2. Царевите

4 Еднаш, жената на еден од пророчките синови*+ викна кон Елисеј: „Мојот маж, твој слуга, умре, а ти добро знаеш дека твојот слуга секогаш се боеше+ од Јехова. Но сега дојде заемодавецот+ да ми ги земе двата сина за робови“. 2 Тогаш Елисеј ѝ рече: „Што да ти направам?+ Кажи ми што имаш во куќата?“ А таа рече: „Твојата слугинка нема во куќата ништо друго освен едно грне со масло“.+ 3 Тогаш тој ѝ рече: „Оди и земи на заем празни садови од сите свои соседи! Да не бидат малку. 4 Тогаш отиди и затвори ја вратата зад себе и зад своите синови, па налевај масло во сите тие садови, а полните ставај ги настрана“. 5 И таа отиде откај него.

Кога ја затвори вратата зад себе и зад своите синови, тие ѝ ги донесуваа садовите, а таа ги полнеше.+ 6 Кога ги наполни садовите, му рече на еден од синовите: „Донеси ми уште некој сад!“+ Но тој ѝ рече: „Нема повеќе садови“. Тогаш маслото престана да тече.+ 7 Таа отиде и му го јави тоа на Божјиот човек, а тој рече: „Оди, продај го маслото, па исплати ги долговите,+ а од остатокот живејте ти и твоите синови!“+

8 Еден ден, Елисеј минуваше низ Сунам,+ каде што живееше една угледна жена која постојано го повикуваше+ на јадење. Кога и да поминеше оттаму, навраќаше за да јаде. 9 По некое време, таа му рече на својот маж:+ „Еве, знам дека е свет овој Божји човек+ кој постојано минува покрај нас. 10 Ајде да му направиме собичка до ѕидот на покривот+ и да му ставиме таму постела, маса, стол и светилник,+ па кога ќе дојде кај нас, да може да се повлече таму“.+

11 Еден ден, Елисеј повторно дојде таму, па отиде во горната соба и си легна. 12 Потоа му рече на својот слуга Гиезиј:+ „Викни ја Сунамката!“+ Тој ја викна да дојде пред него. 13 И уште му рече: „Те молам, речи ѝ вака: ‚Еве, ти толку се грижиш за нас.+ Што сакаш да направам за тебе?+ Сакаш ли да му кажам нешто за тебе на царот+ или на заповедникот?‘ “+ А таа одговори: „Јас живеам меѓу својот народ“.+ 14 Потоа тој рече: „Тогаш што би можело да се направи за неа?“ Гиезиј одговори: „Ете, таа нема син,+ а мажот ѝ е стар“. 15 Тој рече: „Викни ја!“ Ја викна, а таа застана на влезот. 16 И ѝ рече: „Догодина во ова време ќе гушкаш син!“+ А таа одговори: „Не, господару мој, Божји човеку! Не лажи ја својата слугинка!“

17 И навистина, жената забремени и роди син+ следната година во истото време, како што ѝ рече Елисеј.+ 18 И детенцето растеше. Еден ден, отиде како и обично кај татка си, кој беше кај жетварите.+ 19 И му се жалеше на татка си: „Главата, леле главата!“+ А тој му рече на својот слуга: „Однеси го кај мајка му!“+ 20 И овој го зеде и го однесе кај мајка му. И тоа седеше на нејзините колена до пладне, и тогаш умре.+ 21 Таа се качи горе и го положи на постелата+ на Божјиот човек,+ ја затвори вратата и излезе. 22 Потоа го викна својот маж и му рече: „Те молам, испрати ми еден слуга и една магарица и дозволи ми да отидам брзо докај Божјиот човек, па да се вратам“.+ 23 Но тој ја праша: „Зошто одиш денес кај него? Не е ни млада месечина+ ни ден за одмор“.* А таа одговори: „Не грижи се, сѐ е во ред!“ 24 Така ја оседла магарицата+ и му рече на слугата: „Потерај ја и тргни! Немој да застануваш заради мене, туку јавај, освен ако ти речам јас“.

25 Така таа отиде и дојде кај Божјиот човек на планината Кармил. Кога ја здогледа оддалеку, Божјиот човек му рече на Гиезиј, својот слуга:+ „Ене ја Сунамката! 26 Те молам, истрчај сега пред неа и прашај ја: ‚Дали си добро? Дали е добро маж ти? Дали е добро детето?‘ “ А таа одговори: „Сѐ е во ред“. 27 Кога дојде кај Божјиот човек на планината, му ги прегрна нозете.+ А Гиезиј пријде да ја оттргне,+ но Божјиот човек+ рече: „Пушти ја,+ зашто душата ѝ е огорчена,+ а Јехова го скрил+ тоа од мене и не ми јавил“. 28 А таа рече: „Дали барав син од својот господар? Зар не ти реков: ‚Немој да ми будиш лажна надеж‘?“+

29 Тој веднаш му рече на Гиезиј:+ „Заврати си ги скутовите на облеката,+ земи го в рака мојот стап+ и тргни! Ако сретнеш некого, немој да го поздравуваш,+ а ако те поздрави тој тебе, немој да му одговараш! Мојот стап положи го врз лицето на детето!“+ 30 А мајката на детето рече: „Како што е жив Јехова+ и како што е жива твојата душа,+ нема да те оставам!“+ Тогаш тој стана и отиде со неа. 31 А Гиезиј отиде напред, и откако дојде кај детето, му го стави стапот на лицето, но немаше ни глас ни одѕив.+ Затоа се врати да го пресретне Елисеј и му рече: „Детето не се разбуди“.+

32 Кога Елисеј дојде во куќата, детето лежеше мртво на неговата постела.+ 33 Откако влезе, тој ја затвори вратата зад себе+ и зад детето, па почна да му се моли на Јехова.+ 34 Потоа се качи на постелата, легна врз детето+ и ја стави својата уста на неговата уста, своите очи на неговите очи, своите дланки на неговите дланки. Додека лежеше така спружен над него, телото на детето се загреа. 35 Потоа стана и одново почна да оди по куќата, натаму-наваму, а потоа пак се качи на постелата и се спружи над детето. Тогаш детето кивна седум пати, а потоа ги отвори очите.+ 36 Елисеј го повика Гиезиј и му рече: „Викни ја Сунамката!“+ Тој ја викна и таа дојде кај него. Тогаш ѝ рече: „Земи си го синот!“+ 37 А таа дојде и падна пред неговите нозе и му се поклони до земја.+ Потоа го зеде својот син и излезе.+

38 Елисеј се врати во Гилгал,+ а во земјата владееше глад.+ Додека пророчките синови+ седеа пред него,+ тој му рече на својот слуга:+ „Стави голем котел и свари варило за пророчките синови“.+ 39 Еден од нив отиде в поле за да набере слез,+ но најде дива лоза, па набра од неа полн скут диви тиквички. Кога се врати, ги насече во котелот, зашто не знаеја какви се. 40 Потоа им ставија на луѓето да јадат. Но кога почнаа да јадат од варилото, викнаа: „Смртта е во котелот,+ Божји човеку!“+ И не можеа да јадат. 41 А тој рече: „Донесете брашно!“ Кога го фрли во котелот, рече: „Ставете им на луѓето да јадат!“ И јадењето во котелот повеќе не беше штетно.+

42 Еден човек дојде од Ваал-Салиса+ и му донесе+ на Божјиот човек леб од првините,+ дваесет јачменови лебови,+ и ново жито во својата вреќа за леб. А тој рече: „Дај им на луѓето да јадат!“+ 43 Но неговиот слуга праша: „Како да го ставам тоа пред сто луѓе?“+ А Елисеј одговори: „Дај им на луѓето да јадат, зашто вака вели Јехова: ‚Ќе јадат и уште ќе остане‘ “.+ 44 Тогаш го стави јадењето пред нив, па јадеа и уште им остана, според Јеховината реч.+