំនុកជាច្រើនសរសើរព្រះយេហូវ៉ាចំពោះស្នាដៃដែលលោកបង្កើត ដូចជាមេឃដែលមានផ្កាយព្រោងព្រាត អ្វីៗល្អអស្ចារ្យដែលមានជីវិតនៅលើផែនដី និងភាពអស្ចារ្យនៃរូបកាយមនុស្ស។ (ទំនុកតម្កើង ទី៨, ១៩, ១៣៩, ១៤៨) ទំនុកផ្សេងទៀតលើកតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលសង្គ្រោះ ហើយការពារអ្នកដែលស្មោះចំពោះលោក។ (ទំនុកតម្កើង ទី១៨, ៩៧, ១៣៨) តែទំនុកឯទៀតលើកតម្កើងលោកជាព្រះនៃយុត្ដិធម៌ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកដែលត្រូវគេជិះជាន់បានធូរស្បើយ ហើយជាព្រះដែលដាក់ទោសពួកមនុស្សអាក្រក់។—ទំនុកតម្កើង ទី១១, ៦៨, ១៤៦
ព្រះយេហូវ៉ាជួយ ហើយសម្រាលទុក្ខអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់លោក។ ប្រហែលជាទំនុកតម្កើងដ៏ល្បីល្បាញជាងគេ គឺទំនុកទី២៣។ ក្នុងទំនុកនោះដាវីឌបានរៀបរាប់ថាព្រះយេហូវ៉ាជាគង្វាលដែលប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ ដែលដឹកនាំ ការពារ និងមើលថែរក្សាចៀមរបស់លោក។ ទំនុកតម្កើង ៦៥:២ រំលឹកពួកអ្នកបម្រើព្រះថាព្រះយេហូវ៉ា«ស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន»។ មនុស្សជាច្រើនដែលភ្លាត់ធ្វើអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរបានទទួលការសម្រាលទុក្ខយ៉ាងច្រើនពីទំនុកតម្កើងទី៣៩និងទី៥១។ ក្នុងទំនុកនោះដាវីឌរៀបរាប់យ៉ាងស្មោះអំពីការប្រែចិត្តរបស់គាត់ស្តីអំពីអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបញ្ជាក់ជំនឿថាព្រះយេហូវ៉ានឹងអភ័យទោសឲ្យ។ ទំនុកតម្កើង ៥៥:២២ មានការដាស់តឿនឲ្យទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយឲ្យផ្ទេរបន្ទុកទៅលើលោក។
ព្រះយេហូវ៉ានឹងកែប្រែពិភពលោកនេះតាមរយៈរាជាណាចក្រនៃមេស្ស៊ី។ ខមួយចំនួននៅក្នុងសៀវភៅទំនុកតម្កើងទាក់ទងយ៉ាងច្បាស់នឹងមេស្ស៊ី ជាស្តេចដែលបានត្រូវទាយទុកនោះ។ ទំនុកតម្កើងទី២បានទាយថា អ្នកគ្រប់គ្រងនេះនឹងបំផ្លាញប្រជាជាតិដ៏អាក្រក់ទាំងឡាយដែលប្រឆាំងនឹងលោក។ ទំនុកតម្កើងទី៧២បើកបង្ហាញថា ស្តេចនេះនឹងធ្វើឲ្យលែងមានការស្រេកឃ្លាន ភាពអយុត្ដិធម៌ និងការជិះជាន់។ យោងទៅតាមទំនុកតម្កើង ៤៦:៩ នោះតាមរយៈរាជាណាចក្រមេស្ស៊ី ព្រះនឹងធ្វើឲ្យសង្គ្រាមស្ងប់រំងាប់ ហើយបំផ្លាញចោលអាវុធទាំងអស់។ នៅក្នុងទំនុកតម្កើងទី៣៧ យើងអានថា មនុស្សអាក្រក់នឹងលែងមានទៀត តែមនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅលើផែនដីជារៀងរហូត ដោយមានសន្ដិភាពនិងសុខដុមទូទាំងពិភពលោក។
—មានមូលដ្ឋានលើសៀវភៅទំនុកតម្កើង។
-
-
ប្រាជ្ញាពីព្រះដែលផ្ដល់ការណែនាំសម្រាប់ជីវិតគម្ពីរបរិសុទ្ធ តើរៀបរាប់អំពីអ្វី?
-
-
ភាគ១២
ប្រាជ្ញាពីព្រះដែលផ្ដល់ការណែនាំសម្រាប់ជីវិត
សៀវភៅសុភាសិតដែលផ្ដល់ការណែនាំសម្រាប់ជីវិតប្រចាំថ្ងៃគឺជាការប្រមូលផ្ដុំនៃឱវាទដែលភាគច្រើនបានត្រូវសរសេរដោយសាឡូម៉ូនក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះ
តើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែលមានប្រាជ្ញាឬទេ? របៀបសំខាន់បំផុតមួយដើម្បីដឹងចម្លើយចំពោះសំណួរនេះ គឺដោយពិចារណាឱវាទដែលលោកឲ្យ។ តើឱវាទនោះត្រឹមត្រូវឬទេ? បើអនុវត្តតាមឱវាទនោះ តើធ្វើឲ្យជីវិតល្អជាងនិងមានខ្លឹមសារជាងឬទេ? ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញាបានសរសេរសុភាសិតរាប់រយ។ សុភាសិតទាំងនេះទាក់ទងនឹងអ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ដែលយើងធ្វើក្នុងជីវិត។ ចូរពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។
យើងត្រូវទុកចិត្តលើព្រះ។ ការទុកចិត្តគឺសំខាន់បំផុតដើម្បីមានចំណងមិត្តភាពល្អជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ សាឡូម៉ូនបានសរសេរថា៖ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង»។ (សុភាសិត ៣:៥, ៦) ការទុកចិត្តឬពឹងលើព្រះដោយស្វែងរកការណែនាំ ហើយដោយស្ដាប់បង្គាប់លោក នោះនាំឲ្យជីវិតមានខ្លឹមសារ។ បើធ្វើដូច្នេះ មនុស្សអាចធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្តរីករាយ និងឲ្យព្រះអាចផ្ដល់ចម្លើយចំពោះរឿងដែលបានចោទឡើងដោយសត្រូវរបស់លោក គឺសាថាន។—សុភាសិត ២៧:១១
ការប្រើប្រាជ្ញាពេលប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងអ្នកដទៃ។ ឱវាទរបស់ព្រះចំពោះប្ដី ប្រពន្ធនិងកូន គឺត្រូវតាមកាលៈទេសៈសព្វថ្ងៃនេះជាងគ្រាណាទាំងអស់។ ព្រះបានឲ្យឱវាទដល់ប្ដីថា «ចូរឲ្យឯងបានរីករាយចំពោះប្រពន្ធដែលបានគ្នាពីកាលក្រមុំកំឡោះចុះ» នេះមានន័យថា គាត់ត្រូវស្មោះត្រង់ជានិច្ចនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់។ (សុភាសិត ៥:១៨-២០) ចំពោះស្ត្រីដែលរៀបការហើយ សៀវភៅសុភាសិតពណ៌នាអំពីប្រពន្ធដែលមានសមត្ថភាព ហើយដែលទទួលការកោតសរសើរពីប្ដីនិងកូននាង។ (សុភាសិត ជំពូក៣១) សៀវភៅសុភាសិតក៏មានការណែនាំឲ្យកូនៗស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួនដែរ។ (សុភាសិត ៦:២០) សៀវភៅនេះក៏បង្ហាញថាការមានមិត្តភក្ដិគឺសំខាន់ណាស់ ពីព្រោះការនៅឯកោតែឯងនាំឲ្យរកបំពេញតែចិត្តខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ (សុភាសិត ១៨:១) មិត្តអាចមានឥទ្ធិពលល្អឬអាក្រក់មកលើយើង។ ដូច្នេះយើងត្រូវប្រើប្រាជ្ញាក្នុងការជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិ។—សុភាសិត ១៣:២០; ១៧:១៧
ការប្រើប្រាជ្ញាក្នុងការមើលថែរក្សាខ្លួន។ សៀវភៅសុភាសិតមានឱវាទដ៏មានតម្លៃបំផុតដែលទូន្មានឲ្យជៀសវាងការផឹកស្រាហួសប្រមាណ បណ្ដុះឲ្យមានអារម្មណ៍ដែលមានឥទ្ធិពលល្អលើសុខភាព និងបំបាត់ចោលអារម្មណ៍ដែលនាំឲ្យអន្តរាយ និងឲ្យធ្វើជាអ្នកឧស្សាហ៍ធ្វើការ។ (សុភាសិត ៦:៦; ១៤:៣០; ២០:១) គម្ពីរព្រមានថាការទុកចិត្តលើគំនិតមនុស្សដែលផ្ទុយនឹងឱវាទរបស់ព្រះនាំឲ្យវិនាស។ (សុភាសិត ១៤:១២) ឱវាទរបស់ព្រះដាស់តឿនយើងឲ្យការពារចិត្តពីឥទ្ធិពលអាក្រក់ ហើយក៏រំលឹកយើងថា «អស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក»។—សុភាសិត ៤:២៣
មនុស្សរាប់លាននាក់នៅទូទាំងពិភពលោក បានដឹងថាការធ្វើតាមឱវាទបែបនេះធ្វើឲ្យពួកគេមានជីវិតប្រសើរជាង។ ជាលទ្ធផល ពួកគេមានហេតុច្រើនឲ្យទទួលយកព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់គេ។
—មានមូលដ្ឋានលើសៀវភៅសុភាសិត។
-
-
កាលបរិច្ឆេទគម្ពីរបរិសុទ្ធ តើរៀបរាប់អំពីអ្វី?
-
-
ឆ្នាំ៩៩៧មុន គ.ស. អ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបែងចែកជារាជាណាចក្រពីរ
ប្រហែលឆ្នាំ៧១៧មុន គ.ស. សៀវភៅសុភាសិតបានត្រូវសរសេរចប់
-