ພວກຜູ້ຕັດສິນ
21 ຕອນທີ່ພວກອິດສະຣາເອນມາລວມໂຕກັນຢູ່ເມືອງມິດຊະປາ+ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສາບານວ່າ: “ພວກເຮົາຈະບໍ່ເອົາລູກສາວຂອງພວກເຮົາໃຫ້ເປັນເມຍພວກຜູ້ຊາຍໃນຕະກູນເບັນຢາມິນເດັດຂາດ.”+ 2 ຕໍ່ມາ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າໄປທີ່ເມືອງເບເທນ+ ເຂົາເຈົ້າໂສກເສົ້າຫຼາຍ ແລະໄດ້ນັ່ງຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ຈົນຮອດຄ່ຳ. 3 ເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຂອງອິດສະຣາເອນເອີ້ຍ ເປັນຫຍັງພະອົງໃຫ້ເລື່ອງນີ້ເກີດຂຶ້ນໃນອິດສະຣາເອນ? ເປັນຫຍັງຕະກູນໜຶ່ງຈະຕ້ອງຖືກກຳຈັດໄປຈາກອິດສະຣາເອນ?” 4 ມື້ຕໍ່ມາ ເຂົາເຈົ້າລຸກແຕ່ເຊົ້າແລະໄດ້ສ້າງແທ່ນບູຊາເພື່ອເຜົາເຄື່ອງບູຊາເຜົາກັບເຄື່ອງບູຊາສ້າງຄວາມສະຫງົບສຸກຢູ່ຫັ້ນ.+
5 ເຂົາເຈົ້າຖາມວ່າ: “ມີໃຜແດ່ໃນພວກອິດສະຣາເອນທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປປະຊຸມກັບພວກເຮົາຕໍ່ໜ້າພະເຢໂຫວາຢູ່ເມືອງມິດຊະປາ?” ເພາະເຂົາເຈົ້າໄດ້ສາບານຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ຖ້າຜູ້ໃດບໍ່ໄດ້ໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພະເຢໂຫວາຢູ່ເມືອງມິດຊະປາ ຜູ້ນັ້ນຈະຕ້ອງຖືກຂ້າ. 6 ພວກອິດສະຣາເອນຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຕະກູນເບັນຢາມິນອ້າຍນ້ອງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ມື້ນີ້ ຕະກູນໜຶ່ງຖືກຕັດຂາດໄປແລ້ວຈາກອິດສະຣາເອນ. 7 ພວກເຮົາຈະຫາເມຍໃຫ້ພວກເບັນຢາມິນທີ່ເຫຼືອໄດ້ແນວໃດ ເພາະພວກເຮົາໄດ້ສາບານກັບພະເຢໂຫວາ+ແລ້ວວ່າ ພວກເຮົາຊິບໍ່ເອົາລູກສາວຂອງພວກເຮົາໃຫ້ເປັນເມຍເຂົາເຈົ້າ?”+
8 ເຂົາເຈົ້າຖາມວ່າ: “ຜູ້ໃດໃນພວກອິດສະຣາເອນບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນໄປຕໍ່ໜ້າພະເຢໂຫວາຢູ່ເມືອງມິດຊະປາ?”+ ປາກົດວ່າບໍ່ມີຄົນຈາກເມືອງຢາເບັດກິລຽດຈັກຄົນເລີຍຢູ່ໃນຄ້າຍທີ່ພວກອິດສະຣາເອນປະຊຸມກັນ. 9 ເມື່ອນັບເບິ່ງຄົນ ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ເຫັນຄົນຈາກຢາເບັດກິລຽດຢູ່ຫັ້ນຈັກຄົນເລີຍ. 10 ພວກອິດສະຣາເອນຈຶ່ງສົ່ງທະຫານທີ່ເກັ່ງໆ 12.000 ຄົນໄປເມືອງນັ້ນແລະສັ່ງເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ໃຫ້ພວກເຈົ້າເອົາດາບຂ້າຄົນໃນເມືອງຢາເບັດກິລຽດທັງຜູ້ຍິງກັບເດັກນ້ອຍ.+ 11 ພວກເຈົ້າຕ້ອງເຮັດແນວນີ້. ໃຫ້ຂ້າຜູ້ຊາຍທັງໝົດກັບຜູ້ຍິງທີ່ເຄີຍນອນນຳຜູ້ຊາຍແລ້ວ ແຕ່ບໍ່ໃຫ້ຂ້າຜູ້ຍິງທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ນອນນຳຜູ້ຊາຍເທື່ອ.” 12 ແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍເຫັນວ່າໃນເມືອງນັ້ນມີຜູ້ຍິງ 400 ຄົນທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ນອນນຳຜູ້ຊາຍເທື່ອ. ພວກທະຫານຈຶ່ງພາພວກຜູ້ຍິງເຫຼົ່ານັ້ນໄປທີ່ຄ້າຍຢູ່ເມືອງຊີໂລ+ໃນແຜ່ນດິນການາອານ.
13 ພວກຜູ້ນຳຂອງອິດສະຣາເອນກໍສົ່ງຄົນໄປບອກພວກຜູ້ຊາຍເບັນຢາມິນທີ່ຢູ່ຫຼືບຫີນຣິມໂມນ+ວ່າ: “ໃຫ້ພວກເຮົາເຊົາເຮັດສົງຄາມກັນ.” 14 ເມື່ອພວກເບັນຢາມິນກັບມາຢູ່ເຂດຂອງເຂົາເຈົ້າ ພວກອິດສະຣາເອນກໍເອົາຜູ້ຍິງທີ່ຈັບມາຈາກເມືອງຢາເບັດກິລຽດ+ໃຫ້ເປັນເມຍເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ພໍສຳລັບທຸກຄົນ. 15 ພວກອິດສະຣາເອນຮູ້ສຶກເສຍໃຈກັບເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບຕະກູນເບັນຢາມິນ+ ຍ້ອນພະເຢໂຫວາໄດ້ແຍກເຂົາເຈົ້າອອກຈາກຕະກູນອື່ນໆຂອງອິດສະຣາເອນ. 16 ພວກຜູ້ນຳຂອງອິດສະຣາເອນຈຶ່ງລົມກັນວ່າ: “ພວກເຮົາຊິເຮັດແນວໃດເພື່ອໃຫ້ພວກເບັນຢາມິນທີ່ເຫຼືອໄດ້ເມຍ ເພາະພວກຜູ້ຍິງເບັນຢາມິນຖືກຂ້າໝົດແລ້ວ?” 17 ເຂົາເຈົ້າລົມກັນອີກວ່າ: “ຄົນໃນຕະກູນເບັນຢາມິນຄວນຈະຍັງມີດິນມູນ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຕະກູນໃດໃນອິດສະຣາເອນຖືກຕັດອອກໄປ. 18 ແຕ່ພວກເຮົາຈະເອົາລູກສາວຂອງເຮົາໃຫ້ເປັນເມຍຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ ຍ້ອນພວກເຮົາໄດ້ສາບານໄວ້ແລ້ວວ່າ ‘ຜູ້ໃດທີ່ເອົາລູກສາວຂອງໂຕເອງໃຫ້ເປັນເມຍຄົນໃນຕະກູນເບັນຢາມິນ ຜູ້ນັ້ນຈະຕ້ອງຖືກສາບແຊ່ງ.’”+
19 ແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍເວົ້າຕື່ມອີກວ່າ: “ໃນທຸກໆປີ ມີເທດສະການສະຫຼອງໃຫ້ພະເຢໂຫວາຢູ່ເມືອງຊີໂລ.+ ເມືອງຊີໂລຢູ່ລະຫວ່າງເມືອງເບເທນກັບເມືອງເລໂບນາ. ເມືອງຊີໂລຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງເສັ້ນທາງຫຼັກຈາກເມືອງເບເທນໄປເມືອງເຊເຄັມ.” 20 ເຂົາເຈົ້າເລີຍສັ່ງພວກຜູ້ຊາຍເບັນຢາມິນວ່າ: “ໃຫ້ພວກເຈົ້າໄປຊຸ້ມຢູ່ສວນໝາກລະແຊັງແຖວນັ້ນ. 21 ເມື່ອພວກເຈົ້າເຫັນພວກຜູ້ສາວຢູ່ເມືອງຊີໂລອອກມາເຕັ້ນນຳກັນເປັນວົງ ໃຫ້ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນອອກຈາກສວນໝາກລະແຊັງ ແລະຈັບຜູ້ຍິງເຫຼົ່ານັ້ນມາເປັນເມຍ. ແລ້ວໃຫ້ພວກເຈົ້າກັບໄປຢູ່ເຂດຂອງຕະກູນເບັນຢາມິນ. 22 ຖ້າພໍ່ຫຼືອ້າຍນ້ອງຂອງຜູ້ຍິງເຫຼົ່ານັ້ນມາຟ້ອງພວກເຮົາ ພວກເຮົາກໍຈະບອກເຂົາເຈົ້າວ່າ ‘ໃຫ້ອີ່ຕົນເຂົາເຈົ້າແດ່. ຜູ້ຍິງທີ່ພວກເຮົາຈັບມາໄດ້ຈາກສົງຄາມກໍບໍ່ພໍທີ່ຈະຍົກໃຫ້ເປັນເມຍເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນ+ ແລະອີກຢ່າງໜຶ່ງ ພວກເຈົ້າຈະຍົກລູກສາວໃຫ້ເປັນເມຍຂອງເຂົາເຈົ້າໂລດກະບໍ່ໄດ້ ເພາະພວກເຈົ້າຈະເຮັດຜິດຄຳສາບານ.’”+
23 ພວກຜູ້ຊາຍເບັນຢາມິນກໍເຮັດຕາມນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຈັບຜູ້ຍິງທີ່ອອກມາເຕັ້ນໄປເປັນເມຍ. ແຕ່ລະຄົນກໍໄດ້ເມຍ ແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍກັບເມືອເຂດດິນມູນຂອງໂຕເອງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສ້າງເມືອງຕ່າງໆຂຶ້ນໃໝ່+ແລະໄດ້ຢູ່ຫັ້ນ.
24 ແລ້ວພວກອິດສະຣາເອນກໍແຍກກັນຢູ່ບ່ອນນັ້ນໄປໃຜໄປມັນ. ແຕ່ລະຄົນກໍກັບໄປຢູ່ດິນມູນໃນຕະກູນແລະຄອບຄົວຂອງໂຕເອງ.
25 ໃນສະໄໝຂອງພວກຜູ້ຕັດສິນ ພວກອິດສະຣາເອນຍັງບໍ່ທັນມີກະສັດເທື່ອ+ ແຕ່ລະຄົນກໍເຮັດຕາມທີ່ໂຕເອງເຫັນວ່າຖືກຕ້ອງ.