ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ພະເຢໂຫວາໃຫ້ກຳລັງພວກເຮົາຕອນທີ່ມີສົງຄາມແລະຕອນທີ່ສະຫງົບສຸກ
ພໍລ໌: ໃນເດືອນພະຈິກ ປີ 1985 ເຮົາຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍແທ້ໆທີ່ໄດ້ເດີນທາງໄປປະເທດລີເບເຣຍຢູ່ອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ເຮົາຈະເລີ່ມວຽກມິດຊັນນາຣີເທື່ອທຳອິດ. ຖ້ຽວບິນຂອງເຮົາລົງຈອດຢູ່ເຊເນການ. ແອນເວົ້າວ່າ: “ອີກຊົ່ວໂມງດຽວເຮົາກະຊິຮອດລີເບເຣຍແລ້ວ!” ຈາກນັ້ນ ເຮົາກໍໄດ້ຍິນຄຳປະກາດວ່າ: “ທ່ານຜູ້ໂດຍສານທີ່ຈະເດີນທາງໄປລີເບເຣຍ ຂໍໃຫ້ທ່ານລົງຈາກຍົນ. ຍ້ອນວ່າມີການໂຄ່ນລົ້ມລັດຖະບານຢູ່ລີເບເຣຍ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດລົງຈອດຢູ່ຫັ້ນໄດ້.” ເຮົາໄປພັກກັບພີ່ນ້ອງມິດຊັນນາຣີທີ່ຢູ່ເຊເນການ 10 ມື້. ເຮົາໄດ້ຍິນຢູ່ໃນຂ່າວວ່າມີຫຼາຍຄົນຢູ່ລີເບເຣຍຖືກຂ້າແລະລັດຖະບານກໍສັ່ງປະຊາຊົນບໍ່ໃຫ້ອອກເຮືອນໃນຕອນຄ່ຳຕາມເວລາທີ່ກຳນົດໄວ້ ຖ້າໃຜບໍ່ຟັງກໍຈະຖືກຍິງຕາຍທັນທີ.
ແອນ: ເຮົາບໍ່ແມ່ນສາຍປະຈົນໄພ. ທີ່ຈິງ ຂ້ອຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍຈົນໄດ້ສາຍາວ່າ ແອນນີ້ຂີ້ຢ້ານ. ແມ່ນແຕ່ຂ້າມທາງຊື່ໆ ຂ້ອຍກໍຢ້ານ! ເຖິງຈະເປັນແນວນັ້ນ ເຮົາກໍຍັງຢາກໄປລີເບເຣຍເຖິງວ່າຈະອັນຕະລາຍກໍຕາມ.
ພໍລ໌: ຂ້ອຍກັບແອນເກີດຢູ່ທາງພາກຕາເວັນຕົກຂອງປະເທດອັງກິດ. ເຮືອນເຮົາໄກກັນແຕ່ 8 ກິໂລແມັດ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້ອຍແລະແມ່ຂອງແອນສະໜັບສະໜູນເຮົາຕະຫຼອດໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍ ເຮົາຈຶ່ງເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍຫຼັງຈາກຮຽນຈົບມັດທະຍົມຕອນປາຍ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ເຫັນເຮົາຢາກຮັບໃຊ້ເຕັມເວລາ. ຕອນອາຍຸ 19 ປີ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດຖືກເຊີນເຂົ້າເບເທນ ແລະແອນກໍເຂົ້າເບເທນຄືກັນຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາແຕ່ງດອງກັນໃນປີ 1982.
ຮຽນຈົບຢູ່ໂຮງຮຽນກິລຽດ ວັນທີ 8 ກັນຍາ 1985
ແອນ: ເຮົາຮັກການເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນຫຼາຍ ແຕ່ເຮົາກໍຢາກໄປຮັບໃຊ້ໃນບ່ອນທີ່ຕ້ອງການຜູ້ປະກາດຫຼາຍກວ່າ. ການໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນກັບພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງທີ່ເຄີຍເປັນມິດຊັນນາຣີມາກ່ອນແຮ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາຢາກເປັນມິດຊັນນາຣີ. ເຮົາອະທິດຖານຫາພະເຢໂຫວາກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ທຸກຄືນເປັນເວລາ 3 ປີ. ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ຖືກເຊີນເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 79 ໃນປີ 1985. ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບ ເຮົາກໍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ລີເບເຣຍໃນອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກ.
ຄວາມຮັກຂອງພີ່ນ້ອງຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນໄດ້
ພໍລ໌: ຕອນທີ່ຢູ່ເຊເນການ ເມື່ອເຮົາໄດ້ຍິນວ່າສາມາດເຂົ້າລີເບເຣຍໄດ້ແລ້ວ ເຮົາກໍຟ້າວຊື້ປີ້ຍົນຖ້ຽວທຳອິດໄປຫັ້ນເລີຍ. ຕອນນັ້ນສະພາບການຢູ່ລີເບເຣຍຍັງເຄັ່ງຕຶງຢູ່ ແລະລັດຖະບານກໍຍັງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ໃຜອອກຈາກເຮືອນໃນຕອນຄ່ຳເທື່ອ. ຄົນຢູ່ດ້ວຍຄວາມຢ້ານ ຢູ່ຕາມຕະຫຼາດ ຂະໜາດສຽງທໍ່ລົດແຕກຊື່ໆເຂົາເຈົ້າກໍພາກັນຕົກໃຈແລະຮ້ອງບັກດັງໆ ແລ້ວກໍແລ່ນໜີໃຜໜີມັນ! ເພື່ອຈະສະຫງົບໃຈໄດ້ ເຮົາອ່ານປຶ້ມເພງສັນລະເສີນນຳກັນທຸກຄືນ. ເຖິງວ່າສະພາບການຢູ່ລີເບເຣຍຈະຫຍຸ້ງຍາກ ແຕ່ເຮົາກໍຮັກວຽກມອບໝາຍຢູ່ຫັ້ນຫຼາຍ. ແອນອອກໄປປະກາດທຸກມື້ ສ່ວນຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ເບເທນນຳກັນກັບພີ່ນ້ອງຈອນ ຈາຣຸກ.a ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຫຼາຍຢ່າງຈາກຈອນຍ້ອນລາວເຄີຍຢູ່ລີເບເຣຍມາດົນແລ້ວແລະຮູ້ຈັກສະພາບການຂອງພີ່ນ້ອງດີ.
ແອນ: ອັນໃດເຮັດໃຫ້ເຮົາຮັກລີເບເຣຍໄວປານນັ້ນ? ກໍຍ້ອນພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ເຮົາຫຼາຍແລະເຂົາເຈົ້າກໍສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາແທ້ໆ. ເຮົາສະໜິດກັບເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຈົນຮູ້ສຶກວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຄອບຄົວໃໝ່ຂອງເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ດີກັບເຮົາແລະມັກໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາ. ວຽກປະກາດຢູ່ຫັ້ນກໍດີຫຼາຍແທ້ໆ. ເຈົ້າຂອງເຮືອນມັກໃຫ້ເຮົາຢູ່ນຳດົນໆ ແລະເຂົາເຈົ້າຈະສະແດງອາການບໍ່ພໍໃຈຖ້າເຮົາຟ້າວເມືອເຮືອນໄວໂພດ. ຄົນຢູ່ລີເບເຣຍມັກລົມເລື່ອງຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍ ຂະໜາດຢູ່ຕາມຫົນທາງກໍຍັງລົມເລື່ອງນີ້. ເຮົາສາມາດເຂົ້າໄປລົມນຳເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລີຍ. ເຮົາສອງຄົນມີນັກສຶກສາຫຼາຍແທ້ໆຈົນບໍ່ມີເວລາທີ່ຈະສອນໃຫ້ຄົບໝົດທຸກຄົນ. ມັນເປັນເຂດທີ່ຄັກອີ່ຫຼີ!
ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງເຖິງວ່າຈະຮູ້ສຶກຢ້ານ
ເບິ່ງແຍງພີ່ນ້ອງທີ່ອົບພະຍົບມາພັກຢູ່ເບເທນລີເບເຣຍໃນປີ 1990
ພໍລ໌: ລີເບເຣຍສະຫງົບສຸກປະມານ 4 ປີ ແຕ່ເມື່ອຮອດປີ 1989 ກໍເກີດສົງຄາມກາງເມືອງເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ທຸກຢ່າງປ່ຽນໄປ ແລະເຮົາກໍຢູ່ທ່າມກາງຄວາມຂັດແຍ່ງຂອງສົງຄາມນີ້. ໃນວັນທີ 2 ກໍລະກົດ 1990 ພວກກະບົດທີ່ຕໍ່ຕ້ານລັດຖະບານໄດ້ຍຶດເອົາເຂດທີ່ຢູ່ໃກ້ເບເທນ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ເຮົາກໍຖືກຕັດຂາດຈາກໂລກພາຍນອກລວມທັງຈາກຄອບຄົວແລະສຳນັກງານໃຫຍ່ເປັນເວລາ 3 ເດືອນ. ໃນເມືອງມີແຕ່ຄວາມຮຸນແຮງແລະສັບສົນວຸ່ນວາຍ ມີຄວາມອຶດຢາກ ແລະຜູ້ຍິງຫຼາຍຄົນກໍຖືກຂົ່ມຂືນ. ເຫດການທີ່ໂຫດຮ້າຍແບບນີ້ເກີດຂຶ້ນທົ່ວປະເທດຕະຫຼອດໄລຍະ 14 ປີ.
ແອນ: ບາງຄົນໃນບາງຊົນເຜົ່າໄດ້ຕໍ່ສູ້ແລະຂ້າຄົນຊົນເຜົ່າອື່ນ. ມີແຕ່ທະຫານຂອງຝ່າຍກະບົດຢູ່ຕາມຫົນທາງ ເຂົາເຈົ້າມີອາວຸດແລະແຕ່ງໂຕແປກໆ. ເຂົາເຈົ້າບຸກເຂົ້າໄປເຮືອນຂອງປະຊາຊົນແລະຖ້າຢາກໄດ້ຫຍັງເຂົາເຈົ້າກໍຈັບເອົາໄປໂລດ. ທະຫານບາງຄົນຂ້າຄົນຄືກັບຂ້າໄກ່. ເຂົາເຈົ້າຕັ້ງດ່ານຕາມຫົນທາງເພື່ອຄວບຄຸມປະຊາຊົນທີ່ເດີນທາງໄປມາ. ມີປະຊາຊົນຫຼາຍຄົນຖືກຂ້າ ແລ້ວພວກທະຫານກໍເອົາສົບຂອງເຂົາເຈົ້າໄປກອງຊ້ອນກັນ. ເຫດການທີ່ເປັນຕາຢ້ານແບບນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃກ້ເບເທນນຳ. ພີ່ນ້ອງທີ່ສັດຊື່ບາງຄົນຖືກຂ້າແລະໝູ່ມິດຊັນນາຣີ 2 ຄົນທີ່ເຮົາຮັກຫຼາຍກໍຖືກຂ້າຄືກັນ.
ຖ້າພວກທະຫານເຫັນຄົນໃນຊົນເຜົ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າຊັງ ເຂົາເຈົ້າກໍຈະຂ້າໂລດ. ແຕ່ພີ່ນ້ອງຂອງເຮົາຍອມສ່ຽງຊີວິດເພື່ອຈະປົກປ້ອງແລະຊອກບ່ອນລີ້ທີ່ປອດໄພໃຫ້ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນ. ພີ່ນ້ອງທີ່ເປັນມິດຊັນນາຣີແລະພີ່ນ້ອງເບເທນກໍຊ່ວຍພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນໆແບບນີ້ຄືກັນ. ຢູ່ເບເທນຊັ້ນລຸ່ມ ພີ່ນ້ອງບາງຄົນທີ່ຕ້ອງໜີໄດ້ນອນຢູ່ຕາມທາງຍ່າງແລະໃນຫ້ອງເຮັດວຽກ ແລະບາງຄົນກໍພັກຢູ່ຊັ້ນເທິງກັບພີ່ນ້ອງເບເທນ. ເຮົາໃຫ້ຄອບຄົວໜຶ່ງທີ່ມີ 7 ຄົນມາພັກຢູ່ຫ້ອງດຽວກັນກັບເຮົາ.
ພໍລ໌: ແຕ່ລະມື້ພວກທະຫານພະຍາຍາມຈະເຂົ້າມາເບເທນເພື່ອເບິ່ງວ່າເຮົາເຊື່ອງໃຜໄວ້ບໍ່ ເຮົາຈຶ່ງໃຫ້ມີພີ່ນ້ອງ 4 ຄົນເຝົ້າເບິ່ງຄວາມປອດໄພ. ພີ່ນ້ອງ 2 ຄົນເຝົ້າເບິ່ງຢູ່ປ່ອງຢ້ຽມ ແລ້ວອີກ 2 ຄົນຈະຍ່າງໄປລົມກັບທະຫານຢູ່ປະຕູຮົ້ວຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າມາ. ຖ້າພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ປະຕູຮົ້ວເຮັດສັນຍາລັກເອົາມືໄວ້ທາງໜ້າກໍສະແດງວ່າປອດໄພແລ້ວ. ແຕ່ຖ້າເຂົາເຈົ້າເອົາມືໄວ້ທາງຫຼັງກໍສະແດງວ່າພວກທະຫານກຳລັງໃຈຮ້າຍ. ດັ່ງນັ້ນ ພີ່ນ້ອງທີ່ເຝົ້າຢູ່ປ່ອງຢ້ຽມກໍຈະຟ້າວພາພີ່ນ້ອງໄປລີ້.
ແອນ: ມື້ໜຶ່ງ ພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ເຝົ້າເບິ່ງຄວາມປອດໄພບໍ່ສາມາດຫ້າມພວກທະຫານທີ່ກຳລັງໃຈຮ້າຍບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າມາໃນເບເທນໄດ້. ຂ້ອຍກັບພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງຈຶ່ງຟ້າວໄປລີ້ຢູ່ຫ້ອງນ້ຳແລະລ໋ອກປະຕູໄວ້. ຢູ່ຫ້ອງນ້ຳມີຕູ້ໜ່ວຍໜຶ່ງທີ່ມີບ່ອນລີ້ໄດ້ ແລະພີ່ນ້ອງຍິງຄົນນັ້ນກໍພະຍາຍາມເຂົ້າໄປລີ້ຢູ່ຫັ້ນ. ພວກທະຫານໄດ້ຂຶ້ນມາຊັ້ນເທິງຈົນຮອດຫ້ອງນ້ຳທີ່ພວກເຮົາຢູ່ ເຂົາເຈົ້າຖືປືນມານຳ. ເຂົາເຈົ້າເຄາະປະຕູບັກດັງໆ. ພໍລ໌ພະຍາຍາມຂໍພວກທະຫານບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າໄປຫ້ອງນ້ຳແລະບອກວ່າ: “ເມຍຂ້ອຍກຳລັງເຂົ້າຫ້ອງນ້ຳຢູ່.” ເມື່ອຂ້ອຍພະຍາຍາມເອົາເຄື່ອງທີ່ຂົນອອກຈາກຕູ້ທີ່ພີ່ນ້ອງຄົນນັ້ນລີ້ຢູ່ໄປໄວ້ຢູ່ເທິງຊັ້ນວາງເຄື່ອງໃນຕູ້ ມັນຈຶ່ງມີສຽງດັງແລະເສຍເວລາໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າພວກທະຫານຕ້ອງສົງໄສແຫຼະວ່າຂ້ອຍກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່. ຂ້ອຍຢ້ານຫຼາຍຈົນໂຕສັ່ນ. ຂ້ອຍຊິເປີດປະຕູໄດ້ຈັ່ງໃດ? ຂ້ອຍອະທິດຖານສັ້ນໆຂໍພະເຢໂຫວາຊ່ວຍໃຫ້ສະຫງົບໃຈ. ແລ້ວຂ້ອຍກໍເປີດປະຕູອອກມາ ແລ້ວຖາມສະບາຍດີເຂົາເຈົ້າແລະເຮັດຄືກັບວ່າບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ. ທະຫານຜູ້ໜຶ່ງຊຸກຂ້ອຍອອກຈາກຫ້ອງນ້ຳ ແລ້ວກໍເຂົ້າໄປ. ລາວເປີດເບິ່ງຕູ້ໜ່ວຍນັ້ນແລະຮື້ເຄື່ອງທີ່ຢູ່ເທິງຊັ້ນອອກມາຈົນໝົດ. ລາວບໍ່ຢາກເຊື່ອວ່າບໍ່ມີໃຜລີ້ຢູ່ຫັ້ນ. ແລ້ວລາວກັບພວກທະຫານກໍໄປຄົ້ນຢູ່ຫ້ອງອື່ນແລະຫ້ອງຢູ່ເທິງເພດານນຳ ແຕ່ກໍບໍ່ເຈິໃຜ.
ຄວາມຈິງຍັງສ່ອງແສງຕໍ່ໄປ
ພໍລ໌: ເຮົາເກືອບຊິບໍ່ມີຫຍັງກິນເລີຍເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນ ແຕ່ເຮົາກໍໄດ້ຮັບອາຫານທີ່ເສີມຄວາມເຊື່ອບໍ່ຂາດ. ຫຼາຍເທື່ອເຮົາບໍ່ມີຫຍັງກິນຕອນເຊົ້າ ແຕ່ການນະມັດສະການຕອນເຊົ້າຢູ່ເບເທນເປັນຄືກັບເຂົ້າເຊົ້າຂອງເຮົາ. ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ວ່າການອ່ານແລະການສຶກສາຄຳພີໄບເບິນຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີກຳລັງເພື່ອຈະອົດທົນໄດ້ໃນແຕ່ລະມື້.
ເຮົາຮູ້ວ່າຖ້າອາຫານແລະນ້ຳຢູ່ໃນເບເທນໝົດ ເຮົາກໍຈຳເປັນຕ້ອງອອກໄປທາງນອກ ເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາບໍ່ສາມາດປົກປ້ອງພີ່ນ້ອງທີ່ໜີມາລີ້ຢູ່ນີ້ໄດ້ແລະເຂົາເຈົ້າກໍອາດຈະຖືກຂ້າ. ແຕ່ຫຼາຍເທື່ອ ພະເຢໂຫວາກໍຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີສິ່ງຈຳເປັນໃນເວລາທີ່ເໝາະສົມແລະໃນແບບທີ່ຄິດບໍ່ເຖິງ! ພະເຢໂຫວາເບິ່ງແຍງເຮົາສະເໝີແລະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ມີໃຈທີ່ສະຫງົບ.
ເຖິງວ່າສະພາບການໃນປະເທດນີ້ຈະຮ້າຍແຮງຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆຈົນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຄວາມຫວັງຫຍັງ ແຕ່ຄວາມຈິງກໍເຮັດໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນມີຄວາມຫວັງ. ພີ່ນ້ອງຕ້ອງໜີເອົາຊີວິດລອດຫຼາຍເທື່ອ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍຍັງມີຄວາມເຊື່ອເຂັ້ມແຂງແລະສະຫງົບໃຈໄດ້ເຖິງວ່າຈະລຳບາກຫຼາຍ. ພີ່ນ້ອງບາງຄົນເວົ້າວ່າສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຈິໃນໄລຍະສົງຄາມເປັນ “ການຝຶກສຳລັບຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່.” ຜູ້ເບິ່ງແຍງແລະພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ເປັນໄວລຸ້ນໄດ້ເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ເຮັດໄດ້ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນຢ່າງກ້າຫານ. ຕອນທີ່ອົບພະຍົບໄປຢູ່ເຂດອື່ນ ພີ່ນ້ອງໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອກັນ ແລະເຂົາເຈົ້າເລີ່ມປະກາດຢູ່ເຂດນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າໃຊ້ທຸກສິ່ງທີ່ຊອກໄດ້ເພື່ອສ້າງຫໍປະຊຸມແບບງ່າຍໆຢູ່ໃນປ່າແລະຈັດການປະຊຸມຢູ່ຫັ້ນ. ໃນໄລຍະເວລາທີ່ເປັນຕາຢ້ານແບບນັ້ນ ການປະຊຸມແລະການປະກາດເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພີ່ນ້ອງມີຄວາມຫວັງແລະໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຫຼາຍແທ້ໆ. ຕອນທີ່ເຮົາແຈກຢາຍອາຫານ ເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະສິ່ງອື່ນໆໃຫ້ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນ ຫຼາຍຄົນຂໍກະເປົາປະກາດແທນທີ່ຈະຂໍເຄື່ອງນຸ່ງ. ເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາປະທັບໃຈຫຼາຍອີ່ຫຼີ! ຫຼາຍຄົນທີ່ເຈິເຫດການທີ່ໂຫດຮ້າຍໃນສົງຄາມຢາກໄດ້ຍິນຂ່າວດີ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກແປກໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າພະຍານພະເຢໂຫວາຍັງມີຄວາມສຸກແລະຄິດໃນແງ່ບວກ. ພີ່ນ້ອງເປັນຄືກັບແສງສະຫວ່າງໃນຄວາມມືດ. (ມທ. 5:14-16) ຍ້ອນພີ່ນ້ອງປະກາດຢ່າງກະຕືລືລົ້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ທະຫານບາງຄົນທີ່ໂຫດໆເຂົ້າມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.
ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງຕອນທີ່ຕ້ອງໄປຈາກພີ່ນ້ອງ
ພໍລ໌: ໃນໄລຍະ 14 ປີທີ່ມີຄວາມວຸ່ນວາຍ. ເຮົາຕ້ອງໄດ້ອອກຈາກລີເບເຣຍ 5 ເທື່ອ. ມີ 3 ເທື່ອທີ່ເຮົາອອກໄປໄລຍະສັ້ນໆ ແລະມີ 2 ເທື່ອທີ່ເຮົາຕ້ອງອອກໄປເປັນປີ. ພີ່ນ້ອງຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນມິດຊັນນາຣີອະທິບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາໄດ້ດີຫຼາຍຕອນທີ່ເຮົາຕ້ອງອອກຈາກປະເທດນັ້ນ. ລາວເວົ້າວ່າ: “ໂຮງຮຽນກິລຽດໄດ້ສອນເຮົາໃຫ້ຮັກພີ່ນ້ອງຢູ່ເຂດມອບໝາຍສຸດຫົວໃຈ ແລະເຮົາກໍໄດ້ເຮັດແບບນັ້ນ. ເມື່ອເຮົາຕ້ອງໄປຈາກພີ່ນ້ອງໃນສະພາບການທີ່ຍາກລຳບາກແບບນີ້ ເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍປານຖືກຄວັກຫົວໃຈອອກມາ!” ແຕ່ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ຍັງສາມາດເຮັດຫຼາຍຢ່າງເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອພີ່ນ້ອງຢູ່ລີເບເຣຍແລະສະໜັບສະໜູນວຽກປະກາດຢູ່ຫັ້ນໄດ້ຕອນທີ່ເຮົາຢູ່ປະເທດທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບລີເບເຣຍ.
ມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ກັບໄປລີເບເຣຍອີກໃນປີ 1997
ແອນ: ໃນເດືອນພຶດສະພາ ປີ 1996 ຂ້ອຍ ພໍລ໌ ກັບພີ່ນ້ອງອີກ 2 ຄົນໄດ້ຂັບລົດຂອງສາຂາໄປບ່ອນທີ່ປອດໄພທີ່ຢູ່ອີກຟາກໜຶ່ງຂອງເມືອງເຊິ່ງຢູ່ໄກ 16 ກິໂລແມັດ ແລະໃນລົດກໍມີເອກະສານສຳຄັນກ່ຽວກັບວຽກທີ່ຢູ່ລີເບເຣຍບັກຫຼາຍໆ. ເມື່ອຂັບລົດອອກໄປໄດ້ບໍ່ດົນກໍມີການຍິງກັນ. ພວກທະຫານຂອງຝ່າຍກະບົດໄດ້ຍິງປືນຂຶ້ນຟ້າເພື່ອໃຫ້ເຮົາຈອດລົດ ແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍດຶງເຮົາ 3 ຄົນລົງລົດ ແລະຂັບລົດເຮົາອອກໄປ ແຕ່ພໍລ໌ຍັງຢູ່ໃນລົດຄັນນັ້ນ. ຕອນນັ້ນເຮົາພາກັນຕົກໃຈຫຼາຍ ທັນໃດນັ້ນກໍເຫັນພໍລ໌ຍ່າງຜ່າຄົນບັກຫຼາຍໆມາຫາເຮົາແລະມີເລືອດຍ້ອຍຢູ່ໜ້າຜາກ. ທຳອິດເຮົາຄິດວ່າລາວຖືກຍິງຢູ່ຫົວ ແຕ່ກໍຄິດໄດ້ວ່າຖ້າລາວຖືກຍິງຢູ່ຫົວ ລາວຄືຊິມາຫາເຮົາບໍ່ໄດ້ດອກ! ທີ່ຈິງແລ້ວ ທະຫານຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຕີລາວເພື່ອຈະໃຫ້ລາວອອກຈາກລົດ. ເຮົາດີໃຈທີ່ລາວບາດເຈັບແຕ່ໜ້ອຍດຽວ.
ຢູ່ໃກ້ໆແຖວນັ້ນ ເຮົາເຫັນລົດບັນທຸກຄັນໜຶ່ງທີ່ເປັນຂອງທະຫານຝ່າຍລັດຖະບານແລະມີປະຊາຊົນນັ່ງຢູ່ເຕັມລົດດ້ວຍສີໜ້າທີ່ຢ້ານຫຼາຍ. ເຮົາຕັດສິນໃຈຂຶ້ນລົດຄັນນັ້ນ. ແຕ່ຍ້ອນລົດເຕັມເອົາແທ້ເອົາວ່າ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງຈ່ອງຢູ່ທາງນອກລົດແລະເກືອບຊິບໍ່ມີບ່ອນໃຫ້ຈ່ອງຊ້ຳ. ທະຫານຂັບລົດອອກໄປບັກໄວໆຈົນເຮົາເກືອບຕົກລົດ. ເຮົາຮ້ອງບອກໃຫ້ລາວຈອດ ແຕ່ລາວກໍຢ້ານທີ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນ. ເຮົາຈຶ່ງພະຍາຍາມສຸດຂີດທີ່ຈະຈ່ອງລົດໄວ້ແໜ້ນໆເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຕົກ. ເມື່ອຮອດຈຸດໝາຍປາຍທາງ ເຮົາກໍໝົດແຮງຍ້ອນຕ້ອງຈ່ອງລົດໄວ້ຕະຫຼອດ. ເຮົາຢ້ານຫຼາຍຈົນໂຕສັ່ນ.
ພໍລ໌: ເມື່ອເບິ່ງໜ້າກັນ ເຮົາກໍເຫັນວ່າສະພາບແຕ່ລະຄົນເປື້ອນຂະໜາດແລະເຄື່ອງນຸ່ງກໍຂາດ ແລະບໍ່ຢາກເຊື່ອວ່າໂຕເອງລອດມາໄດ້ຈັ່ງໃດ. ເຮົານອນຢູ່ທົ່ງຫຍ້າໃກ້ກັບຍົນເຮລີຄົບເຕີ້ລຳໜຶ່ງທີ່ເກົ່າໆແລະເຕັມແຕ່ຮອຍລູກປືນ. ຍົນລຳນີ້ແຫຼະທີ່ຈະພາເຮົາໄປເຊຍຣາລີໂອນມື້ອື່ນ. ເມື່ອໄປຮອດເຊຍຣາລີໂອນແລ້ວ ເຮົາກໍດີໃຈຫຼາຍທີ່ລອດຊີວິດມາໄດ້ ແຕ່ກໍເປັນຫ່ວງພີ່ນ້ອງຢູ່ລີເບເຣຍຫຼາຍແທ້ໆ.
ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງເພື່ອຈະອົດທົນກັບບັນຫາແນວອື່ນ
ແອນ: ເມື່ອໄປຮອດເບເທນຢູ່ເມືອງຟຣີທາວ ປະເທດເຊຍຣາລີໂອນ ເຮົາຮູ້ສຶກປອດໄພແລະພີ່ນ້ອງກໍເບິ່ງແຍງເຮົາຢ່າງດີ. ແຕ່ບໍ່ດົນຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກວ່າໂຕເອງມີບາງຢ່າງຜິດປົກກະຕິ. ຢູ່ດີໆຂ້ອຍກໍເຫັນພາບຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ລີເບເຣຍໃນຫົວຂ້ອຍ. ທຸກມື້ຕອນກາງເວັນ ເປັນໄລຍະໆຂ້ອຍມັກຕົກໃຈແລະລະແວງຢູ່ຕະຫຼອດວ່າສິ່ງທີ່ບໍ່ດີຈະເກີດຂຶ້ນ ແລະຂ້ອຍເຫັນສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມໂຕມົວໝົດເລີຍແລະເປັນຄືກັບຝັນ. ຕອນກາງຄືນ ຂ້ອຍຈະສະດຸ້ງຕື່ນຕະຫຼອດແລະຢ້ານຈົນເຫື່ອອອກເຕັມໂຕ ແລະຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກຫາຍໃຈຝືດ. ພໍລ໌ກອດຂ້ອຍໄວ້ແລະອະທິດຖານກັບຂ້ອຍ. ເຮົາຮ້ອງເພງລາຊະອານາຈັກນຳກັນຈົນຂ້ອຍເຊົາໂຕສັ່ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືຊິເປັນບ້າແລະຄິດວ່າຄືຊິຮັບໃຊ້ເປັນມິດຊັນນາຣີຕໍ່ໄປບໍ່ໄດ້ແລ້ວ.
ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ມີວັນລືມສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຕໍ່ຈາກນັ້ນ. ໃນອາທິດຕໍ່ມາເຮົາໄດ້ຮັບປຶ້ມ 2 ຫົວ. ຫົວທຳອິດແມ່ນປຶ້ມຕື່ນເຖີດ! ສະບັບວັນທີ 8 ມິຖຸນາ 1996. ໃນສະບັບນັ້ນມີບົດຄວາມທີ່ຊື່ວ່າ: “ການຮັບມືກັບໂລກແພນິກ.”b ຕອນນີ້ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈແລ້ວວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຢ້ານຈົນໂຕສັ່ນຂະໜາດນີ້. ປຶ້ມຫົວທີ 2 ແມ່ນຫໍສັງເກດການສະບັບວັນທີ 15 ພຶດສະພາ 1996 ເຊິ່ງມີບົດຄວາມທີ່ຊື່ວ່າ: “ພວກເຂົາໄດ້ກຳລັງເຂັ້ມແຂງມາຈາກໃສ?”c ບົດຄວາມນັ້ນມີຮູບແມງກະເບື້ອທີ່ປີກຫັກແລະອະທິບາຍວ່າ ເຖິງວ່າແມງກະເບື້ອຈະປີກຫັກ ແຕ່ມັນກໍຍັງສາມາດຊອກຫາອາຫານແລະບິນຕໍ່ໄປໄດ້. ຄ້າຍຄືກັນ ເຖິງວ່າເຮົາຈະຮູ້ສຶກອ່ອນແອຍ້ອນເຄີຍເຈິສິ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍໃນຊີວິດ ແຕ່ພະເຢໂຫວາຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຊ່ວຍຄົນອື່ນຕໍ່ໆໄປໄດ້. ໂດຍທາງບົດຄວາມເຫຼົ່ານີ້ ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເຂັ້ມແຂງໃນເວລາທີ່ເໝາະແທ້ໆ. (ມທ. 24:45) ຂ້ອຍໄດ້ຊອກຫາບົດຄວາມທີ່ເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້ແລະລວບລວມໄວ້ໃນແຟ້ມ. ບົດຄວາມເຫຼົ່ານີ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໄດ້ຫຼາຍອີ່ຫຼີ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ອາການຂອງຂ້ອຍກໍຄ່ອຍໆດີຂຶ້ນ.
ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂັ້ມແຂງເມື່ອມີການປ່ຽນແປງຄັ້ງໃຫຍ່
ພໍລ໌: ຫຼັງຈາກທີ່ຕ້ອງອອກຈາກລີເບເຣຍຫຼາຍປີ ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ກັບໄປ. ໃນທ້າຍປີ 2004 ເກືອບຮອດ 20 ປີທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຕາມທີ່ຖືກມອບໝາຍ. ຕອນນັ້ນຢູ່ລີເບເຣຍບໍ່ມີສົງຄາມແລ້ວ ແລະເຮົາກໍມີແຜນທີ່ຈະສ້າງສຳນັກງານສາຂາ. ແຕ່ຢູ່ດີໆເຮົາກໍຖືກຂໍໃຫ້ໄປເຮັດວຽກມອບໝາຍໃໝ່.
ນີ້ເປັນການທົດສອບທີ່ໃຫຍ່ຫຼາຍສຳລັບເຮົາ. ເຮົາສະໜິດກັບພີ່ນ້ອງຢູ່ລີເບເຣຍຫຼາຍແລະເຂົາເຈົ້າກໍເປັນຄືກັບຄອບຄົວຂອງເຮົາ ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຢາກໄປຈາກເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ເຮົາໄດ້ເຫັນມາແລ້ວວ່າພະເຢໂຫວາເຄີຍຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮັບມືໄດ້ຕອນທີ່ຕ້ອງຈາກຄອບຄົວຂອງໂຕເອງເພື່ອໄປໂຮງຮຽນກິລຽດ ເຮົາກໍເລີຍໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາຈະຊ່ວຍເຮົາອີກ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງກ້າຮັບເອົາວຽກມອບໝາຍໃໝ່ແລະຖືກສົ່ງໄປປະເທດການາ.
ແອນ: ເຮົາໄຫ້ແທ້ໄຫ້ວ່າຕອນທີ່ອອກຈາກລີເບເຣຍ. ເຮົາແປກໃຈທີ່ພີ່ນ້ອງແຟ໋ງເຊິ່ງເປັນຜູ້ເບິ່ງແຍງທີ່ເຖົ້າແລ້ວແລະສະຫຼາດໄດ້ບອກເຮົາວ່າ: “ພວກເຈົ້າຕ້ອງລືມພວກເຮົາເດີ້!” ລາວເວົ້າອີກວ່າ: “ເຮົາຮູ້ວ່າພວກເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນລືມພວກເຮົາດອກ ແຕ່ພວກເຈົ້າຕ້ອງທຸ່ມເທກັບວຽກມອບໝາຍໃໝ່ສຸດຫົວໃຈຍ້ອນພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດວຽກນີ້. ໃຫ້ພວກເຈົ້າຮັກພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນແລະເບິ່ງແຍງເຂົາເຈົ້າດີໆເດີ້.” ຄຳເວົ້ານີ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພ້ອມທີ່ຈະມີໝູ່ໃໝ່ໃນປະເທດທີ່ມີຄົນຮູ້ຈັກເຮົາພຽງແຕ່ໜ້ອຍດຽວແລະທຸກຢ່າງກໍເປັນເລື່ອງໃໝ່ສຳລັບເຮົາ.
ພໍລ໌: ເມື່ອໄປຮອດການາໄດ້ບໍ່ດົນ ເຮົາກໍຮັກພີ່ນ້ອງຫຼາຍ. ຢູ່ຫັ້ນມີພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍແທ້ໆ! ເຮົາໄດ້ຮຽນຫຼາຍຢ່າງຈາກໝູ່ໃໝ່ຂອງເຮົາທີ່ມີຄວາມເຊື່ອເຂັ້ມແຂງແລະສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. ຫຼັງຈາກຮັບໃຊ້ຢູ່ການາໄດ້ 13 ປີ ສິ່ງທີ່ເຮົາບໍ່ຄາດຄິດກໍເກີດຂຶ້ນອີກ. ເຮົາຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ເຄນຍາໃນອາຟຣິກາຕາເວັນອອກ. ເຖິງວ່າເຮົາຈະຄິດຮອດພີ່ນ້ອງຢູ່ການາຫຼາຍ ແຕ່ເມື່ອໄປຮອດເຄນຍາໄດ້ບໍ່ດົນ ເຮົາກໍຮູ້ສຶກຮັກພີ່ນ້ອງທີ່ສັດຊື່ຢູ່ຫັ້ນນຳ. ຕອນນີ້ເຮົາກໍຍັງຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນເຂດນີ້ທີ່ມີວຽກປະກາດໃຫ້ເຮັດຫຼາຍແທ້ໆຄືກັບຢູ່ລີເບເຣຍແລະການາ.
ກັບໝູ່ໃໝ່ໃນເຂດຂອງສຳນັກງານສາຂາອາຟຣິກາຕາເວັນອອກໃນປີ 2023
ເບິ່ງຄືນຫຼັງ
ແອນ: ຕະຫຼອດຫຼາຍສິບປີທີ່ຜ່ານມາ ຂ້ອຍເຈິກັບປະສົບການທີ່ຍາກລຳບາກຫຼາຍຢ່າງແລະບາງເທື່ອກໍຢ້ານຫຼາຍຄືກັນ. ສະພາບການທີ່ອັນຕະລາຍຫຼືສະພາບການທີ່ເຄັ່ງຕຶງສາມາດສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຮ່າງກາຍແລະອາລົມຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາ. ເຮົາບໍ່ສາມາດຄາດໝາຍໃຫ້ພະເຢໂຫວາເຮັດການອັດສະຈັນເພື່ອປົກປ້ອງເຮົາ. ຕອນໃດກໍຕາມທີ່ໄດ້ຍິນສຽງປືນ ຂ້ອຍກໍຈະຮູ້ສຶກປຸ້ນທ້ອງແລະມືຊາ. ແຕ່ຂ້ອຍຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເພິ່ງການຈັດກຽມທຸກຢ່າງຈາກພະເຢໂຫວາທີ່ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ເຂັ້ມແຂງ ລວມທັງຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພີ່ນ້ອງນຳ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ເຫັນວ່າການເຮັດສິ່ງທີ່ເສີມຄວາມເຊື່ອເປັນປະຈຳເປັນວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຕໍ່ໆໄປໄດ້.
ພໍລ໌: ພີ່ນ້ອງບາງຄົນຖາມວ່າ: “ເຈົ້າຮັກວຽກມອບໝາຍຂອງເຈົ້າບໍ?” ສຳລັບຂ້ອຍ ປະເທດຕ່າງໆອາດຈະງາມ ແຕ່ກໍອາດເກີດຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງແລະອັນຕະລາຍ. ດັ່ງນັ້ນ ສິ່ງທີ່ເຮົາຮັກຫຼາຍກວ່າປະເທດແມ່ນພີ່ນ້ອງທີ່ມີຄ່າຂອງເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າເປັນຄືກັບຄອບຄົວຂອງເຮົາແທ້ໆ. ເຖິງວ່າເຮົາຈະມາຈາກພູມຫຼັງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແຕ່ເຮົາກໍມີຄວາມຄິດແບບດຽວກັນ. ເຮົາເຄີຍຄິດວ່າເຮົາຖືກສົ່ງໄປໃຫ້ກຳລັງໃຈພີ່ນ້ອງ ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວພີ່ນ້ອງພັດເປັນຝ່າຍໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາ.
ທຸກເທື່ອທີ່ເຮົາປ່ຽນວຽກມອບໝາຍ ເຮົາກໍໄດ້ເຫັນການອັດສະຈັນທີ່ພະເຢໂຫວາເຮັດໃນປັດຈຸບັນເຊິ່ງກໍຄືພີ່ນ້ອງທີ່ຮັກກັນຢູ່ທົ່ວໂລກ. ຕາບໃດທີ່ເຮົາຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງປະຊາຄົມ ເຮົາກໍຈະມີຄອບຄົວແລະມີບ້ານທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກປອດໄພ. ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າຖ້າເຮົາໄວ້ໃຈພະເຢໂຫວາຕໍ່ໆໄປ ເພິ່ນກໍຈະໃຫ້ເຮົາມີກຳລັງທີ່ຈະອົດທົນໄດ້ບໍ່ວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນກໍຕາມ.—ຟລປ. 4:13
a ເບິ່ງເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງຈອນ ຈາຣຸກໃນບົດຄວາມຊື່ “ຂ້ອຍຂອບໃຈພະເຈົ້າແລະພະຄລິດ” ໃນຫໍສັງເກດການ 15 ມີນາ 1973. (ພາສາອັງກິດ)
b ພາສາໄທ
c ພາສາໄທ