ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ພະເຢໂຫວາອວຍພອນການຕັດສິນໃຈຂອງຂ້ອຍຫຼາຍແທ້ໆ
ຕອນນັ້ນເປັນປີ 1939 ເຮົາຕື່ນແຕ່ເດິກແລະຂັບລົດຫຼາຍກວ່າ 1 ຊົ່ວໂມງເພື່ອໄປເມືອງນ້ອຍໆທີ່ຊື່ຈໍພລິນເຊິ່ງຢູ່ທາງຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້ຂອງລັດມິດຊູຣີ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ເຮົາເອົາແຜ່ນພັບສອດໃສ່ກ້ອງປະຕູເຮືອນແຕ່ລະຫຼັງໃນເຂດປະກາດແບບງຽບໆ. ເມື່ອເຮັດແລ້ວ ເຮົາກໍຂັບລົດໄປສົມທົບກັບພີ່ນ້ອງໃນກຸ່ມອື່ນໆ ຕອນນັ້ນກໍພໍດີແຈ້ງ. ແຕ່ເປັນຫຍັງເຮົາໄປເຂດປະກາດກ່ອນຕາເວັນຂຶ້ນ ແລະຟ້າວອອກຈາກເຂດ? ບັດແລ້ວຈະເລົ່າໃຫ້ຟັງ.
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1934. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍຊື່ເຟຣດແລະເອັດນາ ມໍລາແຮນ ຕອນນັ້ນພວກເພິ່ນເປັນນັກສຶກສາຄຳພີໄບເບິນ (ພະຍານພະເຢໂຫວາ) ໄດ້ 20 ປີແລ້ວ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ພວກເພິ່ນສອນຂ້ອຍໃຫ້ຮັກພະເຢໂຫວາ. ເຮົາອາໄສຢູ່ພາສັນເມືອງນ້ອຍໆຢູ່ທາງຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງລັດແຄນຊັດ. ເກືອບທຸກຄົນໃນປະຊາຄົມຂອງເຮົາເປັນຜູ້ຖືກເຈີມ. ຄອບຄົວຂອງເຮົາໄປປະຊຸມແລະປະກາດເປັນປະຈຳ. ວັນເສົາຕອນບ່າຍເຮົາມັກໄປປະກາດຕາມຖະໜົນເຊິ່ງທຸກມື້ນີ້ເອີ້ນວ່າ: ການປະກາດສາທາລະນະ. ບາງເທື່ອເຮົາກໍຮູ້ສຶກເມື່ອຍ ແຕ່ພໍ່ກໍມັກຊື້ກະແລັມໃຫ້ເຮົາກິນຕະຫຼອດຫຼັງຈາກປະກາດແລ້ວ.
ປະຊາຄົມນ້ອຍໆຂອງເຮົາມີເຂດປະກາດທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ຫຼາຍເຊິ່ງລວມມີເມືອງນ້ອຍໆຫຼາຍເມືອງແລະຟາມຫຼາຍແຫ່ງ. ແທນທີ່ເຈົ້າຂອງຟາມຈະໃຫ້ເງິນສຳລັບຄ່າໜັງສື ບາງຄົນເອົາຜັກຢູ່ສວນ ໄຂ່ສົດໆ (ທີ່ຫາກໍເກັບມາ) ຫຼືໃຫ້ໄກ່ໂຕເປັນໆກັບເຮົາ. ພໍ່ໄດ້ບໍລິຈາກເງິນສຳລັບໜັງສືໄປແລ້ວ ດັ່ງນັ້ນ ອາຫານພວກນີ້ຈຶ່ງຊ່ວຍລ້ຽງຊີວິດຄອບຄົວຂອງເຮົາ.
ໂຄງການພິເສດໃນການປະກາດ
ພໍ່ແມ່ໄດ້ເຄື່ອງຫຼິ້ນແຜ່ນສຽງແບບກະເປົ໋າຫິ້ວມາໃຊ້ໃນວຽກປະກາດ. ຂ້ອຍຍັງນ້ອຍໂພດທີ່ຈະໃຊ້ມັນ ແຕ່ຂ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຊ່ວຍພໍ່ແມ່ເປີດແຜ່ນສຽງຄຳບັນລະຍາຍຂອງພີ່ນ້ອງຣັດເທີຝອດຕອນກັບໄປຢາມແລະນຳການສຶກສາ.
ຂ້ອຍກັບພໍ່ແລະແມ່ຢືນຢູ່ຂ້າງລົດກະຈາຍສຽງ
ພໍ່ເອົາລຳໂພງໃຫຍ່ຕິດໃສ່ຫຼັງຄາລົດຝອດລຸ້ນປີ 1936 ເພື່ອເຮັດເປັນລົດກະຈາຍສຽງ ມັນຊ່ວຍໄດ້ຫຼາຍໃນວຽກປະກາດ. ທຸກເທື່ອເຮົາເລີ່ມເປີດເພງເພື່ອດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງຜູ້ຄົນກ່ອນ ແລ້ວຈຶ່ງເປີດຄຳບັນລະຍາຍກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ. ຈາກນັ້ນຈຶ່ງສະເໜີໜັງສືໃຫ້ກັບຄົນທີ່ສົນໃຈ.
ໃນເມືອງນ້ອຍໆທີ່ຊື່ເຊີລີວໍ ລັດແຄນຊັດ ພໍ່ຂັບລົດກະຈາຍສຽງນີ້ເຂົ້າໄປໃນສວນສາທາລະນະຂອງເມືອງ ເຊິ່ງມີຫຼາຍຄົນມັກມາພັກຜ່ອນໃນວັນອາທິດ. ຕໍ່ມາຕຳຫຼວດກໍມາບອກພໍ່ວ່າໃຫ້ໄປຈອດລົດຢູ່ນອກສວນ. ພໍ່ຂ້ອຍກໍເລີຍຍ້າຍລົດໄປຈອດຢູ່ຂ້າງສວນເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຍັງຄົງໄດ້ຍິນຄຳບັນລະຍາຍແຈ້ງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນແທ້ໆເມື່ອຢູ່ກັບພໍ່ແລະອ້າຍເຈີຣີ.
ຕະຫຼອດຫຼາຍປີນັ້ນ ເຮົາໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການພິເສດໃນເຂດທີ່ຜູ້ຄົນຕໍ່ຕ້ານວຽກປະກາດຂອງເຮົາ. ຄືກັບທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າກ່ອນໜ້ານີ້ ເຮົາໄດ້ຕື່ນແຕ່ເດິກ ແລະເອົາແຜ່ນພັບສອດໃສ່ກ້ອງປະຕູເຮືອນແຕ່ລະຫຼັງແບບງຽບໆ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຮົາກໍໄປເຈິກັນຢູ່ນອກເມືອງເພື່ອເບິ່ງວ່າຈະມີໃຜຖືກຕຳຫຼວດຈັບໄປບໍ່.
ວຽກຮັບໃຊ້ທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນອີກຢ່າງໜຶ່ງຄື ການເດີນຂະບວນແຈ້ງຂ່າວ. ເຮົາຈະແຂວນປ້າຍໃຫຍ່ຕິດໂຕຄວບໜ້າຫຼັງແລະຍ່າງຜ່ານຕົວເມືອງ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າມີຄັ້ງໜຶ່ງພີ່ນ້ອງມາເມືອງຂອງເຮົາແລະໃສ່ປ້າຍເດີນຂະບວນທີ່ບອກວ່າ: “ສາສະໜາເປັນບ່ວງແຮ້ວແລະກົນລວງ.” ເຂົາເຈົ້າເລີ່ມຈາກບ້ານຂອງເຮົາຍ່າງຜ່ານກາງເມືອງປະມານໜຶ່ງກິໂລແມັດເຄິ່ງແລ້ວກໍກັບຄືນມາ. ໜ້າດີໃຈທີ່ບໍ່ມີໃຜມາຂັດຂວາງເຮົາ ແຕ່ກໍມີຫຼາຍຄົນທີ່ຢາກຮູ້ວ່າມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ.
ການປະຊຸມໃຫຍ່ຕອນຂ້ອຍຍັງນ້ອຍ
ຄອບຄົວຂອງເຮົາໄປປະຊຸມໃຫຍ່ຢູ່ລັດເທັກຊັດເລື້ອຍໆ. ພໍ່ເຮັດວຽກຢູ່ບໍລິສັດລົດໄຟ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງໄດ້ຂີ່ລົດໄຟຟຣີໄປປະຊຸມໃຫຍ່ແລະໄປຢາມພີ່ນ້ອງ. ອ້າຍຂອງແມ່ຊື່ເຟຣດ ວິດສະມາແລະເມຍລາວຊື່ຢູລາລີເຊິ່ງຢູ່ເມືອງແທມໂປ ລັດເທັກຊັດ. ຕອນທີ່ລຸງເຟຣດຍັງໜຸ່ມ ລາວຮຽນຄວາມຈິງແລະຮັບບັບເຕມາໃນຊຸມປີ 1900. ລາວເລົ່າສິ່ງທີ່ໄດ້ຮຽນໃຫ້ນ້ອງໆຟັງລວມທັງແມ່ຂອງຂ້ອຍນຳ. ພີ່ນ້ອງໃນລັດເທັກຊັດຕອນກາງຮູ້ຈັກລຸງເຟຣດດີເພາະລາວເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ໂຊນ (ຕອນນີ້ເອີ້ນວ່າຜູ້ດູແລໝວດ). ລາວໃຈດີ ມີຄວາມສຸກ ແລະຫ້າວຫັນ. ລາວເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຫຼາຍແທ້ໆໃຫ້ຂ້ອຍ.
ໃນປີ 1941 ເຮົາເດີນທາງໄປປະຊຸມໃຫຍ່ດ້ວຍລົດໄຟຢູ່ເມືອງຫຼຸຍ ລັດມິດຊູຣີ. ມີເດັກນ້ອຍແລະໄວລຸ້ນຫຼາຍຄົນນັ່ງນຳກັນຢູ່ໃກ້ໜ້າເວທີເພື່ອຈະໄດ້ຟັງຄຳບັນລະຍາຍຂອງພີ່ນ້ອງຣັດເທີຝອດທີ່ຊື່ວ່າ: “ເດັກນ້ອຍທັງຫຼາຍຂອງພະມະຫາກະສັດ.” ເມື່ອຈົບຄຳບັນລະຍາຍເດັກນ້ອຍແລະໄວລຸ້ນທັງໝົດ 15.000 ຄົນຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈຫຼາຍແທ້ໆທີ່ມີການອອກໜັງສືໃໝ່ສຳລັບເຂົາເຈົ້າທີ່ຊື່ວ່າເດັກນ້ອຍທັງຫຼາຍ ເຊິ່ງພີ່ນ້ອງຣັດເທີຝອດແລະຜູ້ຊ່ວຍເປັນຜູ້ຢາຍປຶ້ມໃຫ້ເອງກັບມື.
ໃນເດືອນເມສາ 1943 ເຮົາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໃຫຍ່ທີ່ມີຫົວຂໍ້ຊື່ວ່າ: “ລົງມືເຮັດວຽກ” ໃນເມືອງຄອບຟີວິວ ລັດແຄນຊັດ. ໃນການປະຊຸມນັ້ນເຮົາໄດ້ຍິນຄຳປະກາດວ່າທຸກປະຊາຄົມຈະມີໂຮງຮຽນໃໝ່ທີ່ຊື່ວ່າ: ໂຮງຮຽນການຮັບໃຊ້ຕາມລະບອບຂອງພະເຈົ້າ. ເຮົາຍັງໄດ້ຮັບປຶ້ມເຊິ່ງມີ 52 ບົດທີ່ຈະໃຊ້ໃນໂຮງຮຽນນີ້. ຕໍ່ມາໃນປີດຽວກັນຂ້ອຍກໍໄດ້ຮັບສ່ວນນັກຮຽນບັນລະຍາຍເທື່ອທຳອິດ. ການປະຊຸມຄັ້ງນັ້ນຍັງພິເສດຕໍ່ຂ້ອຍແລະລວມທັງບາງຄົນນຳ ເພາະວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບບັບເຕມາຢູ່ທີ່ໜອງນ້ຳຂອງຟາມໃກ້ໆເຊິ່ງນ້ຳກໍເຢັນອີ່ຫຼີ.
ຂ້ອຍຢາກຮັບໃຊ້ໃນເບເທນ
ເມື່ອຮຽນຈົບມັດທະຍົມຕອນປາຍໃນປີ 1951 ຂ້ອຍຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າຈະເຮັດຫຍັງກັບຊີວິດ. ອ້າຍເຈີຣີຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນ. ຂ້ອຍກໍຢາກຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນຫຼາຍຄືກັນ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຂຽນໃບສະໝັກ. ບໍ່ດົນຂ້ອຍກໍຖືກເຊີນເຂົ້າເບເທນແລະເລີ່ມເຮັດວຽກໃນວັນທີ 10 ມີນາ 1952. ນີ້ເປັນການຕັດສິນໃຈທີ່ດີແທ້ໆເພາະຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າຢ່າງເຕັມທີຫຼາຍຂຶ້ນ.
ຂ້ອຍຢາກເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງພິມຫຼາຍເພື່ອຈະຊ່ວຍຜະລິດວາລະສານແລະໜັງສືອື່ນໆ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດຈັກເທື່ອ. ກົງກັນຂ້າມ ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເຮັດວຽກເປັນຜູ້ເສີບອາຫານແລະຕໍ່ມາກໍເຮັດວຽກໃນຄົວ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກກັບວຽກນີ້ແລະໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຢ່າງ. ເຮົາເຮັດວຽກເປັນກະແລະບາງເທື່ອກໍມີເວລາພັກຜ່ອນ ຂ້ອຍໃຊ້ເວລາພັກນັ້ນໄປຫ້ອງສະໝຸດເບເທນເພື່ອໃຊ້ປຶ້ມຕ່າງໆສຳລັບສຶກສາສ່ວນຕົວ. ການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍເສີມຄວາມເຊື່ອແລະສາຍສຳພັນຂອງຂ້ອຍກັບພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະຍັງຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຕັ້ງໃຈຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢູ່ເບເທນໄດ້ດົນທີ່ສຸດ. ອ້າຍເຈີຣີອອກຈາກເບເທນໃນປີ 1949 ແລະແຕ່ງດອງກັບແພັດທີເຊຍ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍອາໄສຢູ່ໃກ້ໆບຸກລິນ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍແລະໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍຕອນທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າເບເທນໃໝ່ໆ.
ຫຼັງຈາກເຂົ້າເບເທນໄດ້ບໍ່ດົນ ພີ່ນ້ອງເລີ່ມຊອກຄົນທີ່ຈະເພີ່ມເຂົ້າໄປໃນລາຍຊື່ຂອງຜູ້ບັນລະຍາຍເບເທນ. ພີ່ນ້ອງທີ່ມີໃນລາຍຊື່ນີ້ຈະຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຢາມປະຊາຄົມຕ່າງໆເຊິ່ງໄກຈາກບຸກລິນປະມານ 320 ກິໂລແມັດ. ເຂົາເຈົ້າຈະບັນລະຍາຍສາທາລະນະແລະເຮັດວຽກປະກາດຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງໃນປະຊາຄົມ. ຂ້ອຍກໍແມ່ນຄົນໜຶ່ງທີ່ຖືກເລືອກ. ຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້ອຍໄປຢ້ຽມຢາມແລະບັນລະຍາຍສາທາລະນະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກກັງວົນໃຈ. ຄຳບັນລະຍາຍສະໄໝນັ້ນໃຊ້ເວລາເຖິງ 1 ຊົ່ວໂມງ. ປົກກະຕິແລ້ວຂ້ອຍຈະໄປປະຊາຄົມຕ່າງໆດ້ວຍລົດໄຟ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ດີໃນວັນອາທິດຕອນສວຍມື້ໜຶ່ງໃນລະດູໜາວປີ 1954. ຂ້ອຍຂຶ້ນລົດໄຟກັບໄປນິວຢອກແລະຄິດວ່າຈະຮອດເບເທນຕອນຫົວຄ່ຳ ແຕ່ປາກົດວ່າມີລົມພາຍຸແຮງພ້ອມທັງມີຫິມະຕົກກໍເລີຍເຮັດໃຫ້ເຄື່ອງຈັກຂອງລົດໄຟບໍ່ເຮັດວຽກ. ຂ້ອຍຈຶ່ງໄປຮອດນິວຢອກ 5 ໂມງເຊົ້າຂອງວັນຈັນ. ຂ້ອຍຕ້ອງຂີ່ລົດໄຟໃຕ້ດິນໄປບຸກລິນແລະກໍຟ້າວໄປເຮັດວຽກໃນຫ້ອງຄົວ. ຂ້ອຍໄປຊ້າໜ້ອຍໜຶ່ງແລະກໍເມື່ອຍຫຼາຍເພາະບໍ່ໄດ້ນອນໝົດຄືນ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ປະຊາຄົມຕ່າງໆແລະພົບກັບພີ່ນ້ອງໃໝ່ຫຼາຍຄົນ ເຊິ່ງຄຸ້ມຄ່າຫຼາຍກວ່າທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເສຍສະລະ.
ກຳລັງກຽມອອກອາກາດໃນສະຖານີວິທະຍຸ WBBR
ໃນປີທຳອິດທີ່ຢູ່ເບເທນ ຂ້ອຍໄດ້ຮ່ວມໃນລາຍການສາທິດການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນໃນສະຖານີວິທະຍຸ WBBR ທີ່ອອກອາກາດທຸກໆອາທິດ. ຫ້ອງອອກອາກາດຂອງສະຖານີວິທະຍຸນີ້ຢູ່ຊັ້ນ 2 ຂອງອາຄານເລກທີ 124 ຖະໜົນໂຄລຳເບຍ. ພີ່ນ້ອງອາເລັກຊັນເດີ ເອັດຈ. ແມັກມິວແລນເຊິ່ງຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນມາຫຼາຍປີໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມລາຍການວິທະຍຸນີ້ເປັນປະຈຳ. ເຮົາມັກຈະເອີ້ນລາວວ່າພີ່ນ້ອງແມັກ. ລາວເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຫຼາຍສຳລັບພວກເຮົາທີ່ເປັນຄົນໜຸ່ມໃນເບເທນ ເພາະລາວຮັກສາຄວາມສັດຊື່ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ.
ເຮົາໃຊ້ໃບປິວນີ້ເພື່ອໂຄສະນາສະຖານີວິທະຍຸ WBBR
ໃນປີ 1958 ຂ້ອຍຖືກປ່ຽນວຽກມອບໝາຍໃໝ່ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບພີ່ນ້ອງທີ່ຈົບຈາກໂຮງຮຽນກິລຽດ. ຂ້ອຍໄດ້ຊ່ວຍເຮັດວີຊາໃຫ້ພີ່ນ້ອງທີ່ກະຕືລືລົ້ນເຫຼົ່ານີ້ ແລະກໍຍັງຈັດການເລື່ອງການເດີນທາງໃຫ້ນຳ. ການໄປທາງຍົນໃນສະໄໝນັ້ນລາຄາແພງຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນ ນັກຮຽນສ່ວນຫຼາຍທີ່ຖືກມອບໝາຍໄປອາຝຼິກກາແລະອາຊີຈະຕ້ອງເດີນທາງໄປນຳເຮືອຂົນສົ່ງສິນຄ້າ. ແຕ່ເມື່ອຫຼາຍປີຜ່ານໄປ ຄ່າປີ້ຍົນກໍຖືກລົງ ມິດຊັນນາລີສ່ວນຫຼາຍຈຶ່ງເດີນທາງໄປເຂດມອບໝາຍທາງຍົນ.
ກຽມໃບປະກາດສຳລັບນັກຮຽນກິລຽດກ່ອນຈົບການສຶກສາ
ການເດີນທາງໄປປະຊຸມໃຫຍ່
ໃນປີ 1960 ຂ້ອຍໄດ້ຈັດການເລື່ອງເຊົ່າຍົນຈາກສະຫະລັດອາເມຣິກາໄປເອີຣົບສຳລັບຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມນານາຊາດໃນປີ 1961. ຂ້ອຍເອງຕ້ອງໄປການປະຊຸມນານາຊາດຢູ່ເມືອງຮຳບັກ ປະເທດເຢຍລະມັນ. ຫຼັງຈາກການປະຊຸມຈົບ ຂ້ອຍກັບພີ່ນ້ອງເບເທນ 3 ຄົນເຊົ່າລົດໃຫຍ່ແລະຂັບລົດຈາກເຢຍລະມັນໄປຢາມສຳນັກງານສາຂາໃນໂລມປະເທດອີຕາລີ. ຈາກອີຕາລີເຮົາກໍເດີນທາງຂ້າມພູເຂົາເພຍເຣນິດໃນຝຣັ່ງເພື່ອໄປແອັດສະປາຍເຊິ່ງເປັນປະເທດທີ່ວຽກຂອງເຮົາຖືກສັ່ງຫ້າມ. ເຮົາເອົາປຶ້ມໄປໃຫ້ພີ່ນ້ອງໃນບາເຊໂລນາໄດ້ ເຊິ່ງເຮົາໄດ້ຫໍ່ປຶ້ມນັ້ນໃຫ້ເບິ່ງຄືເປັນຂອງຂວັນ. ເຮົາຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ໄດ້ພົບກັບພີ່ນ້ອງທີ່ນັ້ນ! ຈາກບາເຊໂລນາເຮົາກໍຂັບລົດໄປອຳສະແຕກດຳ ແລ້ວກໍຂຶ້ນຍົນໄປນິວຢອກ.
ໃນປີ 1962 ຂ້ອຍໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ກຽມການເດີນທາງສຳລັບພີ່ນ້ອງ 583 ຄົນທີ່ຖືກເຊີນເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມນານາຊາດພິເສດທີ່ຈັດຂຶ້ນຕໍ່ເນື່ອງກັນຫຼາຍແຫ່ງທົ່ວໂລກ. ຫົວຂໍ້ຂອງການປະຊຸມໃຫຍ່ປີ 1963 ຊື່ວ່າ: “ຂ່າວດີນິລັນດອນ.” ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມກຸ່ມນີ້ຈະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມນານາຊາດຢູ່ເອີຣົບ ອາຊີ ຂົງເຂດປາຊີຟິກຕອນໃຕ້ ເມືອງໂຮໂນລູລູໃນຮາວາຍ ແລະສຸດທ້າຍແມ່ນເມືອງພາຊາດີນາໃນຄາລິຟໍເນຍ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຍັງຈະໄດ້ໄປຢາມເລບານອນແລະຈໍແດນ ເຊິ່ງເປັນການຢ້ຽມຊົມດິນແດນຕ່າງໆທີ່ບອກໄວ້ໃນຄຳພີໄບເບິນ. ພະແນກຂອງເຮົາຕ້ອງຈັດກຽມປີ້ຍົນ ຈອງໂຮງແຮມ ແລະກຽມທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນສຳລັບການຂໍວີຊາ.
ເພື່ອນຮ່ວມງານຄົນໃໝ່
ອີກເຫດຜົນໜຶ່ງທີ່ປີ 1963 ເປັນປີທີ່ສຳຄັນຫຼາຍສຳລັບຂ້ອຍ. ວັນທີ 29 ມິຖຸນາ 1963 ຂ້ອຍແຕ່ງດອງກັບໄລລາ ໂຣເຈີເຊິ່ງມາຈາກມິດຊູຣີ ລາວເຂົ້າເບເທນໃນປີ 1960. ຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງໄດ້ໜຶ່ງອາທິດ ຂ້ອຍແລະໄລລາໄດ້ໄປທ່ຽວຮອບໂລກເຊັ່ນ: ເກັຣກ ເອຢິບ ແລະເລບານອນ. ຈາກເລບານອນ ເຮົາກໍຂີ່ຍົນໄປຈໍແດນ ແຕ່ເນື່ອງຈາກວຽກຂອງເຮົາຢູ່ຫັ້ນຖືກສັ່ງຫ້າມແລະເຈົ້າໜ້າທີ່ບໍ່ອອກວີຊາໃຫ້ ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ແນ່ໃຈວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນເມື່ອໄປຮອດ. ເຮົາຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຫັນພີ່ນ້ອງກຸ່ມໜຶ່ງຢືນຢູ່ດາດຟ້າຂອງສະໜາມບິນນ້ອຍໆ ແລະຖືປ້າຍໃຫຍ່ໆທີ່ບອກວ່າ “ຍິນດີຕ້ອນຮັບພະຍານພະເຢໂຫວາ!” ມັນຄັກອີ່ຫຼີທີ່ເຮົາໄດ້ໄປທ່ຽວດິນແດນຕ່າງໆໃນຄຳພີໄບເບິນແລະເຫັນສະຖານທີ່ຕ່າງໆທີ່ອັບລາຫາມ ອີຊາກ ແລະຢາໂຄບເຄີຍອາໄສຢູ່ ລວມເຖິງບ່ອນຕ່າງໆທີ່ພະເຍຊູແລະອັກຄະສາວົກໄປປະກາດ ແລະບ່ອນຕ່າງໆທີ່ຄລິດສະຕຽນເລີ່ມແຜ່ຂະຫຍາຍ “ຈົນເຖິງທີ່ສຸດແຜ່ນດິນໂລກ.”—ກິດຈະການ 13:47
ໄລລາເປັນໝູ່ທີ່ພັກດີຂອງຂ້ອຍຕະຫຼອດ 55 ປີທີ່ເຮົາເຮັດວຽກມອບໝາຍນຳກັນ. ເຮົາໄດ້ໄປແອດສະປາຍແລະປອກຕູຍການຫຼາຍເທື່ອໃນສະໄໝທີ່ວຽກປະກາດຖືກສັ່ງຫ້າມ. ເຮົາໄດ້ມີໂອກາດໃຫ້ກຳລັງໃຈພີ່ນ້ອງແລະເອົາໜັງສືກັບສິ່ງຈຳເປັນຕ່າງໆໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ເຮົາເຖິງກັບໄປຢ້ຽມຢາມພີ່ນ້ອງບາງຄົນທີ່ຕິດຄຸກໃນເມືອງມາດຣິດໃນແອດສະປາຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກແທ້ໆທີ່ໄດ້ໄປບັນລະຍາຍໃຫ້ກຳລັງໃຈເຂົາເຈົ້າ.
ເຮົາສອງຄົນກັບແພັດທິເຊຍແລະເຈີຣີມໍລາແຮນ ຕອນເດີນທາງໄປປະຊຸມໃຫຍ່ “ສັນຕິສຸກເທິງແຜ່ນດິນໂລກ” ໃນປີ 1969
ຕັ້ງແຕ່ປີ 1963 ຂ້ອຍໄດ້ມີໂອກາດເດີນທາງໄປພ້ອມກັບຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມນານາຊາດໃນອາຝຼິກກາ ອົດສະຕຣາລີ ອາເມຣິກາກາງ ອາເມຣິກາໃຕ້ ເອີຣົບ ຕາເວັນອອກໄກ ຮາວາຍ ນູແວນເຊລັງ ແລະປອກໂຕ ຣິກໂກ. ຂ້ອຍແລະໄລລາໄດ້ມີໂອກາດເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມໃຫຍ່ຫຼາຍບ່ອນເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາປະທັບໃຈບໍ່ລືມເຊັ່ນ: ໃນປີ 1989 ມີການປະຊຸມທີ່ຈັດຂຶ້ນຢູ່ໃນວາກໂຊລີ ປະເທດໂປໂລຍ. ພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນຈາກຣັດເຊຍກໍສາມາດເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມໃຫຍ່ຢູ່ຫັ້ນໄດ້ ເຊິ່ງເປັນການປະຊຸມຄັ້ງທຳອິດຂອງເຂົາເຈົ້າ! ພວກເຮົາໄດ້ພົບພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນທີ່ຕິດຄຸກໃນສະຫະພາບໂຊວຽດຫຼາຍປີເພາະຄວາມເຊື່ອ.
ວຽກມອບໝາຍອີກຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກຫຼາຍຄື ການໄປຢາມແລະໃຫ້ກຳລັງໃຈສະມາຊິກໃນຄອບຄົວເບເທນແລະມິດຊັນນາລີທົ່ວໂລກ. ໃນການກັບໄປຢາມຄັ້ງສຸດທ້າຍຂອງເຮົາ ເຮົາໄດ້ໄປເກົາຫຼີໃຕ້ແລະໄປຢາມພີ່ນ້ອງຊາຍ 50 ຄົນທີ່ຕິດຄຸກຢູ່ເມືອງຊູວອນ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຄິດໃນແງ່ບວກຫຼາຍແລະຄອຍຖ້າຈະໄດ້ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາອີກຄັ້ງໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ. ການໄດ້ພົບເຂົາເຈົ້າເຮັດໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຫຼາຍແທ້ໆ!—ໂລມ 1:11, 12
ການເພີ່ມຈຳນວນເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກ
ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນກັບຕາແລ້ວວ່າພະເຢໂຫວາອວຍພອນປະຊາຊົນຂອງພະອົງຕະຫຼອດຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍຮັບບັບເຕມາປີ 1943 ມີຜູ້ປະກາດປະມານ 1 ແສນຄົນ. ຕອນນີ້ມີຫຼາຍກວ່າ 8 ລ້ານຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາໃນ 240 ດິນແດນ. ພີ່ນ້ອງທີ່ຈົບຈາກໂຮງຮຽນກິລຽດເຮັດວຽກໜັກຫຼາຍແທ້ໆແລະມີສ່ວນຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ຈຳນວນຜູ້ປະກາດເພີ່ມຂຶ້ນ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ເຮັດວຽກໃກ້ຊິດກັບມິດຊັນນາລີຫຼາຍຄົນແລະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ໄປເຮັດວຽກມອບໝາຍໄດ້.
ຂ້ອຍດີໃຈທີ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈໃຊ້ຊີວິດເພື່ອຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ ແລະເຂົ້າມາເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ. ພະອົງອວຍພອນຂ້ອຍຫຼາຍແທ້ໆຕະຫຼອດຫຼາຍປີ. ນອກຈາກຄວາມສຸກທັງໝົດທີ່ໄດ້ຮັບຈາກການຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນ ຂ້ອຍແລະໄລລາຍັງມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ສົມທົບກັບຫຼາຍປະຊາຄົມໃນບຸກລິນມາຫຼາຍກວ່າ 50 ປີແລະມີເພື່ອນແທ້ຫຼາຍຄົນ.
ຂ້ອຍຍັງຮັບໃຊ້ໃນເບເທນແລະໄລລາກໍຍັງສະໜັບສະໜູນຂ້ອຍຢ່າງສັດຊື່ທຸກມື້. ເຖິງວ່າຕອນນີ້ຂ້ອຍຈະອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 84 ປີແລ້ວ ແຕ່ຂ້ອຍກໍມີຄວາມສຸກທີ່ຍັງໄດ້ເຮັດວຽກທີ່ມີຄວາມໝາຍແລະຊ່ວຍຕອບຈົດໝາຍຈາກສາຂາຕ່າງໆ.
ຂ້ອຍກັບໄລລາໃນຕອນນີ້
ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງອົງການທີ່ດີເລີດຂອງພະເຢໂຫວາ ແລະເຫັນຄຳພະຍາກອນໃນມາລາກີ 3:18 (ລ.ມ.) ເປັນຈິງທີ່ວ່າ: “ພວກເຈົ້າຈະເຫັນອີກຄັ້ງໜຶ່ງເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄົນດີແລະຄົນຊົ່ວ ລະຫວ່າງຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າແລະຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ພະອົງ.” ທຸກໆມື້ເຮົາເຫັນວ່າໂລກຂອງຊາຕານເສື່ອມຊາມລົງເລື້ອຍໆ ບໍ່ມີຄວາມຫວັງແລະບໍ່ມີຄວາມສຸກໃນຊີວິດ. ແຕ່ຄົນທີ່ຮັກແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກແມ່ນແຕ່ຢູ່ໃນໄລຍະທີ່ມີແຕ່ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກ ແລະເຂົາເຈົ້າຍັງເຊື່ອໝັ້ນກັບຄວາມຫວັງໃນອະນາຄົດ. ມັນເປັນສິດທິພິເສດແທ້ໆທີ່ຈະບອກຄົນອື່ນເລື່ອງຂ່າວດີ! (ມັດທາຍ 24:14) ອີກບໍ່ດົນລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າຈະມາປ່ຽນໂລກເກົ່ານີ້ໃຫ້ເປັນສວນອຸທິຍານ. ເຮົາຢາກໃຫ້ມື້ນັ້ນມາຮອດໄວແທ້ໆ! ແລ້ວທຸກຄົນໃນໂລກຈະມີສຸຂະພາບດີ ມີຄວາມສຸກ ແລະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.