ປະຖົມມະການ
47 ໂຢເຊັບໄປຫາຟາໂຣ*ແລະເວົ້າວ່າ:+ “ພໍ່ກັບພວກອ້າຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍໄດ້ເອົາຝູງສັດແລະຊັບສົມບັດທັງໝົດມາຈາກການາອານແລ້ວ. ຕອນນີ້ເຂົາເຈົ້າຢູ່ໂກເຊັນ.”+ 2 ລາວພາພວກອ້າຍ 5 ຄົນເຂົ້າໄປຫາຟາໂຣ.+
3 ຟາໂຣຖາມພວກອ້າຍຂອງໂຢເຊັບວ່າ: “ພວກເຈົ້າເຮັດວຽກຫຍັງ?” ເຂົາເຈົ້າຕອບວ່າ: “ຄົນຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານເປັນຄົນລ້ຽງແກະຕັ້ງແຕ່ສະໄໝປູ່ຍ່າຕານາຍແລ້ວ.”+ 4 ເຂົາເຈົ້າເວົ້າກັບຟາໂຣອີກວ່າ: “ພວກເຮົາມາຢູ່ໃນແຜ່ນດິນນີ້ຄືຄົນຕ່າງຊາດ+ ຍ້ອນບໍ່ມີຫຍ້າໃຫ້ຝູງສັດກິນ ແລະຍ້ອນຄວາມອຶດຢາກຮຸນແຮງຫຼາຍໃນແຜ່ນດິນການາອານ.+ ດັ່ງນັ້ນ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງທ່ານ ຂໍມາຢູ່ໂກເຊັນແດ່ເດີ້.”+ 5 ຟາໂຣບອກໂຢເຊັບວ່າ: “ຈັ່ງໃດພໍ່ກັບພວກອ້າຍນ້ອງຂອງເຈົ້າກໍໄດ້ມາຫາເຈົ້າແລ້ວ. 6 ເຈົ້າຢາກໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຢູ່ບ່ອນໃດກະໄດ້ໃນເອຢິບຕາມໃຈເຈົ້າ.+ ຄັນຊັ້ນ ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຢູ່ໂກເຊັນ. ຖ້າຜູ້ໃດມີຄວາມສາມາດ ກໍແຕ່ງຕັ້ງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເບິ່ງແຍງຝູງສັດຂອງຂ້ອຍນຳ.”
7 ແລ້ວໂຢເຊັບກໍພາຢາໂຄບພໍ່ຂອງລາວເຂົ້າໄປຫາຟາໂຣ ແລະຢາໂຄບໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ຟາໂຣ. 8 ຟາໂຣຖາມຢາໂຄບວ່າ: “ເຈົ້າອາຍຸຈັກປີແລ້ວ?” 9 ຢາໂຄບຕອບຟາໂຣວ່າ: “ຂ້ອຍອາຍຸ 130 ປີແລ້ວ. ຂ້ອຍຍ້າຍບ່ອນຢູ່ໄປເລື້ອຍໆຕະຫຼອດຊີວິດຂອງຂ້ອຍ ແລະມີແຕ່ຄວາມຍາກລຳບາກ.+ ຄັນທຽບແລ້ວ ອາຍຸຂ້ອຍກໍໜ້ອຍກວ່າອາຍຸປູ່ຍ່າຕານາຍຂອງຂ້ອຍທີ່ໃຊ້ຊີວິດແບບຍ້າຍບ່ອນຢູ່ໄປເລື້ອຍໆ.”+ 10 ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຢາໂຄບໄດ້ອວຍພອນໃຫ້ຟາໂຣແລ້ວກໍອອກໄປ.
11 ໂຢເຊັບໃຫ້ພໍ່ແລະພວກອ້າຍນ້ອງຂອງລາວມາຢູ່ໃນແຜ່ນດິນເອຢິບ. ລາວໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນແຜ່ນດິນທີ່ດີທີ່ສຸດໃນຣາເມເສດ+ຕາມຄຳສັ່ງຂອງຟາໂຣ. 12 ໂຢເຊັບເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງເລື່ອງອາຫານໃຫ້ພໍ່ກັບພວກອ້າຍນ້ອງ ລວມທັງທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນຂອງພໍ່ ໂດຍຈັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີອາຫານກິນຕາມຈຳນວນຄົນໃນແຕ່ລະຄອບຄົວ.
13 ຍ້ອນຄວາມອຶດຢາກຮຸນແຮງຫຼາຍ ຢູ່ທົ່ວທຸກດິນແດນຈຶ່ງບໍ່ມີອາຫານເລີຍ. ຄົນໃນແຜ່ນດິນເອຢິບແລະການາອານກໍອຶດຫິວຫຼາຍຍ້ອນບໍ່ມີອາຫານກິນ.+ 14 ໂຢເຊັບໄດ້ຂາຍເຂົ້າແລະລວບລວມເງິນທີ່ໄດ້ໃນແຜ່ນດິນເອຢິບກັບການາອານ+ ແລ້ວເອົາໄປໄວ້ໃນສາງມ້ຽນຊັບສົມບັດຂອງຟາໂຣ. 15 ໃນທີ່ສຸດຄົນໃນແຜ່ນດິນເອຢິບແລະການາອານກໍບໍ່ມີເງິນເຫຼືອເລີຍ. ຄົນເອຢິບທຸກຄົນມາຫາໂຢເຊັບແລະເວົ້າວ່າ: “ຂໍເຂົ້າໃຫ້ພວກເຮົາກິນແດ່ ຄັນບໍ່ຊັ້ນພວກເຮົາກໍຊິຕາຍຕໍ່ໜ້າທ່ານ.” 16 ໂຢເຊັບບອກວ່າ: “ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ມີເງິນແລ້ວ ໃຫ້ເອົາຝູງສັດມາແລກກັບອາຫານກະໄດ້.” 17 ເຂົາເຈົ້າເອົາຝູງສັດມາໃຫ້ໂຢເຊັບ ແລະໂຢເຊັບກໍເອົາອາຫານໃຫ້ເຂົາເຈົ້າແລກກັບຝູງມ້າ ຝູງແກະ ຝູງງົວ ແລະຝູງລາ. ໃນປີນັ້ນໂຢເຊັບກໍໄດ້ເອົາອາຫານແລກກັບຝູງສັດທັງໝົດຂອງເຂົາເຈົ້າ.
18 ໃນປີຕໍ່ມາ ເຂົາເຈົ້າກໍມາຫາໂຢເຊັບອີກແລະເວົ້າວ່າ: “ເວົ້າແທ້ໆເດີ້ ພວກເຮົາເອົາເງິນແລະຝູງສັດໃຫ້ທ່ານໝົດແລ້ວ. ພວກເຮົາບໍ່ເຫຼືອຫຍັງນອກຈາກໂຕກັບດິນເທົ່ານັ້ນ. 19 ພວກເຮົາບໍ່ຢາກຕາຍແລະປະດິນໄວ້ຊື່ໆກໍເລີຍຢາກເອົາດິນແລະໂຕເອງແລກກັບອາຫານ. ພວກເຮົາຊິເປັນທາດຂອງຟາໂຣແລະເອົາດິນໃຫ້ຟາໂຣ. ຂໍແນວພັນປູກໃຫ້ພວກເຮົາແດ່ ພວກເຮົາຈຶ່ງຊິບໍ່ຕາຍແລະປະດິນໄວ້ລ້າໆ.” 20 ໂຢເຊັບຈຶ່ງໄດ້ຊື້ດິນທັງໝົດຂອງພວກເອຢິບໃຫ້ຟາໂຣ ເພາະວ່າຄົນເອຢິບທຸກຄົນໄດ້ຂາຍດິນຂອງໂຕເອງ ຍ້ອນວ່າຄວາມອຶດຢາກຮ້າຍແຮງຫຼາຍ. ດິນທັງໝົດຈຶ່ງເປັນຂອງຟາໂຣ.
21 ແລ້ວໂຢເຊັບກໍບອກໃຫ້ປະຊາຊົນທີ່ຢູ່ບ້ານນອກຍ້າຍເຂົ້າມາຢູ່ໃນເມືອງ.+ 22 ມີແຕ່ດິນຂອງພວກປະໂລຫິດເທົ່ານັ້ນທີ່ໂຢເຊັບບໍ່ໄດ້ຊື້+ ເພາະວ່າພວກປະໂລຫິດໄດ້ອາຫານຈາກຟາໂຣຢູ່ແລ້ວ. ຍ້ອນແນວນີ້ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ຕ້ອງຂາຍດິນຂອງໂຕເອງ. 23 ໂຢເຊັບເວົ້າກັບປະຊາຊົນວ່າ: “ຂ້ອຍໄດ້ຊື້ພວກເຈົ້າແລະດິນຂອງພວກເຈົ້າໃຫ້ຟາໂຣແລ້ວ ໃຫ້ພວກເຈົ້າເອົາແນວພັນພວກນີ້ໄປຫວ່ານລົງດິນເດີ້. 24 ເມື່ອເກັບກ່ຽວໄດ້ແລ້ວໃຫ້ແບ່ງເປັນ 5 ສ່ວນ. ເອົາ 1 ສ່ວນໃຫ້ຟາໂຣ+ແລະອີກ 4 ສ່ວນທີ່ເຫຼືອເປັນຂອງພວກເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ເອົາໄວ້ເປັນແນວປູກແລະເປັນອາຫານສຳລັບພວກເຈົ້າ ຄົນໃນເຮືອນ ແລະລູກຂອງພວກເຈົ້າ.” 25 ເຂົາເຈົ້າຕອບວ່າ: “ທ່ານເປັນຜູ້ຊ່ວຍຊີວິດພວກເຮົາແທ້ໆ.+ ຖ້າແມ່ນທ່ານເຫັນດີ ພວກເຮົາກໍຈະເປັນທາດຂອງຟາໂຣ.”+ 26 ໂຢເຊັບເລີຍອອກກົດໝາຍທີ່ນຳໃຊ້ມາຈົນຮອດທຸກມື້ນີ້ວ່າ ໃນທົ່ວແຜ່ນດິນເອຢິບ ປະຊາຊົນຕ້ອງເອົາ 1 ສ່ວນ 5 ຂອງຜົນຜະລິດໃຫ້ກັບຟາໂຣ. ມີແຕ່ດິນຂອງພວກປະໂລຫິດເທົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງຟາໂຣ.+
27 ພວກອິດສະຣາເອນກໍຢູ່ໂກເຊັນ+ໃນແຜ່ນດິນເອຢິບຕໍ່ໄປ.+ 28 ຢາໂຄບຢູ່ແຜ່ນດິນເອຢິບໄດ້ 17 ປີ ແລ້ວກໍຕາຍຕອນທີ່ລາວອາຍຸໄດ້ 147 ປີ.+
29 ຕອນທີ່ອິດສະຣາເອນໃກ້ຊິຕາຍ+ ລາວໄດ້ເອີ້ນໂຢເຊັບລູກຊາຍຂອງລາວມາແລະເວົ້າວ່າ: “ໃຫ້ລູກເອົາມືມາວາງໄວ້ກ້ອງກົກຂາພໍ່ ແລະສາບານວ່າລູກຊິສະແດງຄວາມຮັກທີ່ໝັ້ນຄົງແລະສັດຊື່ຕໍ່ພໍ່. ລູກບໍ່ຕ້ອງຝັງພໍ່ໄວ້ໃນເອຢິບເດີ້.+ 30 ເມື່ອພໍ່ຕາຍ ລູກຕ້ອງເອົາສົບຂອງພໍ່ອອກຈາກເອຢິບ ແລ້ວເອົາໄປໄວ້ບ່ອນຝັງສົບຂອງປູ່ຍ່າຕານາຍຂອງພໍ່.”+ ໂຢເຊັບຕອບວ່າ: “ໂດຍ ລູກຊິເຮັດຕາມທີ່ພໍ່ບອກ.” 31 ແລ້ວອິດສະຣາເອນກໍເວົ້າຕື່ມວ່າ: “ໃຫ້ລູກສາບານກັບພໍ່ເດີ້.” ໂຢເຊັບກໍສາບານ.+ ແລ້ວອິດສະຣາເອນກໍກົ້ມລົງອະທິດຖານຢູ່ຫົວຕຽງ.+